Εμμένει στην αριστερή ρητορική.

Εμμένει στην αριστερή ρητορική, παρόλο που είναι πλέον ένα ευρύτερο λαϊκιστικό κίνημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να μιλάει τη γλώσσα των ΕΑΑΚ, με «ανατροπές» και «επαναστάσεις», πράγματα που ξενίζουν μια μερίδα ψηφοφόρων που κατά τα άλλα δεν θα είχαν και πολλές διαφωνίες με την απλοϊκή λαϊκίστικη ατζέντα του κόμματος.

Εχει ξεχειλώσει το «μνημόνιο». Η λέξη αυτή έχει για πάντα μαγαριστεί στην ελληνική γλώσσα. Βεβαίως αυτή την ισοπέδωση της οικονομικής πραγματικότητας σε μια βολική λέξη-βελζεβούλ την ξεκίνησε ο σημερινός πρωθυπουργός, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ που ανέλαβε τον αντιμνημονιακό μανδύα ακολούθως την ξεχείλωσε, της τίναξε τα πρέκια. Ενα μέρος του εκλογικού σώματος (πιθανότατα μικρό, αλλά όχι απαραίτητα «χαμένο» εκλογικά), αντιλαμβάνεται ότι αυτή η λαϊκίστικη υπεραπλούστευση του προβλήματος της χώρας, μαζί με την ένδεια ιδεών και προτάσεων για τη λύση του, δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας εφάμιλλης κομμάτων πολύ μικρότερων και γραφικότερων.

 Ο πόλεμος από τα επονομαζόμενα «καθεστωτικά» media. Το ότι η Ελλάδα είναι τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ενωση στην ελευθερία του Τύπου (σύμφωνα με το Freedom House) και ταυτόχρονα τελευταία σε χρήση του Ιντερνετ, δείχνει ότι το εκλογικό σώμα είναι συγκριτικά ανενημέρωτο και ευάλωτο σε ποδηγέτηση - και οι περισσότεροι φορείς της είναι προς το παρόν εχθρικοί απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μια αλλαγή στην «ταμπέλα» μπορεί ενίοτε να κάνει θαύματα.

Η ελληνική κοινωνία στην πραγματικότητα είναι μια βαθειά συντηρητική κοινωνία. Προτιμά τις βεβαιότητες. Δεν διανοείται τη χώρα εκτός ευρώ. Ενοχλείται από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Έχει υψηλό αίσθημα πατριωτισμού. Επιδιώκει τη σταθερότητα. Η συντριπτική πλειονότητα του εκλογικού σώματος αρέσκεται να τοποθετεί εαυτόν στον χώρο του «κέντρου». Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε προσαρμόστηκαν κατά καιρούς οι πολιτικές και επικοινωνιακές στοχεύσεις του μοναδικού κυβερνητικού κόμματος που κατάφερε να «αλώσει» τον χώρο της «Αριστεράς», αποφεύγοντας προσεκτικά το ίδιο να αυτοπροσδιοριστεί ως τέτοιο. Ο λόγος βεβαίως για το ΠΑΣΟΚ και την επανάσταση που έφερε στο πολιτικό σκηνικό της χώρας «εφευρίσκοντας» τον «κεντροαριστερό χώρο». Ο Ανδρέας Παπανδρέου «φλέρταρε» με την Αριστερά, άντλησε στοιχεία από αυτήν όπως και ψηφοφόρους, το κόμμα που δημιούργησε όμως το προσδιόρισε ως «σοσιαλιστικό». Κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Εν συνεχεία ο Κώστας Σημίτης αν και κράτησε την ονοματολογική παρακαταθήκη του προκατόχου του, έστριψε τον προσανατολισμό του ΠΑΣΟΚ ακόμη περισσότερο προς τα «δεξιά», εξοβελίζοντας έτσι και τα όποια τελευταία «αριστερά» απομεινάρια του Κινήματος. Κέρδισε 2 φορές τις εκλογές. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρώντας αρχικά να ισορροπήσει κάπως τα πράγματα, λάνσαρε το σύνθημα της «συμμετοχικής δημοκρατίας» καλώντας το… «βουνό να πάει στο Μωάμεθ». Κέρδισε μία φορά τις εκλογές. Όλοι οι παραπάνω, αλλά κυρίως ο πρώτος, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Το κουστούμι της «Αριστεράς» ήταν και εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά στενό, ώστε να χωρέσει την κρίσιμη μάζα των ψηφοφόρων, κάτι που σε ότι αφορά τον Σύριζα φάνηκε ξεκάθαρα κατά τις πρόσφατες εκλογές. Από την άλλη ωστόσο, η ίδια η ζωή έχει δείξει πως σε ορισμένες περιπτώσεις δεν χρειάζεται να προχωρήσει κανείς σε ρηξικέλευθες λύσεις για να πετύχει τους στόχους του, μια αλλαγή στην «ταμπέλα» μπορεί ενίοτε να κάνει θαύματα…

Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή.

Θα ήταν ευτύχημα, αν την επομένη των ευρωεκλογών κόμματα και πολιτικοί αρχηγοί επιδείκνυαν τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που επιβάλλουν οι κρίσιμες κοινωνικά και οικονομικά συνθήκες της χώρας. Αλλά δυστυχώς για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται ότι τέτοιες προσδοκίες είναι μάταιες για τα πολιτικά δεδομένα μας.

Είναι υπερβολικές έως και ακραίες οι ερμηνείες τις οποίες επιχειρεί να προσδώσει στην εκλογική επιτυχία του ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν μάλιστα δεν καταγράφηκαν ούτε καν οι συσχετισμοί που ο ίδιος είχε θέσει ως προϋπόθεση επίτευξης της ανατροπής την οποία επεδίωκε. Δεν υπερκάλυψε το άθροισμα των ποσοστών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να ανεβάζει τους τόνους και να επιδιώκει να διαμορφώσει συνθήκες παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, αν και γνωρίζει ότι το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι να επηρεάσει αρνητικά τις ευνοϊκές για την οικονομία εξελίξεις των τελευταίων μηνών.

Δυστυχώς στην ίδια λογική δείχνει να παρασύρεται και η κυβέρνηση. Αν και από την Κυριακή το βράδυ θα έπρεπε να έχει στρέψει την προσοχή της στις προσπάθειες που οφείλει να καταβάλει για να αλλάξει το κλίμα, επιλέγει να παρασύρεται σε άγονες και άσκοπες αντιπαραθέσεις με την αξιωματική αντιπολίτευση, ως εάν αυτές είναι ικανές να συμβάλουν στην αντιμετώπιση των πολλών και σοβαρών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Και τα όσα με αιματηρές θυσίες κατακτήθηκαν επιβάλλεται να προστατευτούν. Είναι μια υποχρέωση για την οποία οι πάντες πρέπει να προσπαθήσουν. Τόσο οι κυβερνώντες όσο και οι αντιπολιτευόμενοι. Και εν πάση περιπτώσει όσοι και όποιοι εξ αυτών αντιλαμβάνονται ότι εκείνο που προέχει είναι το συμφέρον του λαού και του τόπου. Και όχι το κομματικό ή το στενά προσωπικό.

Τους έπιασε κρίση μεγαλοΪδεατισμου.

Μη διανοηθεί η κυβέρνηση να ορίσει Διοικητή  στην Τράπεζα της Ελλάδος και Επίτροπο στην Κομισιόν” δήλωσε μετά την έξοδο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ανάμεσα σε διάφορα άλλα “μη διανοηθεί” ο κ. Αλέξης Τσίπρας.

