Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Η κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια, τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα .

«Oύτε ένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» ήταν το σύνθημα της εποχής του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, που ηχούσε ευχάριστα σε έχοντες και μη έχοντες, καθώς στην περίοδο της κρίσης η στάση πληρωμών στα δάνεια εξελίχθηκε σε ντόμινο, προκαλώντας τελικά έμφραγμα στο τραπεζικό σύστημα. Λίγο πριν από την έλευση της κυβέρ­νησης του Αλέξη Τσίπρα και σίγουρα από τον περασμένο Ιανουάριο και μετά η κατάσταση έλαβε διαστάσεις και εξελίχθηκε σε επιδημία, μετά το γελοίο δημοψήφισμα και την επιβολή του ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων.
Η εμπέδωση ενός προϋπάρχοντος αισθήματος χαλάρωσης που ενέπνευσε και πολλαπλασίασε η νέα εξουσία αλλά και η ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης οδήγησαν σε πρωτοφανή έκρηξη τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια. Η αδυναμία των πολλών και η σκόπιμη άρνηση των ολίγων, που μπορούσαν αλλά είχαν πιστέψει ή έστω βολευτεί από τα ψεύδη του ΣΥΡΙΖΑ περί σεισάχθειας και δεν πλήρωναν, έριξαν λάδι στη φωτιά. Η κατάσταση τώρα πια λαμβάνει τραγικές διαστάσεις, κυρίως για τα στεγαστικά, καθώς η τρόικα απαιτεί τη χαλάρωση των μέτρων προστασίας από τους πλειστηριασμούς.
Η κυβέρνηση, που είχε υποσχεθεί λαγούς με πετραχήλια, τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα και δεδομένου ότι υπέγραψε ό,τι της έδωσαν, τώρα που ήρθε η ώρα της οριστικής ρύθμισης βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η θέση της κυβέρνησης, αλλά η απελπισία των δανειοληπτών, που αντιμετωπίζουν πλέον την ευθεία απειλή απώλειας της πρώτης κατοικίας, καθώς οι δανειστές επιμένουν για χαλάρωση των μέτρων. Αν δεν υπάρξει κάποια θετική έκπληξη, στη διακεκαυμένη ζώνη της απώλειας προστασίας βρίσκεται περίπου το 80% των πολιτών που έχουν πρόβλημα με την εξυπηρέτηση του στεγαστικού τους δανείου.
Πέραν της κυβερνητικής αδυναμίας να εκτιμήσει σωστά και να διαχειριστεί με τεχνική επάρκεια το ακανθώδες ζήτημα, υπάρχει ο κίνδυνος να καθυστερήσει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στον βαθμό που δεν υπάρξει συμφωνία για το θέμα, με ολέθριες συνέπειες για τη χώρα. Βεβαίως δεν μπορεί να θεωρηθεί εντελώς αθώα η εμμονή της τρόικας, που προφανώς -εκτός των άλλων- εξυπηρετεί και τα σχέδια των επιθετικών funds που καλοβλέπουν την αγορά πακέτων στεγαστικών από τις τράπεζες έναντι πινακίου φακής, στο 10% ή 15% της ονομαστικής τους αξίας.
Πρόκειται αναμφίβολα για τον νέο γόρδιο δεσμό που καλείται να αντιμετωπίσει ο κ. Τσίπρας, ο οποίος τρέφει ελπίδες πως θα τα καταφέρει σε πολιτικό επίπεδο. Το παρελθόν έχει δείξει ότι όσες φορές επιχειρήθηκαν ανάλογες προσεγγίσεις, το κόστος τελικώς υπήρξε πολλαπλάσιο και η ταπείνωση απόλυτη.