Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Η εσωτερική ένταση που διαπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κατανοητή.

Η περιπέτεια της Κύπρου συμπύκνωσε μέσα σε μία εβδομάδα τα πολιτικά διδάγματα που θα έπρεπε να είχε βγάλει η Ελλάδα εδώ και πέντε χρόνια, από το ξέσπασμα της κρίσης. Κατ' αρχάς, έκανε απτή την τεράστια διαφορά μεταξύ της επώδυνης λύσης (δανειακή σύμβαση, Μνημόνια) και της καταστροφής (χρεοκοπία). Εδειξε πόσο κίβδηλα είναι επιχειρήματα του τύπου «έτσι και αλλιώς έχουμε χρεοκοπήσει» ή «τι άλλο έχουμε να χάσουμε». Σήμερα ξέρουμε ότι με την χρεοκοπία και το τραπεζικό σύστημα δεν παίζεις. Από την άλλη, εύλογο είναι να ενισχυθούν οι φωνές υπέρ της δραχμής κερδίζοντας έδαφος έναντι της δημαγωγίας περί «επαναδιαπραγμάτευσης», «ηρωικών μονομερών ενεργειών», «όχι στην τρόικα - ναι στο ευρώ». Απόψεις που υπονομεύτηκαν ευθέως από την κυπριακή εμπειρία. Η εσωτερική ένταση που διαπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κατανοητή. Ο επικοινωνιακός ακτιβισμός του κ. Τσίπρα και οι αριστεροδεξιές καντρίλιες δεν φτάνουν να σκεπάσουν τα χάσματα μεταξύ της (υποτιθέμενης) επιλογής υπέρ του ευρώ, της κάθετης αντιμνημονιακής ρητορείας και του κομματικού προγράμματος που παραπέμπει σε αποχώρηση από την ΕΕ. Από την άλλη μεριά, βγαίνει ενισχυμένη η νομιμοποίηση της τρικομματικής κυβέρνησης ως επιλογή εθνικής ευθύνης και συνεργατικής διαχείρισης της κρίσης στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Αλλωστε, πόσο πειστικό είναι να κατηγορούνται η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ για τη συνεργασία με τη ΝΔ, όταν συμπήγνυται αντιπολιτευτικό «μέτωπο» ΣΥΡΙΖΑ - Καμμένου, και λίγο δεξιότερα ο χρυσαυγίτης κ. Παππάς υποκύπτει στην ακράτειά του;

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Δυστυχώς δεν μάθαμε να τιμωρούμε, αλλά αντιθέτως επιβραβεύουμε τους λαϊκιστές.


Η παλαιοκομματική νοοτροπία του προστάτη του λαού και ο επικίνδυνος λαϊκισμός σηκώνουν κεφάλι και κυριαρχούν στα... κεφάλια των αντιπάλων των μεταρρυθμίσεων.
Μόνο που οι εμφανιζόμενοι ως προστάτες των λαϊκών συμφερόντων (λες και οι συνάδελφοί τους είναι εχθροί) δεν καταλαβαίνουν ή για άλλους ιδιοτελείς λόγους (ψηφαλάκια γαρ) αντιτάσσονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, κάνουν δηλώσεις ή διαρροές που χαϊδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους, αλλά στην ουσία με τη στάση τους απειλούν με λεηλασία τα εισοδήματα των πολιτών και των παιδιών τους.
Γιατί τυχόν αποτυχία της κυβέρνησης στην εκτέλεση του προϋπολογισμού (η επιτυχία συνδέεται άμεσα με τις μεταρρυθμίσεις), και προπαντός η αδυναμία ριζικής ανατροπής του στάτους του παρελθόντος και του οικονομικού μοντέλου των τελευταίων χρόνων, συνεπάγεται με μαθηματική ακρίβεια δεινά για τον λαό και κυρίως για τους πλέον αδύναμους οικονομικά και τους νέους.
Αλλά κι εμείς οι πολίτες έχουμε ευθύνες. Μας αρέσει να μας χαϊδεύουν τα αυτιά, να μας παραμυθιάζουν με ανέφικτες υποσχέσεις με καλά λόγια.
Δυστυχώς δεν μάθαμε να τιμωρούμε, αλλά αντιθέτως επιβραβεύουμε τους λαϊκιστές, που στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία επιδεικνύουν ανεύθυνη συμπεριφορά και αν αύριο επικρατήσουν, θα αποδειχθούν μοιραίοι. Οχι γι΄ αυτούς, αλλά για τον λαό.

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Συμβαίνει, λοιπόν, κάποτε να εκτιναχθείς ψηλά επειδή δεν ξέρεις πού πηγαίνεις.


Συμβαίνει, λοιπόν, κάποτε να εκτιναχθείς ψηλά επειδή δεν ξέρεις πού πηγαίνεις. Υπό προϋποθέσεις, όμως. Εξωγενείς προϋποθέσεις, κατ’ αρχάς, λ.χ. η τύχη να έχεις τις συνθήκες ευνοϊκές, αλλά και ενδογενείς, όπως η απαραίτητη επιπολαιότητα του χαρακτήρα ώστε να μην έχεις συναίσθηση του κινδύνου. Από την πρόσφατη περιπέτεια στην οποία παρέσυρε τον ΣΥΡΙΖΑ η ηγεσία του, εξαιτίας της τρέχουσας κυπριακής κρίσης, αντιλαμβάνομαι ότι ο Αλέξης Τσίπρας διαθέτει μεν την επιπολαιότητα σε ικανό βαθμό ώστε περιστασιακά να εκτινάσσεται στα ύψη, δεν είχε όμως την τύχη με το μέρος του. Θα ήταν ωστόσο υπερβολική απαίτηση από την τύχη, να περιμένει ότι ένας ολόκληρος λαός –ο κυπριακός– και η πολιτική ηγεσία του θα διαθέτουν τη δική του απύθμενη επιπολαιότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποδέχθηκε με πανηγυρισμούς και τυμπανοκρουσίες την άρνηση των Κυπριών στην (κακή) αρχική λύση που τους πρόσφερε το Eurogroup για το τραπεζικό τους σύστημα. Εσπευσε να δει στο γεγονός την αρχή του τέλους του καπιταλισμού στην Ευρώπη, δεν είδε όμως ότι με τη στάση του αυτή παγιδεύτηκε σε μια θέση βαθύτατα αντιφατική: πώς γίνεται, από τη μια πλευρά, να επικρίνεις το δήθεν νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα της Ευρώπης και, από την άλλη, να υπερασπίζεσαι τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου με τα λεφτά των άλλων και χωρίς κόστος ούτε για την Κύπρο ούτε για τις τράπεζές της; (Θέση ακραιφνώς και κατ’ εξοχήν σοσιαλιστική ― αλλά το πρόβλημα με τον σοσιαλισμό, όπως έχει πει η Θάτσερ, είναι ότι κάποτε τα λεφτά των άλλων τελειώνουν...)
Οι Κύπριοι είδαν τι σήμαινε το ηρωικό «όχι» και, όπως μπορούσαν, το μάζεψαν πίσω. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατον να ξεφύγει από την αντίφαση στην οποία έχει παγιδευτεί. Στην αρχή, μόλις συνειδητοποίησαν τη μεγαλειώδη γκάφα τους, προσπάθησαν να αμυνθούν περνώντας στην επίθεση με μια αυτοσχέδια γιούργια: με μια συνέντευξη στην οποία καθύβρισαν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με όρους που ώς τότε δεν είχαν χρησιμοποιήσει («κυνικοί γκάνγκστερ» κ.λπ.). Υστερα, μες στην παραζάλη του σοκ, προχώρησαν στην «πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση», όπως τη χαρακτήρισε ο Π. Σκουρλέτης, με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, η οποία κατέληξε σε συμφωνία για «κοινό μέτωπο στους κοινωνικούς και κοινοβουλευτικούς αγώνες». Τώρα, υιοθετούν τη θέση που πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν έφθασε στο απόγειο της απελπισίας του, θέση εξαιτίας της οποίας η κυβέρνησή του οδηγήθηκε στο τέλος της: «δημοψήφισμα για να αποφασίσουν οι λαοί». Εν ολίγοις, μύλος η κατάσταση...

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Το παράδειγμα της Κύπρου γράφει Ιστορία .

Αν κατηφορίσουμε στην καθημερινή πεζότητα, θα διαπιστώσουμε πως η εμπιστοσύνη ως στοιχείο της ευρωπαϊκής κουλτούρας εξέλιπε. Ο νέου τύπου «ηγεμών» μπορεί να υφαρπάζει τις καταθέσεις των πολιτών στις τράπεζες και να τις μεταβαπτίζει σε «επενδυτικό πρόγραμμα», μπορεί, επίσης, να μετατρέπει μια χώρα εν μία νυκτί σε ζητιάνα χωρίς να συναντά την παραμικρή αντίσταση διότι ο νέος «θεός» τιμωρεί όσους δεν του προσφέρουν διακαώς τις σπονδές τους. Μπορεί κάλλιστα και ο αδερφός να προδίδει τον αδερφό, διότι το επιτάσσει ο νέος «θεός» με τον επί της Γης εκπρόσωπό του, κι αλίμονο αν περιπέσεις στην οργή του θεού, που συστήνεται ως Προκρούστης και όχι ως Πανάγαθος. Τι κληρονομιά αφήνεις καθώς πας να επισημοποιήσεις τη σχέση του Κάιν με τον Αβελ, να την αναθεωρήσεις. Επίσης, μπορεί κάποιος νέου τύπου «ηγεμών» να βγαίνει και να λέει πως τον ζηλεύουμε επειδή είναι πλούσιος. Αν, όμως, του επιρρίψουμε τη δική του σωματική αδυναμία και του πούμε «τι να σου ζηλέψουμε, ρε κακομοίρη, που με τη δύναμη του φόβου στον αδύναμο πας να καλύψεις αυτό που βλέπουμε και που δεν θα θέλαμε να είμαστε στη θέση σου», θα μας αποκαλούσαν σύσσωμοι οι λακέδες του πώς;

Το μόνο πρώτο φιλοσοφικό συμπέρασμα που αποκομίζει κανείς αυτές τις μέρες της πανευρωπαϊκής λαίλαπας, με αφορμή τη σφαγή της Κύπρου, είναι πως όταν θέλεις να ακυρώσεις ένα σύστημα που ως τώρα λειτουργεί, το μεταβάλλεις σε αναξιόπιστο. Πώς; Με τη δύναμη του ισχυρού. Το παράδειγμα της Κύπρου γράφει Ιστορία .

