Ασφαλώς, τώρα που η Ελλάδα αναζητεί κατεύθυνση για το μέλλον είναι πολυτέλεια να συζητούμε για το τι έγινε πριν από 25 χρόνια. Ομως όλοι γνωρίζουν, ακόμη και οι πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ που χθες επαναστάτησαν, ότι τη δεκαετία του ’80 χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα, εξαιτίας του αντιφατικού χαρακτήρα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Πώς αλλιώς κανείς να εξηγήσει το γεγονός ότι τότε που η Ελλάδα έμπαινε στην ευρωπαϊκή οικογένεια χάρη στην επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αντισταθεί στους λαϊκισμούς της εποχής, ο Ανδρέας Παπανδρέου κλότσησε την ευκαιρία να βάλει τις βάσεις για την Ελλάδα της προόδου και της κοινωνικής συνοχής.
Δεν θα αναφερθούμε σε δημοσιονομικά μεγέθη, παρά το γεγονός ότι τη δεκαετία του ’80 το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάσθηκε και ο πληθωρισμός παρέμενε σε διψήφια ποσοστά ροκανίζοντας την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων.
Το μεγαλύτερο σφάλμα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι, ενώ είχε την πρωτοφανή πολιτική δύναμη και απίστευτη λαϊκή επιρροή να διαμορφώσει συνειδήσεις και συμπεριφορές, ευλόγησε τις συντεχνίες και επέβαλε την πιο οπισθοδρομική μορφή συνδικαλισμού σε όλο το φάσμα της οικονομίας. Από τις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις, όπου το δικαίωμα στην αργομισθία έγινε πραγματικότητα, μέχρι τα «δωράκια» στις ΔΕΚΟ, που αποτέλεσαν τη δεξαμενή της διαφθοράς και της ατιμωρησίας.
Πώς αλλιώς κανείς να εξηγήσει το γεγονός ότι τότε που η Ελλάδα έμπαινε στην ευρωπαϊκή οικογένεια χάρη στην επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αντισταθεί στους λαϊκισμούς της εποχής, ο Ανδρέας Παπανδρέου κλότσησε την ευκαιρία να βάλει τις βάσεις για την Ελλάδα της προόδου και της κοινωνικής συνοχής.
Δεν θα αναφερθούμε σε δημοσιονομικά μεγέθη, παρά το γεγονός ότι τη δεκαετία του ’80 το δημόσιο χρέος υπερδιπλασιάσθηκε και ο πληθωρισμός παρέμενε σε διψήφια ποσοστά ροκανίζοντας την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων.
Το μεγαλύτερο σφάλμα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι, ενώ είχε την πρωτοφανή πολιτική δύναμη και απίστευτη λαϊκή επιρροή να διαμορφώσει συνειδήσεις και συμπεριφορές, ευλόγησε τις συντεχνίες και επέβαλε την πιο οπισθοδρομική μορφή συνδικαλισμού σε όλο το φάσμα της οικονομίας. Από τις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις, όπου το δικαίωμα στην αργομισθία έγινε πραγματικότητα, μέχρι τα «δωράκια» στις ΔΕΚΟ, που αποτέλεσαν τη δεξαμενή της διαφθοράς και της ατιμωρησίας.
