Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Είναι μία λυτρωτική διαδικασία για όσα πράξαμε τον χρόνο που πέρασε, για όσα θέλαμε και δεν τα καταφέραμε.

Για τον καθέναν μας ο απολογισμός των ημερών είναι μία λυτρωτική διαδικασία για όσα πράξαμε τον χρόνο που πέρασε, για όσα θέλαμε και δεν τα καταφέραμε, αλλά κυρίως για εκείνα που δίνουμε υπόσχεση στον εαυτό μας ότι θα ακολουθήσουμε ή θα αποφύγουμε τη νέα χρονιά. Μπορεί η αισιοδοξία στις μέρες μας να φαντάζει ουτοπία ή ακόμη και παραλογισμός, αλλά είναι μια σωτήρια επιλογή για την ψυχική μας ηρεμία, αλλά και για την υπέρβαση των δυσκολιών της καθημερινότητας που μας ταλαιπωρούν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 2013 θα καταγραφεί στην ιστορία ως μία από τις δυσκολότερες χρονιές της κρίσης που μαστίζει τη χώρα, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα είναι η τελευταία, καθώς πολλά σύννεφα σκιάζουν ακόμη τις προοπτικές για αβλαβή έξοδο από τη δίνη που μας ταλανίζει. Το παρήγορο είναι πως η κοινωνία επέδειξε, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, μια απίστευτη ωριμότητα και παρά τις επιμέρους συγκρούσεις δεν οδήγησε τις εξελίξεις στα άκρα. Αυτή η ευκαιρία δυστυχώς δεν αξιολογήθηκε σωστά και δεν αξιοποιήθηκε δημιουργικά για να κάνει η χώρα βήματα μπροστά. Το πολιτικό σύστημα δεν επέδειξε τόλμη και αποφασιστικότητα που απαιτούσαν οι περιστάσεις για να ξεφύγουμε το ταχύτερο από τον φαύλο κύκλο της εσωστρέφειας και του λαϊκισμού.
Τώρα που όλα κινούνται στο όριο, επιβάλλεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά μια τολμηρή και γενναία ανάγνωση και αποδοχή της πραγματικότητας και των δεδομένων που κινείται ο τόπος, ώστε με αποτελεσματικότητα να γίνουν βήματα εξόδου χωρίς εμφυλιοπολεμική ρητορική και αφορισμούς. Η εθνική συνεννόηση δεν μπορεί να είναι σχήμα λόγου από τις πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν ή εκείνες που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τον τόπο, αλλά πρέπει να γίνει επιλογή υπευθυνότητας. Οσοι θεωρούν ότι όλα αυτά είναι περιττή πολυτέλεια ζουν στον... κόσμο τους και καιρός είναι να επιστρέψουν στην πραγματικότητα.
Είναι κρίμα τώρα που βρισκόμαστε στο τέλος μιας σκληρής διαδρομής να χάσουμε τον δρόμο και να επιστρέψουμε με οδυνηρό τρόπο σε δράματα που αποφύγαμε την υστάτη ώρα. Υπάρχει ευκαιρία και ελπίδα που δεν πρέπει να χαθεί στον βωμό καμιάς σκοπιμότητας. Ας προσπαθήσουμε όλοι μας, ή έστω όσοι το πιστεύουμε, να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας αυτοπεποίθηση. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Το ηθικό προνόμιο δεν κατακτάται, ούτε διατηρείται με ξύλινες ευχές.

Η μείωση του εισοδήματος και η ψηλή ανεργία δεν οδηγούν πάντοτε σε κοινωνικές εκρήξεις, κατά την ίδια ανάλυση. Χρειάζονται και άλλοι καρκινικοί όγκοι. Και άλλα αίτια. Με πρώτο την εισοδηματική ανισότητα. Και άλλα αίτια. Με ξεχωριστό την απώλεια της εμπιστοσύνης σε κυβερνήσεις και θεσμούς. Οταν, δηλαδή, η Δημοκρατία βυθίζεται σε μια διαρκή κρίση. Κυρίως ηθική. 

Αν έτσι τα βλέπουν ξένοι αναλυτές, εμείς βιώνουμε την πιο ονειδιστική καθημερινή καταιγίδα απαξίωσης θεσμών και προσώπων. Από το μεγαλύτερο, όλων των εποχών, σκάνδαλο διαφθοράς στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς μέχρι τον τελευταίο διοικητή νοσηλευτικού ιδρύματος, που ήθελε, και αυτός, το δικό του μερτικό. Από τα θηριώδη ποσά εφάπαξ και αποζημιώσεων συνδικαλιστή με μετακινούμενη πολιτική βάση έως τον ψιλικατζή πρώην υπουργό Μεταφορών που διέπραξε βαρύτατα εγκλήματα για τη λεία των 600 ευρώ. Από τα πλήγματα πυρηνικής ισχύος στις βάσεις και στους πυλώνες του ασφαλιστικού συστήματος μέχρι τη χαίνουσα βία και ανομία στην Παιδεία. 

Συμπεριφερόμαστε ως εάν η Δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι αυτονόητοι. Κάπως δικαιολογημένα. Κοντεύουμε να μαζέψουμε 40 χρόνια αδιάκοπου κοινοβουλευτικού βίου. Και περίπου ικανοποιητικής προστασίας θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων. Ούτε η Δημοκρατία, ούτε οι θεσμοί της είναι αυτονόητοι. Ειδικά όταν η Δημοκρατία και η πολιτική τάξη που την υπηρετεί απολέσουν το πολύτιμο προνόμιο ηθικής υπεροχής έναντι όλων των άλλων συστημάτων και των ηγετικών ομάδων που στρατεύονται στην κατάκτηση και διατήρηση της πολιτικής εξουσίας. 

Αυτό, όμως, το ηθικό προνόμιο δεν κατακτάται, ούτε διατηρείται με ξύλινες ευχές, με αόριστους αφορισμούς και τεχνητές ρήξεις και πολώσεις. Οι μεγάλες ιστορικές αλλαγές είχαν πνευματικό και ιδεολογικό περιεχόμενο. Οραματικές ηγεσίες, που δεν περιχαρακώθηκαν σε ομάδες προσώπων. Σχέδιο και προγραμματικό λόγο. Με πλούσιες αρχές, καθαρούς κανόνες και αυθεντικά ιδανικά. 

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Δεν είναι εύκολη υπόθεση η τομή ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση η τομή ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα σε οποιαδήποτε χώρα ή κοινωνία. Πόσο μάλλον σε μία χώρα ή κοινωνία σαν τη δική μας, που έχει γαλουχηθεί με τον πιο στρεβλό τρόπο επί δεκαετίες και εκατονταετίες. Που όταν δεν πιστεύει ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος, νομίζει ότι είναι... κανονική και όλοι οι άλλοι οφείλουν είτε να την μιμούνται, είτε να δέχονται τις παραξενιές της και να την φροντίζουν «σαν παιδί τους». Τώρα γιατί είναι «κανονική» η Ελλάδα της Δύσης, που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα σκουπίδια της, που τα μισά κτίριά της είναι αυθαίρετα, που διαθέτει την πιο ανίκανη διοίκηση, που τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά της δεν λειτουργούν τον μισό χρόνο, που αδυνατεί να περιορίσει τη φοροδιαφυγή, που δέχεται την πολιτική και οπαδική βία στην καθημερινότητά της σαν κάτι το φυσιολογικό, που..., που..., που..., αποτελεί ένα μεγάλο και ακόμη αναπάντητο ερώτημα. Στο οποίο είναι φανερό ότι δεν βρίσκουν απαντήσεις ούτε η τρόικα και οι δανειστές, αλλά ούτε και η επιστήμη στο σύνολό της!
Πολλοί θεωρούν ότι το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι ότι δεν λειτουργούν οι θεσμοί. Είναι όντως μεγάλο πρόβλημα, αλλά τα τελευταία χρόνια υπάρχουν δείγματα ότι κάποιοι θεσμοί έχουν αρχίσει να λειτουργούν, κρίνοντας από την παραπομπή στη Δικαιοσύνη και την καταδίκη γνωστών προσώπων. Μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα, που προκαλεί απαισιόδοξες σκέψεις, είναι το γεγονός ότι οι από πάνω, οι ταγοί, η λεγόμενη «ελίτ» δεν προσφέρει παραδείγματα με τη συμπεριφορά της. Παραδείγματα συμπεριφοράς, που ενδεχομένως θα μπορούσαν να παίξουν καθοδηγητικό ρόλο για ένα μεγάλο μέρος των ανώνυμων πολιτών. Η υπόθεση Κάντα αφορά το παρελθόν και είναι θετικό ότι η αλήθεια για το «πάρτι» που γινόταν τότε στους εξοπλισμούς βγαίνει έστω με καθυστέρηση, αλλά δύσκολα πείθει ότι τα πράγματα αλλάζουν ουσιαστικά όταν σήμερα πιάνεται «στα πράσα» ο Τομπούλογλου και πλαστογραφεί τις πινακίδες του αυτοκινήτου του ο Λιάπης. Αν και κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει το ότι συνελήφθησαν είναι επίσης θετικό.
Η Ελλάδα χρειάζεται πολλά και φωτεινά παραδείγματα (ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η δραστηριότητα του Ιδρύματος Νιάρχου) από τους ταγούς της σε όλους τους τομείς, σε συνδυασμό με τα συλλογικά βήματα εκσυγχρονισμού και βελτίωσης που πρέπει να γίνουν σε θεσμούς. Για μία χώρα με το παρελθόν της και στην κατάστασή της, αυτά μοιάζουν με ευχολόγια, καθώς εύκολα λέγονται και δύσκολα γίνονται, αλλά όποιος γνωρίζει κάποιον καλύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο ας το πει. Και φυσικά ταγοί δεν είναι μόνο οι πολιτικοί και οι οικονομικοί παράγοντες του τόπου, αλλά και οι λεγόμενοι «πνευματικοί» άνθρωποι, οι συντελεστές της εκπαίδευσης και βέβαια ο ανώτερος κλήρος που επιτέλους πρέπει να βγει από το σκοτάδι στο σύνολό του. Με την ελπίδα ότι με κάποιον τρόπο θα αναγκαστούν να αλλάξουν συμπεριφορά σταδιακά τα μίντια και οι λειτουργοί τους, που στην παρούσα φάση καλλιεργούν συνεχώς ένα κλίμα αντίδρασης, μιζέριας και ακατάσχετου λαϊκισμού, δίχως λογική.
Με λίγα λόγια, για να συνέλθει αυτή η χώρα είναι απαραίτητο να ξεφύγει από την παντοδυναμία της μετριότητας και της ισοπέδωσης προς τα κάτω, ως τρόπου ζωής. Στην Ιστορία έχουν μείνει όσοι με το παράδειγμά τους έχουν δώσει διέξοδο από τέτοιες καταστάσεις, σαν αυτή που ζούμε οι Ελληνες σήμερα.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να κρυώνουν.

 Είναι προφανές ότι η υπερβολική αύξηση των φόρων, σε περίοδο που μειώνονται το εισόδημα, η κατανάλωση και η τραπεζική χρηματοδότηση, είναι καταστροφική και προκαλεί μεγαλύτερη ύφεση. Επίσης, αλήθεια είναι ότι γίνεται μια υπερπροσπάθεια προκειμένου να εξασφαλιστεί η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους και δεν υπάρχουν πλέον εύκολες πηγές εσόδων. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι όλες σχεδόν οι προσπάθειες αφορούν όσους πληρώνουν φόρους. Και στο πετρέλαιο. Αλλωστε, το πετρέλαιο είναι ένα. Ο διαχωρισμός σε πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης είναι εφεύρημα που είχε οδηγήσει σε φοροδιαφυγή. Αλλά και η εξομοίωση των φόρων οδήγησε σε αδυναμία πληρωμής επειδή έγινε σε υψηλό επίπεδο. Το ιδανικό θα ήταν να υπάρχει ενιαίος φόρος στο πετρέλαιο αλλά να είναι χαμηλότερος για όλες τις χρήσεις. Και προφανώς αυτό σημαίνει ότι θα είχε εξασφαλιστεί ότι δεν γίνεται φοροδιαφυγή. Η ταλαιπωρία των ανθρώπων που κρυώνουν ή κινδυνεύουν είναι το τίμημα που πληρώνει η κοινωνία για την ανικανότητα των κρατικών υπηρεσιών να εξαλείψουν τη φοροδιαφυγή. Υστερα από ράβε-ξήλωνε πολλών ετών, με συστήματα που τοποθετούνται αλλά δεν υποστηρίζονται, δεν παρακολουθούνται κ.λπ., καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα: τα φορολογικά έσοδα μειώνονται επειδή υπάρχει ύφεση ενώ προφανώς όποιοι μπορούν συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να κρυώνουν. Σαν το κορίτσι με τα σπίρτα, «ζωντανή εικόνα της χειρότερης δυστυχίας».

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Η πολιτική που ακολουθείται έχει επιβληθεί από τους δανειστές και εταίρους .

Η πολιτική που ακολουθείται έχει επιβληθεί από τους δανειστές και εταίρους της χώρας στο επίπεδο της ΕΕ. Αν οι βουλευτές διαφωνούν θα πρέπει να διαμηνύσουν αξιόπιστα στην ηγεσία της κυβέρνησης να αναζητήσει άλλη οικονομική πολιτική ότι κι αν σημαίνει αυτό για τις σχέσεις της χώρας με την Τρόικα και τους δανειστές. Η κυβέρνηση πάλι θα πρέπει είτε να πάρει σοβαρά τους βουλευτές και να αναζητήσει άλλο δρόμο είτε να τους ξεκαθαρίσει ότι αυτό δεν γίνεται και να τους θέσει προ των ευθυνών τους, ή στηρίζουν ή φεύγουν. Όσο για τον κ. Γιάννη Στουρνάρα είναι παράλογο να δέχεται όλα τα πυρά για την εφαρμογή μίας πολιτικής που εν τέλει είναι κεντρική επιλογή της κυβέρνησης μετά από πολιτική διαπραγμάτευση σε επίπεδο κορυφής. 

