Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

Και οι ευκαιρίες περνούσαν δίπλα μας, αλλά εμείς νομίζαμε ότι βρήκαμε την κότα με τα χρυσά αβγά...

Τα τελευταία 30 χρόνια ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει προς τη σωστή κατεύθυνση και γίναμε μια κοινωνία των απαιτήσεων και όχι των υποχρεώσεων. Φτιάχναμε γεφύρια για να ενώσουμε το τίποτα με το πουθενά, χτίζαμε δρόμους εκεί όπου δεν χρειάζονταν μόνο και μόνο για να απορροφούμε κοινοτικά και εθνικά κονδύλια και να δουλεύουν οι εταιρείες κι έτσι να δημιουργούμε μια επίπλαστη ανάπτυξη. Κατασπαταλούσαμε αγροτικές επιδοτήσεις σε μεροκάματα αλλοδαπών και οι πρώην αγρότες μας την περνούσαν στα καφενεία σαν τσιφλικάδες, κατασπαταλούσαμε κοινοτικά προγράμματα για ανακαίνιση ταβερνών και εστιατορίων ανά την επικράτεια, αλλά και προσθήκη νέων αυθαίρετων δωματίων για τουριστική εκμετάλλευση. Και οι ευκαιρίες περνούσαν δίπλα μας, αλλά εμείς νομίζαμε ότι βρήκαμε την κότα με τα χρυσά αβγά και πως δεν χρειάζεται να δουλέψουμε γιατί είμαστε ο περιούσιος λαός. Ετσι φτάσαμε να παράγουμε σχεδόν τίποτα και οι δουλειές που κάνουν πλέον οι Ελληνες είναι ο ένας να προσφέρει υπηρεσίες στον άλλον. Περίτρανη απόδειξη ότι μέχρι πρότινος τουλάχιστον έβρισκαν δουλειές και απασχολούνταν -νόμιμα ή παράνομα δεν έχει σημασία- πάνω από 1,5 εκατομμύριο μετανάστες. Πιστεύει κανείς πως σε έναν γενικό πληθυσμό της τάξεως των 10-11 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου καμία δουλειά δεν θεωρείται ντροπή, θα έβρισκαν απασχόληση και θα εγκαθίσταντο τόσοι μετανάστες; Προφανώς όχι. Οι πολιτικοί ταγοί μας, όμως, όλα αυτά τα χρόνια, τροφοδοτούσαν το στρεβλό σύστημα της λούφας, της απαξίωσης και του οχαδερφισμού και της λάθρα διαβίωσης με τα λεφτά άλλων. Ε, μοιραίο ότι κάποτε αυτό το ωραίο παραμύθι που ζήσαμε, όσοι τέλος πάντων το ζήσαμε, θα τελείωνε. Το θέμα είναι αν ύστερα απ’ όλα αυτά βάλουμε μυαλό γιατί με τα αναθέματα προς τους κακούς ξένους δεν πρόκειται να λύσουμε κανένα από τα προβλήματά μας.