Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Ας μην ξεχνάμε ότι καμιά ευχή δεν θα πιάσει τόπο, αν την αφήσουμε μόνο στα χέρια των άλλων...

Οχι πως οι προηγούμενες χρονιές ήταν τίποτα καταπληκτικές. Οι εξελίξεις στη χώρα μας και στον κόσμο δεν επιτρέπουν, εδώ και πολύ καιρό, ούτε ιδιαίτερο ενθουσιασμό ούτε υπερβολική αισιοδοξία. Η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίζονται όλο και περισσότερο από τα μέτρα ασφαλείας για την αντιμετώπιση των κάθε λογής εξτρεμισμών. Το βιοτικό επίπεδο υποχωρεί συνεχώς και η οικονομική ανάπτυξη θυσιάζεται στον βωμό μιας ασταμάτητης λιτότητας. Η χρονιά που τελειώνει σήμερα σφραγίστηκε, ωστόσο, με τον χειρότερο τρόπο από γεγονότα και εικόνες που χαράχτηκαν βαθιά στην ψυχή και στο μυαλό μας και που πολύ δύσκολα θα διαγραφούν από το συλλογικό μας υποσυνείδητο.
Ποιος Ελληνας πολίτης μπορεί να συμβιβαστεί με τις ντροπιαστικές εικόνες των αστέγων που στόλισαν χριστουγεννιάτικο δένδρο στο πεζοδρόμιο, με τις ατέλειωτες ουρές στα κοινωνικά συσσίτια αλλά και μπροστά στα τραπεζικά μηχανήματα που μοίραζαν με δόσεις ακόμα και τα πιο πενιχρά εισοδήματα;
Μια ολόκληρη κοινωνία πληρώνει τις συνέπειες της πεισματικής άρνησής της να κοιταχτεί στον καθρέφτη της κρίσης, ν' αλλάξει τη σκέψη και τις συνήθειές της. Ποιος πολίτης μπορεί να συμβιβαστεί με τις φρικιαστικές εικόνες των τζιχαντιστών που αποκεφαλίζουν δημόσια αιχμαλώτους ή με τις εκατόμβες των νεκρών του Παρισιού που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τους τρελούς του Θεού; Ποιος άνθρωπος μπορεί να συμβιβαστεί με το δράμα των προσφύγων του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, μπορεί να ανεχθεί τις εικόνες συνανθρώπων του να θαλασσοπνίγονται ή να μάχονται σώμα με σώμα να περάσουν τα σύνορα του πολιτισμένου κόσμου, να υπερασπίζονται το δικαίωμά τους σε μια αξιοπρεπή ζωή;
Το άψυχο κορμάκι του Αϊλάν είναι η εικόνα του 2015, η εικόνα της ντροπής και της φρίκης μιας χρονιάς που όσο κι αν κλείνουμε συγκλονισμένοι τα μάτια μας μπροστά στο φοβερό θέαμα θα κυνηγάει για πολλά χρόνια έναν κόσμο που ύψωσε τείχη για να προστατεύσει την ευημερία του. Δεν ξέρω από πού μπορούμε να πιαστούμε για να στείλουμε μερικές ευχές κι ένα αισιόδοξο μήνυμα για τη νέα χρονιά. Να ευχηθούμε να καρποφορήσουν οι ειλικρινείς, απ' όσο φαίνεται, προσπάθειες του Αναστασιάδη και του Ακιντζί για μια ενωμένη και ειρηνική Κύπρο. Και να ελπίσουμε ότι οι μεγάλοι του πλανήτη θα προχωρήσουν αποφασιστικά στην εφαρμογή της συμφωνίας του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή. Ας μην ξεχνάμε ότι καμιά ευχή δεν θα πιάσει τόπο, αν την αφήσουμε μόνο στα χέρια των άλλων...

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Εδώ που τα λέμε, τα θέλαμε και τα πάθαμε...

Τι θα λέγατε για μερικούς απολογισμούς; Συνηθίζονται τέτοιες μέρες. Και είναι και χρήσιμο να ξέρουμε πώς τα πήγαμε, πού βρισκόμαστε και τι πρέπει να περιμένουμε σε τομείς και δραστηριότητες που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον μας. Οπως στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για παράδειγμα. Που δυστυχώς δεν ήταν στα καλύτερά της το 2015 και δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλά περιθώρια να βελτιωθεί μέσα στο 2016. Κάπου έχει χαθεί ο μπούσουλας και για αλλού τραβούσαμε οι Ευρωπαίοι κι αλλού πάμε.
 Εδώ που τα λέμε, τα θέλαμε και τα πάθαμε, γιατί ούτε στα εύκολα αποδειχθήκαμε σοβαροί, ούτε στα δύσκολα δείξαμε ή δείχνουμε την απαραίτητη ψυχραιμία και σύνεση. Εθνικό μας σπορ έχει καταντήσει η μανία να «πουλάμε τρέλα». Σε μικρότερο ή και σε μεγαλύτερο βαθμό, όμως, είναι κι άλλοι που δεν καλοβλέπουν τη ρότα που έχει χαράξει κι ακολουθεί το σκάφος.
Οπως οι Πορτογάλοι. Και οι Ισπανοί. Και οι Ιταλοί. Και οι Γάλλοι. Και, φυσικά, να μην ξεχνάμε και τους Βρετανούς, που είναι διατεθειμένοι ακόμη και να εγκαταλείψουν ανά πάσα στιγμή το πλοίο. Και που αν όλους αυτούς μας αθροίσουν, όχι μόνο ως άτομα, αλλά ως οικονομίες, ως ιστορική παρουσία, ως παράγοντες εξέλιξης και διαμόρφωσης του ευρωπαϊκού αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού, δεν νομίζω να μένουν και πολλά που να δικαιολογούν ακόμη και την επωνυμία που πολυεθνικού οργανισμού που φιλοδοξεί (ισχύει ακόμη;) να εξελιχθεί σε μια ενιαία ευρωπαϊκή πατρίδα.
Είναι πολλοί, ασφαλώς, οι λόγοι που η πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης έχει φτάσει να θεωρείται από κάποιους μέχρι και αδιέξοδη. Και είναι άλλοι και καταλληλότεροι εκείνοι που είναι σε θέση να τους επισημάνουν και να τους αναλύσουν. Αλλά υπάρχει κάτι κοινό στα όποια αίτια κι αν επισημανθούν. Που δεν είναι άλλο από την επιβεβαίωση της γνωστής παροιμίας ότι «από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι». Γιατί αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της ΕΕ. Στήθηκε και εξελίχθηκε από σπουδαίους πολιτικούς, από ηγέτες με στόχους και οράματα που ξεπερνούσαν τα στενά όρια των χωρών τους. Αλλά άλλες εποχές εκείνες και άλλες δυστυχώς οι τωρινές. Σήμερα τους ηγέτες δεν τους αναδεικνύει το προσωπικό όραμα και η διεθνής απήχηση, αλλά το συγκυριακό αποτέλεσμα της κάλπης και μόνο.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Ο θρίαμβος της γελοιότητας

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
Η χρονιά που μας αφήνει ήταν επεισοδιακή, γεμάτη σασπένς. Με μια εκκίνηση, τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, οπότε και οι βουλευτικές εκλογές, γεμάτη προσδοκίες και ηχηρά, γεμάτα συναίσθημα, συνθήματα από σημαντική μερίδα του κόσμου («πρώτη φορά Αριστερά»)· με ένα άκρως αγωνιώδες καλοκαίρι, οπότε η χώρα έφτασε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης· με τράπεζες σε αργία και κεφαλαιακούς ελέγχους που θα μας ακολουθούν για κάμποσο ακόμα· με απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις (δημοψήφισμα, εκλογές Σεπτεμβρίου), έντονους τριγμούς εντός του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε ΛΑΕ, Βαρουφάκη)· με μακρόσυρτες εκλογές και ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης· με την είσοδο στο ελληνικό Κοινοβούλιο κομμάτων και προσώπων που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν απλώς γραφικά, μα και με ένα κλείσιμο που, ενώ ουδεμία σχέση είχε με την οικονομία και τη σκληρή πολιτική, συζητήθηκε πολύ, έντονα και με πάθος: την πολύ πρόσφατη ψήφιση στη Βουλή του συμφώνου συμβίωσης.

Η χρονιά που μας αφήνει όμως είχε, πάνω απ’ όλα, μιαν απίστευτη τραγωδία που μοιάζει να μην έχει τέλος: τα μαζικά κύματα των κατατρεγμένων από τη Συρία καθώς και από άλλες δοκιμαζόμενες χώρες της Ανατολής, πολλοί από τους οποίους χάθηκαν κάτω από τα αγριεμένα θαλασσινά κύματα της Μεσογείου. Είδαμε όλοι παιδιά, ολόκληρες οικογένειες να ξεβράζονται στα τουρκικά και τα ελληνικά παράλια τη στιγμή που τα τεράστια νούμερα των ανθρώπων που επιμένουν να αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στη Δύση (στην Ευρώπη πρωτίστως μα και σε ΗΠΑ, Καναδά) προκαλούν ζητήματα γεωπολιτικής και πολιτισμικής φύσης εντός της εύθραυστης πλέον Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σε άμεση συνάρτηση με την τραγωδία μεταναστών και προσφύγων, το 2015 είχε τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Γαλλία και ένα αδιανόητο «τρενάκι του τρόμου» με τις φρικωδίες του «Ισλαμικού Κράτους», στη σκιά των γεωπολιτικών ισορροπιών τρόμου ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ-Ευρώπη με φόντο τον εμφύλιο της Συρίας. Μέσα σε αυτό το ταραγμένο διεθνές πλαίσιο, η χώρα μας μοιάζει να βρίσκεται κοντά στο επίκεντρο της σεισμογενούς, πολιτικά και ιστορικά μιλώντας, αυτής περιοχής του πλανήτη. Είναι μια ιστορική στιγμή που οφείλει να υψώσει ανάστημα, κι ωστόσο είναι αυτή η στιγμή που η Ελλάδα μοιάζει περισσότερο απαξιωμένη και απομονωμένη διεθνώς από ποτέ.

Παρά τις απίστευτες ανθρώπινες τραγωδίες όμως, αν μπορούσα να συνοψίσω μέσα σε μία φράση το ελληνικό 2015, αυτή θα ήταν: ο θρίαμβος της γελοιότητας. Οι προσωπικές επιλογές του κ. Τσίπρα για συγκυβέρνηση, συμμαχία, υπουργεία κτλ. αναδεικνύει, εν μέσω μιας οξύτατης εσωτερικής οικονομικής κρίσης και ενός διεθνούς θανατικού, αυτό το στοιχείο της γελοιότητας με έναν τρόπο που δεν τον έχουμε ξαναδεί. Πέρα από τις βαρουφακειάδες και τις χλαμύδες στη Σαλαμίνα, τα γαβγίσματα αξύριστων υπουργών, τα «πνιγμένα» οικονομικά σκάνδαλα μεγαλοϋπουργών ή το φρέσκο πολιτικό φλερτ με άλλοτε γραφικές τηλεπερσόνες, υπάρχει κάτι ακόμα πιο γελοίο: ο τρόπος που έχουμε αποδεχθεί εμείς, ως λαός, τη μεγαλειωδέστερη υποκρισία στην ιστορία των ελληνικών κυβερνήσεων: ο πύρινα αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ της ριζοσπαστικής αριστεράς και οι εξίσου οργισμένοι «στα-τέσσερα» ΑΝΕΛ της λαϊκής ακροδεξιάς ψηφίζουν μνημόνια (με... «πόνο ψυχής», όπως λένε – αντί να παραιτούνται, στοιχείο που τους καθιστά όλους ακόμα πιο φαιδρούς) χωρίς πλατείες με αγανακτισμένους και, ως διά μαγείας, δίχως δελτία αυτοκτονιών εξαιτίας των μνημονίων.

