Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Ο καθένας πια βλέπει το προφανές: ότι ο σκοπός, είτε αριστερός είτε δεξιός, δεν αγιάζει τα μέσα.

Βρισκόμαστε σε ιδιαίτερα κρίσιμη φάση της προσπάθειας που έχουμε καταβάλει ώς τώρα. Παρά την άνιση κατανομή των θυσιών, την αποτυχία στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την τραγική καθυστέρηση στις μεταρρυθμίσεις, έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά στο σημείο από το οποίο και μετά θα έχουμε πια πρωτογενές πλεόνασμα: μας μένει λίγο ακόμη ώσπου να το φθάσουμε. Πρόδηλη είναι η σκοπιμότητα της Αριστεράς να μην τα καταφέρουμε. Ξέρει ότι η αποτυχία της προσπάθειας για να παραμείνει η Ελλάδα (με όλες τις ιδιαιτερότητες και τις αποκλίσεις της) στον κόσμο της ελεύθερης οικονομίας είναι προϋπόθεση για την πραγμάτωση της ιδεολογικής εμμονής της. Ο σοσιαλισμός (γενικώς και αορίστως, διότι ούτε και αυτοί δεν ξέρουν τι θα κάνουν – πλην ΚΚΕ εννοείται) μόνον ως αναγκαστική και μοναδική επιλογή των ολότελα απελπισμένων μπορεί να προκύψει. Εξ ου και η υστερική αντίδραση της Αριστεράς, από τη στιγμή όπου εμφανίζεται η βία της Χρυσής Αυγής και ο καθένας πια βλέπει το προφανές: ότι ο σκοπός, είτε αριστερός είτε δεξιός, δεν αγιάζει τα μέσα. Για τον ίδιο λόγο, επίσης, οξύνεται ο ακτιβισμός της Αριστεράς, που τον είδαμε να κορυφώνεται με την -ασύλληπτη για τα μέτρα οποιασδήποτε στοιχειωδώς σοβαρής χώρας- κατάληψη του υπουργείου Εθνικής Αμύνης την περασμένη Πέμπτη υπό την καθοδήγηση καπεταναίων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. (Σε αγαστή επιχειρησιακή σύμπνοια, διόλου περιέργως...)
Η έννομη τάξη, η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και το μέλλον της εντός των θεσμών της ελεύθερης οικονομίας βρίσκονται σήμερα σε ένα bras de fer με την Αριστερά. Για τον αστικό πολιτικό κόσμο, δεν είναι μόνον αναγκαίο να μην επιτρέψει στον εκβιασμό των άκρων να επιβληθεί στην κοινωνία, είναι επίσης ευκαιρία να σπάσει επιτέλους τον φαύλο κύκλο του λαϊκισμού. Τώρα ακριβώς είναι που χρειαζόμαστε πολιτική ηγεσία, η οποία θα δώσει το παράδειγμα, κάνοντας αυτό που είναι σωστό και αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος. Συγκεκριμένα, δε, στην περίπτωση της κατάληψης του ΥΕΘΑ, εγώ τουλάχιστον είδα έναν υπουργό, τον Νίκο Δένδια, να ανταποκρίνεται στην πρόκληση και να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, και έναν άλλον, τον υποτίθεται κατ’ εξοχήν αρμόδιο Πάνο Παναγιωτόπουλο, να κάνει την πάπια για να μη χαλάσει το μαλλί του. Αν ο πρωθυπουργός πραγματικά το εννοεί ότι δεν θα αφήσει «τη χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι», χρειαζόμαστε περισσότερους υπουργούς του είδους του Δένδια και λιγότερους Παναγιωτόπουλους. Η κοινωνία θα τον στηρίξει αν το τολμήσει, διότι αυτό που αναζητεί είναι ηγεσία με ισχυρή πεποίθηση στον σκοπό της προσπάθειας και αποφασιστικότητα στην πράξη. Η απουσία της είναι ο δρόμος προς τον ΣΥΡΙΖΑ...

RIP