Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Ούτε τα ίδια τα στελέχη του μοιάζουν να θέλουν να διαχειριστούν τη μιζέρια της αλήθειας.

Ισως και αυτή την εβδομάδα η κυβέρνηση να αναγκαστεί να δεχθεί μια συμφωνία που θα διχάσει το κυβερνών κόμμα ή θα συνεχίσει να στέκεται ακίνητη σαν λαγός υπνωτισμένος από τα φώτα του φορτηγού. Και στις δύο περιπτώσεις η χώρα θα πάψει να αιωρείται, μετέωρη και παράλυτη, και θα πρέπει να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, με την ανάγκη να κρατήσουμε όσα μπορούμε, με λιγότερα χρήματα. Ολο τον τελευταίο καιρό –πριν από τις εκλογές, αλλά κυρίως μετά– η Ελλάδα γλίστρησε μέσα σε έναν ανύπαρκτο κόσμο, όπου όλα διαστρεβλώνονται, όπου λέξεις δεν συνδέονται με πράξεις, όπου η απραξία προβάλλεται ως δράση και αποφασιστικότητα. Οι τελευταίοι τρεις μήνες ξεχωρίζουν ― είναι το διάστημα στο οποίο δόθηκε σε όλα τα παραμύθια της Μεταπολίτευσης η ελευθερία να εκτυλιχθούν χωρίς φραγμό, και έτσι να δείξουν πού μας οδηγούν.

Στη λογική, η αδυναμία ενός εσφαλμένου επιχειρήματος μπορεί να αποδειχθεί όταν αυτό αναπτύσσεται σε υπερβολικό βαθμό, ώστε να φαίνεται παράλογο. Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της στιγμής που η φούσκα των ψευδαισθήσεων και διαστρεβλώσεων της δημόσιας ζωής και της οικονομίας είναι πλέον τόσο μεγάλη που ή θα σπάσει ή θα προλάβει να ξεφουσκώσει σταδιακά. Δεν είναι σύμπτωση ότι στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται ένα κόμμα το οποίο έδειχνε ότι θα εκπροσωπούσε το 4% περίπου των ψηφοφόρων αλλά ξαφνικά βρέθηκε πάνω σε έναν χείμαρρο που εξέφραζε την ανάγκη πολλών ψηφοφόρων να διατηρήσουν τα παραμύθια με τα οποία ζούσαν για τόσα χρόνια. Μια συλλογική άρνηση της πραγματικότητας έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, και, την ίδια ώρα, τον εμποδίζει να διαχειριστεί την κατάσταση. Και να ήθελε να αλλάξει τώρα, το κυβερνών κόμμα αδυνατεί ― ούτε ανέπτυξε κάτι άλλο για να προσφέρει στους ψηφοφόρους αλλά ούτε τα ίδια τα στελέχη του μοιάζουν να θέλουν να διαχειριστούν τη μιζέρια της αλήθειας. Γι’ αυτό έχουν έτοιμες δικαιολογίες και καταγγελίες, γι’ αυτό κυβερνητικά στελέχη εκτοξεύουν δηλητήριο με τόση ευκολία εναντίον όσων πιστεύουν ότι δεν συμφωνούν μαζί τους. Οι ευγενικοί διανοούμενοι του περιθωρίου ξαφνικά αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χρεωθούν τη χρεοκοπία ή να αναγκαστούν να αθετήσουν τις υποσχέσεις τους και γίνονται αγνώριστοι. Ως ξόρκι, επαναλαμβάνουν τις υποσχέσεις τους, καταγγέλλουν τους άλλους, εφαρμόζουν την πολιτική τους σαν να μην υπάρχουν δανειστές ή όρια και περιμένουν κάτι να συμβεί που θα τους βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Η χώρα φαίνεται ότι προσφέρεται ως... φροντιστήριο ηγετών.

Η χώρα φαίνεται ότι προσφέρεται ως... φροντιστήριο ηγετών. Με δεδομένη την απουσία θεσμών όπως τα ευρωπαϊκά κόμματα, όπου οι πολιτικοί και οι ηγέτες αναδεικνύονται με διαδικασίες σταδιακής εκπαίδευσης στο δύσκολο έργο της δημοκρατικής διακυβέρνησης με κανόνες που τηρούνται, στην Ελλάδα «ανεβαίνουν» στην εξουσία μέσω «κληρονομικού δικαιώματος» ή του κομματικού σωλήνα με κριτήριο την επιδεξιότητα στην παραχάραξη των κανόνων της δημοκρατίας. Ο λαϊκισμός, το κομματικό κράτος και ο νεποτισμός κυριάρχησαν στη νεότερη ελληνική Ιστορία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προέκυψε από τη συνεργασία δύο ακραία αντίθετων κομμάτων. Τη Ριζοσπαστική Αριστερά με την Εθνικολαϊκιστική Ακρα Δεξιά. Τους «ένωσαν» η δίψα για εξουσία, σε συνδυασμό με την περιφρόνηση της πραγματικότητας, όπως δείχνει και ο τρόπος με τον οποίο συνεργάζονται. Ιδιαίτερα κραυγαλέες είναι οι «εκπτώσεις» τις οποίες κάνει η Αριστερά στη στελέχωση του κράτους, όπου ξεπέρασε τα χειρότερα παραδείγματα νεποτισμού και αναξιοκρατίας. Το ίδιο και στις διαπραγματεύσεις. Μόλις προχθές ο κ. Τσακαλώτος ομολόγησε ότι έως τώρα κυριάρχησαν ο ερασιτεχνισμός και ο βολονταρισμός. Καθώς το 2ο εξάμηνο προμηνύεται ιδιαίτερα δύσκολο, με την ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίζει νέα σκληρότερα μέτρα, ο πολίτης θα διερωτάται: Ολα αυτά έγιναν για να γίνει η φιλενάδα ή ο σύντροφος υπουργός ή διοικητής;
Εδιωξαν με την ψήφο μου τους «μνημονιακούς» για να φορτωθώ χειρότερο Μνημόνιο; Είναι αριστερή πολιτική η κολεγιά με τον Πούτιν, η ψευδολογία και η υποδοχή «λειψάνων» με τιμές αρχηγού κράτους; Και αν αληθεύει ότι αυτό που «έφαγε» τους προηγούμενους ήταν ο ΕΝΦΙΑ, ποιος θα τον ξαναπληρώσει μαζί με αυξημένες «εισφορές αλληλεγγύης»; Είναι όλα αυτά ερασιτεχνισμός και έλλειψη εμπειρίας; Οχι βέβαια, γιατί ο επαγγελματισμός και η εμπειρία δεν εξαφανίστηκαν από τη χώρα. Είναι δυστυχώς το «τίμημα» που πληρώνει η χώρα καθώς η πραγματικότητα κερδίζει το παιχνίδι με την άγνοια και το ψέμα, που, ως γνωστόν, έχει κοντά ποδάρια.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Το σκοτσέζικο ντους για τον απλό Ελληνα πολίτη καλά κρατεί.

Επαναβεβαιώθηκε χθες ότι τελικά το σκοτσέζικο ντους για τον απλό Ελληνα πολίτη καλά κρατεί. Κάπου μάλιστα έχει αρχίσει να του δημιουργείται η αίσθηση ότι αυτή την κατάσταση θα βιώνει μέχρι να οριστικοποιηθεί κάποια στιγμή το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης και να πληροφορηθεί επίσημα πια αν επιτεύχθηκε η επιδιωκόμενη σύγκλιση ή αν τον περιμένει η κόλαση της χρεοκοπίας.
Εξυπακούεται, ωστόσο, ότι αυτή η αβεβαιότητα δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Δεν χρησιμεύει, άλλωστε, και σε κάτι το ουσιαστικό η καλλιέργεια υπερβολικής αισιοδοξίας από τη μία πλευρά και η προβολή υπεραπαισιόδοξων προοπτικών από την άλλη. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτή η ιδιότυπη μάχη εντυπώσεων μόνο βραχύβια αποτελέσματα παράγει και τίποτα το ουσιαστικό δεν συνεισφέρει στην υπό εξέλιξη διαπραγμάτευση.
Γιατί το μόνο ουσιαστικό πλέον στην ιστορία αυτή είναι τα χρονικά περιθώρια και οι αντοχές της ελληνικής οικονομίας. Και τα δύο έχουν εξαντληθεί ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν προβλέπεται να διαρκέσουν για πολύ. Με όλες τις δυσμενείς παρενέργειες που έχει η εξέλιξη αυτή για την οικονομική πραγματικότητα και τις προοπτικές της, αλλά και με τις αναπόφευκτες επιπτώσεις σε βάρος της αξιοπιστίας της κυβέρνησης και των εκφραστών της.
Λογικά, υπόθεση ημερών ή το πολύ μίας ή δύο εβδομάδων είναι η κατάληξη της διαπραγματευτικής διαδικασίας στο ένα ή το άλλο οριστικό αποτέλεσμα. Θέλουμε να πιστεύουμε κι ευχόμαστε να είναι θετικό. Αλλά μέχρι τότε ας πέσουν λίγο οι τόνοι κι ας επικρατήσει ψυχραιμία. Αν μη τι άλλο, θα μειωθεί έτσι και η ένταση που μοιραία προκαλείται όταν οι αλληλοδιαψευδόμενες απόψεις οδηγούν και σε περισσότερο ή λιγότερο επιθετικές αιτιάσεις της μιας πλευράς για την άλλη.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2015

Οποιοι διαπραγματεύονται το μέλλον της χώρας δεν έχουν περιθώρια για επιπολαιότητες.

