Διατρέχοντας κανείς τις σελίδες της Ιστορίας μας, διαπιστώνει ότι ο
εκσυγχρονισμός αποτέλεσε σημείο αναφοράς των πιο επιτυχημένων κυβερνήσεων, με
αποκορύφωμα φυσικά του Ελευθέριου Βενιζέλου. Αν ήταν λοιπόν «ξένο σώμα» στην
ελληνική κοινωνία, όπως διατείνονται ορισμένοι, τότε γιατί οι εκπρόσωποί του
διεκδικούσαν με αξιώσεις την πλειοψηφία των εκλογέων; Και εν πάση περιπτώσει,
αφού επιμένουν κάποιοι να επικαλούνται την αυθεντική Ελλάδα, ποιος εκφράζει
αλήθεια την πραγματική «ψυχή» του Ελληνισμού; Οι κοσμοπολίτες των
προεπαναστατικών κοινοτήτων της Διασποράς, οι Ελληνες ναυτικοί που όργωσαν τις
θάλασσες του κόσμου, οι ταξιδευτές που διέπρεψαν ως επιχειρηματίες και
ακαδημαϊκοί στο εξωτερικό, οι καινοτόμοι φιλόσοφοι που διακρίθηκαν στη Δύση, οι
μουσικοί που πάντρεψαν την ελληνική παράδοση με τους ευρωπαϊκούς ήχους; Ή μήπως
μόνη αυθεντική είναι η φοβική «μικρή» Ελλάδα όσων υπερασπίζονται τη «θεσούλα στο
Δημόσιο» και τα προνόμια της κάθε συντεχνίας και παρουσιάζουν κάθε προσπάθεια
υιοθέτησης καλών πρακτικών από το εξωτερικό ως δήθεν μιμητισμό της Ευρώπης;
Είναι μήπως πιο Ελληνας ο Φωτόπουλος από τον Μπουτάρη; Και ποιοι είναι οι
πραγματικοί ευρωλιγούρηδες; Εκείνοι που θέλουν η Ελλάδα να σταθεί επιτέλους στα
πόδια της, χωρίς δανεικά και ελλείμματα ή όσοι περιμένουν από την Ε.Ε να μας
εγγυηθεί με επιδοτήσεις την οικονομική μας επιβίωση;