 Την Κυριακή ψηφίσαμε για ευρωβουλευτές ,περιφερειάρχες και Δημάρχους και όχι για  την Εθνική Βουλή, όπου  η κυβέρνηση διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία( η οποία είναι πιθανόν να ενισχυθεί αν προκύψει θέμα  ψήφου εμπιστοσύνης καθώς τώρα πια εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπω και πολλούς άλλους πρόθυμους για πρόωρες εκλογές).

Επομένως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι λογικό να απαιτεί τη συναίνεση του για τα πρόσωπα που πρέπει  να καλύψουν κάποιες θεσμικές θέσεις;

Μήπως θυμάται ο κ. Τσίπρας στις προηγούμενες ευρωεκλογές  τέτοια εποχή πριν πέντε χρόνια, ποιο κόμμα ήρθε πρώτο; 

Το ΠΑΣΟΚ με 4 περίπου μονάδες από την Ν.Δ του Καραμανλή.

Λίγες μέρες μετά  ο Καραμανλής όρισε διάδοχο του Γκαργκάνα τον κ. Προβόπουλο. 
Άκουσε κανείς τον Παπανδρέου, να θέτει θέμα συνεννόησης με τον πρωθυπουργό ακόμα Καραμανλή, για τον ποιόν θα επιλέξει Διοικητή;

Αυτά και άλλα πολλά έχουν οδηγήσει στην απώλεια της ουσίας της πολιτικής.

Ψήφος κατά συνείδηση εν προκειμένω σημαίνει ότι, όταν ο συνδυασμός προτίμησής σου δεν περνάει στον β΄ γύρο, ψηφίζεις έναν από τους δύο μονομάχους (δήμαρχο, περιφερειάρχη), κατά συνείδηση.

Ομως, στην πραγματικότητα εννοείται, πάντοτε, ακριβώς αυτό; Μήπως λειτουργεί ενίοτε ως προκάλυμμα ανομολόγητων συμφωνιών; Συνήθως, όταν ένα κόμμα δεν μπορεί να επιβάλει τη γραμμή του για κάτι ενάντια στην ιδεολογία του, υπέρ κάποιου που έως χθες αντιμαχόταν, προτείνει την ψήφο κατά συνείδηση. Και φυσικά, συνήθως δεν το εννοεί. Αντίθετα, υπαινίσσεται αυτό που στην πραγματικότητα η ηγεσία του επιθυμεί, την προτίμηση σε εκείνον (ακόμη και τον ιδεολογικό εχθρό) που θα κατατροπώσει τον μεγαλύτερο πολιτικό του αντίπαλο.

Αλλά και μια στενή ερμηνεία του όρου πού οδηγεί; Σε ένα οχληρό παράδοξο. Διότι «ψήφος κατά συνείδηση» σημαίνει ότι υπάρχει και ψήφος που υπαγορεύεται από κάποιον άλλο, το κομματικό σύστημα, τον πολιτικό αρχηγό... Στην πραγματικότητα είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι έχουμε δύο συνειδήσεις, την ατομική και την κομματική, που προφανώς δεν ταυτίζονται. Σαν να υπονοούμε ότι καλούμαστε να ψηφίσουμε κατά συνείδηση μόνο όταν το κόμμα το επιτρέπει. Αλλιώς ψηφίζουμε καθ’ υπαγόρευσιν, χωρίς ίχνος συνείδησης.

Αυτά και άλλα πολλά έχουν οδηγήσει στην απώλεια της ουσίας της πολιτικής. Απέμεινε μόνο η επικοινωνία της, που δεν μπορεί να της ξαναδώσει οξυγόνο γιατί δεν μπορεί να προτείνει άλλο από τη μάχη για την εξουσία, άλλο κριτήριο επιλογής εκτός από την ίδια τη νίκη.

Την ίδια στιγμή, ένας αριθμός πολιτών μοιάζει να απορροφούνται από συγκεκριμένου τύπου συλλογικότητες, οι οποίες τους κατευθύνουν περισσότερο με βάση τις συγκινήσεις, τα ένστικτα, τα πάθη, και λιγότερο με τον λόγο. Αυτά τα πλήθη, τα στρατιωτικοποιημένα, τα συσπειρωμένα γύρω από αμφιλεγόμενες μορφές ηγετών, για άλλη μια φορά στην ιστορία, καταρρίπτουν εδραιωμένες δημοκρατικές αξίες, παγιωμένες νίκες. Για παράδειγμα, θεωρούν ότι το άτομο δεν είναι αυτόνομο, αλλά ένα εργαλείο στα χέρια της ομάδας ή του έθνους.

Το αποτέλεσμα της Κυριακής πού θα «μας βγάλει»

Προφανώς, «μαζεύουν» τη «χαλαρή ψήφο» και άρα μειώνουν την εκλογική δυναμική των άλλων κομμάτων. Από την άλλη όμως, η μεν ΝΔ «ωραιοποιεί τα πράγματα» απέναντι σε μία δύσκολη πραγματικότητα που βιώνει η πλειονότητα των πολιτών, ο δε ΣΥΡΙΖΑ «καταστροφολογεί» με τρόπο όμως που φοβίζει την πλειονότητα, καθώς δεν υπάρχει σαφές εναλλακτικό σχέδιο χωρίς υψηλό ρίσκο. Θα ξέρουμε μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής πού θα «μας βγάλει» αυτή η «πολιτική παραχάραξη» των ευρωεκλογών, που γενικά δεν συμφέρει τη χώρα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, με αφορμή το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, δεν τίθεται θέμα αλλαγής κυβέρνησης! Αλλο πολιτικές συνέπειες και μηνύματα και άλλο θέμα κυβερνητικής ανατροπής. Υπάρχει θέμα σταθερότητας και ρίσκου για τη χώρα; Υπάρχει. Ομως, όχι με τον προεκλογικό τρόπο που τον θέτουν τα κόμματα του διπολισμού. Η σταθερότητα έχει κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις.

Οι κοινωνικές αφορούν την εξάντληση της οικονομικής αντοχής ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, τη φτώχεια και τη μεγάλη ανεργία. Αν δεν υπάρξουν σοβαρές απαντήσεις σ' αυτά τα ζητήματα, η σταθερότητα «κρέμεται από μια κλωστή». Υπάρχει όμως αυτοτελώς και το θέμα της πολιτικής σταθερότητας που συνδέεται με τη στάση των κομμάτων. Η τεχνητή όξυνση βοηθάει; Η έλλειψη ύπαρξης ενός μίνιμουμ consensum για ορισμένα θέματα βοηθάει;

Και πώς θα υπάρξουν συνεργασίες χωρίς προγραμματικές συγκλίσεις και δεσμεύσεις που θα τηρούνται; Μια «διχαστική πολιτική αντίληψη» είναι μόνιμος «υπονομευτικός μηχανισμός» για τη σταθερότητα, όποιος κι αν κερδίσει το βράδυ των εκλογών. Αντιλαμβανόμαστε τις... «απλοποιήσεις» των προεκλογικών αναγκών, αλλά δυστυχώς όταν υπερβαίνουν ένα όριο, δημιουργούν «μόνιμες βλάβες»!

Αλισβερίσι να γίνεται .

Όσοι λοιπόν απέτυχαν  να περάσουν στον δεύτερο γύρο των εκλογών, έρχονται τώρα και ανάλογα ποιος βολεύει περισσότερο ή ποιόν αντιπαθούν λιγότερο και προτρέπουν στους ψηφοφόρους τους να ψηφίσουν. 