Δεν είναι ασφαλώς καθοριστικό στοιχείο από το οποίο θα κριθεί η επίτευξη της συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές μας η φορολόγηση ή μη των αναλήψεων από τα ΑΤΜ. Οταν, όμως, ο αρμόδιος για τη διαπραγμάτευση υπουργός εμφανίζεται μέσα σ' ένα δίωρο να πραγματοποιεί στροφή 180 μοιρών και να μετακινείται από την αποδοχή του μέτρου στην απόρριψή του, τότε μόνο κολακευτικές δεν είναι οι εντυπώσεις που εύλογα δημιουργούνται για την επάρκεια της διαπραγματευτικής εκπροσώπησης της χώρας.
Επανειλημμένα έχουν επικριθεί και ο υπουργός Οικονομικών, αλλά και η κυβέρνηση γενικότερα, ότι στο τετράμηνο που έχουν την ευθύνη για τη διεξαγωγή της διαπραγμάτευσης δεν κατάφεραν ν' αντιπαραθέσουν στις αξιώσεις των δανειστών μας σαφείς προτάσεις και συγκεκριμένα μέτρα αντίστοιχων δημοσιονομικών αποδόσεων, έτσι ώστε να κλείσει επιτέλους η αξιολόγηση.
Δυστυχώς ό,τι δεν έγινε σ' αυτούς τους τέσσερις μήνες, εξακολουθεί να μη γίνεται και τώρα, παρ' όλο που τα χρονικά περιθώρια έχουν εξαντληθεί. Και η περίφημη «δημιουργική ασάφεια» έχει λειτουργήσει σαν ένα ολέθριο μπούμερανγκ, αφού όχι μόνο σε συγκλίσεις δεν συνέβαλε αλλά ακόμη και το αναγκαίο κλίμα εμπιστοσύνης με τους εταίρους μας υπονόμευσε.
Είμαστε στο παρά πέντε της συμφωνίας, όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός υποστηρίζει. Οφείλουμε, κατά συνέπεια, να πάρουμε τις αποφάσεις μας για τις υποχωρήσεις που θα κάνουμε ή δεν θα κάνουμε. Αλλά όποιες κι αν είναι οι αποφάσεις αυτές, θα πρέπει να διακρίνονται από σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι να γνωστοποιούμε κάτι που ύστερα από δύο ώρες θα σπεύσουμε ν' ανακαλέσουμε επειδή μεσολάβησαν αντιδράσεις ή κρίθηκε ότι το πολιτικό κόστος θα είναι δυσβάστακτο. Οποιοι διαπραγματεύονται το μέλλον της χώρας δεν έχουν περιθώρια για επιπολαιότητες.

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Θα πρέπει να ειπωθεί και κάτι για τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα.

Θα πρέπει να ειπωθεί και κάτι για τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, για τους αγρότες, για τις επιχειρήσεις, για όλους εκείνους που αν δεν έχουν εισοδήματα ώστε να φορολογηθούν, είναι προφανές ότι ούτε μισθοί θα υπάρχουν ούτε πολύ περισσότερο συντάξεις.
Αλλά για αυτούς κανείς δεν δίνει δεκάρα τσακιστή... Εξάλλου κανείς δεν τους διορίζει αυτούς, ούτε υπογράφει κάποιος υπουργός την κατάθεση της σύνταξής τους στον λογαριασμό τους. Υπάρχει λόγος που για κάθε πολιτευτή το «ιερό και όσιο» είναι οι μισθοί και οι συντάξεις.
Ομως στη δική μας περίπτωση μάλλον δεν θα πρέπει να κοιμούνται ήσυχοι ούτε οι μισθωτοί ούτε οι συνταξιούχοι, καθώς η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά για το ΔΝΤ αλλά ούτε και για μισθούς και συντάξεις.
Η κυβέρνηση ξεχνά να διευκρινίσει ότι τα λεφτά για τους μισθούς και τις συντάξεις, που λέει ότι έχει βρει, δεν προέρχονται από τις κανονικές πηγές χρηματοδότησης. Είναι χρήματα που το κράτος έχει σκουπίσει από κάθε δημόσια υπηρεσία, από τον οργανισμό αποζημιώσεων των αγροτών, από νοσηλευτικά ιδρύματα, από περιφέρειες, από τα προξενεία στο εξωτερικό.Είναι η αφαίμαξη κάθε πόρου που υπήρχε, χωρίς να αναπληρώνεται...
Είναι τα χρήματα που μαζεύει η κυβέρνηση απομυζώντας κάθε σταγόνα αίματος από την πραγματική οικονομία, με στάση πληρωμών προς εκατοντάδες επιχειρήσεις που πια ούτε τους εργαζομένους μπορούν να πληρώσουν ούτε εισφορές να καταβάλουν. Ζούμε όμως την επιτυχία ότι βρέθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις για τον Μάιο. Σε μια χώρα που πιθανότατα σύντομα θα είναι χώρα μόνο δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων. Απλήρωτων όμως.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Τι περίμενα


Θα θυμάστε, υποθέτω, τον Τσίπρα, τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και γενικά όλους στον ΣΥΡΙΖΑ να αξιώνουν τα προηγούμενα χρόνια από τους πολιτικούς αντιπάλους τους να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα δεινά που η πολιτική τους είχε προκαλέσει. Κι επειδή όλοι τους επίμονα δηλώνουν ότι είναι «αριστεροί» περίμενα ότι, αν μη τι άλλο, θα έβρισκαν να ψελλίσουν δυο λόγια αυτοκριτικής για τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκαν προηγουμένως ως αντιπολίτευση και πολιτεύονται τώρα ως κυβέρνηση.
Περίμενα, για παράδειγμα, να ακούσω τον πρωθυπουργό να ομολογεί πως όταν μας διαβεβαίωνε ότι δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να μη δεχτούν οι εταίροι τις προτάσεις του απλώς μας δούλευε, γιατί ούτε προτάσεις είχε ούτε κάποιον στοιχειωδώς κατάλληλο να διαπραγματευτεί μαζί τους.
Περίμενα πως την ώρα που ο τόπος ζει με τον εφιάλτη μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας θα διέθεταν οι κορυφαίοι του ΣΥΡΙΖΑ μερικά δράμια έστω σοβαρότητας και υπευθυνότητας και θα αναγνώριζαν πως αντί όλα αυτά τα χρόνια να λαϊκίζουν ξεδιάντροπα, θα είχαν στρωθεί στη δουλειά και θα είχαν διαμορφώσει μια υπεύθυνη και ρεαλιστική πολιτική για το μέλλον του τόπου.
Περίμενα πως οι άνθρωποι που ονειρεύονταν να βρεθούν κάποτε στην εξουσία θα είχαν προβληματιστεί πολύ νωρίτερα για τις πιθανές επιλογές τους σε στιγμές κρίσης, έτσι ώστε να μη φτάσουν στην έσχατη κατάντια να ομολογούν πως τελικά οι εταίροι και το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος και ότι χωρίς τη βοήθειά τους ούτε ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει, αλλά ούτε και εκπλήρωση των στοιχειωδών υποχρεώσεών μας.
Περίμενα ότι σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί που δεσμεύτηκαν συνολικά ως κόμμα στον ελληνικό λαό ότι μόνο μέσα στην Ευρωζώνη θα αναζητούσαν τη λύση των προβλημάτων μας, δεν θα υποδύονταν τώρα τους σαλτιμπάγκους πασχίζοντας να μπάσουν από την πίσω πόρτα τη χρεοκοπία, τη δραχμή και τις ιστορικά καταδικασμένες ονειρώξεις τους.
Και περίμενα ακόμη πως θα βρίσκονταν και μερικοί αριστεροί (χωρίς εισαγωγικά) να διαμαρτυρηθούν για την ανοχή απέναντι στον ακροδεξιό κυβερνητικό εταίρο και στις εξευτελιστικές προτάσεις του προς την υπερατλαντική υπερδύναμη (βάση στο Αιγαίο και ξεπούλημα πετρελαϊκών κοιτασμάτων).
Πολλά περίμενα. Αλλά υπό μία προϋπόθεση που δυστυχώς δεν υπήρχε: ότι οι μετέχοντες στο κομματικό πανηγύρι θα ήταν υπεύθυνοι και σοβαροί.

Κυριακή 24 Μαΐου 2015

H επιμονή της στις προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις έχει προκαλέσει ουσιαστικά στάση πληρωμών στο εσωτερικό.

O πρωθυπουργός δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι γύρω του καταρρέει το σύμπαν. Από την Υγεία ώς τις συγκοινωνίες και από την Παιδεία ώς την ασφάλεια του πολίτη, η καθημερινότητα μετατρέπεται σταδιακά σε εφιάλτη, καθώς οι σχετικοί μηχανισμοί αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών για διάφορους λόγους. Τα κονδύλια δεν επαρκούν, δεν έγιναν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, η ανικανότητα και η αδιαφορία είναι διάχυτες και τελευταία η ιδεοληψία επιβάλλει τους δικούς της κανόνες λειτουργίας.

Πολλά από τα στελέχη που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της διοίκησης, σε πολλούς τομείς, πιστεύουν ακράδαντα ότι οι μεγάλες αναπηρίες του κράτους και της κοινωνίας οφείλονται στον καπιταλισμό και θα διορθωθούν αν θέσουν σε εφαρμογή το κράμα των δικών τους απόψεων. Λίγο από σοβιετισμό, μία δόση από λατινοαμερικανικό μαρξισμό ανακατωμένο με λαϊκισμό, κάτι από αναρχισμό, μπόλικη σοσιαλθολούρα, αρκετές σταγόνες αυταρχισμού και πολλή άγνοια! Με αυτή την έννοια, ό,τι δεν καταρρέει ήδη, απειλείται με κατάρρευση με την επόμενη απόφαση κάποιου υπουργού, με ένα νέο νομοσχέδιο, που θα θεσμοθετεί άμεσα ή έμμεσα την ισοπέδωση προς τα κάτω, την επαναφορά αναχρονιστικών διατάξεων και τη δικαίωση συνδικαλιστικών ή συντεχνιακών απαιτήσεων, που τις περισσότερες φορές αναπαράγουν την αναξιοκρατία.

