Πόσες πιθανότητες έχει ο Ελληνας να πάρει αυτό που δικαιούται; Αυτό για το οποίο έχει πληρώσει, έχει κουραστεί και έχει στερήσει χρόνο από τη ζωή του; Μπορεί να απαντήσει κανένας;
Φοβάμαι πως όχι. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει από μέρα σε μέρα, από στιγμή σε στιγμή…
Πριν δύο - τρία χρόνια, έβγαινες στο εξωτερικό, σε Παρίσι, Βρυξέλλες, Ζυρίχη, και χάζευες τους «κουτόφραγκους» να παίρνουν απλόχερα και να απολαμβάνουν αυτό που δικαιούνται, χωρίς να διανοηθούν καν να το ζητήσουν. Είναι έτσι δομημένο το σύστημα, που τους προσφέρει ό,τι έχουν πληρώσει. Μπορεί για μερικούς να είναι λίγα, αλλά αυτά που δικαιούνται τα παίρνουν, χωρίς να στριμώχνονται σε ουρές, να τσακώνονται και να μοιράζουν φακελάκια. Και έλεγες: Μα καλά, είναι τρελοί αυτοί οι Ευρωπαίοι; Είναι στα καλά τους οι οδηγοί που σταματούν καταμεσής του δρόμου για να περάσουν οι πεζοί; Καλά, δεν τους σπάνε τα νεύρα περιμένοντας τον προηγούμενο να ξεπακετάρει, χωρίς να κορνάρουν και να κατεβάζουν καντήλια;
Ομως, εμείς τι έχουμε; Ή, καλύτερα, τι είχαμε; Ενα κράτος που για να πάρεις αυτό που δικαιούσαι, που το έχεις πληρώσει, πρέπει να στηθείς στις ουρές, να λαδώσεις, να τσακωθείς, να βγάλεις… το διάολό σου, χωρίς να γνωρίζεις τι τελικά θα πάρεις και αν θα το πάρεις. Παραμένουν, βέβαια, οι οδηγοί που βλέπουν πεζό και θέλουν να τον… σταυρώσουν, τα λαμόγια, οι μπαταχτσήδες, οι τζαμπατζήδες, οι νταβατζήδες, οι χαλβατζήδες, οι τραμπούκοι, οι ανάγωγοι, οι νονοί, η καμόρα και ό,τι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί κάθε ελληναράς που επιδιώκει με κάθε τρόπο να είναι συνεπής προς τα γονίδιά του.
Τώρα, όμως, τι έχουμε; Τους «κουτόφραγκους» να συνεχίζουν να παίρνουν αυτά που δικαιούνται -έστω λιγότερα- και μεις στα… ντόρτια και στις διπλές, αγωνιώντας αν θα ρεφάρουμε. Ποντάραμε πολλά χωρίς αντίκρισμα, μπας και πιάσουμε την καλή, αλλά δεν μας έκατσε. Τώρα πληρώνουμε τη χασούρα μας…
Το χάσαμε το παιχνίδι, πατριώτηηηη.
