Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει.

Μπορεί η χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μ. Σουλτς να αποτέλεσε την αφετηρία των επαφών της νέας κυβέρνησης με τους θεσμικούς εκπροσώπους των εταίρων και δανειστών μας, αλλά ο ουσιαστικός διάλογος αρχίζει σήμερα. Η επίσκεψη και οι συνομιλίες του επικεφαλής του Eurogroup Γ. Ντάισελμπλουμ θα αποτελέσουν την ευκαιρία να γίνει μία πρώτη καταγραφή των θέσεων και των διαφορών των δύο πλευρών.
Οι διαφωνίες του κοινοτικού αξιωματούχου είναι και πολλές και σοβαρές. Ουσιαστικά είναι αντίθετος με το σύνολο των προεκλογικών εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ και με κάθε μέτρο και πρωτοβουλία που ή δεν προωθεί τις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις ή απειλεί με εκτροχιασμό τον προϋπολογισμό.
Κατά συνέπεια θα ήταν ανεδαφικά αισιόδοξη η προσδοκία για διαπίστωση σοβαρών συγκλίσεων. Εκείνο που βασικά θα επιδιωχθεί θα είναι η καταγραφή των διαθέσεων των δύο πλευρών και κυρίως οι σοβαρότερες διαφωνίες τους, από τις οποίες και θα διαφανούν τα περιθώρια ενός πραγματικά γόνιμου διαλόγου.
Και εξίσου σημαντικό θα είναι και κάτι άλλο. Το αποτέλεσμα των συνομιλιών του κοινοτικού αξιωματούχου και του Ελληνα υπουργού Οικονομικών θα μας γίνει γνωστό μέσω της κοινής συνέντευξης Τύπου την οποία θα δώσουν. Που σημαίνει ότι σήμερα θα έχουμε μία πρώτη, αλλά πολύ σαφή εικόνα του σημείου εκκίνησης του διαλόγου μέσα από τον οποίο θα κριθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις της διαφορετικής συνεργασίας που επιδιώκουμε με τον μηχανισμό στήριξης.
Είναι προφανές ότι για να φτάσει αυτή η διαδικασία σε αίσιο αποτέλεσμα θα χρειαστεί όχι μόνο η καλή θέληση και των δύο πλευρών, αλλά και η διάθεση για εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει.

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Λιγότερα λόγια


Είναι γνωστό σε όσους συχνάζουν στο Διαδίκτυο ότι το τελευταίο 48ωρο τόσο ο ανελίτης Κουίκ όσο και ο συριζαίος Παπαδημούλης «έχουν γίνει ρόμπα», κατά το κοινώς λεγόμενο, από αναρτήσεις οι οποίες θυμίζουν την οργή και την αγανάκτηση με την οποία αντιμετώπιζαν μόλις προ μηνών και οι δύο την προοπτική της κυβερνητικής συνεργασίας των κομμάτων τους. Καλό θα είναι η περίπτωσή τους να ληφθεί σοβαρά υπόψη από το σύνολο των μελών της κυβέρνησης που πριν καλά καλά ορκιστούν άρχισαν να εξαγγέλλουν πως δεν θα αφήσουν όρθιο κανένα από τα μέτρα των προκατόχων τους. Εκτός αν θέλουν να είναι οι επόμενες διαδικτυακές «ρόμπες».
Ο επί της Ναυτιλίας Δρίτσας, για παράδειγμα, που προχθές αναθεωρούσε εδώ και τώρα τη σύμβαση της Cosco, χθες την έκανε ελαφρώς γαργάρα κι ανακάλυψε τη χρησιμότητα των εμπορικών σχέσεων με τους Κινέζους. Βλέπετε, είχαν προηγηθεί οι συστάσεις του πρωθυπουργού προς τα μέλη της κυβέρνησης να σταματήσουν τις δηλώσεις γιατί το τι θα γίνει και τι όχι θα το ανακοινώσει ο ίδιος στις προγραμματικές δηλώσεις.
Ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εγκρίνει ούτε ένα «και» από τα σωστά, αμφιλεγόμενα ή και τελείως παλαβά μέτρα των μνημονιακών κυβερνήσεων. Αλλωστε, δεν συμφωνεί και με πολλά απ' όσα οι συμβατικές μας υποχρεώσεις έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης προβλέπουν. Αλλά έρχεται διαπραγμάτευση, τουλάχιστον αυτό ζητάμε. Και στις διαπραγματεύσεις δεν πηγαίνεις ζητώντας τα πάντα και αρνούμενος να προσφέρεις οτιδήποτε ή επιλέγοντας εσύ τι θα προσφέρεις.
Υπομονή, λοιπόν, κι αυτοσυγκράτηση. Απ' όλους ανεξαιρέτως. Περιλαμβανομένου και του πρωθυπουργού. Οι συστάσεις στους υπουργούς για περιορισμό των δαπανών στα υπουργεία τους μοιάζουν με τις διακηρύξεις για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Και τα ολιγομελή κυβερνητικά σχήματα. Γίνονται απ' όλες τις κυβερνήσεις και δεν πραγματοποιούνται από καμία.
Γιατί, για να μην τρέφουν ψευδαισθήσεις οι ανήκοντες στον προπαγανδιστικό μηχανισμό της κυβέρνησης, συνένωση υπουργείων δεν είναι να ομαδοποιήσεις τέσσερα ή πέντε υπουργεία. Συνένωση υπουργείων είναι να ενοποιήσεις υπηρεσίες και δραστηριότητες, να απλοποιήσεις διαδικασίες και να μειώσεις το προσωπικό. Και φυσικά, ούτε έγινε τίποτα τέτοιο, ούτε και είναι στις προθέσεις των κυβερνώντων να γίνει.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Τελικά, βγάζω το καπέλο στον Ελληνα ψηφοφόρο.

Τελικά, βγάζω το καπέλο στον Ελληνα ψηφοφόρο. Τα μοίρασε όλα πολύ σωστά. Εβαλε τους συριζαίους σαν αναστενάρηδες στα καυτά κάρβουνα με μία ευκαιρία να δείξουν τα κυβικά τους. Εδωσε «σφαλιάρα» στον Σαμαρά και τον... τελείωσε πολιτικά. Εστειλε το ΠΑΣΟΚ στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, τον Παπανδρέου στο... Χάρβαρντ και τον Βενιζέλο στα... αλώνια, πίσω από τον Βασίλη Λεβέντη. Εφερε, τέλος, μία νέα πολιτική δύναμη στην 3η θέση της πολιτικής νομιμότητας. Ισως λίγο ακόμη ψαλίδισμα στη ΧΑ που, όμως, μειώθηκε σε σχέση με το 2012, να ήταν καλύτερα. Ας μείνει, όμως, και κάτι για τη νέα κυβέρνηση.
Τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε από τον ελληνικό λαό στο σημείο που είχε φτάσει η κατάσταση με τη συγκυβέρνηση Σαμαρά; Εδωσε τη δημοκρατικά αναγκαία λύση που φαινόταν αναπόφευκτη. Και, ίσως για να αντέξουμε, μας έδωσε και ένα εξάμηνο με θέαμα, δυστυχώς, χωρίς τον... άρτο που μάλλον τελείωσε. «Πρώτη φορά Αριστερά με Καμμένο αγκαλιά» ήδη είναι το σλόγκαν των ηττημένων, αλλά κανείς δεν γελάει. Οι εξαγγελίες για πιθανές υπουργοποιήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, κυρίως, των ΑΝΕΛ στέλνουν... ρίγη σε κάθε σώφρονα πολίτη.
Στο εξάμηνο που έρχεται η νέα κυβέρνηση έχει να επιτελέσει έναν άθλο για τον οποίο δεν πείθει ότι είναι προετοιμασμένη.
Οι πρώτες κινήσεις για τη στελέχωσή της ήδη δείχνουν ότι ο δογματισμός και ο ερασιτεχνισμός δεν ήταν άδειες καταγγελίες των αντιπάλων αλλά γνήσια χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης. Και αν ο ερασιτεχνισμός «θεραπεύεται» με τον χρόνο, ο δογματισμός οδηγεί πάντα στην καταστροφή.
Είθισται μία νέα κυβέρνηση να απολαμβάνει ανοχή και από τους πολιτικούς αντιπάλους της. Για δύο λόγους αυτό δεν αναμένεται σε αυτήν την περίπτωση.
Ο πρώτος είναι ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ, με τη δομική αντιπολίτευση του «όχι σε όλα», που έφτανε και σε προσωπικές επιθέσεις, δεν έχει δημιουργήσει το στοιχειώδες απόθεμα ανεκτικότητας που θα «άξιζε» κάθε νέα κυβέρνηση.
Ο δεύτερος είναι ότι δεν υπάρχει ο χρόνος. Ηδη έχουμε γυρίσει στις αρχές του 2014 και πηγαίνουμε προς το 2010. Μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015, πάλι ο Ελληνας ψηφοφόρος θα κληθεί να δώσει την τελική πραγματική λύση. Υπομονή ως τότε και, προς το παρόν, καληνύχτα και καλή τύχη.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Στο τρένο ή στην αποβάθρα


