Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Τώρα ήρθε η στιγμή του λογαριασμού για όσα δεν κάναμε ή δεν επιτρέψαμε να γίνουν. Δεν υπάρχουν αθώοι γι’ αυτήν την κατάσταση, απλώς υπάρχουν διαφορετικοί βαθμοί ενοχής. Το να παίζουμε την κολοκυθιά των ενόχων μπορεί να είναι ψυχοθεραπευτικό, αλλά δεν φέρνει λεφτά. Εντάξει! Είναι εκνευριστικό να κλαίνε περισσότερο εκείνοι που μας οδήγησαν εδώ, αλλά θα το αντέξουμε κι αυτό. Κυρίως, πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά μας σε εκείνους που κινδυνολογούν για τον μηχανισμό στήριξης, διότι είναι οι ίδιοι οι οποίοι μας έφεραν στις αγκάλες του. Οι αλλαγές που θα μας επιβληθούν έπρεπε να γίνουν από καιρό κι έπρεπε να τις κάνουμε μόνοι μας. Τι να κάνουμε; Με ή χωρίς το ΔΝΤ δεν γίνεται να παίρνουν κάποιοι σύνταξη στα πενήντα. Δεν γίνεται η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων να δαπανά σε φάρμακα 9 δισ. ετησίως, όταν η Ισπανία των 50 εκατομμυρίων ξοδεύει μόνο δώδεκα. Θα ξεβολευτούμε. Αλλά θα είναι για το καλύτερο. Αρκεί να σηκώσουμε τα μανίκια. Να αρχίσουμε να παράγουμε. Διότι το προβλημα δεν είναι ότι καταναλώνουμε πολλά, αλλά ότι παράγουμε λιγότερα. Και αυτό δεν λύνεται αποκλείοντας ξενοδοχεία και πλοία. Λύνεται με δουλειά. Εκτός αν φοβόμαστε ότι το ΔΝΤ θα μας βάλει να δουλέψουμε...