Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Τα επώδυνα νέα μέτρα πλήττουν δικαίους και αδίκους ...

Τα επώδυνα νέα μέτρα πλήττουν δικαίους και αδίκους αλλά αν είναι με αυτά να σωθεί ο τόπος, οι πολίτες μοιάζει να δίνουν μια ευκαιρία για να συμβεί. Ο χρόνος έχει τελειώσει προ πολλού και η πίεση έχει ξεπεράσει τα όρια ασφαλείας, γι΄ αυτό ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει τώρα για να μη δοκιμασθεί άλλο η υπομονή κανενός. Τις επόμενες ημέρες οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα αλλά και οι αναμενόμενες επαφές του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, με τους ισχυρούς της Ευρώπης πρέπει να οδηγήσουν σε ένα συνολικό αποτέλεσμα που θα αντιμετωπίζει οριστικώς το ελληνικό πρόβλημα. Αν πάλι χαθούμε σε ταλαντεύσεις και μακρόσυρτες διαδικασίες με νέες αβεβαιότητες και θολό τοπίο, κινδυνεύουμε με χάος.
Στον βαθμό που η χώρα κάνει το καθήκον της οφείλουν και οι εταίροι να ανταποκριθούν στις δικές τους ευθύνες καθώς ανέλαβαν τον ρόλο του... παιδονόμου και επιτηρητή. Αν δεν υπάρξει ελπίδα στην κοινωνία για αντιστροφή της πορείας κατα­στροφής με χειροπιαστές αποδείξεις τότε κανείς δεν ξέρει πού θα φθάσουμε. Η πολιτική ηγεσία τουλάχιστον των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση δείχνει να αντιλαμβάνεται το οριακό του πράγματος και να αποδέχεται τον? σταυρό του μαρτυρίου στο μέτρο που την αφορά, αλλά δυστυχώς αυτό δεν αρκεί.
Οι ξένοι που τώρα πια γνωρίζουν τα πάντα για την Ελλάδα είναι καιρός να αντιληφθούν ότι το καζάνι που βράζει δεν αντέχει άλλο και πρέπει να ενεργήσουν τάχιστα όχι από συμπάθεια προς τη χώρα μας αλλά και από ένστικτο αυτοσυντήρησης. Αν υπάρξει έκρηξη θα σκορπίσει τη συμφορά προς πάσα κατεύθυνση εντός και εκτός συνόρων . Η Ευρώπη ξόδεψε χρόνο και πολύ χρήμα για να φθάσουμε έως εδώ και θα ήταν πολι­τι­κό λάθος να χαθεί η ευκαιρία τώρα.

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Η χώρα καταστρέφεται όλο και ταχύτερα.

Το πρόβλημα για την Ελλάδα όμως δεν είναι πλέον μόνο η στάση των εταίρων. Η χώρα καταστρέφεται όλο και ταχύτερα. Το Κράτος αποδομείται, η οικονομία υφίσταται ζημίες που αντιστοιχούν σε πολεμική σύρραξη, η κοινωνία πληγώνεται ανεπανόρθωτα και η πολιτική τάξη που διαχειρίζεται τα πράγματα απονομιμοποιείται κάθε μέρα και περισσότερο.

Η κυβερνητική τακτική στηρίζεται στο σκεπτικό ότι με βάση τις ισορροπίες στην Ευρωζώνη, οι επιλογές είναι εξαιρετικά περιορισμένες και δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να υπακούσουμε στις απαιτήσεις των δανειστών για να “ευεργετηθούμε” με περαιτέρω στήριξη. Επιμένουν στην τακτική αυτή, παρόλο που αποτυγχάνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια καθώς το μόνο αποτέλεσμα είναι να βυθίζεται η χώρα βαθύτερα στο πρόβλημα.

Κάθε φορά αποδεικνύεται ότι η Ευρώπη δεν έχει σχέδιο και ότι η σπασμωδική εφαρμογή αποτυχημένων συνταγών απλώς επιδεινώνει το πρόβλημα και αυξάνει το κόστος της λύσης (αν υποθέσουμε ότι δεν έχουμε ακόμη περάσει το σημείο όπου το πρόβλημα γίνεται άλυτο).

Στο ίδιο αδιέξοδο έχει μπει πλέον και η Ισπανία, όπου η κυβέρνηση παρουσίασε ένα πρόγραμμα μεγάλων περικοπών, την ώρα που οι πολίτες είναι στους δρόμους και η περιφέρεια της Καταλονίας απειλεί να αποσχιστεί.

Στην Ελλάδα, το μόνο βέβαιο με τα νέα μέτρα που συμφώνησαν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί είναι ότι η οικονομία θα παραμείνει σε βαθιά ύφεση και το επόμενο έτος .

Η αφαίρεση εισοδημάτων από τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα θα πλήξει περαιτέρω την κατανάλωση και θα παρατείνει το καθεστώς ασφυξίας της οικονομίας. Στην ίδια κατεύθυνση θα λειτουργήσει και η φορολογική επιδρομή, χωρίς να αντιμετωπίζει το πρόβλημα των εσόδων, αφού παρατηρείται ήδη ότι με τις νέες φορολογίες αυξάνονται οι ανείσπρακτες οφειλές προς το Δημόσιο.

Οι παρεμβάσεις εκτός από το ότι είναι ατελέσφορες, ενισχύουν το αίσθημα της αδικίας. Ακόμα και οι αλλαγές στη φορολογία που κυοφορούνται σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει, θα κάνουν ακόμα πιο άδικο το σύστημα, καθώς θα αφαιρέσουν φόρο από τα υψηλά εισοδήματα για να τον μεταφέρουν στα χαμηλότερα!

Η πορεία βαθύτερα στο αδιέξοδο είναι δεδομένη, ακόμα και εάν δοθεί η περίφημη επιμήκυνση για την εφαρμογή των μέτρων, όπως λέει το “καλό σενάριο”.

Δυστυχώς, ακόμα και το καλό σενάριο είναι ένας εφιάλτης.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Γνωρίζουν πως ο κόσμος δεν αντέχει.

Στην Αθήνα ο πρωθυπουργός αλλά και οι δύο αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση προσπαθούν να κλείσουν τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ κρατώντας κάποιες κόκκινες γραμμές. Διότι γνωρίζουν πως ο κόσμος δεν αντέχει. Κατανοούν τη δύσκολη θέση των πολιτών. Αν κάποιος υποστηρίζει το αντίθετο μάλλον πέφτει έξω.
Είναι βέβαιο πως γνωρίζουν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κάποιος πως το κάνουν γιατί δεν θέλουν να πάνε κόντρα στους εταίρους – δανειστές. Δύσκολο τουλάχιστον να το χωνέψει κάποιος. Είναι βέβαιο άλλωστε πως το πολιτικό κόστος που υφίστανται από αυτές τις αποφάσεις είναι δυσβάστακτο. Το συμπέρασμα που προκύπτει, φυσικά όχι για όλους, είναι ότι εδώ που έχουμε φτάσει δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Πώς άλλωστε να εξηγηθεί για παράδειγμα η στάση του κ. Φ. Κουβέλη. Κάλλιστα θα μπορούσε να πει δεν συζητώ. Και να επιχειρήσει την πολιτική εκμετάλλευση της θέσης αυτής. Το ίδιο και ο Β. Βενιζέλος.
Έστω και αν δυσκολεύεται λόγω της θητείας του στην κυβέρνηση ΓΑΠ και των αποφάσεων που έλαβε και ο ίδιος ως πρώην υπουργός Οικονομικών. Οπότε θα επανέλθουμε σε ένα ερώτημα που έχουμε ξαναθέσει. Έχουν τρελαθεί και θέλουν να βάλουν εναντίον τους πολίτες. Δεν θέλουν να συνεχίσουν την καριέρα τους στην πολιτική; Δεν γνωρίζουν πως αν αποτύχουν ή αν συμβεί κάτι απρόβλεπτο θα έχουν σοβαρό πρόβλημα; Το γνωρίζουν. Αυτό είναι βέβαιο. Το γνωρίζουν και μάλιστα καλά. Όμως τότε τι συμβαίνει; Είναι απλό, ξέρουν πως αν δεν υλοποιήσουν βήμα βήμα τη στρατηγική που έχουν χαράξει δεν μπορούν στη συνέχεια να διαπραγματευτούν.
Πλέον το βλέπουν μέσα από τις κινήσεις που εξελίσσονται στο εξωτερικό. Βλέπουν και τον… τσακωμό ΔΝΤ και Ε.Ε. Βλέπουν πως αν καθυστερήσουν κι άλλο το παιχνίδι θα χαθεί. Ήδη ξένοι οίκοι άρχισαν να ομιλούν και πάλι περί πτώχευσης της Ελλάδας. Την ώρα μάλιστα που είχαν αρχίσει να κινούνται όλα προς μια θετική κατεύθυνση. Ουσιαστικά τα παίζουν όλα για όλα. Επενδύουν στο μέλλον. Διαφορετικά δεν εξηγείται η στάση τους. Πολύ δε περισσότερο του πρωθυπουργού, ο οποίος έχει όπως έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει, την πλήρη εικόνα. Αυτά βέβαια δεν αναιρούν το δυσβάστακτο βάρος που καλείται να σηκώσει ο ελληνικός λαός. Δυσβάστακτο στην κυριολεξία. Χωρίς να μπορεί με κανένα τρόπο να ωραιοποιηθεί. Και αυτό πρέπει να το σεβαστούν όλοι. Και να σκύψουν τουλάχιστον πάνω από τις ευπαθείς ομάδες.                 

