Γι' αυτό και πριν αρχίσουμε να βρίζουμε και να μιλάμε για συνωμοσίες και άλλα τέτοια, καλό θα είναι να αναρωτηθούμε μήπως κι έχουν δίκιο, γιατί με τα μυαλά που κουβαλάμε ένας Θεός ξέρει τι θα κάνουμε έτσι και μας λασκάρουν τα λουριά.
Κι ας ξεκινήσουμε από τους Συριζαίους που φιλοδοξούν να γίνουν βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη. Τους ακούς να διαλαλούν τι θα κάνουν όταν έρθουν στην εξουσία κι αναρωτιέσαι πώς γίνεται να αμφισβητούν το πρωτογενές πλεόνασμα, τη στιγμή που η εκπλήρωση των υποσχέσεών τους συνεπάγεται εξαιρετική δημοσιονομική άνεση. Μόλις προχθές ο Λαφαζάνης επαναβεβαίωσε ότι θα επαναφέρουν στο Δημόσιο όλους τους απομακρυνθέντες, ακόμη και όσους είχαν παρανομήσει.
Και βλέπεις και την κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία να συμπεριφέρεται σαν να διαθέτει αυτοδυναμία και ρητή εντολή του εκλογικού σώματος να επαναφέρει τη χώρα στην κωμικοτραγική κατάσταση της καραμανλικής 6ετίας, μοιράζοντας χρήμα και οφίτσια σε όποιους και όσους οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάντια της.
Αλλά εδώ που τα λέμε δεν είναι μόνο οι ξένοι που δεν τους εμπιστεύονται. Είμαστε κι όλοι εμείς, οι ψηφοφόροι, που δεν τους παίρνουμε στα σοβαρά, όπως αποδεικνύεται από τη δημοσκοπική πορεία τους από το 2012 και μετά. Οταν τα κόμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν καθηλωμένα γύρω στο 20% και κανένα δεν δείχνει ικανό να αποκτήσει τη δυναμική εκείνη που θα διαμορφώσει την εντύπωση ότι το εκλογικό σώμα εμπιστεύεται σε αυτά τη μελλοντική πορεία της χώρας, τότε είναι προφανές πως ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού.
Ας μην τα βάζουμε, λοιπόν, με τους ξένους, οι οποίοι στο κάτω κάτω έχουν κι έναν λόγο παραπάνω να μη μας εμπιστεύονται. Εμείς τους δίνουμε το δικαίωμα. Οι πολιτικοί με τον τρόπο που πολιτεύονται και εμείς με τη δυσπιστία που τους περιβάλλουμε. Απλά πράγματα. (ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)
