Η Ελλάδα ζει με το όνειρο μιας Αριστεράς που όταν κυβερνά απογοητεύει.

Ολα τα δεινά που βιώνει ο τόπος τα χρόνια της κρίσης οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμη αποφασίσει ποιο οικονομικό σύστημα -και κατ' επέκταση ποιο πολίτευμα- θα πρέπει να έχουμε. Η δήλωση του Αριστείδη Μπαλτά κατά την ψήφιση της σύμβασης παραχώρησης του Ελληνικού ότι πρόκειται για έναν συμβιβασμό ύστερα από μια ήττα που υπέστη η κυβέρνηση λόγω των ανάποδων συσχετισμών στην Ευρώπη αναδεικνύει παιδαγωγικά αυτό ακριβώς.

Τακτικισμοί και ανασύνταξη δυνάμεων, μέχρις ότου οι συσχετισμοί αλλάξουν και οι καταστάσεις το επιτρέψουν ώστε να προχωρήσουμε στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, είναι η πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την «ήττα» που υπέστη τον δραματικό Ιούλιο του 2015. Ετσι, η πρώτη αξιολόγηση μισοέκλεισε σχεδόν έναν χρόνο μετά! Και σε τι διαφέρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ από τους «γερμανοτσολιάδες σαμαροβενιζέλους», θα ρωτούσε κάποιος αφελής. Στο ότι αυτός θέλει να αλλάξει το οικονομικό σύστημα στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, ενώ εκείνοι δήθεν το υπηρετούσαν!

Κατά τα άλλα, ο κυνισμός του ΣΥΡΙΖΑ στην προώθηση των πιο ακραίων πολιτικών, που οι αστοί πολιτικοί που κυβέρνησαν πριν από αυτόν ούτε καν διανοούνταν να υλοποιήσουν, όπως το υπερταμείο, το οποίο απέρριπταν ασυζητητί κάθε φορά που τους το ζητούσαν, είναι εντυπωσιακός. Διότι, ακριβώς, δικαιολογείται ιδεολογικά με όρους όπλου παρά πόδα... Κι όμως, αυτή η αερολογία βρίσκει ακροατές στην Ελλάδα!

Διότι είμαστε η μόνη χώρα στην οποία δεν έγιναν αντιληπτοί οι λόγοι για τους οποίους κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ. Κι αυτό γιατί στη χώρα μας είχαμε ήδη εμβολιασθεί απέναντι σε μια τέτοια εξέλιξη, αποκαλώντας συστηματικά τον σοσιαλισμό εκείνο «υπαρκτό». Είχαν φροντίσει γι' αυτό οι αριστερές πομφόλυγες που κυριάρχησαν ιδεολογικά στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Τάχα, για τους αριστερούς, ο υπαρκτός δεν ήταν σοσιαλισμός. Αλλος ήταν ο σοσιαλισμός των ονείρων τους. Είχε, όμως, πεθάνει κάπου μεταξύ Λένιν και Στάλιν, όταν κανείς μας δεν είχε γεννηθεί για να θυμάται.

Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον Λαό στην εξουσία, όμως, το θυμόμαστε. Οι αριστεροί έλεγαν τότε πως τάχα ούτε αυτό ήταν Αριστερά. Σήμερα λένε τα ίδια ακριβώς για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπως και για την Κούβα, τη Βόρειο Κορέα, τη Βενεζουέλα κ.ο.κ. Αυτοί δεν είναι αριστεροί! Μπα, και τι είναι, σύντροφοι; Κι αν δεν είναι αυτοί αριστεροί, πού είναι οι πραγματικοί αριστεροί που κυβέρνησαν επιτυχώς έναν τόπο αριστερά, να τους γνωρίσουμε επιτέλους; Στον Αρη;

Η Ελλάδα ζει με το όνειρο μιας Αριστεράς που όταν κυβερνά απογοητεύει, μέχρι η απογοήτευση να ξεχαστεί, ώσπου να γεννηθεί η επόμενη αριστερή αυταπάτη. Στη χώρα μας η Αριστερά απέδειξε ότι δεν πρόκειται ποτέ να κυβερνήσει αριστερά. Ιδεολογικά (και όχι μόνο), είναι σήμερα υπεύθυνη για την κατάντια στην οποία οδηγήθηκε ο τόπος, λόγος για τον οποίο, όπως έλεγε ένας παλιός... αριστερός, δεν δικαιούται διά να ομιλεί. Είτε βρίσκεται στην κυβέρνηση, είτε όχι.

Η Ελλάδα ζει με το όνειρο μιας Αριστεράς που όταν κυβερνά απογοητεύει.

Ολα τα δεινά που βιώνει ο τόπος τα χρόνια της κρίσης οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμη αποφασίσει ποιο οικονομικό σύστημα -και κατ' επέκταση ποιο πολίτευμα- θα πρέπει να έχουμε. Η δήλωση του Αριστείδη Μπαλτά κατά την ψήφιση της σύμβασης παραχώρησης του Ελληνικού ότι πρόκειται για έναν συμβιβασμό ύστερα από μια ήττα που υπέστη η κυβέρνηση λόγω των ανάποδων συσχετισμών στην Ευρώπη αναδεικνύει παιδαγωγικά αυτό ακριβώς.

Τακτικισμοί και ανασύνταξη δυνάμεων, μέχρις ότου οι συσχετισμοί αλλάξουν και οι καταστάσεις το επιτρέψουν ώστε να προχωρήσουμε στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, είναι η πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την «ήττα» που υπέστη τον δραματικό Ιούλιο του 2015. Ετσι, η πρώτη αξιολόγηση μισοέκλεισε σχεδόν έναν χρόνο μετά! Και σε τι διαφέρει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ από τους «γερμανοτσολιάδες σαμαροβενιζέλους», θα ρωτούσε κάποιος αφελής. Στο ότι αυτός θέλει να αλλάξει το οικονομικό σύστημα στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, ενώ εκείνοι δήθεν το υπηρετούσαν!

Κατά τα άλλα, ο κυνισμός του ΣΥΡΙΖΑ στην προώθηση των πιο ακραίων πολιτικών, που οι αστοί πολιτικοί που κυβέρνησαν πριν από αυτόν ούτε καν διανοούνταν να υλοποιήσουν, όπως το υπερταμείο, το οποίο απέρριπταν ασυζητητί κάθε φορά που τους το ζητούσαν, είναι εντυπωσιακός. Διότι, ακριβώς, δικαιολογείται ιδεολογικά με όρους όπλου παρά πόδα... Κι όμως, αυτή η αερολογία βρίσκει ακροατές στην Ελλάδα!

Διότι είμαστε η μόνη χώρα στην οποία δεν έγιναν αντιληπτοί οι λόγοι για τους οποίους κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ. Κι αυτό γιατί στη χώρα μας είχαμε ήδη εμβολιασθεί απέναντι σε μια τέτοια εξέλιξη, αποκαλώντας συστηματικά τον σοσιαλισμό εκείνο «υπαρκτό». Είχαν φροντίσει γι' αυτό οι αριστερές πομφόλυγες που κυριάρχησαν ιδεολογικά στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Τάχα, για τους αριστερούς, ο υπαρκτός δεν ήταν σοσιαλισμός. Αλλος ήταν ο σοσιαλισμός των ονείρων τους. Είχε, όμως, πεθάνει κάπου μεταξύ Λένιν και Στάλιν, όταν κανείς μας δεν είχε γεννηθεί για να θυμάται.

Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον Λαό στην εξουσία, όμως, το θυμόμαστε. Οι αριστεροί έλεγαν τότε πως τάχα ούτε αυτό ήταν Αριστερά. Σήμερα λένε τα ίδια ακριβώς για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οπως και για την Κούβα, τη Βόρειο Κορέα, τη Βενεζουέλα κ.ο.κ. Αυτοί δεν είναι αριστεροί! Μπα, και τι είναι, σύντροφοι; Κι αν δεν είναι αυτοί αριστεροί, πού είναι οι πραγματικοί αριστεροί που κυβέρνησαν επιτυχώς έναν τόπο αριστερά, να τους γνωρίσουμε επιτέλους; Στον Αρη;

Η Ελλάδα ζει με το όνειρο μιας Αριστεράς που όταν κυβερνά απογοητεύει, μέχρι η απογοήτευση να ξεχαστεί, ώσπου να γεννηθεί η επόμενη αριστερή αυταπάτη. Στη χώρα μας η Αριστερά απέδειξε ότι δεν πρόκειται ποτέ να κυβερνήσει αριστερά. Ιδεολογικά (και όχι μόνο), είναι σήμερα υπεύθυνη για την κατάντια στην οποία οδηγήθηκε ο τόπος, λόγος για τον οποίο, όπως έλεγε ένας παλιός... αριστερός, δεν δικαιούται διά να ομιλεί. Είτε βρίσκεται στην κυβέρνηση, είτε όχι.

Το κλίμα βαραίνει επικίνδυνα.

Είθισται στην Ελλάδα οι επικεφαλής των κυβερνήσεων όταν το κλίμα βαραίνει επικίνδυνα για τους ίδιους και το κόμμα τους να προχωρούν σε ανασχηματισμούς, με την ελπίδα ότι έτσι θα ανανεώσουν την εικόνα τους και θα πάρουν μια μεγάλη παράταση χρόνου. Δυστυχώς, ιστορικά, έχει αποδειχθεί ότι το... θαύμα του ανασχηματισμού «κρατά» το πολύ τρεις ημέρες και ειδικά στη... μνημονιακή Ελλάδα ούτε 24 ώρες.
Μια σύντομη αναδρομή στην πρόσφατη Ιστορία θα έπειθε τον κ. Τσίπρα ότι ο ανασχηματισμός σε περιόδους δύσκολες για την εκάστοτε κυβέρνηση μόνο προβλήματα δημιουργεί! Δυστυχώς, όμως, ο πρωθυπουργός δεν φαίνεται να ασχολείται με την Ιστορία, και έτσι, σύμφωνα με τα όσα διαρρέονται από το επιτελείο του, η ώρα των αλλαγών πλησιάζει. Ποιοι θα φύγουν, ποιοι θα μείνουν, ελάχιστη σημασία έχει. Οπως ελάχιστη σημασία είχε για τον κ. Σαμαρά όταν αποφάσισε τον ανασχηματισμό το καλοκαίρι του 2014! Αλλά και για τον κ. Καραμανλή όταν έκανε τις αλλαγές την επομένη των Θεοφανίων το 2009.
Για τον κ. Τσίπρα το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα. Αλλωστε δεν υπήρχε ποτέ η αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει... πάγκο! Το πρόβλημα ήταν και είναι οι πολιτικές. Εάν ας πούμε αλλάξει το πρόσωπο του υπουργού Οικονομικών θα ξεχαστεί η υπόθεση Καλογρίτσα; Εάν αλλάξει το πρόσωπο του υπουργού Ανάπτυξης, η Ελλάδα θα «βομβαρδιστεί» από ξένες επενδύσεις; Και τέλος, εάν φύγει ο υπουργός Επικρατείας, ο διαγωνισμός για τις άδειες θα μετατραπεί σε μια σοβαρή διαδικασία; Οι απαντήσεις σε όλα αυτά είναι προφανείς.
Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο πραγματικός πολιτικός χρόνος τελείωσε και δεν είναι μακριά η στιγμή που το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών θα αρχίσει να συζητείται και στο εσωτερικό των κυβερνώντων κομμάτων. Το μόνο ακόμη που δεν έχει ξεκαθαριστεί είναι ο χρόνος, αλλά και αυτό δεν θα αργήσει...

Mε καλούς οιωνούς διανύουμε ως χώρα τον Σεπτέμβρη. Πριν απ' όλα, ο απόηχος του επιτυχημένου -πολιτικά και οικονομικά- διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες παραμένει ισχυρός, όσο κι αν αντιδρούν κάποιοι από την αντιπολίτευση λειτουργώντας ως φερέφωνα καναλαρχών. Μεγάλης σημασίας η Ευρωμεσογειακή Σύνοδος Κορυφής επτά χωρών στην Αθήνα, της οποίας ο απόηχος έφτασε και στην Μπρατισλάβα. Γενικότερα, ο μήνας που διανύουμε είναι για τον Ελληνισμό καλός μήνας. Ιστορικά έχει συνδεθεί με μεγάλες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, αφού στις 14 Σεπτεμβρίου 1814 ιδρύθηκε στην Οδησσό, της Ρωσίας τότε, της Ουκρανίας σήμερα, η Φιλική Εταιρεία, το επαναστατικό κίνημα που προετοίμασε και οργάνωσε την Επανάσταση του 1821. Ακόμα ένα μεγάλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, το ΕΑΜ, ιδρύθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1941. Βέβαια ο Σεπτέμβρης έχει σημαδευτεί και από εθνικές τραγωδίες, όπως ο διωγμός των Ελλήνων της Πόλης το 1955.
Στα μέχρι τώρα αρνητικά του Σεπτέμβρη, η σχεδόν καθημερινή γελοιοποίηση εκπροσώπων της αξιωματικής αντιπολίτευσης που διακατέχονται από απίστευτη μανία εναντίον της κυβέρνησης. Τίποτα δεν της αναγνωρίζουν, με χαρακτηριστική την περίπτωση Αδ. Γεωργιάδη που συντάχτηκε με τις επικρίσεις Σόιμπλε για τη Σύνοδο του Νότου. Στα θετικά του Σεπτέμβρη και η κανονική έναρξη της σχολικής χρονιάς, χάρη στις άοκνες προσπάθειες της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας, την οποία θα ήθελα να επαινέσω και για το σύγχρονο και καινοτόμο πνεύμα που τη διακρίνει. Αυτό κυρίως πολεμούν οι κάθε λογής εκπρόσωποι του πολιτικού και κοινωνικού συντηρητισμού.
Για να υπερβούμε κάπως τον εθνικό ορίζοντα, μαύρες μέρες του Σεπτέμβρη εξακολουθεί να ζει ο πολύπαθος λαός της Συρίας. Οι διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, καταρχήν θετικές, δεν έχουν φέρει την ειρήνη παρά μόνο μια εύθραυστη εκεχειρία. Ας ελπίσουμε ότι ο λαός της Συρίας θα βγει σύντομα από την πολυδιάστατη τραγωδία που ζει και θα μπει στον δρόμο του εκδημοκρατισμού μέσω ελεύθερων εκλογών. Εχοντας επισκεφτεί τη Χιλή, το 1972 επί Αλιέντε, δεν μπορώ να ξεχάσω ότι στις 11 Σεπτέμβρη 1973 επιβλήθηκε η φασιστική δικτατορία του Πινοσέτ στη χώρα αυτή της Λ. Αμερικής. Αναμφίβολα το τρέχον φθινόπωρο η κυβέρνηση έχει μπροστά της πολλές κρίσιμες μάχες που η έκβασή τους μπορεί να αποτελέσει αρχή της πολυπόθητης άνοιξης. Επισημαίνω ότι η κυβέρνηση προωθεί και σημαντικές διεθνείς πρωτοβουλίες, όπως το σημαντικότατο ταξίδι Τσίπρα στη Ν. Υόρκη. Στα ορόσημα του φθινοπώρου θα συμπεριλάμβανα και το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που θα πραγματοποιηθεί από 13 έως 16 Οκτωβρίου