Δεν γνωρίζω πόσο γελοίοι μπορούμε ακόμα να γίνουμε μέσα στο 2016, σίγουρα μπορούμε περισσότερο, και όλα αυτά θα ήταν πολύ διασκεδαστικά αν ο θρίαμβος της γελοιότητας δεν φλέρταρε συνέχεια με την πανωλεθρία που φέρνει η τραγωδία.
Έντυπη

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Για την «καρέκλα»


Κακό πράγμα οι αργίες. Δεν έχεις τι να κάνεις και το ρίχνεις στις σκέψεις. Κι όταν πολυσκέφτεσαι, σου προκύπτουν περίεργα πράγματα. Ακούς για παράδειγμα τον Τσακαλώτο να παπαγαλίζει για πολλοστή φορά το μόνιμο από τον περασμένο Ιούλιο ρεφρέν των συριζαίων πως «κάνουμε πράγματα που δεν τα πιστεύουμε και δεν θα τα θέλουμε» και ξαφνικά σου ‘ρχεται η απορία: «Και τότε γιατί τα κάνετε;».
Τις επίσημες δικαιολογίες τις ξέρω. «Μας εκβιάζουν», «αναγκαστήκαμε για να μη χρεοκοπήσουμε» κι άλλα... συγκινητικά. Αλλά εγώ θυμάμαι -και θα τα θυμάστε και εσείς- ότι για όλα αυτά που λένε πως «δεν τα πιστεύουν και δεν τα θέλουν, αλλά αναγκάζονται να τα κάνουν» μέχρι πρότινος μας διαβεβαίωναν ότι «είναι ολέθρια για τον τόπο και καταστροφικά για τον λαό» και ότι «μόνο υπηρέτες συμφερόντων και γερμανόδουλοι τα κάνουν».
Γι’ αυτό και η απορία επανέρχεται πιεστικότερη: «Τι είναι εκείνο που υποχρεώνει ένα αριστερό, κατά δήλωσή του, κόμμα να εφαρμόζει μια σκληρή δεξιά πολιτική που εν γνώσει του ευνοεί τους πλουτοκράτες και τα ξένα συμφέροντα και είναι καταστροφική για τον λαό και τον τόπο;». Τις απαντήσεις του Τσίπρα, του Φλαμπουράρη, του Τσακαλώτου, της Γεροβασίλη και όλων των άλλων τις ξέρω. Θυσιάζονται για εμάς. Δίνουν σκληρούς αγώνες και διαπραγματεύονται ασταμάτητα επιδιώκοντας το καλό μας, γιατί αν άφηναν άλλους στη θέση τους, θα το έκαναν για το κακό μας.
Εγώ, όμως, επιμένω. Εχω, βλέπετε, την κακή συνήθεια να μη συμμερίζομαι την άποψη ότι οι πολιτικοί έχουν το δικαίωμα να γλείφουν εκεί που χθες έφτυναν και να αξιώνουν από τους δημοσιογράφους να τους υμνούν για τη διαπιστωμένη ασυνέπειά τους. Και εξακολουθώ να πιστεύω αμετακίνητα πως οι πολιτικοί που εκβιάζονται να εφαρμόσουν τα αντίθετα από αυτά που πιστεύουν πρέπει να έχουν το θάρρος να τα βροντάνε και να πηγαίνουν σπίτι τους και όχι να καταντούν, κατά τη δική τους λογική, γιαλαντζί Σαμαροβενιζέλοι στη θέση των πραγματικών.
Κι όσο για την απορία που λέγαμε στην αρχή, «γιατί τα κάνουν;», την ξέρουμε όλοι την απάντηση. Για την καρέκλα και ό,τι συνεπάγεται. Γι' αυτήν γίνονται όλα.

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Το 2016 θα είναι το έτος των μεγάλων αλλαγών.

Το 2016 θα είναι το έτος των μεγάλων αλλαγών που απαιτούνται για να βγει η χώρα από την κρίση και να μπει η οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, όπως πολύ σωστά είπε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ομως η Ελλάδα είναι η χώρα των παραδόξων. Και ανάμεσα στα τόσα παράδοξα που συμβαίνουν γύρω μας υπάρχει και το εξής αντιφατικό: ενώ οι περισσότεροι είναι πρόθυμοι να δηλώσουν προοδευτικοί και όλοι στην επονομαζόμενη «πρώτη φορά Αριστερά» αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι, εν τούτοις ελάχιστοι είναι αυτοί που πραγματικά επιθυμούν αλλαγές στη ζωή τους, στην καθημερινότητά τους και εν τέλει στη χώρα.

Ολοι για παράδειγμα μπορεί να παραπονούμαστε για την κίνηση στους δρόμους που τον τελευταίο καιρό είναι αυξημένη, αλλά πόσοι πραγματικά θέλουν να αλλάξουν συνήθεια και να μη σταματούν το ΙΧ στο περίπτερο για να αγοράσουν τσιγάρα, έξω από το σουπερμάρκετ για να φορτώσουν τα ψώνια ή έξω από το φροντιστήριο για να πάρουν το παιδί, περιορίζοντας κάθε φορά με το έτσι θέλω την κυκλοφορία κατά μία λωρίδα.

Αλλοι μπορεί να παραπονούνται για τις υπηρεσίες που προσφέρουν οι αστικές συγκοινωνίες, αλλά πόσοι είναι διατεθειμένοι να σταματήσουν να χρησιμοποιούν τις λεωφορειολωρίδες. Ολοι οι προοδευτικοί επιθυμούν ένα πιο εξυπηρετικό Δημόσιο, αλλά κανείς δεν θέλει την αξιολόγηση και τις αυξήσεις μισθών ανάλογα με την παραγωγικότητα των υπαλλήλων, όπως σχεδιαζόταν αρχικά και η σημερινή κυβέρνηση ανέτρεψε, δίνοντας (κουτσουρεμένο) το σχετικό κονδύλι που προβλεπόταν για τους παραγωγικούς δημοσίους υπαλλήλους σε όλους, οριζοντίως, ανεξαρτήτως έργου.
Ομως προοδευτικός χωρίς να επιθυμεί μικρότερες ή μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή του δεν νοείται. Οι προοδευτικοί είναι αυτοί που επιζητούν τις ανατροπές και οι συντηρητικοί που δεν τις θέλουν. Δεν γίνεται να δημιουργήσεις έναν καινούργιο κόσμο χωρίς να αλλάξεις τίποτα. Ομως δυστυχώς στην Ελλάδα... γίνεται.

Αυτοί που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί, αποδεικνύονται πιο συντηρητικοί και από τους συντηρητικούς. Μάχονται με νύχια και με δόντια να μην αλλάξει τίποτα στην Παιδεία, στην Υγεία, στη Δημόσια Διοίκηση, στο κράτος. Την ίδια στιγμή φαντασιώνονται αλλαγές και ανατροπές στην Ευρώπη και σε όλον τον πλανήτη. Πάντα εκ του ασφαλούς βέβαια. Διότι όταν αφορά τους εαυτούς τους, επαναστατούν να μην αλλάξει τίποτα.

Για να βγούμε λοιπόν από την κρίση ίσως θα πρέπει πρώτα απ' όλα να ξεπεράσουμε τους εαυτούς τους. Και αυτό αφορά όλους μας. Ας είναι αυτή η ευχή και ο στόχος για τη νέα χρονιά. Χαρούμενα Χριστούγεννα.

Εικοσιτετράωρα μας χωρίζουν από τη νέα χρονιά .

Μερικά μόνο εικοσιτετράωρα μας χωρίζουν από τη νέα χρονιά και είναι γενική η εκτίμηση πως τα όσα, θετικά ή αρνητικά, συμβούν στη διάρκειά της θα σημαδέψουν, ή ενδεχομένως και να καθορίσουν, το μέλλον της χώρας. Και είναι λογικό να συμβεί έτσι. Τα έξι χρόνια της αβεβαιότητας μέσα στην οποία ζει ο ελληνικός λαός είναι πολλά. Και είναι προφανές ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστον. Μοιραία θα έρθει η στιγμή που ή θα φανεί επιτέλους το φως στην άκρη του τούνελ ή η απογοήτευση θα εξελιχθεί στο κυρίαρχο συναίσθημα ενός λαού που θα έχει κουραστεί να περιμένει τις καλύτερες μέρες που όμως δεν λένε να έρθουν.
Είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν, και όχι άδικα, ότι αυτή η καθοριστική χρονιά είναι το 2016. Και είναι βάσιμο το σκεπτικό που τους οδηγεί στην εκτίμηση ότι στη διάρκειά του θα κριθεί η πορεία μας, θετική ή αρνητική, για τα επόμενα 15 χρόνια. Ως κοινωνία έχουμε βιώσει μια εξοντωτική λιτότητα και έχουμε υπομείνει θυσίες και δοκιμασίες υπό τη διακυβέρνηση όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου. Τα όρια και οι αντοχές μας έχουν εξαντληθεί. Και είναι κάτι που το ξέρουν καλά εκείνοι που καλούνται να αποδείξουν επιτέλους ότι είναι ικανοί να φέρουν εις πέρας τον ιστορικό ρόλο που ανέλαβαν να διαδραματίσουν.
Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να αποδείξει ότι δικαιούνταν τη δεύτερη ευκαιρία που της έδωσε το εκλογικό σώμα και ότι είναι σε θέση να οδηγήσει με ασφάλεια το σκάφος στο λιμάνι της προόδου και της ανάπτυξης. Και ο τρόπος για να το επιτύχει είναι μόνο ένας: να πείσει τον ελληνικό λαό με τα μέτρα και τις αποφάσεις της ότι και το σχέδιο αλλά και την αποφασιστικότητα διαθέτει για να δικαιώσει τις προσδοκίες εκείνων που την εμπιστεύτηκαν. Περιθώρια για αποτυχία, ολιγωρίες και καθυστερήσεις δεν υπάρχουν. Ο λαός περιμένει και δικαιούται αποτελέσματα.
Και η αντιπολίτευση, και πρωτίστως η αξιωματική, οφείλει να ανταποκριθεί στις ευθύνες που το Σύνταγμα προβλέπει και ο ελληνικός λαός τής ανέθεσε. Εχοντας ρυθμίσει μάλιστα και τα του οίκου της και με το πλεονέκτημα μιας ηγεσίας με πρόσφατη εντολή από τους οπαδούς και τους φίλους του κόμματος, οφείλει να υπηρετήσει με σοβαρότητα και υπευθυνότητα την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Το 2016 είναι μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί. Υπό την προϋπόθεση ότι όλοι -κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενοι αλλά και λαός- θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

'Επαιξαν τη χώρα στα ζάρια.