Αναμφίβολα, η έλλειψη χρημάτων είναι ένας σοβαρός παράγων της κατάρρευσης των δομών και των μηχανισμών. Εξίσου αναμφίβολα, η ευθύνη της κυβέρνησης είναι μεγάλη και σ’ αυτό, αφού η επιμονή της στις προεκλογικές εξαγγελίες και υποσχέσεις έχει προκαλέσει ουσιαστικά στάση πληρωμών στο εσωτερικό. Εχει ξύσει τον πάτο του βαρελιού γιατί αδυνατεί ή δεν θέλει να κάνει την απαιτούμενη στροφή (κωλοτούμπα). Ο Αλ. Τσίπρας όμως, οι υπουργοί του και τα κομματικά στελέχη είναι κυριολεκτικά ασυγχώρητοι για την απίστευτη ασυναρτησία που διακρίνει τις δηλώσεις και τις ενέργειές τους σε όλους τους τομείς, προσπαθώντας να συνδυάσουν την ανικανότητα με την εγκαθίδρυση του δικού τους κομματικού κράτους. 
Υπάρχουν οι λόγοι για την εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση, αλλά η ανάλυσή τους δεν θα προσφέρει τίποτα. Ακόμη και αν η λεγόμενη διαπραγμάτευση φτάσει σε «αίσιο» τέλος, οι επιδόσεις της πολύ δύσκολα θα βελτιωθούν. Η διαπίστωση ότι το περιθώριο έφτασε στην εξουσία στην Ελλάδα και μάλιστα στηρίζεται από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, αρκεί. Το χειρότερο είναι ότι όλα όσα αναφέρθηκαν αφορούν επίσης την εξωτερική πολιτική και την εθνική άμυνα σε μία εποχή που χρειάζεται μεγάλη προσοχή και κεραίες τεντωμένες. Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να καλλιεργεί αντιπαλότητες με παραδοσιακούς συμμάχους, να αμφισβητεί τη θέση της στη Δύση, να τρέφει τον λαό της με λαϊκισμούς, δοξασίες και βλακώδη συνθήματα, να δημιουργεί ανεδαφικές προσδοκίες και να επιδεικνύει αστήρικτο μικρομεγαλισμό. Οι δυνατότητές της είναι συγκεκριμένες -πολύ μικρές στη σημερινή συγκυρία- και όποιος έχει κάπως ασχοληθεί με την ιστορία του νεοελληνικού κράτους καταλαβαίνει το γιατί.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Ακόμη κι αν επιτευχθεί συμφωνία, η βιωσιμότητά της θα παραμένει ζητούμενο.


Ως αντιπολιτευόμενος είχε επενδύσει στη σκληρή αντιμνημονιακή στρατηγική, που τον οδήγησε στην εξουσία. Ως πρωθυπουργός επενδύει στην επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές. Παρά την κυβερνητική ρητορική και την επικοινωνιακή διαχείριση, η αντίφαση είναι υπαρκτή.Ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται ότι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αποδεικνύεται το μεγάλο του στοίχημα. Αν το κερδίσει, το πιστώνεται προσωπικά. Αν το χάσει, θα πληγεί ανεπανόρθωτα η πολιτική του κυριαρχία. Συνεπώς, η στροφή στον πολιτικό ρεαλισμό, μπορεί να αντιστρατεύεται τις προεκλογικές του διακηρύξεις, είναι όμως επιβεβλημένη και για τη χώρα και για τον ίδιο. Εξάλλου, οι αντιπολιτευτικές του θέσεις ήταν ανεδαφικές έως επικίνδυνες.
Το καίριο ζήτημα, ωστόσο, είναι με ποιες υποδομές θα υπηρετήσει αποτελεσματικά τις νέες του επιλογές. Η αλλαγή πλεύσης προϋποθέτει πολιτικό υποκείμενο που θα την ενστερνίζεται και θα τη στηρίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι ετερόκλητο σχήμα, εμποτισμένο με ιδεοληψίες και έντονο ιδεολογικό πρωτογονισμό. Κομματικό προϊόν παρελθούσης εποχής, αδυνατεί να ανταποκριθεί στον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει. Το αποδεικνύει και η δυστοκία του Αλέξη Τσίπρα να πείσει έναν σημαντικό αριθμό στελεχών του να τον ακολουθήσουν στη νέα στρατηγική. Οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις οφείλονται πρωτίστως στις κομματικές ενστάσεις κι όχι τόσο στις όποιες αρχικές ταλαντεύσεις του πρωθυπουργού.
Η έλλειψη συγχρονισμού, η αμφιθυμία, οι διιστάμενες απόψεις συνθέτουν την εικόνα της κυβέρνησης. Ο πολιτικός λόγος της στα μείζονα ζητήματα των διαπραγματεύσεων βρίθει από αντιφάσεις. Η προσπάθεια λείανσης που επιχειρείται μάλλον καθίσταται ατελέσφορη. Ακόμη κι αν επιτευχθεί συμφωνία, η βιωσιμότητά της θα παραμένει ζητούμενο. Ακόμη κι αν γίνει αποδεκτή από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, λόγω κομματικού πατριωτισμού, η υλοποίησή της θα προσκρούει στις εμμονές και αγκυλώσεις των υπουργών.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Περί «ηλιθίων»


Το πρόβλημα είναι όχι μόνο υπαρκτό αλλά και απ' αυτά με τα οποία, ενδεχομένως, θα βρεθούμε αντιμέτωποι: τι πρέπει να γίνει αν η κυβέρνηση καταλήξει σε συμφωνία την οποία δεν θα είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν στη Βουλή τουλάχιστον 151 κυβερνητικοί βουλευτές; Θα πρέπει να την υπερψηφίσουν ή όχι τα μνημονιακά κόμματα της αντιπολίτευσης;
Διάβασα χθες μια θεωρία περί «χρήσιμων» και «άχρηστων ηλιθίων». Ως υποστηρικτή της άποψης πως εκείνο που προέχει είναι η υπερψήφιση της όποιας συμφωνίας (που αυτονόητα θα είναι χειρότερη εκείνης που προβλεπόταν από το e-mail Χαρδούβελη), η θεωρία αυτή με κατατάσσει έμμεσα στη δεύτερη κατηγορία. Κι αυτό επειδή οι αντιπολιτεύσεις δεν γίνεται να παραδίδονται άνευ όρων και να στηρίζουν επιλογές με τις οποίες δεν έχουν προσυμφωνήσει, αλλά κι επειδή σε περιπτώσεις που η κυβερνητική πλειοψηφία δεν πειθαρχεί ή διασπάται τη συνέχεια την προβλέπει το Σύνταγμα.
Διαπιστώνω έτσι ότι εκτός των «χρήσιμων» ή «άχρηστων ηλιθίων», υπάρχουν και οι «αιθεροβάμονες» ή επί το λαϊκότερον «βλάκες» που δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι αν στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία δεν υπάρξει συμφωνία, ελάχιστη αξία θα έχει τι κατά κανόνα κάνουν ή δεν κάνουν οι αντιπολιτεύσεις και τι προβλέπουν ή δεν προβλέπουν τα Συντάγματα.
Η έλλειψη συμφωνίας μας στέλνει κατευθείαν στα βράχια και η επόμενη μέρα μόνο με τη λέξη «χάος» θα περιγράφεται. Και δεν θα είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έχει την ευθύνη για την αναπόφευκτη αυτή κατάληξη. Ολοι θα την έχουν. Ολοι όσοι επί πέντε χρόνια υποτίθεται ότι πάλεψαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο για ν' αποτρέψουν τη χρεοκοπία και τις συνέπειές της θα είναι υπόλογοι απέναντι σ' έναν λαό που βάσιμα θα ισχυρίζεται ότι με τα όσα έκαναν ή δεν έκαναν μόνο το κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον υπηρετούσαν.
Οποιοι φαντασιώνονται μια χρεοκοπημένη Ελλάδα με ομαλές πολιτικές εξελίξεις και εκλογές με τα σημερινά πολιτικά σχήματα είναι βαθιά, βαθύτατα νυχτωμένοι. Η συμφωνία είναι εκείνη που θα κρίνει τα πάντα. Αν υπάρξει και επικυρωθεί από την κυβερνητική πλειοψηφία, η κυβέρνηση δεν θα έχει άμεσο, τουλάχιστον, πρόβλημα. Αν υπάρξει και επικυρωθεί με ψήφους της συμπολίτευσης, θ' ακολουθήσουν κομματικές και κυβερνητικές ανακατατάξεις. Κι αν δεν υπάρξει συμφωνία, ας μην ξεχνάμε ότι στο Κούγκι δεν υπήρξαν διασωθέντες.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Ότι ειπώθηκε προεκλογικά, ειπώθηκε και θα κριθεί. Το ζήτημα είναι τι γίνεται τώρα.

Φθάσαμε στο μηδέν. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους μπροστά σε αυτό που βιώνει η ελληνική οικονομία και κοινωνία. Ακόμα και το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο είναι φτωχό για να περιγράψει τι συμβαίνει. Μπορεί να μην υπάρχουν λέξεις, αλλά υπάρχουν πράξεις.

Τις τελευταίες ώρες το κυβερνητικό δίλημμα επανήλθε: έντιμος συμβιβασμός ή δημοψήφισμα.

Η λύση είναι μια και είναι καθαρή: εκλογές. Όχι να μεταφερθεί το δίλημμα στο λαό μέσω ενός δημοψηφίσματος. Όχι μεσοβέζικες λύσεις εδώ που φθάσαμε. 

Καθαρές λύσεις, καθαρές κουβέντες, καθαρές επιλογές. 

Οι ηγέτες στα δύσκολα κρίνονται και στις δύσκολες καταστάσεις τους ζυγίζει ο λαός. Η ιστορία θα τους κρίνει πολύ αργότερα. Και ο Πρωθυπουργός τώρα γράφει ιστορία. Όχι με την εκλογική του νίκη της 25ης Ιανουαρίου, αν και ήταν σημαντική και ιστορική.