Ο φόρος στα ακίνητα ή ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης όπως και μία σειρά άλλοι φόροι δεν είναι προσωπική του επιλογή. Είναι απλώς το κατάλληλο πρόσωπο για να εφαρμόσει την πολιτική αυτή αφού δεν φοβάται να πει ότι την πιστεύει. Το ότι επικοινωνιακά καταφέρνει και γίνεται αντιτουριστικός δεν στερείται σημασίας αλλά έπεται. Ο πρωθυπουργός καλό θα είναι να του επιστήσει την προσοχή ότι δεν μπορεί να προκαλεί την κοινή γνώμη προκαλώντας πολιτική ζημιά στην κυβέρνηση. Ενδεχόμενη αντικατάστασή του όμως δεν μπορεί να είναι για επικοινωνιακούς λόγους θα συνιστά αλλαγή πολιτικής ότι κι αν σημαίνει αυτό...

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Πολλοί ξέχασαν την ιστορία της παράταξης και χωρίς ενδοιασμούς πληγώνουν τον πολιτικό χώρο .

Οι διαφοροποιήσεις βουλευτών από τα κόμματα με τα οποία εξελέγησαν ως εξαίρεση συνέβαινε και κατά το παρελθόν, αλλά αυτό το φαινόμενο της επιδημίας στις μέρες μας δεν έχει προηγούμενο και δικαίως εγείρει ζήτημα συνέπειας για τον πολιτικό κόσμο. Αυτός ο ακραίος καιροσκοπισμός που παρατηρείται από βουλευτές της συμπολιτεύσεως, οι οποίοι αλλάζουν στρατόπεδο εν μία νυκτί και αναζητούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις αμαρτίες και τις τύψεις τους, προκαλεί το κοινό αίσθημα. Δεν εξηγείται με την κοινή λογική η οβιδιακή μεταμόρφωση πολιτικών και πολιτευομένων που έχουν συγκεκριμένη και γνωστή διαδρομή, συμμετοχή και ευθύνη για όσα συμβαίνουν στη χώρα, και τώρα που είναι η ώρα της ανάληψης των ευθυνών τους στρίβουν με ευκολία και παριστάνουν τις μωρές παρθένες. Φαύλοι και αμοραλιστές του αισχίστου είδους με πρόσχημα τη συνέπεια ανασύρουν τη σημαία ευκαιρίας και δείχνουν ξεδιάντροπα να ενδιαφέρονται πρωτίστως για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση, αδιαφορώντας πλήρως για το τι συμβαίνει στον τόπο.
Για τη λεγομένη Δημοκρατική Παράταξη ήδη από την ταραγμένη δεκαετία του '60 η πάσης φύσεως και εκδοχής αποστασία είναι ιστορικά καταδικασμένη πρακτική και συνώνυμο εγκλήματος καθοσιώσεως. Παρά ταύτα, εσχάτως πολλοί ξέχασαν την ιστορία της παράταξης και χωρίς ενδοιασμούς πληγώνουν τον πολιτικό χώρο που τους ανέδειξε με προφάσεις και πολιτικά επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε κριτική.
Είναι προφανές ότι δεν αμφισβητεί κανείς το απόλυτο δικαίωμα του βουλευτή να κινείται με βάση το Σύνταγμα και τη συνείδησή του, αρκεί η δεύτερη να μην είναι τόσο, μα τόσο ελαστική. Ακόμη χειρότερα όταν η ελευθερία εξελίσσεται σε ασυδοσία και η εθνική ευθύνη περιορίζεται στις προσωπικές φιλοδοξίες χωρίς αρχές και όρια.

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Η ένταξη στο ευρώ αποτέλεσε την Κίρκη του φτηνού δανεισμού.

Το εμπορικό κεφάλαιο με διασύνδεση στην πολιτική φάνηκε να επιβάλλεται καθ’ όλον τον βίο του ελληνικού κράτους (αναμενόμενο, αφού η απέχθεια προς τη γεωργία και η αδυναμία εκβιομηχάνισης το αφήνουν ως μόνη δύναμη). Η έλλειψη καινοτόμων επιχειρηματιών δεν σχετίζεται μόνον με αυτό το περιβάλλον αλλά και με το επίπεδο μόρφωσής των, την περιορισμένη αγορά, τουλάχιστον πριν το 1920, κ.λπ. Ο θεσμός της ανώνυμης εταιρείας προσφάτως εγένετο αποδεκτός, αν και κατ’ ουσίαν πίσω από τα εταιρικά σχήματα κρύβονται ελάχιστες οικογένειες. Όταν κάποια στιγμή το χρηματιστήριο φάνηκε να ενηλικιώνεται, αλλεπάλληλες απάτες, όπως αυτή του τέλους των ’90, ανέδειξαν την εικόνα του πολιτικού και οικονομικού προσωπικού της χώρας: η μεγαλύτερη απάτη στη νεώτερη περίοδο πραγματοποιήθηκε μέσω αναδιανομής του εισοδήματος, δείγμα ενός διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος και επιχειρηματιών - πειρατών. Κάτω από αυτούς τους όρους, επειδή η βιομηχανική ανάπτυξη παρέμεινε περιορισμένη και καθώς η μετανάστευση σταμάτησε μετά το 1975, η λύση προς εργασία του άνεργου εργατικού δυναμικού ήταν είτε το κράτος είτε η αυτοαπασχόληση. Καμία δυτική χώρα δεν διαθέτει τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού στο δημόσιο ή στην αυτοαπασχόληση (περίπου το ήμισυ του εργατικού δυναμικού).
Τοιουτοτρόπως, ενώ η πτώχευση θα ήταν δυνατόν να συμβεί το 1960 ή το 1970, η μετανάστευση απομάκρυνε τα πλήθη, που αναζητούσαν εργασία και διά τούτο θεωρήθηκε ως ευλογία. Ταυτοχρόνως η πολιτική καταπίεση λόγω του εμφυλίου συγκρατούσε τα αιτήματα. Στη δεκαετία του 1980 ο πακτωλός των επιδοτήσεων και ο ξέφρενος δανεισμός ανέβασε το μέσο ατομικό εισόδημα, σε μια οικονομία που παρέμενε, στις υποδομές και στη λειτουργία της, ημιανεπτυγμένη. Στο τέλος, παρά τα μέτρα του 1985-87, οδηγήθηκε στον προθάλαμο του αδιεξόδου: Η πτώχευση εμφανίσθηκε προ των πυλών στην κυβέρνηση Ζολώτα. Η τύχη ήλθε με το μέρος της Ελλάδος, αφού η κατάρρευση των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού απετέλεσε το Ελντοράντο για την παγκόσμια κερδοσκοπία και η όλη καθοδηγούμενη διεθνή πολιτική ατμόσφαιρα αλλά και τα οικονομικά συμφέροντα απομάκρυναν ηθελημένα την προσοχή τους από τη χώρα και ο κίνδυνος αποσοβήθηκε. Το πολιτικό σύστημα, λαμβάνοντας το μήνυμα, στη δεκαετία του 1990, επικεντρώθηκε στο «συμμάζεμα».
Αλλά η ένταξη στο ευρώ αποτέλεσε την Κίρκη του φτηνού δανεισμού. Μετά τα συμπόσια της Ολυμπιάδος θα όφειλε να επανακάμψει στην πολιτική των μέσων του 1990. Αντί τούτου η κυβέρνηση, ως κάτι που την υπερέβαινε, αδυνατούσε να συγκρατηθεί (αφού κάτι τέτοιο ανέτρεπε τη λογική της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτευτών) και στην πενταετία 2004-2009 τα 180 δισ. ευρώ χρέος ανήλθαν στα 319, φέρνοντας τη χώρα στην πτώχευση. Είτε το χρεοστάσιο επιτυγχάνετο μέσω μνημονίων – συντεταγμένη χρεωκοπία – είτε μέσω εγκατάλειψης του ευρώ –ανεξέλεγκτη – το αποτέλεσμα θα διέφερε στην ένταση. Υπ’ αυτούς τους όρους προέκυψε ότι η χώρα ήταν μάλλον απίθανο να αποφύγει το μοιραίο7.

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Όπως και να το κάνουμε όπως και να το δούμε, τα πράγματα ειναι σε ΜΑΥΡΑ ΧΑΛΙΑ!!

Μα όπως και να το κάνουμε όπως και να το δούμε, τα πράγματα ειναι σε ΜΑΥΡΑ ΧΑΛΙΑ!! υπαρχει αδιέξοδο στην ΕΛΛΑΔΑ. Απ την μια η γενική κρίση, από την άλλη οι διάφοροι που θέλουν ένα κομμάτι μας και τέλος τέλος η νοοτροπία του ΕΛΛΗΝΑ που δεν αλλαζει εύκολα, δεν αλλαξε όλα αυτά τα χρονια ώστε να νιώθει την ανάγκη να δημιουργησει ένα σοβαρό κράτος με σοβαρούς πολίτες που να λειτουργεί. Ετσι φθάνουμε τωρα στον πάτο του βαρελιού ελπίζοντας σε μεσσίες και σε Ναζι. ο Σαμαράς από την άλλη λειτουργεί όπως ένας εντολοδόχος, ποτέ δεν έκανε αυτο που ήθελε να κάνει ο ίδιος, και ποτέ δεν θα κάνει(και τον Στουρνάρα του τον επέβαλαν) και απ τις λίγες εμφανίσεις του σε συνεντεύξεις συμπεραίνω οτι ούτε ξέρει πως να το κάνει. Αυτη ειναι η Ελλαδα που κληρονόμησε, αυτή ήταν πάντα και για να το πω πιο απλά και κυνικά, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΟΡΔΗ..και πάντα θα μας ελέγχουν επιβάλλοντας μας τους όρους τους ΑΛΛΟΙ, και όποιος και να ειναι εκεί πάνω πρεπει να ειναι έτοιμος για μεγάλες υποχωρήσεις. Το θεμα τελικά δεν ειναι αν είσαι ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ η ΠΡΟΣΚΗΝΗΜΕΝΟΣ..που προκύπτει έτσι και αλλιώς απ τον νόμο του ισχυρού..αλλα αν μπορείς να κάνεις την "αναπόφευκτη" καλύτερη δυνατή συμφωνία. Οσοι πιστεύουν σε ακραίες καταστάσεις τύπου ΧΑ έχουν σαλέψει, μην καταλαβαίνοντας οτι μπορεί εν μέρει να ικανοποιήσουν την ίδια τους την ανάγκη για εκδίκηση βλέποντας τελικά καποιους "μορφονιούς" του συστήματος να μπαίνουν επιτελους μέσα..αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπαρχει κανένα ΝΑΖΙΖΤΙΚΟ μόρφωμα που να έχει τύχη πουθενά στον κόσμο του 2014, ούτε ειναι ο κόσμος όπως ήταν πριν καμια 40 χρονια που βγήκε ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ να επιβάλει την τάξη..με δυο λόγια θα μας ΛΙΩΣΟΥΝ πριν καν το πάρουμε χαμπάρι..αν δεν βρεθούμε σε εμφύλια σύρραξη πρώτα εννοείται. Απο κει και πέρα μας μένει εκ τον πραγμάτων μόνο ο Τσίπρας, που και αυτός χρειάζεται συμμάχους αλλά και πολλά κότσια. Με ποιον να πάει να τα βγάλει περα..με τον Σόιμπλε??? πως με τι ?? Είναι άδικος ο κόσμος ας το καταλάβουμε επιτελους, και αν ο Σαμαράς καταρρεύσει που καταρρέει, απλά δεν το έχει συνειδητοποιησει ακομα..τότε τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα, εκτός και παλι αν μας λυπηθούν, εδω η ΧΑ έχει την χρήση της.. Το μόνο σίγουρο ειναι οτι ο κόσμος πρέπει να ειναι ενωμένος ..γιατί τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα πλέον, ΜΟΝΟ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ....και το μόνο καλό συνήθως ειναι οτι μετά από μια μεγάλη καταιγιδα συνήθως ερχεται ηλιοφάνεια...

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Καθημερινά περισσότεροι Ελληνες, όχι όλοι, ρωτούν εαυτούς και αλλήλους εάν υπάρχει εναλλακτική οδός.

Καθημερινά περισσότεροι Ελληνες, όχι όλοι, ρωτούν εαυτούς και αλλήλους εάν υπάρχει εναλλακτική οδός. Είναι πεισμένοι ότι ο δρόμος που ακολουθούμε εκτός από οδυνηρός είναι και αδιέξοδος. Δεν χρειάζεται καν να μελετήσουν στοιχεία, μοντέλα, αναλύσεις· αρκεί μια ματιά στο νοικοκυριό ή στο άμεσο περιβάλλον, μια ματιά στα άνεργα παλικάρια, στους μαραμένους μεσήλικες, τέκνα, ανίψια, φίλους, τους δικούς τους ανθρώπους.
Οι καλόπιστοι και ευαίσθητοι Ελληνες λοιπόν αναρωτιούνται αν υπάρχει άλλη οδός, με διέξοδο, ας περιέχει και πόνο. Η αναρώτηση δεν είναι τυπικά πολιτική, αλλά είναι βαθύτατα πολιτική, υπό την έννοια ότι δεν αναζητούν τη Μία Λύση και τον Μεσσία σε έναν κομματικό σχηματισμό και ένα πρόσωπο, αλλά σε ένα σχέδιο, ένα όραμα, μια στρατηγική, που θα περιέχει σκληρές αλήθειες, κόπο, ρίσκο, αλλά και που οπωσδήποτε θα εγγυάται ισότητα, δικαιοσύνη, διαφάνεια, αξιοκρατία, αποτελεσματικότητα, δημοκρατία. Το ερώτημα λοιπόν βρίσκεται στα χείλη πολλών, όλο και περισσότερων, ανεξαρτήτως τυπικών κομματικών προτιμήσεων του παρελθόντος. Διότι τίποτε σημερινό δεν μοιάζει με το παρελθόν, τουλάχιστον με το βιωμένο παρελθόν των περασμένων σαράντα-πενήντα χρόνων· είναι τόση η ένταση και τέτοια η φύση των ιστορικών αλλαγών, ώστε αδρές αναλογίες με τα σημερινά μπορείς να βρεις μόνο με αναδρομές στον μακρύ ιστορικό χρόνο: στον εμφύλιο και στον επαχθή δανεισμό μετά το ξέσπασμα του Αγώνα του ’21, στη χρεοκοπία του 1893, στην καταστροφή του ’22, στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφύλιου. Εντούτοις, η μελέτη της ιστορίας δεν περιέχει συνταγές· ούτε καν παρηγοριά.
Υπάρχει άλλη οδός; Η αναρώτηση περί της άλλης οδού παίρνει χαρακτηριστικά υπαρξιακής αγωνίας. Για μέγα μέρος του πληθυσμού τίθεται με όρους ζωής ή θανάτου - και δεν εννοώ μόνο όρους υλικούς, που ασφαλώς είναι αλλά και πνευματικούς: Υπό ποίους όρους θα συνεχίσουμε να ζούμε, εφόσον επιβιώσουμε από την καταιγίδα; Σε ποια κοινωνία, ποιο κράτος; Σε χώρα ή χώρο; Με ποια ταυτότητα, ποια συνείδηση εαυτού και συνόλου;

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Ο πολίτης βλέπει πλέον το κράτος ως διώκτη και εξολοθρευτή, και όχι ως εγγυητή της ιδιοκτησίας.

