Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Κανένας δεν πιστεύει πλέον τις δηλώσεις, τα νέα προγράμματα κι όλοι φοβούνται τα νέα μέτρα...

Κανένας δεν πιστεύει πλέον τις δηλώσεις, τα νέα προγράμματα κι όλοι φοβούνται τα νέα μέτρα, τα εκκαθαριστικά της εφορίας και τα νέα χαράτσια, με πρόσθετο αυτό της ακίνητης περιουσίας, αφού πλέον της κινητής έχει εξανεμιστεί.
Η συγκυβέρνηση φοβάται όλα αυτά που θα συμβούν μέσα στο καυτό φθινόπωρο, ήδη οι κινητοποιήσεις για τη διαθεσιμότητα και την κινητικότητα προετοιμάζονται ως το τελευταίο όπλο αντίστασης. Ολοι παραδέχονται στα λόγια πως η Παιδεία και η Υγεία είναι κοινωνικά αγαθά και πρέπει να παρέχονται δωρεάν στους πολίτες και τα παιδιά, που είναι το μέλλον της πατρίδας μας, θα πρέπει απρόσκοπτα να σπουδάζουν. Πώς γίνεται όμως στο όνομα του εκσυγχρονισμού και του ορθολογισμού να διαλύονται και νοσοκομεία και να καταργούνται με το πρόσχημα της συγχώνευσης, και οι γιατροί και το νοσοκομειακό προσωπικό να πλήττονται, καθώς και οι καθηγητές στο όνομα της συγχώνευσης των σχολείων να απολύονται.
Η Παιδεία και η Υγεία αντί να στηριχθούν, πάση θυσία, έχουν στοχοποιηθεί από τους συγκυβερνώντες. Θα έπρεπε να βρίσκονται εκτός μνημονιακών προδιαγραφών. Μέχρι τώρα υπήρχε ένα μούδιασμα, προσπαθούσε ο καθένας να τα βολέψει με όποιον τρόπο. Το «λίπος» όμως εξαντλήθηκε κι ο «πεινασμένος» θα αντιδράσει, κι αυτό το γνωρίζουν οι συγκυβερνώντες και προετοιμάζουν τα όπλα καταστολής. Ο οικονομικός πόλεμος θα συνεχιστεί, ήδη εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη, που ενωμένη δεν είναι, καθότι βρίσκεται εν πολλοίς υποταγμένη από τη Γερμανία, η οποία επωφελείται από τον οικονομικό πόλεμο και κερδίζει αδιαφορώντας για τη δυστυχία που έχει σκορπίσει στα εκατομμύρια ανέργους.

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Θα μας κυνηγάνε μέχρι να μας πάρουν και τα σώβρα­κα.

Όποι­ος νομίζει ότι πλησιάζει το τέλος του δράματος και ότι στην άλλη πλευρά  του τούνελ μάς περιμένει το «φως» μάλ­λον αυταπατάται.
 
Ήδη διαπιστώνονται οι ελλείψεις στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό… Και αυτό σημαίνει ότι, με την παλιά «κοινή λογική», τα φιντάνια που μας κυβερνούν δεν πρόκειται να πιάσουν τους στόχους στα έσοδα. Τι θα πούνε στα αφεντικά τους όταν έρθουν να επιθεωρήσουν την εί­σπραξη; Ότι… δεν τολμούν να ακουμπήσουν τα «γνωστά άγνωστα» λαμόγια; Ότι… δεν τολμούν να απαιτήσουν από τους πλούσιους να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέ­πη; Φυσικά και όχι. Θα κάνουν αυτό που κάνουν πάντα: θα υποσχεθούν νέο ξεζούμισμα του κάθε ταλαίπωρου μεροκαματιάρη (δηλαδή της πλειονότητας, πλέον, των πολιτών) και θα δεσμευτούν για τα νέα… επιπρόσθε­τα «μέτρα» που θα απαιτήσουν οι δανειστές μας για να εγκρίνουν τις επόμενες δόσεις.
 
Θα πείτε, δεν γνωρίζουν ήδη που πάει το πράγμα και ποια θα είναι τα «επόμενα» μέτρα που θα μας «φορέσουν κα­πέλο»; Εννοείται πως όχι μόνο τα γνωρίζουν, αλλά και τα έχουν προσυμφωνημένα! Απλώς, το κενό στα φορολογι­κά έσοδα «θα τους έρθει κουτί» για να δικαιολογήσουν ότι θα μας κυνηγάνε μέχρι να μας πάρουν και τα σώβρα­κα - μέχρι και στον τάφο μας.
 
Θα µας κυνηγάνε μέχρι να δώσουμε ό,τι έχουμε, αλλά κι ό,τι δεν έχουμε.
 
Θα µας κυνηγάµε για να μας θέσουν σε κινητικότητα, σε διαθεσιμότητα, για να μας απολύσουν, για να μας απε­λάσουν (κι’ αυτό να το περιμένεις).
 
Θα µας κυνηγάνε για να υποθηκεύσουμε όχι τον εαυτό μας (αυτόν τον έχουν δεδομένο) αλλά και τα δισέγγονά μας.

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Οπως ακριβώς το φοβούνται οι ξένες πρωτεύουσες.

Όμως, το «εκλογικό άλμα», με το οποίο εμπιστεύθηκε ο πολίτης τους πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δεν δείχνει να χρησιμοποιείται με τρόπο σοφό, δηλαδή ρεαλιστικό και αποδοτικό για τα κοινά συμφέροντα. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονται και ετοιμάζουν μια φθινοπωρινή διαρκή επίθεση, εναντίον των «ανακτόρων» του «μνημονιακού κυβερνητικού διδύμου».
Δικαίωμά τους, πολιτικό, θα πείτε. Προφανώς! Το οποίο πάντως φαλκιδεύουν οι ίδιοι όταν απειλούν ότι «ο λαός θα βρίσκεται στους δρόμους μέχρι να υποχρεωθεί ο Σαμαράς να προσφύγει σε εκλογές». Η ομάδα Τσίπρα-Λαφαζάνη και παλαιοκομματικών του ΠΑΣΟΚ κηρύσσουν «ανένδοτο» με σκοπό να κυβερνήσουν το συντομότερο δυνατόν. Η πολιτική αστάθεια αποτελεί αναπόδραστη πραγματικότητα. Οπως ακριβώς το φοβούνται οι ξένες πρωτεύουσες. Αλλά και οι αγορές, οι επενδυτές και η μεσαία τάξη της χώρας. Αρα, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα περιορίσει, αντικειμενικά, την ισχύ των Σαμαρά-Στουρνάρα ενόψει της κρίσιμης ευρωζωνικής διαπραγμάτευσης.
Γιατί όμως η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση, που μοιάζει έτοιμη να επαναλάβει την πολιτική κάλυψη της κοινωνικής αναταραχής του 2008 ή του καλοκαιριού του 2011, αρνείται να εξηγήσει με σαφήνεια τα βασικά μεγέθη του κρατικού προϋπολογισμού που θα ψηφίσει, αν έχει, κατά τον προσεχή Δεκέμβριο, την ευκαιρία;

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι ταυτόχρονα ιστορία τροφοδότησης των πελατειακών σχέσεων.

Είναι δυνατόν να βγαίνουν οι συνδικαλιστές στα μίντια και να καταγγέλλουν, χωρίς ουσιαστικό αντίλογο από τους περισσότερους «εκπομπάρχες», ότι η πολιτική τάξη, τα κόμματα εξουσίας και οι κυβερνήσεις διαχρονικά ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο για την κατάσταση που επικρατεί στη διοίκηση του κράτους. Από τον στενό δημόσιο τομέα έως τις ΔΕΚΟ και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα και όσοι ανακατεύθηκαν ή άσκησαν διοίκηση από κάποιο πόστο στο Δημόσιο το γνωρίζουν καλά.
Η ιστορία του νεοελληνικού κράτους είναι ταυτόχρονα ιστορία τροφοδότησης των πελατειακών σχέσεων. Οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές (όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, κυβερνητικών και μη) και η δημοσιοϋπαλληλία συμμετείχαν με κάθε τρόπο στη διατήρηση και την ανάπτυξή τους, επιδιώκοντας παράλληλα τη συνδιοίκηση. Πρακτική που πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις στη μεταπολίτευση, όπως και η υπονόμευση κάθε έννοιας αξιοκρατίας για να μην ξεχωρίζει κανείς από τη γενική μετριότητα. Τρανή απόδειξη, τα άριστα φύλλα ποιότητας που συνοδεύουν όλους σχεδόν τους υπαλλήλους στη διάρκεια της καριέρας τους.
Οι συνδικαλιστές και η δημοσιοϋπαλληλία ακύρωσαν, ουσιαστικά, τη λειτουργία των πειθαρχικών συμβουλίων και συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο. Και οι ίδιοι αντιδρούν σε όποια προσπάθεια εξορθολογισμού, ακόμη και όταν πρόκειται για μετακόμιση του υπουργείου ή της υπηρεσίας τους σε νέο κτίριο. Αυτοί επίσης ανήγαγαν εκ του ασφαλούς την απεργία από έσχατο όπλο διαμαρτυρίας σε όπλο εκβιασμού πρώτης χρήσης. Και αν οι πολιτικοί φταίνε γιατί συμμετείχαν ή ενέδωσαν, άλλο τόσο φταίει ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός και η νοοτροπία που εμπεδώθηκε στον δημόσιο τομέα.