Ως γεγονός ήταν διασκεδαστικό. Από τη μια ν' ακούς στην τηλεόραση τον Τσίπρα να διακηρύσσει αλαζονικά ότι «δεν θα συγκυβερνήσω μαζί με την τρόικα» κι από την άλλη να διαβάζεις στις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες ότι ο Ντράγκι διαμήνυσε πως «χωρίς ολοκλήρωση της αξιολόγησης δεν θα μας επιτραπεί να επιβιβαστούμε στο τρένο της ανάπτυξης και ν' απολαύσουμε τα οφέλη της ποσοτικής χαλάρωσης».
Κι όλα αυτά δύο εικοσιτετράωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες και προσέλθουμε σε μια ψηφοφορία που οι δημοσκοπήσεις φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι άνετος νικητής, αν όχι και θριαμβευτής, και πολλοί διατείνονται ότι όσο περνάνε οι ώρες τόσο η διαφορά θα μεγαλώνει. Μόνο που ο Ντράγκι δεν ψηφίζει στην Ελλάδα και οι αποφάσεις του δεν επηρεάζονται από τις επιλογές του ελληνικού λαού και τα όποια σχέδια του Τσίπρα και των συνεργα­τών του. Αυτός στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης έχει κολλήσει.
Κι εδώ είναι που οι μεγαλοστομίες του υποψήφιου πρωθυπουργού αλλά και των συνεργατών του έχουν τόση αξία όση και το χαρτί πάνω στο οποίο είναι γραμμένες. Γιατί μπορεί ακόμη και ο μετριοπαθής Σταθάκης να διατείνεται πως «δεν υπάρχει καμία τρόικα, κανένα μνημόνιο, καμία συζήτηση», αλλά εκείνο που δεν αλλάζει είναι ένα και μόνο: περισσότερο από κάθε άλλη φορά το μέλλον της Ελλάδας είναι ταυτισμένο με την τρόικα, με το μνημόνιο και με την εκπλήρωση των προϋποθέσεων που αυτό θέτει.
Η πρώτη αντίδραση του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε επιεικώς απογοη­τευτική. Διαστρέβλωσε το γράμμα και το πνεύμα των ανακοινώσεων του Ντράγκι για να τις φέρει στα μέτρα του και στα μέτρα της πολιτι­κής του. Ηταν και ιδιοτελής η προσπά­θειά του. Αυτοπροβλήθηκε ως ο ηγέτης της προσπάθειας να χτυπηθεί η λιτότητα όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σ' όλη την Ευρώπη. Μόνο που ο ρόλος αυτός «κλείστηκε» ήδη από άλλον. Το σάλπισμα αλλά και τα όπλα για τον τερματισμό της λιτότητας δόθηκαν από τον Ντράγκι. Και το ερώτημα για μας είναι αν και κατά πόσο θ' ανεβούμε στο τρένο. Αγκαλιά πάντα με την τρόικα και εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις μας. Ή μένοντας υπερηφάνως στην αποβάθρα να του κουνάμε το μαντίλι.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω


H κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση της Μεταπολίτευσης φαίνεται πως δεν έτυχε της προσοχής που της άξιζε και οι πολίτες μάλλον χαλαρά, ως να επρόκειτο για μια συνήθη διαδικασία, θα προσέλθουν στις κάλπες χωρίς να έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κρίνεται. Λίγο οι χαοτικές καμπάνιες των κομμάτων, λίγο η απουσία διαλόγου μεταξύ των αρχηγών αλλά και η ροπή των πολιτών στις ευχάριστες υποσχέσεις των λαϊκιστών φθάνουμε στις εκλογές χαρωπά και ανέμελα σαν η υπόθεση να αφορά σε κάποιους άλλους γενικώς.
Από τη Δευτέρα όμως τα πράγματα θα αποκτήσουν την πραγματική τους διάσταση και με την ταχύτητα του φωτός θα αποκαλυφθεί πως δεν είναι έτσι, επειδή έτσι νομίζουμε. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος την επομένη των εκλογών η χώρα οφείλει να απαντήσει στους εταίρους και δανειστές πότε και πώς θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση που βρίσκεται σε εκκρεμότητα προκειμένου να προχωρήσουμε στα επόμενα βήματα. Αυτοί που κρατούν τα κλειδιά του ταμείου δεν ενδιαφέρονται για τις προεκλογικές παρόλες του εγχώριου πολιτικού συστήματος.
Απευθύνονται στις ελληνικές Αρχές από θέση ισχύος έτσι και αλλιώς, αναμένοντας μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, όχι πέραν των ολίγων εβδομάδων, να κλείσει ο κύκλος της συζήτησης. Εδώ δεν χωρούν υπεκφυγές και παραμύθια. Συμφωνία σημαίνει μέτρα και δεσμεύσεις στο ακέραιο, που μεταφράζονται σε μερικά δισ. ευρώ για τα επόμενα δύο χρόνια.
Βεβαίως υπάρχει και η επιλογή του «αντάρτικου», με τη διαφορά ότι τότε κλείνουν οι στρόφιγγες της χρηματοδότησης και η εμπειρία της Κύπρου μάς δείχνει τον δρόμο. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί η κατάρρευση των εσόδων, τα ταμειακά διαθέσιμα για τις εσωτερικές ανάγκες του κράτους φθάνουν το πολύ έως τις πρώτες ημέρες του Φεβρουαρίου.
Κάπου εκεί τελειώνουν τα ψέματα και αρχίζει η... Αποκάλυψη για όλους και για όλα. Τότε όμως θα είναι αργά για εκείνους που θα έχουν κάνει την επιλογή τους την Κυριακή χωρίς να σκεφθούν ότι ακολουθεί η Δευτέρα, καθώς, ως γνωστόν, μετά την απομάκρυνση από την... κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Θα υποστούμε τα οφέλη ή τις συνέπειες των επιλογών μας και όπως συμβαίνει συνήθως στη ζωή ο... αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω, κυριολεκτικώς και όχι όπως θέλει η χριστιανική παραβολή, που υμνεί τη μεταμέλεια και τη σωφροσύνη.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

ΣTH ΔΕΞΑΜΕΝΗ των «αναποφάσιστων»...

ΣTH ΔΕΞΑΜΕΝΗ των «αναποφάσιστων»  «κλειδί» για το τελικό αποτέλεσμα, στρέφονται τα κομματικά επιτελεία για να αλιεύσουν ψήφους.

Οσο πλησιάζει η κρίσιμη ώρα της κάλπης το προεκλογικό θερμόμετρο ανεβαίνει και στο παιχνίδι κυριαρχούν υποσχέσεις και διλήμματα, χωρίς όμως να δίνονται στους πολίτες πειστικές απαντήσεις για όλα εκείνα τα καυτά προβλήματα που παραμένουν άλυτα και τα οποία εμποδίζουν τους ψηφοφόρους να επιλέξουν το κόμμα στο οποίο θα εμπιστευτούν το μέλλον της χώρας και το δικό τους. 

Οι κομματικοί επιτελείς αναζητούν τον δρόμο που οδηγεί στη νίκη. Εφευρίσκουν νέα τεχνάσματα ή ανασύρουν παλαιές πρακτικές με ανέξοδα συνθήματα, χωρίς όμως να κατορθώνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των πολιτών.

Οι «αναποφάσιστοι» απαιτούν από όλους τους πολιτικούς σεβασμό, ειλικρίνεια και εντιμότητα. Απαιτούν λόγο σοβαρό και σταθερό, που δεν θα μεταβάλλεται ανάλογα με το ακροατήριο και τις συγκυρίες. Απαιτούν καθαρά μηνύματα και όχι σειρήνες παραπλάνησης, που μοναδικό στόχο έχουν την αύξηση των ποσοστών.

Οι διεκδικητές της εξουσίας δεν πρέπει να αγνοούν ότι όσοι προστίθενται την τελευταία στιγμή στους ψηφοφόρους τους είναι οι ίδιοι που θα αλλάξουν το πολιτικό κλίμα με το πρώτο στραβοπάτημα της όποιας κυβέρνησης.

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Η αλαζονεία κυριαρχεί. Και οι αλαζόνες παγίως γίνονται παρένθεση.

