Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Πού να τα βρει ο Ελληνας της κρίσης αυτά που χρειάζονται για να εξοφληθούν τόσοι λογαριασμοί και τόσα χρέη;

ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΣΥΝΕΧΩΣ. Το ακούω παντού. Από συγγενείς, από φίλους, από σοβαρούς και συνεπείς προς τις όποιες υποχρεώσεις τους «νοικοκυραίους» της γειτονιάς: «Δεν έχω». 

Με την εκπνοή του θέρους και τις… υποψίες φθινοπώρου, το χαμογελαστό διάλειμμα -λόγω των όποιων διακοπών κατάφερε να κάνει ο καθένας- τέλειωσε κι αρχίσανε οι συννεφιές να καλύπτουν μάτια και πρόσωπα. Καθότι είναι «άτσαλη» η προσγείωση στα καθημερινά, για τον καθένα. Συσσωρευμένη πληρωμή Φόρου Ακίνητης Περιουσίας τριών ετών μαζί! Αν είναι δυνατόν! Μαζεμένα και απανωτά… Το χαράτσι της ΔΕΗ συνεχίζει… να παίρνει κεφάλια, τέλη και έκτακτες εισφορές μαζί κι αυτά -στην ίδια μάλιστα χρονική στιγμή- και από πάνω ο φόρος εισοδήματος. 

Ας μας πει όποιος έχει τη σοβαρή, ειλικρινή και αξιόπιστη απάντηση: Πού να τα βρει ο Ελληνας της κρίσης αυτά που χρειάζονται για να εξοφληθούν τόσοι λογαριασμοί και τόσα χρέη; 

Επαιρνε έναν μισθό που εδώ και τρία χρόνια όχι μόνο δεν τον παίρνει, αλλά του τον κόψανε και κατά το ήμισυ. 

Ζούσε με τη βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση, το κράτος, η πολιτεία -τέλος πάντων- τον προστάτευε, τον καταλάβαινε, τον βοηθούσε και ξαφνικά βρίσκεται μπροστά σε ένα κράτος που τον… ξεσκίζει. Τον αφήνει βορά και έρμαιο στην ασυδοσία των τραπεζών και των παντός είδους πιστωτών του (που τον παρότρυναν μέχρι πριν λίγο να τον… διευκολύνουν και να τον εξυπηρετήσουν φορτώνοντάς τον δάνεια) να τον πιέζουν, να τον απειλούν, να τον τρομοκρατούν και να τον πετάνε στον δρόμο καθώς αυτός κραυγάζει «Δεν έχω!» Και όντως δεν έχει. 

Γιατί ποιος ρισκάρει την προσωπική του αξιοπρέπεια προκειμένου να «σφυρίξει αδιάφορα» για χρέη μερικών δεκάδων ευρώ; Τόσον ο πρωθυπουργός, όσον και ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως αλλά και ο υπουργός των Οικονομικών, με το μάτι έτοιμο ν’ αφήσει ένα δάκρυ να κυλήσει από την κατανόηση και τη συμπόνια προς την κοινωνία, υπόσχονται ό,τι επιθυμεί να ακούσει ο απελπισμένος Ελληνας, ενώ την ίδια στιγμή αδίστακτα τον οδηγούν στην απογοήτευση, στην αγωνία, στην κατάθλιψη και στην αυτοκτονία. 

Ας το καταλάβουν επιτέλους… «Δεν έχω!», ψελλίζει ο Ελληνας. Και ψελλίζει γιατί δεν έχει καν το κουράγιο να το βροντοφωνάξει. Κι αυτό το «Δεν έχω!» όσο αναφέρεται στο χρήμα, φαντάζει ηττοπαθές και ακίνδυνο. Όταν υπονοήσει την… υπομονή (δεν έχω άλλο υπομονή) τότε θα φέρει… κεραυνούς. Η δολοφονία του 34χρονου Παύλου στην Αμφιάλη, αυτό δηλώνει.