Ξαναγράφοντας την Οδύσσεια!

Δικηγόρος - συγγραφέας

• 19/9

• 1
  

Στην Οδύσσεια αναφέρεται ότι το πρώτο πράγμα που έκανε ο Οδυσσέας όταν πάτησε στην Ιθάκη ήταν να επισκεφθεί τον πατέρα του, τον γέροντα Λαέρτη, στα βοσκοτόπια όπου έβοσκε τα κοπάδια του. Αναγνωρίστηκαν, έκλαψαν, διηγήθηκαν τα πάθη τους, αλλά ο γέροντας δεν σταματούσε το κλάμα. Ο Οδυσσέας προσπαθεί να ηρεμήσει τον πατέρα του λέγοντάς του ότι τα βάσανα είναι περασμένα και ας κοιτάξουν πλέον το μέλλον. Ο γέρος δεν συμφωνεί.

«Παιδί μου, τώρα αρχίζουν τα βάσανά σου. Οσο καιρό έλειπες, εδώ στην Ελλάδα εμφανίστηκε ένα θηρίο που ξεκίνησε μικρούλι, ένα 4 τοις εκατό, κι αφού έφαγε πάρα πολλούς ψηφοφόρους, μεγάλωσε σε ποσοστά, πάχυνε, έγινε κυβέρνηση και καταστρέφει τη χώρα απ' άκρη σ' άκρη. Και το δικό μας το μεγάλο βοσκοτόπι κάτω στο γιαλό το καταπάτησαν και το υποθήκευσαν στην τράπεζα για να φτιάξει ένας εργολάβος τηλεόραση. Αυτός τα έχει καλά με το θηρίο και κάνει ό,τι του γουστάρει. Καλύτερα, παιδί μου, να μη γύριζες στην Ελλάδα, γιατί τα βάσανά σου δεν θα έχουν τέλος». Ο Οδυσσέας απαντάει οργισμένος: «Πατέρα, θα το σκοτώσω το θηρίο όσο μεγάλο και να είναι. Στον γυρισμό μου από την Τροία συνάντησα θηρία που δεν τα βάζει ο νους σου, και όλα τα νίκησα. Πάλεψα με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη που ρουφούσαν και ξέρναγαν το πέλαγος μαζί με τα καράβια, πάλεψα και νίκησα τον Κύκλωπα που ήταν μεγάλος σαν πλατάνι και έριχνε καταπάνω μου βράχια σαν να ήταν βοτσαλάκια. Νίκησα τους Λαιστρυγόνες, τη μάγισσα Κίρκη, τις Σειρήνες...». Ο γερο-Λαέρτης τού αποκρίνεται: «Αυτά τα θηρία που μου περιγράφεις, Οδυσσέα, είναι αδύναμα σαν χαδιάρες γατούλες μπροστά στο θηρίο που έχουμε εδώ πέρα. Ετούτο έχει σαράντα κεφάλια που τα λένε συνιστώσες, κάθε κεφάλι κάνει του... κεφαλιού του, έχει πολλά ποδάρια για να βάζει τρικλοποδιές στους άλλους και στον εαυτό του και κυρίως, παιδί μου, αυτό που το κάνει ανίκητο είναι η μοναδική ικανότητα να μας τρελαίνει! Οποιος στήσει κουβέντα μαζί του αμέσως τρελαίνεται.

Εχουν χαλάσει την ελληνική γλώσσα, έχουν φτιάξει μια δική τους γλώσσα και όταν λένε αύξηση εννοούν μείωση, όταν λένε μαύρο εννοούν άσπρο, το όχι σημαίνει ναι, όταν λένε ανάκαμψη εννοούν καταστροφή! Αυτή η ιδιότητά του θηρίου να μας τρελαίνει είναι το μεγάλο του όπλο που το κάνει ανίκητο. Οπως η μάγισσα Κίρκη με το ραβδί της σας έκανε γουρούνια και σας εξουδετέρωνε, ακριβώς έτσι και τούτο το θηρίο μάς τρελαίνει με τα λόγια του και παραλύουμε. Πώς να το πολεμήσεις; Γι' αυτό, παιδί μου, ξαναγύρισε στο νησί των Σειρήνων, θα περάσεις καλύτερα, σαν να είσαι διακοπές στα μπαράκια της Μυκόνου».

Αλλιώς είναι μια σκιά χωρίς σώμα.

Το εγχώριο κομματικό σύστημα δεν έχει εναρμονιστεί με τη ζώσα πραγματικότητα. Αρνούμενο να αποδεχθεί τις αλλαγές που συντελέστηκαν συνεχίζει να υπηρετεί με συνέπεια τον παλιό εαυτό του. Το χειρότερο είναι ότι δεν απεξαρτήθηκε από τις παθογένειες που οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ο λαϊκισμός, οι πελατειακές πρακτικές, η κομματοκρατία, τα συντεχνιακά συμφέροντα παραμένουν κυρίαρχα. Οι παρωχημένοι φορμαλισμοί, οι δοξασίες και τα φληναφήματα ανακυκλώνονται. Το ίδιο και οι αχρείαστες σκιαμαχίες, οι άγονες αντιπαραθέσεις, οι προσωπικοί διαξιφισμοί. Ο πολιτικός λόγος είναι αβαθής. Βρίθει αντιφάσεων και αμφισημιών. Δεν θεμελιώνεται με συγκεκριμένες προτάσεις για την έξοδο από την κρίση. Ετσι η ενασχόληση με τα προβλήματα της χώρας είναι επιδερμική. Τα καίρια ζητήματα της ανάπτυξης, της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, της αναδιάρθρωσης του κράτους, της αναβάθμισης των κοινωνικών υπηρεσιών και της παιδείας βρίσκονται εκτός ατζέντας. Αντίθετα, κυριαρχεί η μικροπολιτική και ο επικοινωνιακός ανταγωνισμός.

