Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Το πόσο άβολα νιώθουν πολλοί Ελληνες.

Το πόσο άβολα νιώθουν πολλοί Ελληνες μακριά από την προστασία της κρατικής ομπρέλας φαίνεται και από την αντίληψη που έχουν περί ελεύθερου ανταγωνισμού. Η πιο συνήθης δικαιολογία έχει να κάνει με τη διάτρητη «αξιοκρατία». Θέλουν «σιγουριά», δηλαδή απουσία ελέγχου και κριτικής. Στασιμότητα για όλους.

Γνωστά όλα αυτά, και θλιβερά, και ακόμη πιο απογοητευτικά όταν οι συνδικαλιστές των ιδιωτικών εκπαιδευτικών «χαιρετίζουν» τις προθέσεις Φίλη για ισοπέδωση των ιδιωτικών σχολείων και διασφάλιση ώς ένα σημείο της θέσης τους ασχέτως αξιολόγησης. Θεωρώ ότι εκφράζουν μια μειοψηφία, αλλά η αντίληψη αυτή είναι διάχυτη. Ο ελεύθερος, δημιουργικός και συναρπαστικός κόσμος του ανταγωνισμού για τους περισσότερους Ελληνες είναι «ζούγκλα». Για άλλους είναι «μεσαίωνας». Δεν είναι τυχαίο ότι οι ακρότητες του ΣΥΡΙΖΑ όλο το διάστημα της διακυβέρνησης είναι κοινωνικά ανεκτές από όλους όσοι έχουν μεγαλώσει με τη διαβεβαίωση της προστασίας κάθε ανικανότητας και του κανακέματος κάθε οπισθοδρομικής συμπεριφοράς.

Ευτυχώς, όλα αυτά τελειώνουν, αργά ή γρήγορα. Διότι ο λογαριασμός θα είναι κοινός για όλους και περισσότερο θα πληγούν όσοι πίστευαν ότι θα περάσουν τη ζωή τους εις βάρος της κοινωνίας. Αυτό που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ, με το αδελφό κόμμα των ΑΝΕΛ, με το οποίο έχει στενή ιδεολογική συγγένεια και κοινό σκοπό την άλωση της αστικής δημοκρατίας, πιθανόν θα αποτύχει προσκρούοντας στις κωμικοτραγικές αντιφάσεις του ερασιτεχνικού λαϊκισμού. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να μεταβάλει τους συσχετισμούς της κοινωνίας. Εχει σχέδιο να ανατρέψει προς όφελος της μακροημέρευσής του αυτό που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως «αστικό τρόπος ζωής» και να οργανώσει την κοινωνία με βάση τρεις ομάδες: τη συμπαγή μάζα των ψηφοφόρων του, την οποία ελπίζει να συντηρεί με διχαστική γλώσσα μέσα από τη δεξαμενή του Δημοσίου, τους ιδεολογικούς δορυφόρους σε μικρότερα κόμματα και συμμαχίες που ασπάζονται τον λαϊκισμό, τον εθνικισμό ή το ταξικό μίσος, όπου εμφανίζεται κυρίαρχος άρα και απαραίτητος, και, τέλος, τη νέα «ελίτ», μέσα από τα νέα δίκτυα διαπλοκής, αλληλεξάρτησης και νέου χρήματος. Αυτό το σχέδιο, άλλωστε, είναι κοινό σε όλα τα συστήματα λαϊκισμού. Αλλά για να επιτύχει, έστω εν μέρει, απαιτούνται χρόνος και ευελιξία χειρισμών. Και τα δύο απουσιάζουν.

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Οι συμμαχίες είναι μάλλον πρόσκαιρες.

Χρήσιμα συμπεράσματα ως προς τη διάταξη του πολιτικού σκηνικού βγαίνουν από τις τελευταίες συζητήσεις στη Βουλή (εκλογικός νόμος και πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 2015). Ο κ. Τσίπρας απέτυχε να διεμβολίσει τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και τελικά το μόνο που κέρδισε ήταν την πρόσκαιρη (;) συμπαράσταση του κ. Λεβέντη και της Ενωσης Κεντρώων. Για τον κ. Μητσοτάκη η εικόνα είναι διαφορετική. Το ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι» τήρησαν την ίδια γραμμή με τη ΝΔ, γεγονός που έδωσε την ευκαιρία στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μιλήσει για την ανάγκη συνένωσης των φιλο-ευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας.
Πρόκειται για έναν σταθερό άξονα; Πιθανότατα όχι, καθώς και η κυρία Φ. Γεννηματά και ο κ. Στ. Θεοδωράκης θέλουν να κρατήσουν διακριτές διαφορές από τη ΝΔ, κάτι που θα φανεί το επόμενο διάστημα. Ωστόσο στο κρίσιμο ζήτημα του εκλογικού νόμου η κοινή πορεία που ακολούθησαν τα τρία αυτά κόμματα της αντιπολίτευσης αξίζει να σημειωθεί.
Ούτε όμως για την κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα η συμμαχία με τον κ. Λεβέντη πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων ήταν από τους πρώτους που ζήτησαν οικουμενική κυβέρνηση με την ταυτόχρονη αλλαγή του προσώπου του πρωθυπουργού. Οσο δε τα οικονομικά προβλήματα θα εντείνονται τόσο πιο δύσκολο θα είναι για ένα νέο κοινοβουλευτικό κόμμα να στηρίζει την κυβέρνηση...
Οι συμμαχίες είναι μάλλον πρόσκαιρες, αλλά μπορούν να δώσουν και μια γεύση για το τι θα συμβεί στην πορεία προς τις κάλπες, οποτεδήποτε και εάν αυτές στηθούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει ως μόνο σύμμαχο τους ΑΝΕΛ και απέναντί του όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η ΝΔ θα ακολουθήσει τη δίκη της πορεία στον χώρο της Κεντροδεξιάς, αλλά το βλέμμα των στελεχών της θα είναι στραμμένο και στις μετεκλογικές συνεργασίες. Εκεί οι επιλογές είναι συγκεκριμένες και γι’ αυτό θα επιχειρηθεί άμεσα η οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Καθοριστικός παράγων της επιστροφής στην ανάπτυξη.

Η εξαγγελία από τον πρωθυπουργό των επτά πυλώνων της κοινωνικής πολιτικής και των μέτρων άμβλυνσης των απωλειών του ΕΚΑΣ είναι ένα αναγκαίο δίχτυ ασφαλείας για την ελληνική κοινωνία, οι αντοχές της οποίας συμπιέστηκαν οριακά τα τελευταία έξι χρόνια περισσότερο από κάθε άλλη χώρα της Ευρωζώνης.
Η ελάχιστη προστασία δεν είναι μόνον αξιακή τοποθέτηση και ηθική επιταγή, είναι συνιστώσα της κοινωνικής σταθερότητας και συνοχής, η οποία με τη σειρά της είναι βαρύνων, αν όχι καθοριστικός παράγων της επιστροφής στην ανάπτυξη.
Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, και κυρίως μετά την κρίση στην Ευρωζώνη το 2010, η ελάχιστη κοινωνική προστασία και αλληλεγγύη έχει αποδειχθεί ότι δεν πλήττει την ανταγωνιστικότητα. Ηδη διεθνείς οργανισμοί και αναλυτές κατά πλειοψηφία αποφαίνονται ότι για την ΕΕ-Ευρωζώνη η ανταγωνιστικότητα δεν πρέπει να θεωρείται κατά κύριο ή βαρύνοντα λόγο συνάρτηση της συρρίκνωσης ή ακόμη και της κατάργησης της κοινωνικής πολιτικής.
Πρόκειται για έναν μύθο που διαλύεται, καθώς η διαφορά του κόστους παραγωγής με τις αναδυόμενες οικονομίες είναι κολοσσιαία και ελάχιστα επηρεάζεται από τη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών, με την ποιοτική παραγωγή να παραμένει το ακαταμάχητο πλεονέκτημα της «γηραιάς ηπείρου».
Η ελάχιστη κοινωνική προστασία δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν παρωχημένη ιδεοληψία της Αριστεράς, καθώς καταρρέει παντού ο μύθος της αυτορυθμιζόμενης αγοράς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και η νέα πρωθυπουργός της Βρετανίας αναφέρθηκε στην ανάγκη να κατοχυρωθεί ένα δίχτυ ασφαλείας.
Στη χώρα μας, όπου πριν από την κρίση είχε γίνει κατάχρηση και στρέβλωση της κατανομής των κοινωνικών παροχών για εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων της πολιτικής εξουσίας, η εξισορρόπηση σε περίοδο συνεχιζόμενης δημοσιονομικής λιτότητας σε ένα αποτελεσματικό δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι ένα δύσκολο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί και να κατοχυρωθεί ως κεκτημένο υπεράνω αμφισβήτησης.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

Θα αφορά το μέλλον της χώρας.