Η επικείμενη υπερφορολόγηση ακίνητης περιουσίας, με κριτήριο την κατοχή και όχι την πρόσοδο, και με βάση αντικειμενικές αξίες του 2007, υπερδιπλάσιες των τρεχουσών αγοραίων τιμών, υπολογίζεται να αποφέρει έσοδα περί τα 4 δισ. ευρώ, έναντι περίπου 500 εκατ. το 2012 και άνω των 2,5 δισ. το 2013 από την ίδια πηγή. Πλήττονται οι μικροϊδιοκτήτες· οι μεγάλες περιουσίες ελαφρύνονται συγκριτικά. Για το 2014 έχουν προϋπολογιστεί συνολικά περί τα 11 δισ. ευρώ φόρων, οι περισσότεροι από μισθωτούς και συνταξιούχους. Κάπως έτσι θα προκύψει πρωτογενές πλεόνασμα.
Tο δημόσιο χρέος, αφού κατέφαγε τον δημόσιο και κοινωνικό πλούτο μέσω του PSI, τώρα μεταφέρεται άμεσα στους πολίτες, γίνεται δυσβάσταχτο ιδιωτικό χρέος. Αυτή η μετακύλιση χρέους ουσιαστικά σημαίνει μείζονα κοινωνικό μετασχηματισμό· γκρεμίζει τις εδραιωμένες από αιώνων πεποιθήσεις περί αποταμίευσης και εξασφάλισης, και μεταβάλλει μέγα μέρος του πληθυσμού σε ακτήμονες, με άνεργα τέκνα και ζοφερές προοπτικές αυτοαπασχόλησης.
Με άλλη νομοθετική ρύθμιση, προβλέπεται η αυτόματη κατάσχεση καταθέσεων για ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Με δεδομένο ότι όλοι οι μισθωτοί και οι επιχειρηματίες διακινούν τα χρήματά τους μέσω τραπεζών, υποθέτουμε ευλόγως ότι όποιος χρωστάει στο Δημόσιο μηδενίζει ήδη σταθερά το καταθετικό του υπόλοιπο.
Ο πολίτης βλέπει πλέον το κράτος ως διώκτη και εξολοθρευτή, και όχι ως εγγυητή της ιδιοκτησίας, της εργασίας, του επιχειρείν.
Οι νομοθετούντες ίσως δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτοκτονούν πολιτικά, στρεφόμενοι εναντίον των κοινωνικών στρωμάτων τα οποία υποτίθεται εκφράζουν και υπερασπίζονται. Ιδίως η συντηρητική παράταξη φαίνεται να μη διδάσκεται από την καταστροφή της Κεντροαριστεράς, και εξακολουθεί μαζί της να υπονομεύει τις στοιχειώδεις δυνατότητες ανάκαμψης για το φρόνημα των νοικοκυραίων, υποσκάπτοντας μαζί και την εμπιστοσύνη τους προς το πολιτικό σύστημα. Γιατί; Ισως διότι έχουν απολέσει κάθε επαφή όχι μόνο με την πραγματικότητα, αλλά και με τις δομές του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Στα αποκαΐδια του κράτους πρόνοιας καίγονται καθημερινά ανθρώπινες ψυχές.

Στα αποκαΐδια του κράτους πρόνοιας καίγονται καθημερινά ανθρώπινες ψυχές, στα μαγκάλια μιας ανάλγητης πολιτικής που αποκλείει από τα βασικά κοινωνικά αγαθά, όπως το ρεύμα, τη θέρμανση τις στρατιές των φτωχών και των ανέργων, οδηγώντας πολλούς από αυτούς στον θάνατο, ενώ οι απόπειρες αυτοκτονίας πλησιάζουν τις 10.000 τον χρόνο. Η δημόσια υγεία βρίσκεται «στο μάτι του κυκλώνα». Νοσοκομεία κλείνουν, εκατοντάδες κλίνες έχουν καταργηθεί με στόχο τη μείωση των κρεβατιών στο ΕΣΥ κατά 10.000. Ολόκληρα νοσοκομεία υποβαθμίζονται τραγικά με ελλείψεις σε υλικό και προσωπικό. Λειτουργίες των νοσοκομείων (π.χ. εργαστήρια) εκχωρούνται σε ιδιώτες, την ίδια στιγμή πάνω από το 30% του πληθυσμού αποκλείεται από τη δημόσια υγεία. Η υγειονομική φτώχεια οδηγεί σε υγειονομική γενοκτονία.
Στην εκπαίδευση, με την αντιδραστικότερη μεταρρύθμιση, στέλνουν στον Καιάδα τη νέα γενιά, οδηγώντας χιλιάδες εκπαιδευτικούς στη διαθεσιμότητα-απόλυση. Με τις περικοπές δαπανών, τις καταργήσεις σχολείων, με ένα ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο, μας γυρίζουν στον εκπαιδευτικό Μεσαίωνα.
Η κυβέρνηση και οι υπουργοί της λειτουργούν σαν dealer των ξένων δυναστών-δανειστών και ως έμποροι των κοινωνικών αγαθών. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν πιο αναγκαίο ένα παλλαϊκό κίνημα υπεράσπισης των κοινωνικών αγαθών-δικαιωμάτων και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής.

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Ενός λαού που είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στα γνωστά πολιτικά προϊόντα και δυσκολεύεται να επιλέξει ή να απορρίψει.

Βολικός ο λαϊκισμός, η ύψιστη μορφή δημοκρατικού φασισμού. Ο εύκολος δρόμος για την κατάκτηση της εξουσίας χωρίς ευθύνες και συνέπεια. Δάνεια αντί παραγωγής. Καταναλωτισμός αντί αποταμίευσης. Ανάλωση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Καμία χρονική περίοδος αλώβητη, για να μην υπάρξει παράπονο. Και όταν το μέλλον γίνεται παρόν, ο άτιμος καιρός που περνά πολύ γρήγορα, όταν πρέπει να αντιμετωπισθεί η πραγματικότητα, όταν πρέπει να γίνουν νέες προσαρμογές σε άγνωστες για το παρελθόν συνθήκες, δημιουργούνται νέα είδη πολιτικού και τηλεοπτικού προϊόντος: ο ρίψασπις, ο υπερβολικά σκληρός, ο υπερβολικά ευαίσθητος, ο επικίνδυνα ακραίος, ο μόνιμα αντιδραστικός, ο κυνικά «ρεαλιστής», ο καταστροφολόγος, ο υβριστής.

Το κάθε πολιτικό προϊόν γίνεται τηλεοπτικό προκειμένου να αυξήσει τις πωλήσεις του. Φαίνεται ότι οι σχεδιαστές πιστεύουν ότι το οτιδήποτε έχει το δικό του κοινό. Και επειδή οι προτιμήσεις του κοινού μεταβάλλονται ανάλογα με τις εξελίξεις, οι νεότεροι κατασκευαστές φαίνεται να πιστεύουν στη λαϊκή αποδοχή ενός προϊόντος, ενός πολιτικού κατασκευάσματος που ταιριάζει απόλυτα με την ηθική και πνευματική ανεπάρκεια του σημερινού πολιτικού μικρόκοσμου.
Το νέο είδος είναι γεμάτο κυνισμό και ωμότητα. Αντιλαμβάνεται τη δημόσια ζωή σαν πεδίο εξάσκησης της αυθαιρεσίας του. Οπλισμένο με την προχειρότητα και τον αυτοσχεδιασμό που αποκαλεί «ειλικρίνεια», εκμεταλλεύεται τις προτιμήσεις ενός τμήματος του τηλεοπτικού κοινού. Ενός λαού που απογοητευμένος από την υποσχεσιολογία και τις καταστροφικές της συνέπειες προτιμά τη σκληρή πραγματικότητα και, αν και θιγόμενος, βλέπει με συμπάθεια τις διαρκείς προσπάθειες για λιτότητα και επαναλαμβανόμενη στέρηση.

Ενός λαού που εκχώρησε τις αρχές της ισονομίας και της ισοπολιτείας σε εκπροσώπους που δεν σέβονται τους θεσμούς που, υποτίθεται, προστατεύουν. Ενός λαού που είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στα γνωστά πολιτικά προϊόντα και δυσκολεύεται να επιλέξει ή να απορρίψει. Ενός λαού που δεν διακρίνει καθαρά τη διαφορά ανάμεσα στην αυστηρότητα και την ωμότητα ή τον κυνισμό.  Ανάμεσα στη νόμιμη διαδικασία και την υπέρβασή της. Ανάμεσα στην πολιτισμένη διαφωνία και τον παροξυσμό. Ανάμεσα στην απόφαση της πλειονότητας και στην καταθλιπτικά επιβαλλόμενη θέληση της ανάλγητης εξουσίας. Διαλέγουν διαδρομές που είναι ανεφάρμοστες στην πράξη και το αποδεικνύουν τα αποτελέσματα. Η εμμονή του κυνισμού: τόσο το χειρότερο για το αποτέλεσμα. Επιμένω στο λάθος μου έστω και αν δεν μπορώ ούτε καν να το εφαρμόσω. Εμμονές σε ό,τι κατέστρεψε την οικονομία: άσκοπη διχόνοια, εντυπώσεις, ψηφοθηρία, λαϊκισμός, κυνισμός, κομματισμός. Με λίγες λέξεις, καθετί που δεν απαιτεί εργατικότητα και παραγωγή. Εμμονή σε όλες τις ικανότητες που «πουλάνε» αλλά δεν έχουν αντίκρισμα. Φαινόμενα των καιρών. 

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Στην πολιτική η οποιαδήποτε αποτυχία ξεπερνιέται. Η γελοιοποίηση όμως σκοτώνει ...

Υποτίθεται πως θα έπρεπε να είχε γίνει απόλυτα κατανοητή από τον πολιτικό κόσμο η ανάγκη αποφυγής συμπεριφορών και πρακτικών που πυκνώνουν τις σκιές οι οποίες βαραίνουν την πολιτική ζωή του τόπου. Και υποτίθεται, επίσης, ότι οι πρώτοι που οφείλουν να ανταποκρίνονται στην υποχρέωση αυτή είναι εκείνοι που είχαν την τύχη να ξεκινήσουν την όποια πορεία τους στην πολιτική πατώντας πάνω στην ασφάλεια μιας βαριάς οικογενειακής παράδοσης.
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει ο Μιχ. Λιάπης. Ως ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα από τα γραφεία της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Εκλέχθηκε βουλευτής χωρίς να ιδρώσει, κατέλαβε υπουργικά αξιώματα χωρίς να χρειαστεί να αποδείξει τίποτα και πραγματικά πίστευε ότι αν είχε το «σωστό» επώνυμο η πολιτική διαδρομή του δεν θα περνούσε μόνο από υπουργικά γραφεία.
Γι΄ αυτό και η χθεσινή σύλληψή του δεν αποτελεί απλώς και μόνο μια πρωτοφανή επιπολαιότητα ή μια απαράδεκτη επίδειξη θράσους, που δυστυχώς χαρακτηρίζει ως νοοτροπία πολλούς εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου. Αποτελεί σοβαρό πολιτικό γεγονός. Γιατί για ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης δεν είναι ο Μιχάλης Λιάπης που παρανόμησε αλλά ο ανιψιός του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας.
Και αυτό που τελικά καταγράφεται δεν είναι ότι κυκλοφορούσε, αν και είχε καταθέσει τις πινακίδες του αυτοκινήτου του, που ήταν και ανασφάλιστο, ούτε φυσικά ότι δεν είχε μαζί του την άδεια οδήγησης ή διέπραξε μια παράβαση. Εκείνο που καταγράφεται είναι ότι είχε κατασκευάσει πλαστές πινακίδες, που σημαίνει ότι δεν υπέπεσε απλώς σε μια επιπολαιότητα της στιγμής, αλλά ενσυνείδητα αποφάσισε και διέπραξε ποινικά κολάσιμες πράξεις. Οι οποίες θα του απέφεραν, μάλιστα, το εξευτελιστικό σε σχέση με το αδίκημα ποσό των περίπου δυόμισι χιλιάδων ευρώ.

