Είναι δυσβάστακτο το φορτίο που σηκώνουν οι νέοι μας στα χρόνια της κρίσης. Και μόνο το γεγονός ότι η ανεργία έχει προσεγγίσει το 60% δείχνει το αδιέξοδο στο οποίο έχουν παγιδευτεί οι σημερινοί νέοι.
Με ένα μεγάλο τμήμα από αυτούς -σχεδόν το 17% των νέων ηλικίας 15 έως 24 χρόνων- να μη βλέπει με ποιον τρόπο θα μπορούσε να (ξανα)μπεί σε έναν φυσιολογικό ρυθμό ζωής.
Και δεν είναι αβάσιμη η απαισιοδοξία όταν μιλάμε για νέους και νέες που όχι μόνο είναι άνεργοι, αλλά ούτε σπουδάζουν, ούτε και μετέχουν σε κάποια προγράμματα ή διαδικασίες κατάρτισης.
Για όλους αυτούς το αδιέξοδο φαντάζει απόλυτο και αξεπέραστο. Και όχι άδικα. Ακόμη και η μετανάστευση δεν είναι λύση κι ας τη σκέφτεται περίπου το 57% από αυτούς. Οσοι δεν διαθέτουν κάποια επιστημονική ή επαγγελματική ειδίκευση δεν είναι εύκολο να βρουν λύση στο πρόβλημά τους σε κάποια άλλη χώρα.
Προς το παρόν ασφαλέστερη λύση -με όλα τα μειονεκτήματα που έχει- είναι η οικογενειακή στήριξη. Που είναι ίσως και το αποτελεσματικότερο «όπλο» το οποίο διαθέτει η ελληνική κοινωνία απέναντι σε κρίσεις σαν αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Η οικογένεια εξακολουθεί και διατηρεί στον τόπο μας τα βασικά παραδοσιακά της στοιχεία και άρα λειτουργεί ακόμη σαν ασπίδα προστασίας αν και όταν χρειαστεί.
Αλλά όνειρα για το μέλλον δεν είναι δυνατόν να γίνουν από νέες και νέους που δεν πατούν στα δικά τους πόδια και το κυρίαρχο συναίσθημα στη ζωή τους είναι η αβεβαιότητα.
Το μόνο που μπορούν να αντιτάξουν είναι ψυχική αντοχή, επιμονή και υπομονή. Κι ελπίδα. Γιατί, όπως λένε, η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι λίγο πριν ξημερώσει.