Δεν αρκεί ένα εκλογικό αποτέλεσμα, προϊόν πολλών συγκυριών για να γράψει κανείς ιστορία, χωρίς αυτό να παραγνωρίζεται.

Αυτή την ώρα ο Αλέξης Τσίπρας αναμετράται με τον εαυτό του, όχι τόσο με τις συνιστώσες του κόμματός του. Γι ´ αυτό και είναι μόνος σε αυτή την κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, με ελάχιστους έμπιστους δίπλα του. 

Ο Αλ. Τσίπρας είναι ο μικρότερος ηλικιακά Πρωθυπουργός στη χώρα. Πείθει τους πολίτες σε μεγάλο ποσοστό σύμφωνα με τις μετρήσεις. Γι ´ αυτό και έχει ακόμα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας. Έχει αγωνία και φαίνεται αν τον παρατηρήσει κανείς. Το φορτίο είναι βαρύ.

Ο δρόμος είναι ευθύς. Και έχει την χρυσή και ιστορική ευκαιρία να βάλει το στίγμα του. 

Ο Αλ. Τσίπρας είναι το "καθαρό πουκάμισο" της μεταπολίτευσης και της πολιτικής ζωής του τόπου. Είναι νέος, έχει ευθεία σχέση με τον λαό και δεν έχει σχέση με το φαύλο και διεφθαρμένο σύστημα της μεταπολίτευσης. 

Τώρα δίνει εξετάσεις, χωρίς όμως να πρέπει αυτός να σηκώσει στις πλάτες του όλα τα ανομήματα της μεταπολίτευσης. 

Πέρα από τις όποιες, αριστερές ιδεοληψίες διαφόρων, οφείλει τώρα, άμεσα να βγει και να πει την πάσα αλήθεια στον ελληνικό λαό, αφτιασίδωτα και χωρίς μεσάζοντες. Τι παρέλαβε, τι γινόταν και τι γίνεται αυτές τις περίπου 110 μέρες της διαπραγμάτευσης. 

Ότι ειπώθηκε προεκλογικά, ειπώθηκε και θα κριθεί.  Το ζήτημα είναι τι γίνεται τώρα. Εξάλλου οι πολίτες δεν θα τον κρίνουν με αυτά που έλεγε, αλλά εάν καλυτέρευσε ή όχι η ζωή τους σε σύγκριση με πριν.

Ο Αλ. Τσίπρας έχει αδιάθετο πολιτικό κεφάλαιο και περνάει πέρα από τα σύνορα του ΣΥΡΙΖΑ. Είχε εξάλλου τις πιο πολυσυλλεκτικές εισροές την 25η του Γενάρη στις εκλογές. 

Οι πολίτες κατανοούν τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης και μπορούν να κάνουν συγκρίσεις. 

Πριν είναι αργά, πρέπει να καλέςει έντιμα και χωρίς προαπαιτούμενα, τις υγιείς δυνάμεις σε συστράτευση. Ο αγώνας είναι πολυμέτωπος και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. 

Τώρα είναι η ώρα. Δεν το έχει ανάγκη ένας 40χρονος, με αυτά τα χαρακτηριστικά να συμβιβαστεί με το χθες. 

Αλέξη βγες στο λαό, αλλιώς στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τα συνταγματικά προαπαιτούμενα...

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Η πραγματική οικονομία έχει ουσιαστικά αδρανοποιηθεί, η κατάστασή της επιδεινώνεται συνεχώς.

Δεν πρωτοτυπούμε υπενθυμίζοντας ότι τα χρονικά περιθώρια είναι ασφυκτικά. Αλλωστε, αυτήν τη φορά δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε τις υπάρχουσες συμφωνίες και τις προβλεπόμενες σε αυτές ημερομηνίες τήρησης της μιας ή της άλλης δέσμευσης. Τώρα είναι οι δηλώσεις του πρωθυπουργού αλλά και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης που προσδιορίζουν ότι ο επιδιωκόμενος έντιμος συμβιβασμός είναι υπόθεση μερικών εικοσιτετραώρων.
Αν και κατά πόσο θα δικαιωθούν οι προσδοκίες των κυβερνώντων μένει να το δούμε. Πάντως, οι προθέσεις τους είναι δεδομένες. Ο Γ. Δραγασάκης φιλοδοξεί ότι μέχρι την Τρίτη θα έχουν επιτευχθεί οι επιθυμητές συγκλίσεις με τους εταίρους και δανειστές και ο πρωθυπουργός πιστεύει με τη σειρά του ότι η Σύνοδος Κορυφής της 20ής και 21ης Μαΐου θα αποδώσει την πολιτική λύση την οποία επίμονα επιδιώκει.
Δεδομένο είναι μάλιστα και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί η κυβέρνηση προκειμένου να εξασφαλίσει τη συμφωνία. Οπως υπογράμμισε ο Αλ. Τσίπρας με την ομιλία του στο συνέδριο του Economist, ήδη η κυβέρνηση έχει προβεί στους συμβιβασμούς που της αναλογούν. Τώρα είναι η σειρά των εταίρων να προβούν σε ανάλογες κινήσεις. Οι συμβιβαστικές λύσεις συνεπάγονται εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Εκεί που η ελληνική πλευρά δεν πρόκειται να υποχωρήσει είναι στην απαίτηση για νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.
Αν και κατά πόσο θα αποδώσει ο νέος κυβερνητικός σχεδιασμός είναι κάτι που οι επόμενες μέρες θα το δείξουν. Αλλά το βέβαιο είναι ότι εδώ που έχουμε φτάσει περιθώρια για νέες αποτυχίες δεν υπάρχουν. Η πραγματική οικονομία έχει ουσιαστικά αδρανοποιηθεί, η κατάστασή της επιδεινώνεται συνεχώς και η έλλειψη ρευστότητας δεν αφήνει περιθώρια για αισιόδοξες προοπτικές. Είναι κάτι που όλοι το γνωρίζουμε και δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις ότι χωρίς τη βοήθεια και τη συνεργασία των εταίρων μας είναι δυνατή η βελτίωση της σημερινής οικονομικής πραγματικότητας.
Και αυτό ακριβώς το δεδομένο είναι που θα πρέπει να έχουν κατά νου όσοι έμμεσα ή άμεσα και για λογαριασμό της μιας ή της άλλης πλευράς είναι σε θέση να επηρεάσουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό την πορεία και το τελικό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων.
Εκείνο που πάνω απ' όλα μετράει είναι η τύχη μιας χώρας και ενός λαού που βίωσαν και βιώνουν μια χωρίς προηγούμενο για ευρωπαϊκή δημοκρατία οικονομική περιπέτεια. Κάπου εδώ η ταλαιπωρία αυτή πρέπει να σταματήσει. Το χρωστάμε πρώτοι εμείς στον τόπο μας και στο μέλλον του. Και το χρωστάνε και οι εταίροι μας στο όνειρο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Εκατό μέρες τώρα επιδίδεται σε μια ατέρμονη προσπάθεια, χωρίς να αποσαφηνίζει τους στόχους της.

Εκατό μέρες τώρα επιδίδεται σε μια ατέρμονη προσπάθεια, χωρίς να αποσαφηνίζει τους στόχους της.
Η ακρισία που τη χαρακτηρίζει την καθιστά ανήμπορη στο να διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο και ρεαλιστικό πολιτικό πλαίσιο. Παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια με τον χρόνο, χάνει τη μια μάχη μετά την άλλη, διακυβεύοντας τις αντοχές της χώρας και της οικονομίας. Οι συνεχείς αντιφάσεις, οι αμφισημίες, οι αντινομίες δημιουργούν προσκόμματα στις διαπραγματεύσεις. Αρνούμενη να συμφιλιωθεί με τη σκληρή πραγματικότητα, καταφεύγει σε ατελέσφορες θέσεις και ενέργειες. Η επιμονή της στην πολιτική λύση αποδεικνύει παροιμιώδη άγνοια κινδύνου, επιτείνοντας τα αδιέξοδα.
Πολιτευόμενη στην ευρωπαϊκή σκακιέρα με εσωτερικούς όρους, η κυβέρνηση υπέστη στρατηγική ήττα. Κι αυτό γιατί δεν μπόρεσε να απεξαρτηθεί από τα ανερμάτιστα ιδεολογήματα που διαπερνούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ετερόκλητο κυβερνητικό σχήμα. Με τη γνώση και εμπειρία που έχει συλλέξει ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται τα συγκεκριμένα όρια μέσα στα οποία είναι υποχρεωμένος να κινηθεί. Οι πολιτικές του συγκερασμού και των ισορροπιών οδηγούν σε παράλυση. Η παραδοχή της αλήθειας επιβάλλει την ουσιαστική και χωρίς ενοχικά σύνδρομα και αναστολές ανατοποθέτηση της στρατηγικής του. Αλλωστε η πολιτική δεν είναι στατική και αμετάβλητη. Η αλλαγή θέσεων καθίσταται αναγκαία όταν μεταβάλλονται τα δεδομένα.
Το διακύβευμα για τον πρωθυπουργό δεν είναι η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ και οι άγονες ισορροπίες με τις διάφορες συνιστώσες του. Μέγιστο διακύβευμα αποτελεί η αποφυγή της αυτοχειρίας της Ελλάδας. Η αναγνώριση της πραγματικότητας και η αναπροσαρμογή σ' αυτή δεν συνιστά υπαναχώρηση ούτε μεταμορφισμό. Αντιθέτως, είναι πράξη υπεύθυνη και επιβεβλημένη. Ο Αλέξης Τσίπρας θα αποδειχθεί χρήσιμος για τη χώρα, ενεργώντας τολμηρά και συνετά. Η επίτευξη συμφωνίας δεν προϋποθέτει μόνο κοινές προσεγγίσεις, αλλά ισχυρή αυτοπεποίθηση και υψηλό πολιτικό θάρρος.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες.