Η πρόταση της κυβέρνησης για τη συνταγματική αναθεώρηση περιλαμβάνει μια δημόσια διαβούλευση που προηγείται της διαδικασίας που προβλέπεται από το άρθρο 110 του ισχύοντος Συντάγματος.
Αυτή η δημόσια διαβούλευση, που ανακοινώθηκε χθες από τον πρωθυπουργό, είναι μια πρόκληση και ένα στοίχημα όχι κομματικής αντιπαράθεσης, αλλά τουλάχιστον διακομματικής συναίνεσης για την ανάγκη ενός διαλόγου που ξεπερνά το στενό συνταγματικό αναθεωρητικό πλαίσιο μέσα από τη Βουλή.
Ενός διαλόγου που θα αφορά το μέλλον της χώρας συνολικά, και πιο συγκεκριμένα τους κανόνες της δημοκρατικής διακυβέρνησης που θα επιτρέψουν να αναζητήσουμε τον ρόλο και τη θέση της χώρας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση.
Η πρόκληση είναι ανοικτή, καθώς στον διάλογο μπορεί να γίνει υπέρβαση συγκρούσεων που δεν έχουν αντίκρισμα αλλά και να διαμορφωθούν πόλοι συναίνεσης που σήμερα δεν είναι διακριτοί.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στη χθεσινή ομιλία του αναφέρθηκε στο πέρασμα στη νέα μεταπολίτευση. Στον διάλογο αυτό οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να καταθέσουν με παρρησία τις απόψεις τους, καθώς η συναίνεση για το πλαίσιο διαλόγου δίνει τη δυνατότητα για δημιουργική αντιπαράθεση, που είναι η προϋπόθεση της σύνθεσης.
Είναι γνωστό ότι η νέα μεταπολίτευση που προτείνει ο πρωθυπουργός σαν ανάγκη κλεισίματος ενός ιστορικού κεφαλαίου και ανοίγματος ενός νέου διαπιστώνεται ως ανάγκη και προτεραιότητα με διαφορετικές διατυπώσεις, περιεχόμενο και αξιακές αναφορές από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα εδώ και καιρό.
Το πλαίσιο και το περιεχόμενο μιας ανοιχτής δημόσιας διαβούλευσης δεν το ορίζουν μόνον αυτοί που καταθέτουν τη σχετική πρόταση αλλά και όσοι συμμετέχουν και μάλιστα σε εξίσου σημαντικό βαθμό.
Το στοίχημα μια επιτυχούς δημόσιας διαβούλευσης είναι ανοικτό και όπως είδαμε στηρίζεται σε μια σύγκλιση απόψεων για το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στην Ιστορία της χώρας.

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Εκλογικός νόμος ήταν και... πέρασε!

Εκλογικός νόμος ήταν και... πέρασε! Κάπως έτσι θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε μια φράση τα όσα συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα στη Βουλή. Ο κ. Τσιπρας δεν πέτυχε τελικά αυτό που ήθελε, αλλά κέρδισε μια... εβδομάδα ακόμη! Από σήμερα ξεκινά η νέα κυβερνητική προσπάθεια για αλλαγή του «γηπέδου» αντιπαράθεσης. Με αιχμή την αναθεώρηση του Συντάγματος, ο πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να εγκλωβίσει όλα τα κόμματα σε μια συζήτηση περί θεσμικών αλλαγών, έτσι ώστε να ξεφύγει από τη δύσκολη καθημερινότητα! Δυστυχώς όμως πάλι μια... εβδομάδα θα κερδίσει, με δεδομένο ότι σε λίγες ημέρες έρχεται η πρώτη δόση του φόρου εισοδήματος, τον Αύγουστο ο ΕΝΦΙΑ κ.ο.κ.
Αρα, τι του μένει; Οι τηλεοπτικές άδειες. Ενα προσφιλές (εάν όχι το προσφιλέστερο) θέμα για την κυβέρνηση, όπως φάνηκε και από την τελευταία ομιλία του κ. Τσίπρα στη Βουλή. Αν και το θέμα ήταν ο εκλογικός νόμος, μίλησε και πάλι για τα ΜΜΕ, για τα κανάλια της διαπλοκής, για χρεοκοπημένους εκδότες κ.λπ., σε συνέχεια της αναγγελίας που έκανε για το κλείσιμο του Mega. Είναι βέβαιον ότι τα ίδια θα πει και στην επικείμενη συζήτηση για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής που έχει ζητήσει η ΝΔ με αφορμή τα γεγονότα του περσινού καλοκαιριού!
Φαίνεται, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση επενδύει -πολιτικά και επικοινωνιακά- στην αλλαγή του τηλεοπτικού τοπίου και θέλει να εμφανίσει ως... τρόπαιο το «λουκέτο» σε έναν ή περισσότερους τηλεοπτικούς σταθμούς! Δηλαδή την ώρα που οι πολίτες θα έρχονται αντιμέτωποι με την Εφορία, τις περικοπές, την ακρίβεια, η κυβέρνηση θα απαντά: «Ναι, αλλά έκλεισε το Mega...». Και αυτή η συζήτηση, όμως, δεν πρόκειται να κρατήσει πάνω από τρεις ημέρες. Και στο τέλος αυτό που θα μείνει θα είναι το «μαύρο» και οι 500, 600, 700 άνεργοι σε έναν ακόμη κλάδο της ιδιωτικής οικονομίας!

Σάββατο 23 Ιουλίου 2016

Ζούμε το παράλογο χανόμαστε μέσα σε ψευδαισθήσεις .