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Μπορεί άραγε το παρόν πολιτικό προσωπικό να διασώσει τη χώρα;

Τα πράγματα στη χώρα από το 2009 και εντεύθεν κινούνται εντός ενός διαιωνιζόμενου φαύλου κύκλου.

Στην αρχή η οικονομική κρίση εκδηλώθηκε με την εκτίναξη των ελλειμμάτων, γρήγορα εξελίχθηκε σε κρίση χρέους και όταν επιχειρήθηκε η αντιμετώπισή της μετατράπηκε σε κρίση πολιτική.

Έκτοτε παρακολουθούμε την αυτή αλληλουχία γεγονότων.

Η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, λαμβάνει μέτρα προκειμένου να ελέγξει τα ελλείμματα προκειμένου να διευκολύνει τον έλεγχο των χρεών. Τα μέτρα είτε είναι λειψά, είτε δεν εφαρμόζονται αποτελεσματικά, η κρίση χρέους δεν ελέγχεται και οι φορείς της πολιτικής κλονίζονται, οι κυβερνήσεις αποδυναμώνονται, υποχωρούν και πέφτουν.

Συμβαίνει δε κάθε φορά, όποτε βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή, σε χρόνο μεγάλων επιλογών και κρίσιμων αποφάσεων η όποια προσπάθεια να προδίδεται από την πολιτική.

Το ίδιο πάει να συμβεί και τώρα. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, την ώρα που η κυβέρνηση καλείται να κάνει το αποφασιστικό βήμα, πλήττεται εκ των έσω.

Το φθινόπωρο του 2011 ήταν οι εκδηλώσεις των πολιτών που οδήγησαν τον Παπανδρέου στο απονενοημένο διάβημα του δημοψηφίσματος.

Την άνοιξη του 2012 ήταν οι ανταγωνισμοί των κομμάτων που εμπόδισαν την ολοκλήρωση των προσπαθειών της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Και τώρα είναι τα σκάνδαλα που αναδεικνύονται και έρχονται παραμονές των μεγάλων αποφάσεων να θέσουν εμπόδια και πιθανώς να τις εμποδίσουν.

Είναι δυστυχώς πέραν των άλλων και η ενοχική στάση της πολιτικής, που εμποδίζει την αντιμετώπιση εδώ και τρία χρόνια της κρίσης.

Με αποτέλεσμα ευλόγως να τίθεται το ερώτημα: Μπορεί άραγε το παρόν πολιτικό προσωπικό να διασώσει τη χώρα;

Η απάντηση δεν είναι απλή, ούτε αυτονόητη. Ωστόσο τα γεγονότα μαρτυρούν αδυναμία. Αν όντως αυτή είναι αποτέλεσμα συναισθημάτων ενοχής τότε το αδιέξοδο είναι μπροστά και η λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική, έστω κι αν απαιτήσει την αντικατάσταση των πάντων.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ο κόσμος έχει απελπιστεί, έχει κουραστεί βράζει στο ζουμί του, προσπαθεί να βρει τρόπους για να ζεσταθεί το χειμώνα που έρχεται...

Το κοινωνικό κλίμα βράζει πλην όμως στην κυβέρνηση δεν φαίνεται να ανησυχούν ότι προς το παρόν αυτό θα πυροδοτήσει μεγάλες διαδηλώσεις.
Άλλωστε το μηντιακό σύστημα που περιβάλλει την κυβέρνηση έχει εργαστεί σκληρά τις τελευταίες εβδομάδες εξαπολύοντας στοχευμένα τις επιθέσεις του:
τόσο προς την αριστερά εν γένει, κάνοντας διαχείριση της ανόδου της Χρυσής Αυγής, με την περιβόητη «θεωρία των άκρων», τα οποία άκρα απειλούν το «άμωμο» προοδευτικό κέντρο, όσο και προς διάφορες κοινωνικές κι επαγγελματικές ομάδες που στοχοποιούνται ως φοροδιαφεύγοντες, απατεώνες, υπεράριθμοι, κ.λπ.
Την ίδια ώρα τα διάφορα όπλα που έχει ο κόσμος για να αντιδράσει, πότε ως εργαζόμενος που υπερασπίζεται εργασιακά του δικαιώματα, πότε ως πολίτης που υπερασπίζεται κοινωνικά δικαιώματα, αποτελούν μονίμως αντικείμενο συντονισμένης επικοινωνιακής επίθεσης:
Οι κλαδικές απεργίες έχουν επίσης κατασυκοφαντηθεί στο βαθμό που για το κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ θεωρούνται σχεδόν εξορισμού παράνομες και παρεμπόδιση «του δικαιώματος στην εργασία» την οποία βεβαίως έχουν θεσμικά ευτελίσει σε βαθμό αδιανόητο μέχρι πριν δυο τρία χρόνια. Κάθε κινητοποίηση στοχοποιείται πλέον ως εξτρεμισμός που απειλεί υποτίθεται τη δημοκρατία, την τάξη και την ασφάλεια.
Μ’ αυτά και μ’αυτά ο κόσμος έχει απελπιστεί, έχει κουραστεί βράζει στο ζουμί του, προσπαθεί να βρει τρόπους για να ζεσταθεί το χειμώνα που έρχεται, ωστόσο δεν είναι σαφές αν είναι διατεθειμένος να ξαναβγει στους δρόμους.
Η αυριανή πρεμιέρα των εργατικών κινητοποιήσεων του ερχόμενου διαστήματος, ως εκ τούτου, μάλλον έρχεται να μετρήσει τις αγωνιστικές διαθέσεις του επόμενου διαστήματος παρά να αποτρέψει την ψήφιση των μέτρων.
Εξακολουθεί επομένως να παραμένει σε ισχύ το άκρως πιεστικό ερώτημα, πώς οι δυνάμεις, πολιτικές και κοινωνικές, που τάσσονται στο πλευρό της κοινωνικής πλειοψηφίας θα λειτουργήσουν ως καταλύτες ώστε η κοινωνική αντίδραση να εκφραστεί μαζικά και δη πολιτικά και όχι άναρχ

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει. Πέραν όσων έπεισε στις εκλογές και ίσως όχι όλων, δεν μπορεί να τραβήξει ψηφοφόρους.

Οι σκληρές αποφάσεις περιλαμβάνουν μέτρα που ακουμπούν για μια ακόμη φορά, μισθωτούς και συνταξιούχους.
Και ο κόσμος αγανακτεί. Αγανακτεί και αντιδρά. Φωνάζει. Από την άλλη όμως δείχνει και να κατανοεί πως δεν γίνεται διαφορετικά. Εδώ που φτάσαμε και με το πιστόλι στον κρόταφο (ίσως είναι αυτό που είχε ο ΓΑΠ τότε στο τραπέζι και του το πήραν οι δανειστές) τα περιθώρια ελιγμών είναι συγκεκριμένα.
Αυτό δεν είναι αυθαίρετο. Αν δει κανείς τις δημοσκοπήσεις που είδαν το σαββατοκύριακο το φως της δημοσιότητας θα το καταλάβει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει. Πέραν όσων έπεισε στις εκλογές και ίσως όχι όλων, δεν μπορεί να τραβήξει ψηφοφόρους. Και είναι ενδεικτικό πως οι δημοσκοπήσεις βγήκαν μετά την παρουσία του στη ΔΕΘ. Όπου, υποτίθεται, έδωσε το στίγμα του σχετικά με το τι πρεσβεύει.
Οι πολίτες δεν πείσθηκαν ότι έχει εναλλακτική πρόταση. Ότι δηλαδή αυτά που λέει είναι εφαρμόσιμα ή ότι μπορεί να οδηγήσουν τη χώρα σε μια νέα πορεία.
Έχουν άλλωστε τρομάξει από αυτά που τους είχε τάξει ο ΓΑΠ, τον οποίο δείχνει να αντιγράφει ως προς την τακτική που είχε ακολουθήσει πριν γίνει πρωθυπουργός. Όπως και από το γεγονός πως πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα φέρονται να καθορίζουν και την τακτική του.
Για το λόγο αυτό δεν καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις κάποια θεαματική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Ασχετα αν στην Κουμουνδούρου υποστηρίζουν πως αυτό οφείλεται στο γεγονός πως τα μέτρα δεν έχουν ανακοινωθεί και δεν έχουν εφαρμοστεί. Δηλαδή στο γεγονός ότι δεν έχει… πονέσει ακόμη ο πολίτης από αυτά.
Και μόνο από αυτά που ακούγονται θα έπρεπε το ανάθεμα να έχει μετατραπεί σε έκφραση, έστω και μέσω των δημοσκοπήσεων αυτών. Αντιθέτως οι πολίτες δείχνουν να τηρούν μια στάση αναμονής για να δουν πού θα πάει το θέμα. Αν θα υπάρξει κάποια βελτίωση ή αν θα υπάρξουν δείγματα έστω ανάκαμψης.
Όχι βέβαια για πολύ. Ούτε φυσικά αυτό σημαίνει πως δεν θα αντιδράσουν και δεν θα εκφράσουν την αντίθεσή τους για όσα συμβαίνουν. Αυτό θα γίνει αλλά δεν θα αφήσουν κάποιους να το καπηλευθούν για μικροκομματικούς λόγους.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Η πολιτική είναι τέχνη, δεν είναι επιστήμη.