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου τα κόμματα του πρώην δικομματισμού έχασαν την εξουσία για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς ήταν ο πελατειασμός. Σε κάποια τμήματα της κοινωνίας, νεότερης ηλικίας, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, η ανάδειξη ενός θεωρητικά άφθαρτου κόμματος στην εξουσία, θα μπορούσε να επιφέρει σοβαρό πλήγμα στον σχεδόν καθ’ ολοκληρία έλεγχος της γραφειοκρατίας από κομματικές ελίτ κατά τα προηγούμενα σαράντα χρόνια. Μια σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας ήλπιζε ότι κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο, τα κόμματα δια της επαφής με την Ευρώπη και –τα τελευταία χρόνια –λόγω της σοβούσας και σκληρής κρίσης, θα μπορούσε τουλάχιστον να αποκτήσει μια σύγχρονη διοικητική μηχανή. Το αίτημα για αξιοκρατία και εκσυγχρονισμό ενυπάρχει, είναι πάγιο και έχει εκφραστεί. Τα κόμματα που ασκούσαν μέχρι πρότινος την εξουσία, είχαν πρακτικά μετατραπεί σε φορείς της παθογένειας.

Κάποιοι, όχι λίγοι, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας ότι ως νέο κόμμα στην εξουσία, μπορεί να μην επιτύχει όσα υποσχόταν προεκλογικά έναντι των πιστωτών της χώρας, αλλά –ως αντιστάθμισμα –θα επέφερε αλλαγές που θα έδειχναν μεταστροφή της νοοτροπίας. Οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες. Οι νοοτροπίες –όπως δίδαξε πρώτος ο Μαρκ Μπλοχ –είναι δύσκολο να αλλάξουν. Απαιτούνται δεκαετίες, αν όχι αιώνες. Στους σχεδόν τέσσερις μήνες που έχουν περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε την προηγούμενη νοοτροπία. Δεν ανέτρεψε το προηγούμενο παράδειγμα. Αντιθέτως, έχει επιτύχει μια αξιοσημείωτη πρωτιά. Δεν έχει απλώς εξασφαλίσει όσους προέρχονται από τον κομματικό μηχανισμό του. Μια διαγώνια ματιά σε όλο το φάσμα του Δημοσίου (ΔΕΚΟ, Ταμεία, θυγατρικές του ευρύτερου Δημοσίου), είναι αρκετή για όποιον έχει παρακολουθήσει στοιχειωδώς τις εξελίξεις στη χώρα τις τελευταίες δύο δεκαετίες για να βυθιστεί στην κατάθλιψη. Το Δημόσιο έχει καταστεί χώρος «αξιοποίησης» για πολιτευτές και «επαγγελματίες» θαμώνες του κρατικού μηχανισμού που προέρχονται απ’ όλα τα κόμματα. Πρώην στελέχη της ΝΔ, αειθαλείς πασόκοι και λοιποί αιώνιοι παρατρεχάμενοι, βρήκαν στέγη στον κρατικό μηχανισμό με την ευγενή χορηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν απλά αστείο αν δεν ήταν απογοητευτικό. Αποδεικνύει ότι παράλληλα προς την οικονομική κρίση, συμπορεύεται, επιβιώνει και μας βγάζει επιδεικτικά τη γλώσσα η βαθύτατη, δομική κρίση του ελληνικού κράτους: Όσοι αξίζουν, έχουν τα τυπικά προσόντα αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να εισέλθουν στα εγκατεστημένα πολυποίκιλα πολιτικά –και άλλα –δίκτυα, θα παραμένουν για πάντα σε δεύτερη μοίρα. Όταν το ίδιο το κράτος, ενδεδυμένο με τον πιο σκοτεινό μανδύα του, ακυρώνει την κοινωνική κινητικότητα στην πράξη, τότε κάθε συζήτηση με «ταξικό» περιεχόμενο είναι απλά ανεπίκαιρη και δίχως καμία αξία.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Κάπως έτσι χάνονται μέρα με τη μέρα η ρευστότητα και η παραγωγή.

Ο συνδικαλισμός αναδεικνύεται από τη μικροπροληπτική του φύση, κοινωνικά άδικος και προοπτικά υποδεέστερος σε σχέση με την πολιτική.
Και, όμως, η χώρα έχει εγκλωβιστεί στα χέρια συνδικαλιστών. Δεν ενδιαφέρονται για τη γενικευμένη κατάρρευση που επιφέρουν οι επιλογές τους, αρκεί να εξασφαλίζεται η επικοινωνιακή επιτυχία. Δεν του αφορά η βύθιση της οικονομίας στην ύφεση και η αύξηση της ανεργίας, αρκεί να διεκπεραιώσουν την πρόσληψη των οπαδών. Δεν τους αφορά η κατάρρευση του Ασφαλιστικού και των δικαιωμάτων των μελλοντικών γενιών, αρκεί να διασφαλίσουν τις απαιτήσεις της τρέχουσας εκλογικής πελατείας. Και, κυρίως, δεν τους ενδιαφέρουν η δημοκρατία, η ποιότητα και η θεσμική της ενίσχυση, αλλά ο έλεγχος των μηχανισμών της εξουσίας, που διασφαλίζει την κυριαρχική δυνατότητα του συνδικαλισμού έναντι της πολιτικής.
Κάπως έτσι χάνονται μέρα με τη μέρα η ρευστότητα και η παραγωγή, απαξιώνονται καθημερινά οι περιουσίες, σωρεύονται ολοένα και περισσότεροι άνεργοι εν μέσω χειροκροτημάτων επί συνδικαλιστικών επιτυχιών με επικοινωνιακή κάλυψη. Ετσι εγκαταλείπεται η πολιτική που διεκδικεί το μέλλον με θυσίες και προσπάθεια. Εξάλλου στον κόσμο της κυβέρνησης δεν χρειάζεται ούτε θυσία, ούτε προσπάθεια. Ολα στον συνδικαλιστικό μικρόκοσμο πάνε καλύτερα κάθε μέρα, αρκεί να ευημερεί η γενικευμένη μιζέρια και μαζί και η επάρκεια των συνδικαλιστικών χειρισμών για την ελπίδα επί μισθών, συντάξεων κ.λπ? με παράδειγμα την ευμάρεια των ημετέρων.

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Βαράνε νταούλια...


Μπλόφα την μπλόφα, αφήγημα το αφήγημα, απειλή την απειλή, παρακάλι το παρακάλι φτάσαμε στα μέσα Μαΐου. Ημερες και εβδομάδες φαγωμένες σαν πασατέμπος, με παλικαρισμούς και εξυπνάδες εκατέρωθεν και την Ελλάδα να βουλιάζει κάθε ημέρα όλο και πιο βαθιά στη ρουφήχτρα της καταστροφής.
Και χθες καταλήξαμε ότι απλώς ισχύει η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου που έλεγε ότι απόφαση του Eurogroup για την οποιαδήποτε χρηματοδότηση της Ελλάδας θα έρθει μόνο μετά την αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος, του Μνημονίου δηλαδή. Την οποία αξιολόγηση υποσχέθηκε η κυβέρνηση ότι θα την επισπεύσει μπας και συγκινηθεί ο κ. Ντράγκι. Και όχι μόνο αυτά. Πήγε άκλαφτη η «πολιτική διαπραγμάτευση» και συμφωνήσαμε με τον κ. Μοσκοβισί ότι πρέπει να βρεθούν ισοδύναμα στο Ασφαλιστικό και στα εργασιακά για να τρέξει το Μνημόνιο. Αλλά για λεφτά κουβέντα. Υπεράνω εμείς. Λεφτά υπάρχουν, αλλά πρέπει να ολοκληρωθεί το προηγούμενο Μνημόνιο για να φτάσουν στα ταμεία. Πιστέψαμε ότι θα έτρεμαν οι πέτρες στην Ουάσιγκτον με την απειλή κυβερνητικού αξιωματούχου ότι εάν δεν πάρουμε λεφτά δεν θα πληρωθεί το ΔΝΤ. Ηταν οι ίδιοι αξιωματούχοι που έτρεχαν να μαζέψουν ό,τι είχε μείνει στα δημόσια ταμεία για να κάνουν την κατάθεση στην κ. Λαγκάρντ λίγες ώρες αργότερα. Κανείς δεν μασάει πια με τέτοιες παλικαριές. Αρκούν για καμιά Κεντρική Επιτροπή, κάποιο πρωτοσέλιδο κομματικής φυλλάδας.
Η πραγματική διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης θα μπορούσε να είναι μόνο μία: ότι χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο και στρατηγική μετατρέπεται σε καμικάζι αυτοκτονίας. Αλλά η «αδυναμία» στην εξουσία ακυρώνει το πλεονέκτημα και καθιστά την κυβέρνηση όλο και πιο προβλέψιμη όλο και πιο ευάλωτη. Ολοι βλέπουν πια ότι όσο στριμώχνεται τόσο πιο ελαστικές γίνονται οι κόκκινες γραμμές της. Μια πορεία που δεν έχει τέλος. Τώρα η κυβέρνηση μέσα σε δέκα ημέρες πρέπει να δείξει καλή συμπεριφορά στον κ. Ντράγκι, να καλοπιάσει το Eurogroup, να βάλει στο καλάθι Ασφαλιστικό και εργασιακά -τα άλλα έχουν ήδη θυσιαστεί- για να δεήσουν οι δανειστές να κλείσουν το προηγούμενο και να εγκρίνουν μετά το επόμενο Μνημόνιο. Η αλήθεια είναι ότι έχουν αρχίσει οι χοροί. Τα νταούλια βαράνε δυνατά. Αλλά αντί για πρώτη θέση θεωρείο, βρεθήκαμε τελικά να είμαστε εμείς που χορεύουμε στο ταψί.

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Η απώλεια χρόνου για την κυβέρνηση φαίνεται ότι θα μας κοστίσει πανάκριβα.