Η πολιτική, όσο και αν κακοποιείται και δυσφημείται χυδαία μάλιστα τα τελευταία χρόνια, παραμένει αναγκαία και συνεχίζει ευτυχώς να προκαλεί το ενδιαφέρον των πολιτών. Η διαδικασία εκλογής προέδρου στη ΝΔ επιβεβαίωσε πως όχι μόνον δεν ζούμε το τέλος της πολιτικής αλλά ότι ενδεχομένως έχουμε εμπλοκή ενός τμήματος της κοινωνίας που για πολλά χρόνια κρατούσε αποστάσεις είτε από ελιτισμό είτε απλώς από αδιαφορία.
Φαίνεται όμως ότι τα όσα συνταρακτικά συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια και κυρίως τους τελευταίους δώδεκα μήνες έχουν ανατρέψει αντιλήψεις και παραδόσεις. Οι λεγόμενοι συντηρητικοί ψηφοφόροι ήταν του καναπέ και της απόστασης, καθώς θεωρούσαν πολύ... ευτελές για τα γούστα τους να πηγαίνουν σε συγκεντρώσεις ή να μετέχουν στις πολιτικές διαδικασίες κομμάτων. Το πολύ πολύ ψήφιζαν στις εκλογές και όχι πάντα με ταξική συνείδηση.
Τα πράγματα φάνηκε να αλλάζουν για πρώτη φορά τον κολασμένο Ιούλιο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του έπαιξαν τη χώρα στα ζάρια με το διαβόητο δημοψήφισμα που τόσα δεινά επέφερε στον τόπο. Τότε ήταν που ξεκίνησε η αφύπνιση ενός μεγάλου τμήματος πολιτών που δεν είχαν σχέσεις με την πολιτική καθημερινότητα. Ο πανικός μπροστά στους κινδύνους που απειλούσαν τον τρόπο ζωής τους οδήγησε σε πρωτοφανή κινητοποίηση.
Η δεύτερη φορά που περισσότερο συγκροτημένα αλλά όχι οργανωμένα ένα σημαντικό κομμάτι αυτών των πολιτών συγκινήθηκαν αυθόρμητα από την πολιτική και ανέλαβαν να δώσουν το δικό τους μήνυμα ήταν οι εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στη ΝΔ. Δεν πήγαν μόνον παραδοσιακοί φανατικοί ψηφοφόροι της Δεξιάς στις κάλπες αλλά και μια σημαντική μερίδα πολιτών που ένιωσαν την ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αντίβαρο στη λαίλαπα της παρέας που κυβερνά τον τόπο. Η αίσθηση ότι διακυβεύεται το κράτος δικαίου και η δημοκρατία δυτικού τύπου όπως τη ζούμε μετά το 1974, έστω και ασυναίσθητα, ήταν το βασικό κίνητρο όσων βρέθηκαν με υπομονή στις ουρές για να συμμετάσχουν σε μια πολιτική διαδικασία.
Αυτή η εξέλιξη από μόνη της είναι σημαντική και ελπιδοφόρα και δείχνει ως έναν βαθμό ότι η κοινωνία δεν έχει παραιτηθεί. Αντιθέτως διεκδικεί ρόλο στις εξελίξεις και αναθέτει μεγάλες ευθύνες στους δύο μονομάχους της συντηρητικής παράταξης να βρουν τρόπο (όποιος και αν εκλεγεί στις 10 Ιανουαρίου), ώστε να αποτελέσει το κόμμα τους την εναλλακτική λύση για τη χώρα που βάλλεται πανταχόθεν. Στο χέρι τους είναι να μην τους απογοητεύσουν.

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Κόμματα θεσμικά και συλλογικά

Ο πρώτος γύρος της εκλογής προέδρου της Νέας Δημοκρατίας χαρακτηρίστηκε από τη συμμετοχή περίπου 400.000 μελών και φίλων του κόμματος. Στην αντίστοιχη εσωκομματική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ οι ψηφοφόροι μόλις υπερέβησαν τις 50.000, ενώ τα κομματικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ κυμαίνονται περί τις 30.000. Τα δεδομένα αυτά δείχνουν ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διατηρεί ισχυρό σύνδεσμο με τη βάση του, παρά τη φθορά του στα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Αλλωστε το ποσοστό 28% σε αμφότερες τις βουλευτικές εκλογές του 2015 επιβεβαιώνει το ίδιο συμπέρασμα. Εξίσου σταθερές παραμένουν όμως και οι παθογένειές του, όπως εκφράζονται από τα πρόσωπα των υποψηφίων που κατέλαβαν τις πρώτες θέσεις και θα αναμετρηθούν για την ηγεσία τον Ιανουάριο. Αμφότεροι είναι γόνοι της πολιτικής «αριστοκρατίας» του τόπου, ο ένας σε επίπεδο βουλευτικής δυναστείας (πατέρας και θείος βουλευτές στο παρελθόν) και ο άλλος σε υψηλότερο (πατέρας πρωθυπουργός, αδελφή υπουργός κ.λπ.).
Ο ένας από τους δύο βαρύνεται και με προεκλογική παραλαβή ηλεκτρικού εξοπλισμού από τη γνωστή και μη εξαιρετέα Siemens το 2007, ο οποίος εξοφλήθηκε μόνο τον Ιούνιο του 2008, αφού προηγουμένως έγινε εισαγγελική έρευνα και το όλο ζήτημα έλαβε ευρεία δημοσιότητα (στην Ελλάδα, όμως, όλα λησμονούνται). Το οξύμωρο είναι ότι η Νέα Δημοκρατία αυτοπροβάλλεται ως το κατεξοχήν φιλοευρωπαϊκό κόμμα, τη στιγμή κατά την οποία σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα η οικογενειοκρατία δεν έχει διαστάσεις έστω και μακρόθεν συγκρίσιμες προς όσα συμβαίνουν εδώ.
Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται μάλλον στο ότι τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα λειτουργούσαν όχι μόνο με τη λογική του πολιτικού σχηματισμού, αλλά και με εκείνη του πελατειακού δικτύου παροχής προσωπικών εξυπηρετήσεων. Αυτά τα πελατειακά δίκτυα αποδεικνύονται μεταβιβάσιμα από τη μια γενιά στην άλλη και θεμελιώνουν την κληρονομικότητα της εξουσίας σε εμάς και σε κράτη όπως το Πακιστάν (δυναστεία Μπούτο κ.ά.), η Ινδία (δυναστεία Γκάντι κ.ά.) και οι Φιλιππίνες (δυναστεία Ακίνο κ.ά.).
Το πελατειακό φαινόμενο και η συνακόλουθη απο-πολιτικοποίηση της πολιτικής είχε καθοριστική συμβολή στην ελληνική χρεοκοπία. Αν θέλουμε να την υπερβούμε, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να αποκτήσουμε σε όλο το πολιτικό φάσμα κόμματα που θα λειτουργούν θεσμικά και συλλογικά, με άξονα τις ιδεολογίες τους και όχι προσωποπαγείς πελατειακές πυραμίδες. Ισως ο δρόμος αποδειχθεί μακρύς.

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Εκπαιδευτική... πρωτοπορία


Τα λέγαμε, αν θυμάστε, πριν από μερικές μέρες ότι οι αντιμεταρρυθμιστικοί σχεδιασμοί του Φίλη στον χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης αποτελούν την απόδειξη ότι τα περί ευρύτερων συναινέσεων και «εθνικών διαλόγων» είναι παραμύθια για αφελείς. Ο ένας και μοναδικός νόμος που ψηφίστηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης από 255 βουλευτές που εκπροσωπούσαν 5.300.000 ψηφοφόρους καταργείται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ των 153 βουλευτών και των 2.300.000 ψηφοφόρων. Ετσι γουστάρουν, έτσι κάνουν.
Οι «αιώνιοι φοιτητές» επανέρχονται και το «πανεπιστημιακό άσυλο» αποκαθίσταται. Που σε πολύ απλά ελληνικά σημαίνει ότι οι κυβερνώντες την ταλαίπωρη αυτή χώρα κρίνουν ότι χιλιάδες φοιτητές που καλώς ή κακώς είχαν ν’ ασχοληθούν για χρόνια, μέχρι και για δεκαετίες με τις σπουδές και τις σχολές τους κρίνονται ικανοί μέχρι και να έχουν άποψη για το εκπαιδευτικό δυναμικό και τη διοικητική επάρκειά του και ανάλογα να υπερψηφίζουν τον άλφα και να καταψηφίζουν τον βήτα.
Κι αποκαθίσταται και το πανεπιστημιακό άσυλο που μέχρι και στα χρόνια της χούντας ήταν υπερπολύτιμο, αλλά από τη Μεταπολίτευση και μετά εξελίχθηκε σταδιακά σε θεσμό προστασίας κομματικών τραμπούκων, κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών, ακόμη και εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου που στο όνομα της δήθεν ελεύθερης διακίνησης των ιδεών αποκτούν το δικαίωμα να επιβάλλουν με τη βία τις απόψεις τους, να καταστρέφουν ό,τι βρίσκουν και να διακινούν ελεύθερα από βόμβες μολότοφ μέχρι και ναρκωτικά.
Υποθέτω μάλιστα ότι θα πρέπει να είμαστε στην αρχή των παρεμβάσεων κι ότι θ’ ακολουθήσουν κι άλλες ανάλογου επιπέδου αντιμεταρρυθμιστικές ανοησίες που ίσως και να κριθούν από τον πρωθυπουργό ικανές να του δώσουν το δικαίωμα να διακηρύξει κάποια στιγμή ότι εκτός από την πολιτικοοικονομική επανάσταση της οποίας ηγείται, ήρθε η ώρα να ξεκινήσει και μια εκπαιδευτική. Και γιατί όχι άλλωστε; Εως πότε τα διάφορα γερασμένα και ξεπερασμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα τύπου Σορβόνης και Κέμπριτζ θα καταδυναστεύουν την ευρωπαϊκή παιδεία; Μέχρις εδώ ήταν. Αυτά που ήξεραν καιρός είναι να τα ξεχάσουν. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ο Τσίπρας, υπάρχει ο Φίλης και ο δρόμος για μια αριστερή προοδευτική Παιδεία του προηγούμενου αιώνα έχει ανοίξει στην Ελλάδα και τους περιμένει.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και οι αριθμοί δεν αθροίζονται έτσι εύκολα. Ο Καραμανλής, για παράδειγμα, στηρίζει Μεϊμαράκη και άρα μια απλοϊκή σκέψη είναι πως οι ψηφοφόροι που δεν ακολούθησαν την υπόδειξή του στον πρώτο γύρο δεν θα έχουν λόγο να την ακολουθήσουν στον δεύτερο. Μόνο που η βάση των ψηφοφόρων του Τζιτζικώστα είναι παλιοί καραμανλικοί. Αρα ποιος μπορεί βάσιμα να προβλέψει τι θα κάνουν στη δεύτερη κάλπη;
'Αποψη είναι ότι το ισχυρότερο όπλο του Μητσοτάκη για να καλύψει τη διαφορά και να φτάσει στην αρχηγία είναι οι φερόμενοι ως υποστηρικτές του Μεϊμαράκη. Καλώς ή κακώς η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προτιμούν τον Μεϊμαράκη κάθε άλλο παρά ως ανεύθυνη φημολογία αντιμετωπίζεται. Και τα τηλεφωνήματα Καραμανλή - Τσίπρα, παρ’ όλες τις εξηγήσεις που έχουν δοθεί, δεν αντιμετωπίζονται από τη νεοδημοκρατική βάση ως ασήμαντο γεγονός. Κάτι που ισχύει και για τις φωτογραφήσεις του Στυλιανίδη με τον Λαζόπουλο. Κάποιοι ούτε την ιστορία της παράταξής τους δεν ξέρουν.
Πάμε 35 χρόνια πίσω. Αντιμέτωποι για την ηγεσία της ΝΔ, μετά τη μεταπήδηση του Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ήταν ο Ράλλης και ο Αβέρωφ. Φαβορί ήταν ο δεύτερος. Λέγεται ότι στο «παρά πέντε» ο Καραμανλής έριξε το βάρος του υπέρ του Ράλλη. Αλλά λέγεται και κάτι άλλο. Πως ο Ράλλης αξιοποίησε την τελευταία στιγμή την υποστήριξη του Συγκροτήματος Λαμπράκη προς τον Αβέρωφ, προκάλεσε τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που θα εξέλεγαν τον νέο αρχηγό με το επιχείρημα «αν θέλετε να βγάλει τον αρχηγό σας ο Λαμπράκης, ψηφίστε Αβέρωφ» και τελικά κέρδισε την πρωθυπουργία.
Στην πολιτική δεν μετράει μόνο το «ποιον θέλουμε». Συχνά, ίσως συχνότερα, μετράει περισσότερο το «ποιον δεν θέλουμε». Ισως στις 10 Ιανουαρίου επαναβεβαιωθεί.