 Τα δύο πρώην κυρίαρχα κόμματα ήταν «σε κατάσταση παρακμής». Ηταν γυμνά σε στελεχικό δυναμικό. Είχαν αδύναμες ηγεσίες. Είχαν απέναντί τους προβλήματα που υπερέβαιναν τις δυνάμεις τους. Είχαν φθαρμένη εικόνα. Αντιμετώπιζαν μεγάλες προκλήσεις. Στη μάχη τού μη χείρον είχαν απέναντί τους έναν πολιτικό που «εκφράζει κάτι διαφορετικό στο ρυτιδιασμένο πολιτικό τοπίο». Αν ο Τσίπρας δεν κάνει το μεγάλο λάθος, θα επωφεληθεί από την αναπόφευκτη φθορά της κυβέρνησης ανατρέποντας το σημερινό εύθραυστο κομματικό τοπίο». Τα δύο παρακμιακά κόμματα έστρωσαν, έκτοτε, το χαλί στον Τσίπρα πανηγυρικά. Και αυτός έγινε μετριοπαθέστερος και καθησυχαστικός.
Αν κερδίσει ο Τσίπρας, και η δική του νίκη κινδυνεύει να είναι εύθραυστη. Διότι θα στηρίζεται σε αρνητική ψήφο. Μπορεί να μην τρομάζει, όμως δεν προκαλεί εμπιστοσύνη. Απλώς οι ψηφοφόροι θα αποδοκιμάσουν τους «άλλους», που τους προκαλούν πλέον απέχθεια. Θα τον δοκιμάσουν με μύριες επιφυλάξεις. Υπέρ του λειτουργεί ότι δεν έχει «κυβερνητικό παρελθόν». Οτι βρίσκεται «εκτός του συστήματος εξουσίας». Την Κυριακή, η πλειοψηφία είναι πολύ πιθανό να γυρίσει σελίδα. Το ξεκίνημα του Τσίπρα θα κρίνει αν μια τυχόν νίκη του θα είναι πύρρειος ή όχι.
Το πρώτο που πρέπει να αποφύγει πάση θυσία είναι να κυβερνήσει μόνος του. Είτε κερδίσει αυτοδυναμία, είτε όχι, οφείλει να διαμορφώσει μια συμμαχική κυβέρνηση με πολιτικούς του «μεσαίου χώρου». Μόνο έτσι θα ισορροπήσει τιθασεύοντας την «παιδική ασθένεια του αριστερισμού», που υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα έλεγε ο Λένιν. Μόνο έτσι θα πείσει την κοινή γνώμη ότι επιδιώκει το εύρος και όχι την περιχαράκωση. Επίσης, η κυβέρνησή του οφείλει να συμπεριλάβει, αδογμάτιστα, ικανούς εκτός των κομματικών τειχών. Ολα τα παραπάνω είναι απολύτως αυτονόητα. Τα αυτονόητα βεβαίως συχνά αγνοούνται. Η αλαζονεία κυριαρχεί. Και οι αλαζόνες παγίως γίνονται παρένθεση.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

«Λεπτομέρειες»


Τελικά κάτι στο DNA μας πρέπει να φταίει. Γιατί άλλη εξήγηση δεν υπάρχει. Φτάσαμε ως κράτος στην άκρη του γκρεμού επειδή ξοδεύαμε λεφτά που δεν είχαμε και ζούμε ως πολίτες (στην πλειονότητά μας) επί πέντε χρόνια αναγκασμένοι να μετράμε και το τελευταίο ευρώ, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να καταπίνουμε αμάσητο το κάθε παραμύθι που μας σερβίρεται.
Το είδατε το διαφημιστικό του ΣΥΡΙΖΑ για τη φορολογία; Ωραία και ευχάριστα αυτά που λέει. Στα 12.000 ευρώ το αφορολόγητο και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Βέβαια ο νέος φόρος ακίνητης περιουσίας κάτι θα αποδώσει, αλλά η τρύπα που θα μείνει θα είναι τεράστια και θα προστεθεί στις άλλες τρύπες που δημιουργούνται από τα χουβαρνταλίκια του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη αλλά και τα επόμενα. Και μιλάμε για τρύπες που θα μας προκύψουν από τον Μάρτη και μετά.
Υπάρχει, όμως, και αντίδοτο, μας λένε. Γιατί το σχέδιο προβλέπει και έσοδα. Από τη φοροδιαφυγή, από το λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων, από τη λίστα Λαγκάρντ, από τους εκατοντάδες που έβγαλαν λεφτά σε ξένες τράπεζες μετά το 2010, από τις offshore εταιρείες και πάει λέγοντας. Κι εδώ δεν μιλάμε για «τρύπες», αλλά για πακτωλό χρυσού έτσι και το φοροκυνηγητό αποδώσει.
Μόνο που υπάρχει μία «λεπτομέρεια» την οποία οι οικονομικοί εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν συνεκτιμήσει. Διότι οι δαπάνες θα είναι πολλές, άμεσες και πιεστικές, ενώ τα έσοδα θα είναι στην καλύτερη περίπτωση μελλοντικά και στη χειρότερη θεωρητικά. Εκτός κι αν ζουν σε άλλον κόσμο και αγνοούν ότι οι έλεγχοι, οι καταλογισμοί και η εξάντληση των ένδικων μέσων θέλουν χρόνο, πολύ χρόνο. Τόσο χρόνο ώστε δεν ξέρω αν, όταν αρχίσει η προσπάθεια να αποφέρει έσοδα, θα υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα υπάρχει και η Ελλάδα όπως την ξέρουμε.
Γιατί, βλέπετε, δεν είναι μόνο οι ετεροχρονισμένης απόδοσης οικονομικοί υπολογισμοί, είναι και η διαπραγμάτευση που θα προηγηθεί. Κι όπως ευθαρσώς δήλωσε σε συνέντευξή του ο επί του Τύπου αρμόδιος του ΣΥΡΙΖΑ Σκουρλέτης, «δεν μας ενδιαφέρει η συνέχιση του παρόντος προγράμματος». Που σημαίνει πως αν και η άλλη πλευρά προσέλθει με ανάλογα μυαλά στον διάλογο, κλάφ' τα Χαράλαμπε.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015


Νίκος Κωνσταντάρας ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

Αδιαφορία ή άγνοια κινδύνου;

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
​Η πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, εάν κερδίσει τις εκλογές, να διαπραγματευθεί τη μείωση του χρέους με τους ξένους δανειστές, γεννά πολλά ερωτήματα ως προς την πιθανή κατάληξη της διαδικασίας. Αυτό δεν θα κριθεί μόνο από τη διάθεση των εταίρων να αλλάξουν τα συμπεφωνημένα, αλλά και από τη διαπραγματευτική δεινότητα της ελληνικής αντιπροσωπείας. Εάν κρίνουμε απ’ όσα έχουμε δει στην πολιτική μας σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες, η ελληνική πλευρά θα έχει σοβαρότατο μειονέκτημα – θα αντιπροσωπεύει μια πολιτική κουλτούρα που δεν κατέχει την τέχνη της διαπραγμάτευσης, της συναίνεσης και του συμβιβασμού.

Οι ρίζες αυτού του κακού είναι βαθιές. Ο προηγούμενος αιώνας σημαδεύτηκε από διχόνοια και εσωτερικές συγκρούσεις τις οποίες ο λαός πλήρωσε με το ακριβότερο τίμημα. Η Ελλάδα τότε ήταν μικρή και αδύναμη, με λιγοστούς πόρους· η ανάγκη και ο φόβος υπέθαλπαν τη σύγκρουση και συσπείρωση των ανθρώπων σε ομάδες που έβλεπαν τους υπόλοιπους σαν εχθρούς που επιβουλεύονταν την ίδια μικρή πίτα. Το δυστύχημα είναι ότι οι πρόσφατες δεκαετίες σπάνιας και πολύτιμης ευημερίας δεν έγιναν αφορμή για αλλαγή νοοτροπίας. Αντιθέτως, η αίσθηση ότι υπήρχαν χρήματα και ευκαιρίες για όλους ενθάρρυνε ακόμη περισσότερο κάθε ομάδα να πιέζει για τα περισσότερα προνόμια χωρίς να λογαριάζει το κόστος που θα πλήρωνε η υπόλοιπη κοινωνία – επειδή, για πρώτη φορά, φαινόταν ότι υπήρχαν χρήματα για όλους.

Σε αυτό το κλίμα της μεταπολίτευσης, της ανάπτυξης και της ευημερίας ανδρώθηκαν οι νεότεροι πολιτικοί μας. Ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1974 με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και γαλουχήθηκε σε ένα κλίμα όπου ήταν αυτόματη η μαξιμαλιστική απαίτηση κάθε οργανωμένης ομάδας για δικαιώματα και προνόμια. Και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία πολιτικοί είναι προϊόντα του συστήματος της μεταπολίτευσης, όπου δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία χωρίς να αναγκάζονται να διαπραγματευτούν με εταίρους για τον σχηματισμό συνασπισμών, χάρη σε εκλογικά συστήματα που εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία. Ετσι, τα στελέχη και οι οπαδοί των μεγάλων κομμάτων, αλλά και των μικρών, έμαθαν να απαιτούν τα πάντα – οι μεν επειδή γνώριζαν ότι θα ερχόταν η σειρά τους να χαρούν την εξουσία, οι δε επειδή δεν κινδύνευαν να μολύνουν τις ιδεολογίες τους με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης αλλά με την κριτική τους επηρέαζαν την πολιτική των «γενναιόδωρων» μεγάλων κομμάτων. Κυβερνητικοί, αντιεξουσιαστές και ουτοπιστές ζούσαν σε παράλληλους κόσμους, όπου φαινόταν ότι οι πράξεις δεν είχαν κόστος, όπου ο καθένας μπορούσε να έχει αυτά που ήθελε.

