Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Οι ψευδαισθήσεις για την κρίση μάς οδηγούν στην καταστροφή.

Τώρα η χώρα βρίσκεται σε τροχιά εξόδου από την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Δύο χρόνια λιτότητας (για να επιτύχουμε το ένα από τα δύο κριτήρια εισόδου μας: έλλειμμα 3% και δημόσιο χρέος 60% του ΑΕΠ) οδήγησαν σε πρωτόγνωρη πολιτική αστάθεια που επιταχύνει τις εξελίξεις. Πετάμε στον νεροχύτη ένα από τα μεγαλύτερα κεκτημένα της μεταπολίτευσης μαζί με τα βρωμόνερά της. Οι περισσότεροι σπρώχνουν τις εξελίξεις προς τα εκεί. Δεν είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ· είναι ένα πλέγμα μικρότερων και μεγαλύτερων συμφερόντων που θίγονται από τη δημοσιονομική εξυγίανση (δεν είναι τυχαίο ότι η «Αυριανή», που «γκρέμισε τον καραμανλισμό» και αγκάλιασε τον «νεοκαραμανλισμό», υμνεί τώρα τον κ. Τσίπρα) · είναι οι συντεχνίες που πολεμούν μέχρι θανάτου της οικονομίας κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού· είναι οι απελπισμένοι που έχουν πολύ κράτος αλλά όχι και πρόνοια· είναι, τέλος, η τεράστια σύγχυση που δημιουργούν τα δελτία των οκτώ που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το έλλειμμα από το χρέος και την παραγωγή από την κατανάλωση (θεωρούν την τελευταία εχέγγυο... ανάπτυξης). Δυστυχώς στην πολιτική, όπως και στη ζωή, το ένα φέρνει τ’ άλλο. Τα γρανάζια της ιστορίας κινούνται αργά, τόσο που να δημιουργούν καταστροφικές ψευδαισθήσεις. Πώς το είπε ο κ. Στρατούλης; «Θα μας παρακαλάνε να μάς δώσουν τις δόσεις»; Η δυναμική της εξόδου της Ελλάδος από τη Ζώνη του Ευρώ είναι η συνιστώσα διάφορων δυνάμεων και ψευδαισθήσεων που κυριαρχούν στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Μπορεί, για παράδειγμα, ο κ. Τσίπρας να εννοεί ότι δεν θέλει έξοδο από το ευρώ, προτάσσοντας όμως όλα τ’ άλλα την προωθεί· έστω αθέλητα και ανοήτως. Το χειρότερο δε είναι ότι το κακό δεν θα περιοριστεί εκεί. Η χώρα αυτήν τη στιγμή είναι σαν φορτηγό με σπασμένα φρένα στον κατήφορο. Οι ψευδαισθήσεις για ισχυρή και θωρακισμένη οικονομία μάς οδήγησαν στην κρίση. Οι ψευδαισθήσεις για την κρίση μάς οδηγούν στην καταστροφή.