Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Και δυστυχώς το τραβάει η όρεξή μας.

Μετά τον γερο-Καραμανλή ελπίσαμε στον Παπανδρέου, μετά στον Μητσοτάκη, μετά στον νεότερο Καραμανλή, μετά στον νεότερο Παπανδρέου, μετά στον Σαμαρά και τώρα ελπίζουμε στον Τσίπρα.
Ελπίζουμε άραγε γιατί δεν έχουμε επίγνωση ότι η κοινωνία και η οικονομία λειτουργούν αυτόματα από μόνες τους χωρίς μηχανοδηγό, που όμως κάθεται στο τιμόνι κυρίως για λόγους αυταπάτης, ότι μπορεί δήθεν να φρενάρει, δήθεν να επιταχύνει σε κάθε κίνδυνο και απρόοπτο ή ελπίζουμε γιατί στην ανθρώπινη φύση υπάρχει ελπίδα; Πιστεύω το δεύτερο.
Η μακροχρόνια κοινοβουλευτική εμπειρία διδάσκει ότι δεν πρέπει να ψηφίζουμε με κριτήριο τις υποσχέσεις, εφόσον νομοτελειακά αυτές δεν τηρούνται.  κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πρέπει να το έχει ως κριτήριο επιλογής, εφόσον σέβεται τη νοημοσύνη του και την αξιοπρέπειά του, ούτε να το έχει ως κριτήριο καταψήφισης, εφόσον αυτός που υποσχέθηκε κάτι και ανέβηκε στην εξουσία δεν έπραξε αυτά που υποσχέθηκε και επομένως πρέπει να τον τιμωρήσουμε και να τον ξαναφέρουμε πάλι στην εξουσία ύστερα από κάποια χρόνια, όταν έχουμε ξεχάσει τις διαψευσθείσες υποσχέσεις του.
Θα έπρεπε να απαγορεύονται οι προεκλογικές υποσχέσεις με ποινή εκπτώσεως από το αξίωμα που επιδιώκει ο κάθε πολιτικός και αυτό θα διασφαλίσει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του πολίτη να μην εξαπατάται και κυρίως να μην αυταπατάται.
Αν όμως το τραβάει η όρεξή του με γεια του με χαρά του. Και δυστυχώς το τραβάει η όρεξή μας.