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ έχει εξαερωθεί και η Νέα Δημοκρατία έχει πληγεί βαρύτατα από το κόστος της διακυβέρνησης στα δύσκολα χρόνια της βίαιης προσαρμογής. Ο κάποτε ισχνός ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις, συσπειρώνοντας κάθε τάση ιδεολογικής «καθαρότητας» και πολλά ρεύματα διαμαρτυρίας. Εχει υιοθετήσει την αλαζονεία των κομμάτων εξουσίας (όπως αυτοαποκαλούνταν αυτάρεσκα η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ). Ολα αυτά θα τον δυσκολέψουν να αντιμετωπίσει έναν κόσμο όπου οι ψηφοφόροι χρειάζονται ανακούφιση και ελπίδα, όπου οι ξένοι δανειστές απαιτούν συνέχιση του προγράμματος χρηματοδότησης σε αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεων.

Η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιγραφή του ναρκισσισμού των παλαιότερων μεγάλων κομμάτων, τα οποία δεν είχαν καμία ανάγκη να συμβιβαστούν ούτε μεταξύ τους ούτε με δανειστές και εταίρους. Οταν αναγκάστηκαν να συνεργαστούν, οι συμφωνίες τους δεν ήταν προϊόντα μακράς συζήτησης και συμβιβασμού αλλά βιαστικές και πρόχειρες, με αποτέλεσμα να προκύπτουν συνεχώς προβλήματα και τριβές μεταξύ των κυβερνητικών συμμάχων. Επίσης, οι διαπραγματεύσεις με τους ξένους εταίρους έδειχναν την τραγική έλλειψη πείρας της ελληνικής πλευράς. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, υπάρχει κι άλλος ένας ανησυχητικός οιωνός: ενώ η ηγεσία του δεν διστάζει να συγκρουστεί με άλλα κόμματα και δηλώνει ότι θα τηρήσει σκληρή στάση εναντίον των δανειστών, αντιμετωπίζει τις εσωτερικές έριδες μεταξύ των συνιστωσών του με τη γνωστή ελληνική μέθοδο – κάνει ότι δεν τις βλέπει. Ούτε εκεί δείχνει κάποια διαπραγματευτική ικανότητα.

Η μεγαλύτερη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι ότι ενώ κάθε πολίτης διαπραγματεύεται μονίμως πλέον με την ανάγκη και το χρέος, και χρειάζεται κυβέρνηση με νέους ανθρώπους, νέες ιδέες και άλλες συμπεριφορές, το κόμμα που υπόσχεται ανατροπή μιμείται πιστά όσα οδήγησαν στο αδιέξοδο. Από αδιαφορία ή άγνοια κινδύνου;

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Λαχειοφόρος... κάλπη

Λαχειοφόρος... κάλπη
Χωρίς αμφιβολία για πρώτη φορά ο λαός καλείται να ψηφίσει μέσα σε τόσο θολό τοπίο. Την απόφαση του ψηφοφόρου εκβιάζουν δύο τάσεις. Να επιλέξει αυτό που ήδη έχει (και έχει μια κυβέρνηση βραδυπορούσα, αμήχανη και υπάκουη στους δανειστές) ή να τα παίξει όλα για όλα σε μια ζαριά και ό,τι προκύψει; Ενδεχομένως κάποιοι έχουν τον ηρωισμό της αξιοπρέπειας χάριν της οποίας θυσιάζουν ή διακινδυνεύουν τα τελευταία υλικά αγαθά που μας προσφέρει η συμμόρφωσή μας στους απαιτητικούς ή τοκογλύφους δανειστές και κάποιοι έχουν την αποκοτιά να πιστεύουν ότι θα... πηδήξουν από τον έβδομο όροφο και θα σταθούν όρθιοι.
Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, (μην τους κατηγορείτε) και είναι βλακώδες να εμπιστευόμαστε εξ ολοκλήρου τη ζωή μας σε αυτούς εντελώς στα τυφλά. Θα πρέπει ο καθένας να σκεφτεί αν είναι προτιμότερος ο δυσάρεστος κυβερνήτης ή εκείνος που δεν βλέπει καμιά δυσκολία στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας και ότι αρκεί να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι των δανειστών και θα τα καταφέρει... να γυρίσει πίσω με σπασμένο χέρι! Η ψήφος έχει συνέπειες και όλοι πρέπει να πάμε στις κάλπες, έστω με μισή καρδιά.
Εχουμε το δημοκρατικό καθήκον να το πιούμε το ποτήρι των συνεπειών με το χέρι μας και όχι να αφήσουμε να μας το κεράσουν άλλοι.
Στην αρχαία Αθήνα οι πολίτες υποχρεώνονταν να ψηφίζουν. Μάλιστα πριν από τη σύγκληση της Εκκλησίας του Δήμου στην Πνύκα περιέρχονταν δούλοι στην αγορά, κρατώντας μια φρεσκοβαμμένη τριχιά από άκρη σε άκρη του δρόμου, ωθώντας τους αμελείς και αμέτοχους στα κοινά πολίτες που χαζολογούσαν να κατευθυνθούν προς την Πνύκα.
Οποιον έβαφε το σκοινί τιμωρούνταν με μεγάλο πρόστιμο! Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, εκτός από κρίσιμες, είναι και ενδιαφέρουσες από άλλες απόψεις. Θα βυθομετρήσουν την αντίληψη του λαού να επιλέγει σωτήρες με αφελή κριτήρια ή όχι. Θα είναι διδακτικές και εκδικητικές, γιατί αμέσως θα φανεί το αποτέλεσμα της λαχειοφόρου αγοράς αν ο λαός τράβηξε τον τυχερό αριθμό που θα τον σώσει. Αυτομάτως θα αποδειχτεί ότι η πολιτική κληρωτίδα της σημερινής Ελλάδος δεν έχει μέσα κανένα τυχερό αριθμό. Ολοι χάνουν!
Το δίδαγμα αυτό θα μας κρατήσει σε περίσκεψη ως τις επόμενες εκλογές όπου όλα θα έχουν ξεχαστεί.

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Η Βαβέλ του Σύριζα

Ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές ο ορίζοντας  με τις εξαγγελίες και τους στόχους των κομμάτων σε κρίσιμα θέματα οικονομικής πολιτικής όχι μόνο παραμένει θολός, αλλά η σύγχυση επιτείνεται. Ιδιαίτερα από την πλευρά του Σύριζα, του κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις παρατηρείται ένα πραγματικό κομφούζιο με αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις στελεχών του, με αποτέλεσμα οι πολίτες να μην μπορούν να έχουν μια ξεκάθαρη εικόνα  για το τι θα περιμένουν.

Είτε πρόκειται για τον ΕΝΦΙΑ, είτε για τους φορολογικούς συντελεστές,είτε για τη ρευστότητα της οικονομίας και τις δόσεις που καθυστερούν από τους  δανειστές μας,εκπέμπεται μια αντιφατική εικόνα, που ούτε τη στρατηγική του ίδιου του κόμματος εξυπηρετεί, ούτε το γενικότερο κλίμα στην οικονομία.

Καλώς ή κακώς η σοβαρή πιθανότητα ανάληψης της εξουσίας από ένα κόμμα τής αριστεράς, δημιουργεί σε ένα τμήμα τουλάχιστον της κοινής γνώμης, αλλά και σε ευρωπαίους εταίρους, ερωτηματικά για το πως ακριβώς θα διαχειριστεί μια σειρά κρίσιμα προβλήματα της οικονομίας.

Και αυτή η Βαβέλ υποσχέσεων και πολιτικών  που παρατηρείται, είναι αναπόφευκτο να προκαλεί περισσότερες απορίες και ερωτηματικά.

Είναι προς το συμφέρον της χώρας, αλλά  και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να μπει φρένο στις αντιφατικές δηλώσεις, ξεκαθαρίζοντας το τοπίο και δίνοντας σαφείς απαντήσεις  για τα κρίσιμα θέματα που απασχολούν τους πολίτες.

Οι εύκολες  και επιπόλαιες προεκλογικές υποσχέσεις, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις στο παρελθόν και ιδιαιτέρως σε αυτή την περίοδο της κρίσης, δεν ωφέλησαν κανένα απλώς διόγκωσαν την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Ένα κόμμα της αριστεράς που διεκδικεί την εξουσία,διακηρύσσοντας ότι θέλει να αλλάξει τα κακώς κείμενα χρόνων,δεν μπορεί να χρησιμοποιεί μεθόδους παλαιότερων εποχών, για να προσελκύσει ψηφοφόρους.

Οφείλει να γνωρίζει ότι αυτή την πρακτική θα την βρει πολύ γρήγορα μπροστά του, με οδυνηρές συνέπειες για όλους, όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη και παλιότερη ιστορία.

