Κάπως έτσι χάνονται μέρα με τη μέρα η ρευστότητα και η παραγωγή.

Ο συνδικαλισμός αναδεικνύεται από τη μικροπροληπτική του φύση, κοινωνικά άδικος και προοπτικά υποδεέστερος σε σχέση με την πολιτική.

Και, όμως, η χώρα έχει εγκλωβιστεί στα χέρια συνδικαλιστών. Δεν ενδιαφέρονται για τη γενικευμένη κατάρρευση που επιφέρουν οι επιλογές τους, αρκεί να εξασφαλίζεται η επικοινωνιακή επιτυχία. Δεν του αφορά η βύθιση της οικονομίας στην ύφεση και η αύξηση της ανεργίας, αρκεί να διεκπεραιώσουν την πρόσληψη των οπαδών. Δεν τους αφορά η κατάρρευση του Ασφαλιστικού και των δικαιωμάτων των μελλοντικών γενιών, αρκεί να διασφαλίσουν τις απαιτήσεις της τρέχουσας εκλογικής πελατείας. Και, κυρίως, δεν τους ενδιαφέρουν η δημοκρατία, η ποιότητα και η θεσμική της ενίσχυση, αλλά ο έλεγχος των μηχανισμών της εξουσίας, που διασφαλίζει την κυριαρχική δυνατότητα του συνδικαλισμού έναντι της πολιτικής.

Κάπως έτσι χάνονται μέρα με τη μέρα η ρευστότητα και η παραγωγή, απαξιώνονται καθημερινά οι περιουσίες, σωρεύονται ολοένα και περισσότεροι άνεργοι εν μέσω χειροκροτημάτων επί συνδικαλιστικών επιτυχιών με επικοινωνιακή κάλυψη. Ετσι εγκαταλείπεται η πολιτική που διεκδικεί το μέλλον με θυσίες και προσπάθεια. Εξάλλου στον κόσμο της κυβέρνησης δεν χρειάζεται ούτε θυσία, ούτε προσπάθεια. Ολα στον συνδικαλιστικό μικρόκοσμο πάνε καλύτερα κάθε μέρα, αρκεί να ευημερεί η γενικευμένη μιζέρια και μαζί και η επάρκεια των συνδικαλιστικών χειρισμών για την ελπίδα επί μισθών, συντάξεων κ.λπ? με παράδειγμα την ευμάρεια των ημετέρων.