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Η φθορά του κυβερνώντος κόμματος είναι μεγάλη.

Η φθορά του κυβερνώντος κόμματος είναι μεγάλη, για πολλούς πρωτοφανής και δηλωτική της κατάρρευσης των ελπίδων που ο κ. Τσίπρας είχε μεταφέρει στην ελληνική κοινωνία πριν από έναν χρόνο. Είναι λάθος ωστόσο να μετριέται η φθορά από τον Σεπτέμβριο και μετά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του περσινού Ιανουαρίου μέσα σε ένα κύμα προσδοκιών και ελπίδων που διαμορφώθηκαν τεχνηέντως στην ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες είχαν απογοητευθεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και επέλεξαν την αλλαγή ελαφρά τη καρδία, αγκαλιάζοντας την αντιμνημονιακή ρητορική που υποσχόταν λαγούς με πετραχήλια.  Στο πρώτο τρίμηνο μάλιστα των αστόχαστων, δήθεν ηρωικών, λόγων και της Βαρουφάκειας «αντίστασης» έναντι δανειστών και εταίρων επικράτησε κλίμα ευφορίας. Στο τέλος Μαρτίου η δημοτικότητα της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα είχε εκτιναχθεί στα ύψη.

Η υποχώρηση άρχισε αμέσως μετά όταν διαπιστώθηκε ότι οι μάχες ήταν άγονες και η χώρα κινδύνευε πραγματικά με έξωση από την ευρωζώνη.  Με το δημοψήφισμα ετέθη εκ νέου το δίλημμα και οι πολίτες επέλεξαν πάλι με το θυμικό, καθώς δεν μπορούσαν να αρνηθούν την επιλογή του Ιανουαρίου.

Η φθορά και η αμφισβήτηση ωστόσο είχαν ξεκινήσει. Οι εκλογές που ακολούθησαν τον περασμένο Σεπτέμβριο υπήρξαν και πάλι διλημματικές και οι ψηφοφόροι επέλεξαν χωρίς να είναι σε θέση να αξιολογήσουν τις συνέπειες των αποφάσεων και των δεσμεύσεων που ανελήφθησαν στη δραματική σύνοδο κορυφής του καλοκαιριού. Αμέσως μετά τις εκλογές όμως απεκαλύφθησαν οι υπαναχωρήσεις, το νέο Μνημόνιο ήρθε στο φως, η προηγηθείσα αμφισβήτηση ανεδείχθη και η φθορά φανερώθηκε.

Οι πολίτες δεν άκουσαν καθαρό λόγο μετά τις εκλογές. Δεν παρουσιάστηκε με σαφήνεια ο στόχος της επόμενης ημέρας. Ο κόσμος ήθελε επιβεβαίωση της ελπίδας. Ανέμενε την περιγραφή ενός σαφούς σχεδίου εξόδου από την κρίση.

Αντ' αυτού οι κυβερνώντες έσπευσαν να υποσχεθούν νέες διαπραγματεύσεις, παράλληλα προγράμματα υποκατάστατα του Μνημονίου και άλλα ανεδαφικά τα οποία σε ελάχιστο χρόνο κατερρίφθησαν.

Κάπως έτσι φθάσαμε στην τρέχουσα εκτίμηση των δημοσκοπικών εταιρειών περί ισοδυναμίας, ακόμη και σε αυτή την τόσο προβληματική για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης περίοδο.

Το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία αντέχει, παρότι δεν έχει αρχηγό, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Είναι φανερό ότι ζούμε περίοδο μεγάλης αναμονής και επανατοποθέτησης των πάντων. Γι' αυτό και έχει εξαιρετική σημασία η σημερινή νεοδημοκρατική εκλογική διαδικασία.

Αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκλέξει αξιοπρεπή αρχηγό, μείνει ενωμένο και αναδείξει ειλικρινές και σαφές σχέδιο εξόδου από την κρίση έχει πολλά να αναμένει.

Και βεβαίως οι πολιτικές εξελίξεις θα επιταχυνθούν.

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015

Κύκλοι και τετράγωνα


Το ξέρουμε όλοι ότι κάθε αρχηγός έχει -είτε το θέλει είτε όχι- την αυλή του. Και «αυλή» σημαίνει κάποια άτομα, λιγότερα ή περισσότερα, που επικοινωνούν μαζί του και μεταφέρουν προς τα έξω θέσεις και απόψεις του για διάφορα ζητήματα. Ή, όπως συμβαίνει συχνά, παίζουν δικά τους παιχνίδια, δημοσιοποιώντας προσωπικές τους απόψεις, τις οποίες έμμεσα φορτώνουν στους ηγέτες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Θύματα αυτής της πολιτικής πρακτικής έχουν πέσει κατά καιρούς όλοι οι πολιτικοί ηγέτες, αλλά περισσότερο εκείνοι που είχαν ή έχουν την τάση να επιλέγουν τη σιωπή, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το «γήπεδο» σε όσους έχουν ή βρίσκουν λόγους να το αξιοποιήσουν. Και κλασική περίπτωση τέτοιου πολιτικού είναι ο Κώστας Καραμανλής. Δεν ξέρω αν οφείλεται στον χαρακτήρα του αυτή η επιλογή ή αν αποτελεί προσπάθεια να μοιάσει και σε κάτι στον θείο του, μετατρέποντας το «λίγα λόγια και καλά» εκείνου στο δικό του «η σιωπή είναι χρυσός», αλλά το βέβαιο είναι πως, αν δεν κάνω λάθος, μόνο μία ή δύο φορές μετά την απομάκρυνσή του από την εξουσία έχει τοποθετηθεί με προσωπική του δήλωση για κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα.
Πόσο τον εξυπηρετεί αυτή η πρακτική δεν το ξέρω. Υποθέτω ότι για να τη συνεχίζει θα τη βρίσκει συμφέρουσα για τον ίδιο. Διακινεί τις απόψεις που θέλει χωρίς να τις χρεώνεται, αφού ανά πάσα στιγμή μπορεί, πάλι με διαρροές, να τις διαψεύδει, υποστηρίζοντας ότι δεν τον εκφράζουν. Δεν νομίζω, όμως, ότι είναι συμφέρουσα και για το κόμμα του. Κι αυτό είναι κάτι που αδιάψευστα αποδεικνύεται από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει στην πολύπαθη Νέα Δημοκρατία τα περί προτιμήσεών του για την ηγεσία του κόμματος, τα περί των επαφών του με τον Τσίπρα και τα περί των εκτιμήσεών του για το πολιτικό ανάστημα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι από όλα όσα κυκλοφορούν αποτελούν δικές του απόψεις και όχι του Ρουσόπουλου, του Στυλιανίδη ή του σουβλατζή της γειτονιάς του είναι κάτι που μάλλον αποκλείεται να είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο για τον απλό ψηφοφόρο της ΝΔ, που δεν παρακολουθεί τι διαρρέουν οι διάφοροι κύκλοι και διαψεύδουν ή επιβεβαιώνουν τα αντίστοιχα τετράγωνα. Κι από αυτόν τον μπερδεμένο ψηφοφόρο περιμένουν να αναδείξει μεθαύριο νέο αρχηγό. Τρελά πράγματα...

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Κουβέντα να γίνεται, υποσχέσεις να μοιράζονται.

Οταν μια κυβέρνηση καταθέτει μια πρόταση νόμου χωρίς καν να γνωρίζει το δημοσιονομικό της κόστος (γιατί δεν την πέρασε από το Γενικό Λογιστήριο) και χωρίς να έχει εξασφαλισμένη τη συναίνεση των εταίρων και δανειστών της (επειδή θεώρησε περιττό να τους ρωτήσει) αποτελούν απόδειξη συνωμοτικού σχεδίου σε βάρος της τα όποια επιτιμητικά σχόλια ή και η σκληρότερη κριτική εκ μέρους των μέσων ενημέρωσης ή, αντίθετα, εκπλήρωση της κοινωνικής αποστολής τους; Είναι μια απορία για την οποία πολύ θα ‘θελα ν’ ακούσω την άποψη βουλευτών και υπουργών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συμβαίνει να είχαν κάποτε την ιδιότητα του δημοσιογράφου.
Η δική μου είναι δεδομένη. Η περίπτωση του «παράλληλου προγράμματος» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ακόμη επιβεβαίωση της επιπολαιότητας, της τσαπατσουλιάς και της κουτοπονηριάς με την οποία πολιτεύονται ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του. Και δεν έχουν πια και το ελαφρυντικό της απειρίας. Οπου να ‘ναι θα χρονίσουν στην εξουσία. Θα ‘πρεπε να το είχαν καταλάβει ότι η λογική τού «βλέποντας και κάνοντας» δεν οδηγεί πουθενά. Οχι μόνο δεν λύνει προβλήματα αλλά δημιουργεί και νέα.
Είναι προφανής η κουτοπονηριά του «παράλληλου προγράμματος». Σε μια στιγμή που νιώθουν στριμωγμένοι από τις πιέσεις που δέχονται και τις υποχωρήσεις που κάνουν, επιχειρούν την υπέρβαση μιας δήθεν φιλολαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας, έτσι ώστε να οπλίσουν την κυβερνητική και κομματική προπαγάνδα με το επιχείρημα ότι δεν υποτάσσονται στα κελεύσματα του κουαρτέτου αλλά έχουν τη δική τους ατζέντα και πασχίζουν να την προωθήσουν.
Ποια είναι αυτή η ατζέντα; Μα φυσικά οι γενικόλογες διακηρύξεις του σχεδίου που κατέθεσαν και το οποίο δεν αναλαμβάνει την παραμικρή δέσμευση έναντι οιουδήποτε. Κι ο λόγος είναι απλός και είναι από τα πρώτα που μαθαίνει κάθε νέος κοινοβουλευτικός συντάκτης: νομοσχέδια που συνεπάγονται δημοσιονομικό κόστος περνάνε υποχρεωτικά από το Γενικό Λογιστήριο που υπολογίζει πόσο θα είναι το κόστος των υπό ψήφιση μέτρων και συντάσσει και σχετική έκθεση χωρίς την οποία το νομοσχέδιο δεν εισάγεται καν προς συζήτηση στη Βουλή.
Αν και τώρα που έχουμε «αριστερή» κυβέρνηση ποιος δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες; Κουβέντα να γίνεται, υποσχέσεις να μοιράζονται, αλλά συγκεκριμένες οικονομικές δεσμεύσεις να μην αναλαμβάνονται. Κι αν οι εταίροι τους στραπατσάρουν και λίγο παραπάνω, συνηθισμένοι είναι.

