Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Καριέρα στο εξωτερικό, αλλά ολόκληρες «φουρνιές» νέων- έχει το βλέμμα στραμμένο εκτός αυτής.


 ΟΙ  Ελληνες εμφανίζονται ως ο πλέον απαισιόδοξος λαός της Ευρώπης – το ποσοστό όσων κρίνουν ότι τα οικονομικά του νοικοκυριού τους βρίσκονται σε καλή κατάσταση είναι μηδενικό. Καλή η δόση και η «ανάσα» που πήρε η κυβέρνηση, αλλά μόλις το 9% πιστεύει ότι η ζωή του θα βελτιωθεί μέσα στο 2013. Ωστόσο, το πιο θλιβερό δεδομένο που αποτυπώνει την περιρρέουσα πεποίθηση ότι σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορεί να εδραιωθεί κάτι θετικό, είναι το διογκούμενο κύμα μετανάστευσης. Κατά χιλιάδες αποδημούν νέοι επιστήμονες και επαγγελματίες στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη ή τη Μέση Ανατολή. Οι μισοί απ’ όσους βρίσκονται ακόμη στη χώρα αναζητούν απασχόληση αποκλειστικά στο εξωτερικό, όπως δήλωσαν σε έρευνα εταιρείας ευρέσεως εργασίας. Αποκατάσταση στην αλλοδαπή ονειρεύονται για τα παιδιά τους και οι γονείς των σημερινών μαθητών. «Να φύγει έξω!» είναι η φράση κλισέ που σφραγίζει τις αγωνιώδεις συζητήσεις. Δηλαδή το αυριανό «κεφάλαιο» της χώρας -όχι μόνο οι «εγκέφαλοι», που έκαναν κατά τα ειωθότα από δεκαετίες καριέρα στο εξωτερικό, αλλά ολόκληρες «φουρνιές» νέων- έχει το βλέμμα στραμμένο εκτός αυτής. Πρόκειται για τις γενιές που αποτελούσαν πάντα τον φορέα οικονομικής και πολιτικοκοινωνικής ανανέωσης, της εκτίναξης της χώρας προς τα εμπρός.
Το μορφωμένο, ειδικευμένο ή ειδικευόμενο εργατικό δυναμικό το διώχνουν και τη θέση του καταλαμβάνει κυρίως το ανειδίκευτο από τρίτες χώρες, η ανεργία, οι μικρές ή ανύπαρκτες προοπτικές, οι χαμηλοί μισθοί. Περισσότερο, όμως, το διώχνει η έλλειψη πίστης ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, ο φόβος ότι η κρίση θα σβήσει (όχι θα μεταθέσει) τη σπίθα της προόδου. Το ρευστό έδαφος που «καραδοκεί» στο επόμενο βήμα. Το μη ορατό μέλλον. Η αναξιοπιστία της πολιτικής. Ο πανικός ότι το καράβι είναι στην ουσία ακυβέρνητο και εντέλει θα βουλιάξει. Και τίθεται σε λειτουργία ο εσωτερικός μηχανισμός της ατομικής επιβίωσης...
Βρισκόμαστε στο λυκόφως της εποχής που γνωρίσαμε. Αγνοούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, φρικαλεότητες ή θαύματα: ανερχόμενους εθνικισμούς, νέους φανατισμούς, καταστάσεις εμφυλίου, αλλά και νέες ιδέες, δημιουργία, ηθική του πολίτη. Στην εποχή που αρχίζει, αν πράγματι αρχίζει μια εποχή, θα πρέπει να βρεθεί το σημείο σύγκλισης ανάμεσα στη φλόγα της προσπάθειας και στις πολιτικές κινήσεις. Χωρίς αυτές, δηλαδή χωρίς στιβαρή πολιτική διαχείριση (μόνο η πολιτική μπορεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που ροκανίζουν τις δυνάμεις μας), η όποια φλόγα θα σβήσει - ή θα αποτεφρώσει.