Υστερα από τρεις μήνες επαναστατικής... γυμναστικής, στο όνομα μιας δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης, και αφού γίναμε διεθνώς περίγελως, η σταδιακή επιστροφή στην πραγμα­τι­κότητα αποκαλύπτει τη ζημιά που έγινε από άγνοια, σκοπιμότητες και ιδεοληψίες. Η απώλεια χρόνου για την κυβέρνηση φαίνεται ότι θα μας κοστίσει πανάκριβα, αν βεβαίως η στροφή ολοκληρωθεί και δεν αρχίσουν πάλι τις παλαβομάρες της αυτοκαταστροφής.
Οι γνωρίζοντες εξηγούν ότι με τον ρυθμό που είχε η οικονομία από τον προηγούμενο χρόνο, αν είχαμε καταλήξει σε μια συμφωνία με τους δανειστές μέσα στον Φεβρουάριο ή έστω τον Μάρτιο, με καλή πίστη και αμοιβαίες υποχωρήσεις που ήταν εφικτές τότε, το σύνολο των μέτρων (φόροι και μειώσεις δαπανών) που όφειλε να λάβει η χώρα ήταν κοντά στα 2 δισ. ευρώ. Εκτός από την κατασπατάληση του χρόνου και τη βύθιση της οικονομικής δραστη­ριότητας, πέραν της γενικότερης καταστροφής (φυγή κεφαλαίων και πτώση τζίρου παντού) που επέφερε, υπολογίζεται ότι για να κλείσει η πέμπτη αξιολόγηση και να αρχίσει η ροή των δόσεων θα χρειαστούν μέτρα κοντά στα 7 δισ. ευρώ μόνο για το τρέχον έτος και ίσως άλλα τόσα για το επόμενο.
Γεγονός που φαλκιδεύει εκ των πραγμάτων κάθε ελπίδα για να βγει η χώρα από την ύφεση που φάνηκε πως ξεπέρασε πέρυσι, αλλά δυστυχώς οι εξελίξεις τα ανέτρεψαν όλα και ακόμη ουδείς είναι σε θέση να τολμήσει έστω μια θετική πρόβλεψη. Αυτή η τακτική, με λίγα λόγια, δυστυχώς επιβεβαιώνει τη λαϊκή ρήση: «Του χωριάτη μονό δεν του φτάνει, αλλά διπλό του φτάνει και του περισσεύει...».
Βεβαίως, έχουμε ακόμη τεράστια απόσταση από την αλλαγή κλίματος έως την οριστική συμφωνία, καθώς η κυβέρνηση δεν ανοίγει τα χαρτιά της και όλα δείχνουν ότι επιχειρεί απλώς να κερδίσει λίγο χρόνο χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική και σχέδιο για το πού και πώς θέλει να πάει ο τόπος. Η αιφνίδια τροπή από το χείλος της καταστροφής στην αισιοδοξία που προέκυψε την περασμένη Τετάρτη ήταν αποτέλεσμα του τελεσιγράφου από τον Μάριο Ντράγκι, που όμως δεν αποσύρθηκε.
Απλώς ο κεντρικός τραπεζίτης έδωσε μία εβδομάδα προθεσμία στην Αθήνα ώστε να αλλάξει η πορεία των συζητήσεων μήπως και υπάρξει σύγκλιση που θα του λύνει τα χέρια, για να μην αναγκαστεί να λάβει τις μοιραίες αποφάσεις για τη χώρα μας. Οιαδήποτε ολιγωρία ή καθυστέρηση εφεξής σημαίνει ακαριαία καταστροφή.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Το ραβδάκι της αισιοδοξίας


Και ξαφνικά σαν μια καλή νεράιδα με το μαγικό ραβδί της να τους ακούμπησε όλους μπολιάζοντάς τους αισιοδοξία και καλοσύνη: Μέγαρο Μαξίμου, θεσμούς, Βαρουφάκη, ακόμη και ο Σόιμπλε δείχνει πιο γλυκός, ο Λαφαζάνης πιο ήπιος, η Ανγκελα... μητερούλα. Αν δεν πιστεύετε στις νεράιδες, υπάρχει και η πιο πεζή εξήγηση: η απειλή του κ. Ντράγκι ότι εάν δεν κάνουμε κάτι, επέρχεται ο ξαφνικός θάνατος, τους συνέφερε προς στιγμήν όλους.
Ο κ. Γιούνκερ, που δεν το βάζει κάτω εδώ και πέντε χρόνια, εμφανίστηκε και πάλι σαν τον Σούπερμαν στο παρά ένα να σώσει την παρτίδα...
Ετσι εξεδόθη η κοινή δήλωσή του με τον κ. Τσίπρα. Αυτή που αναβίωσε την «αξιολόγηση» που προέβλεπε η απόφαση της 20ής Φεβρουαρίου και έβαλε στο τραπέζι και το Ασφαλιστικό και τα εργασιακά και τους μισθούς... Προφανώς όχι για καλό (μας). Αλλά έπρεπε να εξευμενιστεί το θηρίο στη Φρανκφούρτη.
Και έτσι άρχισε η αισιοδοξία. Κανείς δεν θέλει τώρα που είμαστε κοντά στο σημείο μηδέν να κατηγορηθεί για ό,τι συμβεί. Κανείς δεν θέλει αίμα στα χέρια του. Αλλά κι αν όλα πάνε καλά, οι αισιόδοξοι θα σπεύσουν να μοιραστούν την επιτυχία...
Η ελπίδα της κυβέρνησης είναι ότι τη Δευτέρα θα αρκεί αυτή η αισιοδοξία για μια δήλωση προόδου που θα διασκεδάσει τις ανησυχίες του ΔΣ της ΕΚΤ, ώστε να μας ανοίξει τη στρόφιγγα για μερικές σταγόνες ρευστότητας και να πληρωθεί την Πέμπτη το ΔΝΤ.
Η προσδοκία είναι ότι δεν θα χρειασθεί να κάνουμε και πολλά, καθώς η δική μας μετάφραση της δήλωσης με τον Γιούνκερ περιέγραφε απλώς τις «κόκκινες γραμμές» μας για «συλλογικές διαπραγματεύσεις στα ευρωπαϊκά πρότυπα» και «συνταξιοδοτικό που αποτρέπει τη φτώχεια στην τρίτη ηλικία». Και ότι αυτά που νομίζουν οι άλλοι ότι έχουμε συμφωνήσει δεν είναι συμφωνημένα, εάν δεν καταλήξουμε σε τελική συμφωνία ώστε να δεχθούν και τα δικά μας...
Σαν να επαναλαμβάνεται η κωμωδία της 20ής Φεβρουαρίου, όταν «παραπλανηθήκαμε» για όσα υπογράφαμε.
Τότε όμως υπήρχε ακόμη στοιχειώδης εμπιστοσύνη και φυσικά χρόνος δύο μηνών. Τώρα ούτε χρόνος υπάρχει ούτε χρήμα, ενώ και η εμπιστοσύνη έχει πια εξαντληθεί. Και το κόλπο είναι πια γνωστό.

Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Οι δύο... ΣΥΡΙΖΑ


Την ώρα που ο Μ. Γλέζος καλούσε τους εργαζόμενους να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, ο Αλ. Τσίπρας αναζητούσε πεδίο συμφωνίας με τον Ζ. Κ. Γιούνκερ, ανοίγοντας πλέον και τα δύο ζητήματα ταμπού για τον ΣΥΡΙΖΑ: Ασφαλιστικό και εργασιακά. Η εικόνα αυτή των δύο... ΣΥΡΙΖΑ, αυτών που βρίσκονται εντός Μεγάρου Μαξίμου και εκείνων που είναι εκτός, εξακολουθεί να υπάρχει, προκαλώντας νευρικότητα όχι μόνο στους εταίρους και δανειστές της χώρας αλλά και στην κοινή γνώμη.
Πρόκειται για έναν ιδιόμορφο πόλεμο νεύρων που έχει ξεκινήσει αμέσως μετά τις εκλογές και συνεχίζεται τρεις μήνες μετά... Αλλα μηνύματα εκπέμπει το Μέγαρο Μαξίμου, αλλιώς τα εξηγούν οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη (ως άλλος εσωκομματικός πόλος) δίνουν τη δική τους τρίτη εκδοχή! Πόσο όμως μπορεί να συνεχίζεται αυτό; Προφανώς όχι πολύ και τούτο διότι ο χρόνος πλέον είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της κυβέρνησης Τσίπρα. Τη Δευτέρα πρέπει να υπάρξει σαφής πρόοδος και την Τρίτη να δοθούν τα χρήματα στο ΔΝΤ.
Οσο όμως συνεχίζεται αυτή η πολυγλωσσία, η αμφισημία, οι «θολές» δηλώσεις τόσο η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και ο εκνευρισμός θα εντείνονται. Η χώρα έχει αυτή την ώρα ανάγκη από ξεκάθαρες επιλογές και λύσεις. Από αποφάσεις. Τα λόγια, η ατέρμονη ανάλυση που θυμίζει εν πολλοίς ένα σχολικό 15μελές αποτελούν περιττή πολυτέλεια για τη χώρα. Ισως κάποτε, την περίοδο της ευμάρειας, όλα αυτά να είχαν κάποιο ενδιαφέρον. Τώρα όμως, οι κίνδυνοι απομάκρυνσης της χώρας από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για συζητήσεις. Η στήλη είχε επισημάνει από καιρό ότι τώρα είναι η «ώρα του συγκεκριμένου».
Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει υπάρξει με τα γνωστά αποτελέσματα. Είναι υποχρέωση του πρωθυπουργού να επιλέξει με ποιους πηγαίνει και ποιους αφήνει. Εάν θα κοιτάξει τη διατήρηση των εσωκομματικών του ισορροπιών εις βάρος της πορείας της χώρας, εάν θα πάρει δύσκολες αποφάσεις στρέφοντας το βλέμμα του στο μέλλον. Εάν επιλέξει την απραξία, τότε θα έχει την τύχη εκείνου που πατούσε για καιρό σε δύο βάρκες...