Xωρίς τη θέληση η ζωή θα ήταν ανυπόφορη... Τη μία μονότονη ημέρα άλλη απαράλλακτη θα ακολουθούσε. Η θέληση είναι κινητήριος δύναμη, περνάει μέσα από «Συμπληγάδες» και γίνεται αιχμή και συνισταμένη των αντιθέτων, κίνηση προς τα εμπρός και ζωή. Η θέληση και η επιθυμία βοηθούν τη σκέψη να βρίσκεται σε εγρήγορση. Πολλές φορές η σκέψη ματώνει, γυρίζει πίσω, η θύμηση φέρνει τη μνήμη, που είναι η ίδια μας η ύπαρξη, που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και βρίσκεται πάντοτε αντιμέτωπη σε κάθε μορφή εξουσίας.
Θα πρέπει να βρούμε τη σχέση του μέτρου και της αρμονίας και σ’ αυτό μπορεί να μας βοηθήσει η φύση, που έχει τους δικούς της κώδικες και η ίδια μας η φύση ως προέκτασή της είμαστε που ο νους μας την καθιστά παρά φύσιν από τη στιγμή που η λογική εξουσιάζει και καταδυναστεύει τον συναισθηματικό μας κόσμο. Το συναίσθημα μπορεί να συντρίψει και την πιο σκληρή πραγματικότητα, μας βοηθάει να μη χάσουμε τις ανθρώπινες ιδιότητές μας. Δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως αδυναμία... Δυστυχώς η αλλοτρίωση έχει προχωρήσει τόσο πολύ που ο κυνισμός πλέον και η αναλγησία κυριαρχούν μέσα στην κοινωνία και οι ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές έχουν ως μέτρο το χρήμα και θεότητα το κέρδος...
Ο εξανθρωπισμός του ανθρώπου και κατά συνέπεια ο εξανθρωπισμός των κοινωνιών θα έπρεπε να είναι το πρόταγμα και το σύγχρονο αφήγημα της πολιτικής, που έχει καταντήσει μια διαχειριστική κατάσταση που τη διεκπεραιώνουν οι επαγγελματίες της πολιτικής και ενίοτε οι ειδικοί τεχνοκράτες λογιστικοί υπάλληλοι. Η εξουσία κάνει καλά τη δουλειά της, καλλιεργεί τον τρόμο και τον φόβο, σπέρνει την απελπισία και την απογοήτευση, χρησιμοποιεί τη βία για τη πλήρη υποταγή των ανθρώπων, χρησιμοποιεί τη δημοκρατία ως μέσο για τη νομιμοποίησή της αλλά και για να μας καθιστά συνενόχους.
Εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει ο στρατός, εκεί που σταματάει η πολιτική και η διπλωματία αρχίζει ο πόλεμος. Ζούμε το παράλογο, χανόμαστε μέσα σε ψευδαισθήσεις και έτσι εκλαμβάνουμε την εικονική πραγματικότητα ως αληθινή... Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας έχουν αντανάκλαση και στον εσωτερικό μας κόσμο. Δυστυχώς το χειρότερο επαναλαμβάνεται και το συνηθίζουμε, γι’ αυτό γίνεται και κατάσταση. Η βαρβαρότητα του συστήματος πλέον είναι προσοδοφόρα για τον καπιταλισμό, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το σύστημα έχει τα όργανά του, έχει τους ανθρώπους του που λειτουργούν χειρότερα και από τα αφεντικά τους.
Στο διά ταύτα τι κάνουμε και τι μέλλει γενέσθαι. Το πολιτικοκομματικό πολίτευμα έχει εκπνεύσει, την καρικατούρα του τη βλέπουμε στη Βουλή ή στην οθόνη.
Οι μισοί Ελληνες δεν πάνε να ψηφίσουν, οι δικαιολογίες είναι πολλές. Πού κρύβεται σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς η αυτενέργεια, η αξιοπρέπεια και η αυτοοργάνωση της ζωής μας; Δεν αντέχονται άλλο οι θεωρίες, τα προγράμματα και κάθε είδους αποφύσεις.

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Το μόνο που πετυχαίνει είναι να επιτείνει τη σύγχυση.

H πολιτική δεν είναι στατική υπόθεση. Υπόκειται σε αλλαγές. Επηρεάζεται από τις αντικειμενικές συνθήκες της εποχής και τις υποκειμενικές δυνατότητες. Λειτουργεί σαν εκκρεμές. Αντίστοιχα και οι εκπρόσωποι της πολιτικής ενίοτε μεταβάλλουν την ταυτότητά τους. Αρκετοί, μάλιστα, μεταλλάσσονται. Συνήθως μεταμορφώνονται είτε γιατί αντιλαμβάνονται την ανάγκη προσαρμογής στα υφιστάμενα δεδομένα είτε υποκύπτοντας στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της κάθε περιόδου. Η πρώτη περίπτωση συνιστά θετική εξέλιξη. Η δεύτερη είναι αναμφίβολα αρνητική, διότι αποδεικνύει έλλειψη αυθυπαρξίας με έντονα τα στοιχεία του κυνισμού, ακόμη και της ιδιοτέλειας.
Ο Αλέξης Τσίπρας κάθε άλλο παρά σταθερή, γραμμική, πορεία έχει ακολουθήσει. Η διαδρομή του διακρίνεται από μεγάλες αντινομίες και αντιφάσεις. Οι θέσεις που κατά καιρούς υποστηρίζει βρίσκονται σε δυσαρμονία μεταξύ τους. Ο λόγος του διαφέρει από φάση σε φάση. Το ίδιο συμβαίνει και με τη δημόσια εικόνα του. Ο πρωθυπουργός δεν θεωρεί το αντιμνημονιακό του παρελθόν εμπόδιο στον επιχειρούμενο μεταμορφισμό του. Μετά τη δεκαοκτάμηνη θητεία του, η οποία βρίθει αμφισημιών, αμφιθυμιών και πρωτοφανών ταλαντεύσεων, επιδιώκει να προβάλει μια νέα ταυτότητα.
Aκρως αποκαλυπτική ήταν η πρόσφατη συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά στην τηλεόραση του Σκάι. Μιλώντας σε ένα γενικό αφαιρετικό επίπεδο εμφανίστηκε μετριοπαθής. Υποστήριξε απόψεις που απέχουν πολύ από τις μόνιμες ιδεοληψίες και τους μαξιμαλισμούς του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδύθηκε το κουστούμι του καθαρόαιμου ευρωπαϊστή. Eδειξε να διεκδικεί τον ρόλο του εκφραστή του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου. Oλη η προσπάθειά του, όμως, προσκρούει στην αμείλικτη πραγματικότητα.
Oσο κι αν το επιθυμεί ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορέσει να δραπετεύσει εύκολα από τα αδιέξοδα που προκάλεσε στη χώρα και στην οικονομία. Το επικοινωνιακό του πλεονέκτημα δεν επαρκεί πλέον. Η αδυναμία του να αφομοιώσει τις νέες πολιτικές είναι εμφανής. Η κυβέρνησή του αποδεικνύεται ακατάλληλη. Η διαχειριστική και πολιτική της υστέρηση στέκεται τροχοπέδη. Η συντριπτική πλειονότητα των υπουργών του πολιτεύονται σε παρελθόντα χρόνο. Eτσι η επιλογή να προχωρήσει σε μια έντεχνη και σταδιακή πολιτική μεταμόρφωση εύλογα πέφτει στο κενό.
Η προσαρμοστικότητά του για να έχει αντίκρισμα δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από ουσιαστικές αναθεωρήσεις και αλλαγές. Ο πρωθυπουργός έχει πληγεί πρωτίστως εξαιτίας των αναποτελεσματικών πολιτικών του. Η προσπάθειά του να δείξει ότι εκφράζει και υπηρετεί κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι προσκρούει στα προβλήματα που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖA-ΑΝΕΛ προκαλεί. Επομένως, χωρίς βαθιές τομές στη στρατηγική του δεν θα θεμελιώσει νέα παρουσία. Το μόνο που πετυχαίνει είναι να επιτείνει τη σύγχυση, εκπέμποντας αντιφατικά μηνύματα. Με το να εμφανίζεται συνεχώς δισυπόστατος και διφυής απομειώνει την πολιτική του κυριαρχία, στερούμενος τη δυνατότητα να ανακτήσει το χαμένο έδαφος.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Η κυβέρνηση, τον Σεπτέμβριο πια, θα καταλάβει ότι ο πολιτικός της χρόνος τελειώνει .