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

«Οι αριθμοί ευημερούν, οι Ελληνες υποφέρουν»!...

Συνεχίζουν να μας ζαλίζουν νύχτα-μέρα οι δήθεν οικονομολόγοι των Μέσων Ενημέρωσης (και ιδίως των καναλιών) με αναλύσεις, με αριθμούς, αριθμούς, αριθμούς!... Και επιβεβαιώνουν το γνωστό εκείνο «οι αριθμοί ευημερούν, οι Ελληνες υποφέρουν»!...
Ενώ απλά και σύντομα θα μπορούσαν να ενημερώνουν και τον πιο απλοϊκό πολίτη…

Σε επιβεβαίωση των παραπάνω, θα αναφερθώ σε ένα μόνο μεγάλο γεγονός: Στο γεγονός ότι το έλλειμμά μας ξεπερνά τα 30 δισεκατομμύρια ευρώ!...
Και πού οφείλεται αυτό; Στο επίσης γεγονός ότι αυτός ο τόπος πια έφθασε στο να μην παράγει σχεδόν τίποτα!...
…Εισάγουμε ακόμα και κρεμμύδια από την Τουρκία, πατάτες από την Αίγυπτο, πορτοκάλια και λεμόνια από την Αργεντινή, όσπρια από άλλες χώρες κ.λπ. κ.λπ.

Οι ανεύθυνοι πολιτικοί κακόμαθαν τον Ελληνα αγρότη να βολεύεται με επιδόματα, με δάνεια και με μπόνους… Και να ξημεροβραδιάζεται αραγμένος στον καφενέ του χωριού!...
Να αναφερθώ και σε ένα ακόμα απίστευτο γεγονός:
Είχαμε τρία μεγάλα εργοστάσια ζάχαρης στην Ελλάδα…
…Και τα κλείσαμε και τα τρία!!! Και τώρα εισάγουμε και ζάχαρη!...


Η χώρα αυτή έχει αστείρευτες παραγωγικές πηγές. Την ηλιακή ενέργεια, τα πλούσια κοιτάσματα αλλά και την προσοδοφόρα αλλά ανεκμετάλλευτη αγροτική γη… Και προπαντός τον ελληνικό τουρισμό…
Αν αποφασίσουμε να εκμεταλλευτούμε και αυτές τις πηγές, η Ελλάδα θα γίνει μια από τους πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης…
…Και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή…

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Το μόνο που μας έχει απομείνει, είναι η απελπισία μας και η αναμονή για το πώς θα τη διαχειριστούμε.

Η αναξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος σε συνδυασμό με την πρωτοφανή ανικανότητά του να αντιμετωπίσει την απελπιστική πραγματικότητα θαρραλέα, με σχέδιο και αποφασιστικότητα, επιμηκύνει την κρίση και τινάζει στον αέρα όλες τις αιματηρές θυσίες ενός ολοκλήρου λαού. Κανένας και για κανέναν λόγο από το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος δεν στάθηκε άξιος των δραματικών περιστάσεων. Το πολιτικό μας σύστημα αποδεικνύεται ανίκανο, ανήμπορο και απελπιστικά ανεπαρκές να αντιμετωπίσει την πρωτοφανή κρίση που πλήττει τη χώρα. Το μόνο που καταφέρνει, είναι να επιμηκύνει τα αδιέξοδα, την απελπισία τη συντριβή της ζωής μας. Τα χρήματα των εξοντωτικών και αλλεπάλληλων φόρων φορτώνουν στις ζωές μας και σηματοδοτούν αναιδώς και χυδαία εν μέσω του αυγουστιάτικου καύσωνα την αρχή του τέλους μιας προαναγγελθείσας κατάρρευσης. Έχοντας υποβάλει τον ελληνικό λαό σε μια πρωτοφανή δοκιμασία, δεν κατάφεραν τα στοιχειώδη: να πετύχουν έστω και μια από τις προσδοκώμενες μεταρρυθμίσεις που υποτίθεται ότι θα έβγαζαν τη χώρα από την κρίση. Ενώ έχουν καταφέρει να κάνουν συντρίμμια την καθημερινότητά μας δεν είναι σε θέση παρά να μας ζητήσουν κι άλλους φόρους – χρήματα που δεν υπάρχουν. Ζούμε καθημερινά έναν εφιάλτη αηθών εξαγγελιών κεφαλικών φόρων που τρέφουν τα ιλιγγιώδη λογιστικά ελλείμματα με τις σάρκες μας Το μόνο πλέον που μας έχει απομείνει, είναι η απελπισία μας και η αναμονή για το πώς θα τη διαχειριστούμε.

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Ως πότε οι φορολογούμενοι θα αντέξουν.

Ως πότε οι φορολογούμενοι θα αντέξουν. Όχι δεν θέλουν αλλά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Όταν ένα κράτος δεν μπορεί να κατανοήσει την δυσχέρεια στην οικονομία και επιβάλλει νέα μέτρα, τότε είναι φυσιολογικό το σύστημα να καταλήξει σε ισοπέδωση.

Ποιος επενδυτής είναι «χαζός» για να προχωρήσει σε μια μακρόπνοη επένδυση στην Ελλάδα; Με φορολογία δυσβάσταχτη, με υποδομές ανύπαρκτες, με εξαφανισμένο το κράτος δικαίου και με την μη εφαρμογή των Νόμων σε καθημερινή βάση, ένας επενδυτής δεν θα έρθει ποτέ να κάνει μια σοβαρή επιχείρηση υπό την αιγίδα ενός κράτους «νταβατζή». Δεν είναι τυχαίο που το επιστημονικό και εργατικό δυναμικό της χώρας φεύγει μέρα με τη μέρα στο εξωτερικό και χάνεται από την πατρίδα. Αν συνεχιστεί η κρίση για ακόμη δύο χρόνια θα έχουμε χάσει όλη τη νεολαία, ζώντας ουσιαστικά μια νέα δεκαετία του 50.

Από τον πρωτογενή τομέα μέχρι την βιομηχανία και από τον τουρισμό μέχρι τη ναυτιλία, η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της. Και όταν τα παιδιά της έχουν φύγει θα έρθουν στη χώρα οι αποικιοκράτες άνευ όρων γιατί τότε θα υπάρχει ανάγκη, έστω και για μια απλή επένδυση για να επιβιώσει το κράτος. Ένα κράτος που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να εισπράττει φόρους και αυτούς με λάθος τρόπο. Τα τελευταία 3 χρόνια το κράτος δεν ήταν αρωγός σε κανένα επιχειρηματικό ή μη εγχείρημα. Πάντα προβλήματα βάζει, πάντα εμπόδια. Ούτε μια επένδυση, ούτε ένας δρόμος. Και αν κάτι πάει να γίνει σταματάει γιατί πολύ απλά δεν δίνουν κανένα εφόδιο για να μπορέσει να συνεχιστεί.

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

ΑΝΑΡΩΤΙΟΥΝΤΑΙ επίσης οι Ελληνες πολίτες: Εχουν άραγε οι πολιτικοί ηγέτες την παλικαριά να υψώσουν ανάστημα .

ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ λοιπόν κανείς: Μήπως και σήμερα είναι επικίνδυνα διχασμένοι οι Ελληνες, όπως τότε; Μήπως και οι σημερινοί ηγέτες τους είναι άβουλα «πιόνια» της ξενοκρατίας, όπως αρκετοί από τους παλιούς; Μήπως και σήμερα οι ξένοι «προστάτες» είναι αποφασισμένοι να τσακίσουν την Ελλάδα του «τετραπλού λαχείου», καθώς μάλιστα ανταγωνίζονται σκληρά για την κυριαρχία στον ευρωπαϊκό χώρο, ιδιαίτερα δε στην ανατολική Μεσόγειο, όπου και οι υποθαλάσσιοι θησαυροί; 

ΑΝΑΡΩΤΙΟΥΝΤΑΙ επίσης οι Ελληνες πολίτες: Εχουν άραγε οι πολιτικοί ηγέτες (σήμερα ο Σαμαράς, αύριο ο Τσίπρας, μεθαύριο τις οίδε ποιος) την παλικαριά να υψώσουν ανάστημα στην όποια καγκελάριο Μέρκελ ή στον όποιον Πρόεδρο Ομπάμα, προκειμένου να παραμείνει η Ελλάδα στους Ελληνες, μαζί με τους θησαυρούς της; Και αν δεν έχουν τη λεβεντιά του Πλαστήρα ή του Κολοκοτρώνη, διαθέτουν άραγε το διπλωματικό δαιμόνιο του Καποδίστρια ή του Τρικούπη ή του Βενιζέλου, ώστε να κερδίζουν μάχες παλεύοντας ακόμη και ΜΕΣΑ από το κάστρο των εκάστοτε «προστατών» μας;

ΟΙ ΑΜΕΣΩΣ επόμενες μέρες θα το δείξουν. Θα δείξουν αν ο πρωθυπουργός, ο αντιπρόεδρός του, οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, έχουν το θάρρος να αποβάλουν τις κομματικές στολές τους και να φορέσουν τη φόρμα του ΕΘΕΛΟΝΤΗ, αυτή που παραπέμπει στην Ελλάδα των Ολυμπιακών, στην Ελλάδα του ΟΧΙ, στην Ελλάδα των μεγάλων επαναστάσεων...

ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΝ
 αν ο ταλαίπωρος λαός μας μπορεί να λυτρωθεί από την κατάθλιψη, να λέει ΝΑΙ στη θέση, ΟΧΙ στην άρνηση. 

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Το τελευταίο που μπορεί να αντέξει ένας πατέρας είναι να βγάλουν κάποιοι τα παιδιά του στο δρόμο…

Οι περισσότερες από τις εξηγήσεις που έχουν δοθεί και στέκουν -γιατί περισσεύουν κι εκείνες που ξεχειλίζουν συναισθηματισμούς και ηθικολογίες…-  έχουν ως κοινό τόπο τη διαπίστωση ότι οι Ελληνες έχουν επιλέξει το «καβούκι» τους, λόγω ενός συνδυασμού φόβου, αυτοκριτικής και κυρίως έλλειψης ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης για την έξοδο από την κρίση. Και πράγματι, όσο κι αν ξαφνιάζονται ή ενοχλούνται κάποιοι, αυτή η πραγματικότητα επιμένει και αντιστέκεται στο «προφανές» εδώ και τέσσερα χρόνια. Η εξέγερση, την οποία άλλοι φοβήθηκαν κι άλλοι την αντιμετώπισαν σαν λύτρωση, δεν έγινε ποτέ. Τα σκιρτήματα στις πλατείες των «Αγανακτισμένων» χάθηκαν κι αυτά, όταν πολλοί κατάλαβαν ότι δεν αρκεί ο θυμός για να αντιμετωπιστεί μια τόσο πολυσύνθετη κατάσταση. Αλλά και ότι ίσως άθελά του ο ΣΥΡΙΖΑ χόρεψε ένα παράταιρο ταγκό με ντάμα τη Χρυσή Αυγή. 
Το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Η εξέγερση αναβλήθηκε, οι κινητοποιήσεις εκφυλίστηκαν και σε καμία περίπτωση δεν ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων και τα απομεινάρια του συνδικαλιστικού κινήματος είτε απεσύρθησαν ησύχως, προκειμένου να αποφύγουν την περαιτέρω ταύτισή τους με τη λαμογιά, είτε αναζήτησαν πολιτικό άσυλο στον πρόθυμο ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Και κάπου εδώ αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του το σπέρμα του μεγάλου και μοιραίου λάθους. Κάποιοι εντός κι εκτός της χώρας άρχισαν να διαμορφώνουν τη θεωρία της «συνειδητής ανοχής» και της «αποδοχής» από τη «σιωπηρή πλειοψηφία». Μια θεωρία που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μετωπική σύγκρουση με τη βουβή αλλά όχι ήρεμη και εξευμενισμένη κοινωνία. Μια θεωρία που κάνει μερικούς-εντός κι εκτός της χώρας- να πιστέψουν πως, ό,τι κι αν κάνουν, οι Ελληνες δεν θα αντιδράσουν. Μια θεωρία που τους προσφέρει την ψευδαίσθηση ότι τελικά δεν υπάρχουν «κόκκινες γραμμές» για την ελληνική κοινωνία.
Υπάρχει όμως τουλάχιστον μία «κόκκινη γραμμή». Κι αυτή βρίσκεται στο κατώφλι του κάθε σπιτιού που μπορεί να βγει σε πλειστηριασμό. Η κυβέρνηση υπό την προφανή πίεση της τρόικας και χρησιμοποιώντας αληθοφανή επιχειρήματα -όπως αυτό του Γ. Στουρνάρα ότι θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, αν δεν υπάρξει έστω μερική άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών- είναι έτοιμη να κάνει το μοιραίο λάθος. Το «πολιτικό ατύχημα», που θα προκαλέσει μια τέτοια απόφαση, είναι το μικρότερο από τα κακά που θα συμβούν. Το μεγαλύτερο είναι ίσως η -με δαπάνες άλλων- δικαίωση των δραχμολάγνων και των επαγγελματιών καταστροφολόγων. Γιατί είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό να μην μπορούν να αντιληφθούν κάποιοι ότι, σε μια τόσο συμπιεσμένη κοινωνία, το τελευταίο που μπορεί να αντέξει ένας πατέρας είναι να βγάλουν κάποιοι τα παιδιά του στο δρόμο…

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Η αποδοχή της άποψης ότι κάποιοι μας ψεκάζουν ίσως να είναι μία βολική εξήγηση. Για όλους...

Είναι αδιανόητα αυτά που ακούγονται με κάθε ευκαιρία και σε διάφορα θέματα από κόμματα, εκπροσώπους της αντιπολίτευσης. Από την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης μέχρι τις αντιδράσεις σε ατυχή γεγονότα (όπως ο τραγικός θάνατος του παιδιού στο Περιστέρι), που θα μπορούσαν όμως να συμβούν οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Σαν να θέλουν να υπονομεύσουν, αντί να συμβάλουν, κάθε προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση, δημιουργώντας παράλληλα συνεχείς εντάσεις. Στην Ελλάδα τα πάντα ερμηνεύονται διά της συνωμοσιολογίας, αλλά είναι πολύ πιθανό η άγνοια, η βλακεία και ο παραλογισμός να παίζουν πολύ σημαντικότερο ρόλο στον δημόσιο διάλογο, σε αποφάσεις και συμπεριφορές, από αυτόν που τους αναγνωρίζεται. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της σημερινής εποχής το χαμηλό επίπεδο της Βουλής, αλλά και πολλών μίντια, που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Αν και σε μεγάλο βαθμό η κοινή γνώμη στη χώρα μας διαμορφώνεται από καφενειακές συζητήσεις μεταξύ συγγενών και φίλων, από φαντασιώσεις περί πραγματικότητας και τελευταία, από τα λεγόμενα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης», που κανείς δεν είναι σε θέση να πει μετά βεβαιότητος αν αποτελούν ευλογία ή κατάρα. Είναι εξαιρετικά επίπονη και αφήνει πολλά κενά κάθε απόπειρα ερμηνείας των όσων συμβαίνουν και της νοοτροπίας που επικρατεί σε αυτή τη χώρα, με όρους κοινωνιολογίας, μαζικής ψυχολογίας ή ανατρέχοντας στην ιστορία. Η λεγόμενη «ελληνική πραγματικότητα» φαίνεται ότι είναι εντελώς ανεξήγητο φαινόμενο και αυτό αφορά τόσο την κορυφή, όσο και τη βάση, όπως διαπιστώνεται συνεχώς. Επομένως, η αποδοχή της άποψης ότι κάποιοι μας ψεκάζουν ίσως να είναι μία βολική εξήγηση. Για όλους...

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Αυτό θα είναι το τελειωτικό χτύπημα στον Ελληνα πολίτη προς δόξαν της διάσωσης της χώρας .

Οπως όλα δείχνουν, όμως, η τρόικα δεν τελείωσε ακόμα μαζί μας. Δεν της αρκούν τα αποκαΐδια του βιοτικού μας επιπέδου. Μας θεωρεί φοίνικες που θα ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Γι’ αυτό έρχεται τον επόμενο μήνα με ακόμα πιο άγριες διαθέσεις, όπως τουλάχιστον έχουν καταλάβει οι κυβερνητικοί διαπραγματευτές.
Μα θα αναρωτηθεί κανείς, τι άλλο μπορούν να μας επιβάλουν; Ο,τι μπορούσε να σκεφτεί ο διεστραμμένος τεχνοκρατικά νους τους το έχουν επιβάλει. Τι μένει;

Κι όμως αυτά που κατηγορηματικά διαψεύδουν οι οικονομικοί υπουργοί, καθώς είναι τα σίγουρα λεφτά για την αποπληρωμή των τόκων τους.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι διαψεύδουν το ενδεχόμενο νέας μείωσης των συντάξεων και των μισθών. Κι όμως, εκεί είναι που θα χτυπήσουν και πάλι, μια και ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Αδιαφορώντας για την ένδεια στην οποία έχουν περιπέσει ακόμα και οι συνταξιούχοι των πρώην ευγενών Ταμείων, θέλουν να επιβάλουν συντάξεις Ρουμανίας και Βουλγαρίας. Αλλωστε το πλαίσιο της εγγυημένης σύνταξης των 350 ευρώ έχει θεσπιστεί από το δεύτερο μνημόνιο. Η εφαρμογή απομένει.