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Ολα έχουν τη σημασία τους:

Τα πολιτικά γεγονότα είναι πολλά και πυκνά, δείχνουν ώσμωση μεταξύ χώρων, κινητικότητα προσώπων, κερματισμό και ανασύνθεση. Ολα έχουν τη σημασία τους: η πανηγυρική ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα από την Ευρωπαϊκή Αριστερά σε υποψήφιο πρόεδρο της Κομισιόν, η κίνηση των «58» για αναδιάταξη της Κεντροαριστεράς, η μεγάλη πλειοψηφία που έλαβε ο Φώτης Κουβέλης επανεκλεγόμενος πρόεδρος μιας διχασμένης ΔΗΜΑΡ.
Η σταδιακή αποσάθρωση του ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας του Μνημονίου, άφησε κενό χώρο, δηλαδή αδέσποτους εκλογείς και ορφανά κοινωνικά στρώματα. Αυτόν τον πληγωμένο και σαστισμένο μικρομεσαίο κόσμο, την πλειονότητα του εκλογικού σώματος, διεκδικούν ο ΣΥΡΙΖΑ, με όρους μιας νέας ηγεμονίας, αλλά και η ΔΗΜΑΡ, η οποία επανέφερε τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» στη ρητορική της για να διαφοριστεί από την υπό διαμόρφωση Ελιά· και πιο πρόσφατα η Ελιά των «58», με περισσότερα πασοκογενή στοιχεία αυτή, πιο μεταπολιτική και ασαφής ως προς τα κοινωνικά της μηνύματα.
Παρότι όμως οι πολιτικές διεργασίες επιταχύνονται, υστερούν ως προς τις κοινωνικές διεργασίες. Οι πολιτικοί σχηματισμοί κινούνται με εντυπωσιακή βραδύτητα, σε σύγκριση με τις τεκτονικές μετατοπίσεις μέσα στο κοινωνικό σώμα. Δεν καταφέρνουν να στοιχηθούν ευκρινώς με τα νεοπαγή κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που ανέδειξε η κρίση, κυρίως με την οδυνηρά μετασχηματιζόμενη μεσαία τάξη. Ακόμη και ο παλαιότερος και συμπαγέστερος των προειρηθέντων σχηματισμών, ο ΣΥΡΙΖΑ, αναζητεί ακόμη τον προγραμματικό λόγο που θα καταφέρει να συσπειρώσει την εκλογική κρίσιμη μάζα.
Πέρα από τα εκλογικά ποσοστά: το σημαντικότερο σε αυτήν την ιστορική μετάβαση είναι πώς θα εκφραστούν πολιτικά οι ανάγκες και οι προσδοκίες των πληγέντων από την κρίση. Πώς θα συγκροτηθεί μια συνολική επίγνωση: αφενός μια συνείδηση για τα εγχώρια και διεθνή αίτια, αφετέρου, το κρισιμότερο, μια συνείδηση των αναγκαίων δράσεων για να αναταχθεί η χώρα με όρους συνοχής και δικαιοσύνης.

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Η Ελλάδα είναι αφημένη στη μοίρα όσων δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ...

Η πολιτική τάξη της Ελλάδας φαίνεται να στερείται το ένστικτο επιβίωσης που θα την οδηγούσε σε μια στοιχειώδη συνεννόηση ώστε να διαφύγουμε από την παγίδα της κρίσης. Οι αδυναμίες και η έλλειψη αυτοπεποίθησης της κυβέρνησης συνασπισμού, καθώς και η εμμονική άρνηση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, απέδειξαν ότι δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας και συμβιβασμού, ότι ο καθένας επιμένει στις δικές του θέσεις και ας είναι αδιέξοδες. Πώς γίνεται και οι πρωταγωνιστές της δημόσιας ζωής μας να αδυνατούν να αντικρίσουν την πραγματικότητα, ώστε να αντιμετωπίσουν μαζί τους άμεσους κινδύνους, θέτοντας την αντιπαράθεσή τους για λίγο στο περιθώριο;
Για πάνω από τρία χρόνια η πολιτική διαμάχη αφορά το ψευδοδίλημμα «Μνημόνιο ή αντι-Μνημόνιο;». Ετσι αποφύγαμε σοβαρή κουβέντα για το τι σημαίνει η υποστήριξη ή μη των μεταρρυθμίσεων που χρειάζονται ώστε η Ελλάδα να γίνει βιώσιμη, για να δούμε ποιοι είναι πράγματι υπέρ της προόδου και ποιοι επιμένουν να κρατούν τη χώρα στον βάλτο της αποτυχίας. Πέρα από τη σύγχυση περί του Μνημονίου, ουσιαστικότερος παράγοντας του πολιτικού τέλματος είναι η νοοτροπία ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα για να σώσουμε την Ελλάδα –αντιθέτως, μπορούμε να ερωτοτροπούμε με την καταστροφή– επειδή κάποιος άλλος θα το κάνει για εμάς. Παρακολουθώντας την επίμονη άγνοια της πραγματικότητας και την αλαζονεία που επιδεικνύουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό με την αγωνία όσων μελών της κυβέρνησης έχουν επαφή με τους δανειστές, είναι προφανές ότι η Ελλάδα είναι αφημένη στη μοίρα όσων δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους – τις αποφάσεις θα τις πάρουν άλλοι.

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Αυτά που βλέπουν το φως τις τελευταίες μέρες για τη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.

Το απάνθρωπο, κυριολεκτικά, πρόσωπο των πολιτικών λιτότητας δεν προβάλλει, πλέον, μόνο μέσα από καθημερινές ατομικές, ομαδικές και συλλογικές τραγωδίες. Αποτυπώνεται και σε κάθε είδους στατιστικά στοιχεία. Οπως αυτά που βλέπουν το φως τις τελευταίες μέρες για τη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Επιπλέον, απ' όλα τα σχετικά στοιχεία προκύπτει ότι το τσουνάμι της φτωχοποίησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Στις συνθήκες αυτές το μέγιστο, φυσικά, είναι ο περιορισμός των καταστροφών, η άμεση αντιμετώπιση των συνεπειών και η αποκατάσταση ενός αξιοπρεπούς κοινωνικού κράτους. Με την ανατροπή των πολιτικών λιτότητας κι όχι με φιλανθρωπίες και ρητορείες για δήθεν μέριμνα υπέρ «ευπαθών και ευάλωτων ομάδων». Θύμα ή υποψήφιο θύμα είναι, πια, η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας.
Σε ένα άλλο επίπεδο, εξίσου εξοντωτικό με τα προγράμματα λιτότητας, αναπτύσσεται και η «ιδεολογικοποίηση» της φτωχοποίησης. Αρχικώς εκδηλώθηκε με πολλούς τρόπους για την «ασωτία» του παρελθόντος («μαζί τα φάγαμε» και τα συναφή). Κατόπιν διανθίστηκε με κηρύγματα για «ενάρετο βίο» («ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, με δανεικά κλπ.»).
Τώρα επιχειρείται, μέσα από διάφορους διαύλους χειραγώγησης -συνειδητά ή όχι, αδιάφορο-, να νομιμοποιηθεί η φτώχεια στις αντιλήψεις και τις συνειδήσεις. Να θεωρηθεί ως φυσιολογική και αναγκαία η δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου. Οι αποδοχές πείνας να γίνουν δεκτές ως «φυσιολογικός μισθός», οι συντάξεις - φαντάσματα ως «κανονικότητα», το κοινωνικό κράτος, γενικώς, ως «πολυτέλεια», το δημόσιο αγαθό περίπου ως «αμαρτία» και «απαγορευμένος καρπός».
Η φτωχοποίηση δεν είναι μια ανεπιθύμητη παρενέργεια της εξουσίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ούτε τυχαίο υποπροϊόν των πολιτικών εξόδου από την κρίση. Είναι εργαλείο, όπως ας πούμε αυτό που ονομάζουν «εσωτερική υποτίμηση». Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρόκειται για κεντρική επιλογή. Με ζητούμενο την αναδιανομή του πλούτου, παραλλήλως με την «κινεζοποίηση» της εργασίας, που τον παράγει. Μετά την επιβολή της φτώχειας, η αποδοχή, ο μοιρολατρικός συμβιβασμός μαζί της είναι το νέο μεγάλο επίδικο την εποχή της τρέχουσας κρίσης.

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα!

ΣΤΑ «ΠΑΡΑΘΥΡΑ» θα αναγνωρίσει ο σκεπτόμενος πολίτης αρκετούς και από τις δύο κατηγορίες, αρσενικούς και θηλυκούς… Κάνουν «παράσταση» με τα μάτια γουρλωμένα και τις καρωτίδες πρησμένες. Φλυαρούν ακατάσχετα, ωρύονται εναντίον όλων, χειρονομούν, σκεπάζουν τους συνομιλητές με κραυγές και, αφού ξεθυμάνουν, μπαίνουν στην ουρά για το επόμενο κανάλι… Ολοι τους όμως -θέλουν, δεν θέλουν- σερβίρουν το «πιάτο ημέρας», της επικαιρότητας, δημιουργούν εφήμερες εντυπώσεις, έτσι που η μεν συντριπτική πλειοψηφία των σκεπτόμενων πολιτών να μένει παθητική, η δε των μη σκεπτόμενων να χειραγωγείται κατά τις επιθυμίες του συστήματος, δεόμενη στον Υψιστο «πότε θα κάνει ξαστεριά»!..

ΤΑ ΑΛΛΑ όμως «πιάτα ημέρας», τα πιο οδυνηρά, είναι από τη μια μεριά το κλειστό πανεπιστήμιο με το χαμένο εξάμηνο και με τους γονείς να πληρώνουν για τα γινάτια των καθηγητών και, από την άλλη, η απάνθρωπη καταδίκη χιλιάδων ασθενών να μένουν εγκαταλειμμένοι, χωρίς φάρμακα, χωρίς περίθαλψη, για τα γινάτια των γιατρών. Που σημαίνει ότι στη δημοκρατία μας (ένας Θεός να την κάνει!) αδικούνται οι πολλοί, δηλαδή αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν απεργίες, ενώ ασκούν ξέφρενη εξουσία οι λίγοι - πού είσαι, Σωκράτη, να τα ψάλεις στο Σύστημα!

Συμπέρασμα; Τι είχες, Γιάννη, τι είχα πάντα! Και όμως, η λύση δεν είναι μακριά. Σε έξη μήνες ο λαός θα το βροντήξει μια και καλή. Τον Μάιο, με τη διπλή, ίσως και τριπλή προσφυγή στην κάλπη θα κάνει, με το καλό, τη μεγάλη ανατροπή του. Εκτός και αν την αποφασίσει νωρίτερα, με το άγριο!..

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Ενας στους δύο νέους χάνει.

Οι άνθρωποι δεν είχαν δουλειά· δεν είχαν τους λίγους έστω πόρους που προσφέρει μια δουλειά σήμερα ούτε τον αυτοσεβασμό με τον οποίο συνταυτίζεται. Ειδικά στους νέους 15-24 ετών, η ανεργία, 51,9%, επιβεβαιώνει με τον τρόπο του δράματος τη διαφήμιση του λαχείου· «ένας στους δύο κερδίζει»...
Ενας στους δύο νέους χάνει. Ενας στους δύο φρέσκους ανθρώπους, της ηλικίας που τα βιβλία ακόμα την υμνούν ως ηλικία των ονείρων, χάνει εκ προοιμίου σ’ ένα παιχνίδι σημαδεμένο από θεσμούς και μηχανισμούς που δεν μπορεί να τους φτάσει, να τους αγγίξει. Χάνει σε δουλειά, σε όρεξη για ζωή, σε όρεξη για ν’ αλλάξει τη ζωή, τη δική του και των υπολοίπων. Χάνει ακόμα και σε όρεξη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, έτσι όπως νιώθει μειωμένος, έκθετος, προσβεβλημένος από την ίδια την πατρίδα του. Με άπραγα τα χέρια και μουδιασμένο το μυαλό, γλιστράει στην αυτολύπηση και στον αρνητισμό, πρώτο θύμα του οποίου είναι ο εαυτός του.
Μια γενιά με σαφώς περισσότερες γνώσεις από τις προηγούμενες, με δύο και τρεις ξένες γλώσσες που κατέχει στ’ αλήθεια (και όχι όπως τις κατείχαν όσοι τα περασμένα χρόνια πλούτιζαν το βιογραφικό τους με τη διαβεβαίωση «ομιλώ απταίστως την Αγγλικήν και την Γαλλικήν» και προσλαμβάνονταν στο Δημόσιο μόνο και μόνο επειδή ομιλούσαν την Κομματικήν), με τα πτυχία, τα διδακτορικά της, τα μάστερ, πάει στράφι. Γιατί στους πλήρως άνεργους πρέπει να προσθέσουμε και όσους ψευτοδουλεύουν ανασφάλιστοι, κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα, και πληρώνονται «έναντι».

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Περί αστέγων και ανέργων ο λόγος.

Περί αστέγων και ανέργων ο λόγος. Περί της ενοχλητικής πραγματικότητας δηλαδή, που δεν θα αμβλυνθεί όσο θα πλησιάζουμε τις χρονιάρες μέρες. Αντίθετα, θα επιδεινωθεί, αφού το αίσθημα αποκλεισμού από τη γιορτή, ακόμα και τη συμβατική, εκβάλλει στην απελπισία. Λέει για παράδειγμα το κλιμάκιο της τρόικας, που έρχεται-δεν έρχεται, συμφωνεί-δεν συμφωνεί, πιστώνει-δεν πιστώνει: «Να μην αρθεί το καθεστώς προστασίας της πρώτης και μοναδικής κατοικίας και να μην εκπλειστηριάζεται, ακόμα κι αν ο δανεισθείς δεν είναι μπαταξής αλλά αδυνατεί, λόγω παρατεταμένης ανεργίας, να πληρώσει την τράπεζα; Και γιατί παρακαλώ μια τέτοια υπερβολική απαίτηση; Επειδή θα πολλαπλασιαστούν οι άστεγοι; Και πού το πρόβλημα; Αστεγοι υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, πλούσιες και φτωχές. Γιατί να ξεχωρίσει η Ελλάδα;».
Πρόδηλο το δίκιο τους. Κοσμογυρισμένοι άνθρωποι όπως είναι, έχουν δει κι έχουν δει τα μάτια τους. Φαβέλες, ντενεκεδουπόλεις, ταλαίπωρους σκηνίτες στη μέση του πουθενά, πλάσματα που ξενυχτάνε πάνω σ’ ένα παγκάκι και κάτω από μια εφημερίδα, κλοσάρ που στο βαρύ κρύο αναζητούν λίγη ζέστα στους σταθμούς του μετρό. Και να ’ταν μόνο οι κλοσάρ. Στη Γαλλία ξεπερνούν τα τριάμισι εκατομμύρια όσοι δεν έχουν αξιοπρεπή στέγη. Οπότε; Από πού αντλούν οι Ελληνες το δικαίωμα να απαιτούν φυλετικές διακρίσεις υπέρ τους; Να πονέσουν. Oπως όλοι. Να στερηθούν. Οπως οι πάντες· γιατί παράγιναν νωθροί με τόσες πολυτέλειες. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν βρεθούν στον δρόμο μερικές δεκάδες χιλιάδες. Ας το δουν σαν ευκαιρία. Για να διαπιστώσουν πόσο γερές είναι οι φιλίες και οι συγγενικές τους σχέσεις.