Στον αστερισμό των... θεσμικών αλλαγών που προωθεί η κυβέρνηση ζει τα τελευταία 24ωρα η χώρα. Το Μέγαρο Μαξίμου τηρεί απαρέγκλιτα τον επικοινωνιακό του σχεδιασμό και προωθεί την αλλαγή του εκλογικού νόμου, τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες (που διεξάγεται μετ’ εμποδίων μετά και το χθεσινό ναυάγιο στην προσπάθεια επιλογής της εταιρείας που θα αναλάβει τη διαδικασία) και την αναθεώρηση του Συντάγματος. Ολα αυτά, σύμφωνα πάντα με τον σχεδιασμό, θα έχουν ολοκληρωθεί μέχρι την 24η Ιουλίου. Κατόπιν μένει μία εβδομάδα μέχρι να αρχίσουν οι άδειες του Αυγούστου και μετά έχει ο Θεός!
Το κρίσιμο ωστόσο ζήτημα είναι το εάν αυτές οι προσπάθειες έχουν πραγματικό, απτό και μετρήσιμο αποτέλεσμα στην κοινωνία. Αυτό μέχρι στιγμής δεν φαίνεται, καθώς οι πολίτες δείχνουν να αδιαφορούν παντελώς για τις όποιες πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται. Είτε αυτές αφορούν την απλή αναλογική και το bonus, είτε το εάν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλέγεται στο μέλλον απευθείας από τον λαό. Η κοινή γνώμη έχει πολύ σοβαρότερα και σίγουρα πιο άμεσα προβλήματα, όπως είναι η πρώτη δόση του φόρου εισοδήματος που θα πρέπει να καταβληθεί στο τέλος του μήνα, ο ΕΝΦΙΑ, η ανυπαρξία του κοινωνικού κράτους κ.ά.
Δυστυχώς στην κυβέρνηση δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι καιροί άλλαξαν. Οτι τα επικοινωνιακά τρικ δεν έχουν πλέον την απήχηση που είχαν κατά το παρελθόν, όταν οι Ελληνες λίγο - πολύ είχαν λύσει τα βασικά τους προβλήματα.
Μοιραία λοιπόν οι πολίτες, μέσα σε μια δύσκολη μνημονιακή εποχή, γυρίζουν την πλάτη σε αυτού του είδους τα τεχνάσματα. Οσον αφορά δε την κυβέρνηση, τον Σεπτέμβριο πια, θα καταλάβει ότι ο πολιτικός της χρόνος τελειώνει και μάλιστα γρήγορα, εάν συνεχίσει με την ίδια τακτική και επενδύει περισσότερο στην επικοινωνία και λιγότερο στην ουσία!

Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Σε ετοιμότητα για εκλογές

Οι παλαιότεροι -πιο έμπειροι- πολιτικοί γνωρίζουν ότι σε κάθε κυβερνητική θητεία, όσο και αν αυτή διαρκέσει, υπάρχει ένα σημείο καμπής. Ενα γεγονός που σηματοδοτεί τη στροφή της κοινωνίας έναντι εκείνων που έχουν την εξουσία. «Turning point» το λένε οι Αγγλοσάξονες. Για τον Κ. Καραμανλή ήταν η υπόθεση του Βατοπεδίου, για τον Γ. Παπανδρέου η ψήφιση του πρώτου Μνημονίου και για τον Αντ. Σαμαρά η καθιέρωση του ΕΝΦΙΑ. Οπως θα θυμούνται οι πιο επιμελείς περί των πολιτικών γεγονότων, οι κυβερνήσεις αυτές ουδέποτε ανέκαμψαν πραγματικά μετά τα γεγονότα αυτά και όσες προσπάθειες κι αν έκαναν τελικά τίποτε δεν τους «βγήκε».
Για τον σημερινό πρωθυπουργό το σημείο καμπής ήταν μάλλον η ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων του τρίτου Μνημονίου (Ασφαλιστικό και Φορολογικό), λίγο πριν από το περασμένο Πάσχα. Από τότε ξεκίνησε η πτώση των δημοσκοπικών ποσοστών της κυβέρνησης αλλά και η ανατροπή της κυριαρχίας Τσίπρα.
Είναι χαρακτηριστικό δε (κάτι που συνέβη και στους προκάτοχους του) ότι παρά τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει προκειμένου να στρέψει αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, δεν έχει καταφέρει να ανακόψει την πτωτική πορεία. Ο εκλογικός νόμος ξεκίνησε ως μια προσπάθεια διεμβολισμού των άλλων κομμάτων της Κεντροαριστεράς και κατέληξε ως μια συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - Λεβέντη. Οι τηλεοπτικές άδειες -θέμα που διαφημίστηκε όσο τίποτε άλλο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ- είναι στον «αέρα», με δεδομένες τις εμπλοκές στο πεδίο της Δικαιοσύνης και της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Τέλος, για τη συνταγματική αναθεώρηση καθοριστικό ρόλο θα παίξει η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές.
Κατά συνέπεια, και οι τρεις πρωτοβουλίες δεν είχαν το αποτέλεσμα που επιθυμούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι εάν θα βρει κάποιο άλλο θέμα ο κ. Τσίπρας ή εάν η δημοσκοπική πτώση του κόμματός του θα συνεχιστεί μετά και τη «φοροκαταιγίδα» του φθινοπώρου...
Σε ετοιμότητα για εκλογές
Σε εκλογική ετοιμότητα έχει θέσει τα στελέχη της ΝΔ ο Κυρ. Μητσοτάκης. Δεν πρόκειται για... καλοκαιρινό «καψώνι», αλλά για μια προετοιμασία εν όψει ενός πιθανού, κατά τον πρόεδρο του κόμματος, ενδεχομένου. Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αποκλείουν εκλογές μέσα στο φθινόπωρο και εξηγούν ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να οδηγηθεί σε αυτή την επιλογή εξαιτίας των αρνητικών αποτελεσμάτων στα έσοδα ή εξαιτίας των αρνητικών προοπτικών που υπάρχουν για τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ όσο βαθαίνει η κρίση. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αποκλείει και την προώθηση ορισμένων αλλαγών στο κόμμα με την είσοδο του φθινοπώρου. Θέλει να δοκιμάσει και νέα στελέχη σε ρόλους-κλειδιά αλλά και να μετακινήσει πρόσωπα 

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Καταφεύγει σε τεχνάσματα, με στόχο να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη.

Το πολιτικό, ιδεολογικό, ακόμη και ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς εδραζόταν στην υπεροχή των ιδεών καθώς και στην ευαισθησία της σε καίρια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Ετσι διασφάλισε για πολλά χρόνια την ηγεμονία της, είτε αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες είτε μένοντας στην αντιπολίτευση. Οταν απώλεσε την ικανότητά της να προσαρμόζεται στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες βρέθηκε αντιμέτωπη με αντιφάσεις και δυστοκίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει την παραμικρή συγγένεια με τις δυνάμεις μιας ζώσας Αριστεράς, συνιστά τρανταχτή απόδειξη του πώς οι διακηρύξεις του μετατρέπονται σε φαντασιώσεις.
Αν και επικαλείται τις αξίες και τις ιδέες της Αριστεράς, αυτές δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα στην κυβερνητική του παρουσία. Η δεκαοκτάμηνη κυβερνητική του θητεία βρίθει ενεργειών που κάθε άλλο παρά εκπορεύονται από την αριστερή μήτρα. Γνήσιο προϊόν της κρίσης, αυτοτοποθετήθηκε στον χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ενώ ήταν και παραμένει ένα ιδιότυπο κόμμα διαμαρτυρίας με έντονα στοιχεία λαϊκισμού. Αναλαμβάνοντας το πηδάλιο της εξουσίας, έβγαλε στην επιφάνεια τον πραγματικό του εαυτό. Οσο κι αν επενδύει με αριστεροσύνη τις πολιτικές του, στην ουσία αποδεικνύεται ένα κατεξοχήν συντηρητικό κόμμα. Αλλωστε η συμπόρευσή του με τους ΑΝΕΛ δείχνει ότι ο εθνικολαϊκισμός αποτελεί το συνεκτικό τους στοιχείο. Το χειρότερο όλων είναι πως η σημερινή κυβέρνηση εμφανίζει όλες τις παθογένειες των πιο αρνητικών και σκιερών πλευρών του παλιού πολιτικού συστήματος. Η κομματοκρατία, τα παιχνίδια εξουσίας, η ίντριγκα του παρασκηνίου, οι πολιτικές συναλλαγές και οι εκβιασμοί των αντιπάλων συνθέτουν τα βασικά χαρακτηριστικά της πρακτικής της. Χαρακτηριστικά που καταδεικνύουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει τη με κάθε μέσο συντήρηση της κυριαρχίας του.
Η ανάδειξη του εκλογικού νόμου σε μείζον ζήτημα έρχεται να επιβεβαιώσει ότι προτεραιότητά του είναι η αποτροπή της διαφαινόμενης φοράς των πραγμάτων. Αντιλαμβανόμενος την εξασθένηση της πολιτικής του απήχησης μεθοδεύει αλλαγές, με σκοπό να έχει ρόλο και λόγο στις μετεκλογικές εξελίξεις. Και οι κοντόφθαλμες και αστόχαστες κινήσεις του δεν περιορίζονται μόνο στην καθιέρωση της απλής αναλογικής. Εξίσου αποκαλυπτική είναι και η σπουδή που επιδεικνύει, προκειμένου να αλλάξει το τηλεοπτικό τοπίο, θέλοντας να ενισχύει την επιρροή του στα ΜΜΕ. Η «πρώτη φορά Αριστερά» χρησιμοποιεί την εξουσία για να διαιωνίσει την παρουσία της, μετερχόμενη μεθόδους που αποπνέουν παρελθόν. Καταφεύγει σε τεχνάσματα, με στόχο να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Επιλέγει τη μικροπολιτική για να καλύψει τη διαχειριστική της ανεπάρκεια. Κι όλα αυτά διότι εμφανίζει τεράστιο πολιτικό και προγραμματικό έλλειμμα. Η αποδοχή των μνημονιακών δεσμεύσεων δεν καλύπτει το κενό. Το πλεονέκτημα που άλλοτε διατηρούσαν οι δυνάμεις της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το διαθέτει. Εξ ου και η κυβερνητική του συμπεριφορά στερείται αριστερού πρόσημου.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Η κυβέρνηση του "άρπα κόλα."