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Η γλώσσα της εξουσίας

Η γλώσσα της εξουσίας
Η γλώσσα της εξουσίας υποτιμώντας τους πολίτες επιδιώκει τη μετατροπή τους σε «εξαπατημένους παλιάτσους» παραμορφώνοντας τις λέξεις και την πραγματικότητα. Με δογματικότητα και απολυτότητα επιδιώκει να μηδενίσει την κριτική σκέψη μέσα από τη χρήση εννοιών με φορτισμένο περιεχόμενο, όπως πατρίδα, έθνος, αλλά και ΕΕ, σταθερότητα, ανάπτυξη κ.λπ. Η καταιγιστική προπαγάνδα για τον μονόδρομο της ΕΕ σε συνθήκες σκληρής δεσποτείας και βαρβαρότητας που έχουν οδηγήσει στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και εξαθλίωσης του λαού αποσκοπεί στην ολοκληρωτική χειραγώγησή του.
Ειδικότερα η ΝΔ, ο βασικός πόλος της συγκυβέρνησης, κλιμακώνει τα εκβιαστικά διλήμματα στο όνομα της σταθερότητας και της ομαλότητας διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, προετοιμάζοντας το έδαφος για να συνεχίσει την πολιτική της λιτότητας και την ενίσχυση της επιτήρησης και της διατήρησης ενός νεοαποικιακού καθεστώτος. Η ραγδαία φτωχοποίηση του λαού σε συνδυασμό με την κονιορτοποίηση βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας παρουσιάζεται ως «success story», «το μεγαλύτερο νοικοκύρεμα κράτους που έχει γίνει ποτέ στην Ιστορία». Με την επίκληση στο συναίσθημα και την έξαρση της κινδυνολογίας επιδιώκει να εκβιάσει και να εκφοβίσει σπέρνοντας τον τρόμο για την επερχόμενη «χρεοκοπία» εάν χάσει τις εκλογές, υιοθετώντας μια αντικομμουνιστική ρητορική της μετεμφυλιακής περιόδου συνοδευόμενη από ρατσιστικά παραληρήματα και την ατζέντα της ακροδεξιάς, αποδίδοντας στον ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηριστικά που δεν έχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που από τους πολιτικούς του προγόνους ομνύει νυχθημερόν στο όνομα της ΕΕ αποσιωπώντας την πολύπλευρη εξάρτηση της χώρας και διακηρύττει υπέρ της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και ότι «δεν σκοπεύει να προβεί σε μονομερείς ενέργειες» και έχει «προτάσεις επωφελείς για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη», αναγορεύεται από την προπαγάνδα της ΝΔ σε αντισυστημική και «αντιευρωπαϊκή» δύναμη.
Από την άλλη, οι προσδιορισμοί και οι αναφορές στην «κυβερνώσα Αριστερά», στην «Αριστερά της ευθύνης» και άλλα, αποκρύπτουν τον πραγματικό ρόλο της Αριστεράς, που δεν είναι ο εξωραϊσμός του καπιταλισμού αλλά η ανατροπή του.
Πέρα από τους μύθους που προβάλλει η γλώσσα της εξουσίας και κάθε «αριστερή» προπαγάνδα, η αλήθεια είναι ότι οι επερχόμενες εκλογές δεν μπορούν να δώσουν λύση στα μεγάλα προβλήματα. Λύση μπορεί να δοθεί μόνο με τη συγκρότηση ενός παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και ανατροπής της πολιτικής της εξάρτησης και της φτώχειας που εκπορεύεται από την ΕΕ και τα κέντρα εξάρτησης της χώρας που ασκούν την πραγματική εξουσία ανεξάρτητα από τους κυβερνητικούς διαχειριστές.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Στην Ελλάδα βρήκαμε τον δικό μας, παραδοσιακό, τρόπο να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Την ίδια ώρα στην Ελλάδα βρήκαμε τον δικό μας, παραδοσιακό, τρόπο να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Εμείς δεν χρειαζόμαστε αλλόθρησκους τζιχαντιστές, τα καταφέρνουμε καλά με τις εκλογές. Ο,τι και να βγάλουν οι κάλπες, η Ελλάδα μπαίνει στην εποχή της αναταραχής και ανασφάλειας ξέπνοη, χωρίς δυνάμεις, έχοντας ξοδέψει και τα πρώτα ελάχιστα σημάδια ανάκαμψης μετά την πεντάχρονη τραγωδία. Σαν τρελό φορτηγό με σπασμένα τα φρένα, η Ελλάδα, σχεδόν 100 χρόνια μετά, ετοιμάζεται για άλλη μία ιστορική καταστροφή, δικιάς της κατασκευής.
Δέκα δισ. έτοιμων επενδύσεων σταμάτησαν ξαφνικά περιμένοντας «τις εκλογές». Οι πολίτες σταμάτησαν να πληρώνουν τις οφειλές τους. Χρήματα πέταξαν σαν αποδημητικά πουλιά σε άλλες χώρες. Η συμφωνία με τους εταίρους κατάντησε κουρελόχαρτο που ο ένας δεν τόλμησε να ψηφίσει και ο άλλος θέλει να σκίσει, την ίδια ώρα που υπόσχεται τον ουρανό με τ' άστρα. Και όταν τον ρωτούν «μα πώς θα τα πληρώσετε όλα αυτά» απαντάει σείοντας την υπόσχεση ή απειλή (;;) της «διαπραγμάτευσης».
Θα διαπραγματευτούν οι Μάγοι με τη Μέρκελ, με τον πληγωμένο Ολάντ, τον ετοιμόρροπο Ρέντσι και τα άλλα τα παιδιά, που έντρομοι ψάχνουν για τον δολοφόνο «στο σπίτι τους» και δουλειές για τα δικά τους παιδιά. Και αν δεν «κάτσει»;; Την ώρα που ο αποπληθωρισμός θεριεύει, το όλο γεωπολιτικό σύστημα τρίζει, η Ρωσία τη μία βρυχάται και την άλλη τρικλίζει και η μάχη του πετρελαίου έχει αλλάξει το παιχνίδι. Λέτε με αυτές τις συνθήκες να «σκάει» ιδιαίτερα η Μέρκελ, ο Ολάντ και ολόκληρη η Ευρωζώνη αν η Ελλάδα αποφασίσει να «αυτοκτονήσει»;;;
Οπότε, ψηφίστε άφοβα, ό,τι σας κάνει κέφι. Με θυμό ή φόβο, με δίψα για εκδίκηση, μόνοι μας θα πέσουμε πάλι στην αφάνεια στην οποία είχαμε συνηθίσει μέχρι πριν από λίγες 10ετίες. Με τη δραχμούλα μας αγκαλιά, περήφανοι, ωραίοι και... φτωχοί, πάλι, όσοι απομείνουν σε αυτή την άκρη της γης.

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Οι τέσσερις που έγιναν έξι...


Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, η πράξη θα δείξει αν ισχύει το ένα ή το άλλο, αλλά εκείνο που δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση είναι ότι ποτέ άλλοτε πολιτικό κόμμα δεν είχε τόσα και τόσο προβεβλημένα στελέχη σ' έναν και τον αυτό χώρο -για την ακρίβεια, την οικονομία- όσο ο ΣΥΡΙΖΑ. Παραθέτω ονόματα: Δραγασάκης, Σταθάκης, Μηλιός, Τσακαλώτος, Βαρουφάκης και Λαπαβίτσας.
Ομολογώ ότι δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν και πόσο μετράνε ως επιστήμονες, αλλά εν προκειμένω το ζητούμενο δεν είναι οι τίτλοι σπουδών τους και το συγγραφικό τους έργο. Εκείνο που πρωτίστως ενδιαφέρει είναι η δυνατότητά τους να συμβάλουν στη διαμόρφωση μιας οικονομικής πολιτικής που θα μας προστατεύσει από περιπέτειες και θα περιορίσει το μνημονιακό κόστος.
Κι εδώ είναι που έχω τις απορίες μου. Ολος ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτους τον Τσίπρα και τον Δραγασάκη, προπαγανδίζουν το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αλλά ο Λαπαβίτσας αποφαίνεται ότι οικονομικά δεν βγαίνει. Η αίσθηση που προγραμματικά καλλιεργείται για την «επόμενη μέρα» είναι ότι θα πάμε καλύτερα, αλλά ο Βαρουφάκης επανειλημμένα έχει επισημάνει ότι εκείνο που πρέπει να υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «αίμα και θυσίες». Κι αυτά χωρίς να χρειαστεί να αναφερθούμε στις προσεγγίσεις του μετριοπαθούς Σταθάκη και του σκληρού Μηλιού.
Κι έχουμε τώρα και το πρόβλημα των ομολόγων του Μαρτίου και τον τρόπο της αποπληρωμής τους. Ο Τσίπρας διαβεβαίωσε ότι θα τα πληρώσουμε και μπράβο του. Αλλά όπως πάντα συμβαίνει όταν οι συριζαίοι αναφέρονται σε χρήματα, εύλογα τίθεται ο προβληματισμός ως προς την πηγή της προέλευσής τους. Κι εδώ τα πράγματα μπλέχτηκαν. Ο Τσίπρας είπε ότι θα εκδώσει έντοκα γραμμάτια όπως κάνει και η σημερινή κυβέρνηση, και ο Χαρδούβελης και το υπουργείο Οικονομικών απάντησαν ότι δεν γίνεται γιατί η ΕΚΤ θα διακόψει τη ρευστότητά μας αν δεν συνεχίσουμε να υπαγόμαστε σε κάποιο πρόγραμμα.
Η ανταπάντηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να μιλήσει για «πολιτική απρέπεια» και να κατηγορήσει το υπουργείο Οικονομικών ότι «δεν έχει δικαίωμα να παρεμβαίνει στις εκλογές». Αλλά για τα ομόλογα δεν γίναμε σοφότεροι. Τη στιγμή που το κόμμα διαθέτει αφθονία ειδικών. Δεν θα μπορούσαν ένας ή δύο από τους τόσους να μας διαφωτίσουν; Και να προστατεύσουν και το κύρος του αρχηγού τους;

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Προφανώς αυτό μας αξίζει.