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Ολοι αυτοί οι εξηντάρηδες της περιώνυμης γενιάς του Πολυτεχνείου.

Κρίνοντας τουλάχιστον από τα πρόσωπα που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση των «58», Κεντροαριστερά σημαίνει «σοβαρό» ΠΑΣΟΚ: το «σημιταριό» καταπώς το έθεσε ο Πάγκαλος. Ολοι αυτοί οι εξηντάρηδες της περιώνυμης γενιάς του Πολυτεχνείου, που ωρίμασαν πολιτικά στη Μεταπολίτευση και, έκτοτε, θεωρούν εκ προοιμίου καλό, σωστό και πρέπον κάθε τι το αριστερό. Ομως η Αριστερά, με τις πολιτικές της και τη νοοτροπία της τεμπελιάς (την έλεγαν «δικαιώματα» και «κεκτημένα») που εμφύσησε στην κοινωνία, κατέστρεψε τη χώρα. Οι άνθρωποι αυτοί, βαθιά μέσα τους, το ξέρουν. Πώς να τολμήσουν να το πουν όμως; Πώς να διαγράψουν σαράντα χρόνια και να παραδεχθούν ότι οι πολιτικές που μπορούν σήμερα να σώσουν τη χώρα και τις υπαγορεύει ο κοινός νους είναι αυτές που κάποτε οι ίδιοι κατήγγελλαν ως δεξιές; Η Κεντροαριστερά, εν ολίγοις, είναι ένα μεταβατικό στάδιο της πορείας προς το κέντρο. Οπως ο δύτης που πρέπει να περάσει το στάδιο της αποσυμπίεσης...

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Πρώτον ότι με παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο.

«Δεν είναι Διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος» φαίνεται να μην άρεσε σε κάποιους που προσχηματικά ή όχι τους έβαλε απέναντι στο εγχείρημα. Οι οπαδοί αυτής της άποψης συνοψίζουν την αντίδρασή τους με δύο επιχειρήματα. Πρώτον, ότι με παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο, και δεύτερον, ως συνέπεια του πρώτου, τα δυο κόμματα που προσκαλούνται να συμμετάσχουν στην επανεκκίνηση της Κεντροαριστεράς οφείλουν να διαλυθούν.
Ποιος όμως στη ζωή καθορίζει τι είναι καινούργιο και τι παλιό; Είναι ίσως οι απόψεις, τα φυσικά πρόσωπα που υλοποιούν το σχέδιο, τα πολιτικά υποκείμενα ή όλα αυτά μαζί; Είναι λοιπόν επιτακτικό καθήκον αυτοί που ζητούν το καινούργιο να το προσδιορίσουν, πριν ζητήσουν να το προσδιορίσουν πρώτα οι άλλοι. Και επίσης να πουν ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι! Τουλάχιστον η πρόσκληση των 58, με τη σαφήνεια που επιτρέπει η φύση ενός τέτοιου κειμένου, το περιγράφει. Θυμίζω ότι προσδιορίζοντας το καινούργιο ως «μία στρατηγική που να προβάλλει τους εαυτούς μας στο μέλλον, σε μια Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της» δίνει σε αδρές γραμμές τα διακυβεύματα αυτής της προοπτικής, την εθνική ανασυγκρότηση, την ανάπτυξη και το παραγωγικό μοντέλο, την εθνική αυτογνωσία, την οριοθέτηση απέναντι στον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό. Είναι προφανές ότι όλες αυτές οι προτάσεις χρειάζονται εξειδικεύσεις, αλλά είναι επίσης σαφές ότι οι επεξεργασίες αφορούν κυρίως τους συμπαίκτες που καλούνται να συμμετάσχουν με τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια!

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Το τι θα γίνει μετά εξακολουθεί να μην τους απασχολεί.

Ο Αλέξης έχει μία κακή συνήθεια: Του αρέσουν οι πολιτικές προβλέψεις και ειδικότερα όσες έχουν σχέση με κυβερνητικές ανατροπές, προκηρύξεις εκλογών και εκλογικά αποτελέσματα. Αλλά έχει κι ένα άσχημο ρεκόρ: Oχι μόνο δεν έχει επιβεβαιωθεί καμία από τις προβλέψεις του, αλλά ούτε καν έχει προσεγγίσει τις εξελίξεις που υπήρξαν έως τώρα. Παρ' όλα αυτά επιμένει να επιδίδεται σε ένα «σπορ» για το οποίο αποδεδειγμένα δεν διαθέτει τα προσόντα.
Φυσικά δεν είναι ο μόνος. Συμμερίζονται κι άλλοι από τον ΣΥΡΙΖΑ το χόμπι του. Για την ακρίβεια όποιος βουλευτής ή στέλεχος βρεθεί μπροστά σε μικρόφωνο ή κάμερα. Από τον Πέτρο Τατσόπουλο και τον φανατικότερο «προεδρικό» μέχρι τον Λαφαζάνη και τον Παπαδημούλη. Είναι συγκινητική η διαπίστωση ότι όλοι πιστεύουν πως τους αναμένουν εκλογικοί θρίαμβοι και όσα αυτοί συνεπάγονται.
Το τι θα γίνει μετά εξακολουθεί να μην τους απασχολεί. Προς το παρόν, βεβαίως, μια και οι εκφραζόμενες αμφιβολίες για τις υποσχέσεις και το πρόγραμμά τους είναι, ως γνωστόν, «αποτέλεσμα των συνωμοτικών διεργασιών των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων, καθώς και των ανά την υφήλιο δυνάμεων της διαπλοκής που βλέπουν ότι η επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα προσωπικά απειλεί να ακυρώσει τα καταχθόνια σχέδιά τους»  Ούτε κι ο Σκουρλέτης δεν θα τα κατάφερνε καλύτερα).
Αλλά αυτό το δόλιο το ερώτημα για τα λεφτά και από πού θα βρεθούν για να προσφέρει ο χουβαρντάς Τσίπρας όσα αράδιασε και πάλι το Σάββατο το βράδυ στη Βουλή δεν θα επανέρχεται απλώς, όσο θα πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές, αλλά θα συνοδεύεται και από την αξίωση να διευκρινίσει ο αρχηγός και σε τι νόμισμα θα είναι τα λεφτά.
Βλέπετε ο Λαφαζάνης και οι περί αυτόν επιμένουν να μη γουστάρουν το ευρώ. Και χωρίς Λαφαζάνη ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κουτσό άλογο. Κάτι που δεν  αμφισβητείται. Και που μετά και τη χθεσινή πρόκληση της πλευράς Λαφαζάνη είναι μια προοπτική που ούτε διασκεδάζεται ούτε ακυρώνεται. Εκτός πια κι αν ή ο ένας ή ο άλλος αποκηρύξει τη νομισματική επιλογή του.

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Αν η σκηνοθεσία του Καστελλόριζου θα μείνει στη μεγάλη ιστορία του μικρού μας έθνους.

Αν η σκηνοθεσία του Καστελλόριζου θα μείνει στη μεγάλη ιστορία του μικρού μας έθνους. Ηταν το πορτρέτο ενός σχεδόν εξηντάρη Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, ευθυτενούς, καλοδιατηρημένου, να απαγγέλλει με τη στοιχειώδη σύνταξη των ελληνικών του ένα κείμενο το οποίο εμφανώς είχε αποστηθίσει, για να ανακοινώσει τη μάχη των μαχών για τη σωτηρία της χώρας. Το φόντο ήταν σημαδιακό: το τοπίο του αιγαιοπελαγίτικου νησιού, σύμβολο του αναλλοίωτου εσαεί ελληνικού αισθήματος. Ηταν η αρχή της μεγάλης ψευδαίσθησης μιας κοινωνίας που έπρεπε να αλλάξει με τη διαδικασία του επείγοντος, χωρίς όμως να προδώσει το αίσθημα που την είχε φέρει ως το μη αναστρέψιμο σημείο της εθνικής μας βλάβης. Ολοι πιστεύαμε, όλοι θέλαμε να πιστέψουμε πως σε ένα χρόνο, άντε δύο το πολύ, η ζωή θα ξανάβρισκε τους ρυθμούς και τις συνήθειές της.
Τριάμισι χρόνια μετά, κανείς δεν μιλάει για το Καστελλόριζο. Πρωθυπουργός είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ο άνθρωπος που τότε ήταν αντίπαλος του σχεδίου σωτηρίας και τώρα το υπερασπίζεται και παλεύει να το εφαρμόσει, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου βιοπορίζεται δίνοντας διαλέξεις, το δε κόμμα του είναι ένα αφυδατωμένο υπόλειμμα αυτού που κάποτε υπήρξε. Η εποχή εκείνη και οι ψευδαισθήσεις της μοιάζουν μακρινές, σαν να ανήκουν σε άλλο κεφάλαιο της Ιστορίας. Η σκηνοθεσία του Καστελλόριζου, αν μείνει στην Ιστορία, θα μείνει ως η πρώτη σκηνή της ελληνικής μελαγχολίας.
Η στοιχειώδης ειλικρίνεια απαιτεί τη δυσμενή παραδοχή. Η τριετής προσπάθεια εφαρμογής των Μνημονίων δεν είναι παρά η προέκταση της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας. Στους καιρούς της πτώχευσης πορευτήκαμε με τον ίδιο τρόπο που πορευόμασταν στους καιρούς της ευμάρειας. Χωρίς πολιτικό σχέδιο προσαρμογής σε μια πραγματικότητα που ξεπερνούσε και τα σύνορα της χώρας μας, και τα σύνορα της γλώσσας μας, και τα όρια της νοοτροπίας μας. Υπογράψαμε τα Μνημόνια με τον ίδιο τρόπο που αποδεχόμασταν όλες τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Διαβεβαιώνοντας τους εταίρους μας πως θα ακολουθήσουμε τις συνθήκες χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι σημαίνουν για εμάς, έχοντας την ψευδαίσθηση πως, εντέλει, θα τις προσαρμόσουμε στα μέτρα μας.

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Η Παιδεία και η Υγεία, δοκιμάζονται στο όνομα του εκσυγχρονισμού και των συγχωνεύσεων.

Περνάνε τα χρόνια και παγιώνεται μια ζοφερή κατάσταση που δυστυχώς την κληρονομούμε στα παιδιά μας. Την κρίση την υφίστανται και τα ίδια μέσα στα σπίτια τους που πολλών κινδυνεύουν να τεθούν σε πλειστηριασμό. Την υφίστανται στα πανεπιστήμια και στα σχολεία που δεν λειτουργούν.
Δύο βασικοί πυλώνες της κοινωνικής πολιτικής, η Παιδεία και η Υγεία, δοκιμάζονται στο όνομα του εκσυγχρονισμού και των συγχωνεύσεων. Με άλλα λόγια, την πληρώνουν οι ανήμποροι ασθενείς, δηλαδή οι γονείς και οι παππούδες των παιδιών μας, που μέσα σ' αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα κατέκτησαν την πανευρωπαϊκή πρωτιά να έχει καταρρεύσει η απόδοσή τους στη Φυσική και στα Μαθηματικά και, το χειρότερο, να θεωρούν μάταιο να σπουδάσουν, γιατί όποιο πτυχίο και να πάρουν δεν θα βρουν δουλειά.
Η επιλογή σπουδών, δυστυχώς, έχει συνδεθεί με τη δουλειά και όχι με την παιδεία και τη γνώση - μόρφωση. Εχουν συμβάλει οι λεγόμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των εκάστοτε υπουργών που ματαιόδοξα θέλησαν να βάλουν τη σφραγίδα τους δανειζόμενοι πρότυπα εκπαιδευτικά ξένων χωρών στο όνομα της ομογενοποίησης σε μια παγκοσμιοκρατική ανάγκη, που θέλει εξειδικευμένους «ηλίθιους», γρανάζια στο καπιταλιστικό τους σύστημα.

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Τώρα όμως κανείς πια δεν μας εμπιστεύεται ...

