Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι απολαμβάνουμε κάτι που πολλοί δεν έχουν - την ελευθερία μας ως χώρα, ως έθνος, ως κοινότητες, ως άτομα.

Οι Ελληνες αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι απολαμβάνουμε κάτι που πολλοί δεν έχουν - την ελευθερία μας ως χώρα, ως έθνος, ως κοινότητες, ως άτομα. Την ώρα που στην περιοχή μας φουσκώνει η θάλασσα της αβεβαιότητας και της ανελευθερίας, η Ελλάδα είναι φάρος δικαιωμάτων, ελευθερίας και επιλογών. Με τις στερήσεις που έχουν υποστεί οι περισσότεροι Ελληνες, τείνουμε να ξεχάσουμε ότι ενώ κληρονομήσαμε την ελευθερία, η προστασία της είναι υπόθεση όλων μας κάθε μέρα.
Η ελευθερία και η δημοκρατία δεν είναι μόνο αφηρημένες έννοιες για να τις θυμόμαστε όταν θέλουμε να καυχηθούμε για το παρελθόν μας, είναι το πλαίσιο της καθημερινής ζωής. Οταν επιτρέπουμε σε ακραίες ομάδες να καταπατούν τους νόμους και το Σύνταγμα, όταν ανεχόμαστε τη βία, τότε η αδιαφορία και η απραξία μάς καθιστούν εχθρούς της ελευθερίας. Είναι αδιανόητο ότι τα κόμματα της κυβέρνησης δεν μπορούν να καταλήξουν σε νόμο που θα αντιμετώπιζε αποφασιστικά την έξαρση του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και της βίας. Οι σοφιστείες και οι κομματικοί τακτικισμοί δεν σημαίνουν τίποτα· μόνο το αποτέλεσμα μετράει. Σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 5.2), «Ολoι όσoι βρίσκoνται στην Eλληνική Eπικράτεια απoλαμβάνoυν την απόλυτη πρoστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τoυς, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πoλιτικών πεπoιθήσεων». Η μάχη κατά των διακρίσεων και της ανελευθερίας έχει ισχυρή βάση, αλλά ποιος τη δίνει με αποφασιστικότητα σήμερα;
Η ελευθερία δεν είναι απλώς ένα στολίδι στη ζωή μας, καθορίζει την ποιότητά της. Αρκεί να συγκρίνει κανείς τη θέση της γυναίκας στη δική μας κοινωνία με αυτή των άλλων χωρών της περιοχής. Εως και η Τουρκία, η πιο προοδευτική κοινωνία των γειτονικών μουσουλμανικών χωρών, παρεμβαίνει όλο και περισσότερο στις ζωές των πολιτών της σε κάθε τομέα. Γύρω μας απλώνεται ο ισλαμικός πουριτανισμός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις προσωπικές ελευθερίες. Οσο το τοπίο γίνεται πιο σκοτεινό, τόσο προβάλλει η Ελλάδα ως τόπος ελευθερίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό δεν έχει σημασία μόνο για εμάς, ούτε μόνο για τους μετανάστες που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον (είτε στην Ελλάδα είτε αλλού στην Ευρώπη), αλλά σύντομα θα είναι καθοριστικός παράγοντας και στον τομέα του τουρισμού.
Πολλές χώρες προσφέρουν θάλασσα, ήλιο, πολιτισμό και καλές τιμές. Αυτό που έχει η Ελλάδα, όμως, είναι η ελευθερία που επιτρέπει στους ανθρώπους να επιδιώκουν την προσωπική τους ευτυχία, εντός των ορίων μιας ευνομούμενης πολιτείας. Η χρόνια αδυναμία θεσμών που θα εξασφάλιζαν την απόλυτη τήρηση των νόμων δεν πρέπει να θέτει σε αμφισβήτηση τον πυρήνα του πολιτισμού μας – ότι κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες, μόνο ελεύθεροι πολίτες, σε δημοκρατικό πολίτευμα, μπορούν να δημιουργήσουν οικονομική, πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Ενώ χάσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια, αν επαγρυπνούμε για να προστατεύουμε την προσωπική μας ελευθερία και αυτή των άλλων, θα επανέλθουμε σύντομα. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Οσο μεγαλύτεροι οι φόροι, τόσο μικρότερη η λιτότητα για το Δημόσιο.

Μια μεγάλη παρεξήγηση έχει εισβάλει στη συζήτηση περί της στροφής από τη λιτότητα στην ανάπτυξη. Δημοσιονομική λιτότητα έχουμε όταν μειώνονται εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων και συντάξεις του κρατικού συνταξιοδοτικού συστήματος. Το μέγεθος αυτής της λιτότητας εξαρτάται από το μέγεθος των φόρων. Οσο μεγαλύτεροι οι φόροι, τόσο μικρότερη η λιτότητα για το Δημόσιο. Λιτότητα στον ιδιωτικό τομέα έχουμε όταν αυξάνονται οι φόροι, αφού μειώνουν τη ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες. Οι δύο λιτότητες συναντώνται σε δεύτερο βαθμό, επειδή η μείωση των κρατικών δαπανών μειώνει την κατανάλωση όσων πληρώνονται από το δημόσιο ταμείο.
Μάλιστα, ο ιδιωτικός τομέας, εκτός της ζημίας που υφίσταται από τη διπλή αυτή λιτότητα, πληρώνει μία ακόμη λιτότητα, κυρίως λόγω της μείωσης των δημοσίων επενδύσεων. Ο μηδενισμός αυτής της κρίσιμης δαπάνης, μαζί με την καθυστέρηση, δέσμευση ή, απλώς, κατάργηση χρεών του κράτους προς ιδιώτες (προμήθειες, εφάπαξ και υψηλότερες συντάξεις, για παράδειγμα) έχουν τεράστιες επιπτώσεις στην ικανότητα της οικονομίας να δημιουργήσει νέο εισόδημα, όπως αυτό μετρείται με τη μεταβολή του ΑΕΠ.
Αν σταματήσει το κράτος να κάνει όλα όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως, το βάρος της οικονομικής πολιτικής θα μετακινηθεί από τη λιτότητα στη σταθεροποίηση. Οχι όμως και στην ανάπτυξη, τουλάχιστον όχι αμέσως και όχι με τον τρόπο που φαίνεται να το εννοούν οι πολιτικοί.
Πολλοί άλλοι πιστεύουν ότι η ανάπτυξη θα προκύψει επειδή κάποιοι «θα δώσουν λεφτά». Στη πιο απλοϊκή διατύπωσή της, η προσέγγιση αυτή μιλάει για «γερμανικά κεφάλαια» ή «νέα δάνεια των τραπεζών» ή «επιχορηγήσεις ευρωπαϊκών οργανισμών». Πίσω από αυτές τις κινήσεις, βλέπουν, οι ίδιοι, το χέρι του κράτους να μοιράζει χρήματα, κυρίως με τη μορφή πληρωμών του κράτους σε εισοδήματα ή τραπεζικών δανείων που δεν θα χρειαστεί ή, βεβαίως, επιδοτήσεων χωρίς άλλη υποχρέωση από τα ευρωπαϊκά ταμεία.
Περιμένουν, με δύο λόγια, από το κράτος να αρχίσει και πάλι να ξοδεύει. Παραδόξως μάλιστα, εκτιμούν ότι αυτό θα συμβεί χωρίς το κράτος να αυξήσει τους φόρους ή, έστω, να εισπράξει περισσότερους φόρους από τη φοροδιαφυγή.
Δυστυχώς, όσοι έχουν ή διαδίδουν παρόμοιες προσδοκίες καλλιεργούν έναν τεράστιο μύθο σε εαυτούς και αλλήλους. Μπορεί να μην είναι ακριβώς ο ίδιος μύθος με αυτόν που εννοεί ο Αλέξης Τσίπρας, δεν θα διαφέρει, όμως, καθόλου αν δεν κατανοήσουμε τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά μεταξύ συστολής της δημόσιας δαπάνης και αύξησης της ιδιωτικής επένδυσης. Η ανάπτυξη του τόπου θα προκύψει από τη συνεργασία ενός κράτους που θα συνεχίσει να ζει σεβόμενο τη λιτότητα και των ιδιωτών που θα επενδύσουν στην ανάκαμψη.        ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Οταν δύο πλευρές τραβούν το σχοινί, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να σπάσει:

Οταν δύο πλευρές τραβούν το σχοινί, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να σπάσει: αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους εταίρους της τρικομματικής κυβέρνησης! Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο παίζει μεν τον ρόλο του σχοινιού, αλλά δεν είναι παρά η αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια οι διαφορετικές στρατηγικές των κομμάτων ως προς τη διαχείριση της διακυβέρνησης. Είναι προφανές ότι αν – έστω – μία πλευρά εξέλθει ηττημένη από αυτή την αντιπαράθεση, το μέλλον της τρικομματικής κυβέρνησης θα γίνει αβέβαιο.  Το ερώτημα είναι ποιον θα συνέφερε μία τέτοια εξέλιξη και η απάντηση είναι απλή: δεν θα συνέφερε πάντως ούτε τα κόμματα που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση ούτε τη χώρα. Οι θυσίες στις οποίες συνεχίζει να υποβάλλεται ο ελληνικός λαός είναι τεράστιες και δεν επιτρέπεται να παιχτούν στα ζάρια της μικροκομματικής αντιπαράθεσης. Οι τρεις αρχηγοί οφείλουν να συζητήσουν και να συμφωνήσουν. Τα όσα διακυβεύονται είναι πολύ πιο σημαντικά από εκείνα που επιδιώκουν!

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Από τη μια, στα ύψη τα προϊόντα που μας πουλούν και, από την άλλη, να επωφελούνται της κρίσης, δεν γίνεται...