Με δεδομένο ότι η νέα Βουλή θα αποτελείται από νέα πρόσωπα σε ποσοστό που θα ξεπερνά ενδεχομένως και το 50%, ουδείς μπορεί να υπολογίσει από τώρα τι ακριβώς μας επιφυλάσσει η κάλπη. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο καιροσκοπισμός και ο αμοραλισμός ικανού αριθμού πολιτικών είναι ένα θλιβερό φαινόμενο για τα πολιτικά ήθη της χώρας. Οριακές μετακινήσεις είχαμε πάντα, όπως και παλιννοστήσεις, αλλά όχι τόσο μαζικές μετακινήσεις και ετερόκλητες συμμαχίες που ευτελίζουν τα πάντα.
Κυρίες της πολιτικής αλλάζουν κόμματα όπως αλλάζουν την κόμμωσή τους και βρίσκουν εύκολα στέγη για να στεγάσουν τις... πολιτικές τους αναζητήσεις χωρίς καμιά εξήγηση και χωρίς ίχνος ντροπής ή έστω μίας κάποιας δικαιολογίας. Γυρολόγοι πολιτευτές, που μέσα σε τρία χρόνια έχουν περάσει από τέσσερα κόμματα και έχουν «προσκυνήσει» αρχηγούς και αρχηγούς, ξαφνικά ανακαλύπτουν το φως το αληθινό και θέλουν να μας σώσουν.
Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι ανάλογες συμπεριφορές επιβραβεύονται από τους πολίτες και έτσι ανοίγουν ορέξεις για τους επόμενους καιροσκόπους της πολιτικής. Η αγωνία των κομματικών επιτελείων και η πολυδιάσπαση των κομμάτων έφεραν στην επιφάνεια όλες τις αμαρτίες ενός συστήματος που κινείται χωρίς αρχές και όρια.
Απόδειξη αυτής της ανερμάτιστης πολιτικής η διάλυση των κομμάτων μετά τις εκλογές του 2012, όπου για πρώτη φορά μας προέκυψαν 25 «ανεξάρτητοι» βουλευτές και ένα αηδιαστικό παρασκήνιο για επιστροφές και μεταγραφές προκειμένου να σώσουν την έδρα τους. Οσοι, λοιπόν, βάζουν από πόρτες και παράθυρα υποψηφίους για να κλείσουν θέσεις, το πιθανότερο είναι ότι θα μετανιώσουν μετά τις εκλογές. Οποιος εγκατέλειψε μία φορά, γιατί όχι και δεύτερη και... τρίτη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αλλά ουδείς συγκινείται και όλοι μαζί διαμαρτυρόμαστε για το χάλι της πολιτικής. Προφανώς αυτό μας αξίζει.

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Αυτή είναι η πλέον ενοχλητική αλήθεια.

Ηαλήθεια είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει σε σύντομο διάστημα να ολοκληρώσει τη συμφωνία με την τρόικα ώστε να συνεχίσει η παροχή ρευστότητας στην οικονομία. Επίσης είναι αλήθεια ότι, σε επίπεδο Ευρωζώνης και εφόσον υπάρχει συμφωνία, η χρηματοδότηση της οικονομίας θα είναι σχετικά εύκολη. Στην επιδίωξη αυτή δεν θα συμβάλει η ενδεχόμενη συμμαχία με χώρες όπως Ιταλία και Ισπανία επειδή αυτές δεν θέλουν να συσχετιστούν με την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση όμως θα ευνοηθεί από τον φόβο ύφεσης της οικονομίας που καταλαμβάνει πλέον όλες τις πρωτεύουσες.

Αλλά υπάρχει και μια επιπλέον ενοχλητική αλήθεια που δεν ακούγεται ευχάριστα παραμονές κρίσιμων εκλογών. Η ελληνική οικονομία, πέρα από τις πολιτικές διακηρύξεις, θα χρειαστεί ένα τουλάχιστον τετραετούς διάρκειας πρόγραμμα ανόρθωσης και ανάπτυξης ώστε να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες προκλήσεις. Προς το παρόν επικρατεί η βραχυπρόθεσμη αντιμετώπιση του προβλήματος ρευστότητας ή άμεσης χρηματοδότησης του Δημοσίου. Η πραγματικότητα όμως επιβάλλει ένα πρόγραμμα μεγαλύτερης πνοής. Και η εφαρμογή του προγράμματος αυτού απαιτεί κυβέρνηση ευρείας αποδοχής που δεν φαίνεται να προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις. Αυτή είναι η πλέον ενοχλητική αλήθεια.

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Στην   πολιτική   η   όποιαδήποτε   αποτυχία   ξεπερνιέται...Η   γελιοποίηση   όμως    σκοτώνει.

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Άγγελος Στάγκος ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

«Ψιλά γράμματα» το Σύνταγμα

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:KAΘHMEPINA
Στο κεφάλαιο για τα «Καθήκοντα και τα δικαιώματα των βουλευτών», το Σύνταγμα προβλέπει στο άρθρο 51 παράγραφος 2 ότι «Οι βουλευτές εκφράζουν το Εθνος». Προβλέπει επίσης στο άρθρο 60 παράγραφος 1 και 2 ότι «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση», όπως και ότι «Η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή, συντελείται μόλις ο βουλευτής υποβάλει γραπτή δήλωση στον πρόεδρο της Βουλής και δεν ανακαλείται».

Προφανώς, τα παραπάνω είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ «ψιλά γράμματα». Γιατί στον Κώδικα Δεοντολογίας για τους υποψήφιους βουλευτές του, που ψήφισε η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, προβλέπεται στο άρθρο 2α, δηλαδή πάνω πάνω, ότι «Ολοι/ες οι βουλευτές που εκλέγονται με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύονται πολιτικά και ηθικά ότι η έδρα που καταλαμβάνουν ανήκει στο κόμμα και όχι στους/στις ίδιους/ες».

Που σημαίνει ότι οι βουλευτές του δεν εκφράζουν το έθνος, αλλά το κόμμα, δεν έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση, αλλά ό,τι επιτάσσει το κόμμα και δεν είναι προσωπικό δικαίωμά τους η παραίτησή τους από το βουλευτικό αξίωμα, αλλά πρέπει να παραιτούνται υποχρεωτικά και να παραδίδουν την έδρα τους στο κόμμα (αφού η έδρα σε αυτό ανήκει και όχι στον κάθε βουλευτή), αν διαφωνήσουν με τη γραμμή του και αποχωρήσουν.

Δεν υπάρχει λόγος να γίνει ανάλυση για την προέλευση αυτών των «αρχών». Το σίγουρο είναι ότι συγκρούονται με το Σύνταγμα, καθώς, σύμφωνα με τον όρκο που παίρνουν όταν εκλεγούν, υποχρεώνονται να υπακούουν σ’ αυτό, που βεβαίως άλλα απαιτεί από εκείνα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα είχε ίσως ευκαιρία να προτείνει αλλαγές στο Σύνταγμα, αλλά προτίμησε να σύρει τη χώρα σε εκλογές και κανονικά πρέπει να ζήσει με το υφιστάμενο. Εκτός αν είναι αποφασισμένη η ηγεσία του να ακολουθήσει δικό της δρόμο, ερήμην του Συντάγματος.

Είναι σαφές ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει δύσκολους καιρούς αν έλθει στην εξουσία και θέλει να θωρακίσει την κοινοβουλευτική δύναμή της από ενδεχόμενες διαρροές βουλευτών που πιθανώς στην πορεία θα διαφωνήσουν με την πολιτική της. Ασφαλώς στα επιχειρήματά της περιλαμβάνει και τα γεγονότα του 1965, αλλά τότε η σύγκρουση ήταν σε μεγάλο βαθμό καθεστωτική, συνέχεια του «μεγάλου διχασμού». Δεν αποκλείεται επίσης να μπερδεύει ενσυνείδητα την «κομματική πειθαρχία» που κατά καιρούς επιβάλλουν τα κόμματα σε ψηφοφορίες, αν και άλλο η διαγραφή από το κόμμα και άλλο η υποχρεωτική παράδοση της έδρας σε περίπτωση διαφωνίας.

