Τα δύο πρώην κυρίαρχα κόμματα ήταν «σε κατάσταση παρακμής». Ηταν γυμνά σε στελεχικό δυναμικό. Είχαν αδύναμες ηγεσίες. Είχαν απέναντί τους προβλήματα που υπερέβαιναν τις δυνάμεις τους. Είχαν φθαρμένη εικόνα. Αντιμετώπιζαν μεγάλες προκλήσεις. Στη μάχη τού μη χείρον είχαν απέναντί τους έναν πολιτικό που «εκφράζει κάτι διαφορετικό στο ρυτιδιασμένο πολιτικό τοπίο». Αν ο Τσίπρας δεν κάνει το μεγάλο λάθος, θα επωφεληθεί από την αναπόφευκτη φθορά της κυβέρνησης ανατρέποντας το σημερινό εύθραυστο κομματικό τοπίο». Τα δύο παρακμιακά κόμματα έστρωσαν, έκτοτε, το χαλί στον Τσίπρα πανηγυρικά. Και αυτός έγινε μετριοπαθέστερος και καθησυχαστικός.
Αν κερδίσει ο Τσίπρας, και η δική του νίκη κινδυνεύει να είναι εύθραυστη. Διότι θα στηρίζεται σε αρνητική ψήφο. Μπορεί να μην τρομάζει, όμως δεν προκαλεί εμπιστοσύνη. Απλώς οι ψηφοφόροι θα αποδοκιμάσουν τους «άλλους», που τους προκαλούν πλέον απέχθεια. Θα τον δοκιμάσουν με μύριες επιφυλάξεις. Υπέρ του λειτουργεί ότι δεν έχει «κυβερνητικό παρελθόν». Οτι βρίσκεται «εκτός του συστήματος εξουσίας». Την Κυριακή, η πλειοψηφία είναι πολύ πιθανό να γυρίσει σελίδα. Το ξεκίνημα του Τσίπρα θα κρίνει αν μια τυχόν νίκη του θα είναι πύρρειος ή όχι.
Το πρώτο που πρέπει να αποφύγει πάση θυσία είναι να κυβερνήσει μόνος του. Είτε κερδίσει αυτοδυναμία, είτε όχι, οφείλει να διαμορφώσει μια συμμαχική κυβέρνηση με πολιτικούς του «μεσαίου χώρου». Μόνο έτσι θα ισορροπήσει τιθασεύοντας την «παιδική ασθένεια του αριστερισμού», που υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα έλεγε ο Λένιν. Μόνο έτσι θα πείσει την κοινή γνώμη ότι επιδιώκει το εύρος και όχι την περιχαράκωση. Επίσης, η κυβέρνησή του οφείλει να συμπεριλάβει, αδογμάτιστα, ικανούς εκτός των κομματικών τειχών. Ολα τα παραπάνω είναι απολύτως αυτονόητα. Τα αυτονόητα βεβαίως συχνά αγνοούνται. Η αλαζονεία κυριαρχεί. Και οι αλαζόνες παγίως γίνονται παρένθεση.
