Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Απαιτείται χρόνος. Και χρόνος δεν υπάρχει.

Πέρα από τον δυναμισμό, η πρόσφατη απεργία κατέδειξε και την πλήρη σύγχυση του αντικυβερνητικού μετώπου. Ως θετικό καταγράφεται η διογκούμενη δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης που πλέον έχει επιτύχει το πρωτοφανές: να έχει οπαδούς μόνο ανάμεσα σε εκείνους που έχουν συμφέρον. Η πολυσυλλεκτικότητα του αντικυβερνητικού μετώπου αποκαλύπτει και τη ρηχότητα της ιδεολογικής δεξαμενής της κυβέρνησης, που απογυμνωμένη από επιχειρήματα έχει μείνει απλώς να ταυτίζεται με ένα τοπίο κυνισμού και κομματοκρατίας. Οσο θα χάνει λίπος ο πυρήνας ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα εντείνεται η αντιδημοκρατική του δημαγωγία.

Το μεγάλο θέμα όμως στην κοινωνία είναι ότι παρά το τεράστιο πλήγμα που δέχονται όλες ανεξαιρέτως οι επαγγελματικές τάξεις, φαίνεται ότι απουσιάζει το διογκούμενο ωστικό εκείνο κύμα υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Οσοι υποστηρίζουν την ανάγκη να αλλάξουν οι δομές και οι αντιλήψεις υπέρ ενός μικρού και ευέλικτου κράτους είναι αυτοί που υποστήριζαν τις ίδιες θέσεις εκείνο το αξέχαστο, δραματικό καλοκαίρι του 2015. Είναι εκείνο το 39%. Ο πυρήνας των ψηφοφόρων που απέχουν από τον αντιδυτικό λαϊκισμό. Πόσοι άραγε μπορεί να είναι σήμερα;

Διότι η αντίληψη των μπλόκων ή της συνοδοιπορίας στις διαδηλώσεις με την άδουσα Ζωή Κωνσταντοπούλου, είναι κάτι άλλο. Είναι απόγνωση, είναι ξέσπασμα, είναι άμυνα και επίθεση μαζί. Είναι και κατάντια. Πάντως αίτημα για μεταρρυθμίσεις δεν είναι. Είναι ανακύκλωση διαχρονικών ελληνικών αιτημάτων που μόνο μπροστά δεν μπορούν να πάνε την κοινωνία. Υπάρχει γενικευμένη ασάφεια ως προς το τι ζητάει ο καθένας, τι πιστεύει ότι πρέπει να γίνει και για το ποιος επί της ουσίας μπορεί να είναι ο δρόμος της ανάπτυξης. Στο αντισυριζαϊκό μέτωπο, ευρύ, βαθύ, ορμητικό και διογκούμενο, συνυπάρχουν φιλελεύθεροι αστοί και οπαδοί ολοκληρωτισμών που καίνε σημαίες. Υπάρχει άραγε κάποιος τρόπος να διευρυνθεί το κομμάτι που πρεσβεύει τις φιλελεύθερες αρχές μιας φιλοδυτικής, ανοικτής κοινωνίας;

Σαφώς και υπάρχει. Αλλά απαιτείται χρόνος. Και χρόνος δεν υπάρχει. Η κυβέρνηση, αφού έχει κάψει προ πολλού όλα τα χαρτιά της, βλέπει τον εγκλωβισμό της σε ένα τοπίο καταστροφής που η ίδια δημιούργησε. Αλλά ανάμεσα στους αντιδρώντες, ο καθένας έχει κάτι άλλο στο μυαλό του.