Ας τις πάρει το ποτάμι τις μειώσεις, τις περικοπές και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Λογικό είναι σε μία ελεύθερη και ανεξέλεγκτη οικονομία και μια σκληρή κοινωνία να συμβαίνουν σκαμπανεβάσματα και απώλειες – με θύματα φυσικά τους αδύναμους. Ας πάρει το ποτάμι τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ανακατανομή πλούτου και ισχύος γίνεται, το καταλάβαμε, δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.
Αλλά να δοκιμάζουν τα νεύρα των ανθρώπων με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, αυτό δεν μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα. Για την ακρίβεια δεν το χωράει ο νους.
Πρέπει να δοκιμάζουν τα νεύρα μας, τις αντοχές μας, την υποτακτικότητά μας. Δεν γίνεται αλλιώς. Σου λέει, κάτσε να δούμε πώς αντιδρά και συμπεριφέρεται ένας λαός, περίπου ευρωπαϊκός, με ολίγη ή και περισσότερη ανατολή μέσα του.
Πάρτε για παράδειγμα τα όσα λέγονται ότι φύγει η τρόικα, ότι η κρίση τελειώνει. Τα λένε ακριβώς την ώρα που η υπερφορολόγηση χτυπάει κόκκινο, τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, η ανεργία δεν μειώνεται με τίποτα, το χρέος παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα και η ανάπτυξη είναι σαν εκείνη την αγάπη, που αργεί πάντα μια μέρα – στην περίπτωσή μας μια μέρα και μια αιωνιότητα. Είναι ή δεν είναι πείραμα για το πόση «παραμύθα» μπορεί να δεχθεί αυτός ο λαός;
Πάρτε το άλλο παράδειγμα, αυτό με τον ΕΝΦΙΑ. Όταν έχεις ένα κοτέτσι, ένα μαντρί, ένα ξερικό χωράφι στου διαόλου τη μάνα και σου λένε ότι έχει αντικειμενική αξία, ας πούμε 300 χιλιάδες το στρέμμα (!!!) και άρα πληρώνεις αντίστοιχα, τι είναι; Είναι κανονική ενέργεια κανονικού κράτους; Ή χιούμορ είναι ή σε λέει ηλίθιο κατάμουτρα το κράτος. Και περιμένει να δει, αν θα αντιδράσεις ή θα γυρίσεις να ζητήσεις απλά λίγο βαζελίνη…
Έρχεται τώρα και το άλλο: Χωρίς δικαστικό λειτουργό λέει θα μπαίνουν στα σπίτια οι εφοριακοί και θα ψάχνουν τα συρτάρια με τα βρακιά, τις πιατοθήκες, και τα ντουλάπια με τις χλωρίνες και τις τάβλες κάτω από τα στρώματα. Κι αλίμονό σου εάν σου βρίσκονται πράγματα αξίας, ακόμα και συλλεκτικά «μικρός κάου μπόι». Αυτό δεν ισχύει ούτε στον «πόλεμο» που λέει ότι έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον στην τρομοκρατία και στο όνομά του έχει καταπατήσει κάνε συνταγματική έννοια δικαίου στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Κι όμως εδώ, στο όνομα φορολογικών ελέγχων, προωθούν χειρότερη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πείτε μου λοιπόν, αν αυτό δεν είναι πείραμα για να δουν με τι μαλάκα λαό έχουν να κάνουν και να μετρήσουν πόσα μπορεί να ανεχτεί τι είναι; Γιατί ενέργειες στοιχειωδώς κανονικού κράτους δεν είναι…
Αλλά να δοκιμάζουν τα νεύρα των ανθρώπων με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, αυτό δεν μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα. Για την ακρίβεια δεν το χωράει ο νους.
Πρέπει να δοκιμάζουν τα νεύρα μας, τις αντοχές μας, την υποτακτικότητά μας. Δεν γίνεται αλλιώς. Σου λέει, κάτσε να δούμε πώς αντιδρά και συμπεριφέρεται ένας λαός, περίπου ευρωπαϊκός, με ολίγη ή και περισσότερη ανατολή μέσα του.
Πάρτε για παράδειγμα τα όσα λέγονται ότι φύγει η τρόικα, ότι η κρίση τελειώνει. Τα λένε ακριβώς την ώρα που η υπερφορολόγηση χτυπάει κόκκινο, τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, η ανεργία δεν μειώνεται με τίποτα, το χρέος παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα και η ανάπτυξη είναι σαν εκείνη την αγάπη, που αργεί πάντα μια μέρα – στην περίπτωσή μας μια μέρα και μια αιωνιότητα. Είναι ή δεν είναι πείραμα για το πόση «παραμύθα» μπορεί να δεχθεί αυτός ο λαός;
Πάρτε το άλλο παράδειγμα, αυτό με τον ΕΝΦΙΑ. Όταν έχεις ένα κοτέτσι, ένα μαντρί, ένα ξερικό χωράφι στου διαόλου τη μάνα και σου λένε ότι έχει αντικειμενική αξία, ας πούμε 300 χιλιάδες το στρέμμα (!!!) και άρα πληρώνεις αντίστοιχα, τι είναι; Είναι κανονική ενέργεια κανονικού κράτους; Ή χιούμορ είναι ή σε λέει ηλίθιο κατάμουτρα το κράτος. Και περιμένει να δει, αν θα αντιδράσεις ή θα γυρίσεις να ζητήσεις απλά λίγο βαζελίνη…
Έρχεται τώρα και το άλλο: Χωρίς δικαστικό λειτουργό λέει θα μπαίνουν στα σπίτια οι εφοριακοί και θα ψάχνουν τα συρτάρια με τα βρακιά, τις πιατοθήκες, και τα ντουλάπια με τις χλωρίνες και τις τάβλες κάτω από τα στρώματα. Κι αλίμονό σου εάν σου βρίσκονται πράγματα αξίας, ακόμα και συλλεκτικά «μικρός κάου μπόι». Αυτό δεν ισχύει ούτε στον «πόλεμο» που λέει ότι έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον στην τρομοκρατία και στο όνομά του έχει καταπατήσει κάνε συνταγματική έννοια δικαίου στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Κι όμως εδώ, στο όνομα φορολογικών ελέγχων, προωθούν χειρότερη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πείτε μου λοιπόν, αν αυτό δεν είναι πείραμα για να δουν με τι μαλάκα λαό έχουν να κάνουν και να μετρήσουν πόσα μπορεί να ανεχτεί τι είναι; Γιατί ενέργειες στοιχειωδώς κανονικού κράτους δεν είναι…