Η πολιτική είναι τέχνη, δεν είναι επιστήμη. Εστω και αν ο πολιτικός χρειάζεται τεχνοκράτες γύρω του. Η πολιτική είναι επίσης μη γραμμική. Η φθορά αρχίζει από το πρώτο λεπτό, αλλά είναι υπόκωφη και εκδηλώνεται απότομα. Οι μεγάλοι μαέστροι της δημόσιας ζωής είναι αυτοί που έχουν καριέρες κυκλικές. Χάνουν και ξανακερδίζουν. Φεύγουν και επανέρχονται. Πέφτουν και ξανανεβαίνουν. Είναι κάτι που ίσχυσε στην Ελλάδα για έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή ή έναν Ανδρέα Παπανδρέου.
Αν όλες αυτές οι παρατηρήσεις έχουν κάποια επικαιρότητα είναι γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι σαν την πιρόγα που τρέχει στο ποτάμι και αρχίζει να πλησιάζει τον καταρράκτη. Το πακέτο των 11,8 δισ. είναι το κρισιμότερο τεστ αντοχής για την ελληνική πολιτική. Κρισιμότερο από το Μνημόνιο του 2010, το Μεσοπρόθεσμο του 2011 και τη νέα δανεική σύμβαση που πέρασε μαζί με το PSI του 2012. Γιατί; Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις η κομματική σύνθεση της Βουλής δεν αντανακλούσε τις πολιτικές ροπές της κοινωνίας. Γι' αυτό η Βουλή παραλίγο να καταληφθεί ως Βαστίλλη τον Μάιο του 2010. Γι' αυτό το Μεσοπρόθεσμο συζητήθηκε με τους Αγανακτισμένους στην Πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011. Και γι' αυτό τα μάρμαρα έβρεχαν πάνω σε κνίτες και οικοδόμους του ΚΚΕ, που ανέλαβαν ατύπως να προφυλάξουν τη Βουλή τον Φεβρουάριο του 2012. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το Κοινοβούλιο έχει επτά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Θα εκτονώσει αυτό την ένταση έξω; Θα έχουμε δηλαδή κλασική πολιτική αντιπαράθεση αντί για ανορθόδοξο πολιτικό πόλεμο πεζοδρομίου; Η απάντηση παίζει τεράστια σημασία για το αν η ανήσυχη ηρεμία θα αρχίσει να γίνεται σταθερότητα. Θα μετρήσει δηλαδή για το μέλλον της χώρας.

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Οι νέες γενιές Ελλήνων θα περάσουν πολύ δύσκολα χρόνια λόγω της κακής διακυβέρνησης της χώρας...

Οι νέες γενιές Ελλήνων θα περάσουν πολύ δύσκολα χρόνια λόγω της κακής διακυβέρνησης της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, που είχε ως αποτέλεσμα τη χρεοκοπία της οικονομίας και εν συνεχεία το κούρεμα της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων λόγω PSI.
Το να συνεχίζει η πολιτική ηγεσία της χώρας να φορτώνει στις νέες αυτές γενιές πρόσθετα βάρη όπως είναι η συνταξιοδότηση στα 67 - ιδιαίτερα μάλιστα όταν η ανεργία των νέων φτάνει το 30% και άρα αν δεν βρίσκεις δουλειά το όριο συνταξιοδότησής σου ανεβαίνει έτσι κι αλλιώς - είναι απαράδεκτο πολιτικά και ανήθικο κοινωνικά.
Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης ενώ έχει στη διάθεσή της άλλες επιλογές που είναι επώδυνες πολιτικά αλλά πολύ πιο δίκαιες. Μία από αυτές είναι η απόλυση κάποιου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων.
Δεν είναι δυνατόν σε μία περίοδο που περίπου 900 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους (περισσότεροι από 300.000 το 2012!), οι υπάλληλοι του Δημοσίου, το οποίο είναι υπεύθυνο για τα τεράστια ελλείμματα και τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, να προστατεύονται ως κόρη οφθαλμού. Οταν, μάλιστα, κάποιοι από τους δημοσίους υπαλλήλους έχουν μπει στο Δημόσιο από το παράθυρο - χωρίς ΑΣΕΠ - επειδή ήταν αφισοκολλητές ή ημέτεροι του ενός ή του άλλου κόμματος.
Κι όμως, από όλα τα μέτρα που ζητεί η τρόικα να ληφθούν, αυτό είναι στο οποίο η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ (και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλει να αγγίξει κανείς τον δημόσιο τομέα) συμφωνούν απολύτως, αποδεχόμενα περικοπές ακόμη και σε συντάξεις 1.000 ευρώ!
Και εν πάση περιπτώσει η κυβέρνηση πρέπει, πριν προχωρήσει σε τέτοιου είδους αλλαγές που επηρεάζουν ανεπανόρθωτα τη ζωή εκατομμυρίων νέων ανθρώπων, να τολμήσει ανατροπές σε πεδία που μοιράζονται εξίσου σε όλη την κοινωνία, όπως π.χ. πώληση με συνοπτικές διαδικασίες δημόσιας περιουσίας.
Είναι πολύ προτιμότερο να πουληθεί το Ελληνικό 5 δισ. ευρώ αντί 6 δισ., παρά να επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο οι ασφυκτιούσες σημερινές νέες γενιές Ελλήνων

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Μέρα με τη μέρα αυξάνονται οι πιθανότητες να σημειωθεί η “κοινωνική έκρηξη”.

Όμως η διάχυτη υποψία είναι ότι το θρίλερ δεν είναι απολύτως πραγματικό, και ότι σε κάποιο βαθμό παίζεται ένα παιχνίδι επικοινωνίας (τουτέστιν προπαγάνδας). Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, λίγο οι φανφάρες στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής, τα μέτρα θα περάσουν.

Οι υποψίες βασίζονται άλλωστε και στην ιστορία του μνημονίου, όπου φάνηκε ότι όλα όσα ζητούσε η τρόικα αργά ή γρήγορα εφαρμόστηκαν.

Αυτή τη φορά, όμως, είναι αμφίβολο ότι η πίεση στην κοινωνία μπορεί να εκτονωθεί με προπαγανδιστικά τεχνάσματα, ενώ μέρα με τη μέρα αυξάνονται οι πιθανότητες να σημειωθεί η “κοινωνική έκρηξη”.

Πέρα από τις άμεσες συνέπειες που θα έχουν τα νέα μέτρα, όπως είναι η αφαίρεση εισοδήματος και η υποβάθμιση κρίσιμων δημοσίων υπηρεσιών (Υγεία, Παιδεία), υπάρχουν δύο ακόμη λόγοι για τους οποίους οι παρεμβάσεις γίνονται αφόρητες.

Ο πρώτος είναι ότι για πολλοστή φορά τα μέτρα θα εντείνουν την ύφεση, χωρίς να γίνεται το παραμικρό σε αναπτυξιακή κατεύθυνση. Μόνο κάποιες δογματικές διακηρύξεις που βασίζονται στη νεοφιλελεύθερη θεολογία ότι εάν γίνουν 1-2 επιτυχημένες αποκρατικοποιήσεις ξαφνικά… τα διεθνή κεφάλαια θα αλλάξουν γνώμη και θα επενδύσουν στην Ελλάδα.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι με κάθε νέα παρέμβαση η αδικία μεγαλώνει.