Στο επίκεντρο των ενεργειών όλων σχεδόν των κομμάτων βρίσκεται το εκλογικό τους ακροατήριο. Το κολακεύουν και το χαϊδεύουν. Του καλλιεργούν αναμονές και προσμονές. Οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως πελάτες. Οι επαγγελματικές ομάδες σαν δεξαμενές ψηφοφόρων. Δεν καταφεύγουν τυχαία σε λογικές συγκερασμού και μέσου όρου. Λειαίνουν τις απόψεις τους, καθιστώντας τες αρεστές. Αποκαλυπτική ήταν η παρουσία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ. Τόσο με την ομιλία όσο και με τη συνέντευξή του φάνηκε η πολιτική γύμνια και η ένδεια ιδεών. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα, ελλείψει συγκεκριμένου σχεδίου, βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο του τρίτου Μνημονίου. Το μοναδικό πλάνο της κυβέρνησης είναι πώς θα θολώσει τα προαπαιτούμενα και τις δεσμεύσεις. Εξ ου και η εσκεμμένη διγλωσσία των υπουργών.

Από την άλλη, χαρακτηριστική είναι και η δυστοκία της ΝΔ να προβεί σε ουσιαστική ανατοποθέτηση έναντι των μεγάλων προβλημάτων του τόπου. Η αδυναμία της να ενσαρκώσει μια μεταρρυθμιστική στρατηγική προσκρούει στον παλαιοκομματισμό που παραμένει ισχυρός στους κόλπους της. Η επαγγελία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν αφομοιώνεται εύκολα από ένα κατ' εξοχήν συντηρητικό κόμμα. Ετσι ελλοχεύει ο κίνδυνος να αφυδατωθεί. Μια ετεροβαρής μεταξύ τους σχέση, όπως η υφιστάμενη, θα απομειώσει τη δυναμική που ο νέος αρχηγός είχε αποκτήσει. Ο ενδιάμεσος χώρος, τέλος -ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι- μολονότι θα μπορούσε να επιδείξει μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα, είναι βραχυκυκλωμένος. Αντί να προτάξει νέες ιδέες, επιδίδεται σε μάχες χαρακωμάτων για την εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών. Ο λόγος του ΠΑΣΟΚ, μάλιστα, θυμίζει το αρχέγονο παρελθόν του. Τα κομματικά επιτελεία, ζώντας στον μικρόκοσμό τους, δεν ακούν τη βοή των υπόγειων ρευμάτων, που αναζητούν ακόμη και ενστικτωδώς την ουσιαστική υπόσταση της πολιτικής. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική δεν είναι πλειοδοσία σε μεσσιανισμό. Χωρίς να χάνει τη οραματική της στόχευση, έχει ανάγκη πλέον ένα Δελτίο Τεχνικού Εργου. Αλλιώς είναι μια σκιά χωρίς σώμα.

Το... φαινόμενο Πολάκη .

Σε λίγους μήνες -εκτός απροόπτου- η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ θα συμπληρώσει δύο χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Τον Ιανουάριο του 2015 όλοι περίμεναν λίγο-πολύ ότι δεν θα υλοποιούσε το μεγαλύτερο μέρος των δεσμεύσεων που είχε δώσει προεκλογικά, αλλά οι πολίτες ήταν, αν μη τι άλλο, περίεργοι να δουν πώς θα προχωρήσει το πείραμα της κυβέρνησης «πρώτη φορά Αριστερά». Στην οικονομία δεν περίμεναν «θαύματα», αλλά -είναι αλήθεια- ήθελαν να δουν το νέο ύφος και το νέο ήθος στην εξουσία.

Δυστυχώς, σήμερα, δύο χρόνια μετά, πολλοί -ακόμη και ψηφοφόροι του κ. Αλ. Τσίπρα- έχουν απογοητευθεί! Οχι μόνον από την πορεία της οικονομίας, που σαφώς κυριαρχεί στη ζωή όλων μας, αλλά από τη διαφορά των όσων έλεγαν τότε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ περί ηθικού πλεονεκτήματος και των όσων συνέβησαν μετά.

Μερικά μόνον από τα γεγονότα που οδήγησαν στην κατάρρευση της ρητορικής περί «νέου» ήθους και μαζί στην πολιτική κατάπτωση που σήμερα βιώνουμε, είναι τα εξής:

• Η στροφή 180 μοιρών μετά το δημοψήφισμα. Οι πολίτες που ψήφισαν «όχι» ήρθαν αντιμέτωποι με το 3ο Μνημόνιο και με το επιχείρημα περί 17ωρης διαπραγμάτευσης, που έφερε τους νέους φόρους, τις νέες περικοπές και την αύξηση της ανεργίας.

• Η ωμή παραδοχή του υπουργού Οικονομικών εκείνης της περιόδου ότι ηχογραφούσε τους Ευρωπαίους συναδέλφους του στις συνεδριάσεις του Eurogroup.

• Τα όσα ελέχθησαν (και παραδέχθηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός) περί ύπαρξης ενός «plan B» εν αγνοία του ελληνικού λαού, που αφορούσε την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη.

• Οι επιθέσεις που δέχθηκαν από κομματικά στελέχη και «όργανα» του ΣΥΡΙΖΑ Eλληνες Ολυμπιονίκες.

• Το... φαινόμενο Πολάκη και η σιωπή-αποδοχή των όσων λέει από το Μέγαρο Μαξίμου.

Αυτά είναι μερικά μόνον από τα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες και έχουν άμεση σχέση με το δίλημμα μεταξύ του «νέου» και του «παλιού» στην πολιτική. Κάθε άλλο σχόλιο είναι περιττό...

Αντίθετα θα διώξει κι αυτούς που ήρθαν .

Η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή αφού μετά από έξι χρόνια μνημονίων επιστρέφει ξανά σιγά - σιγά στην ανάπτυξη.

Βρίσκεται δηλαδή στο σημείο που ήταν στο τέλος του 2014,πριν την καταστροφική ανάληψη της εξουσίας από τους αιθεροβάμονες  και  αντιευρωπαϊστές  ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που κόστισαν δυο χρόνια χαμένα για τη χώρα.

Θα περίμενε κανείς ότι ο ρεαλιστής και σοφότερος πλέον Έλληνας Πρωθυπουργός που έμαθε από τα τραγικά του λάθη και εγκατέλειψε τις αυταπάτες του θα χρησιμοποιούσε - στη σημερινή κρίσιμη οικονομική συγκυρία - τη ΔΕΘ για να σηματοδοτήσει την αλλαγή σελίδας στην ελληνική οικονομία.

Ότι επιτέλους θα περιέγραφε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για την έξοδο της χώρας στην ανάπτυξη και για  την προσέλκυση ξένων επενδύσεων με συγκεκριμένες τολμηρές πρωτοβουλίες.

