Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι «αποστάτες»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
Τι εννοεί ο Αλέξης Τσίπρας όταν μιλά για «αποστάτες»; Εδωσε, στη Βουλή, μια ελάχιστη ένδειξη. Αποστάτης είναι αυτός που ψηφίζει κάτι άλλο απ’ αυτό που αποφάσισε το κόμμα του, είπε. Στη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό «Σκάι» το είχε διατυπώσει λίγο διαφορετικά.

Μίλησε για «στρατηγική Σαμαρά», για «όργιο φημών και δυσοσμίας», ακόμη και για «πλαίσιο αποσταθεροποίησης».

Αρνείται το δικαίωμα του Αντώνη Σαμαρά να προσπαθήσει να πείσει όσους περισσότερους βουλευτές μπορεί, επί της ανάγκης να υπάρξει προεδρική πλειοψηφία, μέχρις ότου εξασφαλιστεί πλήρως η επαναφορά της οικονομίας σε στέρεο έδαφος.

Αλλά και το Σύνταγμα, αυτό ακριβώς επιδιώκει. Τι στο καλό θα κάνουν οι πολιτικοί στα πενθήμερα μεταξύ ψηφοφοριών; Θα διαπραγματεύονται! Αυτό ήθελε και ο «συνταγματικός νομοθέτης», τον οποίο οψίμως επικαλούνται με στόμφο τα στελέχη της «αριστερής» αντιπολίτευσης.

Τι θέλει ο Αλέξης Τσίπρας: αρχηγικές συνεννοήσεις; Το δημοκρατικό καθήκον των βουλευτών είναι ατομικό. Εξάλλου, μεταξύ υποψηφίων που επιλέγουν τα κόμματα καλούνται να ψηφίσουν.

Οι τακτικές του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν να θυμίζουν γενικές συνελεύσεις φοιτητών. Η πολιτική ουσία υποτάσσεται στον τακτικισμό. Μόνη σκέψη είναι η επικράτηση της «γραμμής του κόμματος». Η νίκη, με κάθε τρόπο, με όλα τα μέσα. «Οταν θα πάρουμε την εξουσία θα κυβερνήσουμε προς όφελος των πολλών» μοιάζουν να υπόσχονται οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύπτοντας πόσο εύκολα λησμονούν ότι αυτό λένε όλοι οι καταχραστές της εξουσίας.

Η αυταρχική παράδοση στα αριστερά κινήματα είναι πάντοτε πολύ ισχυρή. Δυστυχώς. Φοβάμαι μάλιστα ότι ο κ. Τσίπρας δεν ξεκαθάρισε στα χρόνια της κνίτικης νιότης του, τι εννοούσε ο Λένιν όταν αποκάλεσε «αποστάτη» τον Κάουτσκι, τον διανοούμενο και πολιτικό για τον οποίο έτρεφε μεγάλο σεβασμό. Η διακήρυξη του Ρώσου πολιτικού έγινε για να πεισθούν οι μπολσεβίκοι ότι η διεκδίκηση της εξουσίας αποτελεί, μετά τον Απρίλιο του 1917, αυτοσκοπό για τους «επαναστάτες». Σκοπός είναι η κατάληψη της εξουσίας και «αποστάτης» είναι αυτός που εμποδίζει τον «αρχηγό» να επιτύχει, όταν του προσφέρεται η ιστορική ευκαιρία, την ολοκληρωτική νίκη επί των αντιπάλων.

Υπάρχει βεβαίως και η ελληνική εμπειρία του 1965. Πρόκειται προφανώς για την πραγματική πολιτική αναφορά του κ. Τσίπρα. Και σ’ αυτή την περίπτωση αποκαλύπτεται ότι η επίκληση της «αποστασίας» γίνεται επειδή υπενθυμίζει στους ψηφοφόρους, τη μιντιακή ταύτιση του νεαρού αρχηγού της αντιπολίτευσης, με την κληρονομιά του «Ανδρέα». Εδώ ο Κώστας Καραμανλής, με το όνομα, και δηλώνει «θαυμαστής του Ανδρέα». Κατά πώς λένε οι συνεργάτες του δηλαδή. Πολλοί εκ των οποίων, βλέπουν στον κ. Τσίπρα τον άνθρωπο που θα τους δικαιώσει!