Η κυβέρνηση του "άρπα κόλα" που αποφασίζει για τις τύχες μας με βάση την πολιτική της επιβίωση κατέληξε ότι η ψήφος στα 17 είναι αναφαίρετο δικαίωμα των νέων και αποφάσισε να την νομοθετήσει.

Δεν υπήρξε κάποιος διάλογος στην ελληνική κοινωνία για την ψήφο στα 17. Ούτε κάποιοι ανέτρεξαν σε κοινωνικές έρευνες για να δουν κατά πόσο οι νέοι σ' αυτή την ηλικία είναι ώριμοι πολιτικά για να ψηφίσουν. Αυτό τους έλειπε τώρα να βασίζονται - αυτοί οι κολοσσοί της γνώσης - σε κάτι πιο επιστημονικό από τις ωραίες αριστερές ιδέες της ομάδας Τσίπρα. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η υιοθέτηση κάποιας ιδέας οι βοηθάει και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να γαντζωθούν στην εξουσία.

Διότι όσο και να προσπαθεί ο κ.Τσίπρας να δώσει κάποιες πολιτικές προεκτάσεις - περί κεντροαριστερών συνεργασιών - στην αλλαγή του εκλογικού νόμου καλοκαιριάτικα η στόχευσή του είναι σαφής: να ροκανίσει σε ενδεχόμενο εκλογών όσο γίνεται από την πρωτιά της ΝΔ μπας και παραμείνει στην καρέκλα του Πρωθυπουργού μέσα από μία ευρεία κεντροαριστερή κυβέρνηση.

Αν πράγματι ενδιαφερόταν για μία τέτοια κεντροαριστερή λύση θα έπαιρνε την πρωτοβουλία να συνεργαστεί - μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου - με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι κι όχι με τους ψεκασμένους ακροδεξιούς.

Η αλήθεια είναι άλλη. Βλέποντας ο κ. Τσίπρας πως υπολείπεται - ακόμη και δέκα ποσοστιαίες μονάδες - στις δημοσκοπήσεις έναντι της ΝΔ αποφάσισε να επιστρατεύσει τα μεγάλα μέσα μπας και δελεάσει τα μικρότερα κόμματα της Βουλής (και την Χρυσή Αυγή) ώστε να περάσει την απλή αναλογική με 200 ψήφους και να ισχύσει από τις επόμενες εκλογές.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Η κυβέρνηση, δυστυχώς, δείχνει να κινείται μακριά από την κοινωνία.

Τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση εμφανίζει μια έντονη κινητικότητα. Συνεδριάσεις κυβερνητικών οργάνων, συσκέψεις υπό τον πρωθυπουργό, παρασκηνιακές συζητήσεις στη Βουλή. Ποιο είναι το αντικείμενο όλων αυτών; Ο εκλογικός νόμος και οι τακτικισμοί που θα οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα των 200 θετικών ψήφων!
Δυστυχώς όμως, όλη αυτή η κινητικότητα αντιμετωπίζεται με απόλυτη αδιαφορία από την κοινή γνώμη. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά άλλωστε, αφού οι πολίτες στη συντριπτική πλειονότητά τους έχουν περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν. Η περικοπή των συντάξεων, η υπερφορολόγηση, η ανεργία, η ακρίβεια δεν αφήνουν χώρο σχεδόν σε κανέναν για να παρακολουθήσει τις κομματικές ίντριγκες, τα παιχνίδια και τα παρασκήνια γύρω από την προσπάθεια της κυβέρνησης να αλλάξει εδώ και τώρα τον εκλογικό νόμο. Ισως σε κάποια άλλη εποχή όλα αυτά να είχαν κάποιο ενδιαφέρον ή έστω κάποιο νόημα! Τώρα όμως ποια είναι η ουσία όλων αυτών, όταν όλοι γνωρίζουν ότι έρχεται (ακόμη) ένας δύσκολος -από πολλές απόψεις- χειμώνας;
Η κυβέρνηση, δυστυχώς, δείχνει να κινείται μακριά από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Δείχνει να έχει παραδοθεί σε ό,τι αφορά τα πραγματικά προβλήματα και να επιχειρεί να φτιάξει μια παράλληλη ατζέντα, έτσι ώστε να πείσει ότι κάτι κάνει στο πεδίο των θεσμικών αλλαγών και να αλλάξει το «γήπεδο» της αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση!
Ολα αυτά όμως θα καταρρεύσουν πολύ σύντομα, υπό το βάρος των πραγματικών προβλημάτων. Το φθινόπωρο δεν είναι μακριά και τότε -μετά τη θερινή ραστώνη- όλοι θα βρεθούμε ενώπιον ακόμη μίας δύσκολης χρονιάς. Και εκείνη την περίοδο δεν θα μπορέσει ούτε ο εκλογικός νόμος, ούτε η αναθεώρηση του Συντάγματος, ούτε ο νέος νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες να δώσει τις «ανάσες» (επικοινωνιακές κυρίως) που θα έχει ανάγκη η κυβέρνηση.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

Κοντός ψαλμός...

