Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

Πότε θα απαλλαγούμε από αυτή την ανούσια φλυαρία...

Λόγια και κινήσεις εντυπωσιασμού, προπέτασμα καπνού για να μην φαίνεται η ένδεια, η ανικανότητα, η φοβία, η έλλειψη βούλησης να γίνει η δουλειά. Γι' αυτό και πρότειναν να πηγαίνουν όλοι μαζί στην Ευρώπη μην ξεχωρίσει κάποιος, μην αυτονομηθεί. Χεράκι χεράκι, σαν νήπια που διστάζουν να κάνουν το δικό τους αποφασιστικό βήμα.
Μετά το επιβεβλημένο και τολμηρό βήμα της συγκυβέρνησης, αμηχανία και επιστροφή στα παλαιά. Η δε νεόκοπη αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς ξαποσταίνει στα κανάλια μετά τα μπουρλότα, ή τα βαρελότα, της ευρωπαϊκής επανάστασης, εξακολουθεί να καταγγέλλει συλλήβδην τα «μνημόνια», λέξη που έχει γίνει πλέον κέρμα στο στόμα. Πάμε για τα «μετάλλια» έλεγαν οι ελληνοποιημένοι αθλητές παλιά, καθώς δεν είχαν τη γλωσσική ευχέρεια και έβλεπαν τι πουλάει. Μετάλλια κι ας είναι ντοπαρισμένα. Κάτω, λοιπόν, τα μνημόνια ό,τι κι αν λένε αυτά. Αυτό πουλάει, αυτό βγάζει η αντιπολίτευση στην αγορά χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς συναίσθηση καθήκοντος.
Πότε θα απαλλαγούμε από αυτή την ανούσια φλυαρία, αυτή την υποκρισία, την αβελτηρία, τη συνειδητή παραπλάνηση; Πότε θα έχουμε μπροστά μας σχέδια που διαβάζουν το πρόβλημα και επιχειρούν να το λύσουν αντί για σχέδια που κλείνοντάς μας το μάτι μάς οδηγούν στην τυφλή σύγκρουση; Οι λίγοι σοβαροί στην κυβέρνηση ας μας δώσουν ελπίδα, ας αντισταθούν στον πολτό και στη δίνη του, οδηγώντας το σκάφος μακριά από την τρικυμία σε πιο ήρεμα νερά.

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Οι κομματικοί στρατοί καραδοκούν για να πάρουν μία θέση στον κρατικό μηχανισμό.

Οτι και να συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα, ένα πράγμα είναι βέβαιο: οι κομματικοί στρατοί καραδοκούν για να πάρουν μία θέση στον κρατικό μηχανισμό. Η ρουτίνα είναι δεδομένη. Τα κομματικά «μαμούνια» συνωστίζονται στα γραφεία του κόμματος, ζυμώνουν τους βουλευτές και αξιωματούχους που συναντούν εκεί και προετοιμάζουν το έδαφος, προκειμένου να εξασφαλίσουν κάποια θέση μόλις έλθει η ώρα. Το ζήσαμε ακόμη και στη δήθεν μεταμοντέρνα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Την ίδια ώρα που ο τότε πρωθυπουργός διαφήμιζε διεθνώς το περίφημο open gov (ανοικτή διακυβέρνηση), κάποια αόρατα κομματικά ανθρωπάκια στο Μαξίμου διόριζαν τους πλέον άσχετους στις διοικήσεις των νοσοκομείων και σε διάφορες άλλες θέσεις. Ηξεραν όλοι πόσο κρίσιμες είναι οι διοικήσεις αυτές, γιατί ένα μεγάλο τμήμα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού οφειλόταν στην απίστευτη σπατάλη και διαφθορά στον τομέα της υγείας. Δεν είχε, όμως, καμία απολύτως σημασία από τη στιγμή που επρόκειτο για «δικούς τους ανθρώπους», τα ονόματα των οποίων βρίσκονταν σε καλά ετοιμασμένες λίστες.
Και σήμερα, πάντως, εκτυλίσσονται ίδιες σκηνές, που δείχνουν ότι είτε με κρίση είτε χωρίς μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Αδικημένοι απόστρατοι, θαμώνες των κομματικών μαγειρείων και άλλοι αποζητούν με αγωνία μια θέση σε Δ.Σ. ή στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό. Πολλοί εξ’ αυτών έχουν όντως τις ικανότητες να διεκδικήσουν μια τέτοια θέση, αλλά ποιος μπορεί να τους αξιολογήσει και να τους κρίνει μακριά από προσωπικά ή κομματικά κριτήρια;

Βεβαίως πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ένα μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα πλέον είναι η άρνηση ικανών και άξιων ανθρώπων να ασχοληθούν με τα δημόσια πράγματα. Η απέχθεια προς την κομματική καμαρίλα, ο φόβος του εισαγγελέα και άλλα πολλά κρατούν πολλούς μακριά από την πολιτική και το Δημόσιο.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Εδώ φαίνεται η αδυναμία όλου του πολιτικού συστήματος ...

Αν είμαστε μια «χαμένη υπόθεση» είναι επειδή φαινόμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε τα προβλήματα που μας αφορούν σαν οικονομία αλλά και σαν χώρα, σαν κοινωνία. Εδώ φαίνεται η αδυναμία όλου του πολιτικού συστήματος να παίξει υπεύθυνο ηγετικό ρόλο. Ενώ οι πολλοί πολίτες -οι μισθωτοί, συνταξιούχοι και οι νομοταγείς επιχειρηματίες και ιδιοκτήτες ακινήτων- έχουν υποστεί πρωτοφανείς μειώσεις στα εισοδήματά τους και ζουν με τον φόβο και την ανασφάλεια, δεν τους έχει προσφερθεί ούτε μια καλή είδηση σε αντάλλαγμα, ούτε η ελάχιστη βελτίωση στις υπηρεσίες, ούτε το ελάχιστο αίσθημα δικαιοσύνης. Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί δέχονται το πολιτικό κόστος που προκύπτει από τη στέρηση των πολλών, αλλά δεν μπορούν ή δεν τολμούν να οργανώσουν το φορολογικό σύστημα, τη δικαιοσύνη, τη δημόσια διοίκηση, το σύστημα υγείας και τις δημόσιες συγκοινωνίες ώστε να βελτιωθεί η καθημερινότητα των πολιτών. Σαν να μην έχει πολιτικό κόστος η αποτυχία αυτή.
Αν η Ελλάδα είναι μια «χαμένη υπόθεση» είναι επειδή το πολιτικό μας σύστημα δεν πίστεψε στην ανάγκη της μεταρρύθμισης και αρκέστηκε στο να παίζει κρυφτό με τους δανειστές μας - ζητώντας χρήματα, αλλά αποφεύγοντας το καθήκον να καταστρώσει εθνικό σχέδιο αναδιάρθρωσης της χώρας. Χωρίς δικές μας προτάσεις, επόμενο ήταν να περιμένουμε τις επιταγές άλλων και μετά να δυσανασχετούμε και να κάνουμε κύκλους γύρω από τους εαυτούς μας. Τώρα που οι άλλοι βλέπουν τον κίνδυνο μας παρακολουθούν άναυδοι - ενώ εμείς που πρώτοι κινδυνεύσαμε κάνουμε σαν να μην βλέπουμε τον κίνδυνο.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι», είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας...

Όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι», είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας και έδωσε εντολή οι πάντες (περιλαμβανομένου και του ιδίου) να ταξιδέψουν στις Βρυξέλλες στην τουριστική θέση. Η ελληνική αντιπροσωπεία θα πετάξει για τη Σύνοδο Κορυφής στις 5 το απόγευμα της Πέμπτης με αεροπλάνο της γραμμής. Εκείνο που έμαθα είναι ότι πρώτον, και την Τετάρτη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα έχει συναντήσεις με τους υπουργούς που θα τον συνοδεύσουν (για τη χάραξη της ελληνικής θέσης) και θα έχει τηλεφωνική συνομιλία με τον Πρωθυπουργό κ. Αντ. Σαμαρά και θα συναντηθεί με τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ κ. Φ. Κουβέλη. Δεύτερον θα υπάρξει (κατά πάσα πιθανότητα) συνάντηση την Πέμπτη το απόγευμα του κ. Παπούλια με την Καγκελάριο κυρία Άνγκελα Μέρκελ, με τον Πρόεδρο της Κύπρου κ. Δ. Χριστόφια και με άλλους ηγέτες. Οι συναντήσεις κλείνονται από την Αθήνα και με τη βοήθεια και του Μαξίμου.
***
Από εδώ και εμπρός οι υπουργοί θα πρέπει να ξεχάσουν το λεγόμενο «Air Μαξίμου». Τα τρία κυβερνητικά τζετ (ανάμεσά τους και το υπερπολυτελές και πανάκριβο Gulfstream) θα πρέπει να γράφουν όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες πτήσης για οικονομία. Τώρα, θα πείτε, υπήρχαν πολλοί που έγιναν υπουργοί και ονειρεύονταν τα κυβερνητικά τζετ, αλλά μάλλον αυτό το όνειρο σταματά. Και σας αποκαλύπτω μάλιστα πως υπάρχουν σκέψεις να πουληθεί ένα ή ακόμα δύο τζετ. Έτσι και αλλιώς τα καύσιμα πλέον είναι πανάκριβα.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Η απώλεια εμπιστοσύνης, μαζί με την ύφεση και την ανεργία, σκορπούν παγωνιά στο κοινωνικό σώμα.

