Οι απελπισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες προσφέρονται, εκ των πραγμάτων, για χειραγώγηση. Αρκεί μια ψευδαίσθηση, μια χαραμάδα ελπίδας ότι πέφτουν τα συρματοπλέγματα στα κλειστά σύνορα. Δεν είναι κάτι ακατανόητο, ούτε αφύσικο, το να περιμένουν ακόμη και «θαύματα» όσοι στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες. Ακατανόητη είναι η ύπαρξη κάποιων «αλληλέγγυων» οι οποίοι ωθούν και υποκινούν σε στάσεις, συμπεριφορές και ενέργειες εκτός ορίων. Οπως συνέβη με την απόπειρα μεταφοράς σκηνών από το λιμάνι του Πειραιά στο κέντρο της Αθήνας. Το «φύτεμα» καταυλισμού στην πλατεία Συντάγματος. Με ποιο κίνητρο-αίτημα; Να... πιέσουν για να... πιέσει η κυβέρνηση, η Ελλάδα, να ανοίξουν τα σύνορα!
Πρόκειται για ορισμό του παραλογισμού. Δεδομένου ότι οι πάντες γνωρίζουν πώς και ποιοι ύψωσαν τείχη και γιατί κρατούν τα σύνορα ερμητικά κλειστά. Πολύ περισσότερο που αν κάποιος ήθελε και θέλει σφόδρα να ανοίξουν, αυτός είναι η χώρα μας. Αν το πρόβλημα ήταν μόνο η διήγηση «παραμυθιών» στους ευεπίφορους σε ψεύτικες ελπίδες εγκλωβισμένους, μικρό το κακό.
Με την παρακίνηση αυτή όμως προβάλλουν μια σειρά σοβαρά ζητήματα και κίνδυνοι. Κατ' αρχάς εγείρεται θέμα μιας ιδιότυπης ομηρείας προσφύγων και μεταναστών. Με συνέπειες από περίεργες ως αλλόκοτες. Υστερα, παρακάμπτοντας τους αυξημένους κινδύνους ασφάλειας για τους ίδιους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι λειτουργούν προβοκατόρικα εναντίον των παρακινούμενων.
Την ίδια στιγμή στοιχειοθετούν αντικειμενικά και απόπειρα συνολικής υπονόμευσης του κινήματος αλληλεγγύης. Στιγματισμού φορέων, πολιτών, όλου του κόσμου που δίνει καθημερινά σε όλη την Ευρώπη παραδείγματα ανθρωπισμού. Μέσα στη δική του κρίση. Δεν πρέπει, τέλος, να διαφεύγει ότι ομηρεία και χειραγώγηση, έστω λίγων απέλπιδων, ευνοούν κάθε είδους ακροδεξιές εκδηλώσεις. Μεγάλη ευκαιρία για «επιχειρήσεις» ρατσιστών, ξενοφοβικών και περιθωριοποιημένων ως τώρα.
