Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Οσο ρατσιστικό είναι, άλλο τόσο αληθινά και πειστικά εκφράζει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Από τις μεγάλες πληγές αλλά και αιτίες που μας οδήγησαν στη σκάλα του κακού είναι -κατά γενική ομολογία, των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων- ο λαϊκισμός, η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία. Ο πρώτος έταζε ανέξοδα, δημιουργούσε προσδοκίες, ψεύτικες ελπίδες, ενώ υιοθετούσε άκριτα κάθε αίτημα οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας. Η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία καταρράκωσαν κάθε έννοια αξιοκρατίας και πρόταξαν την τακτοποίηση των παιδιών της οικογένειας και των μελών του κόμματος.
Οσο κι αν οι πολιτικοί -σε μια υποκριτική, όπως φαίνεται, εκδήλωση κρίσης συνείδησης- εξόρκισαν τα τρία κακά, άλλο τόσο δεν σταμάτησαν να ακολουθούν την πεπατημένη. Ο λαϊκισμός είναι πανταχού παρών και παντοδύναμος. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζεται τις χειρότερες λαϊκίστικες πλευρές και στιγμές του ΠΑΣΟΚ.
Οποιος προβάλλει κάποιο αίτημα έχει ντε φάκτο δίκιο και υιοθετείται, αρκεί να στρέφεται κατά της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει εργολαβικά την προβολή και τη διεκδίκησή του, ελπίζοντας ότι έτσι θα καταφέρει να εισπράξει τα... ψηφαλάκια.
Από την άλλη πλευρά οι κυβερνητικοί εταίροι χρησιμοποιούν ακόμα το Δημόσιο για να τακτοποιήσουν τα παιδιά της οικογένειας ή του κόμματος. Τελευταίο επεισόδιο η τοποθέτηση σε Οργανισμό του γιου πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ και της ανιψιάς πολιτικού που διετέλεσε υπουργός σε κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Σιγά σιγά διολισθαίνουμε σε αμαρτωλές πρακτικές του παρελθόντος.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.