Οι ατυχείς εξελίξεις επισφραγίζουν την εικόνα της διάλυσης της χώρας, που ραπίζεται διαρκώς από την τρόικα και τους Ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι επισημαίνουν όχι μόνο την ασυνεπή τάση των πολιτικών στην τήρηση των συμφωνημένων, αλλά επιπλέον επιπλήττουν την πανικόβλητη Αθήνα διαρκώς. Η νέα κυβέρνηση και χωρίς υπουργό Οικονομικών προτού ανακτήσει τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών, νέες «μαύρες» τρύπες ανακαλύπτονται και, κυρίως, τον έλεγχο των πρωτοβουλιών στο πολιτικό πεδίο, σύρεται σε σπασμωδικές κινήσεις. Η απώλεια εμπιστοσύνης, μαζί με την ύφεση και την ανεργία, σκορπούν παγωνιά στο κοινωνικό σώμα.
Οταν ήρθε η ώρα της κρίσης, φάνηκε πόσο ανέτοιμοι και ανεπαρκείς ήταν και είναι όλοι. Τούτη η πικρή επίγνωση βεβαίως δεν παρηγορεί. Μάλιστα αυτή η επίγνωση ανεπάρκειας ίσως επιδεινώνει την αίσθηση ανημπόριας και την απόγνωση. Παρ’ όλα αυτά, είμαστε αναγκασμένοι, είμαστε προορισμένοι να επιβιώσουμε. Θα επιβιώσουμε. Με κραδασμούς, με αναστατώσεις, με πόνο, με τούτη την κυβέρνηση, ή με νέους ηγέτες, με νέες ιδέες. Σίγουρα με περισσότερη ειλικρίνεια και αυτοκριτική, έτοιμοι για αλλαγές και προσαρμογή. Πρωταρχικό μέλημα, η διατήρηση της συνοχής και μιας εύτακτης λειτουργίας της κοινωνίας, ανεξαρτήτως υλικών δυσχερειών: αυτό μπορούμε να το εξασφαλίσουμε στους εαυτούς μας.

Αλλωστε, δεν είμαστε μόνοι σε αυτή την ιστορική καμπή: όλη η Ευρώπη βρίσκεται στην τροχιά της κρίσης, εμείς όμως είχαμε και πάλι την ατυχία της πρωτιάς.

Το χειρότερο όλων δεν είναι ότι στέρεψαν τα νοικοκυριά από την έκτακτη φορολόγηση και την ύφεση, αλλά ότι στερεύουν η πίστη, η εμπιστοσύνη προς τις δυνάμεις της ηγεσίας και η αυτοπεποίθηση, δηλαδή η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της ίδιας της κοινωνίας να ανασχέσει την πτώση και να μπει σε τροχιά ανάκαμψης. Ωστε το βαθύτερο πρόβλημα της χώρας πλέον υπερβαίνει τη δημοσιονομική ασθένεια, υπερβαίνει ακόμη και την ύφεση.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Αυτή η κυβέρνηση πρέπει με κάθε τρόπο να υλοποιήσει τον απόλυτο εθνικό στόχο...

Μετά τη Μεταπολίτευση σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις ξεκίνησαν τη θητεία τους με αέρα θριάμβου και κατέληξαν να σέρνονται, με τα γνωστά αποτελέσματα για τη χώρα και τους πολίτες. Η νέα κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά αρχίζει τη θητεία της με συγκεκριμένες προσδοκίες και χωρίς μαξιμαλιστικές επιδιώξεις. Το πολύ δύσκολο έργο που έχει μπροστά της και η στήριξή της από τρία κόμματα, τα οποία ούτε καν ανήκουν στον ίδιο πολιτικό χώρο, προκαλούν εύλογη δυσπιστία για τις δυνατότητες που έχει να επιτύχει τους στόχους της.

Τα μειονεκτήματα της νέας κυβέρνησης όμως μπορούν να εξελιχθούν σε πλεονεκτήματα υπό ορισμένες προϋποθέσεις: αν λειτουργήσει ως ενιαίο σύνολο και όχι ως πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων ή συντροφικών μαχαιρωμάτων, αν γίνει η υπέρβαση, αν υπάρξει ο κατάλληλος συντονισμός, τότε έχει πιθανότητες επιτυχίας. Πολλά τα «αν», ωστόσο μην ξεχνάμε πως οι μονοκομματικές κυβερνήσεις που πολλές φορές στηρίχτηκαν σε θηριώδεις πλειοψηφίες μάς οδήγησαν ως εδώ.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει με κάθε τρόπο να υλοποιήσει τον απόλυτο εθνικό στόχο: να σωθεί η χώρα και να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ. Ταυτόχρονα έχει καθήκον απέναντι στην κοινωνία να οδηγήσει την Ελλάδα μακριά από το μνημόνιο το ταχύτερο δυνατό και με τις μικρότερες απώλειες για τους πολίτες. Κάθε νέο μέτρο πρέπει να υπηρετεί αυτή τη λογική για να δίνει περιθώριο στην ελπίδα και να αλλάξει η ψυχολογία του έθνους. Αν το κλίμα αναστραφεί, τότε υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να επιστρέψουν οι καταθέσεις, να κινηθεί η αγορά, να ανοίξουν δουλειές και να μειωθεί η ανεργία.
Οι στόχοι που τέθηκαν στο πρόγραμμα συνεργασίας στο οποίο συμφώνησαν τα τρία κόμματα είναι εξαιρετικά φιλόδοξοι. Και τους μισούς από αυτούς να επιτύχουν, θα μιλάμε για θρίαμβο. Μπορεί να υπάρχουν προθέσεις, αλλά… υπάρχει και η τρόικα. Ο τρόπος που θα χειριστεί τους δανειστές και η επιδεξιότητα στη διαπραγμάτευση αποτελούν τη βάση όλης της προσπάθειας. Και εδώ οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η κυβέρνηση ξεκινά με μια καλή «προίκα» από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πίεση που άσκησε προεκλογικά το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα και ο τρόμος που προκάλεσε παγκοσμίως αναγκάζουν την τρόικα να ρίξει λίγο νερό στο κρασί της για να μη βρεθεί αύριο κιόλας απέναντι σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όπως η ίδια πιστεύει.

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και για τίποτα.