Δυστυχώς ο κ. Τσίπρας, κατώτερος των περιστάσεων για μία ακόμη φορά σε οικονομικά θέματα, αντί να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και να περάσει το μήνυμα σε όλο το διεθνές περιβάλλον με συγκεκριμένες ρυθμίσεις και κίνητρα υπέρ των επιχειρήσεων, ότι η Ελλάδα αλλάζει σελίδα και είναι έτοιμη να υποδεχθεί ξένα κεφάλαια και επενδύσεις  επέλεξε και πάλι την πεπατημένη συριζαϊκή ρητορική που αντί να προσελκύει  τους ξένους επενδυτές τους κάνει να το βάζουν στα πόδια.

Μίλησε πάλι ο κ.Τσίπρας για βεβαιότητα της επιστροφής στην ανάπτυξη και για το ελατήριο της ελληνικής οικονομίας που έχει συμπιεστεί όλα αυτά τα χρόνια και είναι έτοιμο να απελευθερωθεί ενώ επέμεινε πάλι στη δίκαιη ανάπτυξη , με την αριστερά στο κέντρο της κοινωνία και της οικονομίας για να ρυθμίζει το επιχειρηματικό περιβάλλον και να βοηθάει στην αναδιανομή των εισοδημάτων υπέρ του κόσμου της εργασίας.

Σε μια χώρα που το δημόσιο έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει και δεν μπορεί καλά - καλά να πληρώσει για τους μισθούς και της συντάξεις ο κ.Τσίπρας μίλησε για την ανάγκη προώθησης ενός αναπτυξιακού ταμείου για την χρηματοδότηση επενδυτικών σχεδίων και την ενίσχυση του δανεισμού στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ενώ επανέλαβε την πρόθεση της κυβέρνησης να αξιοποιήσει για δεύτερη χρονιά το πακέτο Γιούνκερ και τις δημόσιες επενδύσεις.

Σημειώνεται ότι από το πακέτο Γιούνκερ η χώρα έχει απορροφήσει 13 εκατομμύρια ευρώ όλα κι όλα ενώ το αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας που κατέθεσε πριν το καλοκαίρι ο κ. Σταθάκης και ψήφισε η κυβέρνηση προβλέπει τη δημιουργία 15.000 νέων θέσεων εργασίας έως το 20121!

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα χρειάζεται επενδύσεις 100 δισεκατομμυρίων ευρώ - εδώ και τώρα - για να μπορέσει σε μία 10ετία να μειώσει σε ευρωπαϊκά επίπεδα (7%-8%) την τεράστια ανεργία του 26% του εργατικού δυναμικού της  και ο κ. Τσίπρας μίλησε στη ΔΕΘ  για  την αναζήτηση "σύγχρονων συνεταιριστικών σχημάτων που να ενισχύουν τις συνέργιες των επιχειρήσεων " και " για μια οικονομία όπου κυριαρχούν οι μικρές κλίμακες" !

Προσέξτε:η Ιρλανδία παρουσίασε το 2015 ανάπτυξη 26,3 % έναντι του 7,8% που ήταν η αρχική εκτίμηση εξαιτίας της εκτίναξης στον αριθμό ξένων εταιρειών, κυρίως αμερικανικών, που μετέφεραν τη φορολογική τους έδρα το 2015 στη χώρα λόγω του χαμηλού φόρου που είναι 12,5%. Ενδεικτική  των προσπαθειών της Ιρλανδίας να προσελκύσει ξένες επενδύσεις ήταν  συμφωνία που είχε με την εταιρεία Apple (και προκάλεσε την παρέμβαση της Κομισιόν) με βάση την οποία για κάθε  εκατομμύριο δολλάρια που κέρδισε η αμερικανικός κολοσσός θα πλήρωνε στην Ιρλανδία μόλις 50 δολάρια!

Προφανώς ο κ. Τσίπρας δεν ενδιαφέρεται να δώσει τέτοιου είδους κίνητρα σε ξένες επενδύσεις για νάρθουν στην Ελλάδα. Αλλά  με γραφειοκρατία ελληνικού δημοσίου ,ρητορική ΣΥΡΙΖΑ για δίκαιη ανάπτυξη και αναδιανομή του πλούτου όχι μόνο δεν πρόκειται να προσελκύσει νέες επιχειρήσεις  αλλά αντίθετα θα διώξει  κι αυτούς που ήρθαν .

Δυστυχώς έτσι συνέβη με τη χώρα μας.

Παρακολουθώντας κανείς την ομιλία του πρωθυπουργού στη Διεθνή Eκθεση της Θεσσαλονίκης ελπίζει και αναθαρρεί ότι όπου να 'ναι θα βγούμε από το τούνελ της κρίσης, που πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε μεγαλύτερο. Δυστυχώς έτσι συνέβη με τη χώρα μας, όπου λαός και κυβερνήτες, συνυπεύθυνοι, αντί να κατασκευάζουμε πριν από δεκαετίες τούνελ για τους αυτοκινητόδρομους και τους αγωγούς, κατασκευάζαμε τούνελ και λαγούμια για την οικονομία, την υγεία και τον πολιτισμό της χώρας. Ετσι ελπίζαμε σαν τους φυλακισμένους ότι μέσα από τούνελ και λαγούμια θα δραπετεύσουμε από την πραγματικότητα και θα απολαύσουμε την ελευθερία, αποφεύγοντας την ποινή, τη συνέπεια και τον μόχθο που επιβάλλει η πρόοδος προκειμένου να συντελεστεί.

Να όμως που μας τσάκωσαν μέσα στο τούνελ και τώρα είμαστε εντελώς πελαγωμένοι και πανικοβλημένοι αν πρέπει να κάνουμε όπισθεν ή να προχωρήσουμε εμπρός για να μπορέσουμε να βγούμε. Κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι ο πολύς δρόμος είναι μπροστά μας ή πίσω μας. Σταματήσαμε, λοιπόν, μοιραίοι και άβουλοι, και περιμένουμε κάποια σημάδια που θα μας δείξουν τη σωστή κατεύθυνση. Βλέπουμε φως και στις δύο άκρες του τούνελ, αλλά όμως ίδιο ρόδινο φως έχει η αυγή και το δειλινό και δεν ξέρεις να το ξεχωρίσεις. Αραγε ξημερώνει ή έρχεται η βαθιά νύχτα; Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι ξημερώνει και πρέπει να τραβήξουμε μπροστά. Μας παρακινεί να μην εγκαταλείψουμε το δικό του όχημα και επιβιβαστούμε σε άλλο, μας εγγυάται ότι οδηγώντας προσεκτικά θα μας βγάλει κουτσά-στραβά από το τούνελ. Το κουτσά-στραβά δεν μας πειράζει. Μέσα στην κρίση πανικού που περνάμε δεν περιμένουμε πολυτελές ταξίδι, είμαστε διατεθειμένοι ακόμα και να σπρώξουμε το ρημάδι το αμάξι για να πάρει μπροστά η μηχανή.