Αυτά απουσιάζουν από μας που είμαστε επί πλέον επιβαρυμένοι με έντονη διαφθορά και φοροδιαφυγή. Είναι τόσα πολλά τα στραβά ώστε η όποια κυβέρνηση δεν ξέρει τι να πρωτοπιάσει. Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας δεν επιτεύχθηκε και οι διαρθρωτικές αλλαγές έχουν καθυστερήσει αδικαιολόγητα. Δεν έγινε δημόσιος διάλογος, δεν προτάθηκε όραμα και δεν μπήκαν σωστά και δίκαια θεμέλια σχεδόν για τίποτε. Ό,τι έγινε ήταν λαϊκίστικο, στο γόνατο και οφείλεται στις πιέσεις της Τρόϊκας ενώ τις περισσότερες διορθωτικές κινήσεις θάπρεπε να τις κάνουμε από μόνοι μας. Τέσσερα χρόνια δεν έγινε κάτι ουσιαστικό για την Εκπαίδευση, την Αξιοκρατία, τη Δημόσια Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, την Παραγωγή, τον κολασμό των υπεύθυνων της κρίσης. Κάτι πάει να γίνει με τη φοροδιαφυγή, το άνοιγμα των επαγγελμάτων και τη λαθρομετανάστευση.  Αυτό που πετύχαμε μέχρι στιγμής είναι να περικόψουμε διαθέσιμα εισοδήματα και κοινωνικό κράτος για να πέσει η κατανάλωση και να περιοριστεί η σπατάλη ώστε να μη χρειάζεται άλλος δημόσιος δανεισμός. Αλλά, με 1,5 εκατομμύριο άνεργους στον ιδιωτικό τομέα και σχεδόν καθόλου στο Δημόσιο και χωρίς παραγωγικές επενδύσεις, τι προοπτικές μπορούμε να έχουμε;
Δεν είναι η πρώτη φορά που πετάμε την τύχη μας στο καλάθι των αχρήστων. Το 1981 είχαμε μια ιστορική ευκαιρία να συγκλίνουμε με την Ευρώπη. Τη λοιδορήσαμε επί 30 χρόνια. Γιατί μόνο αυτό σήμαινε το slogan "Άσε τα κορόϊδα τους Γερμανούς να δουλεύουν για να καλοπερνάμε εμείς οι ξύπνιοι "...  Αλλά και η μεγάλη αυτή κρίση που βιώνουμε ήταν για μας μια σπουδαία  ευκαιρία ν' αποτινάξουμε επί τέλους τη φαυλότητα και να βάλουμε τις βάσεις κάποιας αξιοκρατίας. Και την αφήνουμε κι αυτή να προσπεράσει. Η χώρα καταστρέφεται και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και δυστυχώς πάμε να βολευτούμε και  πάλι κάτω από την ομπρέλλα της "Κοινοτικής Αλληλεγγύης".Τώρα όμως κανείς πια δεν μας εμπιστεύεται και επί πλέον πέσαμε και σε διεθνή κρίση και άλλη σωτηρία απ' έξω δεν διαφαίνεται.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Θα έλεγε κανείς ότι εκδικούνται τους Ελληνες.

Οι πλειστηριασμοί είναι βέβαιον ότι δεν θα αναστήσουν μια πεθαμένη κτηματαγορά, ενώ οι ομαδικές απολύσεις είναι επίσης βέβαιον ότι δεν θα αποτελούσαν... ανάχωμα στην ανεργία! Γιατί, λοιπόν, επιμένουν; Γιατί αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν τη σαφή πρόοδο που έχει καταγράψει η Ελλάδα και στο δημοσιονομικό αλλά και στο διαρθρωτικό επίπεδο; Είναι άσχετοι περί τα οικονομικά, όπως αρχίζουν και λένε ορισμένοι, ή έχουν δεύτερες σκέψεις; Εάν συμβαίνει το πρώτο, τότε είναι βέβαιον ότι ως χώρα έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα. Εάν ισχύει το δεύτερο, τότε είναι στο «χέρι» της κυβέρνησης να το ερευνήσει και, εφόσον πειστεί, να παρουσιάσει τις αποδείξεις στην ελληνική κοινή γνώμη.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως οι εκπρόσωποι των δανειστών της χώρας παίζουν με την πολιτική σταθερότητα. Θα έλεγε κανείς ότι εκδικούνται τους Ελληνες για τα όσα συνέβησαν την περίοδο της ευημερίας. Θα έλεγε κανείς ότι δεν τους φτάνει το γεγονός ότι ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και ότι έχει απολεσθεί το 40% του ΑΕΠ μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Αυτό που απειλείται με πλειστηριασμό, κι ας είναι το μοναδικό του.

Η πολιτεία, τα υπουργεία και οι μηχανισμοί τους δεν επιτρέπεται να βολεύονται στον ρόλο ενός κυτίου παραπόνων ή καταγγελιών. Αυτή τη δουλειά την έχουν αναλάβει όσα κανάλια λειτουργούν σαν υποδοχείς της κοινωνικής αγανάκτησης ή απόγνωσης, που τη χρησιμοποιούν σαν όπλο στον πόλεμο της θεαματικότητας. Ο υπουργός γνωρίζει (ή οφείλει να γνωρίζει, αυτό απαιτεί το αξίωμά του) ότι το εργασιακό περιβάλλον απέκτησε γνωρίσματα ζούγκλας. Οτι σ’ αυτόν τον νέο κόσμο, το αίσθημα της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων κονταροχτυπιέται με το ένστικτο της ατομικής επιβίωσης. Οτι πολλοί εργοδότες μετέτρεψαν σε προσοδοφόρο πρόσχημα την κρίση για να απολύουν, να μειώνουν μισθούς, να κατακρατούν το δώρο, να πληρώνουν σε είδος, να διώχνουν εκδικητικά συνδικαλιστές.
Οφείλει να γνωρίζει ότι, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφύγει στο υπουργείο ένας εργαζόμενος που βρίσκεται στα όρια της απελπισίας, επειδή αδυνατεί να συντηρήσει την οικογένειά του και νιώθει να σαρώνονται οι αξίες και οι πεποιθήσεις του. Και δεν είναι εύκολο, όχι μόνο επειδή ξέρει ότι θα ακούσει απλώς κάποιες φράσεις υποκριτικής συμπάθειας, αλλά και επειδή με την κίνησή του αυτή θα έρθει αμέσως αντιμέτωπος με το αφεντικό. Που έμαθε πια (λόγω «έκτακτων συνθηκών») να εκφοβίζει, να απειλεί, να εκβιάζει - και να πραγματοποιεί τις απειλές του:
«Οποιoς δεν δέχεται μείωση - σπίτι του. Οποιος αρνείται να βάλει πλάτη και θέλει ο φιλοτομαριστής να μην πληρώνεται “έναντι” - σπίτι του· τόσοι αναγκεμένοι άνεργοι υπάρχουν, έτοιμη λεία. Οποιος δεν συμμορφώνεται με το ελαστικό ωράριο - σπίτι του. Οποιος μπλέκει τα συνδικάτα - σπίτι του. Οποιος δεν θέλει να δουλέψει Κυριακή - σπίτι του. Οποιος λέει ότι θα προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας - σπίτι του. Οποιος δεν ανέχεται να ανήκει στις εννιακόσιες χιλιάδες όσων δουλεύουν και πληρώνονται με δεκάμηνη καθυστέρηση, δεν ανέχεται δηλαδή να είναι εργαζόμενος-άνεργος, ένας ανεργοεργάτης, και διαμαρτύρεται - σπίτι του».
Ποιο σπίτι του; Αυτό που απειλείται με πλειστηριασμό, κι ας είναι το μοναδικό του. Διότι το ορέχτηκαν τα αμείλικτα funds που αγόρασαν κόκκινα δάνεια, τζογάροντας πάνω στη ζωή των αδύναμων αυτού του κόσμου – του νέου, μα και τόσο παλιού.

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Η διολίσθηση της πολιτικής .

Η διολίσθηση της πολιτικής από το δημόσιο πεδίο στο πεδίο της ιδιωτικότητας εκδηλώνεται με τον αποικισμό του κράτους από ιδιωτικά κέντρα οικονομικής ή επικοινωνιακής ισχύος και την αδυναμία των συλλογικών υποκειμένων να θέσουν με πολιτικούς όρους τα διακυβεύματα της πολιτείας.
Η αποξένωση ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και την κοινωνία δεν συνοδεύεται μόνο από την εξατομίκευση και την αποπολιτικοποίηση, αλλά και από τη δυσπιστία απέναντι σε κάθε μορφή θεσμοποιημένης εξουσίας. Η κατάργηση του ανοικτού και ανταγωνιστικού χαρακτήρα της δημοκρατίας οδηγεί στην ενίσχυση των αντισυστημικών μορφών πολιτικής δράσης, είτε αυτές εκφράζονται ως ενδυνάμωση των κομμάτων των άκρων είτε εκδηλώνονται ως βίαιες κοινωνικές συμπεριφορές.
Η αντισυστημική κοινωνική έκρηξη πυροδοτείται από τη διεύρυνση των οικονομικών ανισοτήτων, την αποδόμηση των μηχανισμών κοινωνικής αλληλεγγύης και την κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής, όμως θεμελιώνεται πρωτίστως στην παγιωμένη αποδοκιμασία των πολιτικών θεσμών και στη θεώρηση της επίσημης πολιτικής ως ενός πεδίου όπου οργανώνεται και μεθοδεύεται η χειραγώγηση της κοινωνίας. Η κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς τη θεσμικά οργανωμένη πολιτική αντιμαχία είναι αναπόφευκτο να αποτυπωθεί, στην πλειονότητα των κρατών-μελών της Ενωσης, στις Ευρωεκλογές του Μαΐου.

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Υπάρχουν, όμως, σημαντικές διαφορές συγκυρίας.

Είναι γνωστός ο μιμητικός θαυμασμός του κ. Τσίπρα στις ενέργειες Παπανδρέου οι οποίες καθιέρωσαν το ΠΑΣΟΚ στη μνήμη των ψηφοφόρων των λαϊκών τάξεων. Η μεμιάς κατάργηση όλων των μεταμνημονιακών ρυθμίσεων θα μπορούσε να μοιάζει με την «υπουργική απόφαση» που αύξησε «μέσα σε μια νύχτα» τις κατώτατες αμοιβές.
Υπάρχουν, όμως, σημαντικές διαφορές συγκυρίας. Τότε, την πληθωριστική επίπτωση την υπέστη η δραχμή, που αρχικώς διολίσθησε και τον Ιανουάριο 1983 υποτιμήθηκε επισήμως. Τότε, η σημαντική άνοδος της ανεργίας, που προκάλεσε το μέτρο, μετριάστηκε επειδή έγιναν αθρόες προσλήψεις στο ευρύτερο Δημόσιο.
Στην πράξη, το ζητούμενο για τους επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τόσο η «αποκατάσταση μιας αδικίας», αλλά η ενδιαφέρουσα πολιτική ευκαιρία να δέσουν μια μάλλον ασταθή ψήφο. Πιστεύουν –και ορθώς– ότι θα χρειαστούν την υποστήριξη των πολιτών όταν θα γίνουν εμφανείς οι επιπτώσεις της πολιτικής που θέλουν να εφαρμόσουν.
Πράγματι, καμία ανοικτή οικονομία δεν μπορεί να απορροφήσει παρόμοιο σοκ. Με την απαγόρευση των απολύσεων στο επίπεδο της ημέρας των εκλογών, όπως συζητούν οι θεματοφύλακες της αριστεροσύνης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, η υποχρεωτική άνοδος των αμοιβών οδηγεί αμέσως σε σοβαρές ζημίες, που υποβαθμίζουν την ποιότητα των υφισταμένων δανείων, αυξάνουν τον τραπεζικό κίνδυνο και σταματούν ακόμη και τις επενδύσεις συντήρησης. Επηρεασμένοι από την ιδεολογία τους, υπό την πίεση του κομματικού οφέλους, παγιδευμένοι στο κύκλωμα της κρατικής οικονομίας, οι επιτελείς οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύουν τις αντιδράσεις της οικονομίας με στατικό τρόπο.
Ομως, όπως καλά γνωρίζουν εκείνοι που, τόσον καιρό τώρα, αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της πραγματικής ιδιωτικής οικονομίας, οι περισσότερες επιχειρήσεις έχουν επιβιώσει προσαρμόζοντας το μοντέλο παραγωγής και, βεβαίως, το εργατικό κόστος. Υπάρχουν πολλές χιλιάδες επιχειρήσεις που, αν τους επιβάλλουν, όπως ονειρεύονται άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ τους μπει σε λογιστήριο, μια βίαιη αλλαγή στο κόστος λειτουργίας τους, δεν θα έχουν άλλη διέξοδο παρά να κατεβάσουν ρολά. Αφού προηγουμένως σταματήσουν να πληρώνουν το κράτος, τα ταμεία, τις τράπεζες και τους προμηθευτές τους.
Η υπόσχεση Τσίπρα ότι, στις 100 πρώτες ώρες, θα έχει οδηγήσει την οικονομία στην αύξηση κατά 15 - 20% της μισθοδοτικής δαπάνης αποτελεί είτε χίμαιρα είτε ψέμα. Αν δεν εξηγήσουν, με τρόπο κατανοητό, τον χρονικό ορίζοντα και τις προϋποθέσεις που απαιτεί η αποκατάσταση των εισοδημάτων των Ελλήνων, είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν, για διάστημα που θα ξεπερνά και τις πρώτες 100 μέρες, αναταραχή και παρανομία. Οσα έκανε ο Παπανδρέου τα έκανε με φυλαγμένα τα (οικονομικά) σύνορα και με τον Χολαργό να τυπώνει χαρτονόμισμα!

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Τριάμισι χρόνια από το πρόγραμμα διάσωσης η αρχική συνταγή του παραμένει αναλλοίωτη.