Εμείς όμως ούτε πολλά έχουμε, αφού μισθοί και συντάξεις ισοπεδώθηκαν, ούτε άλλους να ψωνίζουν για μας, ούτε και άδηλους πόρους που να δικαιολογούν σχετική αβελτηρία περί τα οικονομικά μας. Ετσι, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ και φρίττουμε. Διότι κανείς δεν μπορεί να μας απαντήσει στο ερώτημά μας: Πώς είναι δυνατόν να έχουν καταβαραθρωθεί οι μισθοί, να έχει εξαϋλωθεί η αμοιβή για τα εργατικά χέρια, αλλά οι τιμές στα είδη τροφίμων όχι μόνον να μην προσγειώνονται, αλλά και να τραβούν την ανηφόρα. Και πώς συμβαίνει οι πολυεθνικές, που έχουν κατακυριεύσει την αγορά τροφίμων, να πουλούν ακριβώς με το ίδιο τίμημα τα γαλακτοκομικά, τα απορρυπαντικά, το ψωμί - που άμα μείνει δύο μέρες εκτός ψυγείου μουχλιάζει!-, τον καφέ, τη ζάχαρη , τα μακαρόνια, αλλά και τα κρεμμύδια και τις πατάτες! Ελεος πια! Δεν βγάζει πατάτα η ελληνική γη και εισάγουμε;
Δεν βγάζει κρεμμύδια ξερά και τα προμηθευόμαστε από την Τουρκία;
Δεν έχει άλλες λεμονιές η χώρα για να έρχονται από την Αργεντινή και πορτοκαλιές για να φέρνουμε πορτοκάλια από το Ισραήλ ή στέρεψαν οι ντοματιές στην Κρήτη για να φτάνουν από τις Βρυξέλλες;
 Πόσο κοστίζει το λεγόμενο «καλάθι της νοικοκυράς» στην Ελλάδα και πόσο στη Γερμανία ή στην Αμερική και σκέφτομαι αν στην κυβέρνηση υπάρχει κανείς που να ασχολείται -πέραν των μεγάλων επενδύσεων, των μεγάλων αγοραστών για την εξαγορά των κρατικών κοινωφελών φορέων και της εκπλήρωσης των όρων του Μνημονίου- με την καθημερινότητα του Πολίτη, που συνίσταται στο να υπάρχει ένα πιάτο στο τραπέζι για όλη την οικογένεια κι ένα ρούχο και παπούτσι για να ντυθεί. Αν δεν μπορεί κι αν δεν υπάρχει κανείς επιφορτισμένος στην κυβέρνηση ή σε εποπτευόμενους οργανισμούς για να ελέγξει τις πολυεθνικές, που κατάπιανε τις μικρές διατροφικές επιχειρήσεις -τα μπακάλικα της γειτονιάς- κι έχουν συστήσει άτυπα καρτέλ τιμών, τότε προς τι η μείωση σε μισθούς, οι απολύσεις και η προσφορά εργασίας-λάστιχο που έχουν επιβάλει στους χώρους τους;
 Από τη μια, στα ύψη τα προϊόντα που μας πουλούν και, από την άλλη, να επωφελούνται της κρίσης, δεν γίνεται. Είπαμε ότι βιώνουμε σκληρές μέρες αλλά δεν μπορούμε και να δεχόμαστε, χωρίς καμία ένσταση, ότι «οι λύκοι χαίρονται στην αναμπουμπούλα»...

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Η κυβέρνηση οφείλει να ασχοληθεί με τα μείζονα και σοβαρά προβλήματα του τόπου.


Θα είναι καλύτερο στον βαθμό που οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες μετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα δεν ξεχάσουν ότι η χώρα απλώς διέφυγε τον κίνδυνο αλλά παραμένει ακόμη σε κρίσιμη κατάσταση και όλα μπορούν να συμβούν - από το καλύτερο έως το χειρότερο. Η αισιοδοξία που εσχάτως φαίνεται να κυριαρχεί εντός και εκτός Ελλάδας πρέπει και μπορεί να αξιοποιηθεί δημιουργικά ώστε να εδραιωθεί η πεποίθηση πως το πείραμα θα πετύχει. Κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί στην οπισθοδρόμηση και σε νέες περιπέτειες.
Συνεπώς, η κυβέρνηση οφείλει να ασχοληθεί με τα μείζονα και σοβαρά προβλήματα του τόπου και να μην αναλώνει δυνάμεις σε ιδεοληψίες που διαιρούν και ως έναν βαθμό απογοητεύουν τους πολίτες, που αναμένουν πράξεις σε τομείς που αφορούν στη ζωή τους. Η άσκοπη διαμάχη των τριών κομμάτων για τον λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο δεν εξυπηρετεί σε καμιά περίπτωση τον κυρίαρχο στόχο,  ώστε να πολλαπλασιασθούν οι ευκαιρίες για θετικές εξελίξεις στην οικονομία. Οι τρεις αρχηγοί επιβάλλεται να ξεπεράσουν μια αντιπαραγωγική αντιπαλότητα για ένα θέμα που πήρε άνευ λόγου διαστάσεις ενδοκυβερνητικής αντιπαράθεσης και να ασχοληθούν με τα καυτά ζητήματα που ορίζουν την καθημερινότητα και τελικώς το μέλλον των πολιτών.
Στην παρούσα φάση δεν υπάρχει η πολυτέλεια άγονων συγκρούσεων και κατασπατάλησης πολύτιμων δυνάμεων. Σε μια μάχη που θα κρατήσει ακόμη καιρό και τα αποτελέσματά της θα καθορίσουν το μέλλον όλων, επιβάλλεται σοβαρότητα και ρεαλισμός.

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Το συμπέρασμα πως οι Έλληνες νέοι είναι οι πλέον αποκλεισμένοι από την εργασία και την παραγωγικότητα.


Η δομή της σημερινής κοινωνίας με την τρέχουσα ιστορική ύφεση δείχνει να απειλείται. Χαρακτηριστικά, όπως ο κοινωνικός αποκλεισμός, η επέκταση της φτώχειας, η συρρίκνωση εισοδημάτων, με αποκορύφωμα την αλματώδη ανάπτυξη της ανεργίας, πρωτοστατούν στην χώρα μας. Η κρίση χρέους για ολόκληρη την Ευρώπη μεταλλάσσεται, αλλάζει πρόσωπο και σχήμα, γεννώντας την υψηλότερη ανεργία που έχει γνωρίσει ποτέ και μετονομάζεται πλέον σε κρίση ανεργίας, το μεγαλύτερο δεινό επιγέννημα που έφερε η ευρωζώνη και το οποίο λαμβάνει διαστάσεις μείζονος σημασίας οικονομικοκοινωνικού φαινομένου.

Το συμπέρασμα πως οι Έλληνες νέοι είναι οι πλέον αποκλεισμένοι από την εργασία και την παραγωγικότητα. Αυτό έχει ως συνέπεια τη δημιουργία μεγάλου κύματος μετανάστευσης νέων και ειδικότερα πτυχιούχων. Σύμφωνα με τα στοιχεία ερευνών εκτιμάται πως 300.000 περίπου είναι αυτοί που επιδιώκουν πλέον να εξασφαλίσουν μία θέση μόνιμης εργασίας στο εξωτερικό.
Επιπρόσθετα, πολλαπλασιάζοντας, μέσω του κοινωνικού αποκλεισμού, καθημερινά το αίσθημα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, επιτρέπει να αναδυθούν στην επιφάνεια φαινόμενα που οδηγούν στην απαξίωση των κρατικών θεσμών και τη διάβρωση της δημοκρατίας. Με τον τρόπο αυτό δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει πολιτική έκφραση κάθε ακραίο, λαϊκό και δημαγωγικό μόρφωμα.
Η αύξηση της απασχόλησης δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί ως δια μαγείας. Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης και η καταπολέμηση της ανεργίας στην Ελλάδα επιβάλλουν βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές και εις βάθος μεταρρυθμίσεις, ανοίγοντας τον δρόμο των επενδύσεων για την επαναφορά στην ανάπτυξη που θα ενισχύσει την οικονομική δραστηριότητα.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Η πολιτεία τούς διαθέτει αστυνομική προστασία .


Το πρόβλημα δεν είναι αν οι βουλευτές οπλοφορούν ή όχι μέσα στη Βουλή. Είναι ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει λόγος να οπλοφορούν. Η πολιτεία τούς διαθέτει αστυνομική προστασία και ποτέ έως τώρα δεν έγινε σε βάρος βουλευτή κάτι που θα δικαιολογούσε τη χρήση όπλου. Χώρια που η έκδοση μίας άδειας οπλοφορίας δεν καθιστά κάποιον ικανό να χρησιμοποιήσει υπεύθυνα το δικαίωμα που του έχει εκχωρηθεί.
Κάτι, άλλωστε, που δεν ισχύει μόνο για βουλευτές, αλλά και για όποιους άλλους οπλοφορούν με άδεια της Αστυνομίας.  Έχουν πείσει ότι αρκεί η κατάλληλη γνωριμία για να κινηθεί η σχετική διαδικασία. Και κανένας από τους δύο δεν είχε λόγο να οπλοφορεί. Τι το ήθελαν; Για να πουλούν μούρη. Για κανέναν άλλο λόγο.
Γι' αυτό ίσως να είναι ευκαιρία να επανεξεταστεί γενικότερα το θέμα της οπλοφορίας. Σε μία χώρα όπου δεν έχουμε ξεκαθαρίσει αν και πότε μπορεί να χρησιμοποιεί όπλο ο αστυνομικός, είναι επιεικώς εξωφρενικό να κυκλοφορούν οπλισμένοι κάποιοι που λόγω της ιδιότητας ή των γνωριμιών τους μπορούν και διασφαλίζουν αυτό το «πλεονέκτημα». Και επικίνδυνο. Γιατί αν οι άδειες οπλοφορίας έχουν εκδοθεί με την ίδια επιπολαιότητα που διατίθενταν αστυνομικοί για προστασία κάποιων που δήθεν κινδύνευαν, χρειάζεται να πέσει ψαλίδι.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Η μεγαλύτερη απόδειξη της κρίσης που περνά η χώρα είναι ο κατ' εξακολούθηση βιασμός του αυτονόητου:


Η μεγαλύτερη απόδειξη της κρίσης που περνά η χώρα είναι ο κατ' εξακολούθηση βιασμός του αυτονόητου:
Η αδυναμία να συμφωνήσουμε αμέσως εάν χρειάζεται ή όχι να καλυφθούν ποια κενά και με ποιον τρόπο στην υπάρχουσα νομοθεσία για την αντιμετώπιση της ρατσιστικής και ναζιστικής βίας, να εγκριθούν τα μέτρα αυτά και να εφαρμοσθούν, αντί να καταλήγουμε στην εύκολη λύση του θορυβώδους διακομματικού καβγά επί της διαδικασίας και των... ιδεολογικών πτυχών της.
Εκτός φυσικά εάν ο στόχος δεν είναι τόσο η Χρυσή Αυγή, αλλά οι ευαισθησίες κάποιων ταλαντευόμενων ψηφοφόρων.
Το απλό θέμα της οπλοφορίας εντός της Βουλής, ενώ θα μπορούσε να λυθεί απλά με μια απόφαση των κομμάτων, εξελίχθηκε σε ένα ανόητο τηλεοπτικό σόου για το εάν θα μπαίνουν οι βουλευτές με κάρτα στο καφενείο της Βουλής και εάν θα πρέπει να μείνει ανοιχτή η είσοδος από το Ζάππειο, για τον σεβασμό στον Κανονισμό της Βουλής που δεν προβλέπει την έρευνα σε βουλευτές.
Για να καταλήξουμε ότι εάν αρνηθεί ο οπλοφόρος βουλευτής να παραδώσει το κουμπούρι, θα παρεμβαίνει ο Β. Μεϊμαράκης για να τον διαπομπεύσει. (Ας ελπίσουμε ότι δεν θα λείπει με άδεια...).
Ετσι, η γενική σύγχυση ολοκληρώθηκε με την εκ τηλεοπτικών παραθύρων συζήτηση για τη ρατσιστική βία, να ξεθωριάζει από το πιασάρικο θέμα της οπλοφορίας των βουλευτών και των ενδυματολογικών προτιμήσεών τους και να χάνεται η ουσία μεταξύ των στενών T-Shirts και των Beretta στην κωλότσεπη.
Παραπέμποντας έναν ψύχραιμο πολίτη σε μια θλιβερή εικόνα: εκείνων που προσπαθούσαν μάταια να συμφωνήσουν για το φύλο των Αγγέλων, την κρίσιμη στιγμή.
Μέχρι που συνάντησαν οι ίδιοι τους Αγγέλους...

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Ο φασισμός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ως ιδεολογικό ρεύμα.


Η κοινή γνώμη εμφανίζεται, μέχρι στιγμής, αιφνιδιασμένη αλλά και διχασμένη για τον τρόπο αντιμετώπισης των οπαδών του ναζισμού, πράγμα που αποτυπώνεται ανάγλυφα στις δημόσιες αντιδράσεις που εκδηλώνονται για την ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, ακόμα και από δημοκρατικούς πολίτες.
Οι αντιρρήσεις επικεντρώνονται σε δύο σημεία: Το πρώτο εκφράζεται από εκείνους που προβάλλουν την ανάγκη ανοχής και ιδεολογικής αντιμετώπισης, φοβούμενοι ότι τα όποια νομικά εμπόδια στη δράση της Χρυσής Αυγής μπορεί να φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα.
 Ιδεολογική αντιπαράθεση με ντοπαρισμένους νεοναζιστές δεν νοείται. Η Δημοκρατία έχει αρχές που δεν χωράνε σε κανένα πλαίσιο τακτικής διαπραγμάτευσης.
Ο φασισμός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ως ιδεολογικό ρεύμα, με το οποίο θα συνδιαλεχθεί η δημοκρατική πολιτεία.
 Με άλλα λόγια: αναγνωρίζουμε τη ελευθερία καθενός στις προσωπικές του σχέσεις, αλλά δεν θα δείξουμε την παραμικρή ανοχή στην παιδεραστία!
Το δεύτερο σημείο αντιρρήσεων εκφράζεται από όσους υποτιμούν, έστω και άθελά τους, τον ναζιστικό κίνδυνο, με τη θεωρία της εξίσωσης των δύο άκρων. Η σύγκριση που επιχειρείται στη βάση της εξομοίωσης των εγκλημάτων του Χίτλερ με αυτά του Στάλιν δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη σημερινή πραγματικότητα. Αλλο πράγμα, προφανώς, η άμεση και σκληρή αντιμετώπιση της εγκληματικής δραστηριότητας, απ' όπου κι αν προέρχεται και μ' όποιο πρόσχημα κι αν καλύπτεται, και άλλο η αντιμετώπιση μιας εγκληματικής «ιδεολογίας», που κηρύσσει το μίσος σε κάθε διαφορετικότητα, που απειλεί -και όχι μόνο- ανθρώπινες ζωές και εξευτελίζει τους θεσμούς.

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Η αισιοδοξία της κυβέρνησης .


Η αισιοδοξία της κυβέρνησης είναι βάσιμη - επ’ αυτού δεν χωρεί αμφιβολία. Διακυβεύεται, όμως, η όποια ασφάλεια της προοπτικής της, αν θεωρήσουμε ότι αυτό ήταν, περάσαμε τον κάβο, ότι από εδώ και πέρα η ανάκαμψη είναι δεδομένη και αρχίσουμε να καλλιεργούμε και τις ανάλογες προσδοκίες στην κοινή γνώμη. Μέσα στα τελευταία τρία χρόνια, η Ελλάδα πράγματι πέτυχε σημαντικά πράγματα. Κατάφερε να μειώσει τα ελλείμματά της κατά εννέα ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες σε σχέση με το ΑΕΠ της. Κατάφερε να ανακτήσει το 80% της χαμένης ανταγωνιστικότητάς της. Κατάφερε να σταθεροποιήσει το τραπεζικό σύστημά της και να αποφύγει την κατάρρευσή του. Κατάφερε, τέλος, να κινήσει ξανά το ενδιαφέρον διεθνών επενδυτών.
Ειδικά, όμως, το τελευταίο δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως απόδειξη της αποδοχής τους ότι η Ελλάδα έχει οριστικά σωθεί.  Φαντασθείτε ότι οι γιατροί σε ένα νοσοκομείο έχουν ξεγράψει έναν ασθενή. Θεωρούν ότι, στην κατάσταση του, δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσει τον θάνατο και, γι’ αυτό, παύουν να ασχολούνται ιδιαίτερα μαζί του - οι φροντίδες τους δεν έχουν χρησιμότητα. Περιέργως, όμως, ο οργανισμός του ασθενούς δεν υποκύπτει και ο ξεγραμμένος αρχίζει πάλι να παρουσιάζει κάποιες στοιχειώδεις αντιδράσεις. Τότε οι γιατροί επιστρέφουν πάλι γύρω του, από ενδιαφέρον ή, έστω, από απλή περιέργεια. Αυτό συμβαίνει τώρα με την Ελλάδα. Η επιτυχία της κυβέρνησης συνεργασίας των τριών, σε συνδυασμό με το ευρύτερο κλίμα στην Ευρώπη, που έχει αρχίσει σαφώς να βελτιώνεται από τον περασμένο Αύγουστο, μας επιτρέπουν και πάλι να ελπίζουμε -και μάλιστα βασίμως- ότι μπορούμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας.

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Πώς και από πού θα βρεθούν τόσα χρήματα;


Ο Σαμαράς υπόσχεται επενδύσεις. Και για να τις εξασφαλίσει καλεί τους οικονομικά ισχυρούς να εκμεταλλευτούν τις επενδυτικές ευκαιρίες που προσφέρει η σημερινή Ελλάδα. Αν και σε ποιο βαθμό θα τα καταφέρει μένει να το δούμε. Πάντως οι απαντήσεις στα ερωτήματα είναι σαφέστατες. Τις επενδύσεις θα τις κάνουν οι ξένοι και θα τις κάνουν για να κερδίσουν.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται περισσότερα. Υπόσχεται αυξήσεις μισθών και συντάξεων, υπόσχεται δημόσιες επενδύσεις, υπόσχεται κρατική τράπεζα που θα στηρίζει επενδύσεις και υπόσχεται και επαναγορά του δημόσιου πλούτου που θα ξεπουλήσει η σημερινή κυβέρνηση, αν και προχθές ο Τσίπρας μόνο για το νερό και τον ηλεκτρισμό μίλησε. Αλλά άσχετα με την προφανέστατη κωλοτούμπα που επιχειρείται, ούτε ποιος θα βάλει τα λεφτά μας είπε, ούτε γιατί θα τα βάλει μας εξήγησε.
 Δεν υπάρχει κανένας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που να διερωτάται πώς και από πού θα βρεθούν τόσα χρήματα; Πιστεύουν όλοι τους ότι θα τα βρουν και άρα δεν χρειάζεται να προβληματίζονται και ν' ανησυχούν; Μα, αν είναι έτσι, γιατί δεν λένε το «μυστικό» και σ' εμάς τους δύσπιστους;
Την τελευταία φορά που επιχείρησε κάποιος από τον ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει σοβαρά πώς θα κυβερνήσουν (και όχι βεβαίως πώς θα κάνουν όλα αυτά τα απίθανα που υπόσχονται) χωρίς τα δανεικά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είχε πει ότι «τώρα που θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούμε να καλύπτουμε τα έξοδά μας και θα πούμε στους δανειστές μας ότι θ' αρχίσουμε να τους εξοφλούμε μόλις μπούμε στην ανάπτυξη».
 Επειδή προηγήθηκαν τα μνημόνια και οι θυσίες των μισθωτών και των συνταξιούχων. Κι επειδή κάποιοι φορτώθηκαν πολιτικά το κόστος της προσπάθειας για να μπορούν σήμερα κάποιοι άλλοι να πουλάνε μούρη ή να πλασάρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Την προσεχή Τετάρτη 22 Μαϊου θα ξεκινήσει επίσημα η λειτουργία του συστήματος κοινόχρηστων ποδηλάτων στο Διδυμότειχο.

