Μόνο σαν τρολάρισμα θα μπορούσε ν' ακουστεί πριν από τον Γενάρη του '15 η είδηση ότι με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ η Βουλή διοργανώνει εκδήλωση απότισης φόρου τιμής στον Ανδρέα Παπανδρέου με την ευκαιρία της επετείου του θανάτου του. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι τώρα πια η πρωτοβουλία αυτή μάλλον φυσιολογική και αναμενόμενη ήταν. Η εκδήλωση της Βουλής θα αποτελέσει την κορύφωση των προσπαθειών του σημερινού πρωθυπουργού να κατοχυρωθεί στη λαϊκή συνείδηση ως «ο Ανδρέας τους» Νο2. Η πολιτική πραγματικότητα πείθει με τρόπο αναμφισβήτητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά το «όχημα» που οδήγησε τον ηγέτη του στην εξουσία. Από εκεί και πέρα δεν είχε καμία αξία, αντίθετα, μόνο εμπόδια δημιουργούσε στην εγκαθίδρυσή του σε αυτήν.
Η αποδέσμευση έγινε σταδιακά με μια σειρά από συμβολικές και ουσιαστικές διαδοχικές κινήσεις. Το ίδιο βράδυ του πρώτου εκλογικού του θριάμβου ο πρωθυπουργός κάλεσε τα παραληρούντα πλήθη «να αγωνιστούν για να σηκώσουν τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα», σύνθημα που εκφράστηκε και στην «ΠΑΣΟΚική» σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου. Η προαναγγελθείσα συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, όπως και η επισημοποίηση της συμμαχίας με την καραμανλική Δεξιά, που εκφράστηκε με την εκλογή Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, δεν άφησαν καμία αμφιβολία για το πολιτικό μέλλον του εγχειρήματος. Η ιδεολογικοπολιτική αποδέσμευση ήταν το ίδιο συστηματική και αποτελεσματική. Οι αντιμνημονιακές κορώνες και οι κόκκινες γραμμές αποδείχθηκαν «αυταπάτες» και οι εξαπατηθέντες εγκατέλειψαν -και εγκαταλείπουν- κατά συνιστώσες. Ο επόμενος ανασχηματισμός θα είναι μάλλον ο οριστικός αποχαιρετισμός του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Το -πάλαι ποτέ- κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς αντικαθίσταται από ένα επικίνδυνο και πολύμορφο λαϊκίστικο συνονθύλευμα, με ηγέτη τον σημερινό πρωθυπουργό και αποκλειστικό στόχο την παραμονή του στην εξουσία.
Η κρίση επιτάχυνε και ανέδειξε ακόμα πιο καθαρά την οριζόντια διακομματική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους μεταρρυθμιστές και τους λαϊκιστές. Γι' αυτό και σήμερα που η λαϊκίστικη συμμαχία συγκροτείται με τον πιο επίσημο τρόπο, οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις έχουν την υποχρέωση να επιταχύνουν τις διαδικασίες συγκρότησης της δικής τους συμμαχίας. Να βρουν κοινή γλώσσα, να συγχρονίσουν τον βηματισμό τους, να συγκροτήσουν έναν νέο ισχυρό μεταρρυθμιστικό φορέα. Η αλλαγή ενοίκων στο Μαξίμου δεν μπορεί παρά να εκφράσει μια νέα προοδευτική πλειοψηφία, αποφασισμένη να σηκώσει το βάρος των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα. Η κρισιμότητα των στιγμών δεν αφήνει περιθώρια για προσωπικές ή κομματικές προτεραιότητες και προσχηματικές υπεκφυγές. Πολύ περισσότερο για συνειδητές ή ασυνείδητες συνενοχές...