Ο Αντώνης Σαμαράς ορκίστηκε πρωθυπουργός σε μία από τις κρισιμότερες στιγμές στην ιστορία της χώρας. Από εκεί και πέρα, όμως, ο πρωθυπουργός και τα κόμματα που τον στηρίζουν έχουν αναλάβει μια τεράστια ευθύνη: να μην καταστήσουν άνευ περιεχομένου το μήνυμα των εκλογών. Δηλαδή να μετατρέψουν μια καταστροφική πολιτική σε αναθεώρηση, με στόχο την εθνική ανάταση.
Υποψιάζομαι, όμως, όπως άλλωστε υποδηλώνει η σύνθεση της νέας 40μελούς (!) κυβέρνησης, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της κρίσης. Διότι αν συνομολογήσουμε ότι η μοίρα της Ελλάδας είναι να κόβει μισθούς και να σφάζει συντάξεις, τότε ελάχιστη σημασία έχει αν ο Ηρώδης λέγεται Παπανδρέου ή Σαμαράς.
Η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή τραυματική εμπειρία. Η χώρα βρίσκεται σε ραγδαία κατάρρευση όχι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική και ψυχολογική. Η συσσωρευμένη ένταση, οργή, αγανάκτηση ή όπως αλλιώς θέλετε να το περιγράψετε αναζήτησε μια δικλίδα εκτόνωσης στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Στη δημοκρατία άλλη διαδικασία εκτόνωσης του δημοσίου αισθήματος από τις εκλογές δεν υπάρχει. Και είναι αδύνατον να προχωρήσουμε στο όποιο επόμενο βήμα (ακόμη κι αν είναι ένα βήμα συνεργασίας όπως αυτό που επιχειρείται...) αν ο λαός δεν είχε την ευκαιρία να αποδώσει ευθύνες και να μοιράσει νέους τίτλους νομιμοποίησης. Ηταν ο μοναδικός τρόπος να διατηρήσουμε σ’ αυτήν την τραυματική περίοδo τη δημοκρατική μας συνοχή.
Ομως, έχει ήδη διαρραγεί ο εθνικός ιστός, όχι απλά ο πολιτικός, ο οικονομικός και ο δημοσιονομικός. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και για τίποτα. Είναι αλήθεια ότι ο κοινωνικός ιστός δοκιμάζεται σοβαρά από την καλπάζουσα ανεργία και τη βαθιά παρατεταμένη ύφεση. Οι πολίτες στενάζουν κάτω από δυσβάσταχτα βάρη, το άχθος ενός μηδαμινού γίγνεσθαι, αγωνιούν για το αύριο, πονούν για τη γενιά που πάει να χαθεί στη διευρυνόμενη δίνη. Παγωμένοι, απεύχονται το χειρότερο - μια πολυετή «κατοχή» χωρίς κήρυξη πολέμου.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Μερεμέτια συνήθως, για το καλό του τόπου. Και εγκλήματα, συνήθως, για καταστροφή του Λαού και κάθε προοπτικής του.

Αυτή είναι η Ελλάδα της Αλλαγής, του Εκσυγχρονισμού, της Επανίδρυσης του Κράτους και του Σοσιαλισμού (προς εκτόπιση της βαρβαρότητας!)..
Ποιος δεν το ξέρει, τάχα; Με τα γκεσέμια τους φανάτιζαν τα πλήθη, εξαγόραζαν τους «δύστροπους», έστηναν κάλπες, έβγαιναν πανίσχυροι (με τη βοήθεια και των εκλογικών νόμων), έπαιρναν ως λάφυρο το κράτος και τη δημόσια περιουσία (παλιότερα αποτελούσε το 70% της οικονομίας) και, ως Μονάρχες, έκαναν ό,τι κατέβαινε στα κεφάλια τους.
Μερεμέτια συνήθως, για το καλό του τόπου. Και εγκλήματα, συνήθως, για καταστροφή του Λαού και κάθε προοπτικής του.
Εθνικό σχέδιο για εκσυγχρονισμό της Διοίκησης, της Οικονομίας και της Κοινωνίας δεν υπήρξε ποτέ. Οπως δεν υπήρξε ποτέ (από το 2009 μέχρι σήμερα) και εθνικό σχέδιο ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση. Από κανένα, μάλιστα, κόμμα.
Κάποια «προγράμματα» (άδεια πουκάμισα) και πέραν τούτου ουδέν.
Η έλλειψη πείρας, υποδομών και κουλτούρας γενικότερων σχεδιασμών φάνηκε αυτές τις μέρες, κατά τις οποίες οι εκπρόσωποι τριών κομμάτων προσπαθούν να εκπονήσουν (όχι «εθνικό σχέδιο» φυσικά, αλλά) μια απλή πυξίδα πλεύσης ανάμεσα στα 5 ή 6 ή 7 σημεία για τα οποία υπήρξε σύμπτωση απόψεων.
Και δεινοπαθούν!
Διότι, στα 38 χρόνια της Μεταπολίτευσης, στη μεν Βουλή και στα ΜΜΕ οι συζητήσεις ποτέ δεν υπήρξαν διάλογοι, αλλά παράλληλοι μονόλογοι, και ποτέ το πολιτικό σύστημα δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να καθίσει γύρω από ένα τραπέζι και να διαβουλευθεί πάνω στα κρίσιμα προβλήματα της χώρας, να αναζητήσει τους κοινούς στόχους και να καταλήξει σε κοινές πρακτικές προς επίτευξή τους.
Από αυτή την άποψη, η Επιτροπή που συγκρότησαν τα τρία κόμματα προς προγραμματική σύγκλισή τους είναι μια ιστορική Επιτροπή. Και τα μέλη της (Χρ. Λαζαρίδης, Β. Μεϊμαράκης για τη Ν.Δ., Κ. Σκανδαλίδης για το ΠΑΣΟΚ και Δ. Χατζησωκράτης για τη ΔΗΜΑΡ) θα αναφέρονται ως τα πρώτα πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα που εργάστηκαν πάνω σε υπερκομματικά σχέδια.
Είναι καιρός, άρα, η ίδια Επιτροπή, εμπλουτισμένη και με ειδικούς, να εκπονήσει, επιτέλους, ένα εθνικό σχέδιο ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση, όχι μόνο επειδή ο τόπος έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις στην Οικονομία, τη Διοίκηση και την Κοινωνία, αλλά και διότι οι λέξεις Μνημόνια, Δανειακές Συμβάσεις κ.λπ., είναι φορτισμένες αρνητικά και προκλητικές για τον μέσο πολίτη!

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Χρόνος δεν υπάρχει και το ξέρουν όλοι.

Τα περιθώρια δεν είναι απλώς στενά. Τα έχουμε ήδη υπερβεί.
«Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» επισημαίνουν όλοι. Ολα τα στελέχη των τριών κομμάτων που στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση και που θεωρούν πως η επιτυχία της είναι ένα μεγάλο στοίχημα.
Αν αυτό το κερδίσουν, τότε θα είναι και μια κυβέρνηση μακράς πνοής. Αν όχι τα προβλήματα θα είναι μεγαλύτερα από τα σημερινά. Και αυτό ένα πράγμα σημαίνει. Καταστροφή.
Προς το παρόν πάντως όλες οι πλευρές δείχνουν να κατανοούν τις δυσκολίες. Ειδικά ο Αντώνης Σαμαράς, που αναλαμβάνει το βαρύ φορτίο του πρωθυπουργού.
Φάνηκε και από το ύφος του κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής στο Μαξίμου. Δείχνει όμως αποφασισμένος. Και αυτό είναι σημαντικό.
Αν τύχει και της ανάλογης συμπαράστασης, υπάρχουν περιθώρια ελπίδας για τους πολίτες και τη χώρα. Χρόνος δεν υπάρχει και το ξέρουν όλοι.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Η καλή μέρα φαίνεται από την αυγή.

Ενώ δεν έγιναν ακόμη γνωστές, – όπως ήταν φυσικό – οι προγραμματικές δηλώσεις της τώρα οικοδομούμενης κυβέρνησης – δημοσιοποιήθηκαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι «προγραμματικές δηλώσεις» της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης – σύντομα, λιτά, κατηγορηματικά. Και κατανοητές στον καθένα:
– «Θα ασκήσουμε υπεύθυνη και μαχητική αντιπολίτευση. Δεν θα σταθούμε εμπόδιο σε μια καλή διαπραγμάτευση. Οι αντιδράσεις μας στην πολιτική της κυβέρνησης θα στηρίζονται στη λογική της ωριμότητας...».
Επειδή δεν είναι σύνηθες στη θαυμαστή μας χώρα να προηγούνται οι προγραμματικές δηλώσεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης των προγραμματικών δηλώσεων της Συμπολίτευσης, και επειδή – όπως λέει και ο Λαός μας, – η καλή μέρα φαίνεται από την αυγή – είναι αναγκαίο να δούμε τι σημαίνει ακριβώς η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για υπεύθυνη και μαχητική αντιπολίτευση.
Σημαίνει ότι δεν θα αναστατώνει την κοινωνική, οικονομική και παραγωγική ζωή του τόπου με απεργίες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια για «ψύλλου πήδημα», αλλά μόνο αν κινδυνεύουν, πράγματι, σημαντικά δικαιώματα των εργαζομένων και συνταξιούχων;
Σημαίνει ότι θα επιλέγει τον δρόμο των συγκρούσεων αντί του δρόμου των συνεννοήσεων και των διαβουλεύσεων και ότι ο δρόμος των συγκρούσεων θα είναι, πια, η πρώτη και όχι η τελευταία λύση για τη διευθέτηση κοινωνικών διεκδικήσεων;
Σημαίνει ότι θα υιοθετεί αβασάνιστα κάθε συντεχνιακό αίτημα και θα καλύπτει άκριτα κάθε παράλογη διεκδίκηση (όπως το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70 και του ’80 και του ’90) και θα αναστατώνει την κοινωνία;

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Η χώρα χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση, αλλά και μια εναλλακτική λύση σοβαρής διακυβέρνησης.

Ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν επωμισθεί ένα σημαντικό θεσμικό ρόλο από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η χώρα χρειάζεται μια καλή αντιπολίτευση, αλλά και μια εναλλακτική λύση σοβαρής διακυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε και δεν πείθει ότι είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Αντιθέτως. Οταν οι νεολαίοι φωνάζουν συνθήματα για τη συνέχιση του «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ» όχι απλώς δεν πείθουν, αλλά τρομάζουν τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης, η οποία γνωρίζει ότι άλλο η ένοπλη αντίσταση ή ο ένοπλος εμφύλιος και άλλο η αντιπολίτευση στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το ίδιο ισχύει για τις περίφημες «συνιστώσες», αλλά και για τα διάφορα ακραία στοιχεία που βρίσκονται σε κορυφαίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο κ. Τσίπρας θέλει να μεταλλαχθεί σε πειστικό και υπεύθυνο πολιτικό ηγέτη, θα πρέπει να ξεκινήσει από την απομάκρυνση και τη χαλιναγώγηση των ακραίων και γραφικών, των οποίων οι εμπρηστικές δηλώσεις και πράξεις κινούνται εκτός των ορίων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ή ακόμη και της πιο προωθημένης ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Να βρει τους καλύτερους από κάθε χώρο και να μην κάνει το λάθος να εμπιστευθεί τον παλαιοκομματικό θίασο που έτρεξε να φωτογραφηθεί πίσω του...

Οι νοικοκύρηδες, οι αστοί, οι άνθρωποι που πληρώνουν τους φόρους τους και δουλεύουν σκληρά έκαναν χθες τη δουλειά τους. Ανέδειξαν τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα, στήριξαν το ΠΑΣΟΚ για να υπάρχει ένας υπεύθυνος μπαλαντέρ στο πολιτικό σκηνικό και κάποιοι ψήφισαν τον κ. Κουβέλη. Τώρα, όμως, πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους και οι πολιτικοί τους οποίους εμπιστεύθηκαν. Οι ηγέτες των αστικών κομμάτων δεν δικαιούνται αυτήν τη φορά να αποτύχουν στην αποστολή τους! Δεν είναι μια απλή ιστορία η διακυβέρνηση της χώρας σε αυτήν την κρίσιμη ώρα. Χρειαζόμαστε παράφρονες καμικάζι, όχι κλασικούς πολιτικούς που τρέμουν στην πρώτη τους επαφή με το πολιτικό κόστος και τις λαϊκές αντιδράσεις. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε περίσσευμα ούτε γενναίων ούτε και υπερικανών στις τάξεις των κομμάτων.
Πρέπει, πάντως, όλοι οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί, ακόμη και ο κ. Τσίπρας, να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία και να χειρισθούν με απίστευτη επάρκεια και υπευθυνότητα τις τύχες της χώρας για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τους τεράστιους και άμεσους κινδύνους. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι «δεν ξέρει» σε ποια ακριβώς κατάσταση βρίσκεται η χώρα, σε κάθε ζωτικό τομέα. Κανείς δεν μπορεί να επιδείξει ανευθυνότητα επειδή ο λαός του ανέθεσε τον ρόλο της αντιπολίτευσης. Ολοι μαζί βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα.

Ο κ. Σαμαράς έδωσε μια σκληρή μάχη και την κέρδισε ύστερα από πολλές δυσκολίες. Γνωρίζει καλά ότι στο ποσοστό που συγκέντρωσε συμπεριλαμβάνονται χιλιάδες ψηφοφόροι που τον στήριξαν, γιατί ήθελαν να αποτρέψουν την έξοδο από το ευρώ και τη νίκη ακραίων πολιτικών δυνάμεων.

Είναι σπάνιο για ένα πολιτικό να έχει μια «τρίτη ευκαιρία» και δεν μπορεί να τη σπαταλήσει. Πρέπει να ψάξει παντού να βρει τους καλύτερους από κάθε χώρο και να μην κάνει το λάθος να εμπιστευθεί τον παλαιοκομματικό θίασο που έτρεξε να φωτογραφηθεί πίσω του...

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Κατά πώς είπε ο Λένιν είδαν λογάριασαν ότι η ζωή υπάρχει για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για τη ζωή.

Η   Εκλογές   της   6   Μαϊου   πέρασαν   και   έδωσαν   ξεκάθαρο   το  μήνυμα    τους.   Μεγάλα  στρώματα  του   Ελληνικού  λαού     τόσο  στα   αστικά   κέντρα   όσο   και   στην    ύπαιθρο  έσπασαν  τα   κομματικά  σύνορα    και  ψήφισαν  κατα συνειδηση .   Το    γιατί   έγινε   αυτό  το   ξέρουμε  όλοι   μας.   Αυτό  έγινε   γιατί    ο  Έλληνας   εργαζόμενος   οικογενειάρχης   η   νοικοκυρά    είδαν   και   λογάριασαν   την   ανεργία   την   ακρίβεια    τον   χαρατσιών  .  Συνεχιζόμενη   χωρίς    έλεος   και   χωρίς   καθημερινή  συρρίκνωση    του   εισοδήματος   των.     Κατά   πώς   είπε   ο   Λένιν   είδαν   λογάριασαν    ότι  η   ζωή    υπάρχει   για   τον   άνθρωπο     και   όχι   ο   άνθρωπος   για   τη  ζωή.   Τους    νέους   μας   ιδιαίτερα    πολύ   λίγο   τους   απασχολεί   σήμερα   ο   παλιός     πολίτικος    διχασμός .  Ανατέλλει   μια   καινούργια   εποχή   πολίτικης    σκέψης   και  αντίδρασης    του   Έλληνα   ψηφοφόρου. Οι   ψύχωσης    του    διχασμού      αντί    να   οξύνουν  το   πάθος   όπως    γινόταν   μέχρι    προχθές   αντίθετα    φαίνετε     τώρα  πια   ότι   γεννούν   ένα   είδος   αποστροφής   στον   Έλληνα    ψηφοφόρο…

Τραγική κατάσταση, την οποία καλείται να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει από την ψήφο μας ...

Αυτή είναι η και είναι σχιζοφρενικό ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Ν.Δ., ακόμη και τις τελευταίες μέρες, καλλιεργούν τεράστιες προσδοκίες στους πολίτες, χωρίς να υπάρχει καμία ένδειξη ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές μας φέρονται διατεθειμένοι -σε τούτη τη στιγμή τουλάχιστον- να αποδεχθούν τις όποιες ελληνικές διεκδικήσεις. Το αντίθετο μάλιστα. Ολες οι πληροφορίες θέλουν ειδικώς τη Γερμανία να αναζητεί μια απλή αφορμή από την Ελλάδα για να την καταστήσει ως το απευκταίο παράδειγμα στις άλλες χώρες που κινδυνεύουν και -κυρίως- να κερδίσει χρόνο για την ουσιαστική οικονομική ένωση της Ε.Ε. που φαίνεται πια ως μόνη λύση για να μην καταρρεύσει η Ευρωζώνη.
Με τα δεδομένα αυτά μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με τη συστράτευση όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων που διατείνονται ότι δεν επιθυμούν την επιστροφή στη δραχμή ηχεί πια ως η μόνη -η έσχατη- ελπίδα μήπως και αποφευχθεί μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Η κοινή λογική λέει, άλλωστε, ότι μόνον αν η χώρα δείξει εμπράκτως στους εταίρους της ότι είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που της αξιώνονται υπάρχει περίπτωση να της επιτραπεί η όποια αναδιαπραγμάτευση, όταν σε λίγους μήνες επαναχαραχθεί, όπως όλα δείχνουν, η οικονομική πολιτική της Ε.Ε. Μακάρι ο κ. Τσίπρας να έχει συνειδητοποιήσει ότι η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής προηγείται της φορολόγησης του «πλούτου», σε μια χώρα που 3 στους 4 ελεύθερους επαγγελματίες ισχυρίζονται ότι ζουν με 750 ευρώ, ο δε κ. Σαμαράς να έχει αντιληφθεί ότι το 18,5% που έλαβε στις 6 Μαΐου ουδόλως σημαίνει ότι οι Ελληνες του χρωστούν την πρωθυπουργία…

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Αλλά μάλλον δεν θέλουν να είναι τόσο μπροστά την Κυριακή και γι’ αυτό δεν μας λένε το μυστικό τους.

