Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Για τον Σαμαρά τα δυσκολότερα τώρα αρχίζουν.

Δίκιο είχε ο Σαμαράς που έκρινε ότι η διαπραγμάτευση κάποια στιγμή έπρεπε να τελειώσει. Δεν γίνεται, όμως, να τελειώνει χωρίς να έχει προηγηθεί μια συνεννόηση με τους εταίρους του στην κυβέρνηση ή έστω μια ενημέρωσή τους. Αρα δίκιο έχουν και ο Βενιζέλος με τον Κουβέλη να διαμαρτύρονται. Στις σωστές συνεργασίες δεν επιτρέπονται αιφνιδιασμοί και μονομερείς πρωτοβουλίες.
Είναι προφανές ότι ο Σαμαράς επιχείρησε να κάνει την κίνηση που δεν έκανε ο Γ. Παπανδρέου με το πρώτο Μνημόνιο. Προκαλεί όποιους και όσους το τολμάνε να επωμισθούν την ευθύνη της απόρριψής του, με ό,τι θα συνεπάγεται αυτό. Αλλά με μία πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.
Τότε η πρόκληση θα στρεφόταν προς ένα κόμμα που είχε κρατήσει αρνητική στάση σε σχέση με την προωθούμενη συμφωνία, ενώ τώρα στρέφεται εναντίον κομμάτων τα οποία συμμετέχουν στην κυβέρνηση και εναντίον πολιτικών αρχηγών που μέχρι πριν από μερικά 24ωρα συσκέπτονταν με τον πρωθυπουργό για την πορεία της διαπραγμάτευσης.
Αυτά είναι τα συν και τα πλην της χθεσινής πρωτοβουλίας του Σαμαρά. Αρα το κεφάλαιο αυτό έκλεισε και μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί η τελευταία πράξη, όταν η συμφωνία έρθει για κύρωση στη Βουλή. Αλλά το παιχνίδι για την κυβέρνηση παραμένει ανοιχτό. Κι εκείνα που θα πρέπει να επιδιωχθεί να κερδηθούν δεν έχουν καμία σχέση με την τρόικα. Είναι όλα εκείνα που μόνο αν διασφαλιστούν κι ανοίξουν τον δρόμο για την ανάπτυξη, θα δικαιολογήσουν και τις νέες αλλά και τις προηγούμενες θυσίες. Για τον Σαμαρά τα δυσκολότερα τώρα αρχίζουν.