Την προσεχή Τετάρτη 22 Μαϊου θα ξεκινήσει επίσημα η λειτουργία του συστήματος κοινόχρηστων ποδηλάτων στο Διδυμότειχο. Σε επίσημη εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στις 17:30 στο σταθμό της κεντρικής πλατείας της πόλης, τα κοινόχρηστα ποδήλατα EasyBike του Δήμου θα κάνουν την πρώτη "επίσημη εμφάνισή" τους.

Να σημειωθεί ότι στο το Διδυμότειχο έχουν εγκατασταθεί ήδη οι εφτά σταθμοί αυτόματης ενοικίασης ποδηλάτων, που θα φιλοξενήσουν 100 ποδήλατα ειδικής κατασκευής.  Ωστόσο, στην πρώτη φάση λειτουργίας ο Δήμος θα διαθέσει τα πρώτα 50 ποδήλαταΓια ένα μήνα το σύστημα θα λειτουργήσει πιλοτικά.  Το διάστημα αυτό τα ποδήλατα θα διατίθενται δωρεάν σε εγγεγραμμένους χρήστες που συμμετέχουν προκειμένου να υπάρξει ομαλή γνωριμία των χρηστών με το σύστημα.  Μετά το πέρας του ενός μήνα το σύστημα θα είναι διαθέσιμο σε όλους, κατοίκους και επισκέπτες του Δήμου

Χρήση του συστήματος μπορούν να κάνουν οσοι πολίτες είναι 18 ετών και άνω ενώ η λειτουργία του θα γίνεται με ηλεκτρονική κάρτα την οποία θα προμηθεύονται  από το Δήμο ή εναλλακτικά με πιστωτική κάρτα.

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Αυτή είναι η ψυχρή αλήθεια.

Ούτε και φαίνεται να φτάσαμε ήδη στην άκρη του σκοτεινού και επώδυνου δρόμου που κόστισε σε εκατομμύρια Ελληνες τη δουλειά τους, τις προσωπικές τους περιουσίες, τα όνειρα μιας ζωής. Αυτή είναι η ψυχρή αλήθεια. Αλλά εξίσου αληθές είναι ότι τώρα δεν μπορεί να αμφισβητήσει και ο πλέον καλόπιστος παρατηρητής ότι η χώρα μπορεί να μην έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο να χρεοκοπήσει, αλλά διατηρεί ζωηρό και ακέραιο το δικαίωμα στην ελπίδα.

Τα πράγματα στη ζωή πολλές φορές είναι όπως φαίνονται, έτσι απλά και χωρίς πολλές επεξηγήσεις. Και φαίνεται ότι τα πράγματα, μετά από πολύ πόνο και κόπο, πάνε καλύτερα. Δίχως επιστροφή βέβαια στο βιοτικό επίπεδο που εξασφάλισαν τα δανεικά στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων την τελευταία εικοσαετία, αλλά, ναι, υπάρχει φως. Γι’ αυτό άλλωστε εμφανίστηκαν και εμφανίζονται επενδυτικά κεφάλαια και πραγματικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα σήμερα.
Θα δουν πολλοί το ποτήρι και μισοάδειο, θα πουν ότι φυσικά αφού όλα φτήνυναν, αφού οι τιμές κατέρρευσαν, έρχονται να τα πάρουν... τζάμπα. Η απάντηση είναι ότι, πρώτον, δεν τα παίρνουν τζάμπα, τις τιμές τις διαμορφώνει -ευτυχώς ή δυστυχώς- η ζήτηση είτε πουλάς ένα σπιτάκι, είτε τη ΔΕΗ και, δεύτερον, προσωπικά προτιμώ να έρθουν και να αγοράσουν φτηνά οι ξένοι απ’ ό,τι να βουλιάξουμε μόνοι μας... και περήφανοι, όπως ακούμε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Οτι κι αν κάνεις, στο στομάχι θα σου κάθονται...

Ακούσαμε πως «Λεφτά υπάρχουν» και δεν είπαμε «Δείξ’ τα μας να τα δούμε και να τα αγγίξουμε!» Εύπιστοι, φάγαμε το επιχείρημα αμάσητο, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε πως τα λεφτά που υπήρχαν ήσαν αυτά που είχαμε εμείς. Στις τσέπες μας ή στους λογαριασμούς μας. Και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μας τα πήρανε και μας τα παίρνουν. Εμείς πληρώνουμε την ευπιστία που δείξαμε, ενώ ο τελάλης που φώναζε «Λεφτά υπάρχουν» γυρνάει τον κόσμο και κοροϊδεύει τους πάντες, στην πλάτη μας. 

Κι αφού την πατήσαμε, βάλαμε μυαλό; Κάθε άλλο! Κατάπιαμε αμάσητα τα τρία Ζάππεια και τα δεκαοκτώ εναλλακτικά μέτρα του Αντώνη και μας κάθισαν στο στομάχι. Τα καινούργια μνημόνια και τα νέα μέτρα που μας επιβλήθηκαν δεν χωνεύονται ούτε κι αν πιεις για σόδα όλες τις κόκκινες γραμμές του Κουβέλη. 

Οτι κι αν κάνεις, στο στομάχι θα σου κάθονται

Τώρα, καινούριος τελάλης, γυρνά τις πόλεις, τα χωριά και τα μακρινά ακρονήσια, φωνάζοντας: «Θα φέρω τις μπουλντόζες και θα σας σώσω!».

Πριν τον πιστέψεις, βεβαιώσου πως οι μπουλντόζες δεν είναι για να σε κατεδαφίσουν. Ρώτα και ξαναρώτα, να σου πει και να σου ξεκαθαρίσει τι έχει στο μυαλό του. Αν την πατήσουμε για τρίτη φορά μέσα σε τρία ή τέσσερα χρόνια, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Αυτή ειδικά την περίοδο δυσκολιών για τη χώρα και προσπαθειών εξόδου από την κρίση, πρέπει όλοι να διαθέτουν μια ευρύτερη ματιά των εξελίξεων.


Αυτή ειδικά την περίοδο δυσκολιών για τη χώρα και προσπαθειών εξόδου από την κρίση, πρέπει όλοι να διαθέτουν μια ευρύτερη ματιά των εξελίξεων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο «συνδικαλισμός» στην Ελλάδα, μετά τη μεταπολίτευση, αφού πέρασε διάφορα στάδια, κατέληξε να γίνει συστατικό μέρος του «συστήματος» που οδήγησε τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο...
Κατέχοντας μια τέτοια θέση στο «παθογενές πλαίσιο» της χώρας, όταν μπήκαμε στην κρίση και στα μνημόνια, «έχασε τ' αβγά και τα πασχάλια». Ανυπόληπτο και πολιτικά εξαρτημένο -παρά τις εκσυγχρονιστικές προσπάθειες που υπήρξαν- δεν είχε ούτε το ηθικό ούτε το πολιτικό ανάστημα να βάλει για λογαριασμό των εργαζομένων τη θετική «σφραγίδα του» στις εξελίξεις, όσο θα μπορούσε και θα έπρεπε.
Με «ωδίνες» και δυσκολίες η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος στη δύσκολη αυτή συγκυρία είναι αναγκαία και χρήσιμη, για να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Το νέο παραγωγικό μοντέλο που θέλουμε να αποκτήσει η χώρα, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, έχει ανάγκη από κοινωνική «συνεννόηση», «συναίνεση» και «ενεργητική συνέργεια», για να μπορέσει να υπάρξει. Ο ρόλος του «νέου συνδικαλιστικού κινήματος» θα είναι -και έτσι πρέπει να το βλέπουμε- καθοριστικός.
Το «νέο» δεν θα προκύψει από «παρθενογένεση», θα βγει απ' το «παλιό» (όπως γίνεται και στην πολιτική και την οικονομία) με «τομές» και «ανατροπές» μέσα στη συνέχεια. Υπ' αυτή την έννοια, πρέπει να σημειώσουμε την εξαιρετικά υπεύθυνη και σοβαρή στάση της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ στο θέμα της απεργίας των εκπαιδευτικών.
Την εποικοδομητική στάση της ΟΤΟΕ, που υπέγραψε μια δύσκολη κλαδική σύμβαση με τους εκπροσώπους των τραπεζών κλπ.
Η αναδίπλωση της ΟΛΜΕ είναι θετική κίνηση και η κυβέρνηση θα δείξει εξαιρετικό πολιτικό ρεφλέξ εάν άρει την επιστράτευση και μετά τις εξετάσεις προχωρήσει αμέσως σε ουσιαστικό διάλογο με τους καθηγητές...

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Δεν υπάρχει εμφανής πρόοδος στις μεταρρυθμίσεις και ακόμη περισσότερο στη νοοτροπία, τόσο της πολιτικής τάξης όσο και της κοινωνίας γενικότερα.


