Καλές οι πολιτικές κοκορομαχίες για εσωτερική κατανάλωση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με αφορμή τη νέα περιπέτεια της Αργεντινής, μόνο που δεν οδηγούν πουθενά. Δυστυχώς για το ελληνικό πολιτικό σύστημα η νέα, έστω και περιορισμένη, χρεοκοπία της Αργεντινής δεν προσφέρεται για άγρα κομματικής πελατείας αλλά για βαθύτατο προβληματισμό. Οσο και αν ακούγονται ευχάριστα στα αφτιά αυτών που υποφέρουν οι κορόνες για τα αρπακτικά του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η πραγματικότητα δείχνει ότι είναι σε θέση να οδηγήσουν μια μεγάλη χώρα για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια σε καθεστώς χρεοκοπίας.
Μπορεί τα κυβερνητικά στελέχη να επιχαίρουν θυμίζοντας τις επιπόλαιες συγκρίσεις που έκανε στο παρελθόν ο κ. Τσίπρας, εγκωμιάζοντας το οικονομικό και το κοινωνικό μοντέλο της Αργεντινής και της Βραζιλίας, αλλά καλό είναι να έχουν στο μυαλό τους ότι έχουμε και εμείς να διαχειριστούμε ένα πρόβλημα χρέους. Εχουμε μπροστά μας μια διαπραγμάτευση που δεν θα είναι και τόσο απλή αν υπολογίσει κανείς ότι τα χρέη της Αργεντινής ήταν ψήγματα σε σχέση με το δικό μας. Οπως καλό θα είναι να συνειδητοποιήσει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι με λαϊκίστικες υποσχέσεις, απειλές και επιδείξεις δύναμης ούτε οι διεθνείς κερδοσκόποι πτοούνται ούτε πολύ περισσότερο οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, στις χώρες των οποίων βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους. Γιατί είναι αυτονόητο ότι κανένας πολίτης αυτών των χωρών δεν πρόκειται να δεχθεί να πληρώσει τις δικές μας αμαρτίες...
Η Ελλάδα τους επόμενους μήνες φαίνεται ότι θα έχει την ευκαιρία να διαπραγματευθεί τουλάχιστον καλύτερους όρους αποπληρωμής του χρέους. Είναι μια μοναδική ευκαιρία το ελληνικό πολιτικό σύστημα να αποκτήσει επιτέλους μια αίσθηση εθνικής αυτογνωσίας και να διεκδικήσει με κοινή στρατηγική την καλύτερη δυνατή συμφωνία για τη χώρα και τους πολίτες της. Με συγκροτημένο σχέδιο, με μια διακομματική διαπραγματευτική ομάδα που θα διεκδικεί με ουσιαστικά επιχειρήματα - που διαθέτουμε - και όχι με άσφαιρους τσαμπουκάδες το συμφέρον της χώρας.