Η υιοθέτηση τέτοιων κανόνων παραπέμπει σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρελθόν σε αυτές. Από τους οργανωμένους και ενσυνείδητους προπηλακισμούς αντιπάλων, ειδικά του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ 2010-2012, ώς την τρομοκράτηση βουλευτών πρόσφατα για να μην ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ώς την τρομοκράτηση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδας μόλις προχθές. Πέρα από τις πιέσεις που ασκούν κομματικά στελέχη του σε βάρος δημοσιογράφων με διαφορετικές απόψεις. Και υπάρχουν τέτοια παραδείγματα που έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας και άλλα που δεν έχουν βγει.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Οπως και το 2012...


Για να μη μας λένε «κινδυνολόγους», λέω να αφήσουμε κατά μέρος τις απειλές και τις προβλέψεις για όσα καταστροφικά διατείνονται πολιτικοί, οικονομολόγοι και διεθνείς οργανισμοί ότι μας περιμένουν αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο κάτω κάτω υπάρχουν κι άλλοι που διατείνονται ότι οι φόβοι αυτοί είναι υπερβολικοί.
Λέω, λοιπόν, να ξεκολλήσουμε από τα χοντρά και τα μεγάλα, από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, και να πάμε σε πιο απλά και πεζά πράγματα, που χωρίς την επίλυσή τους, όμως, οι πρωτοκαθεδρίες δεν έχουν και τόση αξία. Γιατί, για παράδειγμα, τι να την κάνεις την πρώτη θέση στις εκλογές, αν δεν μπορείς να σχηματίσεις κυβέρνηση;
Βέβαια, οι Συριζαίοι επιμένουν ότι πάνε για αυτοδυναμία, οπότε δεν θα χρειαστούν κυβερνητικό εταίρο, αλλά αν θυμάστε τα ίδια έλεγαν και το 2012. Και ούτως ή άλλως τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν προδιαθέτουν για αυτοδυναμίες και άλλα συναφή. Aρα θέλοντας και μη οι συνεργασίες αποτελούν μονόδρομο. Κι εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να αντιγράφει και πάλι το 2012. Δεν του κάνει κανένας μνημονιακός και τους μόνους που θέλει είναι το ΚΚΕ (που, όμως, δεν τον θέλει εκείνο) και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του, ούτε έχει, ούτε προβλέπεται να αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση).
Σαν να μην άλλαξε, λοιπόν, τίποτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει κανένα πρόβλημα με τα μνημονιακά «ποντίκια» που εγκατέλειψαν το σκάφος του ΠΑΣΟΚ ψάχνοντας κοινοβουλευτικό αποκούμπι, αρνείται να συνεργαστεί με εκείνους που εμμένουν αξιοπρεπώς στις θέσεις τους και έχουν φέρει τη χώρα στο «παρά κάτι» από την απαλλαγή από το Μνημόνιο.
Χωρίς, λοιπόν, να κινδυνολογώ, αλλά καταγράφοντας απλώς και μόνο τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, το τελεσίγραφο που μας θέτει εν όψει των εκλογών είναι «ή εμείς ή το χάος», ελπίζοντας πως η απάντησή μας θα είναι «εσείς» για να μπορέσει στη συνέχεια να θέσει τα άλλα τελεσίγραφά του στους εταίρους.
Και διερωτώμαι: σε αυτά τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από το 2012 και με δεδομένες τις κωλoτούμπες του Τσίπρα αλλά και του Λαφαζάνη, ούτε μία πορτούλα δεν κατάφεραν να ανοίξουν στα παλιά αδιέξοδα του απομονωτισμού τους;

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Δεν πείθουν τα «μεγάλα λόγια»!

Η YΠΟΣΧΕΣΙΟΛΟΓΙΑ και η κινδυνολογία είναι βέβαιο ότι θα κυριαρχήσουν στην προεκλογική περίοδος με στόχο, για άλλους, το διαβατήριο που ανοίγει την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου και για άλλους το εισιτήριο για το κοινοβούλιο και την πολιτική τους επιβίωση.

Οι καιροί, όμως, έχουν αλλάξει. Τα εύκολα λόγια και τα πύρινα συνθήματα που κάποτε ξεσήκωναν τις πλατείες και παρέσυραν τους κομματικούς στρατούς ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, οι κούφιες εξαγγελίες όχι μόνο δεν πείθουν κανέναν, αλλά ούτε καν βρίσκουν πρόθυμο ακροατήριο.

Τα κομματικά επιτελεία που καταστρώνουν την προεκλογική στρατηγική πρέπει να γνωρίζουν ότι οι πολίτες ούτε ξεχνούν, ούτε παρασύρονται από «μεγάλα λόγια». Οι ψηφοφόροι απαιτούν πάνω απ’ όλα ειλικρίνεια. Θέλουν ξεκάθαρο πολιτικό λόγο, χωρίς υπονοούμενα και αστερίσκους. Θέλουν να ακούσουν ρεαλιστικά σχέδια για έξοδο από την κρίση και συγκεκριμένες προτάσεις για την επόμενη μέρα.

Για την ανάπτυξη, την ανεργία, την υγεία, την παιδεία και κυρίως για την σωτηρία της κοινωνίας που κάθε μέρα βουλιάζει και περισσότερο κάτω από το βάρος των μνημονίων και των απάνθρωπων μέτρων λιτότητας που τα συνοδεύουν.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Το τρίτο λάθος


Το πρώτο λάθος ήταν η «αποκλειστική συνέντευξη» στη ΝΕΡΙΤ. Ακολούθησε το δεύτερο λάθος που ήταν εκείνη η κακοστημένη «τυχαία συνάντηση» του πρωθυπουργού με δημοσιογράφους. Και τώρα ήρθε και το τρίτο λάθος, η άρνηση του Α. Σαμαρά ν' ανταποκριθεί στην πρόκληση του Α. Τσίπρα για τηλεοπτική αναμέτρηση. Είναι προφανές ότι στον επικοινωνιακό τομέα κάτι δεν πάει καλά στη Νέα Δημοκρατία.
Δεν δέχεται, λέει, ο Σαμαράς να συνομιλήσει με τον Τσίπρα λόγω των επιδόσεων του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στη συκοφαντία και τη λάσπη. Σεβαστή η άποψή του αλλά μόνο στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Εκεί ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να επιλέγει τους συνομιλητές. Αλλά στην πολιτική τα πράγματα διαφέρουν. Εκεί κανένας δεν επιλέγει τον συνομιλητή του. Του τον επιβάλλει το εκλογικό σώμα και είναι υποχρεωμένος να τον αποδεχτεί.
Και για όποιον έχει τις επιφυλάξεις ή τις αντιρρήσεις του, υπάρχει το προηγούμενο Παπανδρέου-Μητσοτάκη. Δεν έφτασε, ούτε και πρόκειται να φτάσει, η αντιπαλότητα Σαμαρά-Τσίπρα στα επίπεδα της δικής τους. Αλλά, όταν χρειάστηκε, και στο ίδιο τραπέζι κάθισαν, και σε κυβερνητική συνεργασία προχώρησαν. Αυτό επέβαλλαν οι περιστάσεις και αυτό έκαναν.
Εξάλλου, υπάρχει κι άλλος λόγος, ιδιαίτερα σοβαρός, εξαιτίας του οποίου, ειδικά για τη ΝΔ, το debate δεν είναι απλώς χρήσιμο, είναι και αναγκαίο. Ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στις δημοσκοπήσεις και η ΝΔ πασχίζει να κλείσει την ψαλίδα. Ενα debate ή -γιατί όχι;- και δεύτερο θα τη βοηθούσε να το καταφέρει. Ιδιαίτερα όταν οι προβαλλόμενοι από τον Τσίπρα και τους επιτελείς του χειρισμοί για την «επόμενη μέρα» είναι τέτοιοι που αφήνουν τεράστια περιθώρια πολιτικής εκμετάλλευσης.
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ ν' απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα, όπως η χρηματοδότηση του προγράμματός του και η αντίδρασή του στις βέβαιες αρνήσεις των εταίρων ν' αποδεχθούν τις αξιώσεις του, μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία θ' αναδειχθούν. Κι αυτή την ευκαιρία, που μάλιστα του προσφέρεται, ο Σαμαράς όχι μόνο δεν την αρπάζει από τα μαλλιά αλλά αρνείται και να τη χρησιμοποιήσει. Δυστυχώς στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν σου έρχονται όλα έτοιμα. Κάπου κάπου χρειάζεται να κάνεις κι εσύ κάτι.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Συναισθηματική ψήφος

ΠΟΛΙΤΙΚΗ 
Το γιατί ψηφίζουμε αυτό που ψηφίζουμε είναι μια περίπλοκη υπόθεση και σε μεγάλο βαθμό η συγκυρία διαδραματίζει τον δικό της ρόλο. Οπωσδήποτε όμως, είτε μας αρέσει να το ακούμε είτε όχι, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει απλώς το συναίσθημα. Εικάζουμε (και νομίζω ότι δεν πρωτοτυπούμε εδώ) πως, για παράδειγμα, ο Γιώργος Παπανδρέου υπερψηφίστηκε το 2009 λόγω επωνύμου – κι αν τελικώς σχηματίσει κόμμα, όσες ψήφους πάρει θα τις πάρει και πάλι λόγω επωνύμου.