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι (στην αντιπολίτευση αλλά και τη συμπολίτευση) που αιφνιδιάστηκαν από τη βιασύνη του πρωθυπουργού να καταθέσει και να ψηφίσει τον νέο εκλογικό νόμο... Τα ερωτήματα που ετέθησαν ήταν τα... κλασικά: Φοβάται κάτι; Ετοιμάζεται για εκλογές; Γνωρίζει κάτι που δεν γνωρίζουμε εμείς οι υπόλοιποι;
Η αλήθεια είναι μάλλον πιο... απλή! Προετοιμάζεται για παν ενδεχόμενο, διότι δεν γνωρίζει τι θα τους ξημερώσει. Ο πρωθυπουργός το πρώτο πράγμα που θα κάνει πριν λάβει οιαδήποτε πολιτική απόφαση είναι να επισκεφθεί το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Από εκεί θα πληροφορηθεί έγκυρα την πορεία των εσόδων (φόρος εισοδήματος, ΦΠΑ, πρώτη δόση ΕΝΦΙΑ κ.λπ.) και ανάλογα με τα στοιχεία που θα του δώσουν, θα κάνει τις σχετικές κινήσεις.
Εάν τα έσοδα «κρατηθούν» σε ένα επίπεδο, τότε η κυβέρνηση θα αποφύγει σε πρώτο χρόνο τον πολυσυζητημένο «κόφτη» και κατά συνέπεια, οι δημόσιοι υπάλληλοι που επρόκειτο να πληγούν από αυτό το μέτρο θα διασωθούν. Αρα η κυβέρνηση θα κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο και ο κ. Τσίπρας θα δώσει νέο ραντεβού με τα... στοιχεία στις αρχές της άνοιξης του ‘17. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν τα έσοδα καταρρεύσουν, τότε όλα τα σενάρια θα βρεθούν (και πάλι) πάνω στο τραπέζι!
Κοντός ψαλμός...
Ακρως επιφυλακτικός για την πορεία του θέματος με την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών δηλώνει πρώην υπουργός και πρόσωπο που γνωρίζει τα σχετικά θέματα, καθώς ήταν από τους διαχειριστές του νομοσχεδίου για τον «βασικό μέτοχο». Ο έμπειρος περί των τηλεοπτικών πολιτικός, προβλέπει -στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις του- ότι η αντίδραση της Ευρώπης θα είναι ακόμη πιο έντονη από ό,τι ήταν την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κ. Καραμανλή. Προφανώς από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι και η αξιοπιστία της χώρας στο εξωτερικό δεν είναι τόσο πολύ στα... πάνω της. Οπότε κάθε πρωτοβουλία και από όποια μνημονιακη κυβέρνηση αναλαμβάνεται, περνά πολλές φορές από το μικροσκόπιο των κοινοτικών αξιωματούχων. Κοντός ψαλμός...
Πάντως, μέχρι στιγμής η κυβέρνηση αγνοεί τις προειδοποιήσεις των Βρυξελλών, δηλώνοντας ότι δεν την αφορούν. Αυτή η αντίδραση βέβαια κάτι θυμίζει στους παλαιότερους. Τα ίδια δήλωναν και οι εμπνευστές του «βασικού μετόχου» στην αρχή της ιστορίας. Η συνέχεια είναι γνωστή...
Λάθος μήνυμα
Ακατανόητη είναι η στάση της κυβέρνησης απέναντι στο αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη διεξαγωγή της συζήτησης που θα αφορά τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα γεγονότα του 2015, το plan Β, το plan Χ, το δημοψήφισμα, τα capital controls! Το απέφευγε όλο το τελευταίο διάστημα, με αποτέλεσμα η κοινή γνώμη να παρακολουθεί ένα σίριαλ, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, σύμβουλοί του και μια διαμάχη μεταξύ παλαιών... συντρόφων!
Εφόσον ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν και τίποτε να κρύψουν, θα έπρεπε οι ίδιοι να «τρέξουν» τη διαδικασία και η συζήτηση αυτή να είχε γίνει εδώ και εβδομάδες. Τώρα, και το λάθος μήνυμα έχουν εκπέμψει και άλλους έχουν αφήσει να μιλούν για τα γεγονότα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την πορεία της οικονομίας αλλά και της χώρας συνολικά.
Το γεύμα που έδωσε απαντήσεις
Μια εφ’ όλης της ύλης πολιτική συζήτηση είχαν πριν από λίγες ημέρες (μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας βέβαια), οι Κυρ. Μητσοτάκης και Κ. Καραμανλής. Η συνάντηση, η οποία έγινε -σύμφωνα με πηγές της στήλης- στο πλαίσιο γεύματος, επιβεβαίωσε τις καλές σχέσεις που διατηρούν οι δύο άνδρες (κόντρα σε όσους πιστεύουν ή προσπαθούν να πετύχουν το... αντίθετο) αλλά και τη σύμπτωση απόψεων για σειρά θεμάτων. Και οι δύο εμφανίστηκαν σφόδρα επιφυλακτικοί ως προς την επιτυχία του προγράμματος που συμφώνησε και υπέγραψε ο πρωθυπουργός, ενώ συμφώνησαν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι -αυτήν την ώρα- η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πραγματική οικονομία. Ως προς τις πολιτικές εξελίξεις, ο πρόεδρος της ΝΔ επεσήμανε τη βιασύνη του κ. Τσίπρα στο ζήτημα του εκλογικού νόμου, ενώ ο πρώην πρωθυπουργός τόνισε ότι όλα θα εξαρτηθούν από την πορεία των εσόδων το φθινόπωρο...
Εκανε τον... Κινέζο
Ούτε ένα ταξίδι στην Κίνα δεν μπόρεσε να απολαύσει ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ. Την ώρα που ήταν παρά τω πρωθυπουργώ και αντάλλασσε χειραψίες με τους Κινέζους επιχειρηματίες, στην Αθήνα ο υπουργός Υποδομών τον κατηγορούσε ότι ξεπουλάει τη χώρα... Ο κ. Πιτσιόρλας (στο βάθος), βέβαια, κατά την προσφιλή του τακτική, δεν απάντησε. Τι θα είχε γίνει άραγε εάν σε άλλη κυβέρνηση ένας κορυφαίος υπουργός κατηγορούσε τον επικεφαλής ενός κρίσιμου οργανισμού για ξεπούλημα;

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016

Ο κόσμος ,όμως ,έμαθε . Δεν τρώει πλέον σανό ,όσο ωραία κι αν του το σερβίρουν.

Αυτοί οι απίθανοι τύποι που μας κυβερνούν παίζουν πραγματικά με τα νεύρα μας και τη νοημοσύνη μας. Προσέξτε. Ο κ.Τσίπρας στην επέτειο του βλακώδους δημοψηφίσματος  της 5ης Ιουλίου 2015 που επέβαλε τα capital control, βύθισε την οικονομία πιο βαθιά στην ύφεση, οδήγησε σε λουκέτο ακόμη περισσότερες επιχειρήσεις ενώ στοίχισε στη χώρα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ,  έγραψε στο twitter του από την Κίνα:«Το ΟΧΙ του λαού μας, κορυφαία πράξη αντίστασης στο ευρωιερατείο της λιτότητας, αλλά και στο κατεστημένο που σχεδίαζε το πνιγμό της χώρας προκειμένου να επιστρέψει. Ένα χρόνο μετά, συνεχίζουμε με ψηλά το κεφάλι. Παλεύουμε να ξαναστήσουμε την Ελλάδα στα πόδια της, με τις λιγότερες δυνατές πληγές.Και ανοίγουμε το δρόμο σε μεγάλες θεσμικές τομές για την Ελλάδα του 2021. Δίκαιη ανάπτυξη, δημοκρατία, δικαιοσύνη, προκοπή.»  

Στο ίδιο πνεύμα ο υπουργός Παιδείας Ν.Φίλης : «Το δημοψήφισμα πέρυσι ήταν η επιβεβλημένη δημοκρατική κίνηση ώστε να παρέμβει ο λαός για να αναχαιτιστούν οι εκβιασμοί των πιστωτών και η υπονόμευση της τρόικας εσωτερικού...» Αλλά και ο υπουργός Εργασίας Γ.Κατρούγκαλος : "«Το "όχι" της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού , παρά τους εκβιασμούς ,την τρομοκρατία, τον θόρυβο των ηχείων της διαπλοκής ,απετέλεσε σταθμό στον αγώνα εναντίον του νεοφιλελευθερισμού ,όχι μόνο για την ήπειρό μας αλλά για όλο τον κόσμο».

Δηλαδή με λίγα λόγια, οι Συριζαίοι εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευση του κόσμου  πούλησαν "φύκια για μεταξωτές κορδέλες" για να κερδίσουν την εξουσία ,πήγαν με τσαμπουκά στην Ευρώπη για να τιμωρήσουν τη Γερμανία και  να καθυποτάξουν τις αγορές και όταν η παιδαριώδης μπλόφα τους δεν πέρασε έστειλαν τον υπέρογκο λογαριασμό του τρίτου μνημονίου και της νέας τριετούς λιτότητας στον ελληνικό λαό αφού πρώτα τον οδήγησαν μέσα από ένα διχαστικό, επικίνδυνο και παραπλανητικό δημοψήφισμα να ψηφίσει ΟΧΙ - κατά της Ευρώπης. 

Το οποίο από τον τρόμο της ολικής καταστροφής της χώρας το «βάφτισαν» ΝΑΙ κοροϊδεύοντας όσους πίστεψαν στις αντιευρωπαϊκές ιαχές τους. 