 Το... ενδεχόμενο να έχουν δική τους γνώμη , άποψη και προτίμηση οι ψηφοφόροι και να μην χρειάζονται νουθεσίες στις επιλογές τους, προφανώς και δεν τους περνάει από το νου.
 Κι αν τους περνάει, δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία γιατί στην ουσία αυτό που τους ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να καταγραφεί η δήλωση στήριξης, έτσι ώστε να εξαργυρωθεί από τους ίδιους ή από την παράταξη σε μελλοντικό χρόνο. Αλισβερίσι να γίνεται δηλαδή. Προτροπή  στο “κοπάδι”για στήριξη στον μέχρι χθες αντίπαλο, στον οποίο  έσουρναν τα εξ αμάξης, απλά γιατί  η ενδεχόμενη εκλογή του, θα είναι το μικρότερο κακό .Κουβέντα φυσικά  για το αν ο υποδεικνυόμενος έχει τις ικανότητες και τα προσόντα για την διεκδικούμενη θέση, μια και αυτά αποδομήθηκαν και κονιορτοποιήθηκαν στο προηγούμενο διάστημα.

 Εξίσου βέβαια υποκριτική  είναι και η στάση  κάποιων άλλων χαμένων του πρώτου γύρου που  νίπτουν τα χείρας και...αποδεσμεύουν του ψηφοφόρους να ενεργήσουν κατά βούληση, ομολογώντας έτσι, ότι πριν τους είχαν “δεσμευμένους” και με ελεγχόμενη βούληση!

Φαινόμενα κατάπτωσης της λειτουργίας της Δημοκρατίας τα οποία δυστυχώς δεν τα συναντούμε μόνο σε προεκλογικές περιόδους όπου το κυνήγι της ψήφου έχει σαν όπλο το χάιδεμα των ψηφοφόρων. Ψηφοφόροι που για λίγες μέρες είναι στο απυρόβλητο και αντιμετωπίζονται ως ιερές αγελάδες  της Ινδίας και ό,τι κι αν κάνουν είναι...δικαιολογημένο.

Κάνε αυτό που νιώθεις και άσε τις ενοχές σε αυτούς που έχουν επιβάλλει αυτή την πολιτική.

 Εάν οι Έλληνες δεν μιλήσουν τώρα, εκείνοι - ξένοι και εγχώριοι - που χαράζουν, επιβάλλουν και εφαρμόζουν την πολιτική της λιτότητας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (βλέπε τι γίνεται με τις παραλίες, ξεπουλάνε ολόκληρα νησιά), της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και πάει λέγοντας θα εισπράξουν την αφωνία ως συναίνεση. Ότι μπορούμε κι άλλο να αντέξουμε, άρα ας γίνει πιο έντονη αυτή η πίεση.

Όταν πονάς και δεν μιλάς τότε ο πόνος θα γίνει αφόρητος και το πρόβλημα μεγαλύτερο και άλυτο. Αφήστε που μετά μπορεί να σου πει και κάποιος «εσύ φταις, δεν μίλησες ποτέ». Ακόμα χειρότερα: Η ψήφος δεν είναι ουδέτερη, ειδικά όταν τα πράγματα είναι αρκετά έντονα: Ή εγκρίνεις ή αποδοκιμάζεις αυτό που γίνεται. Δικαιολογίες του τύπου «να, ξέρετε, δεν μου αρέσει, αλλά τι να κάνω» δεν έχουν σημασία. Κάνε αυτό που νιώθεις και άσε τις ενοχές σε αυτούς που έχουν επιβάλλει αυτή την πολιτική.

Ας μεταφέρουμε σε αυτούς το πρόβλημα για το τι θα γίνει και τι θα κάνουν την επόμενη μέρα. Γιατί είναι σαφές τι θα κάνουν, εάν δουν ότι εγκρίνονται οι επιλογές τους. Είναι σαν να βλέπω τη Μέρκελ το βράδυ των εκλογών. Είναι φανερό τι θα πει εάν οι κάλπες των ευρωεκλογών βγάλουν ένα «ναι» στις πολιτικές της. «Τούτοι δω αντέχουν, δώστους κι άλλο κάρβουνο, το αξίζουν» θα είναι το περιπαικτικό ύφος της. 

Οι πολίτες δεν υπέκυψαν στα πολωτικά διλήμματα.

Είναι σαφές ότι οι πολίτες δεν υπέκυψαν στα πολωτικά διλήμματα που τέθηκαν τις τελευταίες ιδιαίτερα εβδομάδες και επιβράβευσαν ή απέρριψαν υποψηφίους ανάλογα κυρίως με το έργο τους και όχι με βάση την κομματική τους ταυτότητα.

Οι κομματικοί συσχετισμοί, όπως τουλάχιστον προκύπτουν από την ψήφο του πρώτου γύρου των εκλογών, δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση την πολιτική σταθερότητα της χώρας. Είναι φανερό όμως ότι οι πολίτες επιθυμούν την αξιοποίηση των πιο ικανών στελεχών,ότι αναζητούν την ανανέωση του πολιτικού και αυτοδιοικητικού προσωπικού. Τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αντιπολίτευση οφείλουν να πάρουν υπόψη τους αυτό το μήνυμα.

Οφείλουν ακόμα να αντιληφθούν ότι η ακραία πόλωση δεν βοηθά τελικά κανένα. Ας εξαντλήσουν λοιπόν τη δημιουργικότητα τους, μέχρι την κάλπη της επόμενης Κυριακής σε μια αντιπαράθεση ουσίας, για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, για το πώς μπορεί να αξιοποιηθούν καλύτερα οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας για να βγούμε όσο πιο γρήγορα γίνεται από την κρίση και ας αφήσουν στην άκρη τις διχαστικές και όπως αποδεικνύεται, αναποτελεσματικές αντιπαραθέσεις.

Καλούμαστε να επιλέξουμε τους αυτοδιοικητικούς μας άρχοντες. Δημάρχους και περιφερειάρχες.

Η ΩΡΑ της (πρώτης) κάλπης έφτασε. Καικαλούμ αστε να επιλέξουμε τους αυτοδιοικητικούς μας άρχοντες. Δημάρχους και περιφερειάρχες. Μέσα όμως σ' ένα κλίμα έντονα φορτισμένο από πολιτικά μηνύματα και διλήμματα που απειλούν να νοθεύσουν την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης εκλογικής αναμέτρησης.

ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, φυσικά, για πρώτη φορά. Αντίθετα είναι διαχρονικό το φαινόμενο της πολιτικής εκμετάλλευσης των επιλογών του εκλογικού σώματος για τη διαμόρφωση του αυτοδιοικητικού χάρτη. Κι αυτό παρόλο που με τα χρόνια αποδεικνύεται πως οι προτιμήσεις των πολιτών στρέφονται όλο και περισσότερο σε ανεξάρτητους υποψηφίους, οι οποίοι άσχετα από την ιδεολογικοπολιτική τοποθέτησή τους δεν αποτελούν καθαρά κομματικές υποψηφιότητες.

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ δεν επιλέγουμε κόμματα. Αυτό θα γίνει την άλλη Κυριακή, στο πλαίσιο της αναμέτρησης για το Ευρωκοινοβούλιο. Μεθαύριο εκλέγουμε δημάρχους και περιφερειάρχες. Που σημαίνει πως η δουλειά την οποία καλούνται να φέρουν σε πέρας επηρεάζεται πρωτίστως από τις προσωπικές τους ικανότητες και την αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητά τους και όχι από τη στήριξη του ενός ή του άλλου κόμματος και των σκοπιμοτήτων που αυτό θέλει να υπηρετήσει.

