Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Να ξέρουμε τι ψηφίζουμε!

Να ξέρουμε τι ψηφίζουμε!», αναφώνησε ο κ. Τσίπρας όταν το συνέδριο, το «σώμα» κατά τον πρόεδρο του κόμματος, αποφάσισε ότι μόνον ένα στα τέσσερα μέλη του καθοδηγητικού οργάνου του κόμματος, της Κεντρικής Επιτροπής, θα μπορεί να συμμετέχει σε κρατικές θέσεις εξουσίας. Γρήγορος υπολογισμός έδειχνε ότι αν συνυπολογιστούν και οι βουλευτές στην έννοια «κράτος», τα μέλη της Κ.Ε. θα ήσαν εντελώς διαφορετικά από τα στελέχη του κόμματος στα οποία ο κ. Τσίπρας εμπιστεύεται το κράτος. Θα μπορούσε να ζητήσει τη διόρθωση ο πρόεδρος του συνεδρίου, αλλά για να αποφεύγονται περαιτέρω μπλεξίματα, το πήρε πάνω του ο Αλέξης Τσίπρας. Σε τελευταία ανάλυση, δικό του είναι το κόμμα! Τουλάχιστον μέχρις ότου χάσει την εξουσία, αυτός και μόνον, μαζί με την πολύ στενή ομάδα ανθρώπων «του», θα κάνει κουμάντο στο κράτος. Ως προς αυτό δεν υπάρχει τίποτε που να χρειάζεται να μάθουν: κράτος και κόμμα έσονται εις σάρκα μίαν και μοναδική. Το δίδαξε ο Λένιν, το είχαν όμως «ευαγγέλιο» όλα τα κυβερνητικά κόμματα της χώρας, πριν και μετά τη δικτατορία, αφού ως προς αυτό (και αρκετά άλλα, δυστυχώς) η μεταπολίτευση δεν βελτίωσε ιδιαίτερα την ποιότητα της δημοκρατίας.

Το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, όπως το είχαμε προβλέψει, ένα συνέδριο στέψης του Αλέξη Τσίπρα, του ανθρώπου που έφερε την ευρύτερη κομμουνιστική παράταξη από την ήττα του ένοπλου εμφυλίου στη νίκη του συγκεντρωτικού κοινοβουλευτισμού. Δεν είναι μικρό πράγμα! Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου πέτυχε, στην εποχή του, την εκλογή κι επανεκλογή του ριζοσπαστικού Κέντρου, αρχίσαμε να αισθανόμαστε μια κάποια ασφάλεια, και ορθώς, επειδή φάνηκε ότι η πολυκομματική δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει και στην Ελλάδα. Στην πράξη πάντως, η εναλλαγή των κομμάτων δεν βοήθησε το κράτος να αντιμετωπίσει τις πάμπολλες αδυναμίες του. Το διαπιστώσαμε με τον χειρότερο τρόπο όταν ο λαός χρειάστηκε αρωγό για να κρατηθεί όρθιος απέναντι στην ορμή της κρίσης.

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί τα κόμματα δεν έχουν, επί σαράντα χρόνια, αντιληφθεί ότι αυτό που χρειάζονται για να αφήνουν πίσω τους έργο άξιο αναφοράς είναι έναν πολύ πιο αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό. Αντιθέτως, αυτό που κάθε φορά επιδιώκουν είναι να φτιάξουν το δικό τους, κομματικώς ελεγχόμενο, κράτος.

Ο κ. Τσίπρας έχει πάρει τον ίδιο δρόμο: θα την πατήσει και αυτός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την πάτησαν οι προηγούμενοι. Επιδιώκοντας τη συγκρότηση του δικού τους κράτους, έναν μηχανισμό εξουσίας αυστηρά ελεγχόμενο από τη μικρή ομάδα του Μαξίμου και το μονολιθικό κόμμα του Τσίπρα, με τη βοήθεια βεβαίως του ακροδεξιού εθνικιστή συμμάχου που του προσέφερε η συγκυρία της βαθιάς κρίσης και η ανοργανωσιά της δεξιάς παράταξης. Αλλωστε, το κόμμα του δεύτερου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχει μετά τις επόμενες εκλογές· θα το έχει καταβροχθίσει το κομματικό κράτος.
Έντυπη