Υπάρχουν αρκετοί πολίτες στην Ελλάδα που αντιλαμβάνονται ότι η προηγούμενη κατάσταση ήταν λάθος. Αρκετοί ίσως συναισθάνονται και τις ευθύνες τους. Πολλοί είναι αυτοί που δέχθηκαν όσα έπεσαν στο κεφάλι τους, ίσως όχι αδιαμαρτύρητα, αλλά πάντως με μεγάλη ανοχή. Και τούτο διότι είχαν την ελπίδα ότι η πτώση σε ένα χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης θα ήταν ομαλή και δεν θα τους έφερνε στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά, όπως συμβαίνει σήμερα με ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Είχαν επίσης την προσδοκία ότι μαζί με τη λαίλαπα θα έρχονταν και αλλαγές που θα βελτίωναν τα πράγματα σε κάποιους κρίσιμους τομείς.

Η ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να αντέξει τον πόνο, εάν είχε μια αίσθηση δικαιοσύνης και προοπτικής.
Στην πράξη, όμως, για άλλη μια φορά θριαμβεύει η αδικία στον επιμερισμό των θυσιών αλλά και η ματαιότητα, καθώς δεν φαίνεται προοπτική.

Και υπό τις συνθήκες αυτές, διαμορφώνεται ένα εύφλεκτο κοινωνικό περιβάλλον, στο οποίο η έκρηξη μπορεί να προκύψει ακόμα και από μια ασήμαντη αφορμή.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

H κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της και κόβει απ’ όπου υπάρχει περιθώριο πριν καταλήξει στα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα.

Ετσι λοιπόν λίγο πριν κλείσει αυτό το επαχθέστατο πακέτο το οποίο θα συρρικνώσει περαιτέρω τις ζωές όλων μας, αποκαλύπτεται ότι λόγω της άρνησης κάποιων υπουργών δεν περικόπτονται δαπάνες ύψους 750 εκατ. ευρώ και έτσι το οικονομικό επιτελείο με τη συνδρομή της τρόικας καταφεύγει στις εύκολες λύσεις με τα συνήθη υποζύγια: τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους.

Με άλλα λόγια, ενώ μπορούν να περικοπούν αυτά τα λεφτά από «λειτουργικές σπατάλες» του Δημοσίου, επιλέγεται η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια ως… ισοδύναμο μέτρο.

 Και επειδή βέβαια ο Στουρνάρας δεν έχει τη δυνατότητα να βάλει τις φωνές στους συναδέλφους του υπουργούς που είναι και εκλεγμένοι και ενταγμένοι σε κομματικούς σχηματισμούς, τη δουλειά αυτή πρέπει επειγόντως να την κάνει ο πρωθυπουργός. Να τους πει να κόψουν το σβέρκο τους για να ελαφρύνουν τα βάρη στο κοινωνικό σύνολο.

Χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες ότι κι αυτό αν γίνει θα αλλάξει η ουσία των μέτρων, τουλάχιστον όμως ας δοθεί η αίσθηση ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της και κόβει απ’ όπου υπάρχει περιθώριο πριν καταλήξει στα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα.

Και πιστέψτε με, υπάρχει ακόμα πολύ λίπος στις χιλιάδες διευθύνσεις του δημοσίου και δημοτικού πολυδαιδαλώδους συστήματος που απομυζά επί δεκαετίες τον μόχθο και τους φόρους όσων τουλάχιστον πληρώνουν.

 Διευθύνσεις άχρηστες και προκλητικά πολυτελείς για  αυτή την εποχή, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν καν υπαλλήλους παρά μόνο διευθυντές και προϊσταμένους! Ας ψάξουν ξανά και ξανά πού σπαταλιέται και το τελευταίο ευρώ ελέγχοντας και τον τελευταίο υπάλληλο της περιφέρειας τι αντικείμενο έχει και πόσο κοστίζει το παραγόμενο έργο του.
Αν και τώρα δεν το κάνουν, τότε δεν έχουμε καμιά μα καμιά ελπίδα.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Πληροφορίες, διαρροές και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς έχουν κάνει τον κόσμο να βρίσκεται στα όρια της αντοχής του.

Πληροφορίες, διαρροές και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς έχουν κάνει τον κόσμο να βρίσκεται στα όρια της αντοχής του. Πολύ πριν εφαρμοστούν τα κατά κοινή ομολογία σκληρά μέτρα.
Το ψυχολογικό κόστος είναι τεράστιο και αυτό δείχνει να προβληματίζει τους κυβερνώντες. Για τον λόγο αυτόν ο Σαμαράς έδωσε την εντολή να τελειώνουν όλα στα γρήγορα.
Διαπιστώνει ότι οι συνεχείς αναβολές οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερες αντιδράσεις. Τόσο από τους πολίτες όσο και από τους βουλευτές των τριών κομμάτων, που δείχνουν να πιέζονται έντονα.
Βέβαια υπάρχουν και οι πιέσεις που ασκούνται όχι από τους τροϊκανούς (οι οποίοι σημειωτέον δείχνουν να μη βιάζονται και ιδιαίτερα) αλλά από την ίδια την αγορά.
Οσο καθυστερεί η δόση των 31 και πλέον δισ. ευρώ, τόσο η αγορά στενάζει. Καθυστερεί και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καθυστερεί και η εξόφληση των υποχρεώσεων του Δημοσίου προς ιδιώτες.
Η ήδη στερημένη από ρευστό αγορά ακουμπά στο κόκκινο και αυτό πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί. Και μπορεί να αποφευχθεί με άμεσες αποφάσεις.
Βέβαια κανείς δεν μπορεί μετά βεβαιότητος να πει ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα ανοίξει και τις κάνουλες για τις επιχειρήσεις.
Οι περισσότερες εξ αυτών βάσει των συνθηκών που έχουν διαμορφωθεί δεν πληρούν τους όρους και τις προϋποθέσεις για δανειοδότηση. Λίγες είναι οι εταιρείες που μπορούν να στραφούν στις τράπεζες.
Λίγοι είναι πλέον και οι ιδιώτες που μπορούν να δανειστούν.
Τόσο για τη μια περίπτωση όσο και για την άλλη το κράτος οφείλει να μεριμνήσει διαμορφώνοντας νέους όρους και προϋποθέσεις.
Διότι στο τέλος και να θέλουν να διαθέσουν χρήμα στην αγορά οι τράπεζες δεν θα μπορούν να εγκρίνουν τις αιτήσεις που θα κατατεθούν.
Και τώρα τρέχουμε αλλά να προσέχουμε και να μη σκοντάψουμε…

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Πώς να μην τάζει τώρα τα πάντα στους πάντες δηλώνοντας και έτοιμη να κυβερνήσει «αύριο το πρωί», αλλά χωρίς να ζητήσει εκλογές;

Μια ανάγκη που σήμερα οδηγεί πολλούς συνανθρώπους μας στα άκρα. Που κάποια στιγμή θα τους οδηγήσει να… πιαστούν από οπουδήποτε και από οποιονδήποτε. Οπως λέει ο λαός δηλαδή, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».
Ακούγοντας τον Αλέξη Τσίπρα από τη Θεσσαλονίκη διαπιστώσαμε δυστυχώς ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν άλλαξε, παρά το γεγονός πως εμφανίσθηκε στη θέση αυτή ένα νέο (υποτίθεται) κόμμα, ένα κόμμα που μέχρι πρόσφατα έπαιζε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση για το αν θα είναι ή όχι εντός Βουλής.
Και όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά έγινε ακόμη πιο ακραία στις υποσχέσεις. Αλλωστε τις προηγούμενες ημέρες η ίδια αυτή Αξιωματική Αντιπολίτευση έσπευσε να… αγκαλιάσει τους ένστολους, που δικαίως διαμαρτύρονται για τις επικείμενες περικοπές.
Τους ίδιους ένστολους που κατ’ επανάληψη έχει καταγγείλει, τους ίδιους ένστολους που επιθυμεί να… αφοπλίσει. Πώς να μην τάζει τώρα τα πάντα στους πάντες δηλώνοντας και έτοιμη να κυβερνήσει «αύριο το πρωί», αλλά χωρίς να ζητήσει εκλογές;
Από όλα όσα ειπώθηκαν, να ξεχωρίσουμε το θέμα των επανακρατικοποιήσεων. Και τις νέες… απειλές προς όσους σκέφτονται να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Θυμηθήκαμε με αυτές τις δηλώσεις τον Ανδρέα Παπανδρέου, που επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη ομιλούσε για τη χρυσή μετοχή του ΟΤΕ (τον οποίο το ΠΑΣΟΚ εν συνεχεία μετοχοποίησε όταν έγινε κυβέρνηση).
Θυμηθήκαμε και τον υιό Παπανδρέου, που έτρεχε να πάρει μπλουζάκια τα οποία έγραφαν δεν πωλείται ο τάδε και ο δείνα Οργανισμός. Μπλουζάκια που του χάριζαν οι συνδικαλιστές. Και αυτός τα έδειχνε στις κάμερες όλο χαρά. Και έτρεχε και σε όλες τις πορείες.
Και μετά ήρθε το… Μνημόνιο. Και έτρεχαν όλοι οι άλλοι.
Τώρα είδαμε και τον Αλέξη Τσίπρα. Και θυμηθήκαμε όλους όσοι λένε πως στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν βρεθεί όλοι όσοι συμβούλευαν τους προηγουμένους περί επανακρατικοποιήσεων.
Τους συνδικαλιστές και τους παλαιοκομματικούς του ΠΑΣΟΚ. Τους πολύ παλαιοκομματικούς. Που στηρίζουν τα πάντα στην αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης. Ισως και στην αποτυχία της ίδιας της χώρας.
Αυτό προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία. Οτι είναι οι ίδιοι και όχι κάτι νέο.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Πολλά ακούμε, ακόμα περισσότερα μας υπόσχονται, αλλά πραγματικές μεταρρυθμίσεις δεν είδαμε ακόμα.