Η ΧΩΡΑ κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ούτως ή άλλως, όποια κι αν είναι η κομματική τοποθέτηση του κάθε ψηφοφόρου, εκείνο που προέχει είναι η επιθυμία όλων να διαμορφωθούν αξιοκρατικά θεσμοί και μηχανισμοί, οι οποίοι θα λειτουργούν για την προαγωγή και την προστασία των συμφερόντων των πολιτών.

Το πολιτικό κλίμα πάντως είναι περίπου σχηματισμένο: πό­λωση, αλλά όχι ακραίας μορφής.

Η πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών λέγεται ότι θα επηρεάσει το κλίμα της εβδομάδας πριν από την ευρωκάλπη, κάτι που όντως είναι πολύ πιθανό, αν το απο­τέλεσμα αυτό δίνει ξεκάθαρο «αέρα» σε κάποιο από τα πολιτικά κόμματα.
 
Το πολιτικό κλίμα πάντως είναι περίπου σχηματισμένο: πό­λωση, αλλά όχι ακραίας μορφής. Όμως αυτό που όλοι αδυνατούν να διαγνώσουν και να αποτυπώσουν, είναι οι διαθέσεις της κοινωνίας. Αυτές παραμένουν δυσανάγνω­στες και αποτελούν πηγή ανησυχίας για όλα σχεδόν τα κομματικά επιτελεία, για διαφορετικούς λόγους ανά περίπτωση, καθώς ακόμη και στις δημοσκοπήσεις τα ανά εταιρεία αποτελέσματα ποικίλλουν.
 
Οι περισσότεροι πιστεύουν, ίσως όχι άδικα, ότι αυτές οι ευρωεκλογές μοιάζουν με τις βουλευτικές του Μαΐου του 2012, όταν η «βουβή» οργή έφερε μια από τις πιο απροσδόκητες ανατροπές της σύγχρονης εκλογικής Ιστορίας της χώρας, καθώς αποκαθήλωσε το ΠΑΣΟΚ και έφερε σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι Ψηφοφόροι, να οδηγούνται στην κάλπη άδοντας «θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει»

Τι σημαίνει για μια εκλογική αναμέτρηση οι μεν, ψηφοφόροι, να οδηγούνται στην κάλπη άδοντας «θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει», οι δε, αρχηγοί των κομμάτων, να αντικαθιστούν την υποσχεσιολογία του παρελθόντος με υψηλούς τόνους αντιπαραθέσεων και κινδυνολογίας;

Δεν είναι μόνο ότι ο αστάθμητος παράγοντας, με τους αναποφάσιστους να ρυθμίζουν, σε ένα βαθμό, το εκλογικό αποτέλεσμα, δημιουργεί στο πολιτικό προσωπικό ναυτία από τους κλυδωνισμούς, αν όχι ελαφρύ πανικό. Ούτε ότι τα μηνύματα των ευρωεκλογών θα επηρεάσουν αναπόφευκτα το εθνικό πολιτικό τοπίο. Είναι ότι, ενώ αντιλαμβανόμαστε πως ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα, κανείς δεν μπορεί να εκφράσει αυτήν την αλλαγή. Οι ψηφοφόροι βιώνουν τη δυσφορία του αδιεξόδου, οι πολιτικοί την αδυναμία και ανεπάρκεια να περιγράψουν την επόμενη μέρα, έξω από συνήθεις καταστροφολογίες ή ενέσεις τεχνητής αισιοδοξίας.

Και οι δύο πλευρές έχουν ξεβολευτεί. Οσοι ήταν εθισμένοι στην πελατειακή σχέση δυσκολεύονται να την αναπαράγουν, όσοι υπολόγιζαν στον λαϊκισμό των παροχών της τελευταίας στιγμής δεν μπορούν να υπολογίζουν σε προσέλκυση μεγάλου αριθμού ψηφοφόρων. Η εξαπάτηση, η υποκρισία ή η ωμή συναλλαγή δεν έχουν πέραση σε αυτές τις εκλογές. Το υλικό δηλαδή από το οποίο ήταν φτιαγμένη η σχέση ψηφοφόρου - υποψηφίου ήταν και ένα από τα βασικά «υλικά» της χρεοκοπίας της χώρας, κανείς δεν περιμένει τίποτα από κανέναν, οι υποψήφιοι με «βαρύ» πολιτικό παρελθόν απωθούν, το παιχνίδι της άγρας ψήφων είναι πια φτηνό και αναγνωρίσιμο.

Οσο και αν το κρας τεστ των κομμάτων έχει ευρωπαϊκό πρόσημο, δεν παύει να αποτελεί προθάλαμο για τις επόμενες εθνικές εκλογές. Εργαστήρι συμψηφισμών, διευθετήσεων, ανατροπών, εξελίξεων.

Οπυρετός της κάλπης.

Η μνήμη μας μαρτυρεί πως η προεκλογική αντιπαράθεση με την έξαψή της, γνήσια ή έως ένα βαθμό πεποιημένη, συγχωρεί πολλά: τους υψηλότατους τόνους, τα παγιδευτικά ή και εκβιαστικά διλήμματα, την υπερβολή στις επαγγελίες και τις καταγγελίες, την προσωποποίηση της σύγκρουσης, τον βαρύ μανιχαϊσμό. Ξέρουμε βέβαια ότι όλα τούτα πνίγουν το αίτημα για καθαρό και δίχως δημοκοπικές εξάρσεις πολιτικό λόγο. Αυτόν όμως σπανίως τον υπηρετούν ακόμα και οι σχετικά ήπιες και εκλογικά ουδέτερες περίοδοι. Θα ήταν λοιπόν αφελές να περιμένουμε να τον θεραπεύσει και να τον προαγάγει ο πυρετός της κάλπης.

Κι ύστερα, όσο κι αν επικαλούμαστε προς παραδειγματισμό τους αρχαίους συντοπίτες μας και όσα εξαιρετικά επινόησαν (τη δημοκρατία, τη διαλεκτική, την τέχνη του διαλόγου), γνωρίζουμε ότι δική τους εφεύρεση υπήρξε και η κλεώνεια δημαγωγία και η τεχνική της έριδας. Σε πόλεμο ήταν, πολύ μακριά από την πατρίδα τους, κι έπεσαν σε παραλυτική αρχηγική σύγκρουση για τα όμορφα λάφυρά τους. Δεν μπορεί, κάποιον λόγο θα ’χε ο Ομηρος που ξεκίνησε να τραγουδάει την πνευματική προς τους επόμενους κληροδοσία του μ’ ένα τέτοιο περιστατικό εξοιδημένης αντισυντροφικής (και, με τη σημερινή ορολογία, αντιπατριωτικής) εγωπάθειας.

Αλλά ας αφήσουμε τους αρχαίους στον ίσκιο τους, κρατώντας ωστόσο στον νου και μιαν άλλη, παραδειγματικής επίσης σαφήνειας, ιστοριούλα τους – εκείνη των Αβδήρων, με την περί όνου σκιάς έριδα. Και ας προσεδαφιστούμε στο οικείο σήμερα. Τελευταία εβδομάδα πριν από την πρώτη κάλπη. Με «μείζον θέμα» που, σαν «φλέγον», «ανάβει φωτιές» και «στέλνει στα ύψη τον υδράργυρο» (για να μείνουμε στη στερεοτυπική ρεπορταζιακή ιδιόλεκτο), την αντιπαράθεση των δύο διεκδικητών της πρωτιάς για τη «νέα Ελλάδα». Για το λεκτικό κέλυφός της δηλαδή: ποιος είπε πρώτος τις δύο μαγικές υποτίθεται λεξούλες, ποιος καπάρωσε το μπραντνέιμ κτλ.

