Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Εξω απ' τον χορό


Τυπικά τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις τις αναλαμβάνουν οι κυβερνήσεις. Και έτσι ακριβώς έχει συμβεί και στην περίπτωσή μας. Ποτέ και πουθενά, όμως, δεν ήταν οι κυβερνώντες εκείνοι που κατέβαλαν το κόστος για την υπέρβαση των όποιων προβλημάτων. Οι κοινωνίες και κατά κανόνα οι ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις σήκωσαν και σηκώνουν πάντα το συχνά υπερβολικό για τις αντοχές τους βάρος. Και στην Ελλάδα το βάρος αυτό έφτασε να είναι δυστυχώς διπλό.
Οι υποχρεώσεις από το τρίτο Μνημόνιο είναι οι επαχθέστερες όσων επωμίσθηκε στα χρόνια της κρίσης ο ελληνικός λαός. Και το γεγονός ότι η εκπλήρωσή τους συμπίπτει με την αντιμετώπιση των επιπτώσεων από το διογκωμένο τούς τελευταίους μήνες μεταναστευτικό ρεύμα που καταλήγει στα νησιά και στην ελληνική ενδοχώρα διαμορφώνει για την ελληνική κοινωνία μια πραγματικότητα την οποία ουδείς δικαιούται να αγνοεί.
Είναι εύκολο για όσους βρίσκονται «έξω απ' τον χορό» να αποφαίνονται ότι δεν θα πρέπει να συνδέονται οι μνημονιακές υποχρεώσεις με εκείνες των προσφυγικών ροών, αλλά η καθεμία να αντιμετωπίζεται χωριστά. Μόνο που οι επιπτώσεις συνολικά και σωρευτικά έρχονται, και ο λαός που καλείται να τις αντιμετωπίσει δεν έχει τις οικονομικές και άλλες αντοχές άλλων εποχών. Κι αυτό δεν δικαιούται να το παραγνωρίζει κανείς. Τόσο από τους κυβερνώντες τη χώρα όσο και από τους διαφεντεύοντες την Ευρώπη.
Οταν η Αυστρία αποφασίζει να ανεγείρει τείχη για να προστατευτεί από το κύμα των απελπισμένων, όταν η Γερμανία δεν καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλίσει τη συνεργασία της Τουρκίας, και όταν η Ουγγαρία, η Ρουμανία και άλλες νεοφώτιστες στο ευρωπαϊκό όραμα χώρες αγνοούν προκλητικά την έννοια της αλληλεγγύης, ποιος και γιατί δικαιούται να αρνηθεί το δικαίωμα στον ελληνικό λαό να αξιώνει περισσότερο ενδιαφέρον για τα προβλήματα και τις ανάγκες του; Και από την κυβέρνησή του να αφουγκράζεται την αγωνία του;