Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Μια κοινωνία βαθύτατα διχασμένη.

Στην Ελλάδα μας αρέσει να λειτουργούμε με στερεότυπα. Αυτός ο τρόπος εξ άλλου επιβεβαιώνει τη σιγουριά του ανόητου. Ο τάδε είναι προδότης, ο δείνα δωσίλογος, ο τρίτος εχθρός του λαού, ο παραδίπλα μνημονιακός και πάει λέγοντας. Κανείς δεν ακούει το περιεχόμενο καμιάς δήλωσης, αλλά στρέφει την προσοχή του και βασίζει την κρίση του στο ποιος το είπε.
Έτσι, ο προγραμμένος δίκαια ή άδικα στην Ελλάδα δεν βρίσκει τη δικαίωσή του. Τι κι αν εκστομίζει ευαγγέλια – αν η τρέχουσα αντίληψη τον έχει προγράψει, φωνή βοώντος εν τη ερήμω, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ο δημόσιος ψόγος τελεσιδικεί όπως και η δημόσια οιονεί γκρίνια. Τα προβλήματα, οι αγκυλώσεις, οι αβλεψίες, οι χρόνιες διαστρεβλώσεις και οι ιδεοληψίες προσωποποιούνται αυθαίρετα. Όλα στη χώρα μας βρίσκουν το εξιλαστήριο θύμα, τον άνθρωπο που θα θεωρήσουν υπεύθυνο για όλα τα δεινά του πλανήτη, έτσι ώστε τίποτα να μην αλλάξει, παρά μόνο να δικαιωθούν οι εμμονές και οι προκαταλήψεις και να βρει η βλακεία τη δικαίωσή της στη μάζα που σκέπτεται με την ευφυΐα του μπετόν αρμέ, του υλικού με το οποίο οικοδομήθηκε η χώρα…
Ο εχθρός μας, ο ιδεολογικός μας αντίπαλος, δεν έχει ποτέ δίκιο – κι αν έχει και του το αναγνωρίσεις, είσαι υπόλογος προδοσίας, απάτης και ιδεολογικού ολισθήματος. Η λατρεία της αμαρτίας είναι ευρέως διαδεδομένη σε όλα τα ιδεολογικοκοινωνικά στρώματα. Είναι των αδυνάτων αδύνατο να ομολογήσουν ότι είναι μέρα μεσημέρι δυο Έλληνες ιδεολογικοί αντίπαλοι. Η ταυτότητα των απόψεων, ακόμα και για την ώρα, αποτελεί ιδεολογικό αμάρτημα. Αυτή η πλατιά αποδεκτή γελοιότητα δείχνει το λιγότερο μιαν άρρωστη και πολιτικά ανώριμη κοινωνία, μια κοινωνία βαθύτατα διχασμένη.
Έχοντας ελεύθερο βίο που δεν υπερβαίνει τις δυο εκατονταετίες, η χώρα μοιάζει να μένει στάσιμη σε ζωτικής σημασίας ζητήματα. Νήπια και αξιοθρήνητη, αδυνατεί να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι, αλλά αξιώνει ζωή δυτικών προδιαγραφών με πλήρη δικαιώματα, δίχως να καταβάλει το ελάχιστο αντίτιμο, αυτό της αυτοσυνειδησίας, που σημαίνει να αναγνωρίζουμε – εκτός από τα δίκαιά μας – και τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μας. Πράγμα που σημαίνει ότι δικαιούμεθα να διαμαρτυρόμαστε στο διηνεκές, αλλά ενίοτε να ασκούμεθα και στην ταπεινή τέχνη της ακοής.

Ο κόσμος έχει τον πρώτο λόγο. και αυτός θα κρίνει...

Είναι της μόδας και πουλάει... Το νέο «φρούτο» -εισαγωγής ή όχι, δεν έχει καμία σημασία- είναι να λέγεσαι και να κυκλοφορείς ως «ανεξάρτητος υποψήφιος» και... «αντιμνημονιακός». Είναι μια νέα μεταμοντέρνα εμφάνιση, η οποία, όπως φαίνεται, θα «πουλήσει» την πραμάτεια της στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Το κοστούμι του ανεξάρτητου μπορεί να είναι στενό, αλλά θα φορεθεί, με πιθανό αποτέλεσμα τo βράδυ των τοπικών εκλογών να βλέπουμε να κυριαρχεί το «άσπρο» χρώμα. Ωστόσο, όλοι αυτοί που σήμερα δηλώνουν ανεξάρτητοι έχουν διατελέσει αιρετοί κουβαλώντας στις πλάτες τους κομματικές σημαίες, πήραν το κομματικό «χρίσμα» και δεν έβγαλαν κιχ στις προηγούμενες τοπικές εκλογές.
Θέλουν προφανώς να ξεχάσουν οι ψηφοφόροι ότι τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου όσο και ο Αντώνης Σαμαράς, πριν από περίπου τριάμισι χρόνια, είχαν αναδείξει ως μείζον πολιτικό επίδικο για την πορεία της χώρας το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών. Μάλιστα, περιοδεύοντας από πόλη σε πόλη, έδωσαν στην αναμέτρηση και χαρακτηριστικά βουλευτικών εκλογών. Αυτό θα πρέπει να το θυμάται το λεγόμενο κίνημα των «5 δημάρχων», όπως και άλλοι, που σήμερα δηλώνουν όχι μόνο ανεξάρτητοι αλλά και αντιμνημονιακοί.
Το λεγόμενο κίνημα των «ανεξάρτητων» θα μπορούσε ευθαρσώς να έχει νομιμοποιητική βάση αν η εκλογή τους δεν ήταν αποτέλεσμα κομματικών διεργασιών αλλά η ανακήρυξή τους γινόταν από τη βάση και από την τοπική κοινωνία. Δήμαρχος ο οποίος φέρεται ότι θα είναι υποψήφιος περιφερειάρχης δήλωσε ότι όλοι γνωρίζουν στην πόλη του πως «κάναμε στην άκρη τα κόμματα και ενώσαμε την πόλη με έναν συνδυασμό ψυχής και έργα». Ωραία λόγια. Αλλος δήμαρχος -τα ονόματα δεν έχουν καμία σημασία- δηλώνει ανεξάρτητος αλλά δεν κρύβει την ικανοποίησή του ότι θα τον στηρίξουν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜΑΡ.θα αρνηθεί προφανώς το ψηφοδέλτιό του να στελεχωθεί ως επί το πλείστον από κομματικά στελέχη των δύο κομμάτων.
Πάντως, ανεξάρτητα από το τι κοστούμι φοράει ένας υποψήφιος, ο κόσμος έχει τον πρώτο λόγο. Και αυτός θα κρίνει, ανεξάρτητα από την ετικέτα -»κομματικός» ή «ανεξάρτητος»- αν κάνει για να είναι δήμαρχος της πόλης του ή περιφερειάρχης στην περιοχή του.