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Πάσχος Μανδραβέλης ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Oσα δεν φτάνει η κυβέρνηση...

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:AΠOΓPAΦEΣ
Ενώ η κυβέρνηση προϋπολογίζει για το 2016 έσοδα 1,5-2 δισ. ευρώ από αποκρατικοποιήσεις, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ σαλπίζουν την αντίσταση σ’ αυτές. Οχι τη δική τους. Σιγά μην καταψηφίσουν μέτρα και κινδυνέψει να χάσει η «Πρώτη Φορά» την εξουσία και όλα τα καλούδια που τη συνοδεύουν. Αλλά των άλλων. Ετσι, ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιώργος Κυρίτσης, με άρθρο του, το οποίο τιτλοφορεί «Οπου δεν φτάνει η κυβέρνηση, μπορεί να πάει το κίνημα» υποστηρίζει ότι «η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει τη συμφωνία για τα αεροδρόμια. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι τοπικές κοινωνίες ή η Αυτοδιοίκηση ή οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την ίδια πορεία. Στην Κέρκυρα, φερ’ ειπείν, αποφασίστηκε από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων η διενέργεια τοπικού δημοψηφίσματος κατά του μοντέλου παραχώρησης του αεροδρομίου» (Αυγή 12.12.2015). Τι ωραία! Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ είναι μνημονιακός και ο κινηματικός ΣΥΡΙΖΑ αντιμνημονιακός. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίζει αποκρατικοποιήσεις και οι αυτοδιοικητικοί του ΣΥΡΙΖΑ με μαϊμού δημοψηφίσματα θα τις καταψηφίζουν. Η εξουσία ολάκερη και η διαμαρτυρία χορτάτη.

Το «δημοψήφισμα» του πρώην κνίτη και νυν συριζαίου περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων κ. Θ. Γαλιατσάτου δεν είναι απλώς αντιδημοκρατικό. Τα κρατικά αεροδρόμια είναι ιδιοκτησία όλων των Ελλήνων και συνεπώς μόνο με κυβερνητικές αποφάσεις ή με ένα πανελλήνιο δημοψήφισμα μπορεί να κριθεί η τύχη τους. Χρησιμοποιούν δε και... «τεχνοφασιστικές μεθόδους». Η ψηφοφορία γίνεται ηλεκτρονικώς και ουδείς του ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτύρεται για την... «εκτροπή».

Τα ανέκδοτα όμως της «Πρώτης Φοράς» δεν έχουν τελειωμό και τα περιγράφει εναργώς στο κείμενό του ο βουλευτής κ. Κυρίτσης: «Υπάρχουν, επίσης, εκτός του δημοψηφίσματος και ένδικα μέσα, κινηματικά μέσα, διάφοροι δημοκρατικοί τρόποι για να εκφράσει κανείς ατομικά ή συλλογικά την άποψή του και να αντιπαλέψει μια “φορετή” πολιτική απόφαση (σ.σ. όπως της παραχώρησης των αεροδρομίων). Ιδωμεν...».

Δεν γνωρίζουμε αν σε αυτά τα «κινηματικά μέσα» συμπεριλαμβάνονται και η τρομοκρατία που έζησαν στη Χαλκιδική. Να θυμηθούμε πως ο επικεφαλής του αγώνα κατά των χρυσωρυχείων κ. Τόλης Παπαγεωργίου δημόσια ανακοίνωσε, σε εκδήλωση στη Θράκη, ότι «όταν υπήρχε γεωτρύπανο σε μας, πηγαίναμε και το καίγαμε... Δεν δούλεψε γεωτρύπανο σε μας, όλα τα κάψαμε και τα ανατινάξαμε. Οταν ξεκινήσει γεωτρύπανο να δουλεύει στις Σάπες ή στο Πέραμα, πρέπει εμείς να είμαστε εκεί... Και από τη στιγμή που θα έρθουν τα ΜΑΤ το παιχνίδι το έχουν χάσει».

Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Ολα αυτά που περιγράφει ο κ. Κυρίτσης ως «ένδικες», «κινηματικές» (δημοκρατικές και μη) μεθόδους τις εφάρμοζε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Για ποιον λόγο έπρεπε να γίνει κυβέρνηση; Για να πονάει ο κ. Χρήστος Σπίρτζης;

Είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεθύσει. Χειρότερο ακόμη και από το να μας κοροϊδεύουν είναι να μη μας κοροϊδεύουν, ήτοι να πιστεύουν ότι μια χώρα μπορεί να πάει μπροστά με τον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει αποκρατικοποιήσεις και τον ΣΥΡΙΖΑ να τις υπονομεύει. Εν τω μεταξύ, διαβάζουμε πως τρεις υπουργοί πήγαν στη Νέα Υόρκη για αναζήτηση επενδυτών. Καλά να περάσουν, γιατί με τα μυαλά που κουβαλούν επενδύσεις δεν πρόκειται να φέρουν...

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Οι ώρες είναι πολύ δύσκολες τα προβλήματα τεράστια.

 Οι ώρες είναι πολύ δύσκολες, τα προβλήματα τεράστια, οι δυνατές ή προσφερόμενες λύσεις εξαιρετικά επώδυνες και ιδιαίτερα μικρός ο χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ των χθεσινών αλαζονικών και ανεδαφικών διακηρύξεων και των σημερινών ταπεινών πράξεων, ώστε να έχουν παρασυρθεί από τη συλλογική λήθη. Εξάλλου, τα δύσκολα δεν έχουν τελειώσει, δεν είναι πίσω μας, πολλά από αυτά είναι μπροστά μας. Το ίδιο ισχύει και για την κυβέρνηση.

Με αυτά τα δεδομένα, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να διαλαλεί ότι αισθάνεται σίγουρος και να επιδεικνύει την οίησή του, αλλά ασφαλώς γνωρίζει ότι βαδίζει σε κοινοβουλευτικό ναρκοπέδιο. Αγνωστο πόσο πραγματικά πιστεύει ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του είναι συμπαγής, αλλά μάλλον περισσότερο επενδύει σε άλλους παράγοντες.

Οπως ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία, περνάει μεγάλη εσωκομματική κρίση, στην περίεργη αίσθηση ότι μία πλευρά της δεν θέλει την πρόωρη πτώση της κυβέρνησης και με αυτήν την έννοια την στηρίζει (μέχρις αποδείξεως του εναντίου) και στην ανοχή που επιδεικνύουν απέναντί του οι δανειστές, έστω και με την έννοια ότι, προς το παρόν, του δανείζουν λίγο χώρο και χρόνο.

Από την άλλη πλευρά, έχουν εμφανιστεί σύννεφα στην κυβερνητική συμβίωση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ίσως αυτό εξηγεί το διακριτικό «φλερτ» του πρωθυπουργού προς τον Βασίλη Λεβέντη, ενώ παράλληλα γίνεται προσπάθεια από κύκλους της δημοσιογραφίας και των μίντια να αναβαθμίσουν πολιτικά τον ίδιο και το κόμμα του. Και βεβαίως, δεν μπορεί να γίνει ακόμη πρόβλεψη για την κατάσταση που θα επικρατεί στη Νέα Δημοκρατία μετά τις εσωκομματικές εκλογές και την ανάδειξη νέου αρχηγού. Οι εξελίξεις στη Ν.Δ. θα παίξουν ρόλο, επίσης, στον καθορισμό της στάσης του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού και όλα αυτά ώς τον Μάρτιο. Μετά, βλέπουμε...
Έντυπη

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Και ξαφνικά αυξήσεις


Και ξαφνικά προκύπτουν αυξήσεις. Κι όταν λέμε αυξήσεις εννοούμε σαν αυτές που ξέραμε έως το 2009 κι όχι σαν εκείνες στις οποίες μας συνήθισαν έκτοτε όλοι οι κυβερνήσαντες και κυβερνώντες μέχρι και σήμερα. Που σε απλά ελληνικά σημαίνει αυξήσεις αποδοχών και όχι αυξήσεις φόρων, αυξήσεις περικοπών, αυξήσεις χαρατσιών και ό,τι άλλο συναφές έχουν εφεύρει οι υπουργοί Οικονομικών της μνημονιακής περιόδου.
Οι αυξήσεις είναι το 50% της είδησης. Το άλλο 50% είναι ότι θα προκύψουν για δημοσίους υπαλλήλους μέσω του νέου μισθολογίου. Και η απαραίτητη διευκρίνιση για να εκτιμήσουμε σωστά την κυβερνητική απόφαση είναι ότι η δημοσιονομική επιβάρυνση υπολογίζεται στα 150 εκατομμύρια ευρώ. Και να σκεφτείτε ότι η απόφαση έχει ληφθεί από κάποιους που χλεύαζαν το 2009 τον Γ. Παπανδρέου για το γνωστό «λεφτά υπάρχουν».
Σήμερα λεφτά δεν υπάρχουν. Το ξέρουμε όλοι. Το έχουμε διαπιστώσει επανειλημμένα το τελευταίο δίμηνο κάθε φορά που οι κυβερνώντες αναζήτησαν τρόπους για ν’ αποφύγουν την επιβολή μνημονιακών μέτρων τα οποία προκαλούν τη λαϊκή δυσφορία ή και οργή. Κι επειδή η οικονομία είναι ακόμη σε ύφεση και δεν υπάρχει το επιχείρημα ότι η δημοσιονομική δαπάνη για τις αυξήσεις θα προέλθει από την αύξηση του ΑΕΠ, υποθέτω ότι ο κάθε φορολογούμενος πολίτης δικαιούται να ρωτήσει από ποιες περικοπές συντάξεων ή κοινωνικών παροχών θα προκύψει το σχετικό κονδύλι των 150 εκατομμυρίων.
Δεν ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν σε «μαύρα πρόβατα» και «αποδιοπομπαίους τράγους». Απλώς μ’ αρέσουν οι εξηγήσεις και οι καθαρές κουβέντες. Ακόμη και στις δύσκολες μέρες που περνάμε, οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορεί να έχουν υποστεί σοβαρές μειώσεις αποδοχών, αλλά διατηρούν το πλεονέκτημα ότι οι όποιες αποδοχές τους είναι διασφαλισμένες και θα καταβληθούν. Κάτι που δεν υπάρχει στον ιδιωτικό τομέα, όπου μέχρι και δωδεκάμηνη καθυστέρηση καταβολής αποδοχών παρατηρείται σε κάποιες περιπτώσεις. ‘Η δεν ξέρουν οι δημόσιοι υπάλληλοι τον εφιάλτη της ανεργίας που τον ζουν 1,5 εκατομμύριο συμπατριώτες μας. ‘Η δεν χάνουν από τη μια μέρα στην άλλη κάποιο βασικό οικονομικό τους στήριγμα όπως είναι το ΕΚΑΣ.
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση αποφάσισε να προχωρήσει σε αυξήσεις αποδοχών πριν ακόμη η οικονομία βγει από την ύφεση, οφείλει να εξηγήσει τον λόγο που το έκανε αλλά και ποιοι θα τις πληρώσουν.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Αριστερές αγκυλώσεις λαϊκισμός.

Είναι άραγε αριστερή διακυβέρνηση η πρακτική παρελθόντων ετών αντίστοιχη μ’ αυτήν του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., ν’ αντικαθιστάς άξιους διοικητές νοσοκομείων για να τοποθετήσεις δικούς σου; Χρησιμοποιώντας μάλιστα μια προσχηματική ολιγόλεπτη διαδικασία αξιολόγησης, κάνεις διπλό κακό: από τη μια επιμένεις σε μια φαύλη πολιτική κομματοκρατίας, όπου το κράτος κατακτάται από κομματικούς στρατούς και γίνεται λάφυρο του νικητή των εκλογών, και από την άλλη καταρρακώνεις τον θεσμό της αξιολόγησης, μετατρέποντάς τον από εργαλείο αξιοκρατίας, δημοκρατικής λειτουργίας και αποτελεσματικότητας της διοίκησης σε καθεστωτικό μηχανισμό... Είναι μήπως προοδευτική αυτή η πρακτική επειδή τα πρόσωπα που θα επιλεγούν είναι «αριστεροί» ή μήπως είναι ακόμη μία εκδοχή μιας βαθιά σκοταδιστικής αντίληψης για τη λειτουργία του πολιτεύματος;

Μήπως όμως είναι προοδευτικό να μην απομακρύνεις λαθρομετανάστες που κατέλαβαν τη σιδηροδρομική γραμμή με συνέπεια να παραλύουν οι εμπορικές μεταφορές επειδή «σέβεσαι» το δικαίωμά τους στη διαμαρτυρία και τελικώς να τους εκδιώκεις αφού έχει γίνει σχετική ζημιά, μη επιτρέποντας μάλιστα στους δημοσιογράφους να παρακολουθήσουν την επιχείρηση; Από πότε είναι αριστερό, σε μια χώρα που στενάζει από την ανεργία και την ύφεση, να διακινδυνεύεις την παρουσία εταιρειών στη χώρα; Ποιον βοηθάει μια τέτοια πρακτική, εκτός από τις εσωκομματικές ζυμώσεις των στελεχών που ψάχνουν ιδεολογικό αντίβαρο στα μνημονιακά μέτρα; Και πού μεταφέρεις, πού εγκαθιστάς αυτούς τους δύστυχους; Πόσο αριστερό είναι να στοιβάζεις σε στάδια ανθρώπους, ενώ η μόνη σωστή πρακτική είναι δημιουργία καταυλισμών με τις στοιχειώδεις υπηρεσίες καθαριότητας, σίτισης και υγείας; Ποιος ανθρωπισμός επιβάλλει στην κατεστραμμένη Ελλάδα να υποδέχεται εκατοντάδες χιλιάδες ξένους και, αντί να τους περιορίζει υπό προστασία έως ότου αποκτήσουν χαρτιά ή επιστρέψουν στην πατρίδα τους, να τους σκορπά στην πρωτεύουσα, να καταλαμβάνουν άλση και πλατείες, να παραλύουν τον ρυθμό της πόλης, να αλλοιώνουν την εικόνα της; Πόσο αριστερό είναι άραγε να πλήττεται η φήμη μιας πόλης στην οποία ζούμε αλλά και μας ζει ως τουριστικός προορισμός;

Αριστερές αγκυλώσεις, λαϊκισμός, επικοινωνιακός τακτικισμός και κομματικός πατριωτισμός ή θα αφανιστούν ή θα μας αφανίσουν.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Σήμερα το καράβι πλέει σε άλλα νερά.

 Ως γνωστόν, ουδέν καλόν αμιγές κακού - ρητό που ισχύει και αντίστροφα. Και εν προκειμένω το κακό είναι ότι η προαναφερθείσα διαβεβαίωση είχε και ουρά. Διότι η κυβερνητική εκπρόσωπος δεν αρκέστηκε στο αυτονόητο πως αναγνωρίζουμε και θα εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, αλλά θεώρησε πως όφειλε να προσθέσει και ότι παραμένει δικαίωμά μας να μη γουστάρουμε τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα ή την ανάμειξή του στα ευρωπαϊκά οικονομικά πράγματα και ότι την άποψη αυτή μπορούμε να τη λέμε.
Βεβαίως και μπορούμε να τη λέμε. Αλλωστε η πράξη έχει αποδείξει ότι η σημερινή κυβέρνηση και προσωπικά ο επικεφαλής της πιστεύουν πως μπορούν να λένε ό,τι θέλουν - πως όποτε γουστάρουν σκίζουν κι ένα Μνημόνιο και πως το τρίτο που μας φόρεσαν αποτελεί την απόδειξη της στιβαρής και αποφασιστικής διαπραγματευτικής πρακτικής τους. Μόνο που το θέμα δεν είναι τι έχουμε δικαίωμα να κάνουμε αλλά και τι μας συμφέρει να κάνουμε. Και κατά κανόνα στην πολιτική αλλά και στη ζωή ισχύει το δεύτερο.
Κέρδισε κάτι η κυβέρνηση που δυσκολεύομαι να εντοπίσω μ’ αυτήν τη μεγαλόστομη διακήρυξη της απαρέσκειάς της έναντι του ΔΝΤ; Ενίσχυσε ή αποδυνάμωσε τη θέση της μετά την κόντρα με τον Σόιμπλε και τη δήλωση του Μοσκοβισί; Κι ας μη σπεύσει να ισχυριστεί κανείς ότι ήταν για εσωτερική κατανάλωση, για να θυμηθούν οι ψηφοφόροι τους τη σθεναρή κι ασυμβίβαστη στάση του Τσίπρα και των συνεργατών του, διότι αυτά είναι σκηνές από παλιότερο, πολύ παλιότερο επεισόδιο του σίριαλ της πολιτικής διαδρομής του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που η διαφημιστική μαρκίζα περιελάμβανε και ονόματα όπως Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Στρατούλης, Βαλαβάνη, Λεουτσάκος και πάει λέγοντας. Σήμερα το καράβι πλέει σε άλλα νερά.

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Ποιο ψέμα είπε,ακριβώς.

Ποιο ψέμα είπε,ακριβώς, η Die Welt όταν έγραψε ότι επί κυβέρνησης Τσίπρα η χώρα είναι ουσιαστικά ακυβέρνητη; Κοιτάξτε μερικά παραδείγματα ακυβερνησίας και κομματικής ιδεοληψίας που καθιστούν μάλιστα τη χώρα τριτοκοσμική - σχόλιο του Λιθουανού επιτρόπου,το οποίο εξόργισε τον κ.Τσίπρα, για την κατάσταση που αντίκρισε στην Λέσβο:

Σε ποια χώρα της Ευρώπης υπάρχει υπουργός που ξέχασε να συμπεριλάβει στην δήλωση πόθεν έσχες του 1,8 εκατομμύρια ευρώ και 38 ακίνητα (ακόμη κι είναι και οικόπεδα ή αγροτεμάχια) και δεν έχει συλληφθεί από την οικονομική αστυνομία;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης μια φορά το μήνα κάποιοι "πυροβολημένοι" νεαροί μασκοφόροι επικαλούμενοι τα αναρχικά τους φρονήματα επιτίθενται σε μια περιοχή,καίνε αυτοκίνητα, λεηλατούν μαγαζιά και κάνουν τη ζωή των κατοίκων αβίωτη χωρίς η αστυνομία να τους συλλαμβάνει;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης μια σιδηροδρομική γραμμή που μεταφέρει εμπορεύματα και αποφέρει εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για το ελληνικό κράτος παραμένει κλειστή για ένα 20ήμερο επειδή μια χούφτα οικονομικοί μετανάστες την κατέλαβαν στην προσπάθειά τους να περάσουν στα Σκόπια;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης ένας πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής και ένας πρώην υπουργός καταγγέλλουν εκβιαστικές πιέσεις και φόβο για τη ζωή τους από κινήσεις συναδέλφων τους χωρίς να προκαλείται σάλος και άμεση παρέμβαση της Δικαιοσύνης για να ερευνηθούν οι υποθέσεις;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης ένας υπουργός εισηγείται τροπολογία που ψηφίζεται από την Βουλή για να δηλώσει στη συνέχεια ότι δεν πρόκειται να την εφαρμόσει όσο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση και ο ίδιος υπουργός; Και ο Πρωθυπουργός τον παρακολουθεί αμέριμνα!

Σε ποια χώρα της Ευρώπης η κυβέρνηση αδυνατεί να δημιουργήσει 5 χώρους φιλοξενίας για πρόσφυγες ενώ κρατά κλειστά - λόγω τσαμπουκά του αρμόδιου υπουργού - άδεια στρατόπεδα;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης η κυβέρνηση δηλώνει αδυναμία να μαζέψει τα τέλη κυκλοφορίας από κατόχους εκατοντάδων χιλιάδες αυτοκινήτων και γιαυτό επιλέγει την αύξηση της τιμής της βενζίνης;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης οι εργαζόμενοι του ΕΚΑΒ παραμένουν απλήρωτοι και 45 ασθενοφόρα ανενεργά λόγω ανταλλακτικών όταν από αυτές τις υπηρεσίες επείγουσας μεταφοράς ασθενών εξαρτάται η ζωή χιλιάδων ανθρώπων;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης υπουργός διορίζει τα ανίψια του στην κυβέρνηση κι όταν την παίρνουν είδηση αντί να παραιτηθεί δηλώνει ότι ο νόμος δεν απαγορεύει διορισμούς συγγενών τρίτου βαθμού!;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης 50.000 νοσηλευτές προσπαθούν να καταθέσουν αιτήσεις για μερικές εκατοντάδες προσλήψεις και το ηλεκτρονικό σύστημα δεν είναι ικανό να τις δεχτεί;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης η κυβέρνηση αποφασίζει να τοποθετήσει διευθυντές Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με στενά κομματικά κριτήρια προκαλώντας την αντίδραση της τρόικας η οποία ζητεί την αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης για την πιο αποτελεσματική λειτουργία της;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης η κυβέρνηση αποφασίζει να διαγράψει με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου έναν νόμο για την Παιδεία που συντάχτηκε μετά από διαβούλευση μηνών και συγκέντρωσε διακομματική - σχεδόν - στήριξη 255 βουλευτών στο Κοινοβούλιο;

Σε ποια χώρα της Ευρώπης ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να κλείσει Μέσα Ενημέρωσης επειδή δεν του αρέσει ο τρόπος με τον οποίο του κάνουν κριτική προωθώντας στη θέση τους επιχειρηματίες άσχετους με τα ΜΜΕ αλλά φιλικότερους στην κυβέρνηση;

Ο κατάλογος –που αφορά την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών μόνο - είναι,δυστυχώς ατέλειωτος.Και αποδεικνύει μελαγχολικά ότι η απόστασή μας από την Ευρώπη επί της απίθανης αριστεροακροδεξιάς κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου συνεχώς μεγαλώνει ενώ η προσέγγισή μας στις τριτοκοσμικές χώρες είναι πασίδηλη.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015

«Ολοι τα ίδια κάνουμε στην αντιπολίτευση»

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
Ε​​πιστρατεύοντας τον ελληναράδικο κυνισμό του, ο κ. Τσίπρας θέλησε, με αυτή τη φράση, να ταυτίσει το κόμμα του με τα υπόλοιπα. Η πικρή αλήθεια όμως είναι ότι «όλοι δεν κάναμε τα ίδια». Κανένα άλλο κόμμα δεν έκανε αντιπολίτευση με όπλα κουκουλοφόρους, εμπρηστές, καταληψίες, καταστροφείς, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και κανενός άλλου κόμματος υπουργός δεν κατήγγειλε βουλευτές του ότι έχουν σχέσεις με τρομοκρατικές οργανώσεις.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι έχουμε για πρωθυπουργό ένα παιδί που η συγκρότησή του τον οδήγησε σε ταξική πάλη και καταστροφές και που τώρα γλυκάθηκε από τις τιμές και τις δόξες (μέχρι και με τον Μεγαλόσταυρο του Παναγίου Τάφου τιμήθηκε) και προσπαθεί να στρίψει αναλόγως το χουλιγκάνικο τιμόνι. Απέδειξε ότι δεν είναι ιδεοληπτικός. Δεν έχει φρένο ούτε τη σοσιαλιστική ιδεοληψία της «ηρωικής αυτοθυσίας και ρομαντικού βολονταρισμού», για την οποία ειρωνεύτηκε τους πρώην συντρόφους του, ούτε την εθνικιστική ιδεοληψία του κ. Σαμαρά, ούτε άλλη θρησκευτικής υφής ιδεοληψία. Το μόνο του μέλημα είναι ο εαυτός του και η διατήρησή του στην εξουσία. Για τον λόγο αυτόν, εξάλλου, «τιμήθηκε» από το BBC με το βραβείο 1ης σειράς λαϊκιστή, μαζί με τους Μαρίν Λεπέν, Ντόναλντ Τραμπ, Πάμπλο Ιγκλέσιας, Νάιτζελ Φάρατζ.
Είναι ο μόνος πρωθυπουργός που όταν εξελέγη συνέχισε να παριστάνει τη ΣΥΡΙΖαίικη αντιπολίτευση: στις 5/2 δήλωνε αναίσχυντα ότι «η νέα κυβέρνηση θα βάλει οριστικό τέλος στην τρόικα και τις πολιτικές της».

Κατάφερε έτσι να κουράσει και να απογοητεύσει τους εταίρους μας, τόσο που για πρώτη φορά στο Grexit από την Ευρωζώνη προστέθηκε η απειλή Grexit από τη συνθήκη Σένγκεν. Βεβαίως, τελικά ενέδωσε, γνωρίζοντας ότι από τους εταίρους –και όχι από την ανύπαρκτη αντιπολίτευση– εξαρτάται η παραμονή του στην εξουσία. Και τώρα, παρά τον αγώνα που εξήγγειλε εναντίον των εταίρων μέχρι «ματώματος», είναι ικανός, αν δει πως κινδυνεύει, και τις συντάξεις να τσακίσει και τον ΑΔΜΗΕ να ιδιωτικοποιήσει και οτιδήποτε άλλο να κάνει. Εδώ δεν δίστασε να προχωρήσει σε πρωτοφανή φοροεπιδρομή, μεγαλύτερη από εκείνην που κατέκρινε στους προηγούμενους. Και συνεχίζει ακόμη τώρα, με αναδρομικές φορολογίες. Ο μεγάλος του φόβος είναι η αντίσταση των Σταλινοστούντων Μαρξυνόμενων βουλευτών του. Το Σάββατο κατάφερε να τους συγκρατήσει και να ψηφίσουν έναν προϋπολογισμό στον αντίποδα των αρχών του ΣΥΡΙΖΑ. Στα πιο δύσκολα όμως φοβάται ότι μπορεί να μην τα καταφέρει. Και γι’ αυτό συνεχίζει να καλεί την αντιπολίτευση σε διάλογο. Θα χειροκροτούσα αυτή την κίνηση ως μεταρρυθμιστική, αν δεν ήταν μια ακόμα κίνηση τακτικισμού για την παραμονή του κ. Τσίπρα στην καρέκλα του πρωθυπουργού. Μια κίνηση που μοιραία συμψηφίζεται με την πρωτοφανή βλάβη της ελληνικής οικονομίας, η οποία μέσα στους 10 μήνες ΣΥΡΙΖΑ υπέστη συνολικά απώλειες άνω των 100 δισ. ευρώ (Αθ. Παπανδρόπουλος), ήτοι ΕΝΦΙΑ 25 ετών! Αυτή τη ζημιά άλλη κυβέρνηση δεν μας την έχει κάνει. Αρκετά πληρώσαμε την ανεπάρκεια και τον αμοραλισμό του κ. Τσίπρα.
Έντυπη

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015

Δεν μπορούμε να πούμε ότι γίναμε σοφότεροι από τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι γίναμε σοφότεροι από τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού. Ο κ.Τσίπρας προσπάθησε να πείσει ότι είναι υπέρμαχος της συνεννόησης, κατηγορώντας για μια φορά ακόμα την αντιπολίτευση και ιδιαίτερα τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ ότι δεν συντάσσονται με την πολιτική του, που είναι η μόνη διέξοδος για τη χώρα. Δικαιολόγησε για μια φορά ακόμα τη στροφή του υποστηρίζοντας ότι διαπραγματεύτηκε σκληρά κατά την πρώτη θητεία του, αλλά έπεσε σε ενέδρα , σε τοίχο, όπως χαρακτηριστικά είπε, από τους συντηρητικούς κύκλους της Ευρώπης ,αλλά έκανε έγκαιρα την αναγκαία στροφή.

Διαβεβαίωσε επίσης ότι δεν υπάρχει θέμα σταθερότητας του κυβερνητικού συνασπισμού, ενώ χαρακτήρισε ως ύποπτη οποιαδήποτε διαφοροποίηση βουλευτών, αφού εξελέγησαν με λίστα ξέροντας τη συμφωνία που είχε υπογράψει. Υπερασπίστηκε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, υποστηρίζοντας ότι η δραματική μείωση της κρατικής συμμετοχής θα καλυφθεί στο μέλλον από την αύξηση της τιμής των μετοχών...

Αφησε επίσης  ανοιχτό με σαφήνεια  το ενδεχόμενο αύξησης των  εργοδοτικών εισφορών ως λύση για να καλυφθεί η τρύπα του ασφαλιστικού, γιατί όπως είπε θεωρεί ότι οι συνταξιούχοι δεν αντέχουν άλλες μειώσεις, παρακάμπτοντας τις όποιες επιπτώσεις θα έχει στην απασχόληση και στη βιωσιμότητα μιας σειράς επιχειρήσεων.

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Φρενοκομείον «Η Ελλάς»

Σταχυολογώ πρόχειρα και επιλεκτικά ορισμένες από τις απερίγραπτες πρόσφατες δηλώσεις της πολιτικής μας ηγεσίας, που δικαιολογεί τον ακραίο τίτλο του σημερινού σημειώματος. Ο κ. Μάρδας επισημαίνει έλλειψη θάρρους των προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν εφάρμοσαν πιστά τα Μνημόνια, την ίδια στιγμή που η κυβερνητική εκπρόσωπος τους καταλογίζει την εφαρμογή εγκληματικών πολιτικών. Ο κ. Αποστόλου εισάγει νομοθετική ρύθμιση για την επανάκτηση παράνομων επιδοτήσεων στους αγρότες και την επόμενη στιγμή δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν προτίθεται να την εφαρμόσει. Ο κ. Τσακαλώτος επαίρεται για τη διαχείριση των κεφαλαιακών ελέγχων και της τραπεζικής αργίας, που η ίδια η κυβέρνησή του επέβαλε, ενώ είναι ηλίου φαεινότεροn ότι η κατάσταση αυτή οδήγησε στην απαξίωση, στον αφελληνισμό των τραπεζών και στη συνακόλουθη ζημία χιλιάδων μικροομολογιούχων.
Παράλληλα, η αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν φαίνεται ικανή να εκλέξει ηγεσία, αναλώνεται μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα σε μια στείρα αντιμνημονιακή ρητορεία, την οποία τα περισσότερα κατήγγελλαν στο κοντινό παρελθόν, ενώ ακόμα και αν έλθουν πάλι στην εξουσία, δεν θα είναι πασιφανώς σε θέση να εφαρμόσουν κάτι διαφορετικό. Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει οψίμως τις αρετές της συνεργασίας και της συνεννόησης, πράγματα που μετά βδελυγμίας είχε απορρίψει όλα τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Μέσα στο κλίμα αυτό, μόνη έλλογη πρόταση μοιάζει να είναι εκείνη του κ. Λεβέντη περί οικουμενικής κυβέρνησης τεχνοκρατών, η προϊστορία του όμως, η πολιτική του διαδρομή και το ειδικό του βάρος στη σημερινή συγκυρία δεν μας επιτρέπει να την πάρουμε στα σοβαρά.
Περιέργως, τελευταία ελπίδα παραμένει η επαλήθευση της αραβικής παροιμίας του πρωθυπουργού. Πράγματι, αν το πλέον αντιμνημονιακό καραβάνι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καταφέρει να εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο με σχετική επιτυχία, παρά τα ουρλιαχτά των σκύλων τής πάλαι ποτέ μνημονιακής αντιπολίτευσης, θα πρόκειται για ένα καλοδεχούμενο θαύμα. Ισως η αποτελεσματικότητα του φρενοκομείου θα κριθεί από το αν θα μπορέσει να φτάσει στις ακρότατες συνέπειες της τρέλας του. Θα μου πείτε ότι τρελάθηκα και ο ίδιος. Τι άλλο όμως μπορώ να κάνω ζώντας μέσα σ' ένα φρενοκομείο;

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Αγκαστήκαμε να τραπούμε και πάλι σε άτακτη υποχώρηση.

Το καλοκαίρι κινδυνεύσαμε με χρεοκοπία επειδή η τύχη της χώρας είχε αφεθεί στα καραγκιοζιλίκια του Βαρουφάκη και χρειάστηκε να φορτωθούμε ένα νέο μνημόνιο για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Και τώρα αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε στο προσφυγικό ένα δυσανάλογα βαρύ κόστος και με απρόβλεπτες τελικά συνέπειες εξαιτίας της κωμικοτραγικής διαχείρισής του, των εμμονικών ιδεοληψιών που την υπαγόρευσαν και του βλακώδους εφησυχασμού ότι τίποτα το ανησυχητικό δεν συμβαίνει τη στιγμή που ανοιχτά συζητιόταν μέχρι και η αποπομπή μας από τη Σένγκεν.
Εχουμε απόλυτο δίκιο όταν λέμε ότι το προσφυγικό δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό πρόβλημα. Μόνο που τα ευρωπαϊκά προβλήματα αντιμετωπίζονται και με ευρωπαϊκούς τρόπους και όχι με γελοιότητες όπως εκείνες στις οποίες κατέφευγαν οι πονόψυχες κυρίες του υπουργικού συμβουλίου υποδυόμενες τις σοβαρές και υπεύθυνες πολιτικούς. Διότι οι πρόσφυγες ούτε λιάζονταν και φυσικά δεν εξαϋλώνονταν στις πλατείες, αλλά ούτε και οι μαγειρικές ικανότητες της μιας ή της άλλης υπουργού συνέβαλλαν στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Τώρα αναγκαστήκαμε να τραπούμε και πάλι σε άτακτη υποχώρηση. Δεχόμαστε αυτά που χθες απορρίπταμε, σπεύδουμε να οργανώσουμε το σύστημα που αν και είχαμε αποδεχθεί δεν εφαρμόσαμε, ένας Θεός ξέρει αν και με ποιον τρόπο θα καταστεί αποτελεσματικότερος ο έλεγχος των θαλάσσιων συνόρων, και μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε για τις χιλιάδες των μεταναστών που δεν υπάγονται στους ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς, αλλά μας τους έχει φορτώσει η πολιτική των ανοιχτών συνόρων που εφαρμόστηκε επί μήνες.
Το πρόβλημα σε αυτόν τον τόπο δεν είναι μόνον ότι δεν μονοιάζουμε όταν πρέπει. Είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα ότι αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε σοβαρά και υπεύθυνα τα προβλήματά μας. Συνεχώς αυτό αποδεικνύουμε.

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Δυστυχώς οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι άσχετοι και λίγοι, κολλημένοι σε άλλες εποχές.

Είναι ένα ακόμη από τα κατορθώματα της κυβέρνησης Τσίπρα που θέλει να λέει ότι εκπροσωπεί την Αριστερά στην εξουσία αλλά καμιά σχέση με την Αριστερά δεν έχουν όσα κάνει.
Πάρτε για παράδειγμα τα θέματα της Παιδείας. Αντί η κυβέρνηση της Αριστεράς να αγκαλιάσει τον νόμο Διαμαντοπούλου που είχε καταρτιστεί με μεγάλο κόπο κι ύστερα από έναν επίπονο διάλογο πολλών μηνών με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς και υπερψηφίστηκε στη Βουλή με 262 ψήφους - η περίφημη συναίνεση που λέει ότι επιθυμεί ο κ.Τσίπρας - τον έσβησε με μια μονοκοντυλιά.
Αναγγέλλοντας με περισσή επιπολαιότητα και με εμφανή την επιθυμία να ικανοποιήσει τις ιδεοληψίες των αριστεριστών συνδικαλιστών που βρίθουν στον τομέα της εκπαίδευσης ότι θα καταρτίσει δικό της,νέο,νόμο για την παιδεία. Λες κι οι αλλαγές στην παιδεία δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως σταθμοί αλλά ως τροποποιήσεις στις διατάξεις του αγορανομικού κώδικα.
Έτσι με μια κόρωνα επιπέδου "θα σκίσουμε το μνημόνιο " και χωρίς δεύτερη σκέψη η χώρα έκανε πάλι ένα άλμα στο παρελθόν. Χωρίς καμία διαδικασία και με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου η κυβέρνηση Τσίπρα σάρωσε σωρεία συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων σε όλο το φάσμα του εκπαιδευτικού συστήματος - κατήργησε την αξιολόγηση, την Τράπεζα Θεμάτων, την ηλεκτρονική ψηφοφορία για την ανάδειξη μονοπρόσωπων οργάνων στα πανεπιστήμια, κατήργησε τα πρότυπα σχολεία, αφαίρεσε τις αρμοδιότητες των Συμβουλίων Ιδρυμάτων, έδιωξε ουσιαστικά όλους τους επιφανείς Έλληνες καθηγητές του εξωτερικού που ήρθαν στην Ελλάδα για να της προσφέρουν τα φώτα τους κι έφερε πίσω τους αιώνιους φοιτητές και το πανεπιστημιακό άσυλο προστασίας της ανομίας.
Αλλά επειδή η κυβέρνηση της Αριστεράς θέλει να εμφανίζεται φωτισμένη και προοδευτική, εξήγγειλε νέο εθνικό διάλογο για την παιδεία καλώντας ουσιαστικά την αντιπολίτευση να γίνει συνυπεύθυνη για την διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος που εκείνη είχε καταρτίσει με συναινετικές διαδικασίες!
Θα πείτε: τι να περιμένει κάποιος από έναν υπουργό που χαρακτηρίζει την αριστεία ρετσινιά και αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό στο επίπεδο της μάθησης ως ενδυνάμωση της καπιταλιστικής ιδεολογίας. Ή από τον άλλο υπουργό που θέλει να μεταρρυθμίσει την παιδεία αλλά ο ίδιος δεν έχει καν τελειώσει το πανεπιστήμιο ενώ επί μήνες υποστήριζε με πάθος ότι η επιβολή φόρου πολυτελείας (ΦΠΑ 23%) στα ιδιωτικά σχολεία, φροντιστήρια,ωδεία και ινστιτούτα ξένων γλωσσών είναι ένα σωστό μέτρο;
Δυστυχώς οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι άσχετοι και λίγοι, κολλημένοι σε άλλες εποχές και αποκομμένοι από την εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο. Και προσπαθούν με τις παρωχημένες ιδέες τους να εκσυγχρονίσουν τον πιο καθοριστικό παράγοντα για την ανάπτυξη της χώρας,ότι πολυτιμότερο έχουν οι νέες γενιές για να μπορέσουν να επιβιώσει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.
Κάθε κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να καταρτίσει το πρόγραμμά της, να επιδιώξει να εφαρμόσει την πολιτική της βάσει ενός σχεδίου για το μέλλον της χώρας. Δυστυχώς η κυβέρνηση Τσίπρα το μόνο που κάνει ως τώρα είναι να γκρεμίζει αψήφιστα ότι δημιούργησαν οι προηγούμενοι χωρίς νάχει την παραμικρή ιδέα για το τι θέλει να κάνει στο μέλλον.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Η νέα κοροϊδία


Είναι δικαιολογημένο το άγχος τους. Οταν μια κυβέρνηση ανοίγει χωρίς λόγο θέματα όπως το Ασφαλιστικό, λογικό είναι τα μέλη της, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, να χάνουν τον ύπνο τους. Κι όταν λέω «χωρίς λόγο» το εννοώ. Αν οι κυβερνήτες μας σοβαρεύονταν και προχωρούσαν μία ή δύο ιδιωτικοποιήσεις ή αξιοποιούσαν τις προσφορές για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων που εκκρεμούν εδώ και μήνες, τότε η αντιμετώπιση του προβλήματος θα είχε άνετα μετατεθεί για ευθετότερο χρόνο, όταν οι αντικειμενικές συνθήκες (ανάπτυξη αντί για ύφεση, μείωση ανεργίας κ.λπ.) θα επιτρέπουν ορθολογικότερες και δικαιότερες λύσεις.
Αλλά αυτά είναι δυστυχώς «ψιλά γράμματα» για τον πρωθυπουργό και τους επιτελείς του, που χαμένοι μέσα στο λαβύρινθο των μνημονιακών δεσμεύσεων, των κωμικοτραγικών ιδεοληψιών και των συγγενικών, φιλικών και κομματικών «υποχρεώσεών» τους, πασχίζουν απεγνωσμένα να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα και να εμφανίσουν το προγραμματισμένο τσεκούρεμα των συντάξεων ως μεταρρύθμιση του συστήματος.
Η τελευταία «ιδέα» του Κατρούγκαλου έχει ως θύμα τα διαχρονικά κορόιδα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, τους συνεπείς στις υποχρεώσεις τους πολίτες. Οταν γίνει, λέει, ο επαναϋπολογισμός των συντάξεων, στους χαμηλοσυνταξιούχους θα αναγνωριστεί μεγαλύτερο ποσοστό αναπλήρωσης απ’ όσο στους θεωρούμενους υψηλοσυνταξιούχους για να υπάρξει, ξαναλέει, κοινωνική δικαιοσύνη.
Φυσικά, το μόνο που θα υπάρξει μέσα από μια τέτοια πρακτική δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά μια αδίστακτη καταστρατήγηση των δικαιωμάτων όσων με συνέπεια κατέβαλλαν επί 35 και 40 χρόνια αυξημένες εισφορές για να έχουν μια σύνταξη της προκοπής, αλλά τώρα θα πρέπει να υποταχθούν στα κέφια του κάθε Κατρούγκαλου και να υποστούν κι αυτή την περικοπή για χάρη, υποτίθεται, των χαμηλοσυνταξιούχων και των ανασφάλιστων.
Παλαβά πράγματα και προκλητική κοροϊδία. Αν θέλουν να προστατέψουν τους χαμηλοσυνταξιούχους, ας τους επιστρέψουν ένα μέρος των όσων τους έχουν περικοπεί. Κι αν θέλουν να κάνουν κοινωνική πολιτική με τους ανασφάλιστους, ας βρουν τρόπο να την κάνουν, αλλά όχι στις πλάτες όσων συστηματικά αυτοί και οι προκάτοχοί τους έχουν ξεζουμίσει εδώ και έξι χρόνια. Εχει παραγίνει, άλλωστε, το κακό. Φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων. Ξανά και ξανά. Αλλους τρόπους για να εξοικονομήσουν πόρους είναι τελείως ανίκανοι να σκεφτούν;

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

Το πολιτικό σύστημα συνεχίζει «το παραλήρημα λαϊκισμού και δημαγωγίας»

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεχίζουν τον λαϊκισμό που μας έφτασε εδώ: Την ώρα που ζητάει συναίνεση για το ασφαλιστικό, το οποίο φαίνεται να θεωρεί το πιο επώδυνο πολιτικά από τα μέτρα του μνημονίου, η κυβέρνηση κατηγορεί τα «διεφθαρμένα συμφέροντα» που ζητούν κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας ή και οικουμενική. Η δε αντιπολίτευση αρνείται να διευκολύνει την κυβέρνηση συναινώντας στη λήψη μέτρων που η ίδια ενέκρινε με την αποδοχή του μνημονίου, με το επιχείρημα ότι έτσι θα την επιβραβεύσει που μας έφτασε εδώ.

Τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ ήταν θύματα μιας αντίστοιχης στάσης της αντιπολίτευσης όταν βρίσκονταν στην κυβέρνηση. Θα ήλπιζε κανείς να έχουν πάρει ένα μάθημα για την ανάγκη συνεννόησης, αλλά μάλλον το μόνο που κατάλαβαν είναι πως η συναίνεση της αντιπολίτευσης είναι χρήσιμη όταν είναι εκείνοι στην εξουσία. Το πολιτικό σύστημα συνεχίζει «το παραλήρημα λαϊκισμού και δημαγωγίας» 

Εκτός από λαϊκισμό, η στάση και των δύο, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, δείχνει έναν πολιτικό κυνισμό. Η κυβέρνηση επικαλείται τα μεγάλα θέματα και ζητάει τη βοήθεια που η ίδια αρνήθηκε να δώσει, ενώ η αντιπολίτευση την αρνείται υπολογίζοντας ότι η κυβέρνηση θα διαβρωθεί γρήγορα και θα πέσει από μόνη της ως ώριμο φρούτο. Και στις δύο περιπτώσεις, τα προβλήματα της χώρας είναι προς πολιτική αξιοποίηση – όχι προς επίλυση. Είναι να αναρωτιέται κανείς όμως αν η Ελλάδα έχει τον χρόνο να περιμένει είτε την πολιτική ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ είτε την πρόωρη πτώση του. Αν ο εντυπωσιακός πραγματισμός που δείχνουν τα πολιτικά κόμματα στο μικροκομματικό τους παιχνίδι επεκτεινόταν και στην αντιμετώπιση των ανοιχτών θεμάτων, τα οφέλη για την οικονομία και την κοινωνία θα ήταν τεράστια.