Τώρα πώς γίνεται να θέλει κάποιος να συμμετέχει στα ευρωπαϊκά δρώμενα λέγοντας εν συνεχεία ότι το νόμισμα δεν είναι φετίχ, ένας Θεός ξέρει. Πώς γίνεται να χαρακτηρίζεται… φετίχ το ευρώ και να μας λέει κάποιος να μην το βλέπουμε έτσι, μάλλον δεν μπορεί να απαντηθεί.
Ομως η δήλωση αυτή του κ. Τσίπρα δείχνει ξεκάθαρα ποιο είναι το Σχέδιο Β του ΣΥΡΙΖΑ. Ηρθε δε να προστεθεί στη δήλωση του κ. Λαφαζάνη σχετικά με τη διακοπή της χρηματοδότησης προς τη χώρα μας από την Ε.Ε.
Και ας πούμε ότι δεν έχουμε το νόμισμα ως… φετίχ. Ή ότι δεν έχουμε ταμπού σχετικά με την παραμονή μας στην Ευρωζώνη. Ας πούμε ακόμη ότι και να σταματήσει η χρηματοδότηση δεν μας νοιάζει.
Αντε και σηκώνουμε το φλάμπουρο της επανάστασης. Πώς θα ζήσουμε, θα μας πει κανείς. Με τι χρήματα θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις; Πώς θα γίνουν εισαγωγές και πολλά άλλα που τα έχουμε πει και ξαναπεί;
Αυτό είναι το ερώτημα που δεν απαντούν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, αν το απαντούσαν και γίνονταν πιστευτοί, θα έπαιρναν απίστευτα ποσοστά. Αλλά μάλλον δεν θέλουν να είναι τόσο μπροστά την Κυριακή και γι’ αυτό δεν μας λένε το μυστικό τους. Μάλλον δεν θέλουν να κάνουν τα υπόλοιπα κόμματα να αισθανθούν… άσχημα. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Είναι μετριόφρονες. Και σεμνοί.
Εναντι αυτών που θέλουν το… κακό!

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Επιστρέφοντας στον νέο «Ανδρέα» το ζήτημα είναι σε ποιο κόμμα είναι αρχηγός.

Επιστρέφοντας στον νέο «Ανδρέα» το ζήτημα είναι σε ποιο κόμμα είναι αρχηγός. Σίγουρα δεν εκπροσωπεί πλέον το «ΠΑΣΟΚ του 1974» αλλά όπως δείχνουν οι κινήσεις του ούτε το «ΠΑΣΟΚ του 1981». Αυτό της κυβέρνησης. Ναι, ο Αλέξης μπορεί να είναι (ή να γίνει) ένας ηγέτης της κεντροαριστεράς ή του... αριστεροκέντρου αλλά αυτή τη στιγμή μοιάζει να βρίσκεται στο 1977.

Οι κινήσεις του δείχνουν ότι δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει αλλά σίγουρα βρίσκεται στον προθάλαμο. Ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για το γεγονός ότι (τώρα) θέλει να είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Γιατί άλλωστε να κρατήσει αυτός την «καυτή πατάτα» του Μνημονίου και να μην αφήσει σε Σαμαρά και Βενιζέλο να καθαρίσουν (αν αυτό γίνεται) και σε 2 με 3 χρόνια να έρθει η ώρα του. Να σημάνει το... 1981 του ΣΥΡΙΖΑ.

Μα για σταθείτε, και ο (κανονικός) Ανδρέας το ίδιο δεν έκανε; Καθάρισε ο Καραμανλής για την ένταξη στην Ευρώπη και μετά ανέλαβε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ που είχε ως αιχμή του δόρατος την έξοδο από την Ευρώπη, τον αντιαμερικανισμό και φυσικά το «έξω οι βάσεις του θανάτου».

Μόνο που από όλα αυτά το μόνο που έκανε ήταν οι βάσεις να βγάλουν ρίζες. Σαν σωστός μελετητής της ιστορίας (του Ανδρέα) και ο Αλέξης κρατάει το προφίλ του «αντί» που έχει ανάγκη (να ακούσει) ο λαός. Αντί Μέρκελ, αντί Μνημόνιο, αντί δραχμή, αντί Γαλλία, αντί Αμερική. Και σαν καλός πολιτικός είναι και με όλα αυτά μαζί. Κάτι σαν... αντίο ζωή.

Χαϊδεύει αυτιά και ταυτόχρονα φτιάχνει την υποδομή του. Οπως ο Ανδρέας έβγαζε πύρινους λόγους και ταυτόχρονα εξασφάλιζε (τουλάχιστον) την ανοχή των Ευρωπαίων και Αμερικανών εταίρων μας που έβλεπαν πως ήταν αυτός που έρχεται. Οπως δηλαδή συμβαίνει και με τον Αλέξη. Μοιάζει να είναι αυτός που έρχεται. Εκτός και χάσει τον δρόμο...

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Ολα… ησύχασαν. Τέλος οι πορείες, τέλος οι φασαρίες.

Ολα ξεκίνησαν λίγο πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Οταν οι δημοσκοπήσεις, επίσημες και ανεπίσημες, έδειχναν μια ανοδική τάση για τον ΣΥΡΙΖΑ, που τελικά τον οδήγησε στη δεύτερη θέση.
Ξαφνικά, τότε, εξαφανίστηκαν οι αγανακτισμένοι πολίτες που διαδήλωναν ή μαζεύονταν και πετροβολούσαν ή πετούσαν γιαούρτια. Ολα… ησύχασαν. Τέλος οι πορείες, τέλος οι φασαρίες.
Μετά την 6η Μαΐου τα πράγματα ησύχασαν ακόμη περισσότερο. Αν και το κλίμα έχει πολωθεί εν όψει των δεύτερων εκλογών της Κυριακής, εν τούτοις τίποτα δεν συμβαίνει.
Οι δε… γιαουρτάδες τα έχουν βάψει μαύρα. Ψάχνουν να δουν τι έγινε και έπεσαν οι πωλήσεις! Ξαφνικά δε είδαν τον Τσίπρα στο υπουργείο Αμυνας. Μετά στη ΓΑΔΑ. Με δηλώσεις στήριξης των στελεχών που εργάζονται για την Ασφάλεια. Και κυρίως με δηλώσεις για ψήφο εξουσίας.
Μαζί με τα γιαούρτια εξαφανίστηκαν όμως και δεκάδες στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στις τηλεοράσεις, όπου πλέον παίζεται το προεκλογικό παιχνίδι, εναλλάσσονται στα κανάλια 5 με 6 στελέχη.
Σε σημείο που ορισμένοι πιστεύουν πως τα στελέχη αυτά δεν κοιμούνται. Τελειώνουν την εκπομπή στις 2 το πρωί και αμέσως μετά τα βλέπεις στα πρωινάδικα. Οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Ολοι οι άλλοι εξαφανισμένοι. Με άνωθεν εντολή, ώστε να αποφευχθούν τα απρόοπτα. Απρόοπτα με δηλώσεις που θα ρίξουν ίσως κάποιες μάσκες.
Ομως και ο τρόπος που αντιδρά συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται σε σχέδιο. Δεν απαντά επί της ουσίας. Πετά ένα «προβοκάτσια» ή ένα «συκοφάντηση» και μετά η μπάλα στην εξέδρα.
Ησυχία, τάξη και ασφάλεια δηλαδή. Ξέρουν ότι ο κόσμος δεν ακούει, δεν έχει διάθεση και δεν θέλουν να προκαλέσουν… αναστάτωση. Για πρώτη ίσως φορά.
Στην περίπτωση που γίνει κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε άραγε την ίδια ησυχία;

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Ψηφίζοντας ΣYPIZA ποντάρει ο λαός στο «όλα ή τίποτα»:

Oλα δείχνουν ότι η πλειονότητα των πολιτών θα ψηφίσει και πάλι ενορμητικά, δίχως σκέψη και κρίση, με αντίδραση ενστικτώδη: Δεν αντέχει να ξαναδεί στους υπουργικούς θώκους τους αυτουργούς των εγκλημάτων (ή τους χειροκροτητές των αυτουργών) που οδήγησαν στην καταστροφή της ζωής εκατομμυρίων Eλλήνων.
Kαι δυστυχώς η ενστικτώδης αντίδραση δεν εκφράζει διαυγή δικαιοκρισία. Aν η αποστροφή και η αηδία διέσωζαν και αντανακλούσαν αμεροληψία, ο κυρίως χαμένος των εκλογών θα ήταν ο συνεπέστερος συνεχιστής του πασοκικού (πράσινου και γαλάζιου) αμοραλισμού: ο ΣYPIZA. Eίναι η αυθεντικότερη σήμερα (χωρίς απόπειρες να τηρηθούν προσχήματα) συνέχιση του ατόφιου παλιού. Mας προτείνει να ψηφίσουμε το ηδονικό παράλογο: Nα επιβάλουμε με «νταηλίκι» τον παρασιτισμό μας σαν να οφείλουν να τον σέβονται εσαεί οι δανειστές μας. Nα μην αλλάξει τίποτα στο πεθαμένο κράτος μας, από το οποίο πρέπει να τρέφονται όλοι οι Eλληνες χωρίς να παράγουν το παραμικρό.
Eλπίδα δεν υπάρχει, λύση στο κοινωνικό αδιέξοδο δεν μπορούν να γεννήσουν θαυματουργικά οι εκλογές. Tο λαϊκό αισθητήριο, δηλαδή το ένστικτο αυτοσυντήρησης, έχει φανερά καταστραφεί, έχει υποκατασταθεί από τα ορμέμφυτα που ωθούν στον τζόγο. Ψηφίζοντας ΣYPIZA ποντάρει ο λαός στο «όλα ή τίποτα»: ρισκάρει την άβυσσο που προαναγγέλλουν οι επαΐοντες ελπίζοντας στον θρίαμβο του «τσαμπουκά» που ευαγγελίζεται ο Tσίπρας.