Και ο κατώτερος μισθός, όμως, δεν είναι για τους τροϊκανούς όσο πρέπει «κατώτερος» ώστε να μετατρέψουν τις συνθήκες στην Ελλάδα του 2013 σε εργασιακό Μεσαίωνα.

Το άλλο μέτωπο  θα δώσουν μάχη από τον άλλο μήνα (πέρα από πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας) είναι οι καταθέσεις. Οσο κι αν η κυβέρνηση το διαψεύδει για ευνόητους λόγους, για να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, η κρυφή ατζέντα της τρόικας περιλαμβάνει και το κούρεμα των καταθέσεων χωρίς να είναι ξεκάθαρο ακόμα από ποιο ποσό και πάνω, έτσι ώστε να δεχθεί η Γερμανία το κούρεμα του χρέους της χώρας προκειμένου κάποια στιγμή να γίνει βιώσιμο, δηλαδή εξυπηρετούμενο.

Κι αυτό θα είναι το τελειωτικό χτύπημα στον Ελληνα πολίτη προς δόξαν της διάσωσης της χώρας από τη χρεοκοπία και την παραμονή στο ευρώ, που εσχάτως άρχισαν σκοπίμως να επαναφέρουν στο προσκήνιο διάφοροι αναλυτές στη Γερμανία, προκειμένου να μπουν στο τραπέζι εκ νέου τα διλήμματα.
Μετά ταύτα ίσως έχει δίκιο φίλος συνομιλητής που μου έλεγε πρόσφατα πως όσοι καταφέρουν απλώς να επιβιώσουν έπειτα από αυτή τη λαίλαπα θα είναι πολύ… επιτυχημένοι.

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Ζήσε Μάιμ, να φάς τριφύλλι.

Πίσω από την κρίση καλύπτεται η επικίνδυνα προβληματική διαχείρισή της. Ολα θα αντιμετωπιστούν... εν ευθέτω χρόνω, αφού εγκριθούν και ανακοινωθούν τα μέτρα, αφού οριστούν, προωθηθούν και ολοκληρωθούν οι διαδικασίες, δηλαδή σε μήνες ή σε χρόνια. Χρειάζεται χρόνος, πολύς χρόνος, οι νοοτροπίες δεν ξεριζώνονται μεμιάς... Πίσω από το υπερπροβεβλημένο άρρωστο σώμα της κοινωνίας παίζεται το γνωστό παιχνίδι των ιθυνόντων «εδώ ο παπάς εκεί ο παπάς, πού είναι ο παπάς»: όλο καταργούνται οργανισμοί με 6 υπαλλήλους και 600.000 ευρώ ετήσιο ενοίκιο και εν τέλει δεν καταργούνται, όλο απομακρύνονται 7.000 επίορκοι υπάλληλοι και εν τέλει απολύονται 100, όλο φορολογούνται οι μεγαλοφοροφυγάδες και στο τέλος πληρώνουν οι τίμιοι και οι χρεοφειλέτες διατηρούν άθικτο το μαγαζάκι τους. Πράγματι, χρειάζεται χρόνος, πολύς χρόνος, οι νοσηρές δομές δεν γκρεμίζονται σε μια νύχτα, καθώς υπάρχει και η μέρα, οι μέρες, κατά τις οποίες, τουλάχιστον ορισμένες, ξαναστήνονται...

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Χρειάζεται ανασυγκρότηση, κι αυτό μπορεί να γίνει από εμάς τους ίδιους.

Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας συνεφέρει, η κρίση να μας βοηθήσει να συνέλθουμε και να βρούμε και να δούμε τους εαυτούς μας μέσα από τα μάτια των άλλων, και να μοιραστούμε τον φόβο (που καλλιεργείται εντέχνως) για να τον ξεπεράσουμε, και από κοινού να βρούμε τον τρόπο και τον δρόμο να βγούμε από τον βάλτο όπου μας έχουνε ρίξει οι τροϊκανοί. Χρειάζεται ανασυγκρότηση, κι αυτό μπορεί να γίνει από εμάς τους ίδιους, αφού αλλάξουμε όχι μόνο νοοτροπία, αλλά και πολιτική συμπεριφορά.
Δημιουργείται μια εικόνα από τις δημοσκοπήσεις πως, τηρουμένων των μικρών ποσοστών διαφοράς των κομμάτων, το αποτέλεσμα θα είναι το σημερινό που κυβερνάει κατ' εντολήν της τροϊκανής χούντας. Μόνο που οι μνημονιακές συμμαχίες έχουν διαρραγεί και αρχίζει το παιχνίδι των εφεδρειών, που ναι μεν οι ελεύθεροι Ελληνες αντέδρασαν, αλλά ακόμα και η σύμπραξη με τη Χρυσή Αυγή, που είναι γέννημα της ακροδεξιάς, συνολικά αφήνεται να αιωρείται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση προσδοκά να γίνει πρώτο κόμμα και ετοιμάζεται να κυβερνήσει. Μα όσο κι αν έρθουν τα ποσοστά του, χρειάζεται συμμαχίες, που δεν υπάρχουν, και πάνω απ' όλα κοινωνικές συμμαχίες, μέσα σε μια κατακερματισμένη κομματικά, πολιτικά και σε επίπεδο πολιτών κοινωνία.
Η αδυναμία αυτή είναι υπαρκτή και γίνεται αποδεκτή από τα στελέχη του. Το φθινόπωρο όλοι λένε πως θα είναι καυτό, ότι θα επέλθει σύγκρουση κοινωνική και πολιτική, δεν θα πρέπει να είναι όμως εκτονωτική και ενσωματώσιμη στο σύστημα που κυβερνάει. Για να μη γίνει αυτό, θα πρέπει να βγουν οι πολίτες από τη σκοπούμενη σύγχυση, να πιστέψουν πέρα από τα κόμματα, πως αυτοί είναι η πραγματική εξουσία και να λειτουργήσουν θετικά χτίζοντας τα θεμέλια του μέλλοντος με τους νέους του 64% άνεργους. 

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Παράγουμε αέρα κοπανιστό...

Από την εποχή του Ανδρέα θα γινόμασταν πρωτοπόροι στην καινοτομία και την εξαγωγή μυαλού. Παράγουμε αέρα κοπανιστό. Μόνο που κανείς δεν τον αγοράζει? Με τα κέρδη από τα δανεικά αγοράζουμε μεγάλα αυτοκίνητα, σπίτια, εξοχικά, στέλνουμε τα παιδιά στο πανεπιστήμιο, στο εξωτερικό. Βεβαίως τα δανεικά δεν τα πληρώνουμε. Είπαμε, μας τα χρωστάνε! Σιγά μην τους πληρώσουμε.
Με την ευκαιρία, ψάχνουμε για κανέναν διορισμό στο Δημόσιο. Παντού δεν υπάρχουν κενά; Ετσι δεν λένε; Και αν δεν υπάρχουν, ας τα κατασκευάσουμε! Μόλις διοριζόμαστε παίρνουμε δάνειο για το απαραίτητο κεραμίδι και το εξοχικό για τα παιδιά. Φταίνε βεβαίως οι τράπεζες που μας τα δίνουν τα δάνεια! Οτι παρακαλέσαμε, ίσως δώσαμε και κάτι για να εγκριθεί, ότι γράψαμε άλλα στο συμβόλαιο και άλλα δώσαμε, δεν έχει καμιά σημασία. Αλλωστε σε 10 χρόνια θα έχει διπλασιαστεί η αξία! Το ακίνητο είναι επένδυση!
Και τώρα; Εχει κανείς την πεποίθηση ότι δεν θα μας ξαναδώσουν δανεικά για να πληρώνουμε τα δανεικά;
Αφού μόνοι μας δεν μπορούμε να τα πληρώνουμε! Αν μας τα χαρίσουν όλα για να μηδενίσουμε το χρέος, είναι σίγουρο ότι δεν θα μας ξαναδώσουν και θα πεινάσουμε (ότι μας χρωστάνε ή θα βρούμε πετρέλαιο ή θα μας τα δώσουν οι εξωγήινοι είναι ωραία παραμύθια, αλλά παραμύθια). Και τι θα γίνει; Δυστυχώς τίποτα. Θα βολοδέρνουμε ακολουθώντας διαφόρους που υπόσχονται επιστροφή στον παράδεισο όταν πλέον έχουμε εκδιωχθεί. Παράγοντας εξυπνάδα στα παράνομα μαγαζιά της παραλίας η φυλή θα μεγαλουργήσει...