Πρώτος; Ας μην είμαστε άδικοι. Ούτε η Ν.Δ. έχει δικαίωμα αποκλειστικής χρήσεως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ· και τα πρωτεία δεν ανήκουν σε κανέναν τους. Τουλάχιστον στη μεταπολιτευτική εποχή, πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου θήρευσε ψυχές και ψήφους νεοελλαδολογώντας. Αυτός από το μπαλκόνι έριχνε το κέλευσμα «Εμπρός για μια νέα Ελλάδα» (δεν υπάρχει σαραντάρης που να μην έχει στο μνημονικό του τη φωνή του). Και από κάτω οι λαοθάλασσες του επέστρεφαν ομοιοκατάληκτο τον ειδωλολατρικό θαυμασμό τους: «Εμπρός, Αντρέα, για μια Ελλάδα νέα». Είναι τμήμα της παπανδρεϊκής και γενικότερα της πασοκικής κληρονομιάς το σύνθημα. Οπως και το «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», που το ιδιοποιήθηκε πρώτος ο ΛΑΟΣ και έπειτα η Χ.Α., όπως μας έδωσε να καταλάβουμε ανάμεσα στους δικολαβικούς λυγμούς του στη Βουλή ο κ. Μπούκουρας.

Η «Νέα Ελλάδα», η «Νέα Εποχή», η «Νέα Σελίδα» και τα λοιπά νεολογικά, ξεθυμασμένα πια, δεν είναι τόσο νεωτερικά όσο φάνταζαν κάποτε. Οποιο νόημα κι αν είχαν, το εξανέμισαν οι αλλεπάλληλες διαψευσμένες προσδοκίες. Οι λέξεις, όσο εύηχες, δεν αρκούν. Οσοι έχουν να τις προικίσουν με νόημα, ας το πράξουν.  ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

Η ρητορική συχνά ξεπερνά κάθε μέτρο και αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας.

Στα χρόνια της βαθιάς κρίσης είναι αλήθεια ότι πολλές φορές τα πνεύματα οξύνθηκαν προκαλώντας ρήγμα στο πολιτικό σύστημα που έως έναν βαθμό φτάνει και στις ρίζες της κοινωνίας. Οσο περνά ο καιρός και αντί να συνετίζονται οι ακραίοι και να περιορίζονται οι... πολεμικές ιαχές, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ρητορική συχνά ξεπερνά κάθε μέτρο και αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας. Και το χειρότερο είναι ότι οι πρωταγωνιστές της εξαλλοσύνης υποδύονται το νέο!

Λίγη σύνεση και ρεαλισμός αυτές τις δύσκολες ώρες δεν θα έβλαπτε κανέναν, αντιθέτως θα βοηθούσε στην αυτογνωσία και την εμπέδωση της δημοκρατικής συμπεριφοράς σε όλα τα επίπεδα. Οσοι επικαλούνται τον λαό οφείλουν να τον αφήσουν απερίσπαστο να αποφασίσει νηφάλια για το μέλλον του, χωρίς να τον ποτίζουν δηλητήριο.

Η χώρα μπορεί να πέρασε από τη φάση της καταστροφής στη σταθεροποίηση, αλλά τίποτα δεν έχει ακόμη τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα ώστε να έχουμε την πολυτέλεια των διαιρέσεων και του διχασμού. Ο άκρατος λαϊκισμός έχει πια τόσο πολύ φθαρεί, που θα έπρεπε να προβληματίζει εκείνους που επιμένουν μονοσήμαντα σε αυτήν τη στρατηγική.

Αν υπάρχει ακόμη στοιχειώδης υπευθυνότητα στο πολιτικό προσω­πικό της χώρας, επιβάλλεται τώρα να σταματήσουν η καυχησιολογία, οι εύκολες υποσχέσεις και οι επικίνδυνοι ακροβατισμοί που συνοδεύονται πάντα από διγλωσσία.

Η πολιτική σταθερότητα δεν είναι κάποια εμμονή του κατεστημένου, αλλά αναγκαιότητα για να πάει ο τόπος μερικά βήματα μπροστά και να ξεπεράσει τον κίνδυνο της καταστροφής που άγγιξε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια. Η ευθύνη επ' αυτού ασφαλώς είναι στα χέρια των πολιτών που καλούνται να πάρουν τις αποφάσεις τους μπροστά στην κάλπη. Να μην ξεχάσουμε, όμως, ότι οι εκλογές γίνονται για την αυτοδιοίκηση και την Ευρωβουλή. Βεβαίως θα προκύψουν και ευρύτερα πολιτικά συμπεράσματα για τη συνέχεια, αλλά δεν είναι δημοψήφισμα.

Στην τελική ευθεία για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές .

Στην τελική ευθεία για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές και η εκλογική φλυαρία εστιάζεται στους «άξιους» και «ικανούς» «τοπικούς σωτήρες», αφού οι «δημοτικές εκλογές δεν είναι πολιτικές» και «ψηφίζουμε για τον τόπο μας». Μαζί με τις μάσκες του «ανεξάρτητου» και του «υπερκομματικού» που φορά η πλειονότητα των υποψηφίων δημάρχων και συμβούλων, προσφέρει και έναν λωτό. Για να ξεχάσουμε πόσο ορισμένοι στήριξαν ενεργά ή παθητικά την κυρίαρχη πολιτική που μετέτρεψε την τοπική -κατ' ευφημισμόν- Aυτοδιοίκηση σε «αποκεντρωμένο μηχανισμό» του κράτους που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αναδιανομή του πλούτου.

Είναι μύθος ότι τα τοπικά προβλήματα, ακόμα και του μικρότερου χωριού, είναι αποκομμένα από τα γενικότερα προβλήματα και την κεντρική πολιτική. Η κεντρική εξουσία, εφαρμόζοντας τις πολιτικές της ΕΕ, μεταθέτει τις ευθύνες και τα βάρη για τις κοινωνικές δαπάνες στην υγεία, την παιδεία στις πλάτες των ΟΤΑ, διευκολύνοντας έτσι την εμπορευματοποίησή τους. Είναι αλήθεια ότι οι δήμοι διαχειρίζονται τεράστια κεφάλαια, έχουν πόρους, μόνο που αυτοί προέρχονται από πρόσθετη φορολογία των πολιτών λειτουργώντας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και ως φορείς αποκέντρωσης της διαφθοράς. Η νέα δομή, με βάση τα ψευδοαποκεντρωμένα μοντέλα της ΕΕ, ούτε τοπική ούτε Aυτοδιοίκηση είναι.

Συνήθως τις εκλογές τις χάνουν οι κυβερνήσεις και δεν τις κερδίζει η αντιπολίτευση

Στην πολιτική, τέτοιου ή άλλου χαρακτήρα διλήμματα δεν είναι άγνωστα. Αλλοτε έχουν «πιάσει» και άλλοτε όχι. Πάντως, το να βάζει σε δίλημμα την κυβερνητική σταθερότητα, για να διεκδικήσει ένα καλύτερο αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, η ίδια η... κυβέρνηση, δεν είναι συνηθισμένη πρακτική.Αντίθετα, η αντιπολίτευση συνηθίζει να συνδέει ένα αρνητικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές με τη σταθερότητα της κυβέρνησης και με επίσπευση των εθνικών εκλογών.

Υπ' αυτή την έννοια, δεν ξέρουμε πόσο «σοφό» είναι η κυβέρνηση να μετατρέπει σε «δημοψήφισμα» για την... ίδια τις ευρωεκλογές, με τη λογική προφανώς να περιορίσει την «χαλαρή ψήφο».