Ομως η βλάβη του οχήματος ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σοβαρή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βλάβη στο σασμάν, δεν παίρνει τις ταχύτητες, ούτε καν την πρώτη! Η μόνη ταχύτητα που λειτουργεί σε αυτό το σαράβαλο είναι η όπισθεν και επομένως αν θέλουμε να κινηθούμε θα χρησιμοποιήσουμε αναγκαστικά την όπισθεν. Αυτό σημαίνει ότι ή θα κάνουμε οπισθοπορεία και θα βγούμε πάλι στην είσοδο του τούνελ ...ή θα γυρίσουμε το αμάξι ανάποδα και θα προχωρήσουμε εμπρός με την όπισθεν και όπου μας βγάλει!

Η κυβέρνηση Τσίπρα κατόρθωσε το ακατόρθωτο.

Η αλαζονεία ή μάλλον η αίσθηση ότι είμαι πανίσχυρος και άρα μπορώ να κάνω ό,τι θέλω ήταν ανέκαθεν ο κακός "ίσως ο χειρότερος" σύμβουλος των ελληνικών κυβερνήσεων, ειδικά μετά τη μεταπολίτευση. Στη σύγχρονη Ιστορία υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην περίοδο 2004-2009, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή στοχοποίησε ?μέσα από τον πολυσυζητημένο «βασικό μέτοχο»? έναν συγκεκριμένο επιχειρηματία, αγνοώντας τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και την ίδια την Ευρώπη.

Τελικά η προσπάθεια να επιβληθεί «ετσιθελικά» ο νόμος του ισχυρού πέρα από κάθε ηθική και δεοντολογία κατέληξε στο κενό. Λίγα χρόνια αργότερα κάτι αντίστοιχο επιχείρησε να κάνει ο κ. Αντ. Σαμαράς με την ΕΡΤ. Αποφάσισε σε μια νύχτα να κλείσει τον κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα και να οδηγήσει εκατοντάδες εργαζομένους στην ανεργία.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο κ. Φ. Κουβέλης δεν άντεξε το βάρος αυτής της απόφασης, αποχώρησε από το κυβερνητικό σχήμα και οι κλυδωνισμοί που προκάλεσε έπληξαν σοβαρά την κυβέρνηση εκείνης της περιόδου.

Δυστυχώς το παράδειγμα αυτών των κυβερνήσεων που δεν στάθμισαν σωστά τα δεδομένα και κινήθηκαν με «οδηγό» την αλαζονεία μιας πρόσκαιρης (όπως αποδείχθηκε) πολιτικής κυριαρχίας δείχνει να ακολουθεί και η κυβέρνηση Τσίπρα. Αποφασίζει μόνη της και πέρα από κάθε λογική να δώσει μόλις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες και να κλείσει όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς που δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν μία από αυτές. Οδηγεί με τη σειρά της εκατοντάδες ανθρώπους στην ανεργία και όταν έρχεται αντιμέτωπη με το πρόβλημα, κλείνει τα μάτια και μέσω του αρμόδιου υπουργού συμβουλεύει τους ανέργους να ανοίξουν ειδησεογραφικά sites!

Η κυβέρνηση Τσίπρα κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Δημιούργησε με τους χειρισμούς της ακόμη μία στρατιά ανέργων, δημιούργησε ένα απολύτως ρευστό τηλεοπτικό τοπίο με δυσαρεστημένους και εκείνους που έχασαν και εκείνους που κέρδισαν μια άδεια, και έπληξε ανεπανόρθωτα (;) έναν ολόκληρο κλάδο. Ποια θα είναι η συνέχεια; Η ιστορία άραγε θα επαναληφθεί; Ιδωμεν...

Το πρόβλημα δεν το δημιούργησε η κρίση, αλλά η ίδια η κυβέρνηση. Κρίμα...

Τελικά η κυβέρνηση ενέδωσε στην... πραγματικότητα και αποδέχθηκε κάτι που ήταν εμφανές από την πρώτη στιγμή. Ο λόγος για τη μεγάλη κρίση που θα περάσει τους επόμενους μήνες και ο κλάδος των ΜΜΕ. Η αιτία είναι γνωστή και ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει ο καθένας από εμάς για το τηλεοπτικό τοπίο στη χώρα μας, αναγνωρίζει ότι ο περιορισμός των τηλεοπτικών αδειών θα οδηγήσει εκατοντάδες ανθρώπους στην ανεργία.

Μέχρι προχθές η κυβέρνηση διά του υπουργού Επικρατείας και του υπουργού Υποδομών ηρνείτο κατηγορηματικά κάτι τέτοιο. Απαντούσαν όλοι το εξής απλοϊκό: Οι 1.700 και πλέον που θα απολυθούν επειδή τα κανάλια στα οποία εργάζονται δεν θα έχουν άδεια και ως εκ τούτου θα κλείσουν, θα προσληφθούν από τους νέους «καναλάρχες».

Μια απλή μαθηματική πράξη αρκεί για να καταλάβει και ο μαθητής του δημοτικού ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει. Ο κ. Κατρούγκαλος, ωστόσο, έσπευσε να διαφοροποιηθεί από την κυβερνητική «γραμμή» (αυτό κι αν αποτελεί... είδηση) και αποδέχθηκε ότι θα υπάρξουν πολλοί άνεργοι, τους οποίους όμως ?όπως δεσμεύθηκε? θα υποστηρίξει!

Χθες, λοιπόν, ανακοίνωσε το... πρόγραμμα δράσης: Πρώτο μέτρο είναι να επιδοτηθούν θέσεις απασχόλησης στα νέα κανάλια, δεύτερο ότι θα στείλει κόσμο στα προγράμματα του ΟΑΕΔ και τρίτο (προσέξτε λογική!!) συμβούλευσε τους εργαζομένους στα κανάλια που δεν πήραν άδεια (και άρα σε τρεις μήνες θα είναι άνεργοι) να ανοίξουν ειδησεογραφικά sites!

Είναι σαφές ότι αυτή η συμβουλή του υπουργού Εργασίας δεν αντέχει καν σε κριτική. Επρόκειτο μάλλον για μια ειρωνεία παρά για ουσιαστική πρόταση. Και είναι κρίμα γιατί θεωρητικά η κυβέρνηση, η εκάστοτε κυβέρνηση, θα πρέπει να στέκεται με ειλικρίνεια δίπλα σε κοινωνικές ομάδες που έχουν πρόβλημα. Πόσω μάλλον όταν αυτό το πρόβλημα δεν το δημιούργησε η κρίση, αλλά η ίδια η κυβέρνηση. Κρίμα...

Ο νυν πρωθυπουργός αρπάξει την εξουσία για να σκίσει τα μνημόνια.

Μέσα στην περιδίνηση των γεγονότων και τις ουκ ολίγες επιπρόσθετες μεγάλες περιπέτειες που περνά η Ελλάδα στα χρόνια του Τσίπρα, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν λησμονήσει μία ενδιαφέρουσα και σημαντική διάσταση του έργου «η αριστερά στην εξουσία».