Με αυτή την έννοια, υπάρχει ο κίνδυνος ότι αυτό το κλίμα πολύ συγκρατημένης αισιοδοξίας που δημιουργείται τον τελευταίο καιρό στη βάση αχνών ενδείξεων σταθεροποίησης της κατάστασης στην Ελλάδα, θα αποδειχθεί απατηλό. Γιατί, ουσιαστικά, δεν υπάρχει εμφανής πρόοδος στις μεταρρυθμίσεις και ακόμη περισσότερο στη νοοτροπία, τόσο της πολιτικής τάξης όσο και της κοινωνίας γενικότερα. Η δημόσια διοίκηση ανασυγκροτείται με εξαιρετικά αργούς μισθούς, ή και καθόλου, δεν δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί η επιχειρηματικότητα, η εκπαίδευση συνεχίζει να παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες της, δεν παρατηρείται μετακίνηση σε σκέψεις, ιδέες, απόψεις και πρακτικές από εκείνες που έφεραν τη χώρα στο χείλος της αβύσσου.
Με όλες αυτές τις παθογένειες να παραμένουν αναλλοίωτες, το ερώτημα είναι γιατί η Ελλάδα θα πορευόταν διαφορετικά και θα ανθούσε, αν η Ευρώπη είχε ηγέτες, αν η Γερμανία επέβαλε πολιτική ρευστότητας και όχι λιτότητας, αν η τρόικα δεν πίεζε ανελέητα για μείωση των ελλειμμάτων και για προώθηση μεταρρυθμίσεων, αν, τέλος, αποφάσιζαν τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και το ΔΝΤ να ανοίξουν τους κρουνούς για να πέσει χρήμα με ουρά σε αυτή την ευλογημένη γωνιά του πλανήτη; Μήπως με αυτόν το τρόπο θα άλλαζαν νοοτροπία η ελληνική πολιτική τάξη και η κοινωνία; Θα εξορθολογιζόταν και θα ανέβαζε θεαματικά τις επιδόσεις της η δημόσια διοίκηση; Θα λειτουργούσαν διαφορετικά τα κόμματα; Θα υπήρχε λιγότερη διαφθορά και φοροδιαφυγή; Θα γεννιόταν ένα περιβάλλον πρόσφορο για επενδύσεις; Θα μεταβαλλόταν το οικονομικο-κοινωνικό μοντέλο; Ή το επίπεδο της εκπαίδευσης και των συντελεστών της θα ανέβαινε ραγδαία;
Δυστυχώς, τα θαύματα δεν γίνονται με ακατάσχετο βερμπαλισμό και με την απαίτηση ή την προσδοκία να προσαρμοστούν οι άλλοι στις επιθυμίες μας. Ούτε πρόκειται να αλλάξει κάτι για εμάς αν ξαφνικά βρεθούν ηγέτες του γούστου μας στην Ευρωζώνη ή αν η Γερμανία γίνει ιδιαίτερα γενναιόδωρη και, αντίστοιχα, η τρόικα σταματήσει να ζητάει μεταρρυθμίσεις και μείωση του ελλείμματος. Αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, δεν θα ανακάμψουμε δίχως προσαρμογή στους καιρούς, παρά τα κούφια λόγια που ακούγονται. Αλλά και έτσι απαιτείται προσπάθεια και χρόνος. Ομως, αν η νοοτροπία παραμένει αναλλοίωτη ουσιαστικά 200 χρόνια, είναι δυνατόν να αλλάξει, και μάλιστα δίχως αφόρητη πίεση; Απίθανο έως αδύνατο.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Η Ελλάδα αναζητεί πια μια «νέα εκκίνηση».


Ύστερα από τρία δύσκολα μνημονιακά χρόνια, έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα στην οικονομία, στο κράτος, αλλά και το σπουδαιότερο στην «ελληνική νοοτροπία». Μπορεί να γίναμε «φτωχότεροι» με βίαιο τρόπο και πολλές φορές άδικο, αλλά «εγκαταλείψαμε», έστω και χωρίς τη θέλησή μας, ένα μοντέλο που δεν μπορούσαμε άλλο να υποστηρίζουμε και δεν μπορούσε να «υπηρετηθεί»...
Η Ελλάδα αναζητεί πια μια «νέα εκκίνηση» από μία πολύ «χαμηλότερη βάση» και ένα νέο υπηρετήσιμο θεσμικό και παραγωγικό μοντέλο, που θα την πάει μπροστά. Δεν είναι «τυχαίοι» οι ευρωπαϊκοί έπαινοι και οι αναβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης, χωρίς βέβαια να μας διαφεύγουν και οι πολλαπλές σκοπιμότητες που εξυπηρετούν...Τα δημόσια οικονομικά έχουν μπει σ' έναν έλεγχο. Εχει «κλείσει» το θέμα της εξόδου από το ευρώ. Η ανταγωνιστικότητα βελτιώνεται και το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών αλλάζει ποιοτικά και ποσοτικά. Το επενδυτικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα φαίνεται να «ξυπνάει» πάλι. Εάν «ξαναζωντανέψουν» οι τράπεζες και «κινηθούν» οι ευρωπαϊκοί πόροι σωστά, μπορούν να δημιουργηθούν σοβαρές προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Προφανώς, χρειάζεται χρόνος και συστηματική προσπάθεια. Πρωτίστως ελληνική-εσωτερική, αλλά και θετική στάση των Ευρωπαίων εταίρων-δανειστών μας, μέσα σ' ένα πιο αναπτυξιακό και ολοκληρωμένο ευρωπαϊκό σχέδιο, που θα μειώνει τις δομικές ανισότητες των μελών της.
Υπ' αυτή την έννοια, οι εξελίξεις εμπεριέχουν μεγάλη εσωτερική ρευστότητα. Πολλά θα κριθούν στην πορεία και από την ίδια τη δυναμική της. Αρα και τα «νέα μέτρα» και οι προβλέψεις για το 2015 - 2016 είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένα. Υπό προϋποθέσεις μπορεί να μη χρειασθούν κιόλας. Αν όμως «στραβώσει η πορεία», η «καταιγίδα» μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη...

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Αιτήματα όλων των παραπάνω συντεχνιών, οι οποίες τάχα υποστηρίζουν το δημόσιο συμφέρον....


Πολλές είναι οι εκφάνσεις του παραδόξου αυτού στην καθημερινότητά μας. Φοιτητές που αντιδρούν στην «ιδιωτικοποίηση της παιδείας» καταλαμβάνουν για ψύλλου πήδημα σχολεία και πανεπιστήμια, βανδαλίζοντας κατά σύστημα τη δημόσια περιουσία. Καθηγητές κρατούν τους μαθητές ομήρους των κινητοποιήσεών τους, όταν δεν τους σπρώχνουν στο φροντιστήριο. Εργαζόμενοι στις αστικές συγκοινωνίες, πολλοί εκ των οποίων, ως γνωστόν, προέρχονται από συγκεκριμένους νομούς, απεργούν με κάθε ευκαιρία, βρίσκοντας μάλιστα τρόπους να μη χάσουν το μεροκάματο, με αποτέλεσμα να καθιστούν προβληματικούς τους οργανισμούς τους. Γιατροί, ο σύλλογος των οποίων δεν χάνει ευκαιρία να κατακεραυνώσει το Μνημόνιο, υπονομεύουν επί χρόνια τη λειτουργία του ΕΣΥ και του ΙΚΑ, με τα φακελάκια και τις υπερσυνταγογραφήσεις. Από κοντά στις καταγγελίες του Μνημονίου και ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ενώ ακόμη και οι δικαστές βρήκαν τρόπους να παρακάμψουν τη συνταγματική απαγόρευση των απεργιών τους. Παραβλέπουν, βέβαια, το γεγονός ότι ο νομικός κόσμος είναι ο βασικός υπεύθυνος για τις καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, εξαιτίας των οποίων κανείς δεν επενδύει στην Ελλάδα.
Τα αιτήματα όλων των παραπάνω συντεχνιών, οι οποίες τάχα υποστηρίζουν το δημόσιο συμφέρον, ενώ η αλήθεια είναι ότι είτε από πλάνη είτε από φιλοτομαρισμό, το υπονομεύουν, σιγοντάρει και η Αριστερά. Η παράταξη που κλαυθμυρίζει για την ύφεση δεν χάνει ευκαιρία να καταγγείλει κάθε επένδυση που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να υποστηρίξει κάθε «κινητοποίηση» που οδηγεί σε καταστροφές δημόσιας περιουσίας ή ακόμη και σε φονικές ενέργειες, όπως στη Χαλκιδική, να βάλει πλάτη σε κάθε αίτημα πληρωμής εξωφρενικών προνομίων από την τσέπη του φορολογουμένου.

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Μια σκληρή και καταστρεπτική πολιτική η οποία διαλύει τις κοινωνίες τους.


Οι σωστές αποφάσεις, όμως, δεν θα ληφθούν όσο διαιωνίζεται το αίσθημα αδικίας και ανισότητας μεταξύ χωρών και λαών. Στην αρχή της κρίσης είδαμε πλούσιους λαούς –με προεξάρχοντες τους Γερμανούς– να διαμαρτύρονται ότι οι «τεμπέληδες και σπάταλοι Ελληνες» έτρωγαν τις δικές τους αποταμιεύσεις· ακολούθησε η αίσθηση στις χώρες που χρειάζονται στήριξη ότι οι Γερμανοί επιβάλλουν μια σκληρή και καταστρεπτική πολιτική η οποία διαλύει τις κοινωνίες τους. Οι αντιδράσεις αυτές, με τη σειρά τους, προκαλούν αγανάκτηση στις χώρες-πιστωτές και ο κύκλος του θυμού εντείνεται και υπονομεύει συνεχώς την ιδέα της περαιτέρω ένωσης. Αυτό αποδεικνύεται από το κλίμα ευρωσκεπτικισμού που εξαπλώνεται σε όλη την Ε.Ε.
Με τους δείκτες της ανεργίας να ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, το σίγουρο είναι ότι το κλίμα δεν θα αναστραφεί σύντομα. Στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο η ανεργία ήταν στο 27%. Πόσες νέες επιχειρήσεις θα πρέπει να ανοίξουν ή υπάρχουσες να αναπτυχθούν, για να απορροφηθούν οι σημερινοί 1,3 εκατ. άνεργοι; Ολες οι πολυεθνικές να άνοιγαν παραρτήματα στην Ελλάδα δεν θα κάλυπταν το κενό που άφησε η κατάρρευση τόσων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Αυτό είναι αποτέλεσμα των στρεβλώσεων της ελληνικής οικονομίας, όπου ο εύκολος δανεισμός και ένας τεράστιος, σπάταλος και αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας πλημμύριζαν την αγορά με χρήμα και απέτρεπαν την εξέλιξη, με αποτέλεσμα να ακυρωθεί το ένστικτο επιβίωσης των επιχειρηματιών. Ταυτόχρονα, κοντόφθαλμες ευρωπαϊκές πολιτικές ενθάρρυναν την ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων κάθε χώρας, για χάρη της παγκόσμιας αγοράς, χωρίς την αναγκαία αναμόρφωση της οικονομίας της.