Και τώρα με την ευκαιρία της επετείου του δημοψηφίσματος αντί να ζητήσουν συγγνώμη  για την ασχετοσύνη τους ,την ανεπάρκειά τους και τα ατέλειωτα ψέματά με τα οποία έχουν φλομώσει τον κόσμο πανηγυρίζουν για την "πράξη αντίστασης του ελληνικού λαού κατά του ευρωιερατείου της λιτότητας" ενώ υλοποιούν χωρίς δεύτερη κουβέντα όλες τις επιθυμίες του "συντηρητικού κατεστημένου που σχεδίαζε τον πνιγμό της χώρας "! Απόλυτη παραφροσύνη ,απύθμενο θράσος και υποκρισία και ούτε ίχνος αυτοκριτικής !

Ας θυμίσουμε ,λοιπόν, σ΄αυτούς που μας κυβερνούν κι έχουν  μνήμη χρυσόψαρου ότι για τη σημερινή οικτρή κατάσταση της οικονομίας , του ξεχαρβαλώματος των υπηρεσιών του κράτους  και της φθίνουσας πορείας των θεσμών είναι -κατά κύριο λόγο- υπεύθυνη η κυβέρνηση Τσίπρα.

Η οποία μάλιστα λόγω της ιδεοληπτικής της πετριάς και της διοικητικής της ανικανότητάς  αποδιάλυσε το ΕΣΥ, σκόρπισε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες , επιτέθηκε στους θεσμούς ( με κυριότερο την Δικαιοσύνη) ενώ προσπάθησε να ελέγξει  το κράτος  διορίζοντας  παντού τοποτηρητές συγγενείς , φίλους, αφισοκολλητές και κολαούζους  .

Θυμίζουμε επίσης ότι εάν αυτή η μοναδική στον κόσμο κυβερνητική συμμαχία  αριστεροακροδεξιών δυνάμεων δεν είχε  ακόρεστη δίψα για εξουσία και επέτρεπε στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να μην υποχρεωθεί να πάει σε εκλογές ,τότε δεν θα είχαν φύγει από τις τράπεζες τα  50 plus δισεκατομμύρια ευρώ που "πέταξαν" λόγω αβεβαιότητας από τα τέλη του 14 έως την επιβολή των τα capital control το καλοκαίρι του 15  .

Κι η χώρα σήμερα θα είχε μπει  σε ισχυρή αναπτυξιακή πορεία (2,9 % το 2015 και 3,7% το 2016) , θα είχε βγει από τα Μνημόνια και θα δανειζόταν ήδη μόνη της από τις διεθνείς αγορές .Και δεν θα είχε χάσει δυο -τουλάχιστον- χρόνια με ύφεση που την πλήρωσαν κατά κύριο λόγο οι συνεχώς αυξανόμενοι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι .

Δυστυχώς η κυβέρνηση ανίκανη να αντιμετωπίσει την σημερινή κρίση και χωρίς σχέδιο προσέλκυσης ξένων  επενδύσεων  που θάφερναν γρηγορότερα την ανάπτυξη επιχειρεί (μάταια όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις), να κερδίσει πόντους στο πολιτικό πεδίο με πυροτεχνήματα. 

Πότε προωθεί την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την ψήφιση της απλής αναλογικής ( ό,τι χειρότερο για μία σταθερή διακυβέρνηση) ,πότε προτείνει  την αλλαγή του συντάγματος , και πότε την αλλαγή της ιδιοκτησίας των τηλεοπτικών καναλιών της χώρας. 

Ο κόσμος ,όμως ,έμαθε  . Δεν τρώει πλέον σανό ,όσο ωραία κι αν του το σερβίρουν.

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Τι θέλουμε εμείς οι πολίτες;

Το εκλογικό σύστημα επιδρά στο κομματικό σύστημα. Αυξάνεται ή μειώνεται ο αριθμός των κομμάτων, αλλά κυρίως αυξάνεται ή μειώνεται ο αριθμός των κομμάτων που έχουν δυναμικό συνεργασίας ή/και των κομμάτων «εκβιαστών». Επειδή οι εκλογές δεν γίνονται μόνο για να βγουν απλά αντιπρόσωποι στη Βουλή αλλά για να προκύψει κυβέρνηση, η ύπαρξη πολλών κομμάτων χωρίς εκ των προτέρων δέσμευσή τους για συνεργασίες μοιραία αυξάνει τους «εκβιαστές». Κόμματα διατεθειμένα να συμπράξουν (με ανταλλάγματα) με όποιον τους χρειάζεται για να φτάσει στο ποθητό αποτέλεσμα. Αν ο ανταγωνισμός είναι διαυγής -π.χ. ανταγωνίζονται ο πόλος της Δεξιάς και ο πόλος της Αριστεράς- τότε συμμαχούν για τον σχηματισμό κυβέρνησης κόμματα του ενός πόλου.
Οπως γινόταν στη Γερμανία με τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Φιλελεύθερους ή τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους. Αν ο ανταγωνισμός είναι πιο σύνθετος και ο αριθμός των κομμάτων αυξάνεται τα πράγματα μπλέκονται. Συνήθως καταλήγουμε με την αναλογική, για να λυθεί το θέμα διακυβέρνηση, σε συνασπισμό των μεγαλύτερων κομμάτων. Αν υπάρχουν πολλοί «εκβιαστές», τα κόμματα με δυναμικό συνεργασίας -όπως οι Φιλελεύθεροι ή οι Πράσινοι στο παράδειγμα- προσπαθούν να απαλλαγούν από αυτούς που ανά πάσα στιγμή μπορεί για το δικό τους συμφέρον να προκαλέσουν κρίση.
Στο ελληνικό κομματικό σύστημα για να απαλλαγούμε από τους «εκβιαστές» και να αυξήσουμε αυτούς που έχουν δυναμικό συνεργασίας, ο μόνος δρόμος είναι να προβλέψουμε δύο γύρους με εκ των προτέρων κυβερνητικά μπλοκ με διακριτά κόμματα στο εσωτερικό τους. Τουλάχιστον ηθικά, ένα κόμμα που συμμετέχει σε κάποιο συνασπισμό δεν θα μπορεί να αλλάξει εκ των υστέρων πλευρά και πιθανόν να μην αρκεί η αριθμητική του δύναμη. Ασε που την άλλη φορά θα καταδικαστεί από όσους το ψήφισαν.
Χωρίς εκ των προτέρων δεσμεύσεις όποια άλλη λύση (π.χ. το 42% που για τις δημοτικές εκλογές είχε πολλαπλά καταδικαστεί και εισάγεται στην Ιταλία) μπορεί να προσφέρει μόνο την επιβίωση και τον σχηματισμό κομμάτων «εκβιαστών» και τη μείωση των κομμάτων με δυναμικό συνεργασιών. Είναι λογικό τα κόμματα να μη θέλουν να αλλάξει το κομματικό σύστημα. Ο καθένας είναι εχθρικός σε αλλαγές οι οποίες δεν ξέρει πού θα τον οδηγήσουν. Ομως οι εκλογές γίνονται για τη διακυβέρνηση της χώρας -ασφαλώς από κόμματα- και όχι για την επιβίωση των κομμάτων ή την πολιτική επιβίωση των προσώπων. Αφελές ερώτημα: τι θέλουμε εμείς οι πολίτες;

Κυριακή 3 Ιουλίου 2016

Η συνταγή των υπερβολικών φόρων και εισφορών θα φέρει την καταστροφή.