 Λίγο καιρό πριν ο νυν πρωθυπουργός αρπάξει την εξουσία για να σκίσει τα μνημόνια, να αντιταχθεί στη «Μάνταμ Μέρκελ» και, μεταξύ άλλων, να καθαρίσει και το τηλεοπτικό τοπίο της ανομίας των διαπλεκόμενων βάζοντας στη θέση τους… ημετέρους «εκδότες» εργολάβους δημοσιών έργων και λοιπούς νεόκοπους λίαν αμφιλεγόμενους μεγάλους οικονομικούς παράγοντες για να προστατεύσει την… ποιοτική και ελεύθερη ενημέρωση την οποία έβγαλε στο σφυρί, μία άλλη νίκη του κόμματός του είχε αποτελέσει το προοίμιο της έλευσης του στα πράγματα. Ηταν η νίκη της Ρένας Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής, η οποία, ουσιαστικά, αντιπροσωπεύει σε μέγεθος περίπου τη μισή Ελλάδα. Νίκη η οποία θεωρήθηκε προάγγελος της συνέχειας.

Ανεξάρτητα το ποιες είναι οι απόψεις καθενός για το πώς τα πήγε έκτοτε η Δούρου σε αυτό το εξαιρετικά δυσχερές πόστο, αν μη τι άλλο σίγουρα πέτυχε να επικρατήσουν μία ηρεμία και μία αίσθηση ουσιώδους προσπάθειας αντιμετώπισης των πραγματικών ζητημάτων και όχι προχειρότητα, γενικευμένος ρεβανσισμός τύπου κεντρικής κυβέρνησης ή επέλαση ιδεολογικών εμμονών τύπου υπουργείου Παιδείας.

Όμως, όσο κι αν αυτά έχουν ενδιαφέρον, υπάρχει μία ακόμα αξιοπρόσεκτη παράμετρος: ότι η Δούρου, παρά την σημασία της τότε νίκης της, έκτοτε επικεντρώθηκε μόνον στη δουλειά της, στο αντικείμενό της: ούτε παράθυρα όλη την ώρα, ούτε συνεντεύξεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, ούτε «παρεμβάσεις» επί παντός του επιστητού. Δεν μπήκε στον πειρασμό της καθημερινής κυβερνητικής λογικής «κάνουμε το μαύρο άσπρο», κάτι με το οποίο η κυβέρνηση νυχθημερόν ασχολείται προσπαθώντας να γεφυρώσει το βάραθρο ανάμεσα στα όσα είπε και στα όσα έκανε από την ώρα που κατέλαβε την εξουσία. Η Δούρου είχε την αξιοπρέπεια να μην επιχειρήσει να ενταχθεί σε αυτή την επιχείρηση προσβολής τόσο της νοημοσύνης του ελληνικού λαού, όσο και, ουσιαστικά, περιφρόνησης της πραγματικής κατάστασής του. Κι αυτό, είναι, χωρίς αμφιβολία, ιδιαιτέρως σπάνιο στα καθ’ ημάς.

Τώρα όμως, με την πολιτεία του Τσίπρα και της παρέας του στο Μέγαρο Μαξίμου, έχουν πια διαμορφωθεί τελεσίδικα δυσμενέστατες καταστάσεις τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την αριστερά που, πλέον, ουσιαστικά ατιμάζεται καθημερινά.

Μένει λοιπόν να δούμε αν και κατά πόσο, εν μέσω τέτοιων δραματικών πλέον συνθηκών, θα συνεχιστεί αυτή η σιωπή, σε μια κυβερνητική παράταξη που έρχεται σύντομα η ώρα να αναμετρηθεί πικρά με τον εαυτό της και τα έργα της…

Η διακυβέρνηση της χώρας τους τελευταίους 18 μήνες.

Ο όρος κομματοκρατία έχει πολιτογραφηθεί στο επιστημονικό λεξιλόγιο για να εκφράσει μια ορισμένη παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Με τον όρο αυτόν η συνταγματική και η πολιτική επιστήμη αναφέρονται στις ποικίλες εκφάνσεις παρέμβασης των πολιτικών κομμάτων σε πεδία εξουσίας που δεν τους ανήκουν, όπως η δημόσια διοίκηση και τα κέντρα επικοινωνιακής και οικονομικής ισχύος. Η κομματοκρατία δεν περιορίζεται μόνο στην κλασική παθογένεια των πελατειακών σχέσεων, αλλά εκδηλώνεται ευρύτερα ως κομματική υποκατάσταση στη λήψη αποφάσεων από επιμέρους όργανα της πολιτείας, στερώντας τους τη δυνατότητα αυτόνομης λειτουργίας, καθώς και ως άκρατη διείσδυση σε θεσμικούς χώρους της κοινωνίας.

Χαρακτηριστικότερη όψη της κομματοκρατίας αποτελεί η άλωση της δημόσιας διοίκησης από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Η διαφθορά αποτελεί όρο με μακρότερη ιστορία από την κομματοκρατία, αλλά με εξίσου αμφίσημο περιεχόμενο. Εχει υποστηριχθεί μια πληθώρα διαφορετικών ορισμών της διαφθοράς, ιδίως από τη δεκαετία του 1990 και μετά, όταν πλέον συστηματοποιείται η μελέτη του φαινομένου και οι πολιτικές καταπολέμησής της. Σύμφωνα με έναν ορισμό που επιχειρεί να απομακρυνθεί από την ηθικολογική διάσταση, ως διαφθορά νοείται η παροχή εύνοιας και προνομιών ή, αντίστροφα, η επιβολή βαρών και δυσμενών όρων κατά την άσκηση δημόσιας εξουσίας για ιδιοτελείς σκοπούς.

Ο λόγος περί διαφθοράς συναρμόζεται με τη συζήτηση περί κομματοκρατίας για να δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα απαξίωσης του κομματικού φαινομένου και της πολιτικής τάξης. Τα αποφθέγματα για την κρίση του πολιτικού συστήματος και την αναξιοπιστία των πολιτικών κομμάτων, για το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό και για την παρακμή των θεσμών, τείνουν να αποδομήσουν τα νομιμοποιητικά θεμέλια της σύγχρονης συνταγματικής δημοκρατίας.

Στο πλαίσιο αυτό, διαπιστώνεται η εξάπλωση κοινωνικών φαντασιακών σημασιών που υποσκάπτουν την πολιτική ευθύνη και τη συμμετοχή των ατόμων, ενώ ταυτόχρονα υποθάλπουν την απαξίωση των πολιτικών θεσμών. Η διακυβέρνηση της χώρας τους τελευταίους 18 μήνες απέδειξε ότι από την κομματοκρατία και τη διαφθορά δεν εξαιρούνται πολιτικά κόμματα που επικαλούνται τις αξίες της Αριστεράς. Αντιθέτως, ενδέχεται να προκαλέσουν όξυνση του φαινομένου.

Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που αξίζει να έχουμε το 2016.