Πολλά ακούμε, ακόμα περισσότερα μας υπόσχονται, αλλά πραγματικές μεταρρυθμίσεις δεν είδαμε ακόμα. Βλέπετε σκαλώνουν στην ιδιαίτερη αδυναμία που έχουν τα κόμματα για τα «πελατάκια» τους στο Δημόσιο. Ολα τα κόμματα ανεξαιρέτως, σε όποιο σημείο του ιδεολογικοπολιτικού φάσματος κι αν βρίσκονται.

Κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται πως μεταρρυθμίσεις χωρίς συνέπειες δεν γίνεται να υπάρξουν. Είναι αδιανόητο να φαντάζεται κανείς ότι μπορεί να μεταρρυθμιστεί το Δημόσιο χωρίς να ξεκουνηθεί ούτε ένας υπάλληλος από την καρέκλα του. Θα ήταν επιθυμητό, αλλά δεν είναι εφικτό. Τα κόμματα παγιδευμένα στον επί δεκαετίες λαϊκισμό, στη λογική του προστάτη των συμφερόντων των πολιτών, αγνόησαν την ανάγκη για μεταρρυθμίσεις.

Το χειρότερο είναι πως συνεχίζουν ακόμα να κάνουν το ίδιο, ενώ εκφέρουν πομπώδεις λόγους υπέρ των μεταρρυθμίσεων, στην πράξη δεν είδαμε μεταρρυθμίσεις υπέρ της κοινωνίας και του κοινωνικού συνόλου αλλά εναντίον τους, πράγμα που δεν συνιστά μεταρρύθμιση αλλά αντιμεταρρύθμιση. Ομως, η υπεύθυνη στάση απέναντι στην κοινωνία απαιτεί πραγματικές μεταρρυθμίσεις και όχι προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα. Είναι η μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα και την κοινωνία.

Το έδαφος είναι πρόσφορο για πραγματικές αλλαγές, για τη δημιουργία κράτους φιλικού προς τον πολίτη, χαμηλού κόστους και αποδοτικού. Το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πως στη σημερινή συγκυρία πολιτικό κόστος έχει η αδράνεια και όχι οι ριζικές αλλαγές. Αρκεί βεβαίως να είναι υπέρ των πολιτών και της κοινωνίας.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Πόσες πιθανότητες έχει ο Ελληνας να πάρει αυτό που δικαιούται;

Πόσες πιθανότητες έχει ο Ελληνας να πάρει αυτό που δικαιούται; Αυτό για το οποίο έχει πληρώσει, έχει κουραστεί και έχει στερήσει χρόνο από τη ζωή του; Μπορεί να απαντήσει κανένας;
Φοβάμαι πως όχι. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει από μέρα σε μέρα, από στιγμή σε στιγμή…
Πριν δύο - τρία χρόνια, έβγαινες στο εξωτερικό, σε Παρίσι, Βρυξέλλες, Ζυρίχη, και χάζευες τους «κουτόφραγκους» να παίρνουν απλόχερα και να απολαμβάνουν αυτό που δικαιούνται, χωρίς να διανοηθούν καν να το ζητήσουν. Είναι έτσι δομημένο το σύστημα, που τους προσφέρει ό,τι έχουν πληρώσει. Μπορεί για μερικούς να είναι λίγα, αλλά αυτά που δικαιούνται τα παίρνουν, χωρίς να στριμώχνονται σε ουρές, να τσακώνονται και να μοιράζουν φακελάκια. Και έλεγες: Μα καλά, είναι τρελοί αυτοί οι Ευρωπαίοι; Είναι στα καλά τους οι οδηγοί που σταματούν καταμεσής του δρόμου για να περάσουν οι πεζοί; Καλά, δεν τους σπάνε τα νεύρα περιμένοντας τον προηγούμενο να ξεπακετάρει, χωρίς να κορνάρουν και να κατεβάζουν καντήλια;
 Ομως, εμείς τι έχουμε; Ή, καλύτερα, τι είχαμε; Ενα κράτος που για να πάρεις αυτό που δικαιούσαι, που το έχεις πληρώσει, πρέπει να στηθείς στις ουρές, να λαδώσεις, να τσακωθείς, να βγάλεις… το διάολό σου, χωρίς να γνωρίζεις τι τελικά θα πάρεις και αν θα το πάρεις. Παραμένουν, βέβαια, οι οδηγοί που βλέπουν πεζό και θέλουν να τον… σταυρώσουν, τα λαμόγια, οι μπαταχτσήδες, οι τζαμπατζήδες, οι νταβατζήδες, οι χαλβατζήδες, οι τραμπούκοι, οι ανάγωγοι, οι νονοί, η καμόρα και ό,τι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί κάθε ελληναράς που επιδιώκει με κάθε τρόπο να είναι συνεπής προς τα γονίδιά του.
 
Τώρα, όμως, τι έχουμε; Τους «κουτόφραγκους» να συνεχίζουν να παίρνουν αυτά που δικαιούνται -έστω λιγότερα- και μεις στα… ντόρτια και στις διπλές, αγωνιώντας αν θα ρεφάρουμε. Ποντάραμε πολλά χωρίς αντίκρισμα, μπας και πιάσουμε την καλή, αλλά δεν μας έκατσε. Τώρα πληρώνουμε τη χασούρα μας…
Το χάσαμε το παιχνίδι, πατριώτηηηη.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Δυόμισι χρόνια τώρα ακούμε για μεταρρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις δεν βλέπουμε.


Η αδυναμία του συνόλου του πολιτικού συστήματος να συμφωνήσει και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που όφειλε σε αυτό το αναποτελεσματικό και πολλές φορές φαύλο κράτος καθιστούν για άλλη μια φορά την ελληνική πλευρά ως τον πιο αδύναμο κρίκο στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με το δημιούργημά τους, τον κρατικό μηχανισμό, υπεράνω όλων…

Είναι καταπληκτικά αυτά που ακούμε κάθε μέρα. Σε μια χώρα με 1,5 εκατ. ανέργους, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν πρόκειται να γίνει καμιά απόλυση στο Δημόσιο. Προφανώς ο υπουργός δεν βλέπει καμιά από τις παθογένειες του τομέα του οποίου προΐσταται, δεν αντιλαμβάνεται τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και πολύ περισσότερο βέβαια δεν τον ενδιαφέρει αν οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα φτάσουν τα τρία εκατομμύρια. Το μαγαζάκι μας να είναι καλά…

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Και πολύ φοβάμαι ότι στο τέλος και αυτής της διαπραγμάτευσης και με τα μέτρα που είναι προ των πυλών πάλι αυτοί θα πληρώσουν το μάρμαρο. Για το ελληνικό πολιτικό σύστημα το κράτος δεν είναι απλώς ταμπού, είναι η ιερή αγελάδα που κανείς δεν την πειράζει.