Η συνταγή των υπερβολικών φόρων και εισφορών θα φέρει την καταστροφή. Εταιρείες και απλοί πολίτες ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο για να επιβιώσουν και δεν μπορούν να τον βρουν. Το «μαύρο» αρχίζει και ξαναβασιλεύει, αυτήν τη φορά χωρίς τύψεις και ενδοιασμούς. Δικηγόροι και φοροτεχνικοί δεν προλαβαίνουν να απαντούν σε ερωτήματα για το πώς κάποιος μπορεί να μεταφέρει την έδρα της επιχείρησής του ή να αποφύγει τον φορολογικό όλεθρο. Και όλα αυτά για να συντηρεί η κυβέρνηση τους «πελάτες» της. Ο Ελληνας που δουλεύει σκληρά και είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του, βρίσκεται αντιμέτωπος με την εξόντωση. Εξοργίζεται γιατί δεν έχει κανένα όφελος από τους φόρους που πληρώνει, ούτε στην υγεία ούτε στην παιδεία, που έχουν παραδοθεί σε κομματικά στελέχη αντί για μάνατζερ. Το κράτος τον κυνηγά με κάθε αφορμή και οι φόροι δεν τον αφήνουν να ανασάνει. Αν η κυβέρνηση πιστεύει πως έτσι θα έλθει η ανάπτυξη, καλά θα κάνει να το ξανασκεφθεί. Γιατί με αυτήν τη συνταγή το μόνο σίγουρο είναι η έκρηξη, όχι της οικονομίας, αλλά της κοινωνίας.

Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

Η κρίση του δικομματισμού.

Το Brexit, εκτός των άλλων συνεπειών του, φωτίζει δραματικά την κρίση του πιο παλαιού και ανθεκτικού δικομματικού συστήματος στη Δύση, μια κρίση συνολική, καθώς Συντηρητικοί και Εργατικοί είναι ταυτόχρονα σε περιδίνηση. Την ίδια ώρα στην απέναντι ακτή της Μάγχης, στη Γαλλία, ο δικομματισμός αμφισβητείται με διαφορετικούς όρους και συνθήκες.
Αν κάτι έχει παρατείνει τεχνητά τον βίο του δικομματισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γαλλία είναι οι εκλογικοί νόμοι:
• Στη Βρετανία πλειοψηφικό σε μονοεδρική περιφέρεια με έναν γύρο.
• Στη Γαλλία πλειοψηφικό σε μονοεδρική περιφέρεια με δύο γύρους. Αν δεν υπήρχε το εκλογικό σύστημα, τόσο το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν στη Γαλλία όσο και το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου του Φάρατζ θα είχαν τουλάχιστον την τελευταία τετραετία βαρύνουσα παρουσία στα Κοινοβούλια των χωρών τους και η ακροδεξιά λαϊκίστικη αντισυστημική τους ατζέντα από κραυγή ετερόκλητης διαμαρτυρίας θα είχε γίνει συνιστώσα προγράμματος διακυβέρνησης ή κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης.
Στη Βρετανία σήμερα προβάλλει μια σκληρή αλήθεια, ότι τα δύο ιστορικά κόμματα εξουσίας δεν είναι μόνον οριζόντια διασπασμένα ως προς την ΕΕ, αλλά εφ' όλης της ύλης, και έτσι εύλογα τίθεται το ερώτημα αν πέραν του διαδόχου του Κάμερον και της αντοχής ή αποχώρησης του Κόρμπιν, το ζητούμενο είναι η επιβίωση των δύο μεγάλων κομμάτων έστω και σε προσχηματικό ενιαίο πλαίσιο. Ο δικομματισμός ουδέποτε στο παρελθόν αμφισβητήθηκε ταυτόχρονα, καθώς στις αρχές της δεκαετίας του '20 το Εργατικό Κόμμα αντικατέστησε τους Φιλελεύθερους ως δεύτερό κόμμα δίπλα στους Συντηρητικούς. Στη Γαλλία μέχρι στιγμής η επέλαση της Λεπέν έχει οδηγήσει σε ασύντακτη κατάρρευση την εκλογική βάση των Σοσιαλιστών και τείνει να διαμορφώσει έναν εκ των πραγμάτων νέο αλλά προσωρινό, μεταβατικό δικομματισμό άκρας δεξιάς και Δεξιάς - Κεντροδεξιάς.
Τα εκλογικά συστήματα Γαλλίας - Βρετανίας έχουν διαμορφωθεί για να καθιστούν δύσκολη, αν όχι αδύνατη, την αμφισβήτηση του δικομματισμού. Ομως η ακραία ανελαστικότητα, την οποία διαμορφώνουν σε περίοδο κρίσης, όπως σήμερα, εντείνουν τη δυναμική της αμφισβήτησης, η οποία, καθώς δεν μπορεί σταδιακά να αποκτήσει την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που δικαιούται, από ρεύμα διαμαρτυρίας μετατρέπεται σε παλιρροϊκό κύμα ανατροπής.
Το πρόβλημα του φιλοευρωπαϊκού τμήματος της βρετανικής ελίτ δεν είναι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, που έδειξαν κατανόηση και προθυμία για οποιαδήποτε φόρμουλα απονεύρωσης ή και παράκαμψης του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Το πρόβλημα είναι η επίγνωση του ότι αν δεν σεβαστούν την ξεκάθαρη λαϊκή εντολή για Brexit, τότε θα έχουν δώσει τη χαριστική βολή στο δικομματικό σύστημα της χώρας.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016

Κομματικό και πολιτικό τοπίο οι εκλογικοί νόμοι.

Βεβαίως, για τελικές εκτιμήσεις πρέπει να δούμε πρώτα τις ακριβείς προβλέψεις και διατυπώσεις του εκλογικού νόμου που θα καταθέσει η κυβέρνηση. Ανεξαρτήτως όμως αυτών, μαζί με τη δημόσια διαβούλευση που αρχίζει, τίθενται στο τραπέζι του διαλόγου «πυρηνικά» ζητήματα δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας και ισότητας της ψήφου. Δεν πρόκειται απλώς για τον τρόπο αποτύπωσης της θέλησης των πολιτών στη σύνθεση του Κοινοβουλίου και ό,τι άλλο συνεπάγονται για το κομματικό και πολιτικό τοπίο οι εκλογικοί νόμοι.
Πρόκειται για θέματα στα οποία όλα τα κόμματα οφείλουν να έχουν διαυγείς θέσεις και, φυσικά υπάρχουν διαχρονικά επιχειρήματα υπέρ και κατά του ενός ή του άλλου συστήματος. Ουδείς όμως μπορεί να αμφισβητήσει τεκμηριωμένα ότι η αναλογική εκφράζει με τον πιστότερο τρόπο τη λαϊκή βούληση. Ολα τα άλλα συστήματα, στις διάφορες παραλλαγές τους, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, αλλοιώνουν τη θέληση των ψηφοφόρων. Για το βασικό επιχείρημα εναντίον της, δηλαδή την κυβερνησιμότητα, έχουν γραφεί άπειρα. Πλην όμως, σε τελευταία ανάλυση, η ουσία είναι ότι οι αντίπαλοί της διακατέχονται από τη λογική πώς η χώρα πρέπει να κυβερνάται από μονοκομματικές κυβερνήσεις.
Στον αντίποδα βρίσκεται η «φιλοσοφία» της απλής αναλογικής. Γι' αυτό άλλωστε αποτελούσε και αποτελεί προγραμματική θέση του συνόλου των προοδευτικών δυνάμεων. Ασχέτως του αν στην πράξη συχνά καταχωνιαζόταν σε «χρονοντούλαπα». Προϋποθέτει την αποδοχή των κομματικών συνεργασιών. Κινούμενη στο πλαίσιο ενός διαφορετικού πολιτικού πολιτισμού από εκείνον των ισχυρών κυβερνήσεων. Σε τελευταία ανάλυση, πάλι, η εναντίωση στο αναλογικό σύστημα συνιστά απόρριψη της ανάγκης για κυβερνητικές συναινέσεις. Εννοείται, όταν ο λαός τις επιβάλλει με την ψήφο του.
Το υπέρ ή κατά τη απλής αναλογικής ισοδυναμεί με ναι ή όχι στην κουλτούρα των κυβερνητικών συνεργασιών. Οι άλλες προσεγγίσεις, σε όποια βάση κι αν στοιχειοθετούνται, σεβαστές μεν στη δημοκρατία μας, άλλα ατελέσφορες για όσα χρειάζεται σήμερα η χώρα και η κοινωνία.