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

Και χαλινός κρατάει τη γλώσσα μας...

Και χαλινός κρατάει τη γλώσσα μας, αφού έτσι πρόβλεψε ευφυώς η φύση, και με έρκος οδόντων είμαστε εξοπλισμένοι. Ωστε κάτι να αναχαιτίζεται. Να μη βγαίνουν προς τα έξω όσα αστόχαστα, επιθετικά, χολερικά ή χυδαία γεννάει ο θυμός της στιγμής, η ρουτίνα της «μαγκιάς», η μανία της πόζας και η αυταδέλφη της, η μανία της ατάκας: να πούμε κάτι για να ξεχωρίσουμε καλά και σώνει από την πλέμπα, κάτι που θα κάνει ντόρο. Εκείνο το «μη προτρεχέτω η γλώττα της διανοίας» μάς περιλαβαίνει πιτσιρίκια, το αποστηθίζουμε, μα δεν φαίνεται να αποκτά ούτε μισή γερή ριζούλα μέσα μας. Ετσι, συχνά μιλάμε χωρίς να σκεφτόμαστε ότι τα λόγια μας έχουν την υπεραξία που τους προσθέτει το δημόσιο πόστο μας, η θέση μας στη μια ή την άλλη εξουσία, η «αναγνωρισιμότητά» μας, το «κύρος» που μας αποδίδουν τα μίντια. Οτι δηλαδή πρόκειται για λόγια που πριν ξεχαστούν, κάτι και κάποιους θα επηρεάσουν.

Μιλούν, π.χ., συνεχώς κυβερνητικά στελέχη, σε ραδιόφωνα και κανάλια, ή διά του φέισμπουκ και του τουίτερ. Και είτε επειδή ανήκουν σε διαφορετικές συνιστώσες είτε επειδή έχουν έναν καημό που δεν «αξιοποιήθηκαν» όπως υπολόγιζαν, λένε την ίδια στιγμή πέντε διαφορετικά πράγματα για το ίδιο θέμα, το δημοψήφισμα ή τη «ρήξη». Δυσκολεύονται ίσως να κατανοήσουν ότι πια είναι εξουσία· και ότι, στην εποχή της διόγκωσης και του πιο ασήμαντου, ακόμα και στον πιο άσημο σταθμό να πουν το αιρετικό τους πιστεύω, θα γίνουν πρώτο θέμα, ίσως και με παραποίηση των όσων είπαν. Δυσκολεύονται επίσης να το πάρουν απόφαση ότι πλέον τα λεγόμενά τους παράγουν πολιτική πανελλαδικά, όχι μόνο ενδοκομματικά· ότι επηρεάζουν λίγο ή πολύ την αγορά, το Χρηματιστήριο, τον κόσμο, που, εν συγχύσει, γέρνει προς τα δω ή προς τα κει ανάλογα με το τι ακούει να λέει το τάδε ή το δείνα στέλεχος.

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

Προβάλλει την αισιοδοξία για να κρύψει το αντίθετό της.

 Προβάλλει την αισιοδοξία για να κρύψει το αντίθετό της: την απαισιοδοξία που την καταλαμβάνει όσο εξοικειώνεται με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, την οποία αγνοούσε παντελώς μέχρι προ τριμήνου. Η κοινοποίηση της απαισιοδοξίας θα ήταν ένα βήμα της κυβέρνησης προς τη δημόσια ομολογία ότι έσφαλε οικτρά στους υπολογισμούς της. Διότι η απαισιοδοξία κατευθύνει τον απλό (κακομαθημένο...) ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν που δεν ανήκει στον πυρήνα του 4% των ριζοσπαστών/νεοκομμουνιστών, να σκεφθεί κάπως έτσι: αν αυτά που μου υποσχέθηκαν δεν γίνονται δεκτά από τους Ευρωπαίους, εγώ δεν θα γυρέψω λογαριασμό από τους Ευρωπαίους, αλλά από εκείνους που μου έταξαν το ανέφικτο.
Αυτό προσπαθεί να αποφύγει η κυβέρνηση μέσω της πλαστής αισιοδοξίας της. Βλέπει τη σύγκρουση να έρχεται, αντιλαμβάνεται ότι από τη σύγκρουση κινδυνεύει να διασπασθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και, συνεπώς, επιλέγει επικοινωνιακή τακτική που αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση της ζημίας. Η αισιοδοξία της είναι, ουσιαστικά, το τέχνασμα με το οποίο προετοιμάζεται η κοινή γνώμη για την ώρα (μακάρι να μην έλθει ποτέ) που η κυβέρνηση θα πρέπει να ρίξει την ευθύνη στους «ξένους». Η αισιοδοξία τής επιτρέπει να ισχυρισθεί ότι θα φταίνε οι άλλοι, που δήθεν μας κορόιδεψαν όλους μαζί, κυβέρνηση και πολίτες. Η κουλτούρα μας θα κάνει πολλούς να το καταπιούν αμάσητο. (Αλλωστε, από τη Μεταπολίτευση ώς σήμερα, αν υπάρχει ένα στοιχείο από τον παλιοχαρακτήρα μας που η Αριστερά το ανέδειξε δημόσια, αυτό είναι η ανευθυνότητα...)
Από την άλλη πλευρά, αν επέλθει το μοιραίο και η κυβέρνηση καταλογίσει την ευθύνη στους Ευρωπαίους, δεν μπορεί να ελπίζει ότι το τέχνασμά της αρκεί για να αποτρέψει την καταστροφή της. Τυχόν αποτυχία της διαπραγμάτευσης συνεπάγεται αβεβαιότητα για το μέλλον της Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας. Ενδεχομένως, όμως, να πεισθούν οι χαζοί· και αυτοί τούς φθάνουν, γιατί είναι οι περισσότεροι...

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Η ώρα του ηγέτη


Τελικά ότι θα φτάναμε σ' αυτό το ενδοκυβερνητικό αλλά και εσωκομματικό αλαλούμ ήταν αναπόφευκτο. Μοναδική ελπίδα να το αποφύγουμε θα ήταν ν' αποδεχθούν οι εταίροι μας πως οι επιλογές του ελληνικού λαού αποτελούν γι' αυτούς εντολή την οποία οφείλουν να εκτελέσουν, αλλά τέτοιες ψευδαισθήσεις δεν αποδίδουν όταν απευθύνονται σε άτομα με στοιχειώδη λογική. Και δυστυχώς οι Ευρωπαίοι το έχουν αυτό το κουσούρι.
Οι προθεσμίες, λοιπόν, εκπνέουν, οι διαπραγματεύσεις τη μια ξεκολλάνε, και την άλλη ξανακολλάνε και στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ ο ένας με το μακρύ του και ο άλλος με το κοντό του. Ο ένας θέλει ρήξη, άλλος ζητάει εκλογές, ο τρίτος προτιμά το δημοψήφισμα και λίγο ή πολύ ο καθένας με την τρέλα του. Και με το δούλεμα που πουλάει στους μυαλοφυγόδικους υποστηρικτές του.
Αλλά η μπάλα ούτε στα χέρια του Λαφαζάνη είναι, ούτε ο Βούτσης και ο Φλαμπουράρης θα καθορίσουν την επόμενη μέρα, ούτε οι επικοινωνιακές καντρίλιες του Βαρουφάκη θα επηρεάσουν τις εξελίξεις, ούτε η όποια συνιστώσα θ' αποφασίσει αν θα μείνουμε στο ευρώ ή αν θα πάμε κατά διαόλου. Ολοι αυτοί ετερόφωτοι είναι και ούτε καν τον ρόλο των ΑΝΕΛ δεν θα τους ζητούσε κανείς να διαδραματίσουν υπό άλλες συνθήκες.
Ο μόνος που μετράει είναι ο επικεφαλής τους. Καλώς ή κακώς η δική του απήχηση επέτρεψε σ' αυτό το ετερόκλητο άθροισμα περιθωριακών, γραφικών και πολιτικά ανύπαρκτων να εκμεταλλευτούν την οικονομικοπολιτική συγκυρία και να βρεθούν στην εξουσία χωρίς να ξέρουν τι θέλουν να κάνουν και πώς θα το κάνουν. Και τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή, οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Οι ηγέτες στα δύσκολα καταξιώνονται.
Ούτε τα μισόλογα βοηθάνε, ούτε οι υπεκφυγές διασώζουν, ούτε οι μεθοδευμένες αναβολές αποτελούν λύση. Η παράταση της αβεβαιότητας ισοδυναμεί με σταθερή πορεία προς τα βράχια και με συνέπειες που θα τις πληρώσουν πανάκριβα τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Τώρα είναι η στιγμή ν' αποδείξει ο Αλέξης Τσίπρας αν είναι πολιτικός ηγέτης ή όχι. Αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη για το αύριο.