Εξάλλου, καλό είναι να θυμηθούμε κι εκείνη την παλιά πολιτική ρήση, ότι συνήθως «τις εκλογές τις χάνουν οι κυβερνήσεις και δεν τις κερδίζει η αντιπολίτευση». Με άλλα λόγια το διακύβευμα της κυβερνητικής επιτυχίας και σταθερότητας κρίνεται κυρίως από τον δικό της «βίο και πολιτεία», τη δική της πολιτική και τον τρόπο που την εισπράττει η κοινωνία, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχει δείξει όχι αμελητέα ωριμότητα.

Oλα δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών κατανοεί τις δυσκολίες της χώρας, από την άλλη όμως θέλει αλλαγές πολιτικών, χωρίς βέβαια ο τόπος να οδηγείται σε περιπέτειες.

Η λογική λέει ότι ένα εκλογικό αποτέλεσμα ευρωεκλογών, από μόνο του, ακόμα και αν δεν είναι νικηφόρο για τον κυβερνητικό συνασπισμό, δεν οδηγεί αυτομάτως σε πρόωρες εκλογές. Εκτός αν διαπιστωθεί μεγάλη δυσαρμονία με το εκλογικό σώμα, με τη συνδυαστική συνεκτίμηση βέβαια και άλλων παραγόντων.

Βέβαια λίγες μέρες πριν τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, που όλοι μεγιστοποιούν τις προσπάθειες για ένα όσο το δυνατόν γι' αυτούς καλύτερο αποτέλεσμα, δεν είναι ασυνήθιστες οι υπερβολές και οι τεχνητές εντάσεις... Ψυχραιμία!

Κοινή λογική

Δεν την καλοείδαν όλοι την κίνηση του Βενιζέλου. Και είναι λογικό. Τους χαλάει τη βολή. Τουλάχιστον εκείνων που θέλουν κυβερνητική σταθερότητα και καταλαβαίνουν ότι αποτελεί τον ορισμό της ηλιθιότητας να έχουμε υποστεί τόσα και τόσα επί τέσσερα χρόνια και ξαφνικά να τα μουντζώσουμε και να το ρίξουμε στις εκλογές για να ξαναπιάσουμε το ίδιο μαρτύριο, αν όχι από την αρχή, τουλάχιστον από τη μέση. Γιατί δεν γίνεται και να έχουν αυτό που θέλουν, αλλά να πουλάνε και τρέλα.

Πρώτος απ' όλους ο Σαμαράς (αλλά και σύμπασα η ΝΔ), που έχει σφετεριστεί την πολιτική του ΠΑΣΟΚ κι αντί να φροντίσει να διασφαλίσει την κυβερνητική σταθερότητα, ασχολείται (ή έχει δώσει εντολή ν' ασχολούνται άλλοι) με το βόλεμα αναξιοπαθούντων πολιτικών στελεχών της Δεξιάς, που έχουν τόση σχέση με ανανεώσεις και αξιοκρατίες όση έχω εγώ με την πυρηνική φυσική. Κι ας μην τον πειράζει όταν ακούει ότι «χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει κυβέρνηση». Γιατί φυσικά δεν υπάρχει.

Και μετά η ΔΗΜΑΡ, που δεν νομίζω να έχει ταχθεί ξαφνικά υπέρ της προσφυγής στις κάλπες. Μόνο που όταν κάποιος δεν θέλει εκλογές, τουλάχιστον δεν πολυβολεί εκείνον που του το διασφαλίζει. Ούτε και χαρακτηρίζει με τόση ευκολία «εκβιασμό» την απλή περιγραφή των όσων αυτονόητα θ' ακολουθήσουν αν ο ένας από τους κυβερνητικούς εταίρους αποδοκιμαστεί εκλογικά.

Επίσης όλοι οι εντός, εκτός και περί το ΠΑΣΟΚ κινούμενοι που αρέσκονται να την «πέφτουν» στο κόμμα που τους έκανε νομάτους, αδιαφορώντας όχι μόνο για την τύχη του αλλά και για το γεγονός ότι από την ολοκλήρωση της προσπάθειας και την έξοδο από την κρίση θα δικαιωθεί ή όχι ιστορικά η επιλογή που έκανε και υπηρέτησε πρώτος ο Γ. Παπανδρέου. Oπως υπηρέτησαν και οι ίδιοι.

Και φυσικά και οι πολίτες εκείνοι (κοντά το 60%) που δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι θέλουν να παραμείνει η χώρα στην Eυρωζώνη και ν' αποφευχθούν πειραματισμοί και επιπολαιότητες που μπορεί να στοιχίσουν στη χώρα. Αυτοί είναι που θα κρίνουν τι θα γίνει και αν θα διασφαλιστούν οι προσδοκίες τους ή αν θα δικαιωθούν οι φόβοι τους. Δεν γίνεται άλλο να θέλεις και άλλο να στηρίζεις. Απλά πράγματα. Κι ας πάψουν μερικοί να κοροϊδεύουν.

Η κοινωνία έχει χορτάσει και από υποσχέσεις και από συνθήματα.

Η χώρα, η οικονομία και κυρίως η κοινωνία που αγωνίζεται να συνέλθει από τις βαριές συνέπειες της κρίσης, δεν έχουν ούτε την πολυτέλεια ούτε την αντοχή να παρακολουθούν μια σύγκρουση που παραπέμπει ευθέως σε παλιές εποχές, που δεν ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες. Δεν προσφέρουν υπηρεσία ούτε στα κόμματα τους, ούτε στους πολίτες που υποτίθεται ότι απευθύνονται όσοι επιμένουν σε ένα ακραία, διχαστικό λόγο.

Η κοινωνία έχει χορτάσει και από υποσχέσεις και από συνθήματα και από απειλές κατά των κομματικών αντιπάλων. Περιμένει ιδέες, προτάσεις επιχειρήματα, για το πώς θα ξεφύγουμε από τη σημερινή κατάσταση, για το πώς θα ανασυγκροτηθεί η χώρα, για το πώς μπορεί να μπει η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Είναι παράλογο να ψηφίζουμε για την Ευρώπη και να μην ακούμε σχεδόν τίποτε για το τι και πώς πρέπει να αλλάξει και να μετατρέπουμε την εκλογή σε ένα ιδιότυπο εσωτερικό εμφύλιο, με στόχο τον έλεγχο της εξουσίας.

Ας ξανασκεφθούν λοιπόν, αν μπορούν, οι ηγεσίες και τα κομματικά επιτελεία την τακτική της ισοπεδωτικής σύγκρουσης που έχουν επιλέξει και ας προσπαθήσουν με  περισσότερη νηφαλιότητα να αντιπαρατεθούν με θέσεις, αξίες και συγκεκριμένες πολιτικές για τα προβλήματα της χώρας, που δεν είναι και λίγα.

Σε τελευταία ανάλυση υποτίθεται ότι όλοι διεκδικούν την ψήφο των πολιτών για τον ίδιο σκοπό:  Μια καλύτερη Ελλάδα, απαλλαγμένη από την κρίση με ισότιμο ρόλο στην Ευρώπη. Είναι η ελάχιστη υποχρέωση τους προς τους πολίτες  που πέντε χρόνια τώρα πληρώνουν τις συνέπειες κυρίως δικών τους αμαρτιών.

Το νόμισμα, με άλλα λόγια, πρέπει να είναι ισχυρό και σταθερό.

