Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Ασφαλώς προέχει η σωτηρία της χώρας .

Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή, η αντιστροφή των ρόλων στη σημερινή κυβέρνηση θα προκαλούσε χαμόγελα, αν όχι γέλια, για την ευκολία με την οποία οι πολιτικοί αλλάζουν θέσεις. Ο Α. Σαμαράς που έλεγε «όχι» στους όρους του πρώτου Μνημονίου και κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δεν έκανε διαπραγμάτευση, τώρα δείχνει αποφασισμένος να πάρει όλα τα μέτρα για να βρεθούν τα 11,6 δισ. ευρώ, ενώ ο Ευ. Βενιζέλος που υπέγραψε ως υπουργός Οικονομικών τη δανειακή σύμβαση, η οποία προέβλεπε την εξοικονόμηση του συγκεκριμένου ποσού, σήμερα είναι αυτός που ζητεί διαπραγμάτευση για να «σπάσει» το πακέτο των μέτρων σε δύο χρόνους. Οσο για τον Φ. Κουβέλη, ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ ανακαλύπτει πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα όταν από θέση ευθύνης έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.
Ας δεχθούμε ότι και οι τρεις αρχηγοί έχουν δίκιο. Ο Α. Σαμαράς, ως υπεύθυνος πρωθυπουργός, παίρνει τα γνωστά και άγνωστα μηνύματα από το εξωτερικό, διαπιστώνει την ανελαστική στάση των δανειστών, βλέπει ότι η τρόικα δεν έχει εντολή διαπραγμάτευσης και φοβάται μήπως σκάσει η χώρα στα χέρια του.
Από την πλευρά του, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τα γνωρίζει μεν όλα αυτά, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι όντως το πρόγραμμα μπορεί να οδηγήσει σε φαύλο κύκλο ύφεσης και μέτρων και προσπαθεί να πατά σε δύο βάρκες, της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης. Τέλος, ο Φ. Κουβέλης φοβάται την κοινωνική αναταραχή, την πτώση της κυβέρνησης και το ενδεχόμενο να βρεθεί η ΔΗΜΑΡ, ένα κόμμα της Αριστεράς, κυριολεκτικά στον αέρα.
Ασφαλώς προέχει η σωτηρία της χώρας και μπροστά σε αυτό τα κομματικά τερτίπια είναι τουλάχιστον ανούσια. Και ασφαλώς δεν αμφισβητείται η φιλοπατρία των πολιτικών που συγκροτούν ή στηρίζουν την κυβέρνηση, γιατί αν φτάσουμε σε τέτοιο σημείο σημαίνει ότι έχει διαλυθεί το σύμπαν και αυτό δεν αντέχεται ούτε ψυχολογικά ούτε κοινωνικά. Υπάρχει, όμως, μία πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί και η οποία είναι εξαιρετικά δυσμενής για τη χώρα.