Τριάμισι χρόνια από το πρόγραμμα διάσωσης, η αρχική συνταγή του παραμένει αναλλοίωτη, παρά τις ομολογημένες αστοχίες και, κυρίως, παρά την πανταχόθεν διαπιστούμενη επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας. Η συνταγή δεν προέβλεπε και δεν προβλέπει ακόμη και τώρα κανένα δραστικό εργαλείο για τόνωση της ζήτησης, για «σοκ ζήτησης» όπως το ονομάζουν οι οικονομολόγοι. Η εσωτερική υποτίμηση και οι διαρθρωτικές αλλαγές, κυρίως η απορρύθμιση της αγοράς, φιλοδοξούσαν να τονώσουν τις εξαγωγές και την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την προσφορά· στην πράξη όμως αυτά βελτιώθηκαν λίγο, ενώ η χώρα βούλιαξε  Η τρόικα υποστηρίζοντας το πρόγραμμά της, ισχυρίζεται ότι δεν εφαρμόστηκαν όλες οι μεταρρυθμίσεις. Αυτό ισχύει σε πολύ μικρό βαθμό· στην πραγματικότητα οι μεταρρυθμίσεις ήταν σαρωτικές, αλλά καμία δεν ήταν σχετική με άμεση τόνωση της ζήτησης, με επανεκκίνηση της ανάπτυξης, ούτε καν με προστασία των αδυνάτων. Αντιθέτως, υπερίσχυσε ο φορμαλισμός της γενικευμένης λιτότητας και της απορρύθμισης. Ακόμη και το «κούρεμα» χρέους έγινε με μοιραία καθυστέρηση, αναποτελεσματικά, όπως ομολογεί τώρα το ΔΝΤ, το οποίο, βασισμένο στην αποτυχημένη ελληνική εμπειρία, ανασχεδιάζει τον τρόπο επέμβασής του σε κρίσεις χρέους.
Φυσικά, η ακαμψία στη δημιουργία ζήτησης δεν είναι μόνο σχεδιαστική και ιδεολογική· οφείλεται και στην απροθυμία των τραπεζών  να επενδύσουν στην πραγματική οικονομία· προτιμούν τα ασφαλή κρατικά ομόλογα και τη βραχεία κερδοσκοπία. Το διαπιστώνει η ΕΚΤ, η οποία βλέπει τη ρευστότητα που χορηγεί να μην περνά στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις· τώρα σκέφτεται πώς θα αναγκάσει τις τράπεζες να δώσουν ρευστότητα στις επιχειρήσεις. Παρομοίως, η Τράπεζα της Αγγλίας: προσπαθεί να ανακατευθύνει τη ρευστότητα από τη φούσκα ακινήτων προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Στην καταστρεφόμενη Ελλάδα η ρευστότητα προς μικρές επιχειρήσεις και νοικοκυριά, η πιο στοιχειώδης προσπάθεια τόνωσης της ζήτησης, απλούστατα δεν υπάρχει. Εφαρμόζεται αφαίμαξη των καταθέσεων για πληρωμή φόρων.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Η εξουσία χωρίς αρχές και αξίες φθείρει και διαφθείρει.

Οι εκπρόσωποι της πολιτικής τάξης για να καλύψουν την ένδεια ιδεών και συγκεκριμένων προτάσεων, επιδίδονται σε έναν άναρθρο καταγγελτικό λόγο. Υποκαθιστώντας την πολιτική με μια υποκριτική ηθικολογία, σκιαμαχούν, σκανδαλολογούν, προσφεύγουν ακόμη και σε συνωμοσιολογικού επιπέδου σενάρια, προκειμένου να διαβάλουν, να συκοφαντήσουν, να ενοχοποιήσουν τον αντίπαλο.
Από το 2000 ο Κώστας Καραμανλής, προκειμένου να κερδίσει την εξουσία, κατέφυγε σε γενικές καταγγελίες περί διαφθοράς και διαπλοκής, ευαγγελιζόμενος ταυτόχρονα μια σεμνή και ταπεινή διακυβέρνηση. Διαχωρίζοντας τους «καλούς καγαθούς δεξιούς» από τους «κακούς πασόκους», δηλητηρίασε τον δημόσιο βίο της χώρας. Ελλείψει πολιτικής και λαϊκίζοντας, οδήγησε τη χώρα σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αφού προηγουμένως την είχε εκθέσει διεθνώς με την απογραφή. Την ηθικολογίζουσα πολιτική ακολούθησαν και οι συντηρητικές δυνάμεις σε Ευρώπη και Αμερική. Εμφανιζόμενες ως αρχάγγελοι της κάθαρσης, κέρδισαν την κυριαρχία τους.
Η συνταγή φαίνεται να αποδεικνύεται ιδιαίτερα ελκυστική και στον χώρο της ελληνικής Αριστεράς.
Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ευρισκόμενος σε στρατηγική σύγχυση, κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Ακόμη και σε ευαίσθητα θέματα, σπεκουλάρει χωρίς εξειδικευμένη γνώση, εμπεριστατωμένη άποψη, δίχως προτάσεις. Παράλληλα, προσπαθεί να θεμελιώσει την πολιτική του παρουσία αμφισβητώντας την ηθική των αντιπάλων του. Τους εγκαλεί ως υποχείρια των δανειστών, ως τυφλά όργανα της διαπλοκής που εξυπηρετούν οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Προσδοκώντας κομματικά κέρδη, αδιαφορεί για τις συνέπειες των επιλογών του.
Ωστόσο, η ποινικοποίηση του δημόσιου βίου δεν φθείρει μόνο τους αντιπάλους, πλήττει την αξιοπιστία και φερεγγυότητα της ίδιας της πολιτικής. Υπονομεύει κάθε έννοια συλλογικής δράσης, αφού την ταυτίζει με την ιδιοτέλεια, τη συναλλαγή, την ιδιωφέλεια. Αναμφίβολα η εξουσία χωρίς αρχές και αξίες φθείρει και διαφθείρει. Σίγουρα οι παραβατικές ενέργειες θα πρέπει να στιγματίζονται.
Δεν νοείται όμως η σκανδαλολογία και ο λαϊκισμός να υποκαθιστούν το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης.
Ο πολιτικός λόγος, και δη ο προοδευτικός αριστερός, οφείλει να υπερασπιστεί το αξιακό φορτίο της πολιτικής, θεμελιώνοντας νέες προσεγγίσεις και προτάσεις για την επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Σήμερα ζούμε εκ νέου την ίδια αυταπάτη.

Το θέμα των «φαρμάκων» ανέδειξε τον απίστευτο ερασιτεχνισμό και την προχειρότητα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διαχείριση ενός προβλήματος κρισίμου σημασίας για τον μέσο Ελληνα πολίτη. Ο αγοραίος πολιτικός λόγος στον οποίο κατέφυγε ο υπουργός Υγείας για να αντικρούσει τα όντως σαθρά επιχειρήματα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως μπορεί να αποδειχθεί, σε τελική ανάλυση, αντιπαραγωγικός. Αρκούσε η έκθεση ψυχραίμων επιχειρημάτων για να καταδειχθεί η ανεπάρκεια της αντιπολιτευτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το έπραξε.
Θα ήταν περιττό να ασχοληθεί κανείς με τις πολιτικές μας παθογένειες, εάν όλα αυτά δεν οδηγούσαν στη δραματική υποβάθμιση του πολιτικού λόγου και στην υπονόμευση αυτού καθαυτού του κοινοβουλευτικού συστήματος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ιδιαίτερα ερεθιστικός και αυθαίρετος στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, αλλά αντιμετωπίσθηκε από τη Νέα Δημοκρατία με αυστηρότητα, επιχειρήματα και αυτό ανέδειξε την αξιοπιστία του κοινοβουλίου...
Σε περιπτώσεις κρίσεως, ωστόσο, διαμορφώνονται ψευδείς βεβαιότητες, όπως ότι το σύστημα δεν κινδυνεύει. Το έζησαν οι Ελληνες τις παραμονές της καταλύσεως του δημοκρατικού πολιτεύματος. Σήμερα ζούμε εκ νέου την ίδια αυταπάτη. Ουδείς βεβαίως αναφέρεται στο ενδεχόμενο επαναλήψεως της οδυνηρής εμπειρίας της χούντας του 1967. Αλλά η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος ίσως αποδειχθεί απεχθέστερη ακόμη και από την οικτρή δικτατορία των συνταγματαρχών.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Πρώτοι απ' όλους πρέπει να το αντιληφθούν οι πολιτικοί της χώρας.

Δεν χρειάζεται καμιά τρόικα, κανένα νέο δάνειο, κανένα νέο μνημόνιο. Πολιτική βούληση, συντονισμός δράσης και ιεράρχηση προτεραιοτήτων είναι οι τρεις βασικοί άξονες πάνω στους οποίους μπορεί να οικοδομηθεί μία πολιτική ικανή να αλλάξει το κλίμα πρωτίστως στην περιφέρεια. Οι πολίτες, που έχουν πιεστεί οικονομικά τα τελευταία χρόνια, θα επιβραβεύσουν την κυβέρνηση που θα ασχοληθεί με τα λεγόμενα μικρά. Τα μακροοικονομικά, το όραμα για μια νέα Ελλάδα, για καλύτερες αμοιβές, μισθούς και συντάξεις είναι καλά και ορθά προβάλλονται. Δεν είναι όμως μόνον αυτά. Η καθημερινότητα είναι εξίσου σημαντική για τον καθένα, πόσω μάλλον όταν αυτή η καθημερινότητα κινδυνεύει από μια έντονη βροχή.
Με τη λήξη και αυτής της κρίσιμης διαπραγμάτευσης για τη δόση του 1,1 δισ. ευρώ και επειδή ξεκινά σε λίγες εβδομάδες η νέα χρονιά, ίσως είναι απαραίτητη αυτή η στροφή προς την καθημερινότητα. Ο Α. Σαμαράς γνωρίζει καλά τα προβλήματα, καθώς δεν είναι από τους πολιτικούς που «κλείνονται» μέσα σε ένα γραφείο. Μπορεί να δώσει τις απαραίτητες οδηγίες στους υπουργούς του και ο σχεδιασμός για τα λεγόμενα «μικρά» να ξεκινήσει άμεσα. Εάν αυτό συμβεί, τότε τα πρώτα αποτελέσματα θα είναι ορατά μέσα στο '14. Ο Ελληνας, ως γνωστόν, επιβραβεύει κυρίως την προσπάθεια. Εάν το αποτέλεσμα τον καλύψει στο τέλος, τότε ακόμη καλύτερα...
 Δεν είναι όμως μόνον αυτό το μείζον. Και πρώτοι απ' όλους πρέπει να το αντιληφθούν οι πολιτικοί της χώρας. Είτε βρίσκονται στην κυβέρνηση, είτε στην αντιπολίτευση...

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Ας ελπίσουμε...

 Οι ξένοι πιέζουν, οι φορολογούμενοι δεν έχουν άλλα λεφτά για να πληρώνουν φόρους και να ταΐζουν όλους αυτούς τους απίθανους τύπους, ενώ η κοινωνία κραυγάζει για εξυγίανση του δημοσίου τομέα. Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση αυτή, όπως και όλες οι προηγούμενες, θα αποφύγει όσο μπορεί την υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών. Διότι, όπως είναι λογικό, τα δικά της παιδιά, όπως και τα παιδιά όλων των βουλευτών και των κομματαρχών, είναι βολεμένα στο Δημόσιο. Οσο και αν προσπαθήσει όμως να αποφύγει τις αλλαγές, το πολιτικό σύστημα διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια.

Μέσα στο επόμενο εξάμηνο είτε θα έχουν προχωρήσει αυτές οι μεταρρυθμίσεις είτε θα είμαστε πλέον μπροστά σε μια ηρωική έξοδο από την ΟΝΕ.  Απίθανο να προτιμήσουμε το δεύτερο. Στη χειρότερη περίπτωση, αν δηλαδή το πολιτικό σύστημα συνεχίσει να μπλοκάρει τις μεταρρυθμίσεις, αυτό που θα μας συμβεί θα είναι ότι θα σερνόμαστε χωρίς λεφτά και χωρίς δουλειές μέχρις ότου καταλάβουν οι Ελληνες πολιτικοί τι πρέπει να κάνουν και λειτουργήσουν έστω για μία φορά υπέρ του συνολικού καλού - υπό την ασφυκτική μέχρι χυδαιότητας πολλές φορές πίεση των «κακών» ξένων. Ας ελπίσουμε...

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Η κρίση έχει βάλει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας σε κίνηση.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η κρίση έχει βάλει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας σε κίνηση. Παλιές συνήθειες και πρακτικές  αναθεωρούνται, επιχειρηματικές, ατομικές, ακόμη και οικογενειακές στρατηγικές εξελίσσονται και, κυρίως, προσπαθούν να προσαρμοστούν στα νέα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Εκεί που βασιλεύει ακόμη η ακινησία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι το πολιτικό σύστημα. Ο ίδιος ανορθολογισμός, τα ίδια μικροκομματικά κόλπα, οι ίδιες στρατηγικές προσωπικής και όχι συλλογικής επιβίωσης ζουν και βασιλεύουν.

«Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ήταν το αγαπημένο σλόγκαν του Γιώργου Παπανδρέου. Το μόνο που κατάφερε με τις παλινωδίες και τις αμφιθυμίες του ήταν να βουλιάξει ο ίδιος, παρασύροντας και την παράταξη της οποίας ηγείτο. Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠαΣοΚ, πληρώνοντας βέβαια και τις συσσωρευμένες αμαρτίες του παρελθόντος, κατέληξε σήμερα ένα μικρό κομματικό μαγαζάκι που φυλλορροεί διαρκώς. Δεν αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης ούτε καν η εκτός στενού κομματικού συμφέροντος συμβολή του στην προσπάθεια σταθεροποίησης της χώρας, με τη στήριξη της μόνης δυνατής σήμερα κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς από τους κομματικούς καρεκλοκένταυρους μια ειλικρινή τουλάχιστον προσπάθεια αναζήτησης ευθυνών, απαλλαγής από τις παθογένειες του παρελθόντος και δημιουργίας μιας νέας κομματικής ταυτότητας, που θα μπορούσε να επανασυνδέσει το κόμμα που κυβέρνησε για δεκαετίες τη χώρα με τον κορμό της δημοκρατικής παράταξης. Αντ' αυτών όμως παρακολουθούμε προσωπικές σκιαμαχίες, ανερμάτιστες προσωπικές στρατηγικές και τακτικισμούς επιβίωσης. Βουλευτές και στελέχη κατώτερα των περιστάσεων, που αδυνατούν να απογαλακτιστούν από την εξουσία που τους εξέθρεψε, που αλληθωρίζουν πολιτικά πότε προς τη μία, πότε προς την άλλη κατεύθυνση, με μόνη στόχευση την προσωπική τους επιβεβαίωση. Δυστυχώς τα ίδια φαινόμενα, οι ίδιες λογικές, επικρατούν και στο άλλο κόμμα, τη ΔΗΜΑΡ, που φιλοδόξησε να εκφράσει τον πολύπαθο χώρο της Κεντροαριστεράς...