Το νόμισμα που χρησιμοποιούμε έχει σημασία μεγαλύτερη από την αγοραστική του αξία, είναι μέρος της ταυτότητάς μας. Από τα πρώτα χρόνια του χρήματος, το κέρμα ή το χαρτονόμισμα υποδήλωνε την ταυτότητα του ηγέτη και την υπόσταση του κράτους το οποίο το εξέδωσε. Οι χρήστες μετρούσαν την αξία τους σε σχέση με την ποσότητα και ποιότητα των χρημάτων που κατείχαν (και την αντιστοιχία του σε άλλες μορφές περιουσίας, όπως ακίνητα ή δούλους) και γι’ αυτό τον λόγο το ίδιο το νόμισμα αποκτούσε μεγάλη σημασία: έπρεπε να έχει κύρος και αντοχή, να μην κινδυνεύει ούτε από παραχαράκτες ούτε από υποτιμήσεις. Το νόμισμα, με άλλα λόγια, πρέπει να είναι ισχυρό και σταθερό. Αυτό έχει σημασία και για τους πλούσιους και τους φτωχούς, οι οποίοι κινδυνεύουν περισσότερο από κάθε ταραχή.

Η αβεβαιότητα που ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει να καλλιεργείται γύρω από το θέμα της παραμονής της Ελλάδας στη Ζώνη του Ευρώ μόνο κακό κάνει στην οικονομία αλλά και στην προσπάθεια του κόμματος να γίνει κυβέρνηση. Είναι εύλογη η αγωνία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να δείξουν ότι ασχολούνται με σοβαρότερα θέματα, ότι δεν είναι «φετίχ» αυτό το σύμβολο του καπιταλισμού, ότι προτεραιότητά τους είναι η κοινωνία – σαν να μην εξαρτάται η ευημερία από την οικονομική σταθερότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα με την απόρριψη των μέτρων του Μνημονίου και είναι αναγκασμένος να επιμείνει σε αυτή την πολιτική. Αλλά είναι παγιδευμένος: ενώ δεν μπορεί να αλλάξει πορεία, τα στελέχη του γνωρίζουν ότι η διαχείριση της πραγματικότητας θα είναι πολύ δύσκολη αν γίνει κυβέρνηση και επιμείνει στην ακύρωση των μέτρων που εφαρμόστηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι θα επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ και θα επαναπροσλάβει στο Δημόσιο τους απολυθέντες. Την ίδια ώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση ισχυρίζεται ότι το «πρωτογενές πλεόνασμα» είναι ένα τέχνασμα το οποίο βασίστηκε στη φορολογική αφαίμαξη των πολιτών και στην καθυστέρηση αποπληρωμής κρατικών χρεών. Εάν, όμως, με τόσες «λαθροχειρίες» βρέθηκε η Ελλάδα να δανείζεται πάλι στις αγορές, θα ήταν προς όφελος μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να συνέχιζε αυτή την πολιτική χωρίς πολλές κουβέντες. Εάν θελήσει να εκπληρώσει τις επιθυμίες των ψηφοφόρων, η χώρα θα βρεθεί πάλι με μεγάλο πρωτογενές έλλειμμα. Τότε θα πρέπει είτε να δανειστεί, είτε να τυπώσει χρήματα. Εάν, για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να δανειστεί, δεν θα μπορεί ούτε να τυπώσει ευρώ· τότε, χωρίς να εκδιωχθεί η χώρα από την Ευρωζώνη, η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να διαλέξει μεταξύ της υποταγής στους δανειστές και της επιστροφής στη δραχμή. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει στον σκληρό δρόμο της λιτότητας και των μεταρρυθμίσεων που εφήρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, θα χάσει την αξιοπιστία και τη συνοχή του. Η έξοδος από το ευρώ θα είναι η μόνη «παλικαρίσια» επιλογή.

Οι αντοχές έχουν εξαντληθεί.

Η πολιτική έχει τη δική της λογική, η οποία μόνο μέσω της κάλπης αποκαλύπτεται. Και εν προκειμένω μόνο το βράδυ της 25ης Μαΐου θα μας γίνει γνωστή.

Ωστόσο εκείνο που ακίνδυνα μπορεί να προβλέψει κανείς είναι ότι η οικονομία αποτελεί την παράμετρο, η οποία θα κρίνει το αποτέλεσμα. Και είναι απολύτως λογικό. Αυτή και μόνο αυτή έχει καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις από το 2010 και μετά με τρόπο και σε έκταση που ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί στα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Αλλά πέραν της εκλογικής αναμέτρησης και των παραγόντων που θα την επηρεάσουν, εκείνο που προβάλλει ως επιτακτική ανάγκη για τη συνέχεια είναι η χάραξη και η εφαρμογή μιας πολιτικής, η οποία θα έχει ως στόχο τη στήριξη της μικροαστικής και μεσοαστικής τάξης.

Τα στοιχεία για τα κοινωνικά αυτά στρώματα που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας παρουσιάζουν ραγδαία και δραματική επιδείνωση, την οποία οι κυβερνώντες οφείλουν να συνεκτιμήσουν αν δεν θέλουν το αποτέλεσμα της πολιτικής τους να καταγραφεί με το γνωστό «η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε».

Γιατί δεν είναι δυστυχώς μόνο οι βασικές δαπάνες διαβίωσης, τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει μια μικρομεσαία ελληνική οικογένεια, με δεδομένες μάλιστα τις εισοδηματικές απώλειες που έχει καταγράψει στα χρόνια της κρίσης. Είναι και τα κάθε λογής χαράτσια που επιβλήθηκαν ως δήθεν προσωρινά, αλλά επαναβεβαιώνουν το γνωστό «ουδέν μονιμότερον...», και είναι και οι αλλεπάλληλες εξουθενωτικές φορολογικές επιβαρύνσεις. Ολα αυτά δεν μπορούν να συνεχίζονται χωρίς να συνεκτιμώνται οι παρενέργειες που προκαλούν. Οι αντοχές έχουν εξαντληθεί.

Συνήθως στη χώρα μας άλλα λέμε, άλλα εννοούμε και άλλα κάνουμε.

Συνήθως στη χώρα μας άλλα λέμε, άλλα εννοούμε και άλλα κάνουμε. Σε πιο συμπυκνωμένη μορφή, είναι αυτό που λέμε «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…». Σε κάθε προεκλογική περίοδο βγαίνουν στη φόρα οι αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος. Ωστόσο, συνήθως ως πολιτικό σύστημα εννοούμε τους «κακούς» πολιτικούς, ξεχνώντας ενοχλητικά πλέον και τους «κακούς» ψηφοφόρους. Όλους εκείνους που με ελεύθερη βούληση τους ψηφίζουν.

Αυτοί λοιπόν που θα βρίζουμε σε πανεθνικό επίπεδο την επαύριο των εκλογών, θα είναι εκείνοι ακριβώς που ψηφίσαμε την προηγούμενη εμείς οι ίδιοι με τα χεράκια μας. Αυτό το βιολί κρατά δεκαετίες και καταντά αηδιαστικό. Οι πολιτικοί εκλέγονται πλειοψηφικά. Αυτός που ψηφίζει μοντέλο για πολιτικό του εκπρόσωπο, θα εισπράξει… «μοντελιές». Άρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και κυρίως να κατανοήσουμε ότι έπειτα από κάθε εκλογική αναμέτρηση βρισκόμαστε μπροστά στον καθρέφτη των επιθυμιών μας, των προσδοκιών μας, των οραματισμών μας. Αν ψηφίζεις πολιτικό εκπρόσωπο για να μην πληρώνεις φόρους, η φοροδιαφυγή ξεκινά από εσένα. Αν ψηφίζεις πολιτικό εκπρόσωπο για να κρατήσει κλειστό το επάγγελμά σου, ψηφίζεις συντεχνιακά. Αν ψηφίζεις πολιτικό εκπρόσωπο για να σε βολέψει με πλαστά έγγραφα σε κάποια υπηρεσία του Δημοσίου ή του δήμου, ψηφίζεις κατά της υπόλοιπης κοινωνίας. Έτσι, πρέπει πριν από όλα να ψηφίζουμε με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον, αυτό που υπαγορεύει να πληρώνουν όλοι φόρους, από τους πολύ πλούσιους που δεν πληρώνουν ποτέ, παρά μόνο εισπράττουν, μέχρι διάφορες δυναμικές συντεχνίες που θεωρούν ότι πρέπει να εξαιρούνται μονίμως της φορολόγησης.