Δυόμισι χρόνια τώρα ακούμε για μεταρρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις δεν βλέπουμε. Ούτε εμείς ούτε οι δανειστές μας. Και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι αυτό το αναποτελεσματικό, δυσκίνητο, υδροκέφαλο και φαύλο κράτος δεν πρέπει να αλλάξει. Και δυστυχώς τώρα πια, οι αλλαγές αυτές πρέπει να γίνουν με διαδικασίες- εξπρές. Ας σταματήσουν ο κ. Μανιτάκης, ο κ. Τσίπρας και όλοι όσοι τέλος πάντων βάζουν πάνω από το εθνικό συμφέρον τις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες και ας στηρίξουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Εχουν ιστορική ευθύνη.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Εκεί που λές ,επιτέλους όρθωσα ως Έλλην το αναστημά μου, τρώς μια κατακέφαλα και βρίσκεσαι πάλιν εις αθλίαν επίκυψιν…Στενάζων και οδυρόμενος…


Είναι   μοιραίο   φαίνεται. οι  ώρες  της  εθνικής    ανατάσεως,  να  μην  κρατάνε    πολύ.  Εκεί   που   λές,  έχουμε   και   λίγη   τσίπα,  δόξα   το   θεό,   πλακώνει   το   Παναγία    βοήθα.  Εκεί   που   λές ,επιτέλους   όρθωσα   ως   Έλλην  το   αναστημά  μου,   τρώς   μια   κατακέφαλα   και   βρίσκεσαι  πάλιν   εις  αθλίαν   επίκυψιν…Στενάζων    και  οδυρόμενος… Είμεθα  λοιπόν  τόσο  διάτρητοι;  Τόσον  ρωγμώδες;  Όλες   οι  πόρτες   αφύλαχτες;  Και   τα   παραπόρτια;    Και   τα  παράθυρα; Διαπορώ!    Πως    χώνεται   αυτό   το   σύστημα  από   την  τροϊκα       και   δεν   τους   παίρνουμε   χαμπάρι;   Πως   ξεγελιόμαστε   με  τόσο   χυδαίες   μεταμφιέσεις,ρε    παιδιά;   Πεπειραμένοι  άνθρωποι;   Τόσες   αλώσεις   έχουμε   πίσω   μας.   Πόσες  θ’  αντέξουμ’  ακόμα;   Το   Δούρειο   Ίππο   εμείς   τον  είχαμε   εφεύρει.  Πως    την   πατάμε   τώρα και   τον    βάζουμε     μέσα   στο   σπίτι   μας;   Άκου   να   φρίξεις… Θα  μας   κάνουνε,   λέει ΒΑΛΚΑΝΙΑ.  Θα  μας    χοροπηδάνε  παντού   στ’  αναμμένα   κάρβουνα   σαν   τους   αναστενάρηδες.  Θα   μαϊμουδίζουμε   για   την  Ευρώπη,    σαν    την   αρκούδα    στο   πανηγύρι…   Σαν     το   χανουμάκι    θα    μας   χορέψουνε    στο   ταψί.  Για   να    τουρκέψουμε   σιγά  σιγά,  να   μη    μας   έρθει   απότομα.   Θα  μας    φορέσουνε   και   λουρί.  Θα   μας   κρεμάσουνε   και   μάρκα.    Με   γράμματα    χρυσά.   <<Η  Γυφτοπούλα-Βασίλισσα>>.  Βαράτε   βιολιτζήδες!   Ποιος  στη   χάρη   μας.  Καμαρώνουμε   σαν   τα  γύφτικα  σκεπάρνια.  Τρομάρα    να   μας    έρθει.  Χαμπάρι  δεν   παίρνουμε. 

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Καλούν τον κόσμο στους δρόμους, αποσκοπώντας σε μικροκομματικά οφέλη, τότε είναι δύσκολο να ανακτηθεί η αξιοπιστία μιας χώρας.

Το σύστημα «ναι σε όλους και μαζί με όσους διαμαρτύρονται» έχει επιλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ, υιοθετώντας πλήρως το μοντέλο του ΠΑΣΟΚ πριν τις εκλογές του 2009.
Με τον Τσίπρα να μιμείται τον Παπανδρέου και να υιοθετεί τα αιτήματα όλων αλλά και να πρωτοστατεί στις πορείες διαμαρτυρίας ως… Τσιπραντρέου, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλουν πάση θυσία να περάσουν μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Το ομολόγησαν εμμέσως πλην σαφώς υψηλόβαθμα στελέχη την προηγούμενη εβδομάδα, λέγοντας πως όταν τα μέτρα εφαρμοστούν ο ΣΥΡΙΖΑ θα περάσει μπροστά.
Παράλληλα, όπως έγινε το 2008 αλλά και το 2009, επιδιώκουν να μπλοκάρουν μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Ποιος δεν θυμόταν τον Γιώργο Παπανδρέου να μεταβαίνει σε ΔΕΚΟ και να συναντάται με συνδικαλιστές προβάροντας τα μπλουζάκια που έγραφαν «δεν πωλείται»;
Ή ποιος μπορεί να ξεχάσει τα κλάματα στο λιμάνι του Πειραιά και τις υποσχέσεις ότι «λεφτά υπάρχουν», όπως και αυτές για αυξήσεις σε συντάξεις και μισθούς.
Κι αυτά ενώ ήξερε, όπως και σήμερα γνωρίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ, πως η κατάσταση είναι τέτοια που δεν επιτρέπει υποσχέσεις, ενώ επιβάλλονται μέτρα ριζικά στο πεδίο των αποκρατικοποιήσεων.
Και όμως, αντιδρούν και απειλούν με φυλακή όλους όσοι υπογράψουν. Για το λόγο αυτό άλλωστε ο Αντώνης Σαμαράς πήρε πάνω του το θέμα σημειώνοντας σε ομιλία στη Βουλή ότι αν θέλουν να κυνηγήσουν και να απειλήσουν ας απειλήσουν πρώτα αυτόν.
Το θέμα δεν είναι αστείο. Όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρωτοστατεί σε πορείες και όταν στελέχη του κόμματος καλούν τον κόσμο στους δρόμους, αποσκοπώντας σε μικροκομματικά οφέλη, τότε είναι δύσκολο να ανακτηθεί η αξιοπιστία μιας χώρας.
Βέβαια, στο ΣΥΡΙΖΑ έχει μαζευτεί το παλαιοκομματικό ΠΑΣΟΚ, ειδικά αυτό που μεσουράνησε στο συνδικαλισμό, και ως εκ τούτου το φαινόμενο της ταύτισης της τακτικής Τσίπρα με αυτήν της προ Μνημονίου του Παπανδρέου δεν ξενίζει.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Η εθνική, κοινωνική και αξιακή ραχοκοκαλιά στην Ελλάδα κινδυνεύει να τσακιστεί.

 Δικαίως διαμαρτύρονται δικαστές, στρατιωτικοί και αστυνομικοί. Ιδιαίτερα η μεγάλη πλειοψηφία των (όντως) χαμηλά αμειβομένων. Αλλοτε κάτω από τα 1.000 ευρώ με τις νέες περικοπές και άλλοτε –για τους μεσαίους– κάτω από τα 2.000 ευρώ. Δεδομένου ότι η επικείμενη περικοπή είναι η τρίτη, τέταρτη και πέμπτη για όλους. Διαρκές, συνεχές ψαλίδισμα την τελευταία τριετία, που φτάνει το 35–40% των (άλλοτε) συνολικών αποδοχών.
Από την άλλη μεριά δεν φαίνεται να υπάρχουν αποδεκτά (δηλαδή σοβαρά και αξιόπιστα) «ισοδύναμα μέτρα» ώστε να μη γίνουν οι περικοπές στους ένστολους. Δεν έχουν πεισθεί γι’ αυτό ούτε στην Τρόικα των ξένων ούτε στο υπουργείο Οικονομικών.
* Το δράμα που ζουν αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δικαστές (όπως και καθηγητές ΑΕΙ, γιατροί ΕΣΥ) είναι ότι η δική τους υποβάθμιση και φτωχοποίηση συνδυάζεται με εκείνη των συνταξιούχων συναδέλφων τους. Ζοφερή και η δική τους συνταξιοδοτική τύχη στο μέλλον για όλους τους απεργούς του σήμερα. Μικρότερες, χειρότερες συντάξεις, πιο υποβαθμισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δικαίως απορούν όσοι βλέπουν ένα κράτος να υποβαθμίζει τα ισχυρά του ερείσματα, τους εργαζομένους σε κρίσιμους τομείς της κρατικής ιδεολογικής ταυτότητας και μαζί της παραδοσιακής μεσαίας τάξης, όπως αυτή προέκυπτε (μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους τραπεζικούς) από τον δημόσιο τομέα.
* Η εθνική, κοινωνική και αξιακή ραχοκοκαλιά στην Ελλάδα κινδυνεύει να τσακιστεί. Απορούν δικαστές και αστυνομικοί με την εύκολη συμπαράσταση μετά συμμετοχής στα πάνω της πορείας τους βουλευτών και κομμάτων με εύκολες τις βαριές κατηγορίες εναντίον τους και εναντίον του έργου τους. Σε διαδηλώσεις, συγκρούσεις και δικαστήρια.
Με άλλους από τους σημερινούς συμπαραστάτες να τίθενται επί χρόνια απέναντι σε αστυνομικούς και δικαστές (καλύπτοντας κουκουλοφόρους, υπερασπίζοντας τρομοκράτες κ.λπ.) ή προσπαθώντας να τους καταργήσουν, να αναδείξουν αδυναμίες τους και να τους υποκαταστήσουν.
Δικαίως απορούν και αναρωτιούνται εάν αυτή η «συμπαράσταση» διαρκέσει έως την πρώτη διαδήλωση ή δίκη.