Οταν ο υπόλοιπος πλανήτης πάει μπροστά, η Ελλάδα πηγαίνει πίσω. Οι σοβαρές χώρες αναζητούν τρόπο να γίνουν πιο ανταγωνιστικές μέσα από την εκπαίδευση. Εμείς έχουμε μια κυβέρνηση η οποία είναι όμηρος ιδεοληψιών και πελατειακών σχέσεων, που την κάνουν να γυρνάει την παιδεία στην καταστροφική δεκαετία του 1980. Αυτές οι ιδεοληψίες και οι αριστερές αγκυλώσεις ακυρώνουν κάθε σκέψη για ειλικρινή στροφή της κυβέρνησης σε μετριοπαθή ρεαλισμό. Πάμε με ταχύτητα πίσω σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι η παιδεία και η δημόσια ασφάλεια. Η ανομία και η ανεξέλεγκτη βία γίνονται μεταδοτικές ασθένειες. Αντί για νησίδες αριστείας, κατασκευάζουμε τεχνητές νησίδες ηγεμονίας της μετριότητας και του συνδικαλισμού. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που αξίζει να έχουμε το 2016.

Ο δρόμος των υποσχέσεων.

Σοφός πολιτικός είναι αυτός που μαθαίνει από τα λάθη του και -κυρίως- δεν τα επαναλαμβάνει... Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα αυτό μένει να αποδειχθεί πολύ σύντομα και δη κατά την επίσκεψή του στη ΔΕΘ την προσεχή εβδομάδα. Ο πρωθυπουργός επιστρέφει στην πόλη από την οποία πριν από ελάχιστα χρόνια εξήγγειλε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Ενα σχέδιο που του έδωσε την εξουσία, καθώς προέβλεπε μεταξύ άλλων την επιστροφή της 13ης και 14ης σύνταξης, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, δωρεάν ρεύμα σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν, την αύξηση του κατωτάτου μισθού, τη διαγραφή δανείων στις τράπεζες και γενικά όλα όσα ήθελε να ακούσει ο καταπονημένος από τα μνημόνια πολίτης.

Τώρα ο κ. Τσίπρας επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη έχοντας υπογράψει το 3ο μνημόνιο, έχοντας διατηρήσει τον ΕΝΦΙΑ, έχοντας περικόψει και άλλο τις συντάξεις. Θα μιλήσει με ρεαλισμό στους πολίτες; θα πει τα πράγματα με το όνομά τους; 'Η θα καταφύγει και πάλι σε αόριστες υποσχέσεις για καλύτερες μέρες; Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δείγματα, θα ακολουθήσει την πεπατημένη των υποσχέσεων που ουδέποτε γίνονται πράξη. Ηδη μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου τάζουν επανασχεδιασμό του ΕΝΦΙΑ (η λέξη «κατάργηση» θα αποφευχθεί αυτή τη φορά), θα δεσμευθεί ότι δεν θα υπάρξουν αλλαγές στα εργασιακά, θα απορρίψει τα περί ελεύθερων απολύσεων και θα τονίσει πως τα δύσκολα βρίσκονται πλέον πίσω μας! Αυτό το τελευταίο, δε, είναι μια φράση που χρησιμοποιούσε κατά κόρον και ο προκάτοχός του!

Ο δρόμος των υποσχέσεων ωστόσο δεν βγάζει πουθενά. Οπως δεν βγαίνει πουθενά και η ωραιοποίηση της κατάστασης. Η απότομη προσγείωση για την κυβέρνηση θα συμβεί τη 12η του μηνός με την έλευση της Ντ. Βελκουλέσκου στην Αθήνα. Το ΔΝΤ θα εξηγήσει τι μπορεί και το τι δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση. Και το βέβαιο είναι ότι στις 12 του μηνός θα έχει ξεχαστεί και η όλη επιχείρηση με τις τηλεοπτικές άδειες που αποτέλεσε αναμφισβήτητα μια επικοινωνιακή επιτυχία της κυβέρνησης, η οποία όμως κράτησε λιγότερο από ό,τι αυτή καθαυτή η διαδικασία...

Σε αλλαγές στο δυσβάσταχτο χαράτσι.

Σε αλλαγές στο δυσβάσταχτο χαράτσι του Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων φαίνεται να προχωρά η κυβέρνηση. Αυτό, άλλωστε, έχει προαναγγελθεί από την κυβερνητική εκπρόσωπο. Το επιβεβαίωσε πρόσφατα, μάλιστα, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρ. Αλεξιάδης, μιλώντας στο «Εθνος». Δεν είναι ακόμη απολύτως σαφές τι ακριβώς πρόκειται να αντικαταστήσει τον ΕΝΦΙΑ. Το βέβαιο είναι ότι θα υποκατασταθεί, με μια άλλη μορφή, από έναν φόρο ακίνητης περιουσίας.

Γίνεται λόγος και αναφέρονται μέτρα για έναν πιο δίκαιο νόμο, συμβατό με την πραγματικότητα, χωρίς στρεβλώσεις, αδικίες. Αλλά και τα γνωστά τραγελαφικά που διαπιστώνονται σήμερα στην εφαρμογή του, δίνοντας τροφή σε παραπολιτικές γραφικότητες. Ετσι κι αλλιώς, ο ΕΝΦΙΑ, με το βεβαρημένο πολιτικοοικονομικό παρελθόν, έχει αναδειχθεί σε κομβικό σημείο. Πέραν της οικονομικής επιβάρυνσης που συνεπάγεται, συμβολίζει, δικαιολογημένα ή όχι, συνολικά την επαχθή και αντιλαϊκή φορολόγηση.

Θεωρείται, βεβαίως, μια αναγκαιότητα που έχει επιβληθεί από τους εταίρους-δανειστές για δημοσιονομικούς λόγους. Επιπλέον, εκτιμάται ότι είναι ανέφικτη η κατάργησή του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι εφικτό καθ' όλα να γίνει δικαιότερος και αναλογικός. Ενδεχομένως στη βάση μιας προοδευτικής κλίμακας κι όχι όπως ισχύει σήμερα.

Διακινούνται διάφορα σενάρια, υπάρχουν σχεδιασμοί και επεξεργασίες, όπως αυτές που παρατίθενται σήμερα στο «Εθνος». Ανεξαρτήτως απ' αυτά και ποια τελική μορφή θα πάρει η αντικατάσταση, υπάρχει ένα σημείο-κλειδί: οι όποιες μεταβολές να γίνουν στη βάση των πραγματικών αξιών των ακινήτων, όχι ιδεατών και ανύπαρκτων. Πράγμα το οποίο συνεπάγεται, πριν απ' όλα, εξίσωση εμπορικών και αντικειμενικών τιμών. Μια προσαρμογή, όμως, που έχει μετατεθεί από τα οικονομικά επιτελεία της κυβέρνησης για το δεύτερο εξάμηνο της επόμενης χρονιάς. Με δεδομένο αυτό δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά, τουλάχιστον ως προς το σκέλος αυτό. Περιττό να σημειωθεί ότι οποιαδήποτε δικαιότερη ανακατανομή στη φορολογία ακινήτων δεν μπορεί παρά να συνδέεται και με τη φοροδοτική ικανότητα των ιδιοκτητών.