Πολύς κόσμος επίσης ψηφίζει ΚΚΕ για συναισθηματικούς λόγους: είναι ένα ιδιότυπο «διαγενεαλογικό τραύμα» που φαίνεται να ξεκινάει από παππού και φτάνει ώς τον εγγονό. Πολλοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ αφήνουν κληρονομιά ακόμα και την ακίνητη περιουσία τους στον Περισσό – όπως οι βαθιά θρησκευόμενοι σε μοναστήρια...
Ανάλογα, οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας πολύ δύσκολα θα αλλαξοπιστήσουν, όσο δυσαρεστημένοι κι αν είναι. Γενικά, τα παλαιά κόμματα έχουν εγκαθιδρύσει έναν συναισθηματικό κόσμο απ’ τον οποίο δύσκολα μπορεί να αποκοπεί κάποιος. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, είδαμε απίθανες μετακινήσεις και άλματα, ενώ νέα σχήματα, όπως το «Ποτάμι», δεν έχουν πίσω τους ιστορία τέτοια που να προϋποθέτει και αντίστοιχη συναισθηματική δεξαμενή.

Τηρουμένων των αναλογιών, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νέο κόμμα – περίπου. Και εκεί όμως, φαίνεται πως το συναίσθημα περισσεύει. Τόσο που ακούμε ψηφοφόρους του (άνθρωποι που παραδοσιακά ψήφιζαν κάποτε το λεγόμενο ΚΚΕ Εσωτερικού) να επιμένουν να τον ψηφίσουν και ας μην τους αρέσουν όσα ακούνε από τους ιθύνοντες της Κουμουνδούρου. Η κύρια επιχειρηματολογία των ψηφοφόρων αυτών στο εύλογο ερώτημα «τότε γιατί τους ψηφίζεις;» είναι ότι «ναι μεν λένε αυτά τα τρελά, αλλά όταν γίνουν εξουσία, δεν θα πράξουν όσα λένε». Η παλαβή αυτή άποψη ακούγεται πολύ τον τελευταίο καιρό.

Φαίνεται πως, επειδή σε κανέναν δεν αρέσει να λέει ότι ψηφίζει αυτό που ψηφίζει για λόγους καρδιάς, σκαρφίζεται απίθανες δικαιολογίες προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Διότι είναι όντως απίθανο: να ψηφίζεις ένα κόμμα όχι για να επιβεβαιώσει τον προεκλογικό του λόγο, μα για να τον διαψεύσει!

Αβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου.
Έντυπη

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

Πρώτον ότι με παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο.

«Δεν είναι Διακήρυξη δημιουργίας νέου κόμματος» φαίνεται να μην άρεσε σε κάποιους που προσχηματικά ή όχι τους έβαλε απέναντι στο εγχείρημα. Οι οπαδοί αυτής της άποψης συνοψίζουν την αντίδρασή τους με δύο επιχειρήματα. Πρώτον, ότι με παλιά υλικά δεν φτιάχνεται το καινούργιο, και δεύτερον, ως συνέπεια του πρώτου, τα δυο κόμματα που προσκαλούνται να συμμετάσχουν στην επανεκκίνηση της Κεντροαριστεράς οφείλουν να διαλυθούν.
Ποιος όμως στη ζωή καθορίζει τι είναι καινούργιο και τι παλιό; Είναι ίσως οι απόψεις, τα φυσικά πρόσωπα που υλοποιούν το σχέδιο, τα πολιτικά υποκείμενα ή όλα αυτά μαζί; Είναι λοιπόν επιτακτικό καθήκον αυτοί που ζητούν το καινούργιο να το προσδιορίσουν, πριν ζητήσουν να το προσδιορίσουν πρώτα οι άλλοι. Και επίσης να πουν ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι!  Προσδιορίζοντας το καινούργιο ως «μία στρατηγική που να προβάλλει τους εαυτούς μας στο μέλλον, σε μια Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της» δίνει σε αδρές γραμμές τα διακυβεύματα αυτής της προοπτικής, την εθνική ανασυγκρότηση, την ανάπτυξη και το παραγωγικό μοντέλο, την εθνική αυτογνωσία, την οριοθέτηση απέναντι στον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό. Είναι προφανές ότι όλες αυτές οι προτάσεις χρειάζονται εξειδικεύσεις, αλλά είναι επίσης σαφές ότι οι επεξεργασίες αφορούν κυρίως τους συμπαίκτες που καλούνται να συμμετάσχουν με τις δυνάμεις τους στην προσπάθεια!

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

λλο ηγέτης, άλλο μίμος


Το είχα προβλέψει. Αν κι εδώ που τα λέμε, άργησε κάπως. Νωρίτερα την περίμενα την αντίδραση του φίλου μου, του Παναγιώτη, στα όσα υποστηρίζω για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του. Κι εκεί που «στράβωσε» ο Παναγιώτης είναι στην τελευταία κόντρα του Σαμαρά με τους Συριζαίους για όσα είπε ο λαφαζανικός Τόλιος πως θα γίνουν αν μας παραζορίσουν οι Ευρωπαίοι. Ο Παναγιώτης υποστηρίζει πως δείχνει πανικό το γεγονός ότι κοτζάμ αρχηγός ασχολείται με δηλώσεις ενός απλού στελέχους.
Μόνο που ο φίλος μου δεν τα λέει όλα. Γιατί δεν είναι μόνο ο Τόλιος που μίλησε για αντιδράσεις που οδηγούν σε αδιέξοδα. Τα ίδια έκανε και η Φωτίου, και συνεχώς κάνει κι ο Λαφαζάνης ή και όποιος άλλος Συριζαίος επιχειρήσει ν' απαντήσει στο ερώτημα «και τι γίνεται αν οι Ευρωπαίοι δεν αποδεχτούν τις προτάσεις του Τσίπρα;».
Και δεν είναι μόνο ο Σαμαράς που ασχολείται μαζί τους. Θέλοντας και μη ασχολούμαστε όλοι όσοι δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι τα βιολιά και τα νταούλια του Τσίπρα διασφαλίζουν το οικονομικό και, κυρίως, το ευρωπαϊκό μέλλον μας.
Αλλά για να περιοριστούμε στον Σαμαρά, αυτός τη δουλειά του κάνει. Κι όπως έχουμε ξαναπεί, η βασική δύναμή του είναι οι αδυναμίες, τα λάθη, οι ηλιθιότητες των άλλων. Τις κοτσάνες του Τόλιου ή της Φωτίου ή του Λαφαζάνη θ' άφηνε αναξιοποίητες; Ποιος και γιατί δεν θα χτυπήσει τον αντίπαλο στο αδύνατο σημείο του όταν του δοθεί η ευκαιρία;
Το θέμα, Παναγιώτη μου, είναι αν ο Τσίπρας είναι ικανός να κάνει τη δική του δουλειά. Που μεταξύ άλλων είναι να προστατεύει την αξιοπιστία του κόμματός του από φαινόμενα όπως αυτό της πολυφωνίας. Και μάλλον δεν την έχει αυτή τη δυνατότητα. Γιατί άλλο πράγμα να είσαι Ανδρέας που «αποκεφάλιζε» όταν χρειαζόταν και άλλο ν' αντιγράφεις τις κινήσεις του, να μιμείσαι τη φωνή του και να παπαγαλίζεις τα συνθήματά του. Το πολύ να καταξιωθείς ως μίμος με κάτι τέτοια. Αλλά για ηγέτης χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Χρειάζεται να πείσεις τους Λαφαζάνηδες ότι εσύ κάνεις κουμάντο. Επιστρατεύοντας όποιο μέσο χρειαστεί.

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Εδώ παπάς εκει παπάς, ...που είναι ο παπάς.

 Για τους Ανεξάρτητους Ελληνες πως δεν είναι τυχαία η κρίση στην οποία έχουν περιέλθει. Ο μόνος τομέας στον οποίο κατάφεραν να διακριθούν ήταν αυτός των αφελών ή και ανόητων μεγαλοστομιών. Λέξη δεν είχαν να προσθέσουν στον προβληματισμό για την απεμπλοκή από την κρίση και την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα.
Και λέγαμε ακόμη ότι το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εφτασε στο 27% αλλά, όσο δεν θα είναι σε θέση να σχεδιάσει και να εισηγηθεί ένα αξιόπιστο πρόγραμμα, θα αναζητεί μόνιμα σωσίβιο σε φραστικά πυροτεχνήματα. Αλλά αυτά δεν εξασφαλίζουν αυτοδυναμίες.
Τα ίδια ισχύουν, όμως, και για τους κυβερνώντες. Γιατί κι αυτοί μας χρωστάνε ένα «μετά». Συνεργάστηκαν όχι μόνο για να διασφαλίσουν τα υπόλοιπα του δανείου, αλλά και για να μας οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση. Το πρώτο φαίνεται να το καταφέρνουν. Αλλά στο «μετά» έχουν αρχίσει και κολλάνε.