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Μακάρι να προσέχαμε τι λέμε!

Εκτός εάν δεν πρόκειται για επικοινωνιακές κορώνες, αλλά για θέσεις και απόψεις κυρίαρχες που μεταφέρονται προς τα έξω με στόχο να καταμετρηθούν… αντιδράσεις. Ή έρχονται να προστεθούν σε δηλώσεις άλλων συνεργατών σου.
Είτε το ένα ισχύει είτε το άλλο, χθες ο Αλέξης Τσίπρας είπε κάτι στη Βουλή που θα τον ακολουθεί από εδώ και πέρα. Ασχετα αν επιχείρησε να το μαζέψει μιλώντας για κυρίαρχο λαό και άλλα, άσχετα αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε εναντίον όλων υποστηρίζοντας ότι διαστρεβλώθηκαν τα όσα είπε.
Ο κ. Τσίπρας δήλωσε: «Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή». Δηλαδή μακάρι η χώρα να είχε πτωχεύσει όπως η Αργεντινή, προσθέτοντας βέβαια ότι η χώρα αυτή στη συνέχεια ανέκαμψε.
Ομως δεν εξήγησε πώς. Είπε απλώς πως πείνασαν οι πολίτες. Δηλαδή, τι σημαίνει πείνασαν. Τους άνοιξε η όρεξη και πήγαν κάπου για φαγητό; Διότι δυστυχώς δεν συνέβη αυτό. Πείνασαν στην κυριολεξία. Η πείνα και η ανέχεια ήταν το κάτι άλλο. Εζησαν τριτοκοσμικές ή καλύτερα εξωκοσμικές συνθήκες οι περισσότεροι, η απόλυτη πλειοψηφία.
Α, να μην ξεχαστούμε. Εζησαν εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις με συγκρούσεις τέτοιες που αυτά που έχουν γίνει στην Αθήνα κατά το πρόσφατο παρελθόν μοιάζουν με… λογομαχία μεταξύ ενοίκων πολυκατοικίας.
Εγιναν και άλλα πολλά, ενώ η χώρα σημείωσε σημάδια ανάκαμψης στηριζόμενη στο γεγονός πως διαθέτει πλούτο, τον οποίο δεν αποφάσισε εν μέσω κρίσης να διαχειριστεί αλλά πολύ πριν από αυτήν.
Οπως και να έχει, έχουν γίνει πολλές αναλύσεις αλλά και συγκρίσεις για την κατάσταση της Αργεντινής του 2001 και της Ελλάδας του 2010, 2011 και 2012.
Το συμπέρασμα όλων είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μη γίνει η Ελλάδα Αργεντινή. Οταν όμως το εύχεται ο επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της χώρας, αυτό προκαλεί ανησυχία.
Πολύ δε περισσότερο όταν έχουν προηγηθεί δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ περί επιστροφής στη δραχμή και εξόδου από την Ε.Ε. ή πιο πρόσφατες δηλώσεις στελεχών που… εύχονται να εξεγερθεί ο κόσμος και να βγει στους δρόμους, σχολιάζοντας μάλιστα πως το κόμμα τους θα… ανέβει δημοσκοπικά!
Μακάρι να προσέχαμε τι λέμε!                 

Ελλάδα αποτελεί την εντυπωσιακή εξαίρεση από τους κανόνες.

Η Ελλάδα αποτελεί την εντυπωσιακή εξαίρεση από τους κανόνες.
Η οικονομική λογική ορίζει ότι μια έντονη στρέβλωση δεν μπορεί να διαρκέσει. Οταν υστερείς σε ανταγωνιστικότητα, θα πέσει το ΑΕΠ μέχρι να πλησιάσουν τα δύο μεγέθη. Η οικονομία μιας χώρας είναι μεν πολυπλοκότερο σύστημα, αλλά δεν παύει να μοιάζει με ένα μαγαζί όπου, μακροπρόθεσμα, τα έξοδα δεν γίνεται να υπερβαίνουν τα έσοδα. Ούτε ο νεοφιλελευθερισμός, ο σοσιαλισμός ή ο πατριωτισμός, ούτε κάποια νομική, συνδικαλιστική ή θρησκευτική προσέγγιση μπορούν να ανατρέψουν τα απλά μαθηματικά.
Για να συγκλίνουν τα δύο μεγέθη, υπάρχει ο δύσκολος και μακρύς δρόμος της αύξησης της ανταγωνιστικότητας. Χρειάζεται όμως η κοινωνία να ξεπεράσει τον εαυτό της, να αρθούν εμπόδια, όπως η διαφθορά, η γραφειοκρατία και το διογκωμένο Δημόσιο, να δημιουργηθούν έμπνευση και καινοτομία, να αξιοποιηθεί θαρραλέα η τεχνολογία. Η ανάπτυξη απαιτεί ξένες επενδύσεις που προϋποθέτουν, μεταξύ άλλων, μείωση του κόστους εργασίας. Για να αυξηθούν οι εξαγωγές, πρέπει να παραχθούν αγαθά και υπηρεσίες ελκυστικά για τον υπόλοιπο κόσμο, παράλληλα η πώληση ακινήτων σε ξένους μπορεί να αποτελέσει μια συμπληρωματική έμμεση εξαγωγική δραστηριότητα. Ο άλλος δρόμος είναι η μείωση του ΑΕΠ μέχρι το επίπεδο της χαμηλής ανταγωνιστικότητας. Πόσο δηλαδή; Η Ελλάδα ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ πέρασε τα τελευταία χρόνια από την 27η στην 36η θέση και, αν δεν βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, η πορεία οδηγεί τουλάχιστον στην 90ή. Με μια πρόχειρη γραμμική εκτίμηση προκύπτει ότι στην περίπτωση αυτή μισθοί, συντάξεις, ενοίκια, τιμές ακινήτων κ.λπ. θα διαιρούνταν περίπου διά τρία. Ο πάτος λοιπόν βρίσκεται πολύ χαμηλά. Η ανεπάρκεια στις εξαγωγές ανταγωνιστικών αγαθών και υπηρεσιών κινδυνεύει να οδηγήσει σε πραγματική φτώχεια και δραματικές συνέπειες, όπως η μαζική εξαγωγή ικανών νέων ανθρώπων, που θα αξιοποιούνται σε άλλες χώρες, εξαιτίας της υψηλότατης ανεργίας στη δική τους. Πρόκειται για εφιαλτικό αλλά χρήσιμο σενάριο, διότι αποκαλύπτοντας τα πραγματικά όρια της στρέβλωσης βοηθά στην κατανόηση του μεγέθους και της φύσης της.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Εκτός και αν τρελάθηκαν όλοι μαζί.

Η κυβέρνηση σίγουρα θα δοκιμαστεί από τις αντιδράσεις, εν τούτοις δηλώνει αποφασισμένη να περάσει τα μέτρα. Μέτρα που εντάσσονται στις δεσμεύσεις της χώρας, οι οποίες όμως είχαν συμφωνηθεί πριν από τις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις.
Και εδώ έρχεται κάποιος να αναρωτηθεί: Μα τι επιδιώκει αυτή η κυβέρνηση; Πρώτα από όλα να πετύχει τον βασικό της στόχο, δηλαδή να παραμείνει η χώρα στο ευρώ και την Ε.Ε.
Παράλληλα να δείξει ότι υλοποιεί τις δεσμεύσεις της χώρας προκειμένου να υλοποιηθεί από την άλλη η δέσμευση των εταίρων σχετικά με τη διάθεση των δόσεων που απαιτούνται.
Ταυτόχρονα επιδιώκει, υλοποιώντας τις δεσμεύσεις αυτές, να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, που είναι η διαπραγμάτευση με βάση την επιμήκυνση του χρόνου.
Οι κυβερνώντες κρίνουν πως με αυτόν τον τρόπο και έχοντας ξεπεράσει τις αντιδράσεις θα κατορθώσει να βάλει τη χώρα σε έναν δρόμο.
Σίγουρα δεν διακατέχεται από μαζοχισμό. Σίγουρα, όπως σε καμία κυβέρνηση, δεν της αρέσει να βρίζουν οι πολίτες και να αγανακτούν. Σίγουρα τα κόμματα που τη στηρίζουν δεν επιθυμούν να βλέπουν τα ποσοστά τους να καταποντίζονται.
Για να προχωρούν σε αυτές τις αποφάσεις μάλλον δεν υπάρχει, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, άλλος δρόμος.
Εκτός και αν τρελάθηκαν όλοι μαζί. Κάτι που δύσκολα να πιστέψει κάποιος. Μα, θα πουν ορισμένοι, τα περί μονόδρομου τα έχουν ακούσει οι Ελληνες πολλές φορές. Δυστυχώς αυτή τη φορά δείχνει να είναι πραγματικότητα.
Διότι εδώ που φτάσαμε, εδώ που μας έφτασαν αυτοί που όλοι γνωρίζουμε, δεν έχουμε και πολλά περιθώρια ελιγμών.
Ολα αυτά βέβαια δεν είναι εύκολο να περάσουν στον κόσμο. Και δεν είναι θέμα επικοινωνίας. Πώς άλλωστε μπορεί να χειριστεί κάποιος επικοινωνιακά τις νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις αλλά και τα όσα ακούγονται για νέα χαράτσια;
Οταν ο κόσμος πλήττεται άμεσα, πώς να πεισθεί να κάνει υπομονή; Κάποιοι στο πρόσφατο παρελθόν φρόντισαν να εξαλείψουν κάθε περιθώριο. Και φτάσαμε στο σημείο να αντιμετωπίζουν οι πολίτες τους κυβερνώντες όπως οι κάτοικοι του χωριού τον Πέτρο τον βοσκό που φώναζε για τον λύκο…

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Η καλύτερη λύση είναι να βάζουμε όλοι τα… γέλια.

