Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Ο κόσμος ζητάει απεγνωσμένα μια ελπίδα.

Ο κόσμος, κατάκοπος από την ύφεση και φοβισμένος έναντι του μέλλοντος, δεν επιθυμεί επιπλέον ένταση και βία. Οι ξυλοδαρμοί πολιτικών ή συνδικαλιστών δεν διασκεδάζουν τον φόβο ούτε ανακουφίζουν την ένδεια· τα ενισχύουν. Και ίσως να εγκαθιστούν και ένα είδος μιθριδατισμού: να συνηθίζουμε σε μια ρουτίνα βιαιοπραγιών, σε μια νέα κινδυνώδη κανονικότητα.
Η αντιπολίτευση θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο κατευναστικό των παθών και να κερδίσει εντυπώσεις και ουσία, χωρίς να ακυρώνει το δικαίωμα (και την υποχρέωση) να ασκεί κριτική και να διαμαρτύρεται. Μπορεί λ.χ. να υιοθετήσει πιο πρωτότυπες και δραστικές μορφές διαμαρτυρίας, αλλά κυρίως οφείλει, κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση, να αρθρώσει έναν λόγο υπερβατικό και συνθετικό, όχι μόνο καταγγελτικό και αφοριστικό.
Ολοι γνωρίζουν πια ότι το μνημόνιο απέτυχε και ότι κάποτε θα αλλάξει, μετά τις μακρινές γερμανικές εκλογές. Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε τώρα, για να ανακόψουμε την κοινωνική κατάρρευση και να βάλουμε τα θεμέλια της δύσκολης και μακράς ανάκαμψης. Εκτός από τις καταγγελίες επί του μικροπεδίου, απαιτούνται οι παρεμβάσεις στα μεγάλα πεδία, με μείγμα εμψύχωσης και πρακτικότητας. Ο κόσμος ζητάει απεγνωσμένα μιαν ελπίδα, ένα φωτάκι, ένα μονοπάτι - ας είναι στενό και κακοτράχαλο. Ο κόσμος ζητάει αλήθεια - ας είναι σκληρή. Αυτά ας δοθούν.