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Η πιθανότητα πρωτοκαθεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως περιπετειώδες.

Η πιθανότητα πρωτοκαθεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρως περιπετειώδες. Μπορούμε να κάνουμε διάφορες υποθέσεις για την εξέλιξη και τη μελλοντική φυσιογνωμία του. Στην παρούσα όμως φάση  το    ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το πρώτο βήμα προς τη διέξοδο, αλλά ένα από τα τελευταία βήματα στην ολοκλήρωση της πτώσης. Δεν είναι ο οδηγητής της νέας Μεταπολίτευσης, αλλά η μαχητική όσο και αδύνατη διεκδίκηση του status quo της παλαιάς Μεταπολίτευσης. Η νεανική ψήφος που συγκέντρωσε έχει διοχετευτεί σε πολύ παλιά καλούπια, όπως φάνηκε με τρόπο απογοητευτικό στο Πρόγραμμά του. Πολλοί πιστεύουν ή ελπίζουν ότι, αν γίνει κυβέρνηση, θα προσαρμοστεί κάνοντας τις γνωστές κωλοτούμπες που κάνουν τα κόμματα εξουσίας. Θυμίζουν μάλιστα τη διγλωσσία του Ανδρέα στη φάση της προσαρμογής 1977-1982. Η μετεκλογική ευελιξία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολύ πιο περιορισμένη, γιατί απλούστατα δεν είναι ΠΑΣΟΚ, ό,τι και αν αυτό σημαίνει. Πόσω μάλλον που ο χρόνος θα πιέζει ασφυκτικά. Εξάλλου, σε αυτή τη φάση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μειωμένη ικανότητα σύναψης συμμαχιών. Η πρόταση εξουσίας που προβάλλει είναι κυβέρνηση ενός κόμματος μεσαίου μεγέθους στηριγμένη στην εκβιασμένη ανοχή (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ), αν τη δώσουν. Σχήμα απελπιστικά αδύναμο για να αντιμετωπίσει μια δραματική κρίση.
Η κυβερνητική σταθερότητα και η κυβερνησιμότητα της χώρας τα επόμενα λίγα χρόνια θα εξαρτηθούν και από τη μορφή που θα πάρει το νέο κομματικό σύστημα. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έθεσαν τέλος (προσωρινό ή οριστικό, δεν ενδιαφέρει εδώ) στο δικομματικό σύστημα της περιόδου 1977-2012. Προέκυψε ένα πολυκομματικό σύστημα μεσαίων και μικρών κομμάτων, η επιτυχία των οποίων θα εξαρτάται όχι μόνο από τον ανταγωνισμό τους, αλλά και από τη δυνατότητα να συνάπτουν συμμαχίες. Αυτό το νέο σύστημα είναι καλό για τον τόπο αυτή την περίοδο.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Δύο λύσεις θα έχουν. Ή θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και θα καταγγείλουν μονομερώς το μνημόνιο, οπότε θα είναι υπεύθυνοι για ό,τι επακολουθήσει.


Μόλις μία βδομάδα απέχουν πλέον οι εκλογές, αλλά το βασικό πρόβλημα παραμένει: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε θέση να ξεκαθαρίσει με σαφήνεια και ακρίβεια πώς ακριβώς θα ενεργήσει σε σχέση με το μνημόνιο και πώς θα διασφαλίσει τη λειτουργία του κράτους αν οι εταίροι και δανειστές μας αποφασίσουν να διακόψουν τη δανειοδότηση.

Πραγματικά εύχονται ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του να συμβεί την ερχόμενη Κυριακή, αλλά αν η λαϊκή ψήφος τούς αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας, τότε θα κληθούν να καταβάλουν το τίμημα του ακραίου λαϊκισμού που μέχρι τώρα υπηρετούν. Δύο λύσεις θα έχουν. Ή θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και θα καταγγείλουν μονομερώς το μνημόνιο, οπότε θα είναι υπεύθυνοι για ό,τι επακολουθήσει, ή θα υποχρεωθούν στη σχετική κωλοτούμπα επιδιώκοντας επαναδιαπραγμάτευση όποιων και όσων όρων μπορέσουν, οπότε θα προκαλέσουν την οργή των ψηφοφόρων τους. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει.


Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Ουσιαστικά επιχειρούν να ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους...

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έστειλε το ΠΑΣΟΚ στα… Τάρταρα δείχνοντας τη δυσαρέσκειά του για τα όσα τα στελέχη του έπραξαν όχι μόνο τα τελευταία 2,5 χρόνια αλλά και για ό,τι έκαναν τα τελευταία 32 χρόνια.
Πριν είχε φροντίσει και πάλι ο λαός να στείλει στον ΓΑΠ ένα σαφές μήνυμα, που τον οδήγησε στην άτακτη… αποχώρηση από την ηγεσία του πάλαι ποτέ… σοσιαλιστικού Κινήματος.
Μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, των παραδοσιακών μάλιστα, κινήθηκε προς τον ΣΎΡΙΖΑ. Εδειξε τη δυσαρέσκειά του και για τα σκάνδαλα τύπου Ακη. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν και κατά πόσο οι ψηφοφόροι αυτοί είναι έτοιμοι να επαναλάβουν την κίνηση αυτή. Να ψηφίσουν δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ.
Και γιατί υπάρχει το ερώτημα αυτό; Μα για έναν απλό λόγο: Ενα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, των στελεχών που οι ψηφοφόροι δεν ήθελαν να στηρίξουν, μετακινήθηκε ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εχουμε ήδη αναφέρει πως στο κόμμα αυτό έχει δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα μια ακόμη συνιστώσα. Μια πράσινη συνιστώσα, που απαρτίζεται από στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Στελέχη που διαπιστώνοντας τη δραματική πτώση του συστήματος ΠΑΣΟΚ μετακινήθηκαν. Και κατέλαβαν μάλιστα ζωτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι γνωρίζουν τη… δουλειά και είναι χρήσιμοι.
Από το… επάγγελμα ΠΑΣΟΚ, πέρασαν στο… επάγγελμα ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να μην έχουν βγει… μπροστά, αλλά κινούνται στο παρασκήνιο. Προέρχονται από συνδικαλιστικούς χώρους και μεσουράνησαν ως σύστημα τις μεγάλες περιόδους διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.
Ξέρουν τι μπορεί και πώς πρέπει να γίνει. Δεν βγαίνουν προς τα έξω γιατί δεν θέλουν να προκαλέσουν αντιδράσεις. Ουσιαστικά επιχειρούν να ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους που δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ διότι ήθελαν να τιμωρήσουν όλο αυτό το σύστημα…

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Η ιδέα μιας κυβέρνησης κομμουνιστικής πλειοψηφίας, 23 χρόνια μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, ακούγεται ρεαλιστική.