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Υπάρχει μια επιπλέον αγωνία: αυτή η Οδύσσεια που ζούμε, έχει Ιθάκη;

Μέσα στον καταιγισμό των άδικων και ταυτόχρονα ανι­σόρροπων φόρων που επω­μίζονται, ως μη ώφειλαν, οι ασθενέστερες τάξεις, υπάρχει μια επιπλέον αγωνία: αυτή η Οδύσσεια που ζούμε, έχει Ιθάκη;
 
Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι πολίτες που προβληματίζονται σοβαρά για το τι συμ­βαίνει και για το τι μέλλει γενέσθαι, για το πού θα βγάλει αυτό το ταξίδι ή, ακόμα πιο συγκεκριμένα, αν θα προκύψει έστω και ένα μακροπρόθεσμο όφελος για τον τόπο… Τι θα αφήσει πίσω της αυτή η κρί­ση, εκτός από τις οδυνηρές συνέπειες στη ζωή μας;
 
Το ανησυχητικό μέσα σε όλα τα άλλα είναι ότι κανείς από όσους συμμετέχουν στο σύστημα εξουσίας – πολιτικά κόμ­ματα, ΜΜΕ, συνδικάτα, φατρίες, ισχυροί παράγοντες και οι συν αυτοίς – δεν μοιά­ζει διατεθειμένος να δεχτεί να αλλάξουν οι χρόνιες στρεβλώσεις αυτής της κοινω­νίας. Συνεχίζοντας το ίδιο κομματικό βι­ολί, χρίζονται μνημονιακοί ή αντιμνημονιακοί και παρατάσσονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, απ’ όπου ανταλλάσσουν απύθμενης θρασύτητας επιχειρήματα χυδαίου λαϊκισμού, αχαλίνωτης ανευθυ­νότητας, βλακωδών αναλύσεων, αντιαι­σθητικού λεξιλογίου.

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Πρέπει να αποτρέψουμε να συμβεί ξανά το ίδιο, κυρίως στη χώρα μας.

Θα ξεκινήσουν οι προσλήψεις; Όλοι το ευχόμαστε, όμως, δεν είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Κατά τη δεκαετία του 1990, η Ευρώπη υπέφερε για αρκετό καιρό από μία σοβαρή ασθένεια, τη λεγόμενη ανάπτυξη χωρίς εργασία  Πρέπει να αποτρέψουμε να συμβεί ξανά το ίδιο, κυρίως στη χώρα μας, που αποτελεί τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης.

Οι κατηγορίες που κινδυνεύουν περισσότερο είναι οι νέοι, οι γυναίκες, οι εργαζόμενοι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Για τις δύο πρώτες κατηγορίες, μέχρι στιγμής έχουν γίνει λίγα, όπως μαρτυρούν τα υψηλά ποσοστά ανεργίας. Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης βρίσκεται η στρατιά νέων που δεν ασχολούνται με τίποτα: δεν φοιτούν σε σχολείο και δεν αναζητούν εργασία. Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, το κύριο εργαλείο μέχρι τώρα υπήρξε το Ταμείο Ενσωμάτωσης, το οποίο, όμως, περιορίζεται στο να παρατείνει το κενό μίας επιδοτούμενης αδράνειας, συχνά χωρίς καμία προοπτική.

Η Βουλή μόλις  ενέκρινε τις μεταρρυθμίσεις για  την εργασία, που αφορούν κυρίως στους νέους. Το δυνατό κομμάτι είναι  οι φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων που προσλαμβάνουν άνεργους κάτω των 29 ετών, χωρίς πτυχίο. Πολλές επιχειρήσεις δείχνουν ενδιαφέρον και σύμφωνα με υπολογισμούς γίνεται λόγος για 100.000 νέες θέσεις εργασίας. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε μία (μικρή) επιτυχία, όμως, η κυβέρνηση είναι υπερβολικά αισιόδοξη: το αποτέλεσμα αυτού του τύπου των κινήτρων είναι αμφίβολο. Επιπλέον, παραδείγματα άλλων χωρών αποδεικνύουν ότι η οδός για να βοηθηθούν οι νέοι χωρίς εμπειρία ή τίτλους σπουδών περνά από τις πολιτικές κατάρτισης και τις υπηρεσίες για την απασχόληση.

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

ΒΟΥΛΙΑΞΑΜΕ με γοργούς ρυθμούς σε μεγέθη απίστευτα στην ανέχεια και την ανεργία.

Βλέπουμε εκατομμύρια Έλληνες να ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, άλλοι τόσοι να είναι επίσημα γραμμένοι στις λίστες ανεργίας του ΟΑΕΔ και… αδήλωτοι, και φέτος ΟΚΤΩ στους ΔΕΚΑ δεν θα «βουτήξουν στην ελληνική θάλασσα» από ανέχεια ενώ κάποιοι που «ΚΟΛΥΜΠΗΣΑΝΕ στις Μίζες και παραμένουν ατιμώρητοι» συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα μπάνια τους!...
«Πετύχαμε» μέσα σε 3 δεκαετίες τη διάλυση των αγροτικών μας υποδομών, το τσάκισμα της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας μας που αποτελούσαν στη Θεσσαλονίκη και τον ευρύτερο βορειοελλαδικό χώρο οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις και στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο οι μεσαίου μεγέθους βιομηχανικές μονάδες που έκλεισαν και κλείνουν καθημερινά.
 
Μεγεθύναμε δραματικά τα ελλείμματα του Εθνικού μας ισοζυγίου εισαγωγών - εξαγωγών, πιστεύοντας στην παρεχόμενη από τους πολιτικούς ψευδαίσθηση της εφήμερης οικονομικής επάρκειας που στηρίχτηκε στα ΠΑΚΕΤΑ ΝΤΕΛΟΡ, και πήραμε καταναλωτικά δάνεια που πνίγουν αμέτρητες χιλιάδες ελληνικών οικογενειών…
 
Στο μεταξύ, καφετέριες και ορθάδικα ξεφυτρώνουν από το πουθενά καθημερινά, εκεί όπου από το πρωί μέχρι το βράδυ οι νέοι μας σκοτώνουν την ανία και κουβεντιάζουν τα πτυχία τους πίνοντας φραπέ, ενώ οι ενδεείς και άνεργοι γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, όπως περιέγραψα παραπάνω, παρακολουθούν πρωί - βράδυ ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές στο σπίτι τους…
ΒΟΥΛΙΑΞΑΜΕ με γοργούς ρυθμούς σε μεγέθη απίστευτα στην ανέχεια και την ανεργία, και ΔΕΝ μπορούν πλέον να ωραιοποιούν την εικόνα οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Εργασίας και των διαφόρων θεσμικών του οργάνων και οργανισμών, της ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ μας ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ…
 
ΑΝΕΡΓΟΙ νέοι και οι γονείς τους που δεν πρόλαβαν και δεν θα προλάβουν τη συγκομιδή των απαραίτητων για συνταξιοδότηση ενσήμων…
 

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Η αδυναμία στη διοίκηση αποτελούν εθνικά χαρακτηριστικά της χώρας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάτω από την πίεση των δανειστών, της τρόικας και του χρόνου, η κυβέρνηση προχώρησε με άγαρμπο τρόπο και απρογραμμάτιστα σε οριζόντιες ρυθμίσεις, προκειμένου να μειώσει τον αριθμό των υπαλλήλων στο Δημόσιο και ταυτόχρονα να το αναδιαρθρώσει. Οι αιτίες είναι γνωστές. Η έλλειψη βούλησης από διαδοχικές κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, η νοοτροπία της συνέχισης των πελατειακών σχέσεων από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει η πολιτική τάξη και η αδυναμία πραγματικής αξιολόγησης, είναι οι βασικότερες από αυτές. Αλλωστε, η έλλειψη προγραμματισμού, η απέχθεια προς την οργάνωση και η αδυναμία στη διοίκηση αποτελούν εθνικά χαρακτηριστικά της χώρας. Ωστόσο, στη διατήρηση αυτών των χαρακτηριστικών επιμένει και γι’ αυτά αγωνίζεται με κάθε τρόπο σύσσωμη η αντιπολίτευση. Γύρω από αυτά θα δοθεί και η μεγάλη μάχη τον Σεπτέμβριο.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση καταλαβαίνουν ότι η έκβαση αυτής της μάχης θα είναι καθοριστική. Αν η κυβέρνηση κατορθώσει να επιβιώσει, έχει μεγάλες πιθανότητες να ασκήσει σχετικά ανενόχλητη την προεδρία της στην Ευρωπαϊκή Ενωση το πρώτο εξάμηνο του 2014, οι επιδόσεις της να είναι ικανοποιητικές στις ευρωεκλογές και στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, να επωφεληθεί ενδεχομένως από την όποια αλλαγή του πολιτικού και οικονομικού κλίματος στην Ευρωζώνη και να επιλέξει εκείνη τον χρόνο των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα συνδικάτα ξέρουν ότι αν χάσουν τη μάχη, χάνουν ίσως και την τελευταία ευκαιρία να επιβληθούν τελικά, εφόσον δεν χειροτερέψει η οικονομική κατάσταση. Κάτι που είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα συμβεί αν υπάρξει πολιτική αστάθεια ή αν εφαρμόσουν αυτά που ευαγγελίζονται.

