Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Ακόμη κι αν επιτευχθεί συμφωνία, η βιωσιμότητά της θα παραμένει ζητούμενο.


Ως αντιπολιτευόμενος είχε επενδύσει στη σκληρή αντιμνημονιακή στρατηγική, που τον οδήγησε στην εξουσία. Ως πρωθυπουργός επενδύει στην επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές. Παρά την κυβερνητική ρητορική και την επικοινωνιακή διαχείριση, η αντίφαση είναι υπαρκτή.Ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται ότι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη αποδεικνύεται το μεγάλο του στοίχημα. Αν το κερδίσει, το πιστώνεται προσωπικά. Αν το χάσει, θα πληγεί ανεπανόρθωτα η πολιτική του κυριαρχία. Συνεπώς, η στροφή στον πολιτικό ρεαλισμό, μπορεί να αντιστρατεύεται τις προεκλογικές του διακηρύξεις, είναι όμως επιβεβλημένη και για τη χώρα και για τον ίδιο. Εξάλλου, οι αντιπολιτευτικές του θέσεις ήταν ανεδαφικές έως επικίνδυνες.
Το καίριο ζήτημα, ωστόσο, είναι με ποιες υποδομές θα υπηρετήσει αποτελεσματικά τις νέες του επιλογές. Η αλλαγή πλεύσης προϋποθέτει πολιτικό υποκείμενο που θα την ενστερνίζεται και θα τη στηρίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι ετερόκλητο σχήμα, εμποτισμένο με ιδεοληψίες και έντονο ιδεολογικό πρωτογονισμό. Κομματικό προϊόν παρελθούσης εποχής, αδυνατεί να ανταποκριθεί στον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει. Το αποδεικνύει και η δυστοκία του Αλέξη Τσίπρα να πείσει έναν σημαντικό αριθμό στελεχών του να τον ακολουθήσουν στη νέα στρατηγική. Οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις οφείλονται πρωτίστως στις κομματικές ενστάσεις κι όχι τόσο στις όποιες αρχικές ταλαντεύσεις του πρωθυπουργού.
Η έλλειψη συγχρονισμού, η αμφιθυμία, οι διιστάμενες απόψεις συνθέτουν την εικόνα της κυβέρνησης. Ο πολιτικός λόγος της στα μείζονα ζητήματα των διαπραγματεύσεων βρίθει από αντιφάσεις. Η προσπάθεια λείανσης που επιχειρείται μάλλον καθίσταται ατελέσφορη. Ακόμη κι αν επιτευχθεί συμφωνία, η βιωσιμότητά της θα παραμένει ζητούμενο. Ακόμη κι αν γίνει αποδεκτή από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, λόγω κομματικού πατριωτισμού, η υλοποίησή της θα προσκρούει στις εμμονές και αγκυλώσεις των υπουργών.