Η οικονομική και πολιτική κρίση δημιούργησε ένα πρωτόγνωρο σκηνικό. Επεσαν όλα τα ταμπού. Στην Ελλάδα, αλλά και σε όλον τον κόσμο, τα μέσα ενημέρωσης συζητούν, αναλύουν και παρουσιάζουν εκτιμήσεις και απόψεις που πριν από λίγους μήνες ήταν ανήκουστες ίσως και αποτρόπαιες. Σ’ αυτό έχει συμβάλει το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά υπάρχει μια ευρύτερη εξέλιξη που αλλάζει τον τρόπο που σκέπτονται οι άνθρωποι σε οριακές στιγμές, όταν τίποτα δεν αποκλείεται.
Η ιδέα μιας κυβέρνησης κομμουνιστικής πλειοψηφίας, 23 χρόνια μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, ακούγεται ρεαλιστική. Η προοπτική εξόδου της ελληνικής οικονομίας από το ευρώ συζητείται ευρύτατα και δεν θεωρείται από κανέναν ταμπού. Στο πλαίσιο της συζήτησης αυτής, κάποιοι τολμηροί εξετάζουν και το ενδεχόμενου εξόδου και από την Ευρωπαϊκή Ενωση! Ούτε η χρεοκοπία της χώρας είναι πλέον ταμπού καθώς διακεκριμένοι αναλυτές διατυπώνουν εκτιμήσεις για το αν πρέπει να επέλθει άμεσα ή να γίνει αργότερα, όταν θα υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό. Επίσης, στην αριστερόστροφη υποτίθεται ελληνική κοινωνία δεν αποτελεί ταμπού η ακροδεξιά, που αποσπά σημαντικό αριθμό ψήφων και διατυπώνει ιδέες και αντιλήψεις που συναντούσαμε στα βιβλία Ιστορίας.
Ο Χίτλερ και ο Στάλιν έγιναν ξαφνικά επίκαιροι. Δεν θεωρούνται αιμοσταγείς δικτάτορες, όπως ήταν. Δεν ισχύει πλέον κανένα ταμπού, δεν υπάρχουν σκέψεις, ιδέες που αποφεύγουμε να αγγίζουμε επειδή είναι ιερές ή αποκρουστικές. Ολα επιτρέπονται έπειτα από μια μακρά περίοδο κατά την οποία κυριάρχησε η ανειλικρίνεια και η υπερβολή στη συμπεριφορά και τις σκέψεις. Η ανατροπή γίνεται με την κατάργηση κάθε φραγμού. Ολα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Μα, επιτέλους, πώς πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα λυθεί το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας;


Είναι πλέον φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος σε οιαδήποτε επένδυση στη χώρα. Ο πρόεδρός του εξήγγειλε την ακύρωση του διαγωνισμού για την αξιοποίηση του Ελληνικού, την κατάργηση της διαδικασίας fast track η οποία ψηφίσθηκε από τη Βουλή με μεγάλη πλειοψηφία, την ακύρωση του νόμου για την τουριστική κατοικία και την ακύρωση του ελληνικού κομματιού του αγωγού που θα συνδέει την Τουρκία με την Ιταλία.
Μα, επιτέλους, πώς πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα λυθεί το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας; Ή μήπως προτιμά το Ελληνικό σκουπιδότοπο προκειμένου να ικανοποιήσει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις των φανατικών στελεχών του; Αυτές οι θέσεις του δεν εκπλήσσουν κανένα, μια και η άκρα Αριστερά αποτελεί τον μεγαλύτερο πολέμιο της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης στη χώρα. Ας ελπίσουμε, όμως, ότι θα προβληματίσουν τους απελπισμένους ψηφοφόρους, οι οποίοι δεν βλέπουν την ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια και παρακμή πίσω από τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και θα μας σώσει από την καταστροφή. «Θεός» που να μοιράζει... ευρώ δεν υπάρχει, αποδεδειγμένα.


Και καλούμαστε εκ των πραγμάτων, κάποια στιγμή, να φερθούμε, ως λαός, σαν ενήλικες. Αντιλαμβανόμενοι ότι «εκεί έξω» δεν υπάρχει ένα υπέρτατο ον, που πολλοί το έχουν βαφτίσει κιόλας «Θεό της Ελλάδας», πιστεύοντας ακράδαντα σ’ αυτό και θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και θα μας σώσει από την καταστροφή. «Θεός» που να μοιράζει... ευρώ δεν υπάρχει, αποδεδειγμένα.
Και όσοι τον περιμένουν, καλά θα κάνουν να αρχίσουν να πιστεύουν και στις προφητείες που προβλέπουν το τέλος του κόσμου προς το τέλος του έτους. Τουλάχιστον «θα πάμε» μαζί με όλους τους άλλους, αν αυτό τους παρηγορεί κάπως.
Οι υπόλοιποι πάλι θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο ώριμα. Και να αντιλαμβανόμαστε ότι για να φτάσει η Κριστίν Λαγκάρντ στις αδικαιολόγητες, όντως, υπερβολές της συνέντευξής της στον «Γκάρντιαν» σημαίνει ότι κάποιοι προσπαθούν πλέον, διά της προκλήσεως έστω, να μας ξυπνήσουν από τον λήθαργο. Ισως η λύση του ηλεκτροσόκ για ένα λαό που εξακολουθεί να πιστεύει ότι «οι Ευρωπαίοι απλώς μας εκβιάζουν, αλλά στο τέλος θα γίνει το δικό μας», είναι η μόνη ενδεδειγμένη. Αφού όλες οι άλλες απέτυχαν. Ως γνωστόν, ακόμα και τώρα, πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι «και τα λεφτά θα πάρουμε και στο ευρώ θα μείνουμε και το Μνημόνιο θα καταργήσουμε». Και μ’ ένα μαγικό τρόπο, θα επιστρέψουμε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ή και παλαιότερα, όταν το κοινοτικό χρήμα έρρεε άφθονο, είχε τη λογική των «δανεικών και αγύριστων» και καμιά τρόικα δεν ζητούσε μέτρα, πληρωμές και μεταρρυθμίσεις. Τότε, δηλαδή, που ο «Θεός της Ελλάδας» γιορταζόταν καθημερινά και αδιαλείπτως, σε όλη την επικράτεια, από το πρωί ώς (αργά) το βράδυ, σε διάφορα «κέντρα –και παράκεντρα– πολιτισμού», που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του «κέντρου» και της περιφέρειας για να «πνίγουν» οι Ελληνες τους όποιους καημούς σε ουίσκι, έχοντας παρκαρισμένα απέξω 4x4, τζιποειδή και άλλα πολυτελή τετράτροχα.

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Η αξιοπιστία της χώρας είναι σε χαμηλή πτήση και πληθαίνουν οι απόψεις ειδικών ότι θα είμαστε σε λίγο καιρό με το ένα πόδι έξω από το ευρώ.

Πριν από τις εκλογές το διεθνές μίγμα είναι εκρηξιγενές, ουσιώδεις λύσεις όμως ακόμα δεν υπάρχουν. Εκ των πραγμάτων, έχουν δικαιωθεί, βάσει του ελληνικού προβλήματος, οι διεθνείς επενδυτικές τράπεζες και οι αντι-μνημονιακές δυνάμεις. Η Ελλάδα για πολλούς λόγους είναι πιο κοντά στο αδιέξοδο. Εδώ λοιπόν όλα θα κριθούν στην επαναδιαπραγμάτευση. Το πραγματικό wild card της χώρας δεν είναι ο Τσίπρας, αλλά ο Σαμαράς. Και το λέμε αυτό γιατί ο πρώτος υπόσχεται μια εναλλακτική προσέγγιση, η οποία ενδεχομένως είναι και η λιγότερο πιθανή, όμως ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα πάρει πάνω του το φορτίο κατά πάσα πιθανότητα.

Αυτά που είπε για την οικονομία ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας είναι πολύ καλά. Από τη φορολογία και την επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής μέχρι τη μείωση των δανειακών δόσεων σε σχέση με το μηνιαίο εισόδημα και τον «Τειρεσία». Και σίγουρα η οικονομία θα έχει πολύ καλύτερη πορεία με τέτοια δεδομένα σε σχέση με αυτό που παρουσιάζει σήμερα.

Η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε πολλούς τομείς με πολύ διαφορετική λογική σε σχέση με τη mainstream κατεύθυνση που κυριάρχησε με αποτυχία μέχρι σήμερα. Και αναλαμβάνει μεγάλα διαπραγματευτικά ρίσκα, καθώς οι αγορές με εκθέσεις όπως αυτή της Nomura τον προειδοποιούν ότι θα βγει η χώρα από το ευρώ.

Οπως και να ’χει, αν το πασοκ όπως φαίνεται βγει από τι καδρο τελείως-άρχισε ο Βενιζέλος να λέει ακόμα και ότι δενθα κάνει απολύσεις στο δημόσιο-τότε το ντέρμπυ θα πάρει άλλες διαστάσεις. Η αγορά βλέπει ότι η ρευστότητα στενεύει επικίνδυνα και δεν μπορεί να καταλάβει ποια θα είναι η μαγική συνταγή που θα βγάλει την οικονομία από τον φαύλο κύκλο. Αιτημά της οι ρυθμίσεις με τράπεζες και φορολογικές αρχές.