Κυριακή 3 Μαΐου 2015

Το Βατερλό των γελοίων

Το Βατερλό των γελοίων
Η κυβέρνηση δεν έχει συμπληρώσει ακόμη τις εκατό πρώτες μέρες της. Μεθαύριο εξαντλούνται, αν ξεκινήσουμε τη μέτρηση από την επομένη των εκλογών. Παραδοξολογώντας έχει τη σημασία του ο ακριβής υπολογισμός, καθώς όσα φέρνει η μέρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Ετσι στις 100+ κάτι μέρες, ριζικά διαφορετικός θα είναι ο συγκεκριμένος απολογισμός αν υπάρξει συμφωνία ή επέλθει ρήξη με τους εταίρους - δανειστές στο επικείμενο Eurogroup.
Το τυπικό όριο των 100 πρώτων ημερών μιας κυβέρνησης, όπως έχει κυριαρχήσει να χρησιμοποιείται μεταπολεμικά, κινείται στα όρια του ανιστορικού. Με την έννοια ότι καθιερώθηκε πριν από δύο αιώνες ακριβώς για να περιγράψει την πορεία από την άνοδο στην πανωλεθρία. Οχι για να τίθεται απλώς αρνητικό ή θετικό πρόσημο στα κυβερνητικά πεπραγμένα.
Το εκατοπενθήμερον, σύμφωνα μ' ένα από τα πρώτα νεοελληνικά ιστορικά λεξικά, εμφανίστηκε αμέσως μετά το Βατερλό. Εφευρέθηκε από την ευρωπαϊκή φιλομοναρχική - αντιδραστική σκέψη για την περίοδο από τη δεύτερη θριαμβική επάνοδο του Ναπολέοντα έως την ταπεινωτική εκδίωξή του από το Παρίσι. Με άλλα λόγια, χαρακτήριζε ιστορικά μια «παρένθεση» στην Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας.
Το συμβατικό (και αυθαίρετο) χρονικό όριο απέκτησε την τρέχουσα σημασία στην πολιτική πολύ αργότερα. Αρχίζοντας από την πρώτη προεδρική θητεία του Αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ. Οταν ό ίδιος έκανε έναν άχρωμο απολογισμό, ενώ ο αμερικανικός καπιταλισμός είχε μπει στην εντατική. Από τότε άρχισε να κρίνεται, να συγκρίνεται, αλλά και ν' αποτελεί σε συνέχεια προεκλογικό αντικείμενο ως «σχέδιο 100 πρώτων ημερών». Με τη μορφή αυτή στα καθ' ημάς εγκαινιάστηκε από τον Α. Παπανδρέου το 1981.
Η επιγραμματική ιστορική αναδρομή γίνεται για να επισημανθεί ότι στις σημερινές συνθήκες οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας, εκβιασμών και απειλών της νέας κυβέρνησης, ένας τέτοιος απολογισμός αυτής της κατηγορίας έχει νόημα μόνο με την αρχική σημασία. Στη βάση αυτή άνετα θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο «οι 100 χαμένες μέρες» για μια αριστερή παρένθεση. Η νέα κυβέρνηση άντεξε αυτό το διάστημα, διευρύνοντας μάλιστα τη λαϊκή στήριξή της. Δεν τράπηκε σε φυγή ηττημένη, ώστε να πάρει τη θέση του αντι-παραδείγματος, όπου την προόριζε η χρηματοπιστωτική ευρωελίτ.
Αντί για ένα κλασικού τύπου Βατερλό, λοιπόν, έχουμε μπροστά μας το Βατερλό των γελοίων, για να θυμηθούμε τον αθυρόστομο Σκαρίμπα. Οπου οι απανταχού πρωταγωνιστές - καταστροφείς της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας τα χρόνια των μνημονίων βρίσκονται στη σκηνή ως ηθοποιοί, έχοντας αναλάβει τον ρόλο του εξολοθρευτή της πραγματικότητας και της αλήθειας.

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Πολιτικό παιχνίδι "μια στο καρφί και μια στο πέταλο", με την προσθήκη της χρεοκοπίας.

Το επικοινωνιακό πολιτικό παιχνίδι "μια στο καρφί και μια στο πέταλο", με την προσθήκη της χρεοκοπίας, της εξόδου από την Ευρωζώνη και με τον εκβιασμό της δραχμής, θα τελειώσει και θα αποκαλυφθούν οι προθέσεις και οι σκοποί των δανειστών και η ανώμαλη λειτουργία της Ενωμένης Ευρώπης, την οποία διευθύνει μια οικονομική ελίτ, με όπλο τη δικτατορία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που μας στερεί τη ρευστότητα και μας απειλεί πως δεν θα πάρουμε τη δόση του δανείου που έχει αποφασιστεί αν δεν κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που θέλουν.
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Οι "κόκκινες" γραμμές θα υπάρχουν για να παραβιάζονται εντέχνως. Οι αναδιαρθρώσεις, οι μεταρρυθμίσεις, όπως και αν ονομαστούν, θα γίνονται στο πλαίσιο των Μνημονίων που υποτίθεται ότι έχουμε καταργήσει, και εμείς θα περιμένουμε χωρίς να προετοιμαζόμαστε για την ουσιαστική ρήξη, πέρα από τα πολιτικοεπικοινωνιακά παιχνίδια που θα επιφέρει η σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα. Εκ των πραγμάτων θα είναι αναπότρεπτη η σύγκρουση, η οποία θα επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη, καθότι ούτε ενωμένη είναι ούτε λειτουργεί πολιτικά σε ένα πνεύμα αλληλέγγυο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκλωβιστεί μέσα στο γήπεδο της ευρωπαϊκής ελίτ που ελέγχει η Γερμανία. Οι κάθε λογής ιθύνοντες εξακολουθούν να παίζουν πάνω στο τομάρι μας, που ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει και ούτε έχουμε δείξει πως θα το πληρώσουν ακριβά, καθότι είναι "χρυσόμαλλο". Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα εθνικοταξικοαπελευθερωτικό μέτωπο μέσα στην κοινωνία. Χρειάζεται να ειπωθεί η αλήθεια που είναι από μόνη της επαναστατική. Οσο περιμένουμε, ανοίγουμε τον λάκκο για να πέσουμε μέσα. Η σύνολη αντιπολίτευση, πλην του ΚΚΕ, είναι ευθυγραμμισμένη στη λογική και την πολιτική των δανειστών.
Ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα είναι το πρόταγμά της. Ο Σαμαράς δεν είναι αντίπαλος, έχει τελειώσει και είναι θέμα χρόνου η ΝΔ να τον ξεφορτωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με το ΠΑΣΟΚ. Οι χρυσαυγίτες έχουν "ξεδοντιαστεί", το πρόβλημα είναι η ελληνική κοινωνία, που χρειάζεται να αφυπνιστεί και να συνειδητοποιήσει πως δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στο παρελθόν. Πέρα από την πολιτική θα χρειαστεί ένας πολιτιστικός αγώνας, ένας νεοδιαφωτισμός που θα ξεπερνάει τα οικονομικά όρια της επιβίωσης. Ο ανθρώπινος τρόπος ζωής έχει ανάγκη τη χαρά, την απόλαυση, τον έρωτα και την αγάπη και δεν θα πρέπει να καθορίζεται και να ορίζεται από τον φόβο, την απογοήτευση και την πίστη πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, καθότι αποφασίζουν πριν από εμάς κάποιοι άλλοι, χωρίς εμάς. Τα δε ηλεκτρονικά μέσα συμβάλουν κι αυτά στη δημιουργία αυτού του αρνητικού και αρρωστημένου κλίματος. Η εθνική δημόσια ραδιοτηλεόραση θα πρέπει να σπάσει αυτό το κλίμα με την πλήρη ανεξαρτησία της.

Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

Καμένο χαρτί


Το ανέκδοτο είναι γνωστό. Κάποιος, ονόματι Γεώργιος Βλάκας, αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του. Εκανε τις απαραίτητες ενέργειες και γνωστοποίησε το γεγονός στον καλύτερο φίλο του, ο οποίος, κρίνοντας σωστή την κίνησή του, ρώτησε τι όνομα είχε διαλέξει. Η απάντηση ήταν «Πέτρος Βλάκας». Δεν νομίζω να υπάρχει χαρακτηριστικότερος τρόπος περιγραφής του τι δεν πρέπει να κάνει από δω και πέρα η κυβέρνηση στο θέμα της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές μας.
Δεν έχει καμιά σημασία τι πιστεύει κανείς για τον Γιάνη Βαρουφάκη και τη μέχρι τώρα θητεία του στο υπουργείο. Εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Κι αυτό ως προς τη διαπραγμάτευση είναι αρνητικό. Καλώς ή κακώς ο εκλεκτός του πρωθυπουργού αποδείχθηκε ανίκανος να διατηρήσει έστω και στοιχειωδώς υποφερτές σχέσεις με τους ομολόγους του των άλλων κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Κι επειδή δεν μπορεί να φταίνε οι υπόλοιποι 18 για το τραγικό επίπεδο των προσωπικών σχέσεών τους μαζί του, είναι αυτονόητο ότι εκείνος που ευθύνεται είναι ο «δικός μας».
Γι' αυτό και η αντικατάστασή του ήταν επιβεβλημένη. Η χώρα χρειαζόταν έναν αξιόπιστο διαπραγματευτή, που να αντιλαμβάνεται ότι η δουλειά του είναι να εξασφαλίσει την καλύτερη δυνατή συμφωνία για τη χώρα και όχι να αποδείξει ότι είναι ο «καλύτερος», ο «εξυπνότερος», ο «σοφότερος» της παρέας. Η αξιοπρέπεια δεν προστατεύεται με βλακώδεις συνωμοσιολογίες, αλλά ούτε και με εξευτελιστικές κολακείες, που αποτελούν τομείς στους οποίους διακρίθηκε ιδιαίτερα ο Βαρουφάκης.
Δεν ξέρω αν ο Τσακαλώτος θα αποδειχθεί καλύτερος. Απλώς θέλω να ελπίζω ότι δεν θα είναι το ίδιο αλαζόνας και εριστικός και ότι γενικά ως κυβέρνηση θα γυρίσουμε σελίδα και θα αφήσουμε κατά μέρος τις ανόητες αιτιάσεις πως μας ξεγέλασαν και άλλες τέτοιες φαιδρότητες, που, αν μη τι άλλο, ενεργούν και ως χαριστική βολή για το κύρος και τη σοβαρότητα μιας κυβέρνησης που διατείνεται πως κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει τα συμφέροντα της χώρας.
Ο Βαρουφάκης είναι καμένο χαρτί για την Ευρώπη. Κι αυτό τίποτα και κανένας δεν μπορεί να το αλλάξει. Αλλωστε εκείνο που προέχει δεν είναι η διάσωση του γοήτρου του. Είναι ο περιορισμός της ζημιάς που έχει προκαλέσει.