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΟΙ Ανεξάρτητοι Ελληνες ψάχνουν να συγκροτήσουν μέτωπο κατά Στουρνάρα με τον ΣΥΡΙΖΑ.


 Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες στοχοποιούν τον Γιάννη Στουρνάρα. Το τζαρτζάρισμα με την τρόικα και οι κόκκινες γραμμές Βενιζέλου και Κουβέλη για νέα μέτρα δίνουν την αίσθηση ότι ο υπουργός Οικονομικών είναι ενδοκυβερνητικά ευάλωτος. Η Κύπρος πάει σε κόντρα με την Ευρωπαϊκή Ενωση και καλλιεργείται η προσδοκία στους αντιμνημονιακούς ότι το «όχι» της Λευκωσίας θα είναι η αρχή του τέλους της λιτότητας, αναγκάζοντας σε υποχώρηση τη Γερμανία. Προεξοφλείται ενεργοποίηση των Ρώσων και ταπείνωση της Αθήνας που ουδέποτε σήκωσε ανάστημα κατά της Ευρώπης. Ο Αλέξης Τσίπρας συναντάται με τον Πάνο Καμμένο, καθώς οι Ανεξάρτητοι Ελληνες ψάχνουν να συγκροτήσουν μέτωπο κατά Στουρνάρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Κύπρος φθάνει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, καθώς η διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλλες πάει στα άκρα. Η Μέρκελ τα στυλώνει. Ο Πούτιν δεν βοηθάει. Ο Νίκος Αναστασιάδης υποχωρεί. Το τελικό πακέτο συμφωνίας είναι πολύ χειρότερο από το αρχικό.
ΚΑΤΟΠΙΝ όλων αυτών επέρχεται ομαλοποίηση. Στο ξεκίνημα της νέας εβδομάδας ο Στουρνάρας ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτικούς αρχηγούς. Μεταξύ αυτών και ο Αλέξης Τσίπρας. Πώς ήταν το κλίμα στην κουβέντα εντός; Πολύ καλό. Πάει η εποχή που ακόμη και ο - Σκανδιναβός - Γιώργος Παπανδρέου τά 'παιρνε με τον Αλέξη στις κατ' ιδίαν συναντήσεις τους διότι τον εξερέθιζε το στυλ του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Η δραματική ανατροπή στα Κυπριακά είχε ως αποτέλεσμα εκεί που τον Στουρνάρα τον πήγαιναν για μαχαίρι, να έχουμε τώρα αγκαλιές και φιλιά. Ως γνωστόν, ο Τσίπρας - αν θέλει - έχει μια χαρά άνεση στην προσωπική επαφή.
ΤΙ έχει συμβεί; Είναι απλό. Οι ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν. Και η μεσαία τάξη που θέλει να προσεγγίσει ο Τσίπρας για να φθάσει στην εξουσία έχει τρομάξει με τα της Κύπρου. Ακόμη περισσότερο: τρίβει τα μάτια της με αυτά που έχει ακούσει τόσο καιρό από ΣΥΡΙΖΑ και άλλους αρματολούς της αντίστασης στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Προκειμένου να μαζέψει τις εντυπώσεις, ο Τσίπρας επιχειρεί το γνωστό ζιγκ-ζαγκ. Οπως γύρισε από το Βερολίνο κι έπιασε - τρόπος του λέγειν - την ντουντούκα για να βγει στο πεζοδρόμιο, έτσι πριν περάσει μια εβδομάδα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από τη συναντίληψη με τον Καμμένο στην εγκάρδια συζήτηση με τον Στουρνάρα για τα οικονομικά.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Τι πράγματα είναι αυτά; Τι επίπεδο πολιτισμού είναι δαύτο;

Για ποια εμπιστοσύνη θα μιλούσαμε από εκεί και μετά, ποιος Αναστασιάδης που έβγαινε κι έλεγε ότι «εγγυάται», ποιος Στουρνάρας που βγαίνει να «καθησυχάσει» (βοήθεια ο Βέγγος!) τους Ελληνες καταθέτες, αφού η εμπιστοσύνη θα είχε κλονιστεί ανεπανόρθωτα και μαζί της θα είχε παρασύρει το ίδιο το τραπεζικό σύστημα, που είναι η αρχή του καπιταλισμού; Το ίδιο δεν θα συνέβαινε στην άλλη περίπτωση και με το οικογενειακό σύστημα αφού η οικογένεια είναι το θεμέλιο της κοινωνίας;
Κι όμως, τον υπογράφοντα κάτι άλλο είναι που τον τρόμαξε περισσότερο. Το ότι την επομένη της κυπριακής βόμβας έκανε ο ίδιος μια βόλτα στο Διαδίκτυο και τα σχόλια που διάβασε ήταν άκρως ανατριχιαστικά. «Καλά να πάθουν οι Κύπριοι» έλεγε ο ένας, «να τους δω τώρα αν θα έρχονται να μας κουνιούνται πως πάνε κάθε Σαββατοκύριακο στα μπουζούκια» σχολίαζε ο άλλος, «σιγά τους πολλούς που μαζεύτηκαν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο» απαντούσε τρίτος Ελληνάρας, «τώρα θα δείτε, Κύπριοι, πόσα απίδια χωράει ο σάκος»…  Τέτοια.

Πού τη βρίσκουμε τόση κακία, ρε παιδιά; Από πού πηγάζει όλο αυτό το μίσος, όλη αυτή η χαιρεκακία απέναντι σε κάποιον που δοκιμάζεται με τρόπο χειρότερο από αυτόν που δοκιμαζόμαστε οι ίδιοι; Τι πράγματα είναι αυτά; Τι επίπεδο πολιτισμού είναι δαύτο; Ποιοι είναι οι «Κύπριοι» για τους οποίους μιλούν τόσο απαξιωτικά κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους οι διάφοροι Κάιν; Διότι περί συνδρόμου Κάιν μιλάμε. Κανονικά. Φαίνεται πως ο πολύς «Σουλειμάν» έχει κάψει «δίσκους» κι έχουμε χάσει την άκρη αλλά και τη μέση της Ιστορίας, ως λαός. Κι αυτή η ανωνυμία του «χρήστη»! «…Αν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει λευτεριά». Αμ θα το «ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη, αληθινά», αγαπητά αδέρφια, καρντάσια, Κάιν. Να είμαστε βέβαιοι. Αν δεν το έχουν πει ήδη!

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Τι μας περιμένει στη γωνία;

Μας πάνε για σφάξιμο στο πόδι σαν την Κύπρο; Τι μας περιμένει στη γωνία; Πώς μπορεί η Ελλάδα να αντέξει οικονομικά αλλά και ψυχολογικά μια άμεση χρεοκοπία της κυπριακής οικονομίας; Τι τσαμπουκά θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε από δω και πέρα από τον νέο από πολύ βόρεια Κίνδυνο; Κι αν επιβιώσει κούτσα-κούτσα η Μεγαλόνησος παίρνοντας την κάτω βόλτα όπως κι εμείς, πού πάμε όλοι μαζί τελικά; Τι είδους ρόλο μάς επιφυλάσσουν οι νέοι κοσμοκράτορες; Θέλουν, λέει, μικρότερο τραπεζικό τομέα στη Λευκωσία; Κι αν αύριο θελήσουν λιγότερο τουρισμό στην Κρήτη, θα μας κόψουν τις τσάρτερ πτήσεις; Το μεσογειακό ελαιόλαδο θα βγαίνει στο Αμβούργο; Υπάρχει ζήτημα για ΟΛΟ ΤΟΝ ΝΟΤΟ της Ευρώπης ή μήπως έχουν βάλει στο στόχαστρο μόνο εμάς τους ιδιόρρυθμους ανατολικούς Χριστιανούς Ορθόδοξους, μέρα που ’ναι, Παναγιά μου; 

Αναμφίβολα υπάρχει μια σειρά απαντήσεων να διαλέξουμε, αλλά έτσι όπως πηγαίνουν τα πράγματα θα ’ναι καλύτερα για λόγους ασφαλείας να μη βασίσουμε την πολιτική μας στις πιο αισιόδοξες επιλογές. Από σκούρο μέχρι βαθύ μαύρο μάς βλέπω, αν αύριο μας πουν «απολύσεις ή καταθέσεις» π.χ., που είναι και το πιο εύκολο να υποψιαστείς. Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑ ΚΙΝΔΥΝΟ. Κι εδώ και στο νησί. Από εκεί πρέπει να ξεκινάει ο προβληματισμός, μετά τους πανηγυρισμούς και τα μοιρολόγια που εναλλάσσονται ταχύτατα μεταξύ τους. Σήμερα βρισκόμαστε ακόμα μπροστά στη «διαχείριση» του πρώτου «ΟΧΙ» που είπαν οι Κύπριοι, κάνοντάς μας όλους καταρχάς περήφανους. Ομως ταχύτατα αποδείχθηκε ότι το ζήτημα είναι να μείνουμε περήφανοι όρθιοι και όχι ένδοξα πτώματα. Ολα παίζουν τον ρόλο τους. Μην ξεχνάμε ότι και το 1940 όλη η Ευρώπη -πλην Μ. Βρετανίας- θεωρούσε εντελώς άσκοπο να αντισταθεί στην ισοπεδωτική πολεμική ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ μηχανή. Ετσι οι Γερμανοί πέρασαν περπατώντας ακόμη κι από ολόκληρη Γαλλία και λίγο έλειψε να αλλάξουν για πάντα τη μοίρα της ανθρωπότητας. Εντελώς παράλογο έμοιαζε σε πολλούς και το σθεναρό «ΟΧΙ» της ασήμαντης Ελλάδας απέναντι στον Μουσολίνι, που απλώς ήθελε να «διέλθει» από τη χώρα μας. Ετσι γράφτηκε μία από τις πιο μεγάλες σελίδες της Ιστορίας μας. Μέσα απ’ τη στρατιωτική ήττα κερδήθηκε με βαρύτατο κόστος ένας ΗΘΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ που μας έβαλε μετά την τραγωδία στο τραπέζι των νικητών. Χαράχτηκε στα βιβλία με πολύ αίμα η ρήση του Τσόρτσιλ, ότι «εφεξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Ελληνες»... 

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Απειλούνται να χάσουν όσα κέρδισαν με σαράντα χρόνια σκληρής δουλειάς, μετά την εθνική τραγωδία του ’74.


Τι μας δείχνει η εν εξελίξει εμπειρία της χρεοκοπημένης Κύπρου; Πολλά. Μας δείχνει κατ’ αρχάς πώς αντιδρούν οι αδελφοί Κύπριοι σε ιστορικές στιγμές, αντιμέτωποι με κρίσιμα διλήμματα: αποφασίζουν. Και παρά το μικρό μέγεθος του νεαρού κράτους τους, τολμούν να αναλαμβάνουν το ρίσκο της εναντίωσης στους μεγάλους. Με όποιο κόστος. Φυσικά: το πανεθνικό και παλλαϊκό κίνημα της αυτοδιάθεσης είναι μνήμη νωπή ακόμη. Οπως νωπή είναι και η ήττα του 1974, η κατοχή του βορείου τμήματος, η προσφυγιά, ο σκληρός αγώνας για ανοικοδόμηση. Η αυτοδιάθεση, δηλαδή η αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού, στα χρόνια του ’50, κόστισε κάτι παραπάνω από χαράτσι επί των καταθέσεων: κόστισε αίμα, έφηβοι και παλικάρια απαγχονίζονταν κι ύστερα θάβονταν άκλαφτα σε φυλακισμένα μνήματα. Κάθε οικογένεια στην Κύπρο έχει τέτοιες μνήμες: μία φωτογραφία αγωνιστή, μία φωτογραφία αγνοούμενου, μία φωτογραφία με το χαμένο σπίτι στα Κατεχόμενα, φωτογραφίες με ξενιτεμένους στο Λονδίνο, στην Αυστραλία, στην Αμερική.
Παρ’ όλ’ αυτά, αυτοδιάθεση. Αυτό είναι το νόημα του «όχι» απέναντι στη σκληρή απόφαση του Eurogroup, η οποία de facto πλήγωσε βαριά την οικονομία της Κύπρου, και μόνο με την ανακοίνωσή της. Μπορεί η εφεξής πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά το «όχι» να είναι αναλόγως ή και περισσότερο επώδυνη, αλλά υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά: η επιλογή θα είναι δική της. Οπως και με το σχέδιο Ανάν, το 2004: δεν ήταν εύκολη απόφαση· όλοι οι μεγάλοι φίλοι πίεζαν αφόρητα τους Κυπρίους να αποφασίσουν για το καλό τους υπέρ ενός υβριδικού μορφώματος με ασαφή κυριαρχία και αμφίβολη βιωσιμότητα. Αυτοί αποφάσισαν «όχι». Τους απειλούσαν, αυτούς τους μικρούς και ολίγους, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες πάνω σε ένα διαιρεμένο νησί στη Μεσόγειο, ότι, αν αντιταχθούν, θα καταστραφούν. Αντιτάχθηκαν, και δεν καταστράφηκαν.
Αναλόγως τώρα: απειλούνται με μια άλλη καταστροφή, τη χρεοκοπία. Απειλούνται να χάσουν όσα κέρδισαν με σαράντα χρόνια σκληρής δουλειάς, μετά την εθνική τραγωδία του ’74. Αφού, εν τω μεταξύ, έχουν εκχωρήσει οικειοθελώς στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην Ευρωζώνη μέγα μέρος της εθνικής κυριαρχίας, της με αίμα κερδισμένης. Θα πληγωθούν, βαριά ενδεχομένως. Πάντως, όχι τόσο βαριά όσο το ’74. Και σίγουρα δεν θα καταστραφούν: αφού δεν τέλειωσαν τότε, με την πολεμική ήττα.

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Ένα τεράστιο φορτίο με λαθραία τσιγάρα ανακάλυψαν οι αστυνομικοί της Ορεστιάδας ...

Ένα τεράστιο φορτίο με λαθραία  τσιγάρα ανακάλυψαν οι αστυνομικοί της Ασφάλειας σε ένα Ι.Χ. φορτηγό με βουλγαρικές πινακίδες, το οποίο εντόπισαν σταθμευμένο στο Ορμένιο Ορεστιάδας ακολουθώντας πληροφορίες που είχαν δεχθεί.

Ωστόσο, ο οδηγός και οι επιβάτες είχαν γίνει άφαντοι, πιθανότατα  επειδή είχαν συνεννοηθεί με τους παραλήπτες του φορτίου  να το αφήσουν στο συγκεκριμένο σημείο για να το πάρουν. Ωστόσο, παρά την παρακολούθηση του  χώρου, δεν εμφανίστηκαν οι  παραλήπτες κι έτσι οι αστυνομικοί  ερεύνησαν την καρότσα του οχήματος.

Μέσα, βρήκαν 140.500 πακέτα λαθραίων τσιγάρων που δεν έφεραν την ενδεικτική ταινία ειδικού φόρου κατανάλωσης και τα κατέσχεσαν μαζί με το φορτηγό για να τα στείλουν στο Τελωνείο Ορεστιάδας, όπου θα προσδιοριστούν οι διαφυγόντες δασμοί και φόροι για το ελληνικό δημόσιο. Ο ιδιοκτήτης και ο οδηγός αναζητούνται από τα τέσσερα συνοδευτικά έγγραφα που βρέθηκαν μέσα στο φορτηγό.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Κι όλα αυτά, χάρη στην επάρατη κρίση.

Το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να λάβει στο άμεσο μέλλον εντολή σχηματισμού κυβέρνησης τον έχει φέρει στα πρόθυρα της σχιζοφρένειας. Από τη μία έχει την ισχυρή παραδοσιακή δυναμική που διαθέτουν οι μειοψηφίες, οι οποίες – ελεύθερες από δεσμεύσεις – διακηρύττουν και πράττουν ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, και από την άλλη δείχνει κάποιες στιγμές σα να συναισθάνεται τη θέση στην οποία τον τοποθέτησε η λαϊκή ψήφος και ψάχνει αμήχανα να ανταποκριθεί – πρόθυμα, είναι η αλήθεια – στον νέο του ρόλο…
Έτσι, στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί, θα έλεγε κανείς, μια χαρούμενη ατμόσφαιρα – όπου ο καθένας φέρεται ανάλογα με τη συναίσθηση που διαθέτει απέναντι στην πραγματικότητα. Όλοι μαζί σπάνια συμπίπτουν σε αυτή την πολυφωνική ορχήστρα, που ωστόσο παίζει έντονα φάλτσα λίγο πριν κληθεί να ανέβει στη σκηνή της εξουσίας! Κοινή αγωνία όλων των βουλευτών, των στελεχών και των μελών του είναι να κρύψουν την υπέρτατη χαρά που χαρίζει στους εκλεκτούς της η αίσθηση της εξουσίας. Μερικές φορές, μάλιστα, γίνονται και συμπαθείς στην αγωνία τους να φανούν ψύχραιμοι, αλλά η… χαρά τους προδίδει – όπως και τα λόγια και τα έργα τους. Οι μέχρι πρότινος αντιεξουσιαστές μεταλλάσσονται σε γοητευτικούς εραστές της εξουσίας και κάνουν τα πάντα προκειμένου να τη διαχειριστούν και να τη διατηρήσουν. Λαλούν ολημερίς κι ολονυχτίς σα να προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν ζουν ένα όνειρο, αλλά μια πραγματικότητα. Κι όλα αυτά, χάρη στην επάρατη κρίση. Η κρίση και ο εκπεσμός του κατεστημένου πολιτικού συστήματος, τους έφερε απρόσμενα και απροετοίμαστα στα πρόθυρα της εξουσίας. Απ’ την εμφανή τους αμηχανία μπερδεύουν τις νεκρολογίες προς τον Καραμανλή με αυτές προς τον Τσάβες, το ευρώ με τη δραχμή, την Ευρώπη με τη Λατινική Αμερική, το London School of Economics και το Columbia με την ΑΣΟΕΕ των ανακυκλώσιμων φιαλών μπύρας και των «οικιακών» αντιασφυξιογόνων μασκών…
Θα ήταν κανείς άδικος αν δεν αναγνώριζε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τις φιλότιμες και εντατικές προσπάθειές της στο μάθημα των αγγλικών – και σ’ αυτό της… προσομοίωσης της εξουσίας. Ωστόσο, θα μπορούσε να σημειώσει κάποιος ότι, όπως οι διαρθρωτικές αλλαγές θέλουν τον χρόνο τους, έτσι και οι αντιεξουσιαστικές πολιτικές θέσεις θέλουν τον δικό τους, έως ότου μεταλλαχτούν σε κυβερνητικές προτάσεις και πρακτικές διεξόδου από τα καθημερινά μας αδιέξοδα στα οποία οδηγηθήκαμε από τις βάρβαρες πολιτικές των αστικών κομμάτων της εξουσίας – που τη νέμονταν μονοπωλιακά δεκαετίες ολόκληρες. Αν πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προλαβαίνει το ραντεβού του με την εξουσία, μπορεί να προχωρήσει σε μια πολιτική εναλλακτική πρόταση πολλών ταχυτήτων: τη μια μέρα να διοικεί προεδρικά - ευρωπαϊκά και θεσμικά, τη δεύτερη γερά με Αριστερό Ρεύμα και την τρίτη με ΑΝΤΑΡΣΥΑ – για χαρωπό διάλειμμα!

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Είναι αυτοί που διαχειρίστηκαν τις τύχες μας από το 1974 και εντεύθεν.


Με την πατρίδα μας να διανύει τον τέταρτο χρόνο οικονομικής κρίσης και ύφεσης, προκαλούν εντύπωση οι συνεχείς δηλώσεις των πολιτικών της Χώρας μας, ότι θα διασώσουν τη Χώρα, οικοδομώντας ένα νέο μοντέλο οργάνωσης και διακυβέρνησης. Δηλώσεις που αναφέρονται σε επικείμενη ανάπτυξη, πρόοδο, μεταρρυθμίσεις, ότι οι παθογένειες του συστήματος που οικοδομήθηκε κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης θα αποτελούν πλέον παρελθόν κ.λπ.. Δηλώσεις που δημιουργούν προβληματισμό αν όντως η Ελληνική πολιτική τάξη πιστεύει όσα δηλώνει, ή έχει την πεποίθηση ότι απευθύνεται σε πολίτες οι οποίοι στερούνται στοιχειώδους κρίσης και κατά συνέπεια είναι και εύκολα διαχειρίσιμοι.
Οι πολιτικοί και τα κόμματα που διαχειρίζονται τώρα σε κυβερνητικό επίπεδο την Χώρα μας, είναι αυτοί/αυτά που διαχειρίστηκαν τις τύχες της από το 1974 και εντεύθεν. Αυτοί οικοδόμησαν την σημερινή Ελλάδα και δημιούργησαν τις παθογένειες στην ελληνική δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στην παιδεία,στην αγορά εργασίας, στην δικαιοσύνη, στην ασφάλεια. Αυτοί είναι που δεν κατάφεραν να αξιοποίησουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Χώρας μας από την ενταξή της στην Ε.Ε. Αυτοί δημιούργησαν τους κομματικούς στρατούς στο δημόσιο, τα ελεγχόμενα εργατικά συνδικάτα, τις διαδικασίες περί προμηθειών, την ασυλία των πολιτικών και τα προνομιά τους. Αναφέρονται σε μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν αφορούν την πολιτική τάξη και την άσκηση πολιτικής εξουσίας, αλλά όλους τους άλλους πλην αυτών που δημιούργησαν τα προβλήματα.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις που σημαίνουν απολύσεις, συρρίκνωση μισθών και εισοδημάτων, μείωση του βιοτικού επιπέδου δεν περιλαμβάνεται ο ανάλογος περιορισμός στις αποζημιώσεις και τα προνομιά τους. Επιπρόσθετα οι πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής που ασκούνται σε επίπεδο μεταρρυθμίσεων είναι αποτελεσματικές στην επίτευξη απολύσεων, στην αύξηση της ανεργίας, στην μείωση εισοδημάτων κ.λπ., αλλά δεν είναι αποτελεσματικές στην μείωση των τιμών βασικών καταναλωτικών ειδών αλλά υπηρεσιών δημόσιας ωφέλειας οι οποίες συνεχώς αυξάνονται.

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Η υπόθεση του ζεόλιθου στα Πετρωτά του Έβρου ξεπέρασε τα όρια τις κοροϊδίας.

Η υπόθεση του ζεόλιθου στα Πετρωτά του Έβρου ξεπέρασε τα όρια του νομού Έβρου και της Περιφέρειας και πλέον με το θέμα ασχολείται ήδη εισαγγελέας και σε λίγο καιρό θα απασχολήσει και την ολομέλεια της Βουλής. Η επένδυση εξόρυξης ζεόλιθου ύψους 40 εκατομμυρίων ευρώ σταμάτησε, όταν υπουργός Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής ήταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Μάλιστα όπως είχε γράψει πριν αρκετό καιρό το e-evros.gr ο κ. Παπακωνσταντίνου φαίνεται ότι συνδέεται με «δεσμούς αίματος» με την εταιρεία που δραστηριοποιείται στη Βουλγαρία και τροφοδοτεί τη χώρα μας με ζεόλιθο.

Εξαιτίας όλων αυτών που είδαν το φως της δημοσιότητας ο οικονομικός εισαγγελές Γρηγόρης Πεπόνης διέταξε προκαταρκτική εξέταση με αφορμή δημοσιεύματα σύμφωνα με το οποίο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Περιβάλλοντος και ο Γιάννης Μανιάτης ως υφυπουργός ματαίωσαν επένδυση εξόρυξης ζεόλιθου στον Εβρο, τη στιγμή που η Ελλάδα εισάγει το ορυκτό αυτό σε ακριβότερη τιμή από τη Βουλγαρία και την Τουρκία.

Εν τω μεταξύ και πριν την παρέμβαση του εισαγγελέα, η υπόθεση απασχόλησε τη δικαιοσύνη, καθώς ο Γιάννης Μανιάτης μήνυσε τον πρώην γενικό γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Περιφέρειας Μακεδονίας-Θράκης, Θύμιο Σώκο, για παράβαση καθήκοντος, επειδή δεν εκτέλεσε διεθνή ανοιχτό διαγωνισμό για την ανάθεση της εξόρυξης και κατήγγειλε ως ηθικό αυτουργό στην παράβαση καθήκοντος καταγγέλλει τους υπευθύνους της εταιρείας GEO-VET.

Ωστόσο η υπόθεση «μπήκε στο αρχείο» από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Ορεστιάδας, καθώς δεν προέκυψε ευθύνη του κ. Σώκου, αλλά αντίθετα κρίθηκε ότι νομίμως προέβη σε απευθείας μίσθωση του λατομείου στην εταιρεία GEOVET, τον Μάιο του 2011. 

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Η Ευρώπη βρίσκεται σε μία από τις κρισιμότερες περιόδους της ιστορίας της.


Εάν δεν ανακοπεί η πορεία αυτή, την οποία επέβαλε η συντηρητική κυβέρνηση της Γερμανίας, είναι εξαιρετικά πιθανή η διάλυση της Ευρωζώνης και της ΟΝΕ, που θα συμπαρασύρει την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Το σημαντικότερο στοιχείο που αναδεικνύουν έρευνες κοινής γνώμης σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί ίσως η σταθεροποίηση του ευρωσκεπτικισμού και της δυσθυμίας έναντι των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οι λαοί της Ευρώπης, ακόμη και σε κράτη που δεν έχουν πληγεί έντονα από την κρίση όπως η Γερμανία, η Αυστρία και η Φινλανδία, εμφανίζονται διαρκώς προθυμότεροι να επιστρέψουν στα εθνικά νομίσματα και να διαχωρίσουν την τύχη τους από αυτή των πιο αδύναμων οικονομικά εταίρων.
Πρόκειται δηλαδή για την αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που είναι αλληλένδετη με τις πολιτικές λιτότητας στον ευρωπαϊκό Νότο.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε μία από τις κρισιμότερες περιόδους της ιστορίας της.
Πολιτικά διχασμένη, ανήμπορη να διαχειριστεί όχι μόνο το δημοκρατικό και κοινωνικό της έλλειμμα, αλλά και το δημοσιονομικό, με ηγέτες χωρίς λάμψη, υπεύθυνη για την ύφεση και την πρωτοφανή ανεργία που προκάλεσαν στενόμυαλες πολιτικές επιλογές, η Ευρωπαϊκή Ενωση διευθύνεται από μία κλειστή ομάδα πολιτικών, τραπεζιτών και βιομηχάνων με ενίοτε αντικρουόμενα συμφέροντα, η οποία έχει κλείσει τα αυτιά της σε όλες τις εκκλήσεις, παραινέσεις ή διαμαρτυρίες.

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Ο κάθε πολιτικός ηγέτης χρειάζεται να έχει μέσα του μια «εσωτερική φωτιά».


Ο κάθε πολιτικός ηγέτης χρειάζεται να έχει μέσα του μια «εσωτερική φωτιά», που του δίνει τη δύναμη να σηκωθεί κάθε φορά που πέφτει, να αντέχει την πίεση και να βάζει φιλόδοξους στόχους για τον εαυτό του και τη χώρα. Στην εποχή της εικοσιτετράωρης ενημέρωσης και της ισοπέδωσης των πάντων, είναι πολύ εύκολο να σβήσει η φωτιά με τις πρώτες περιπέτειες.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε σήμερα πολιτικούς οι οποίοι δεν θα νοιάζονται για την επανεκλογή τους, αλλά για την υστεροφημία τους. Χρειαζόμαστε, δηλαδή, πολιτικούς που, έστω και με μια δόση «ψώνιου», θα κοιτούν πιο μπροστά από τις δημοσκοπήσεις και τον επόμενο εκλογικό κύκλο. Μιλάμε, ασφαλώς, για έναν πολύ ειδικό τύπο ανθρώπου που δεν μπορεί να είναι «καλό παιδί» και που θα πρέπει να κάνει μεγάλες θυσίες, πέρα από τις προφανείς, που είναι η «φυλακή» της συνεχούς φύλαξης και η απώλεια κάθε έννοιας ιδιωτικής ζωής.
Παλαιότερα θεωρούσα βέβαιο ότι η εποχή μας δεν θα παρήγε τέτοιους πολιτικούς και πως θα περιοριζόμασταν στους «πλαστικούς» πολιτικούς, προϊόντα της επικοινωνίας και των δημοσκοπήσεων.

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Πέρα από τα ανώδυνα ιδεολογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να κάνει στροφή και στα επώδυνα καθημερινά:


Πέρα από τα ανώδυνα ιδεολογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να κάνει στροφή και στα επώδυνα καθημερινά: να πάψει δηλαδή να χαϊδεύει αυτιά στο ζήτημα της φορολογίας. Να παραδεχθεί - για παράδειγμα - ότι οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής στη χώρα δεν είναι οι επιχειρηματίες και οι μεγάλες εταιρείες, όπως τόσο βολικά διατείνεται. Αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες (γιατροί, δικηγόροι, έμποροι, βιοτέχνες και φυσικά αγρότες) οι οποίοι δήλωσαν το 2011 κατά μέσο όρο 5.000 ευρώ τον χρόνο!
 Οφείλει να παραδεχθεί επίσης ότι ο μόνος τρόπος για να πάρει πάνω της η οικονομία και να μειωθεί η ανεργία είναι να στηριχθεί ο ιδιωτικός τομέας - αφού το κράτος έχει προ πολλού χρεοκοπήσει. Για να επενδύσουν όμως τα χρήματά τους στην Ελλάδα έλληνες ή ξένοι επιχειρηματίες θα πρέπει να υπάρξει σημαντική μείωση στη φορολογία των επιχειρήσεων στα επίπεδα της Κύπρου, της Τουρκίας ή της Βουλγαρίας, δηλαδή στο 10%-15%. Και όχι να αυξηθεί η φορολογία, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ - οι Ιρλανδοί ήξεραν τι έκαναν όταν αρνήθηκαν στην κ. Μέρκελ να αυξήσουν τους φόρους στις επιχειρήσεις τους!
Ο κ. Τσίπρας έχει το πλεονέκτημα ότι αυτή τη στιγμή άλλοι βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά. Οφείλει όμως να μη δεσμεύεται για πολιτικές που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει, εφόσον κυβερνήσει. Το «λεφτά υπάρχουν» το δοκίμασε ο ελληνικός λαός - και ακόμη πληρώνει!

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Η φτωχοποίηση του Δημοσίου, έφερε μόνο τεράστια ύφεση.


Η Ελλάδα θα σωθεί. Για τους Ελληνες, τουλάχιστον για μεγάλο μέρος, υπάρχει σοβαρή αμφιβολία. Οσο περνάει ο καιρός, γίνεται οδυνηρά αντιληπτό ότι αναπτύσσονται δύο ταχύτητες αλλά και μεγάλη απόκλιση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην ευκολία προσαρμογής στο πρότυπο της «κανονικής» ευρωπαϊκής κοινωνίας και οικονομίας.
Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από τεράστια εξάρτηση από το κράτος και υπανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα. Το κράτος είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης και ρυθμιστής, που αν δεν θέλει, δεν γίνεται καμία επένδυση και δεν λειτουργεί ούτε μικρό μαγαζί. Κράτος σημαίνει ένα εκατομμύριο «εργαζόμενοι» και εκατοντάδες χιλιάδες ρυθμίσεις για τα πάντα, λογικά και παράλογα. Αυτή είναι η μία πτυχή της μη κανονικότητας της Ελλάδας. Η δεύτερη είναι η μη κανονικότητα του ιδιωτικού τομέα. Από τη μία υπάρχει ο ακραίος υπερεπαγγελματισμός, με τα εκατοντάδες χιλιάδες μικρομάγαζα, βιοτέχνες και επαγγελματίες και από την άλλη, η μικρή και υπανάπτυκτη βιομηχανία.
Η κρίση στην Ελλάδα σήμερα οφείλεται στην αδυναμία αυτού του ιδιωτικού τομέα να συντηρήσει το διογκωμένο κράτος και όσους τρέφονται από αυτό. Η χαμηλή ανταγωνιστικότητα δεν δημιουργεί έσοδα και η φορολογική μηχανή είναι διεφθαρμένη και ακραία ανεπαρκής. Περάσαμε το πρώτο στάδιο της πορείας προς την κανονικότητα κάνοντας μόνο τα εύκολα, μειώνοντας κρατικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις. Η φτωχοποίηση του Δημοσίου, όμως, έφερε μόνο τεράστια ύφεση. Τα μισά μαγαζιά κλείσανε, αλλά μένει να μειωθεί η έκταση του δημόσιου τομέα σε αριθμούς υπαλλήλων και σε τρόπο παρέμβασης στην οικονομία. Μένει να απελευθερωθεί το παραγωγικό δυναμικό της χώρας.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Να αντιμετωπίσουμε την αγριότητα και τη σκληρότητα που αρχίζει να κερδίζει έδαφος.


Η κατατρομοκράτηση συνεχίζεται από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς με εμπροσθοφυλακή τα ηλεκτρονικά μέσα που σπέρνουν πανικό με λόγια και εικόνες που προβάλλουν και την ίδια στιγμή συμβάλλουν με την παρουσία τους οι διάφοροι βουλευτές όλων των κομμάτων και διάφοροι παράγοντες και αναλυτές της κρίσης που βιώνουν όμως οι πεινασμένοι, που τους εμφανίζουν κι αυτούς για να συμπληρωθεί το πάζλ της εικόνας. Οι χορτάτοι μιλάνε για τους άνεργους και πεινασμένους, προτείνοντας τρόπους για να σωθούν.
Οταν περιμένουμε να αντιδράσουν κάποιοι άλλοι χωρίς να βάζουμε μέσα στους άλλους και τους εαυτούς μας, θα περιμένουμε για πολύ ακόμα. Ας αρχίσουμε από τα μικρά, από την αντιμετώπιση της δυστυχίας που κάποιοι άνθρωποι πλέον δεν μπορούν να κρύψουν ούτε να αντέξουν.
Η αλληλεγγύη, κοινωνική και προσωπική, μπορεί να αντιπαλέψει την κρίση και να προκαλέσει και να προξενήσει ομάδες πρωτοβουλιών με στόχο την ανατροπή, με εθνικοταξικό απελευθερωτικό αγώνα, γιατί ζούμε σε συνθήκες κατοχής που έχουν επιβάλει οι δανειστές μας τροϊκανοί, βοηθούμενοι από δικούς μας του εσωτερικού χώρου.
Θα πρέπει να αποφευχθεί η αλληλοσφαγή και η εμφυλιακή κατάσταση που δημιουργείται μέσα στους χώρους και τους κλάδους των εργαζομένων.
Θα πρέπει να πιαστούμε και από τα συναισθήματα που έχουμε καταχωνιασμένα. Να αντιμετωπίσουμε την αγριότητα και τη σκληρότητα που αρχίζει να κερδίζει έδαφος.
Δεν είναι ντροπή να κλάψεις, να γελάσεις, να αγαπήσεις, να ονειρευτείς και να ζητήσεις και να δώσεις βοήθεια.
Ηρθε καιρός να ανταλλάξουμε όχι μόνο το περίσσευμα αλλά και το υστέρημα όταν υπάρχει ανάγκη.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Την Παρασκευή ξεκινά πιλοτικά η λειτουργία των υπηρεσιών Πρώτης Υποδοχής και Ασύλου στο κέντρο φύλαξης παράνομων μεταναστών στο Φυλάκιο του δήμου Ορεστιάδας.

Την Παρασκευή ξεκινά πιλοτικά η λειτουργία των υπηρεσιών Πρώτης Υποδοχής και Ασύλου στο κέντρο φύλαξης παράνομων μεταναστών που βρίσκεται στο Φυλάκιο του δήμου Ορεστιάδας. Οι υπηρεσίες θα στεγαστούν στην πρώτη πτέρυγα, της επέκτασης των εγκαταστάσεων, που αποτελείται από 10 οικίσκους.  Σε ορισμένους από αυτούς θα διαμένουν οικογένειες που θα συλλαμβάνονται από δω και στο εξής ενώ μέχρι πρόσφατα, εξαιτίας της περιορισμένης χωρητικότητας του Κέντρου, οι μητέρες φιλοξενούνταν μαζί με τα παιδιά τους σε ξεχωριστούς θαλάμους.

Για τον σκοπό αυτό, βρίσκεται ήδη στην περιοχή ο πρώην γενικός αστυνομικός διευθυντής ΑΜΘ, Εμμανουήλ Κατριαδάκης, και νυν στέλεχος της υπηρεσίας Πρώτης Υποδοχής και Ασύλου του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Σημειώνεται ότι η εν λόγω υπηρεσία ιδρύθηκε το 2011 και αποστολή της είναι η υποδοχή αλλοδαπών, που συλλαμβάνονται για παράνομη είσοδο ή διαμονή στην Ελλάδα σε συνθήκες που ναεξασφαλίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά τους.
 Η υποδοχή αυτή, εκτός του να διασφαλίζει τις άμεσες βιοτικές ανάγκες των αλλοδαπών, περιλαμβάνει διαδικασίες, όπως η εξακρίβωση της ταυτότητάς τους, η καταγραφή τους, ο ιατρικός έλεγχος και η ψυχοκοινωνική στήριξη, η ενημέρωσή τους για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους και η μέριμνα για άτομα που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες, όπως τα ασυνόδευτα παιδιά και τα θύματα βασανιστηρίων.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Τα τελευταία τρία χρόνια περίσσεψαν τα μεγάλα καταγγελτικά λόγια.


Τα τελευταία τρία χρόνια περίσσεψαν τα μεγάλα καταγγελτικά λόγια, ενώ έλειψαν οι συστηματικές και οργανωμένες προσπάθειες ανασυγκρότησης της Δημόσιας Διοίκησης, με συνέπεια, σχέδιο και συνέχεια. Ενώ η φιλολογία της «μεταρρύθμισης» καλά κρατεί, σχεδόν απ' όλους, χωρίς να έχει και πολύ «καθαρό περιεχόμενο», εδώ που τα λέμε ουδείς ασχολείται με το «πώς γίνεται» μια μεταρρύθμιση! Λόγου χάρη, μπορεί να γίνει και να πετύχει μια σοβαρή αλλαγή στη Δημόσια Διοίκηση, έχοντας απέναντι σχεδόν όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, απειλώντας τους συνεχώς και «κάνοντάς τους ρόμπα» από το πρωί μέχρι το βράδυ; Και σ' ένα πλαίσιο παρατεταμένης χρονικά ασάφειας (τι κλείνει, ποιοι απολύονται, ποιοι μετακινούνται κ.ο.κ.), με ταυτόχρονη ισοπέδωση των αποδοχών τους;
Ξέρουμε πολύ καλά, όπως και όλοι οι Ελληνες, τις κάκιστες συνδικαλιστικές πρακτικές στο Δημόσιο, τη σπατάλη, τη διαφθορά, τα εκτεταμένα φαινόμενα άνομων πρακτικών και τον «συγκαλυπτικό» ρόλο των παλαιών «υπηρεσιακών συμβουλίων». Ξέρουμε επίσης τις «νομικές δυσκολίες» απομάκρυνσης των επιόρκων, εξ ου και απορούσαμε με την «ευκολία» που μερικοί -προφανώς από άγνοια- αντιμετώπιζαν το θέμα. Τώρα τα 'χουμε όλα αυτά σωρευτικά μπροστά μας. Πάντως, σοβαρή μεταρρύθμιση στη Δημόσια Διοίκηση, με όλους τους δημοσίους υπαλλήλους απέναντι

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Η στάση αναμονής των πολιτών και η ανέλπιστη ανοχή τους δεν μπορεί να κρατήσει επ΄ αόριστον ..


Aπό τον περασμένο Ιούνιο που ανέλαβε η παρούσα κυβέρνηση πέρασαν μόλις εννέα μήνες αλλά πολιτικά ο χρόνος μοιάζει με αιώνα καθώς άλλαξαν τόσα πολλά και κυρίως ανετράπησαν βεβαιότητες δεκαετιών σε όλα τα μέτωπα. Αν κάτι αποτελεί έκπληξη για τους περισσότερους, είναι το γεγονός ότι η τρικομματικής στήριξης κυβέρνηση υπάρχει και σήμερα, ενδεχομένως ισχυρότερη από ό,τι ξεκίνησε. Ακόμη και ορισμένοι εκ των πρωταγωνιστών αυτής της ιδιότυπης συμμαχίας, που σε άλλες εποχές θα ήταν απλώς αδιανόητη, δεν φαντάζονταν και σίγουρα δεν πίστευαν το εγχείρημα όταν ξεκίνησε.
Σήμερα η κυβερνητική σταθερότητα μοιάζει εφικτή παρά τις καθημερινές εντάσεις και αρρυθμίες που παρατηρούνται, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να δικαιώσει την ύπαρξή της τώρα και στο μέλλον. Αναγνωρίζοντας το ασφυκτικό πλαίσιο εντός του οποίου καλούνται να λειτουργήσουν, πολλοί υπουργοί μοιάζει να μην έχουν συνειδητοποιήσει τις ανάγκες των καιρών. Για αρκετούς εξ αυτών μάλιστα είναι δύσκολο να... ανακαλύψει κανείς τι ακριβώς κάνουν πέραν των απαντήσεων που δίνουν στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, ενώ είναι αισθητή η απουσία τους από τη δημόσια στήριξη του κυβερνητικού έργου. Ακόμη χειρότερα, παρατηρείται το φαινόμενο στελέχη της κυβέρνησης να παριστάνουν τους... αντιστασιακούς σε ζητήματα πρώτης γραμμής για την επιβίωση της χώρας, φλερτάροντας επικίνδυνα με τον λαϊκισμό.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση υπό την παρούσα σύνθεσή της έχει αξιολογηθεί και κριθεί επαρκώς ώστε να πλησιάζει η ώρα των αλλαγών για να αποκτήσει έναν καλύτερο βηματισμό ως σύνολο αλλά και για να υλοποιηθούν αποτελεσματικότερα κρίσιμες επιλογές για τον τόπο. Η στάση αναμονής των πολιτών και η ανέλπιστη ανοχή τους δεν μπορεί να κρατήσει επ΄ αόριστον και αν δεν γίνουν τάχιστα βήματα που θα επαναφέρουν προσδοκίες και ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, όλα μπορεί να χαθούν. Ως εκ τούτου, ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς και οι κ. Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης που στηρίζουν την κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσουν το συντομότερο για τις αναγκαίες παρεμβάσεις πριν χαθεί η ευκαιρία που με μισή καρδιά έχουν δώσει οι πολίτες.

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Μπορούν να μας πουν αυτοί που μας κυβερνούν;


Ανησυχεί η συγκυβέρνηση για το τι θα γίνει απ' τη στιγμή που ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Ο άνεργος που παίρνει επίδομα, αν παίρνει τριακόσια ευρώ πώς γίνεται να πληρώσει τη δόση των πεντακοσίων ευρώ στην τράπεζα έστω και με επιτόκιο 1,5%; Οι τροϊκανοί που μας επισκέπτονται απειλητικά ως δανειστές, δεν εννοούν, αυτή είναι η δουλειά τους, να καταλάβουν. Οι δικοί μας, οι του εσωτερικού χώρου, δεν συνειδητοποιούν την κατάσταση, που πλέον γίνεται εκρηκτική. Τα ψέματα τελειώσανε. Η τρομοκρατία του φόβου, που πλασάρεται από τα ηλεκτρονικά μέσα κυρίως, δεν πιάνει τόπο. Το χτένι δεν έφτασε στον κόμπο γιατί κόμπος δεν υπάρχει, έχει σπάσει. Τα εμπόδια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε. Οχι όμως με υπεκφυγές και προσπεράσματα.
Το πρόβλημα δεν είναι να εφαρμόσουμε τα μέτρα για να μας δώσουν τη δόση ανάσας και την παράταση ζωής οι δανειστές μας, το πρόβλημα είναι να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη ζωή τού καθενός ξεχωριστά και προπαντός των παιδιών μας κι όλων μαζί, δηλαδή της πατρίδας μας που είναι βαριά άρρωστη και κινδυνεύει με ακρωτηριασμούς και σηψαιμία.
Η υποδούλωση γεννάει τον αγώνα για ελευθερία. Το «ακαρτέρει κι ακαρτέρει» δεν μπορεί να συνεχιστεί, έχει τελειώσει η υπομονή. Θα πρέπει να καταλάβουμε πως χρειάζεται ριζική ανατροπή κι αυτό δεν αφορά μόνο εμάς, ούτε τους λαούς του Νότου. Δεν είναι ενωμένη Ευρώπη αυτή, είναι η Ευρώπη των τραπεζών και του κεφαλαίου και την πολιτική την υπαγορεύουν οι τραπεζίτες. Δεν μπορεί να συγχωνευτούν τα πάντα, ούτε να χωνευτούν. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Μπορούν να μας πουν αυτοί που μας κυβερνούν;
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα δεν τα ακούει κανένας. Ούτε καν κι αυτοί που υποτίθεται ανήκουν στα κόμματά τους. Η απαξίωση είναι, δυστυχώς, γενική κι αυτό το γεγονός εμποδίζει την οργανωμένη, τη συγκροτημένη αντίδραση και πολιτική δράση. Δεν γίνεται όμως να μη δημιουργηθεί το νέο πολιτικό υποκείμενο που θα σπάσει τον συμπληρωματικό ρόλο της Αριστεράς, εντός του συστήματος, που θα πρέπει να ανατραπεί. Ηδη έχει φάει τα ψωμιά του και το γνωρίζουν κι αυτοί που το υπηρετούν. Η σύγκρουση είναι αναπότρεπτη. Το πότε και το πώς θα οριστεί από το «δεν πάει άλλο, φτάνει πια».

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Κι όλα αυτά είτε είσαι άνεργος είτε έχεις λεφτά να βγάλεις το μήνα είτε όχι!

Θα συμφωνήσουμε φαντάζομαι όλοι ότι το να μην έχεις δουλειά, να μην μπορείς να εκπληρώσεις βασικές υποχρεώσεις σου και να στερείσαι την πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά αγαθά, που στην εποχή μας θεωρούσαμε πια αυτονόητα, είναι όντως μια πολύ δύσκολη και ενίοτε σκληρή πραγματικότητα. Θα συμφωνήσουμε όμως, ελπίζω, επίσης ότι όλα αυτά δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το να επιχειρούν να σε κάψουν ζωντανό, να σε δέρνουν, να σε καθυβρίζουν ή να θέτουν σε κίνδυνο την ίδια σου τη ζωή. Το να ακούμε λοιπόν από κάποιους, κάθε φορά που ασκείται μια πράξη βίας, ότι δεν είναι διατεθειμένοι να την καταδικάσουν ευθέως αλλά μόνο εάν και εφόσον λυθεί πρώτα το πρόβλημα της ανεργίας, της μείωσης των μισθών και όλων των άλλων κακών που μας έχουν βρει είναι είτε προσχηματικό είτε ένας έμμεσος τρόπος για να δικαιολογήσουν –και όχι απλώς να εξηγήσουν– το φαινόμενο της βίας. 

Εάν αποδεχτούμε ότι ο καθένας θα έχει τη δική του εκδοχή περί βίας, ανάλογα με την πολιτική, ιδεολογική του άποψη, τώρα θα οδηγηθούμε σε εξαιρετικά επικίνδυνα μονοπάτια. Οι χρυσαυγίτες, για παράδειγμα, θα θεωρούν βία το να καις μια ελληνική σημαία αλλά όχι απαραιτήτως και το να δέρνεις ένα μετανάστη. Οι συριζαίοι θα θεωρούν προφανώς βία το να προπηλακίσεις ένα μετανάστη, όχι όμως και το να προπηλακίσεις τον Φούχτελ. Οι νεοδημοκράτες, οι πασόκοι και οι ΔΗΜΑΡίτες θα θεωρούν βία το να καθυβρίσεις έναν υπουργό της κυβέρνησης, αλλά όχι απαραιτήτως και το να καθυβρίσεις ένα στέλεχος της αντιπολίτευσης και πάει λέγοντας... Κι όλα αυτά είτε είσαι άνεργος είτε έχεις λεφτά να βγάλεις το μήνα είτε όχι! 

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Σαν να μην βλέπουν τι επέφερε στη κοινωνία αυτή η πολιτική.

Είναι να απορεί κανείς για την χοντροπετσιά ορισμένων να λένε άλλα γι’ άλλα από εκείνα που έγραφαν το 2009, όταν άκουσαν τον Γιώργο Παπανδρέου να ανακοινώνει την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό "στήριξης" του ΔΝΤ και των ευρωπαίων εταίρων και συνέχισαν με φανατισμό να υποστηρίζουν- μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον- ότι "το πρόγραμμα αυτό θα μας σώσει και αν δεν υπήρχε το μνημόνιο θα έπρεπε να το ανακαλύψουμε..."
Σήμερα, αφού το μνημόνιο πέρασε σαν οδοστρωτήρας πάνω από την ελληνική κοινωνία, διαλύοντας μισθωτούς, συνταξιούχους, ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, είναι πολλοί από τους υμνητές του,που καταγγέλλουν την τρόικα και τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την επιβολή ενός προγράμματος που κατέστρεψε την χώρα!
Σαν να μην συνέβη τίποτα.
Σαν να μην βλέπουν τι επέφερε στη κοινωνία αυτή η πολιτική.
Σαν να μην αντιλαμβάνονται ότι συνέργησαν και οι ίδιοι σε αυτήν την καταστροφή, ως υποστηρικτές των "φίλων εταίρων".
Δεν νιώθουν την ανάγκη να πουν και να γράψουν μια συγνώμη,ή "κάναμε λάθος βρε αδελφέ, αλλιώς τα είχαμε υπολογίσει"..
Η πλάκα είναι  πως το πρόβλημα δεν είναι με αυτούς που έλεγαν ότι έτσι έπρεπε να γίνει- στο κάτω κάτω μπορεί να το πιστεύουν ακόμα, παρά την καταστροφή- αλλά με τους υποκριτές και τους φαρισαίους που το έχουν στρίψει σαν να μην τρέχει τίποτα, απ’ όσα έγραφαν εδώ και τρία χρόνια.
Θα  πει κανείς, δεν μπορεί να αλλάξουν άποψη; Προφανώς, αλλά οι περισσότεροι το κάνουν για να είναι και "πάλι μέσα στο κόλπο" αν αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί.
Είναι αυτοί που από τα ίδια "παράθυρα" θα ανακαλύψουν ότι κάτι αλλάζει.
Είναι οι ίδιοι που θα θέλουν να δίνουν την γραμμή από τα πρωτοσέλιδα. 

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

ΟΙ μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι εκείνοι που κυρίως τροφοδοτούν τα δημόσια έσοδα.


Στα φορολογικά -και ειδικά υπό τις σημερινές συνθήκες- εκείνα που κυρίως μετρούν είναι δύο πράγματα: το ένα είναι το κόστος της εφαρμογής του συγκεκριμένου προγράμματος και το άλλο τι γίνεται με τη φοροδιαφυγή. Για το πρώτο οι σχεδιασμοί του οικονομικού επιτελείου της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν λένε λέξη. Και για το δεύτερο το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στη "μεγάλη" φοροδιαφυγή, αδιαφορώντας τελείως για τη "μικρή", που ασφαλώς μόνο μικρή δεν είναι.
Φυσικά και είναι επαχθές το σημερινό φορολογικό σύστημα. Και αναντίρρητα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είναι εκείνοι που κυρίως τροφοδοτούν τα δημόσια έσοδα. Αλλά όπως οι μισθοί και οι συντάξεις δεν γίνεται να επανέλθουν από τη μια στιγμή στην άλλη στα επίπεδα του 2009 και αυτό το αναγνωρίζει πια και ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις δεν προωθούνται χωρίς σοβαρές αποτιμήσεις του κόστους που θα έχει το κάθε μέτρο και σαφείς και συγκεκριμένες αναφορές στους τρόπους με τους οποίους θα καλυφθούν οι απώλειες που μοιραία θα επέλθουν στα έσοδα.
Οπως επίσης φυσικά και πρέπει να πιάσουμε τους μεγαλοφοροφυγάδες και να τους αλλάξουμε τα φώτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αφήσουμε ανεξέλεγκτους να αλωνίζουν τους λεγόμενους "μικροφοροφυγάδες" που, όπως ξέρουμε, δεν είναι απλώς πολλοί, αλλά είναι, δυστυχώς, οι περισσότεροι.
Κι επειδή καλό είναι να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αυτός ακριβώς -ότι είναι οι περισσότεροι- είναι και ο λόγος που δεν προβλέπεται τίποτα γι' αυτούς. Η δεξαμενή υποψήφιων ψηφοφόρων παραείναι μεγάλη για να μην προστατευτεί.

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Το χειρότερο απ’ όλα είναι να μην κάνεις τίποτα...

ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ανάγκη να πάρεις μια απόφαση, το καλύτερο πράγμα είναι να κάνεις το σωστό. Το δεύτερο καλύτερο πράγμα είναι να κάνεις λάθος. Το χειρότερο απ’ όλα είναι να μην κάνεις τίποτα».

Την αξία της ρήσης του Θεόδωρου Ρούζβελτ θα κληθούν -πολύ σύντομα- να εκτιμήσουν όσοι ανέξοδα και επιπόλαια επένδυσαν στην ευκολία του αντιμνημονίου. Κι αφού δεν κατάφεραν τίποτε, δεν μπόρεσαν, δεν ήθελαν ή δεν είχαν την αντοχή να παρουσιάσουν το «εναλλακτικό σενάριο» στο μνημόνιο, τώρα θα πληρώσουν τα επίχειρα της απονενοημένης πολιτικής επιλογής τους.

Τα τελευταία χρόνια οι πολίτες «δηλητηριάστηκαν» με την αδιέξοδη και αποπροσανατολιστική κόντρα «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», η οποία δεν πρόσφερε εν τέλει ούτε στη μία πλευρά ούτε στην άλλη. 

Αντιθέτως, έφερε πίκρα και οδύνη στους πολίτες. Ομως, οι τελευταίοι με τον καιρό «εκπαιδεύθηκαν» στη γοητευτική ιδέα του αντιμνημονίου, με το οποίο πολλά κόμματα -από την άκρα Αριστερά έως την άκρα Δεξιά- φλέρταραν για πρόσκαιρα κομματικά οφέλη.

Τώρα όμως, εφόσον η κίνηση Αλαβάνου προχωρήσει, όσοι δεν έκαναν ούτε το σωστό, ούτε το λάθος και βολεύθηκαν με το εύκολο τίποτα της ανέξοδης ρητορείας θα έρθουν αντιμέτωποι με αυτό που δημιούργησαν: το αντιμνημόνιο. Και μάλλον θα χάσουν αρκετή πελατεία. Διότι πάντα το αυθεντικό είναι πιο ελκυστικό από τα κακέκτυπα.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

ΟΙ Ελληνες πολιτικοί λειτουργούν μόνον στο πλαίσιο μιας οξύτατης πολιτικής αντιπαραθέσεως.


Ας μην πλανώνται οι ηγέτες των «δημοκρατικών» κομμάτων και θεωρούν ως δεδομένη τη βιωσιμότητα της κρατούσης πολιτικής τάξεως. Το υπάρχον σύστημα διατηρεί μόνον τα τυπικά χαρακτηριστικά του κοινοβουλευτισμού. Οι συνεδριάσεις της Βουλής σε επίπεδο αρχηγών κυρίως χαρακτηρίζονται από βαρβαρότητα. Οι ανακοινώσεις των κομμάτων, που εκδίδονται καθημερινά, ενσπείρουν φανατισμό, ανάλογο εκείνου που οδήγησε στην κατάρρευση του παλαιού καθεστώτος και στην επιβολή της δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
Διερωτάται κανείς πόθεν η βεβαιότητα αποκλεισμού του ενδεχομένου εκτροπής. Στις 20 Απριλίου 1967, η «Αυγή» δημοσίευε πρωτοσέλιδο άρθρο, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούσε να επιβληθεί δικτατορία στην Ελλάδα. Η συνέχεια της σχετικής αρθρογραφίας την επομένη ημέρα δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Βεβαίως, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Ούτε ομιλεί κανείς περί στρατιωτικού κινήματος σήμερα πλέον. Αλλά η εκτροπή έχει και άλλες μορφές, όπως η εκδήλωση μιας γενικευμένης κοινωνικής ανυπακοής.
Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα νέο, δίχως εμπειρία, διχασμένο, που αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση εν μια νυκτί ή ακριβέστερα λόγω αφροσύνης που οδήγησε την χώρα σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Διέρχεται περίοδο μετασχηματισμού, διαπράττει σφάλματα, προκαλεί οξύτητα, όχι μεγαλύτερη από εκείνη του ΠΑΣΟΚ, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
Εάν υπήρχε συντεταγμένη πολιτική τάξη στην χώρα θα όφειλε να ενθαρρύνει την κίνηση του ιδιόρρυθμου αυτού κόμματος σε θέσεις διαλλακτικότερες, τις επαφές του προέδρου του κ. Αλέξη Τσίπρα με τους ξένους ηγέτες. Οχι για να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, φυσικά, αλλά για να τον καταστήσει λειτουργική αξιωματική αντιπολίτευση. Η διαφορά των Ευρωπαίων πολιτικών από τους Ελληνες ομολόγους τους είναι ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την σταθερότητα του συστήματος. Αυτό καθιστά τις τοποθετήσεις τους μετριοπαθείς και όχι κάποια ιδιαίτερη πολιτική ωριμότητα.
Αντίθετα, οι Ελληνες πολιτικοί λειτουργούν μόνον στο πλαίσιο μιας οξύτατης πολιτικής αντιπαραθέσεως. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται στα όρια του εξτρεμισμού, τα τρία κόμματα της συμπολιτεύσεως δεν έχουν λόγο να τον αντιμετωπίσουν μόνον με απωθητική οξύτητα. Εχουν συγκεκριμένο έργο να επιτελέσουν και μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αποκλείσουν την επικράτησή του στις προσεχείς εκλογές. Δεν είναι δυνατόν κόμματα εξουσίας όπως η Νέα Δημοκρατία και κυρίως το ΠΑΣΟΚ να ετεροκαθορίζονται από την συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Οι Ελληνες ήμασταν οι πρώτοι που γίναμε ζωντανά πειραματόζωα .

Οι Ελληνες ήμασταν οι πρώτοι που γίναμε ζωντανά πειραματόζωα της Μέρκελ, με τους τοπικούς εντολοδόχους της, τύπου Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, να εκτελούν εν είδει «οικονομικού Μένγκελε» τις πρωτότυπες ιδέες της για μια ΚΑΘΑΡΗ άρια οικονομία. Αυτή είναι η αλήθεια, την οποία οφείλει να συνομολογήσει κάθε ΕΝΤΙΜΟΣ άνθρωπος, ακόμη κι όσοι ακόμη πιστεύουμε ότι για λόγους σκοπιμότητας η Ελλάδα ΚΑΛΑ έκανε και κρατήθηκε εντός Ευρώπης προκειμένου να περιμένει να αλλάξουν οι συγκυρίες να διασωθεί όλος ο τόπος. Να που αυτό συμβαίνει, δικαιώνοντας τελικά και όσους χτυπούσαν εξαρχής το μνημόνιο και εκείνους που έλεγαν ότι πρέπει να μείνουμε εντός Ε.Ε. με οποιοδήποτε κόστος, έως ότου γυρίσει ο τροχός. Τώρα λοιπόν, ναι, ΓΥΡΙΖΕΙ απ’ ό,τι φαίνεται ο τροχός, υπό την πίεση των κάθε λογής «κλόουν» των ανεύθυνων επικίνδυνων «αναρχο-συριζαίων» και των «νεοναζί» Χρυσαυγιτών! Να ’ναι καλά απαξάπαντες, καθότι, όποιες κι αν ήταν οι προθέσεις τους και όποιοι κι αν παραμένουν οι απώτεροι στόχοι τους, στην πραγματικότητα λειτούργησαν αφυπνιστικά όχι μόνο για την Ευρώπη, αλλά για όλη τη Δύση. Πρώτοι στις ΗΠΑ κατάλαβαν ότι «κάτι συμβαίνει» και σιγά-σιγά κατάφεραν να ανοίξουν τα μάτια των σκληρών Γερμανών, οι οποίοι ξέχασαν ότι 60 χρόνια πριν, ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, κάνανε ουρά στα συσσίτια, καθώς ολόκληρη η κατακαμένη από τους ναζί Ευρώπη ΠΛΗΡΩΝΕ απ’ το υστέρημά της για να ζήσουν οι ηττημένοι φονιάδες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Οι απαντήσεις δεν είναι δύσκολες.


Ο ένας, Καμμένος, πιστεύει ότι θα γίνουμε πλούσιοι βγάζοντας πετρέλαιο από... υδατάνθρακες. Ο άλλος, πιο καμένος, ετοιμάζεται να πάρει τη ρεβάνς από όσους δούλεψαν και προώθησαν την εθνική συμφιλίωση. Διάφοροι κατακαημένοι χαίρονται, αναρτώντας δεξιά και αριστερά τη χαρά τους επειδή στην Ιταλία όλα «έγιναν μπου...λο», θριάμβευσε δηλαδή ο πολιτικός μηδενισμός. Διάφοροι συγκαμένοι πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, ότι είμαστε καθαρόαιμα μιας φυλής που γεννήθηκε για δόξες, ότι οι Ελ θα έρθουν από τον Σείριο και δεν θα αφήσουν να μας πάρει ο διάολος, ότι θα έλθει κι ένας κύριος από την Αμερική με 600 δισ. δολάρια για να μας σώσει...
Γραφικότητες; Ασφαλώς. Αλλά ταυτόχρονα και ένα πλαίσιο πάνω στο οποίο αντανακλάται η χρεοκοπία της κοινωνίας μας. Οχι μόνο η οικονομική, αλλά και η αξιακή. Πορευόμαστε χωρίς έναν κοινό μπούσουλα σε αυταπόδεικτες αξίες όπως η πίστη στους κανόνες δικαίου, στην ισονομία, στην προστασία των δικαιωμάτων, στην αλληλεγγύη... Και η απώλεια αυτού του κοινού μπούσουλα οφείλεται, δυστυχώς, στη σταδιακή υποχώρηση της δυναμικής του σχολείου. Του δημοτικού, του γυμνασίου και του λυκείου.
Τι συνέβη και, σε πολύ πιο δύσκολους καιρούς και με την εθνικοφροσύνη να δεσπόζει ιδεολογικά στη μεταπολεμική Ελλάδα, τα σχολεία κατάφερναν να είναι ιμάντες μετάδοσης της κοινής γνώσης υποδομής, πάνω στην οποία κατόπιν αναπτύσσονταν οι δεξιότητες των Ελλήνων; Πώς απαξιώθηκε η γνώση, πώς εξαχνώθηκαν οι κατακτήσεις για καλύτερες συνθήκες ζωής και διδασκαλίας στα σχολεία, πώς η διεκδίκηση καλύτερου σχολείου μετατράπηκε σε απλό συνδικαλιστικό αίτημα;
Οι απαντήσεις δεν είναι δύσκολες. Στο αξιακό σύστημα που οικοδομήθηκε βαθμιαία στη Μεταπολίτευση από τον λαϊκισμό, τον κρατισμό και τη δήθεν προοδευτική ρητορική, η γνώση αντικαταστάθηκε από τα «τεκμήριά» της, τα αποδεικτικά σπουδών. Χάρη σε αυτά, γινόταν δυνατή η πρόσβαση στην προστατευόμενη, μη ανταγωνιστική εργασία, επί της ουσίας στην τεράστια γραφειοκρατική μηχανή του Δημοσίου. Και το μεν Δημόσιο οδήγησε τη χώρα εκεί όπου την οδήγησε, η απαξίωση της γνώσης όμως οδήγησε την κοινωνία βορά στους διακινητές της όποιας θεωρίας φάνταζε ελκυστική κάθε φορά. Η Ελλάδα εκδημοκρατιζόταν, αλλά ήταν η δημοκρατία της δεισιδαιμονίας που τελικά κέρδισε έδαφος.
Μπορούν να αλλάξουν όλα αυτά; Ναι, αλλάζοντας εκ βάθρων τη βασική εκπαίδευση. Επανεκπαιδεύοντας τους εκπαιδευτικούς. Καθορίζοντας κανόνες συστηματικής αξιολόγησης. Η νέα μεταρρύθμιση βρίσκεται στο χέρι, κυρίως, του υφυπουργού Θεόδωρου Παπαθεοδώρου. Απέναντί του, τα συνδικάτα θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν τα «κεκτημένα». Αλλά σε κοινωνίες με δυναμισμό, όπως θα μπορούσε να είναι η ελληνική, η αγραμματοσύνη δεν μπορεί να θεωρείται κεκτημένο.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Στην πιάτσα όταν θέλεις να δείξεις ότι δεν είσαι αεριτζής και είσαι έτοιμος να κάνεις τη δουλειά, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να «δείξεις το χρήμα».


Η αποκατάσταση των απωλειών που έχουν υποστεί οι πιο ευάλωτες κοινωνικά ομάδες θα είναι το σύνθημα των επόμενων πιθανόν και των μεθεπόμενων εκλογών. Οπως και η καλλιέργεια της προσδοκίας ότι όλα θα αποκατασταθούν, είτε με την πλήρη εφαρμογή του Μνημονίου που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη είτε με την ανατροπή του Μνημονίου και τη χάραξη τρίτου η τέταρτου δρόμου για την ευημερία.
Η διαφορά είναι ότι η κυβέρνηση πια δεν μπορεί εύκολα να επαναλάβει τις προεκλογικές υποσχέσεις της, καθώς αυτομάτως θα τεθεί το ερώτημα του «πότε». Θα απαιτηθεί συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την κάλυψη των εισοδηματικών απωλειών, κάτι που προφανώς δεν μπορεί να κάνει, εφόσον δεν μπορεί να προβλέψει την κατάσταση της οικονομίας όχι απλώς για τον επόμενο χρόνο αλλά ούτε για το επόμενο εικοσαήμερο.
Αυτό ακριβώς λέει όμως και ο κ. Δραγασάκης, με την άνεση που του προσφέρει φυσικά το γεγονός ότι βρίσκεται στην αντιπολίτευση: Εάν αργήσουμε να έλθουμε στην εξουσία, θα είναι δύσκολο να αποκαταστήσουμε τις απώλειες στον κατώτατο μισθό...
Πιθανόν θα είναι δύσκολο να καταργηθεί το χαράτσι για τα ακίνητα σε όλες τις κατηγορίες φορολογούμενων. Ολα θα εξαρτηθούν από την πορεία της οικονομίας (ή του πόσο καμένη γη θα μας παραδώσουν, εξηγεί πιο απλά ο κ. Δραγασάκης). Μάλλον θα έπρεπε να χαιρετιστεί αυτή η ένδειξη ωριμότητας του ΣΥΡΙΖΑ, παρά να αποδοκιμάζεται.
Αυτό όμως που δεν ακούσαμε είναι ένας στοιχειώδης υπολογισμός του πόσο θα στοιχίσει στον ιδιωτικό τομέα η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, πόσες επιχειρήσεις θα είναι έτοιμες να το αντέξουν και ποιες θα καταφύγουν απλώς σε part time απασχόληση και απολύσεις. Γιατί στην πιάτσα όταν θέλεις να δείξεις ότι δεν είσαι αεριτζής και είσαι έτοιμος να κάνεις τη δουλειά, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να «δείξεις το χρήμα».