Από την άλλη πλευρά, είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί το σχέδιο που θα την πείσει για δύο πράγματα. Το πρώτο, ότι μπορεί να έχει αποτελέσματα. Το δεύτερο, ότι θα εξασφαλίσει διαπραγματευτικά ατού στην αλλαγή του μνημονίου.

Αυτό είναι και το διακύβευμα των εκλογών. Από οικονομικής άποψης, τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Η εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος έχει αποτύχει και σοβαρές εναλλακτικές λύσεις ακόμα δεν υπάρχουν. Η αξιοπιστία της χώρας είναι σε χαμηλή πτήση και πληθαίνουν οι απόψεις ειδικών ότι θα είμαστε σε λίγο καιρό με το ένα πόδι έξω από το ευρώ.

Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι βλακώδες να χαϊδεύουμε τ’ αυτιά των ψηφοφόρων. Ποιος όμως έχει τη συνταγή που θα εξασφαλίσει και τη διάσωση και την αποδοχή της κοινωνίας;

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Είναι καιρός πέρα από την ακραία ρητορική και τον λαϊκισμό να επιστρέψει η κοινή λογική για το παρόν και το μέλλον του τόπου.

Δεν αμφισβητεί κανείς το δικαίωμα κάθε πολιτικού κόμματος να παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για το πώς φτάσαμε ως εδώ και, φυσικά, για το πώς θα πορευθούμε στο μέλλον. Αυτό όμως δεν σημαίνει αυτομάτως ότι απαγορεύεται οι θέσεις και οι προτάσεις του να υποστούν τη βάσανο της κριτικής. Φαίνεται όμως πως ορισμένοι θεωρούν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και διεκδικούν το αλάθητο, καθώς δεν δέχονται κουβέντα για τις δικές τους θέσεις. Συχνά, δε, ξεπερνούν τα όρια, κατηγορώντας και ενίοτε απειλώντας όσους τολμούν να τους κρίνουν για την αοριστία των προτάσεων και για το ανέφικτο των στόχων τους. Ο λόγος, εν προκειμένω, για τον ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμη και με το αναθεω­ρημένο πρό­γραμμά του αποφεύ­γει να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα που δεν είναι άλλο από το τι θα συμβεί στη χώρα στην περίπτωση διακοπής της χρημα­το­δότησης. Συχνά τα στελέχη του καταφεύγουν και σε κωμικές απει­λές έναντι των εταίρων και δανειστών, ξεχνώντας προφανώς ότι η χώρα στη­ρί­ζεται σε αυτούς για να μην καταρ­ρεύ­σει. Αν νομίζουν ότι την επομένη μιας τέτοιας εξέλιξης θα υπάρχουν ακό­μη υποστηρικτές της εξαθλίωσης, μάλλον βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου.

Οι πολίτες ασφαλώς υπό το βάρος των συνεπειών της αδυσώπητης κρίσης ακούν ευχάριστα τις υποσχέ­σεις, αλλά είναι βέβαιο ότι διεκδικούν την ελπίδα και όχι το χάος. Με δεδο­μένο πως κανένα κόμμα δεν φαίνεται ικανό να εξα­σφα­λίσει κοινοβουλευ­τική αυτο­δυναμία, είναι πράγματι ακατανόητη η εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην πλήρη απαξίωση των άλλων κομμάτων, καθώς στις 18 Ιουνίου θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες, αν εννοεί ότι θέλει να κυβερνήσει και δεν πολι­τεύε­ται ως μόνιμη αντιπολί­τευση. Ο διχασμός και η πλήρης διάλυση του εσωτερικού μετώπου μόνον σε περιπέτειες μπο­ρούν να οδηγήσουν. Είναι καιρός πέρα από την ακραία ρητορική και τον λαϊκισμό να επιστρέψει η κοινή λογική για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Αυτό βεβαίως δεν αφορά μόνον τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, που οφείλουν να υπερβούν τα κομματικά τους όρια και να συναντηθούν με την πραγματικότητα που επιβάλλει συνεννόηση και ευελιξία, για να μην καταστρέψουμε ό,τι έχει απομείνει.

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουν στη ζωή τους κάποιο … θάμα.

Η αλαζονεία σε όλο της το μεγαλείο, άρχισαν να μοιράζουν υπουργεία οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ χωρίς να λάβουν την εντολή και πριν ακόμα πάμε στις κάλπες,θεωρούν ότι το κόμμα τους -εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα- πρέπει να είναι έτοιμοι σε γενικές γραμμές γιατί την επομένη των εκλογών θα χρειαστούν συζητήσεις και με άλλους κομματικούς σχηματισμούς και για το μοίρασμα υπουργείων.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Εκμεταλλεύεται πλήρως το αντιμνημονιακό κλίμα που καλλιεργήθηκε και με τη δική του σημαντικότατη συμβολή τα δύο τελευταία χρόνια...

Ως πρωθυπουργός σε αναμονή, αλλά και... ευρωπάρχης, εμφανίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάζοντας το πρόγραμμα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Απέχει μεν από το πολιτικό πρόγραμμα το οποίο ήταν αναρτημένο στο Διαδίκτυο και οραματιζόταν την αλλαγή στην Ελλάδα, την Ευρώπη και ολόκληρη την υφήλιο στα πρότυπα των πολιτικο-κοινωνικών πεποιθήσεων των συνιστωσών του, αλλά διατηρεί με διαφορετική διατύπωση πολλές από τις διαστάσεις αυτού του οράματος. Κυρίως βασίζεται στην προσδοκία ότι θα γίνει αποδεκτό από τους δανειστές, ότι η εκροή των δισεκατομμυρίων προς την πλευρά μας θα συνεχισθεί, ότι δεν πρόκειται να συμβεί «ατύχημα» στη χώρα είτε τώρα, είτε όταν βρίσκεται στην εξουσία και όλα θα εξελιχθούν με γραμμική ακρίβεια για να επιτευχθούν οι στόχοι.
Στην παρουσίαση του προγράμματος, ο Αλ. Τσίπρας αγνόησε επιδεικτικά τα μηνύματα που στέλνουν όλοι οι διεθνείς παράγοντες, πιστός στη γραμμή «της ισορροπίας του τρόμου» που ανέπτυξε πριν από μερικές ημέρες, θεωρώντας βέβαιο, αλλά και αναγκαίο όπως προκύπτει από την προσεκτική ανάγνωση του περιεχομένου, ότι η Ευρώπη όχι μόνο δεν θα τολμήσει, αλλά και θα στέρξει. Πήγε μάλιστα ακόμη παραπέρα χαρακτηρίζοντας το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ «σχέδιο-πυξίδα για την ευρωπαϊκή Αριστερά», υποστηρίζοντας παράλληλα ότι «η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει πρωτοπόρα δύναμη αλλαγής στην Ευρώπη»...
Οπως αναμενόταν, ο Αλ. Τσίπρας εκμεταλλεύεται πλήρως το αντιμνημονιακό κλίμα που καλλιεργήθηκε και με τη δική του σημαντικότατη συμβολή τα δύο τελευταία χρόνια και επικεντρώνεται στην ακύρωσή του, υιοθετώντας όμως ταυτόχρονα πολλά από τα μέτρα, τις διαδικασίες και τους στόχους που έχουν ήδη υιοθετηθεί και βρίσκονται σε διαδικασία εφαρμογής. Οι αντιφάσεις που μπορεί να επισημάνει ο προσεκτικός μελετητής είναι πάρα πολλές, αλλά σημασία έχει το μήνυμα που θα προσλάβει ένας κόσμος που ήδη θεωρεί το Μνημόνιο αποκλειστικά υπαίτιο για τα δεινά του.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Μην απορείτε. Εις την πολιτική υπάρχουν και φελλοί, οι όποιοι έχουν την ιδιότητα να… βυθίζονται.

Υπαγωγή τραπεζών σε εθνικό έλεγχο, κρατικοποιήσεις, πάγωμα ιδιωτικοποιήσεων και σταδιακή επαναφορά υπό κρατικό έλεγχο δημοσίων οργανισμών, ολική ή μερική διαγραφή χρεών σε υπερχρεωμένα νοικοκυριά, κατάργηση των χαρατσιών για οικονομικά ευπαθή στρώματα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων στα όσα εξήγγειλε σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας κατά την παρουσίαση του οικονομικού και κυβερνητικού του προγράμματος, κεντρικός άξονας του οποίου είναι η «ακύρωση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων» καθώς και η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. και  θαααααααααααααα.