Έτσι, δεν θα βρισκόμαστε αντιμέτωποι σε τόσο γελοίες πολιτικές κρίσεις, να κινδυνεύει δηλαδή να πέσει σε ακυβερνησία η χώρα για το αν το γάλα θα λήγει μια μέρα νωρίτερα ή αργότερα... Αν όλοι αυτοί οι αγύρτες βουλευτές, ευρωβουλευτές, δήμαρχοι και δημοτικοί άρχοντες εκλεγούν για να εκτελέσουν σωστά τα καθήκοντά τους, θα τα εκτελέσουν άψογα για να επανεκλεγούν. Αν όμως εκλεγούν για να εξυπηρετήσουν τη συντεχνία που τους στηρίζει, τους κουμπάρους και τα μπατζανάκια, τις τοπικές ιδιαιτερότητες, τότε η χώρα θα παραμείνει υποτελής, υπό επιτροπεία, σε μια διαρκή ταπεινωτική συνθήκη αντάξια των δυνατοτήτων της. Δεν υπάρχουν άλλοι φταίχτες!

Οι μελλοντικές γενιές καταδικάζονταν σε φτώχεια για να εξυπηρετηθεί η ψηφοθηρία των κομματικών ηγεσιών.

Η «κοινωνική πολιτική» ήταν κυρίως σκανδαλώδεις παροχές σε κλειστές φατρίες και προέρχονταν από ανεξέλεγκτο δανεισμό. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες στο ευρύ κοινό ήταν χείριστης ποιότητας. Οι μελλοντικές γενιές καταδικάζονταν σε φτώχεια για να εξυπηρετηθεί η ψηφοθηρία των κομματικών ηγεσιών. Η σκανδαλώδης ευημερία των πρωτοπαλίκαρων και των παρακοιμωμένων προϋπέθετε την όλο και μεγαλύτερη εξαθλίωση των πολλών. Για κάθε σύνταξη των τεσσάρων και πέντε χιλιάδων ευρώ στις προνομιούχους ΔΕΚΟ και στα «ευγενή» ταμεία, μυριάδες απόμαχοι της δουλειάς συνθλίβονταν στα τριακόσια και τετρακόσια.

Αποσυνδέθηκε έτσι ο πλούτος από την εργασία και την κοινωνική συνεισφορά. Η εργασία σε κάθε προοδευτική ιδεολογία, είτε φιλελεύθερη είτε σοσιαλιστική, είναι η μοναδική πηγή κάθε αξίας. Αυτός που δεν δουλεύει δεν δικαιούται να τρώει, λέει ο Μαρξ χρησιμοποιώντας συνειδητά τα λόγια του Ευαγγελίου. Στη χώρα μας, αντίθετα, αναδείχθηκε σε ύψιστη αξία το ήθος του κηφήνα, και η ευσυνείδητη δουλειά ονομάστηκε βλακεία.

Η ιδεολογία των κομμάτων ήταν μία και ήταν κοινή: ο παρασιτικός κρατισμός. Μια ιδεολογία ανισότητας και αντικοινωνικής ιδιοτέλειας. Η διαμάχη τους, παρ’ όλη την αριστερή και δεξιά φωνασκία και το μίσος που συνειδητά έσπερναν στον κόσμο, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας αγώνας για τον έλεγχο του ίδιου χρυσοφόρου συστήματος. Τα πρώτα χρόνια με τον πλήρη ει δυνατόν εξοβελισμό των κομματικών αντιπάλων. Αργότερα, με μια συμφωνία «κυρίων» (εδώ γελάμε βέβαια) για μοιρασιά των προνομιούχων θέσεων με κάποια αναλογία, 6:4 ή κάτι τέτοιο, ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη μείζονα αντιπολίτευση.

Και η υπόλοιπη αντιπολίτευση (που «δεν κυβέρνησε») κατακτούσε θέσεις εξουσίας στο τοπικό επίπεδο για να προωθήσει τη δική της πελατεία. Και πίεζε γενικά με την πολιτική και συνδικαλιστική της δύναμη για όλο και περισσότερους διορισμούς με όλο και περισσότερα δάνεια πάνω στην πλάτη του κόσμου. Τότε δεν τους ενδιέφεραν ποσώς οι «τοκογλύφοι», το «επαχθές χρέος» κτλ.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Η ελληνική οικονομία μετεξελίσσεται και τα ξένα κεφάλαια λαμβάνουν θέσεις ενω μόνο ορισμένα ελληνικά θα επικρατήσουν. Εν τω μεταξύ, στην ελληνική κοινωνία συνεχίζουμε να μετράμε ακόμη “πτώματα” της παρατεταμένης κρίσης απο το Μνημόνιο. 

Όσο κι αν δεν μας αρέσει η κυνική έκφραση “πτώματα” αφορά όλους όσοι επλήγησαν στον ιδιωτικό τομέα. Οι υπόλοιποι μπορεί να έχασαν μισθούς, αλλά δεν έχασαν - όλοι- τις δουλειές τους. Αυτή η αλήθεια πρέπει να αναγνωριστεί απ όλους.

Ο ιδιωτικός τομέας δουλεύει με 330 ευρώ τις 4 ώρες και οι υπάλληλοι είναι και ευχαριστημένοι. Δεν διαμαρτύρονται, δεν απεργούν, και υπομένουν. Αυτό, όμως, το εργασιακό κόστος είναι η μεγαλύτερη αδικία που επέβαλλαν ορισμένοι με άλλοθι το εργασιακό κόστος. Η κατάσταση λοιπόν είναι εκρηκτική και την επόμενη φορά οι σανίδες θα είναι “βρεγμένες”, ειδικά για τα συγκεκριμένα πολιτικά πτώματα που προκαλούν με εκδηλώσεις κλακαδόρων περασμένων δεκαετιών. Τα 4ωρα χρειάζεται να σταματήσουν, όπως και η άδικη φορολογία στα μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών. 

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν στην κυβέρνηση  και στον Σύριζα, τόσο το καλύτερο, διότι θα καταλήξουν στην ίδια θέση με τα προαναφερόμενα πολιτικά πτώματα. Διότι στην  κυβέρνηση περιμένουν την ανάπτυξη και ο Σύριζα λέει πως αυτόματα ο κατώτατος μισθός με νέες εργασιακές συμβάσεις  θα πάει στα 700 ευρώ.

Πως θα γίνει αυτό άραγε ; Με ένα μαγικό τρόπο θα υπογραφούν εργασιακές συμβάσεις με 700 ευρώ ; Θα βγάλει, προφανώς, απόφαση το πολιτ – μπυρό της Κουμουνδούρου. Εν όψει εκλογών λοιπόν κάποιοι επιμένουν στην ανόητη διαμάχη Σύριζα – Αντισύριζα. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική.