Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Η υποχρέωσή του τώρα είναι δεδομένη. Πρέπει να βγάλει τη χώρα από την κρίση.


Η υποχρέωσή του τώρα είναι δεδομένη. Πρέπει να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Αυτονόητο μεν, αλλά καθόλου απλό. Γιατί για να το καταφέρει, δεν αρκούν οι δικές του προσπάθειες. Η κάλπη δεν του έδωσε αυτοδυναμία και ούτε υπάρχει πιθανότητα να του δώσει σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αρα η κυβερνητική συνεργασία είναι γι' αυτόν μονόδρομος αν θέλει να παραμείνει στην καρέκλα του πρωθυπουργού.
Εδώ όμως μπαίνει ένα ερώτημα: ποιο είναι το επίτευγμα με το οποίο φιλοδοξεί να συνδεθεί η πρωθυπουργία του; Οι επιλογές είναι δύο: ή η ευόδωση της προσπάθειας για την έξοδο από την κρίση ή η απόπειρα επανασυγκρότησης ενός κομματικού κράτους. Και τα δύο δεν γίνεται. Κι όσο είναι νωρίς, ο Σαμαράς θα πρέπει να διαλέξει τι από τα δύο θέλει.
Αν εκείνο που επιλέγει είναι,  λογικό, η αναγέννηση του τόπου, τότε θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν υπηρετείται ένας τέτοιος στόχος με ρουσφέτια τύπου επαναλειτουργίας στρατιωτικών στρατοπέδων και ανάθεσης καίριων κυβερνητικών θέσεων σε κομματικούς ή προσωπικούς φίλους. Τέτοιες ενέργειες αλλού οδηγούν και άλλες εποχές θυμίζουν.
Για να βγει κάποια στιγμή η χώρα από τα αδιέξοδα, εκείνο που πρωτίστως χρειάζεται είναι κυβερνητική σταθερότητα και αποτελεσματικότητα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο υπηρετείται από καθαρά μονοκομματικές πρακτικές ή παιδαριώδεις επικοινωνιακές προσπάθειες ιδιοποίησης όλων των θετικών από τον πρωθυπουργό και το κόμμα του. Κι αυτό γιατί, εκτός των άλλων, είναι και γελοία μια τέτοια προσπάθεια όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι η σημερινή κυβέρνηση απλώς εφαρμόζει προειλημμένες αποφάσεις.
Αργά ή γρήγορα ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του θα πρέπει να αποφασίσουν τι θέλουν. Και να αποδείξουν ότι το εννοούν.