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Τα τελευταία χρόνια έγινε δυστυχώς μεγάλη ζημιά στον τόπο από την πολιτική δειλία των πολιτικών.

Εχουμε επιτέλους αποκτήσει μία ομάδα υπουργών, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να «σπάσουν αυγά» και, το κυριότερο, να εξηγήσουν γιατί το κάνουν. Τα τελευταία χρόνια έγινε δυστυχώς μεγάλη ζημιά στον τόπο από την πολιτική δειλία των πολιτικών που είχαν αναλάβει την υλοποίηση των Μνημονίων. Ελάχιστοι είχαν το πολιτικό θάρρος να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Κρύβονταν λοιπόν πίσω από την τρόικα και κορόιδευαν τον κόσμο. Εριχναν την ευθύνη για οιανδήποτε απόφαση που εμπεριείχε ένα δράμι πολιτικού κόστους στην τρόικα και στο Μνημόνιο. Με ραγιάδικη κακομοιριά εξηγούσαν στους ψηφοφόρους-πελάτες «μα τι να κάνω, εγώ θέλω να σε διορίσω, αλλά η τρόικα...». Ο αντίκτυπος αυτής της τακτικής ήταν καταστροφικός. Η κοινή γνώμη δικαιολογημένα έχασε κάθε εμπιστοσύνη και σεβασμό στο πολιτικό σύστημα. Κανείς δεν εμπιστεύεται έναν... κακομοίρη που δικαιολογείται τόσο σαχλά επειδή κάνει το καθήκον του. Και οι εταίροι μας, όμως, έβλεπαν ότι το πρόγραμμα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων ήταν πολιτικά ορφανό, αφού κανείς δεν το «έπαιρνε πάνω του». Κανένα ανάλογο πρόγραμμα δεν έχει πετύχει, πουθενά, χωρίς ισχυρή πολιτική στήριξη.
Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Κάποιοι από τους υπουργούς έχουν πλέον βγει στη «δημόσια πλατεία» και εξηγούν γιατί πολλά πράγματα που γίνονται λόγω του Μνημονίου έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες. Ο καθένας με τον τρόπο του γκρεμίζει στερεότυπα, απαντάει σε λαϊκισμούς και επικοινωνεί με τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό αυτήν την ώρα. Ο κόσμος βαρέθηκε ή μάλλον σιχάθηκε να ακούει ότι πρέπει να γίνει το Χ ή το Ψ για να πάρουμε τη δόση .

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Η εύκολη λύση-απάντηση είναι πως οι άλλοι φταίνε.

Υπάρχει μία νοοτροπία που την εκφράζει ο καθένας όταν έρχεται η στιγμή να πάρει θέση σε ό,τι γίνεται γύρω του. Η εύκολη λύση-απάντηση είναι πως οι άλλοι φταίνε, βγάζοντας τον εαυτό του απ' έξω. Εμείς δεν είμαστε οι άλλοι. Οι γενικεύσεις διευκολύνουν απλώς και δημιουργούν συγχύσεις. Ο καθένας πράττει καθώς βολεύεται. Μόνο που σήμερα κανένας δεν νιώθει βολεμένος και όποιος πει πως είναι καλά, πιθανόν να μην πάει καλά στα μυαλά, αγνοώντας την ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Η οικονομική κρίση δεν περιορίζεται στους λογαριασμούς, δεν αφορά μόνο το στομάχι και την τσέπη μας. Εχει να κάνει με την κοινωνική πολιτική και, προπαντός, με την πολιτισμική και πολιτιστική ύπαρξή μας. Πολλοί είναι αυτοί που εύκολα τα βάζουν με τους διανοούμενους, που απαξιωτικά τους αποκαλούν κουλτουριάρηδες. Θεωρούν πνευματικούς ανθρώπους αυτούς που προβάλλει το σύστημα, τα δεκανίκια του, αυτούς που το εξωραΐζουν και γίνονται απολογητές του. Οι άλλοι, που πάντα θα υπάρχουν, που έχουν λόγο που βγαίνουν στον δρόμο, που παίρνουν θέση και συμμετέχουν ως ενεργοί πολίτες για να δώσουν νόημα και περιεχόμενο σε μια δημοκρατία που έχει καταντήσει λερό πουκάμισο, αδειανό, δεν φαίνονται, δεν ακούγονται και όταν η παρουσία τους και ο λόγος τους ενοχλεί αποκαλούνται εξτρεμιστές και επικίνδυνοι τρομοκράτες που υπηρετούν τη βία.
Το 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας που γίνεται στη χώρα η οποία γέννησε την τέχνη, τον οικουμενικό πολιτισμό, τη φιλοσοφία, το θέατρο, τη δημοκρατία. Είναι χρήσιμο να γίνονται συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, άνθρωποι από όλο τον κόσμο, να έχουν λόγο δημιουργικό που να δίνει απαντήσεις. Για κάθε άνθρωπο, που πέρα από τις ανάγκες που τον καταδυναστεύουν, θέλει να καλύψει και τις υπαρξιακές του ανάγκες. Η φιλοσοφία θα μπορούσε να είναι η τέχνη του ευ ζην.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη ούτε από νέα κόμματα, ούτε από καινούργια συνθήματα .

OΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, τους οποίους η κοινωνία έχει κρίνει και επικρίνει για τα λάθη, τις παραλείψεις και τελικά την ευθύνη τους για τη σημερινή κρίση στην οποία βρίσκεται η χώρα, προσπαθούν αλλάζοντας «κομματική ενδυμασία» και πολιτική φρασεολογία να διατηρηθούν στο προσκήνιο, ματαιοπονούν.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη ούτε από νέα κόμματα, ούτε από καινούργια συνθήματα κενά περιεχομένου. Χρειάζεται λύσεις στα προβλήματά του, απαιτεί ρεαλιστικές πολιτικές και απεχθάνεται τον καιροσκοπισμό και τις πρακτικές του παρελθόντος. Αισθάνεται δε να προκαλείται όταν πρόσωπα που άσκησαν εξουσία, άμεσα ή έμμεσα, κάνοντας λάθη που κόστισαν, τώρα να υπόσχονται τη λύτρωση από αυτά.

Οι ανακατατάξεις που συντελούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς ασφαλώς και δεν μπορεί να παραγνωρίζονται. Ομως, οι ευκαιριακές συμμαχίες και οι ιδιοτελείς συνεννοήσεις δεν μπορούν να αποτελούν γερά θεμέλια για ένα νέο πολιτικό οικοδόμημα. Γι’ αυτό όσοι καταφεύγουν σε τέτοιες σπασμωδικές κινήσεις, αδιαφορώντας για τα μηνύματα που στέλνουν οι πολίτες, διατρέχουν τον κίνδυνο να βρεθούν οριστικά στο περιθώριο.

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να εμπιστεύονται τους ηγέτες τους.

Οι συνέπειες της πολιτικής των μνημονίων είναι πολλές και ήδη αλλοιώνουν την καταστατική δομή της ελληνικής κοινωνίας. Οι γρήγορες αποφάσεις για απολύσεις ή διαθεσιμότητες αλλάζουν τα δεδομένα ζωής χιλιάδων ανθρώπων όπως ποτέ ξανά δεν είχε γίνει.  Οι συνθήκες που λειτουργεί ο μέσος εργαζόμενος παράγουν μια επιπλέον κοινωνική κρίση, μέσα στην υπάρχουσα. Γίνονται όλοένα και πιο δύσκολες, οι μισθοί έχουν μειωθεί και οι ώρες αυξάνονται. Απασχολούνται σε εργασίες με αβέβαιο μέλλον ή η συμβολή τους στην επιχείρηση δεν αναγνωρίζεται, γεγονός  ανασταλτικό για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους. Την ίδια στιγμή η ανεργία έχει αγγίζει το 30% και μια ολόκληρη γενιά βρίσκεται αντιμέτωπη με το χαμένο χρόνο της παραγωγικότητάς της, ενώ έχουν ανακοινωθεί νέα «λουκέτα» σχολείων. Δίπλα σε όλα αυτά παραμονεύει ο εκφασισμός, ο οποίος φλερτάρει κυρίως με έφηβους και νέους, που δείχνουν να μην ενδιαφέρονται ότι ποτέ άλλοτε, από τον Β παγκόσμιο πόλεμο και μετά, η σβάστικα δεν ήταν κάτι λιγότερο από ένα ντροπιαστικό σύμβολο μπροστά στους μεγαλειώδεις αγώνες ενός λαού κατά του ναζισμού.
Αυτά τα φαινόμενα, και πολλά άλλα, είναι καινοφανή. 