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Και έτσι το παιχνίδι χάνεται και οι θυσίες κινδυνεύουν να πάνε χαμένες.

Στον δημόσιο τομέα οι μισθοί έχουν συμπιεστεί δραματικά και το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από ένα Δημόσιο ακόμη πιο αναχρονιστικό και αντιπαραγωγικό. Απλώς στοιχίζει λιγότερο. Είναι, όμως, αυτό το Δημόσιο που θα μπορέσει να συμβάλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση; Φυσικά και όχι. Απλώς κάποιοι καραδοκούν στη γωνία προκειμένου να το γεμίσουν με νέους κακοπληρωμένους υπαλλήλους παραμονές εκλογών. Οπως γινόταν πάντοτε. Απλώς θα γίνει η δουλειά λίγο πιο φτηνά.
Με έκπληξη ανακαλύπτουμε ότι οι οργανισμοί που θα έκλειναν το 2009 είναι ακόμη ανοιχτοί, προσφέροντας μισθούς που πληρώνει μία κοινωνία γονατισμένη. Ανακοινώνονται διορισμοί διευθυντών νοσοκομείων και οργανισμών. Σχεδόν παντού γνώριμα ονόματα .Αποτυχόντων πολιτευτών, κομματικών στελεχών που αναζητούν εναγωνίως μία καλή αργομισθία. Οπως γινόταν πάντοτε. Ισως τώρα στοιχίζουν πιο φτηνά, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα διαφέρει και πολύ από αυτό που έχουμε δει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Σίγουρα όταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μιλούν για μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να εννοούν όλα αυτά... Αποδεικνύεται, όμως, ότι αυτή τείνει να γίνει εθνική πολιτική. Δείτε την αντιπολίτευση: η θεοποίηση των «κεκτημένων» και το «συμβόλαιο με τον λαό» ότι όλα θα γίνουν όπως πριν είναι ο άλλος τρόπος με τον οποίο το σύστημα προσπαθεί να επιβιώσει.
Οι υποσχέσεις για επαναπρόσληψη όσων απολυθούν, για μισθολογική αποκατάσταση όσων σήμερα υφίστανται μειώσεις. Η δικαιολόγηση της φορολογική ανυπακοής, με το άλλοθι ότι θα βρεθούν τα λεφτά από τους πλούσιους, ο γενικευμένος ανένδοτος εναντίον των πλειστηριασμών, που έχει μετατραπεί σε άσυλο όσων μπαταχτσήδων γεύονται τα θαλασσοδάνεια σε βάρος των πολιτών που κινδυνεύουν να χάσουν το μοναδικό σπίτι τους, δεν είναι μεταρρυθμιστική πολιτική. Πολύ περισσότερο δεν είναι αριστερή πολιτική. Η απόλυτη άρνηση σε όλα απλώς διαβρώνει τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί τον μετατρέπει ασυνείδητα σε σταυροφόρο διάσωσης και επιβίωσης του «παλιού». Και έτσι το παιχνίδι χάνεται και οι θυσίες κινδυνεύουν να πάνε χαμένες. Και ο μόνος που θα έχει λόγο να χαίρεται θα είναι ο Ν. Μιχαλολιάκος και οι όμοιοί του.

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Έτσι και βρεθείς καβάλα στο άρμα του λαϊκισμού.

Υπάρχουν κάποια θέματα που έτσι κι αποφασίσεις να ασχοληθείς μαζί τους νιώθεις σαν να πασχίζεις να ισορροπήσεις πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Δεν είναι εύκολο να συμβιβάσεις διαμορφωμένες επί μια ζωή νοοτροπίες με μια πραγματικότητα που σου υποδεικνύει διαφορετικούς δρόμους και άλλες συμπεριφορές. Παράδειγμα: είσαι χαφιές ή υπεύθυνος πολίτης αν καταγγείλεις έναν φοροφυγά;
Κάποιοι το έχουν λύσει το πρόβλημα. Και είναι εύκολο έτσι και βρεθείς καβάλα στο άρμα του λαϊκισμού. Διαβάζοντας το τσιτάτο ενός από τους αρθρογραφούντες στην «Αυγή» όπου αποφαίνεται ότι «ο Στουρνάρας θέλει να μας κάνει χαφιέδες». Προφανώς δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι με την ίδια λογική μπορεί άνετα να τον χαρακτηρίσει κανείς «παπαγαλάκι των φοροφυγάδων». Και με λιγότερο αυθαίρετες προεκτάσεις από τις δικές του να αποδώσει τον χαρακτηρισμό και στο κόμμα του.
Αλλά αρκετά με τους όποιους μυαλοφυγόδικους έχουν το ίδιο εύκολες και πρόχειρες λύσεις όσο ο Τσίπρας την έξοδο από το Μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση και άλλα σχετικά παραμύθια. 

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Η εξυγίανση του Δημοσίου και η διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας αποτελούν εθνική ανάγκη.

Υστερα από δεκαετίες διακομματικής εξυπηρέτησης ημετέρων, που κατέστρεψε τη χώρα, η εξυγίανση του Δημοσίου και η διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας αποτελούν εθνική ανάγκη. Αφού αναγκαστήκαμε, δυστυχώς με τον πιο βίαιο τρόπο, να αντιληφθούμε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», πρέπει να λειτουργήσουμε με πιο αυστηρά κριτήρια που, εξ αντικειμένου, θα αποδειχθούν και κοινωνικά πιο δίκαια.
Η φοροεπιδρομή έχει ξεπεράσει κάθε όριο και είναι αντιπαραγωγική. Το ίδιο και η συνεχής μείωση των δημοσίων επενδύσεων που πλήττουν τις υποδομές, οι οποίες έχουν σαφή αναπτυξιακή διάσταση. Αντίθετα, το Δημόσιο παραμένει ένας τομέας που επιδέχεται τεράστια βελτίωση.
Μέσα στον διαστρεβλωτικό διαχωρισμό των πολιτών σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» χάνεται η ουσία, που είναι πως πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Οχι γιατί το ζητεί κάποια τρόικα, αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη εμείς. Η παροχή καλύτερων υπηρεσιών με λιγότερο κόστος εξυπηρετεί πρωτίστως τον απλό πολίτη.
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Από τις δύσκολες, καλούμαστε να επιλέξουμε αυτές που συμβάλλουν στον τερματισμό των ελλειμμάτων και στη βελτίωση της παραγωγικότητας. Απαιτείται περιστολή των σπαταλών, που εξακολουθούν να γίνονται, αν και σε πολύ μικρότερο εύρος είναι αλήθεια, εξορθολογισμός της λειτουργίας του Δημοσίου, και ναι, απολύσεις. Στοχευμένες και με απόλυτα αξιοκρατικά κριτήρια, όπως θα πρέπει να γίνονται και οι προσλήψεις στο μέλλον. Αλλά εξυγίανση χωρίς παρεμβάσεις στον αριθμό των απασχολουμένων και την όλη δομή του Δημοσίου δεν γίνεται.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Δυστυχώς με μαγκιές δεν βάφονται αυγά.

Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτός είναι ο ρόλος του Κοινοβουλίου κι αυτός είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να πέφτουν οι κυβερνήσεις. Οχι με τάγματα εφόδου που κυνηγούν, προπηλακίζουν και γιαουρτώνουν τους βουλευτές για να τους εκφοβίσουν, μεθόδους τις οποίες χρησιμοποίησαν οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του κ. Γ. Παπανδρέου.
Το πρόβλημα όμως είναι στην ουσία των λεγομένων του κ. Τσίπρα. Είναι πολύ πιθανό οι βουλευτές που θα αποφασίσουν τη ρήξη της χώρας με τους θεσμικούς δανειστές (δηλαδή τους φορολογούμενους των άλλων εταίρων) να «έχουν την πλατιά αποδοχή της λαϊκής βάσης, των τοπικών κοινωνιών και των πολιτών που τους εξέλεξαν».
Για πόσο όμως; Για δυο-τρεις μέρες, όπως έγινε και στην Κύπρο; Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θέρμη με την οποία χαιρέτισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τους βουλευτές της μεγαλονήσου, που οδήγησαν τον κυπριακό λαό στα χειρότερα: «το «όχι» της Κύπρου θα κυνηγά για πάντα τον κ. Σαμαρά και τον κ. Στουρνάρα, θα κυνηγά για πάντα τις θλιβερές φιγούρες που χτύπαγαν τα τραπέζια ουρλιάζοντας πως δεν υπάρχει «όχι», δεν υπάρχουν όροι, δεν υπάρχει αντίσταση και πρέπει να δεχτούμε ό,τι και αν μας ζητήσουν» Τέτοια «μεγαλεία» και τόση «πλατιά αποδοχή» υπόσχεται στους βουλευτές της πλειοψηφίας ο κ. Τσίπρας;
Δυστυχώς με μαγκιές δεν βάφονται αυγά. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που λέει «ναι» στα μνημόνια, είναι το γεγονός ότι ψηφίζει μέτρα τα οποία -πλην των οριζοντίων περικοπών- δεν εφαρμόζονται. Και αν είναι να πέσει αυτή η κυβέρνηση διότι διαπνέεται από παλαιοκομματικές λογικές και κρατά τη χώρα πίσω, ας τη ρίξουν οι βουλευτές της πλειοψηφίας. Οχι όμως για τους λαϊκιστικούς λόγους που επικαλείται ο κ. Τσίπρας. Στο κάτω-κάτω της γραφής και όσοι μας έφεραν ώς εδώ είχαν «την πλατιά αποδοχή της λαϊκής βάσης». Μας οδήγησαν ουσιαστικώς στη χρεοκοπία. Πρέπει τώρα να χρεοκοπήσουμε και τυπικώς;

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Ο περιορισμός της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους μειώνει την ισχύ των πολιτικών.

 Και ενώ θεωρητικά βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από την έξοδο από το μνημόνιο και την πολυπόθητη ανάκαμψη, το βήμα αυτό είναι τόσο μεγάλο για τους Ελληνες πολιτικούς που είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να το κάνουν. 

Οι αποφάσεις για τις διαρθρωτικές αλλαγές είναι τόσο αναγκαίες όσο και δύσκολες. Είναι αποφάσεις που επιβάλλονται από την τρόικα και τους Ευρωπαίους, αλλά κανονικά θα έπρεπε να τις έχουμε πάρει από μόνοι μας εδώ και δεκαετίες. Αποφάσεις όπως το κλείσιμο άχρηστων δημόσιων οργανισμών, ο περιορισμός της σπατάλης στο Δημόσιο, το άνοιγμα των επαγγελμάτων και των αγορών, η εκδίωξη των φαύλων και των τεμπέληδων από τον δημόσιο τομέα.

Και κοντά σε αυτές υπάρχουν άλλες αποφάσεις για εξορθολογισμό του κόστους στα νοσοκομεία, για εξίσωση των συντάξεων με περικοπές των υπερβολών και των προνομίων, για αύξηση της ανταγωνιστικότητας όσων ΔΕΚΟ παραμείνουν στο Δημόσιο.
Ολα αυτά θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει μόνοι μας και έτσι δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε.

Το κακό με αυτές τις αποφάσεις είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να τις πάρει. Και δεν θέλει διότι ο περιορισμός της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους μειώνει την ισχύ των πολιτικών. Παράλληλα περιορίζει τις δυνατότητες των κομματικών μηχανισμών να ελέγχουν τη δημόσια διοίκηση. 

Είναι λοιπόν αποφάσεις στις οποίες αντιδρούν και οι βουλευτές, αλλά και το σύνολο σχεδόν των κομματικών στελεχών. Φτάσαμε όμως τώρα σε μια στιγμή που η τρόικα επιμένει στη λήψη τους και το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να τις αποφύγει όπως έκανε επί τρία χρόνια επιβαρύνοντας άδικα όλους τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τις επιχειρήσεις και τους έντιμους φορολογουμένους.

Μπορεί ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο να πάρουν αυτές τις αποφάσεις; Ολα δείχνουν ότι τους είναι αδύνατον. Για να προχωρήσει η εξυγίανση του Δημοσίου χρειάζεται μια πολύ ευρύτερη πλειοψηφία στη Βουλή. Μια πλειοψηφία που ούτε υπάρχει σήμερα, ούτε είναι πιθανόν να υπάρξει. 

Για να προχωρήσουμε πρέπει όλα τα κόμματα να συνεννοηθούν και να συναποφασίσουν. Γι’ αυτό εξάλλου ακούγονται και διάφορες φωνές ότι χωρίς εκλογές μέσα από αυτή τη Βουλή ενδέχεται να υπάρξει νέα κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας. Κατά πάσα πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν θα συμφωνήσουν σε καμία απόφαση. 

Ο πρώτος διότι εκπροσωπεί όλους αυτούς τους κρατικοδίαιτους που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και θεωρεί ότι θα του δοθεί η ευκαιρία σύντομα να κυβερνήσει, το δεύτερο διότι ούτως ή άλλως διαφωνεί σε όλα. Οι υπόλοιποι επίσης δεν θα συμφωνήσουν - αλλά και να συμφωνούσαν δεν θα προσέφεραν επαρκή στήριξη στην κυβέρνηση γι' αυτές τις αποφάσεις. Εξάλλου και η ίδια η κυβέρνηση έχει δυσκολίες να τις λάβει διότι κινδυνεύει να πέσει από τους δικούς της βουλευτές.

Με λίγα λόγια, η διαπραγμάτευση που γίνεται τώρα με την τρόικα μπορεί να μην κολλήσει στις διαφορετικές εκτιμήσεις για το δημοσιονομικό κενό, στον φόρο για τα ακίνητα, ή στο ζήτημα των πλειστηριασμών, αλλά αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε σε αδιέξοδο για τα διαρθρωτικά μέτρα. Μέτρα που κανένας Ελληνας πολιτικός δεν θέλει να πάρει.