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Απεργία την ώρα της εγχείρησης;

Σίγουρα στην Ελλάδα οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων είναι από τους πιο αδικημένους μισθολογικά. Το ίδιο -και χειρότερο- ισχύει όμως και για τους στρατιωτικούς, τους αστυνομικούς, τους πυροσβέστες, τους γιατρούς και τους εργαζομένους στα νοσοκομεία. Τι πρέπει να κάνουν αυτοί; Απεργία την ώρα της εγχείρησης; Στάση εργασίας εν ώρα αψιμαχίας με την Τουρκία; Να πηγαίνει για φραπέ η ΔΙ.ΑΣ. όταν μπουκάρουν οι κάθε λογής κακοποιοί με τα καλάσνικοφ σε σπίτια και μαγαζιά; Με αυτά τα δεδομένα οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ κατάφεραν απλώς να εκθέσουν βαρύτατα έναν κλάδο-πυλώνα της οιασδήποτε κοινωνίας και να τραυματίσουν τη σχέση καθηγητή - μαθητή. Εκτός κι αν ποντάρουν στο ότι οι διδασκόμενοι όμηροί τους θα επωφεληθούν από το λεγόμενο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», εκεί δηλαδή όπου το θύμα της ομηρίας τραυματίζεται τόσο ώστε να ταυτίζεται με τον βασανιστή του. Μα αν καταλυθεί ψυχολογικά η όποια σχέση έχει μείνει μεταξύ δασκάλων και παιδιών, χάθηκε για πάντα το παιχνίδι -το μέλλον δηλαδή- όσα αναδρομικά κι αν δοθούν, όποτε δοθούν. Τα οποία φυσικά πρέπει να δοθούν.

Η περίπτωση της ΟΛΜΕ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα ξεπεραστεί, ανεξάρτητα του τι θα αφήσει πίσω της. Η Ελλάδα και η κυβέρνηση όμως θα πρέπει να είναι ΠΑΝΕΤΟΙΜΕΣ, ειδικά τώρα που μπαίνουμε στην τουριστική περίοδο -από την οποία είναι γεγονός ότι κάτι ουσιαστικό περιμένουμε-, να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά, κάθετα και οργανωμένα τους εργατοπατέρες ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΔΙΟ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ. Στα λιμάνια, στα λοιπά μέσα μαζικής μεταφοράς, και όπου βρουν γενικά. Πέρα από τα ιδιόμορφα κλαδικά τους «ήθη και έθιμα», να εκβιάζουν δηλαδή κάθε σεζόν θέτοντας τον κόσμο σε ομηρία, φέτος υπάρχει ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ από τις γνωστές πλευρές να χαλάσουν το κλίμα συγκρατημένης αισιοδοξίας που προσπαθεί να στηθεί στην Ελλάδα από την τρικομματική και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μπορεί αυτό το «κλίμα» να είναι έντεχνο, μπορεί να μην καλοστέκεται στα πόδια του, μπορεί να μας πετάνε ένα κομμάτι ψωμί εν όψει γερμανικών εκλογών και μετά βλέπουμε, όμως -όλοι το βλέπουμε- ξαφνικά μας τα λένε ανάποδα και λίγο ψιλοκαλά άπαντες οι διεθνείς οργανισμοί και οίκοι. Σχεδόν άπαντες για την ακρίβεια. Οτι δηλαδή η Ελλάδα σημειώνει πρόοδο, έχει μια κάποια ελπίδα, ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ και τα σχετικά. Ε, λοιπόν αυτή η ΑΜΥΔΡΗ ΕΛΠΙΔΑ ΕΝΟΧΛΕΙ ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗ ΣΑΜΠΟΤΑΡΕΙ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ! Η ενόχληση και η αμηχανία της είναι πρόδηλες, καθώς περίμενε ότι η τρικομματική κυβέρνηση θα σηκώσει λευκή σημαία και θα καταθέσει τα όπλα σε μια ανάποδη «Συμφωνία της Βάρκιζας». 

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Ο γονιός περνάει τις εξετάσεις ο ίδιος, μέσα από τη ζωή του παιδιού του.


Η σχέση των γονέων με τις εισαγωγικές εξετάσεις είναι μια πτυχή της όλης διαδικασίας διόλου δευτερεύουσα ή αμελητέα. Οι γονείς πρωταγωνιστούν. Συμμετέχουν δραστικά και επιδραστικά. Οι μητέρες παίρνουν άδεια από τη δουλειά τους (σε ποσοστό που αγγίζει το 30% υπολογίζεται) για να συμπαρασταθούν, να στηρίξουν, να μαγειρέψουν, ενίοτε επιστρατεύονται και οι γιαγιάδες, σύμπασα η οικογένεια επί ποδός, στο πλευρό του πάσχοντος υποψηφίου.
Στον πρώτο πληθυντικό της μητέρας («προετοιμαζόμαστε χρόνια») κωδικοποιείται μια διαμορφωμένη συνθήκη: η ταύτιση. Ο γονιός περνάει τις εξετάσεις ο ίδιος, μέσα από τη ζωή του παιδιού του. «Κλέβει» ουσιαστικά, δεν μοιράζεται, κάτι που δεν του ανήκει. Οι ψυχοθεραπευτές γνωρίζουν τι συμβαίνει όταν ένας μαθητής «που τα καταφέρνει σε όλα τέλεια» –για παράδειγμα– καταπιέζει τις δικές του επιθυμίες για να κερδίσει την αγάπη των γονέων. Ποιες, δηλαδή, είναι οι συναισθηματικές συνέπειες στην άρνηση των προσωπικών επιθυμιών του παιδιού, πόσο αυτό το γεγονός το απομακρύνει από τον «αληθινό» εαυτό του.
Ψιλά γράμματα, θα πείτε. Εδώ έχουμε κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών, την οικονομική αιμορραγία (στα φροντιστήρια), την ασφυκτική πίεση (των υποψηφίων), τον εφιάλτη της αποτυχίας (στις Πανελλαδικές), το συνεχές σφυροκόπημα των γονέων («τι θα κάνεις άμα δεν περάσεις», «το μέλλον σου...» κ.ο.κ.) και ό,τι άλλο συνθέτει το ψυχόδραμα «φέτος δίνουμε εξετάσεις». Η κρίση ενδεχομένως να έχει προκαλέσει μετατοπίσεις, να εντείνει ή να απομειώνει την αγωνία (αναζήτηση και άλλων προοπτικών). Ομως η «ταύτιση» παραμένει... σταθερή αξία, όπως και η καλλιέργεια, από την πλευρά των γονέων προς τα παιδιά, ενός τρομακτικού ανταγωνισμού, που σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και για τη συσσώρευση λειτουργικά άχρηστων γνώσεων. Για να μην αναφερθούμε στις ψυχολογικές στρεβλώσεις που προκαλεί.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Ευρωπαίοι δεν θα γίνουμε μόνο αν παραμείνουμε στο ευρώ...


Επι τρία χρόνια τώρα, οι πάντες διαπιστώνουν ότι διαθέτουμε εκατοντάδες άχρηστους η ανενεργούς οργανισμούς, αλλά κανένας δεν καταργείται, κανένα υπάλληλος δεν μετακινείται σε υπηρεσίες που αποδεδειγμένα έχουν ελλείψεις προσωπικού,με αποτέλεσμα αντί να περιορίζεται να διογκώνεται η ταλαιπωρία των πολιτών.

Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουν και οι υπουργοί και οι διοικητές των διαφόρων οργανισμών, ότι καθήκον τους είναι να υπηρετούν και όχι να βασανίζουν τους πολίτες. Ότι δεν χρειάζονται ούτε μνημόνια, ούτε τρόικες για να αποφασίσουν και να περιορίσουν τη γραφειοκρατία και να κάνουν ότι περνούν από το χέρι τους, για να γίνει πιο φιλικό, πιο αποτελεσματικό, πιο υπεύθυνο το δημόσιο. Δεν γίνεται να απαιτείς μονίμως θυσίες από τους πολίτες και να μην προσπαθείς από την άλλη να κάνεις το ελάχιστο δυνατό,για να κάνεις τουλάχιστον πιο εύκολη τη ζωή τους, τουλάχιστον σε ότι έχει σχέση με τις συναλλαγές με το δημόσιο.Αν δεν μπορούν να λύσουν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, ας αποφασίσουν τουλάχιστον να βελτιώσουν τα μικρά καθημερινά προβλήματα,να βάλουν μια τάξη στο δημόσιο μπάχαλο...

Ευρωπαίοι δεν θα γίνουμε μόνο αν παραμείνουμε στο ευρώ, αλλά αν καταφέρουμε να φτιάξουμε επιτέλους ένα ευνομούμενο κράτος, όπου δεν θα ντρέπεται ή δεν θα φοβάται ο πολίτης ακόμα και να το πλησιάσει...

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

H κρίση μας έχει κάνει να αγαπάμε και να φροντίζουμε λίγο παραπάνω αυτόν τον ευλογημένο τόπο.


