Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Μόνο που χάθηκε ο έλεγχος.

Το φίδι που είδαμε χθες να σέρνεται στην Ολομέλεια της Βουλής, να απειλεί, να δαγκώνει και να φτύνει, το έκλωσαν κάποιοι στον κόρφο τους. Με αγάπη και κατανόηση. Γιατί πίστευαν στην ιδέα της «δεξιάς πολυκατοικίας». Προτιμούσαν να μείνουν οι δυσαρεστημένοι δεξιοί ψηφοφόροι στη «δεξιά», έστω και στο σκοτεινό υπόγειο της πολυκατοικίας, παρά να τους αφήσουν να βγουν από την πόρτα. Από το υπόγειο κάποια στιγμή θα τους ξαναφέρουμε και στους ορόφους, πίστευαν – και έστελναν τον Μπαλτάκο (και μάλλον όχι μόνον αυτόν) να καλοπιάνει τα αφεντικά του υπογείου. Ενώ εάν βγουν οι δυσαρεστημένοι δεξιοί στο ξέφωτο, πού να τους βρεις μετά, σκέφτονταν.

Μόνο που χάθηκε ο έλεγχος. Και το υπόγειο με τα φίδια του έγινε τόσο δυνατό που πήγε να καταπιεί ολόκληρη την πολυκατοικία. Σε εκείνο το σημείο και για το λόγο αυτό και μόνο αντέδρασαν. Μόλις η Χρυσή Αυγή απείλησε την κυβερνησιμότητα της ΝΔ και με εκλογικό αφανισμό το κόμμα Σαμαρά, μπήκε στο στόχαστρο. Μόνον τότε. Μέχρι τότε χαριεντισμοί και καφεδάκια με τους κασιδιάρηδες και τους παπάδες.

Η ανοχή αυτή είναι που φούντωσε κι άλλο την ακροδεξιά. Η ανοχή μίας κυβέρνησης, που χρειάζονταν την παρουσία της, ως αντίβαρο στην άνοδο της αριστεράς. Αυτό νόμιζαν, αυτό έκαναν. Μόνο που αποδεικνύεται εγκληματικό.
Με αυτούς λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει κοινή δράση για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Διότι αυτοί πιστεύουν και κάτι άλλο, που είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικό, για να μην πούμε και ολέθριο: Ότι για την πάταξη του φασιστικού φαινομένου φτάνουν τα διοικητικά μέτρα και αρκεί η παρέμβαση της δικαιοσύνης. Φευ! Όπως φάνηκε στις ευρωεκλογές, όλα αυτά είναι μισά μέτρα.  

Μόνο που χάθηκε ο έλεγχος.

Το φίδι που είδαμε χθες να σέρνεται στην Ολομέλεια της Βουλής, να απειλεί, να δαγκώνει και να φτύνει, το έκλωσαν κάποιοι στον κόρφο τους. Με αγάπη και κατανόηση. Γιατί πίστευαν στην ιδέα της «δεξιάς πολυκατοικίας». Προτιμούσαν να μείνουν οι δυσαρεστημένοι δεξιοί ψηφοφόροι στη «δεξιά», έστω και στο σκοτεινό υπόγειο της πολυκατοικίας, παρά να τους αφήσουν να βγουν από την πόρτα. Από το υπόγειο κάποια στιγμή θα τους ξαναφέρουμε και στους ορόφους, πίστευαν – και έστελναν τον Μπαλτάκο (και μάλλον όχι μόνον αυτόν) να καλοπιάνει τα αφεντικά του υπογείου. Ενώ εάν βγουν οι δυσαρεστημένοι δεξιοί στο ξέφωτο, πού να τους βρεις μετά, σκέφτονταν.

Μόνο που χάθηκε ο έλεγχος. Και το υπόγειο με τα φίδια του έγινε τόσο δυνατό που πήγε να καταπιεί ολόκληρη την πολυκατοικία. Σε εκείνο το σημείο και για το λόγο αυτό και μόνο αντέδρασαν. Μόλις η Χρυσή Αυγή απείλησε την κυβερνησιμότητα της ΝΔ και με εκλογικό αφανισμό το κόμμα Σαμαρά, μπήκε στο στόχαστρο. Μόνον τότε. Μέχρι τότε χαριεντισμοί και καφεδάκια με τους κασιδιάρηδες και τους παπάδες.

Η ανοχή αυτή είναι που φούντωσε κι άλλο την ακροδεξιά. Η ανοχή μίας κυβέρνησης, που χρειάζονταν την παρουσία της, ως αντίβαρο στην άνοδο της αριστεράς. Αυτό νόμιζαν, αυτό έκαναν. Μόνο που αποδεικνύεται εγκληματικό.
Με αυτούς λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει κοινή δράση για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Διότι αυτοί πιστεύουν και κάτι άλλο, που είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικό, για να μην πούμε και ολέθριο: Ότι για την πάταξη του φασιστικού φαινομένου φτάνουν τα διοικητικά μέτρα και αρκεί η παρέμβαση της δικαιοσύνης. Φευ! Όπως φάνηκε στις ευρωεκλογές, όλα αυτά είναι μισά μέτρα.