Την ίδια στιγμή την κρίση καλούνται να διαχειριστούν πολλοί από τους ίδιους πολιτικούς που, την περίοδο πριν το 2009, είχαν κάνει τρόπο ζωής την πολιτική ανευθυνότητα. Σήμερα κουνάνε το δάχτυλο στους πολίτες ώστε να δεχθούν και άλλες ανατροπές στη ζωή τους για ένα ακόμα ημίχρονο. Τι και αν διατυμπανίζεται μέσα και έξω ότι η Ελλάδα έχει πετύχει τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει καταφέρει ποτέ χώρα; Σε κάθε επίσκεψη των δανειστών απαιτείται μια ακόμα θυσία.

Οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να εμπιστεύονται τους ηγέτες τους. Η ανήκοντες στη μεσαία τάξη αισθάνονται ότι προδόθηκαν από την πολιτική ελίτ προκειμένου να διασώσει τον εαυτό της. Η πλάνη τους επιβεβαιώνεται καθημερινά. Παράδειγμα η εικόνα ενός υπουργού σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο να υποστηρίζει ότι οι μεταρρυθμίσεις έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια, ξεχνώντας προκλητικά (σχεδόν ξετσίπωτα) πόσο έχει πληρώσει έως τώρα ο κάθε μεσοαστός τη διάσωση της χώρας. Δεν υπάρχει πλέον η σχέση εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτικού και πολίτη, που υπήρχε σε ένα βαθμό το 2009. Δεν υπάρχει καν η προοπτική επανεκκίνησης, που εμφανίστηκε το 2012. Νέα ζοφερά φαινόμενα έχουν γεννηθεί και εγκαθιδρύονται παντού.  

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Καλό είναι όμως οι κυβερνώντες να αναλογιστούν πως εκτός από την τρόικα υπάρχει και ο λαός.

Ο παραλογισμός και η ανοησία, όμως, δεν σταματούν εδώ. Αποφάσισαν ξαφνικά όλες οι δηλώσεις να γίνουν φέτος ηλεκτρονικά. Δεν φρόντισαν όμως εγκαίρως να εκσυγχρονίσουν και να προετοιμάσουν τα συστήματά τους ώστε να απλοποιηθεί η διαδικασία, με αποτέλεσμα μέσα στο κατακαλόκαιρο να τρέχει ο κόσμος και να μη φτάνει.
Ολη αυτή όμως η καθυστέρηση θα φορτωθεί και πάλι στις πλάτες του άμοιρου φορολογούμενου, ο οποίος θα κληθεί να πληρώσει τους αναλογούντες φόρους όχι σε τρεις δόσεις, αλλά σε δύο. Λες και φταίει αυτός για το ηλεκτρονικό μπάχαλο. 

Οπως θα πληρώσει και την ατολμία των κυβερνήσεων που δεν έστελναν τους ΦΑΠ των προηγούμενων ετών με τη γνωστή πολιτικάντικη κουτοπονηριά και καλούμαστε τώρα να τα πληρώσουμε μαζεμένα επειδή ο κόμπος έφτασε στο χτένι. 

Περιττό να αναφερθούμε στη «σοβαρότητα» της κυβέρνησης, που με κάθε ευκαιρία διατυμπανίζει πως δεν πρόκειται να ληφθούν νέα εισπρακτικά μέτρα και πως δεν θα γίνουν νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Η επέκταση όμως της εισφοράς αλληλεγγύης μέχρι το 2016, και βλέπουμε, τι ακριβώς είναι; Φορολογική ελάφρυνση μήπως και δεν το καταλάβαμε; 

Η αναδρομική επιβολή φόρου πολυτελείας είναι μήπως μέτρο ανακούφισης; 
Η συνέχιση είσπραξης του χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ και το 2014 (προς το παρόν) και η μη έναρξη του Ενιαίου Φόρου Ακινήτων που θα ήταν μειωμένος κατά 15% είναι μήπως μέτρο ανακούφισης και δεν το καταλάβαμε; 
Ο υπολογισμός των φορολογημένων τόκων με 15% αντί του 10% στην εισφορά αλληλεγγύης γίνεται για το καλό μας και δεν είναι νέο μέτρο; 

Η αναβολή εφαρμογής των νέων αντικειμενικών τιμών, που για να είναι αντικειμενικές πρέπει να μειωθούν έως και 50%, αλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε και αντίστοιχη μείωση του χαρατσιού, αλλά και του ΦΑΠ, προφανώς δεν είναι επίσης μέτρο.

Καλό είναι όμως οι κυβερνώντες να αναλογιστούν πως εκτός από την τρόικα υπάρχει και ο λαός.

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Ως εδώ και μη παρέκει.

Δεν μπορεί να μας εκφοβίζει η τρόικα ότι θα «χρειαστούν πρόσθετα μέτρα», δηλαδή κι άλλη φορολόγηση κι άλλο κόψιμο της σύνταξης κι άλλη μείωση μισθού κι άλλες χιλιάδες να βγούν στην ανεργία κι άλλες επιχειρήσεις να κλείσουν επειδή υπάρχουν οι φοροκλέφτες. Δεν μπορούμε πλέον να τους κάνουμε «τη χάρη» που θίγει άμεσα, ει μη τι άλλο, τη δική μας αξιοπρέπεια, τη δική μας αλληλεγγύη έναντι των συμπολιτών μας, τη δική μας υπευθυνότητα έναντι του κράτους . Και δεν μπορούμε να ανεχόμαστε άλλο ένα κράτος που αδυνατεί να επιβάλει τους νόμους του, ένα κράτος που, αντί να αναζητά τα κλεμμένα, απευθύνεται σε εμάς να καλύψουμε την αναποτελεσματικότητά του, ένα κράτος που κλείνει τα μάτια στον παράνομο πλουτισμό και αφήνει τη φοροκλοπή να ανθίζει και τους ανέντιμους να μας βγάζουν τη γλώσσα τους. Αν πρέπει να κάνουμε ΟΛΟΙ διαδήλωση στο Σύνταγμα, είναι για να φωνάξουμε στο κράτος και σε αυτούς που το διοικούν: «Ως εδώ και μη παρέκει. Βάλτε στην ασυδοσία τέλος...

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Η χώρα βρίσκεται για μία ακόμη φορά σε κρίσιμη καμπή .

Τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας έχουν αγγίξει το κόκκινο και πως πρέπει να γίνουν βήματα που θα επαναφέρουν τη χαμένη προοπτική και αισιοδοξία για να μην καταρρεύσει η προσπάθεια.
Το δεδομένο είναι πως η χώρα βρίσκεται για μία ακόμη φορά σε κρίσιμη καμπή αλλά τώρα υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της καταστροφής, αρκεί να κατανοήσουν τις ανάγκες μας αυτοί που έχουν επωμισθεί το βάρος της στήριξης. Ταυτοχρόνως όμως οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι κοινή γνώμη με απαιτήσεις και ανάγκες έχουν και οι χώρες που μας στηρίζουν. Συνεπώς, η πολιτική και ενίοτε επικοινωνιακή διαχείριση του ελληνικού προβλήματος εκ μέρους των ισχυρών της Ευρώπης ξεπερνά τα δικά μας όρια και υπηρετεί πρωτίστως τις δικές τους σκοπιμότητες.
Τώρα λοιπόν που όλα δείχνουν πως ύστερα από λίγο χρονικό διάστημα θα ληφθούν εκ νέου αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης, έχουμε κάθε συμφέρον και πρέπει να μείνουμε με αξιώσεις στο παιχνίδι για να διεκδικήσουμε με κάθε τρόπο το καλύτερο δυνατό. Το πολιτικό σύστημα, που έχει αντέξει πολλές δοκιμασίες τη δραματική τριετία, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει στο παρά πέντε για να... εκδικηθεί την τρόικα και τις εμμονές της.

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Αριστερά δεν σημαίνει ότι οι πάντες μπορούν να βρουν καταφύγιο στο Δημόσιο .

Κατ’ αρχήν στην Ελλάδα έχει παρεξηγηθεί εντελώς η σχέση της Αριστεράς με το κράτος. Αριστερά δεν σημαίνει ότι οι πάντες μπορούν να βρουν καταφύγιο στο Δημόσιο και, κυρίως, δεν σημαίνει ασυδοσία, σπατάλη, αναξιοκρατία, ισοπέδωση προς τα κάτω, ανορθολογισμό, γραφειοκρατία, κρατικοδίαιτη οικονομία, περίεργα προνόμια ή πελατειακές σχέσεις. Ούτε σημαίνει συνεχές «όχι σε όλα», χωρίς ιδέες και προτάσεις από την πλευρά της. Η τέτοια στάση πολιτικών ηγεσιών, δημάρχων, συνδικαλιστών και μίντια είναι αδιέξοδη, αφού δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα και δεν συνιστά αριστερή ιδεολογία, παρά την εμπεδωμένη στρεβλή άποψη σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.
Η Αριστερά δέχεται τον στρατηγικό παρεμβατισμό του κράτους, υπερασπίζεται το δικαίωμα στην εργασία, σέβεται τα δικαιώματα των εργαζομένων, εξασφαλίζει ισονομία, αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες, υπερασπίζεται το κοινωνικό κράτος, φροντίζει για τις ασθενέστερες τάξεις, αλλά δεν αγκαλιάζει κάθε παράλογο αίτημα, ούτε υπόσχεται τα πάντα στους πάντες ανεύθυνα και ανέξοδα, δεν απορρίπτει κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού, βοηθάει στη διατήρηση του αστικού και φυσικού περιβάλλοντος και αποδέχεται τις έννοιες του νόμου και της τάξης. Με λίγα λόγια, η Αριστερά δεν είναι εναντίον της συντεταγμένης πολιτείας, επιθυμεί την υγιή οικονομία και συμβάλλει στην ενίσχυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οπου αυτό δεν συνέβη, το σύστημα τινάχτηκε στον αέρα. Ή όχι;

Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Ο αναβρασμός υπάρχει μέσα στην κοινωνία.

Μεσόγειος ζει σε μια ρευστή και εκρηκτική κατάσταση.
Ο από βορρά κομμουνιστικός κίνδυνος έχει εκλείψει, οι μισθοί στη Βουλγαρία που έγινε μέλος της Ενωμένης Ευρώπης είναι εξευτελιστικοί και πράγματι υπάρχει κίνδυνος βουλγαροποίησης ή κινεζοποίησης των μισθών των όποιων εργαζομένων έχουν απομείνει να εργάζονται, καθότι οι απολύσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα δεν έχουν τέλος, ούτε η μείωση των μισθών των συνταξιούχων.
Τώρα, όμως, με τα μέτρα που παίρνονται κι αυτά που θα ακολουθήσουν μπορούμε να πούμε πως έχει επιβληθεί «ο καπιταλιστικός κομμουνισμός» που παίρνει σπίτια διά των πλειστηριασμών, με τους οριζόντιους φόρους και με την «κατάργηση» της ατομικής και οικογενειακής ιδιοκτησίας και αυτό θα φανεί στην επαρχία, όπου τα χωράφια θα περάσουν στους λεγόμενους επενδυτές.
Ζούμε σε μια κατάσταση -μας λένε- έκτακτης ανάγκης, η οποία θα διατηρείται για απροσδιόριστο χρόνο. Ζούμε τη δικτατορία της καθημερινής επιβίωσης, όπου οι συνάνθρωποι δεν ντρέπονται πλέον να κρύψουν την ένδειά τους.
Ο αναβρασμός υπάρχει μέσα στην κοινωνία, μόνο που δεν πρέπει να γίνει εκτονωτικό ξέσπασμα. Από τον Σεπτέμβριο χρειάζεται να στηθούν τα κοινωνικά αντίδοτα στην κρίση και να προκύψει μέσα από την πραγματικότητα το πολιτικό υποκείμενο της ριζικής ανατροπής.

Παρασκευή 2 Αυγούστου 2013

Τα χάσαμε όλα;

Το λάθος, ή μάλλον η αδυναμία, της σημερινής πολιτικής είναι ότι προσπαθεί να στεγάσει την ψυχολογική κατάρρευση σε έναν πρωτογενή, και μάλλον τυφλό, ρεαλισμό. Δεν βγαίνουν οι λογαριασμοί· το θέμα όμως είναι ότι μαζί με τους λογαριασμούς δεν βγαίνει και η ζωή μας. Φταίνε οι Ευρωπαίοι λογιστές; Σίγουρα φταίνε. Φταίει όμως και η αδυναμία μας να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις του αυτοπροσδιορισμού μας αφήνοντας τον τόπο να βουλιάζει στη μικρότητα, προσμένοντας απαθείς τον αλληλοσπαραγμό. Τα χάσαμε όλα; Ελάτε τώρα, μένει η φωνή του Γκάτσου. Και η ελπίδα πως, κάποια στιγμή, θα φανεί και καμιά ιδέα για να στεγάσουμε το συλλογικό μας αίσθημα. Και ας μην είναι μεγάλη. Ας είναι και μικρή. Αρκεί να είναι ιδέα.

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Κι είμαστε κάθε χρόνο σε χειρότερο σημείο...

Θα πρέπει να είναι κανείς τρελός να πιστεύει ότι μπορεί να περάσουν η κυβέρνηση και η τρόικα τον χειμώνα τούτο, με επιτυχία, όταν θα οδηγήσουν στην απόλυση χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, κυρίως καθηγητές, θα ξεκινήσουν τους πλειστηριασμούς κατοικιών, θα επεκτείνουν χαράτσι και εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης για χρόνια ακόμα, θα μειώσουν κι άλλο συντάξεις και μισθούς, θα ξεπουλήσουν κρίσιμες για το κοινωνικό σύνολο επιχειρήσεις, όπως η ΕΥΔΑΠ και θα συνεχίσουν να παίρνουν νέα μέτρα για να καλύπτουν τις μαύρες τρύπες, που έχει το πρόγραμμά τους.

Ούτε η κοινωνική αντοχή και ανοχή είναι τόση, ούτε το πολιτικό σύστημα μπορεί να στηρίξει άλλο αυτή την τυφλή πορεία προς το αδιέξοδο και την καταστροφή.

Όσο υποτακτικός και φοβητσιάρης κι αν είναι ο μέσος «νοικοκυραίος» Έλληνας δεν πρόκειται να δεχθεί να του πάρει το σπίτι κανείς.

Όση ενοχή κι αν έχει ο μέσος δημόσιος υπάλληλος δεν πρόκειται να υπομείνει το κύμα απολύσεων, που τον απειλεί.

Κι όση αντοχή κι αν επιδεικνύει ο συνταξιούχος, μία νέα μείωση της σύνταξης και δυσμενής αλλαγή του ασφαλιστικού θα τον εξαγριώσει.

Η διάλυση κοινωνικών τομέων, όπως η παιδεία, η υγεία ή τα κοινωνικά αγαθά σαν το νερό, είναι σχεδόν βέβαιο ότι λειτουργήσει ως θρυαλλίδα στις εξελίξεις και στη συμπεριφορά μεγάλης μερίδας πολιτών.

Το πολιτικό σύστημα στο οποίο στηρίζεται η τρόικα δεν αντέχει. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες πολιτικών, που εφαρμόζουν αυτή την πολιτική: Εκείνοι που κάνουν μπίζνες και καριέρα, εκείνοι που όντως έχουν αυτές τις νεοφιλελεύθερες ιδεολοψίες και εκείνοι, που ως μοιραίοι και άτολμοι ακολουθούν. Οι πρώτοι εκτίθενται διαρκώς, οι δεύτεροι διαψεύδονται πανηγυρικά και οι τρίτοι στερεύουν απελπιστικά οσονούπω.

Το πρόγραμμα της τρόικας, εσχάτως δε και η ίδια η τρόικα αμφισβητείται έντονα ακόμη και στο εξωτερικό. Όλοι γνωρίζουν ότι η πορεία που έχει χαράξει για την Ελλάδα είναι απολύτως λαθεμένη, αδιέξοδη, επικίνδυνη για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και επιπλέον εξυπηρετεί συμφέροντα.

Δεν υπάρχει όμως το παραμικρό χρονικό περιθώριο. Η εκδίωξη της τρόικας αμέσως είναι η μόνη λύση για να τεθεί το ελληνικό πρόβλημα σε νέα βάση. Ούτε οι απειλές για έξοδο της χώρας από το ευρώ έχουν κάποιο νόημα, ούτε ο κίνδυνος διακοπής της χρηματοδότησης. Τέσσερα χρόνια υποτίθεται χρηματοδοτούν κι είμαστε κάθε χρόνο σε χειρότερο σημείο.

Εκδίωξη της τρόικας και εκλογές αμέσως για να γίνει ό,τι δεν έγινε ένα χρόνο πριν: Ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος. Όσο περνά ο καιρός τόσο μεγαλύτερο είναι το κόστος για τη θέση της χώρας και την ελληνική κοινωνία.

Το ζητούμενο δεν είναι πλέον ποιοι θα συνεχίσουν να υλοποιούν ένα πρόγραμμα, που χειροτερεύει τα πράγματα, αλλά ποιοι μπορούν να συμφωνήσουν ή να επιβάλλουν ένα άλλο πρόγραμμα, προοδευτικής οικονομικής λογικής, πραγματικής κοινωνικής σωτηρίας, αλλά και προστασίας της εθνικής αξιοπρέπειας.