Τα τελευταία χρόνια, όλα άρχισαν να αλλάζουν. Πας στο τελευταίο χωριό και συναντάς ανθρώπους κάποιου συλλόγου που κάνουν ό,τι μπορούν για να το κρατήσουν καθαρό, να αποκτήσει σύνδεση για Ιντερνετ, να συνεχίσει τα πανηγύρια και τις παραδόσεις του.
Βλέπεις νέους ανθρώπους που φροντίζουν τον τόπο τους και προσπαθούν, χωρίς γκρίνια και μιζέρια, να βρουν τρόπους να τον αξιοποιήσουν στήνοντας κάποια δουλειά. Πολλοί συμπολίτες μας αναζητούν στον τόπο καταγωγής τους είτε ένα προσωρινό καταφύγιο από τη διαλυτική αγωνία της ανεργίας είτε πάλι ένα ήσυχο μέρος μακριά από τα προβλήματα της επιβίωσης την εποχή της κρίσης. Πολλά από αυτά τα φαινόμενα είναι προϊόντα απελπισίας και αδιεξόδων. Κάτι αλλάζει, όμως, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς οι ίδιοι τον τόπο μας.
Εχει προφανώς να κάνει με μια νέα γενιά μορφωμένων νέων, αλλά και με το πώς η κρίση έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές χιλιάδων συμπολιτών μας.Tα επόμενα χρόνια αυτή η επανασύνδεση θα φέρει πολλά απτά αποτελέσματα, από μικρές ποιοτικές τουριστικές μονάδες μέχρι νέες προσπάθειες αγροτικής παραγωγής. Προς το παρόν, πάντως, η κρίση μας έχει κάνει να αγαπάμε και να φροντίζουμε λίγο παραπάνω αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Και αυτό μόνο σε καλό μπορεί να βγάλει…

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Η πιο δύσκολη στιγμή για έναν πολιτικό είναι όταν βρεθεί σε σταυροδρόμι.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας κοπιάρει όλο και πιο συχνά, έλεγε με το γνώριμο για τους φίλους του, μειλίχιο ύφος: Η πιο δύσκολη στιγμή για έναν πολιτικό είναι όταν βρεθεί σε σταυροδρόμι. Πρέπει, αφού ακούσει πολλούς, να αποφασίσει μόνος τον δρόμο που θα τραβήξει. Και επειδή η πολιτική απεχθάνεται την ατολμία, η όποια επιλογή δεν θέλει πισωγυρίσματα και δισταγμούς, γιατί οι πολίτες στα δύσκολα παρατηρούν σχολαστικά τον βηματισμό του ηγέτη. Η αλλαγή πορείας, η κωλοτούμπα δηλαδή, γίνεται σε νεκρό χρόνο, αθόρυβα και όταν η κοινή γνώμη έχει πλέον στρέψει αλλού την προσοχή της. Χωρίς αμφιβολία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ταλέντο, καλή αύρα, φρεσκάδα και ρητορική. Και το σημαντικότερο, έχει αέρα στα πανιά του. Του λείπει όμως η σταθερή περπατησιά. Δρόμος είναι η παραμονή στην ευρωζώνη, δρόμος είναι και η έξοδος που δείχνουν οι σύντροφοί του στην Κύπρο. Οποιον επιλέξει από τους δύο πρέπει να τον πιστέψει βαθιά. Και για να πείσει, όπως επιθυμεί, την πλειοψηφία της κοινωνίας να τον ακολουθήσει, είναι αυτονόητο πρώτα να επιβάλει την απόφασή του χωρίς φοβίες στους «οπλαρχηγούς» του. Με τα ναι μεν, αλλά και την εσωκομματική «παλάντζα», οι δημοσκοπήσεις θα κρατούν τον ΣΥΡΙΖΑ δεμένο στο αποτέλεσμα της κάλπης του περασμένου Ιουνίου.

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, έχουν επιδοθεί σε ένα εξοντωτικό κυνήγι κυρίως σε αυτούς που δεν έχουν διέξοδο διαφυγής. Μισθωτοί, συνταξιούχοι, ιδιοκτήτες ακινήτων, αγροτεμαχίων και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είναι τα μοιραία θύματα αυτού του ωραίου και εύηχου εφευρήματος που ονόμασαν «μετασχηματισμό».
Οι δανειστές, αποστειρωμένοι από αισθήματα και ξένοι προς την ελληνική πραγματικότητα, νοιάζονται μόνο πώς θα καταφέρουν να πάρουν πίσω τα δανεικά και επαναλαμβάνουν μονότονα τις ίδιες απαιτήσεις-διαταγές που προβλέπει το manual του ΔΝΤ και έχει φτιαχτεί πριν από πολλά χρόνια από ψυχρούς τεχνοκράτες με όραση μεταλλαγμένη, που βλέπει αριθμούς και όχι ανθρώπους.

Ανακοινώνουν λοιπόν τις διαταγές και η ντόπια εκτελεστική εξουσία αναλαμβάνει τη βρόμικη δουλειά να περάσει τα εκάστοτε μέτρα εξωραΐζοντας και βαπτίζοντάς τα σε αποφάσεις εκσυγχρονισμού!

Τέτοιο εκσυγχρονισμό και μετασχηματισμό, όμως, να τον χαίρονται. Μετασχηματισμό με 1,5 εκατ. ανέργους, ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε. 

Εκσυγχρονισμό με μισθούς 480 ευρώ και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα, ευχαριστούμε, να μας λείπει.

Μετασχηματισμό με χαράτσια που μας μετατρέπουν από ιδιοκτήτες σε ενοικιαστές στα ίδια μας τα σπίτια, μακριά από εμάς.

Φορολογική δικαιοσύνη με φόρους που υπερβαίνουν τα εισοδήματα και δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε καν ως «αξιοπρεπείς φτωχοί» δεν τη θέλουμε ούτε για τον εχθρό μας.

Ελλάδα που γυρίζει σελίδα και βγαίνει από το κάδρο της χρεοκοπίας αδιαφορώντας για τα εκατομμύρια κλεμμένες ζωές και τα θρυμματισμένα όνειρα δεν είναι η πατρίδα που αγαπήσαμε. 

Η χώρα στην οποία επικρατούν ο φόβος, η ανασφάλεια και οι δυνάμεις οικονομικής κατοχής που αδιαφορούν για τα δικαιώματα, τις ελευθερίες, τις κατακτήσεις και τις αγωνίες ενός περήφανου λαού δεν μπορεί να είναι η Ελλάδα για την ελευθερία της οποίας χύθηκαν ποτάμια αίματος από τους προγόνους μας.

Ακόμα και η ωραιότερη γλώσσα του κόσμου, η ελληνική, στα χείλη των πολιτικών και των πάσης φύσεως σαλτιμπάγκων που ενέσκηψαν εσχάτως στα δημόσια πράγματα μου ακούγεται σαν γερμανική από κάποιον τοπικό διοικητή που διαβάζει την ημερήσια διαταγή.

Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, είναι ότι δεν πιστεύω λέξη από αυτά που λένε ότι πιάσαμε πάτο, δεν πάει παρακάτω, δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα, ότι αποφύγαμε τη χρεοκοπία, ότι έρχονται καλύτερες μέρες, ότι έρχονται επενδύσεις, ανοίγουν δουλειές και όλα αυτά τα ευχάριστα στα αφτιά που μας λένε, ώστε να πειστούμε πως οι θυσίες μας έπιασαν τόπο.

Και τούτο γιατί από τα χειρότερα υπάρχουν και τα χείριστα. Η ευρωζώνη είναι ένα καζάνι που βράζει και η κρίση μόλις τώρα χτυπάει την πόρτα του σκληρού πυρήνα. Η Γερμανία εμφανίζεται κάθε μέρα και πιο αδιάλλακτη στις εμμονικές θέσεις της για λιτότητα μέχρι τελικής πτώσεως και απαιτεί τυφλή υποταγή από όλους.

Χώρια που στη συνείδηση των Γερμανών πολιτικών οι περισσότερες χώρες που απαρτίζουν σήμερα την ευρωζώνη δεν είναι εταίροι αλλά περιττό βάρος. Και είναι θέμα λίγου χρόνου να πάρουν τις οριστικές αποφάσεις τους ή να επιστρέψουν στο μάρκο ή να δημιουργήσουν ένα δεύτερο νόμισμα για τους προβληματικούς εταίρους, ως πρώτο βήμα της οριστικής διάλυσης του ευρώ.

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Ισως αυτή η βασανιστική περίοδος να εξελιχθεί σε έναν εφιάλτη .


Τα όσα ζούμε τα τέσσερα τελευταία χρόνια μπορεί να μας έχουν δημιουργήσει πολλαπλά αδιέξοδα και σε ορισμένους να έχουν καταστήσει την καθημερινότητα έναν Γολγοθά, αλλά είναι βέβαιο πως αν ξαναδούμε τα ατομικά και συλλογικά μας σφάλματα, μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε. Ισως αυτή η βασανιστική περίοδος να εξελιχθεί σε έναν εφιάλτη που πέρασε αφήνοντας πίσω του θύματα αλλά και... σοφία για να μη ξαναζήσουν οι επόμενες γενιές με τα δικά μας βάρη και ανομίες που τους κληροδοτήσαμε αφρόνως.
Η παραδοχή της ατομικής ευθύνης ενός εκάστου εξ ημών αλλά και η υποχρέωση να σταθούμε όρθιοι και αλληλέγγυοι μπορεί να αποτελέσουν την αξία του μέλλοντος, για μια κοινωνία που μπορεί να πέφτει αλλά έμαθε πια να σηκώνεται και πάλι με αξιοπρέπεια και δύναμη. Οι επόμενοι μήνες πράγματι είναι οι κρισιμότεροι, καθώς θα κριθεί αν η δοκιμασία τελειώνει και έρχεται η σταθεροποίηση για να επιστρέψει σταδιακά η αισιοδοξία για αλλαγή της φοράς των πραγμάτων, που θα καταστήσουν την προοπτική βεβαιότητα ώστε να απεγκλωβιστεί η χώρα από τα βαριά δεσμά που την καθηλώνουν.
Η ως τώρα επίδειξη ωριμότητας εκ μέρους των πολιτών αποτελεί πολύτιμο κεφάλαιο, που δεν πρέπει να ξοδευτεί ασκόπως αλλά να αξιοποιηθεί με φειδώ και σύνεση από την κυβέρνηση και τους πάσης φύσεως εκπροσώπους της. Η προσδοκία υπάρχει και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να διαψευσθεί. Θα ήταν δε λάθος μέγα να παρερμηνευθεί η κοινωνική αφανής στήριξη στα δύσκολα.

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Eίμαστε τυχεροί άνθρω­ποι, αλλά μας γνέφει συ­νέχεια η αχαριστία και γι’ αυτό δεν ησυχάζουμε απ’ τα πάθη μας...

