Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Οι πολίτες αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, άρνηση ακόμη και απαξίωση την υπάρχουσα κομματική τάξη.

Η πρωτοφανής κρίση που αντιμετωπίζουμε δεν οφείλεται στα μνημόνια, ούτε σε εξωγενείς παράγοντες. Είναι προϊόν του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Κομματικοί και συνδικαλιστικοί φορείς κράτησαν τη χώρα στην κοινωνική και θεσμική υστέρηση, αρνούμενοι τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία. Υπηρέτησαν με συνέπεια τις ανορθολογικές πολιτικές των ελλειμμάτων και της επίπλαστης ευημερίας, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις τους.
Τώρα που προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε, γίνονται όλο και πιο διακριτές οι ευθύνες τους. Η πλειονότητα της κοινής γνώμης, αφήνοντας πίσω την οργή και την αγανάκτηση, φαίνεται να αντιμετωπίζει περισσότερο νηφάλια, αλλά πιο αυστηρά τους υπαίτιους της κρίσης. Υπερβαίνει υπεραπλουστεύσεις και αποστασιοποιείται από κομματικές σκοπιμότητες. Εμφανίζεται περισσότερο υποψιασμένη, δεν υιοθετεί ντιρεκτίβες και άστοχες ερμηνείες. Δεν πιστεύει στις διακηρύξεις των κομμάτων, ούτε προσδοκά από αυτά την έξοδο από το τέλμα. Η κρίση εκπροσώπησης είναι αξιοσημείωτη και καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Είναι γεγονός ότι οι πολίτες αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, άρνηση ακόμη και απαξίωση την υπάρχουσα κομματική τάξη, ως φορέα των πολιτικών που έπληξαν την οικονομία και τη χώρα. Η διαπίστωση αφορά κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους. Ταυτόχρονα παρακολουθούν με ενδιαφέρον όσους δεν κουβαλούν στις αποσκευές τους τις παθογένειες του αποξενωμένου από αυτούς, αποστεωμένου, αναξιόπιστου και τελικά αναποτελεσματικού πολιτικού συστήματος. Αλλωστε, οι κομματικές δεξαμενές έχουν στερέψει. Οι δυνάμεις που απέμειναν, υπερασπιζόμενες τα κεκτημένα τους και αντιμαχόμενες όποιον αμφισβητεί την ισχύ και τους κανόνες τους, παραπέμπουν στο παρελθόν. Η τοξικότητά τους κόβει κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τους πολίτες.