Eίμαστε τυχεροί άνθρω­ποι, αλλά μας γνέφει συ­νέχεια η αχαριστία και γι’ αυτό δεν ησυχάζουμε απ’ τα πάθη μας... Παρότι έχουμε μια θεόσταλτη τρικομματική κυβέρνηση, που έχει φέρει για τα καλά τη φαντασία στην εξουσία, εμείς, αγκιστρωμένοι πεισματικά στις εμμονές μας, αδυνα­τούμε να δούμε ότι τα πράγματα πη­γαίνουν καλύτερα.
 
Το γράφει καθαρά η αιτιολογική έκ­θεση στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε κατεπειγόντως μόλις την περα­σμένη Κυριακή στη Βουλή: «Η Ελλη­νικήΟικονομία στα τρία χρόνια του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρ­μογήςέχει επιτύχει αξιοθαύμαστα αποτελέσματαπου έχουν διορθώσει στρεβλώσεις ετών και έχουν θέσει τις βάσεις για τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη...»!
 
Κρίμα που δεν είναι μαζί μας για να το γιορτάσουν και οι χιλιάδες αυτόχειρες της τελευταίας τριετίας, οι 1,3 εκατομμύρια άνεργοι, οι έξι στους δέκα νέοι μας που γυροφέρ­νουν άπραγοι χωρίς εργασία και τα 200.000 Ελληνόπουλα που πήραν των ομματιών τους για να γλιτώσουν από τη... στοργή αυτής τηςμητριάς πατρίδας.
 
Στη Βουλή στοιχημάτιζαν με βεβαιό­τητα ότι ο συντάκτης της έκθεσης πρέ­πει να ήταν υπό την επήρεια ισχυρών ναρκωτικών (!!!), όταν έγραφε ότι το 2013 η ύφεση τελειώνει και πως από το νέο έτος θα μπούμε στη λεωφόρο της ανάπτυξης!
 
Από την πρώτη κιόλας ώρα που η Ελ­λάδα μπήκε στην καταχνιά των μνημονίων, οι πολιτικά – κάποια μέρα ίσως και ποινικά – υπόλογοι υπόσχονται κάθε τόσο ότι όπου να ’ναι θα βγούμε στο ξέφωτο, αλλά οι προβλέψεις τους έχουν τόση αξία όση κι ένα κάλπικο νόμισμα. Ξεχνιούνται μέσα στον κύκλο του ψέματος που ζώνει τη ζωή μας και μας αλέθει.
 

Παρασκευή 3 Μαΐου 2013

Στην πράξη λατρεύουν την αυθαιρεσία και τη βία.


Παίρνοντας ξεκάθαρη θέση, υπερασπιζόμενος τους θεσμούς και τους νόμους, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του ως δήμαρχος όλων των Αθηναίων, ο Γιώργος Καμίνης προκάλεσε τα στελέχη της Χρυσής Αυγής να αποκαλύψουν το μέγεθος της υποκρισίας τους: οι θιασώτες του νόμου και της τάξης απέδειξαν πάλι ότι τα λόγια τους είναι προκάλυμμα, ότι στην πράξη λατρεύουν την αυθαιρεσία και τη βία. Χθες, όμως, είχαν απέναντί τους ισχυρό θεσμό, όχι κάποιον ανυπεράσπιστο άνθρωπο σε σοκάκι. Ετσι, η φασαρία, οι απειλές, το βίαιο ξέσπασμα στελεχών της Χρυσής Αυγής οδήγησαν όχι στην επικράτηση του τρόμου, αλλά στην καταδίκη και τη δημόσια έκθεση μιας απροκάλυπτης εγκληματικής νοοτροπίας.
Ισως αποδειχθεί ότι η απόφαση του κ. Καμίνη να θέσει κόκκινη γραμμή στο Σύνταγμα, απαγορεύοντας στη Χρυσή Αυγή να μοιράσει πασχαλινά τρόφιμα «μόνο σε Ελληνες», ήταν παρακινδυνευμένη, ότι θα ενισχύσει την εικόνα του ηρωικού εθνικού κόμματος που μάχεται το «σύστημα» και τον «δήμαρχο των λαθρομεταναστών και της παγκοσμιοποίησης». Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η Χρυσή Αυγή θέλησε να καπηλευθεί τη χριστιανική γιορτή για λόγους επικοινωνιακούς – για να κάνει επίδειξη πατριωτισμού στο κέντρο της πρωτεύουσας (παρότι άνθρωποι στον πυρήνα του κόμματος απεχθάνονται τον Χριστιανισμό). Την ίδια ώρα, μας δόθηκε η ευκαιρία να θυμηθούμε ότι μακριά από τα φώτα των τηλεοράσεων, ο Δήμος Αθηναίων στέκει στο πλευρό όσων έχουν ανάγκη. Ο Δήμος, με τα 9.000 γεύματα που διανέμει καθημερινώς και τα προγράμματα υποστήριξης για αστέγους, σχηματίζει το μέτωπο του πολιτισμού και της ανθρωπιάς εναντίον του χάους και της εξαθλίωσης. Μαζί στέκονται η Εκκλησία, κοινωφελή ιδρύματα, άλλοι κρατικοί και ιδιωτικοί οργανισμοί και πολλοί, ακούραστοι εθελοντές. Ετσι, οι σποραδικές επιδείξεις πόνου της Χ.Α. για τον λαό είναι η φθηνή προπαγάνδα του λύκου που μοιράζει αρνιά.

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Αργά η γρήγορα,αν επιμένει σε αυτή την πολιτική θα υποστεί κι αυτός τις συνέπειες της κρίσης...


Προφανώς κάθε χώρα έχει και τα δικά της ιδιαίτερα προβλήματα. Αλλά όσο αναγκαίο είναι το συμμάζεμα των δημόσιων οικονομικών και των υπερβολικών ελλειμμάτων, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να στηριχθεί η ανάπτυξη. Να μπει τουλάχιστον ένα φρένο στην ασφυξία των επιχειρήσεων και στη διόγκωση της ανεργίας. Μπορεί η γερμανική ηγεσία να έχει στραμμένο το βλέμμα της στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση και να μη θέλει να δυσαρεστήσει τους ψηφοφόρους της, αλλά πρέπει να αντιληφθεί, αν πράγματι επενδύει σε μια ενωμένη Ευρώπη, ότι δεν μπορεί να οδηγεί τους άλλους λαούς και τις ηγεσίες τους στο περιθώριο. Η Ευρώπη, αλλά και το ευρώ, δημιουργήθηκαν για να προσφέρουν ασφάλεια,αλληλεγγύη, ευημερία και ευκαιρίες για ανάπτυξη και όχι για να οδηγήσουν στην ηγεμονία μιας χώρας και τον μαρασμό των άλλων. Και η ιστορία διδάσκει ότι κανένας λαός δεν πρόκειται να διατηρήσει την ευημερία του, αν οι άλλοι λαοί γύρω του υποφέρουν. Αργά η γρήγορα,αν επιμένει σε αυτή την πολιτική θα υποστεί κι αυτός τις συνέπειες της κρίσης...

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Και η πατρίδα θα αναστηθεί!

ΑΛΛΗ ΠΟΝΗΡΙΑ του Συστήματος είναι η τεχνική της υποβάθμισης. Η εξουσία έχει συμφωνήσει με την «τρόικα» να απολύσει 150.000 δημοσίους υπαλλήλους. Τεμαχίζει τον αριθμό, ξεκινά με το «ένας φεύγει - ένας προσλαμβάνεται» και έτσι το πικρό ποτήρι γίνεται ημίγλυκο. Παρεμφερής είναι και η τεχνική της «αναβολής». Το όποιο οδυνηρό μέτρο σαλαμοποιείται και σερβίρεται κατά τεμάχια και με συνεχείς αναβολές, έτσι ώστε οι αντιδράσεις να ξεθυμαίνουν, ώσπου να γίνουν εντελώς ακίνδυνες!..

ΑΛΛΗ εξ ίσου ύπουλη τεχνική χειραγώγησης είναι η συμπεριφορά της εξουσίας προς τον λαό. Του μιλάει σαν σε «μικρό παιδί»! Απευθύνεται στο συναίσθημά, όχι στη λογική. Από την άλλη μεριά, ενθαρρύνει τους «ειδικούς» να χρησιμοποιούν τα πιο δύσκολα νοήματα και την πιο ακατανόητη ορολογία, έτσι ώστε ο άσχετος πολίτης να καμώνεται ότι καταλαβαίνει και -βεβαίως- να πείθεται…

ΤΕΛΟΣ, μια ακόμη πονηρή τεχνική της εξουσίας (αυτή που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα) είναι να παραλύει το πάθος της εξέγερσης και να το αντικαθιστά με το αίσθημα της ενοχής. Το «μαζί τα φάγαμε» και το «φταίμε όλοι για το χάλι μας», είναι η πιο αποτελεσματική τεχνική πυρόσβεσης για κάθε ξεκίνημα εξέγερσης, όπως εκείνο της πλατείας Συντάγματος.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ όλα αυτά; Σημαίνουν ότι εξέλιπε κάθε ελπίδα να παίξουν οι ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ πολίτες αποφασιστικό ρόλο στις προσεχείς εξελίξεις; Εδώ τη λέξη «σκεπτόμενοι», γιατί αυτοί αυξάνονται και πληθύνονται όσο συνειδητοποιούν ότι χειραγωγούμεθα κατά τρόπο βάναυσο, ανθελληνικό και αντιδημοκρατικό από ένα ξενοκίνητο Σύστημα, πολύ πιο επικίνδυνο από εκείνο της επταετίας.

ΚΑΠΟΙΑ ΩΡΑ θα έλθουν οι εκλογές, δεν γίνεται να τις γλιτώσουν. Και τότε όλες μαζί οι τεχνικές της χειραγώγησης, μαζί με τους χειριστές τους, θα ζήσουν την πανωλεθρία τους… Και η πατρίδα θα αναστηθεί!