Ομως τελικά η οργή δεν φέρνει αποτέλεσμα. Προστίθεται στην κατάσταση την ψυχολογική που βιώνουν οι Ελληνες τα τελευταία τρία χρόνια και που άλλους τους οδηγεί στο να βάζουν ακόμη και τα κλάματα σαν μικρά παιδιά μπροστά στο αδιέξοδο και άλλους σε άλλες λύσεις.
Η καλύτερη λύση είναι να βάζουμε όλοι τα… γέλια. Η μόνη λύση, αφού μόνο για γέλια είναι τελικά οι προτάσεις των… ειδικών που ήρθαν για να δώσουν τα… φώτα τους ώστε να αντιμετωπιστεί η κατάσταση της χώρας.
Διότι, αν οι προτάσεις είναι οι περικοπές και οι νέες περικοπές, οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων και η επιβολή νέων φόρων, τότε πραγματικά το ζήτημα καταντά αστείο. Στις χώρες τους πάντως σίγουρα δεν βρήκαν με ανάλογα μέτρα τον δρόμο της ανάπτυξης. Το να προτείνουν να γίνουμε μια τριτοκοσμική χώρα είναι γελοίο από μόνο του.
Εμείς πάντως μπορούμε να προτείνουμε και άλλα μέτρα.
Για παράδειγμα μπορούμε να δουλεύουμε 20 ώρες την ημέρα. Δεδομένου ότι δεν βγαίνουν αυτές οι ώρες, μπορούμε τη διαφορά να την καλύψουμε με την… παιδική εργασία. Γιατί όχι. Αλλωστε οι εκπρόσωποι των δανειστών προέρχονται από χώρες με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Οι οποίες από την πλευρά τους έχουν εργοστάσια και επιχειρήσεις σε χώρες όπου η παιδική εργασία αποτελεί δεδομένο.
Επίσης μπορούν να βάλουν σε όλους εμάς μηχανήματα και να μετρούν τις αναπνοές μας για να τις φορολογούν ή να καταγράφουν πόσο ήλιο απορροφά το δέρμα μας και να το φορολογούν ως κατανάλωση ενέργειας.
Μπορούν ακόμη να βάλουν μετρητές και στις τουαλέτες. Των σπιτιών, γιατί στους χώρους εργασίας θα καταργηθούν ώστε να μη χάνονται εργατοώρες.
Λύσεις υπάρχουν, αν υπάρχει καλή…θέληση. Και μην ξεχνάμε αν ο βασικός πάει στα 100 ευρώ, θα λυθούν και όλα τα προβλήματα… διαβίωσης. Για τις συντάξεις δεν θα υπάρχει άγχος, αφού δεν θα υπάρχουν συνταξιούχοι. Και όσοι καταφέρουν να φθάσουν στην πολυπόθητη σύνταξη, τότε μπορούν να την πάρουν εφόσον καταθέσουν στοιχεία για να δείξουν πώς επιβίωσαν.
Θα πει κανείς πως τους βάζουμε ιδέες. Ποιος όμως λέει πως δεν τα έχουν ήδη σκεφτεί;

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι ενδεικτικά και δεν αμφισβητούν το γεγονός της τεράστιας ανεργίας που μαστίζει τον τόπο.

Αν υπήρχε λογική, ή μάλλον αρχή, μέση και τέλος σε αυτήν τη χώρα, ένας νεοφερμένος ξένος θα έφτανε στο αβίαστο συμπέρασμα ότι είτε οι ιθαγενείς, δηλαδή οι Ελληνες, ασχολούνται με εργασίες υψηλότερου επιπέδου είτε η χώρα βρίσκεται σε τέτοια ανάπτυξη και η απασχόληση σε τόσο υψηλά επίπεδα, που κάνει εισαγωγή εργαζομένων για να καλύψει τις ανάγκες. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι έτσι, όπως τουλάχιστον δείχνει η ύφεση και αποτυπώνεται στις στατιστικές που ανεβάζουν την ανεργία στο 25% και ειδικά την ανεργία των νέων πάνω από το 50%.
Πού βρίσκονται, λοιπόν, οι Ελληνες και τα Ελληνόπουλα; Πώς γίνεται σε περίοδο τουριστικής αιχμής να αυξάνεται η ανεργία και να καλύπτουν όλες τις θέσεις εργασίας σε θέρετρα και τουριστικούς προορισμούς, όπως η Κρήτη και η Σαντορίνη, ξένοι από τα Βαλκάνια τη Σλοβακία, την Τσεχία, τη Λευκορωσία, ακόμη και από χώρες της Λατινικής Αμερικής; Γιατί στη συγκομιδή αγροτικών προϊόντων, όταν ζητούνται εποχικοί εργάτες, δεν δείχνει προθυμία ούτε ένας Ελληνας; Είναι δυνατόν γυψαδόρος να ζητάει αυτήν την εποχή δύο εργάτες με 40 ευρώ μεροκάματο και οι μεν λίγοι Ελληνες που ενδιαφέρθηκαν να απορρίπτουν την προσφορά, σε αντίθεση με τους πολλούς αλλοδαπούς που έσπευσαν;

Τα ερωτήματα που τίθενται είναι ενδεικτικά και δεν αμφισβητούν το γεγονός της τεράστιας ανεργίας που μαστίζει τον τόπο. Ούτε βέβαια ότι πολλά, πάρα πολλά, αφεντικά προτιμούν να προσλαμβάνουν ξένους με χαμηλό μεροκάματο, δίχως ασφάλιση και χωρίς διάθεση για γκρίνιες, παρά Ελληνες με μεγαλύτερες απαιτήσεις. Αυτή, όμως, είναι η μισή εξήγηση. Η άλλη μισή λέει ότι οι Ελληνες και τα Ελληνόπουλα έχουν κακομάθει. Δυστυχώς, είναι πολλοί οι συμπατριώτες που προτιμούν να κάθονται στις καφετέριες, να αερολογούν και να γκρινιάζουν, παρά να ψάχνουν για δουλειά, που με τις σημερινές συνθήκες και προϋποθέσεις δεν θα είναι ιδανική, αλλά θα καλύπτει κάποιες από τις ανάγκες τους. Οπως είναι εντελώς δυσεξήγητο ότι από το φοιτηταριό των 350.000 της χώρας μας δεν υπάρχουν μερικές χιλιάδες που να θέλουν να βγάλουν κάποια χρήματα την τουριστική περίοδο.

Που σημαίνει ότι είτε υπάρχει ακόμη οικονομικό «λίπος» στις ελληνικές οικογένειες είτε ότι πολλοί Ελληνες, κυρίως νέοι, δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη την πραγματικότητα και ονειρεύονται θέση στο Δημόσιο. Αν υπάρχει άλλη εξήγηση, δεκτή και αυτή...

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Όλοι, δεχόμαστε πως τώρα που η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω, είναι ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη και τις στρεβλώσεις δεκαετιών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το τωρινό πακέτο μέτρων είναι μακράν το πιο επώδυνο και σκληρό και στην πράξη διαλύει στην κυριολεξία και τα τελευταία απομεινάρια κοινωνικής συνοχής.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά εμπεριέχουν ψήγματα δικαιοσύνης, καθώς οριζόντια και ισοπεδωτικά καταδικάζουν στην ανέχεια το πιο ευαίσθητο και ανήμπορο κομμάτι της κοινωνίας μας, τους συνταξιούχους. Ακόμα και το γεγονός ότι ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι χαριστικά και εκμεταλλευόμενοι το ίδιο το στρεβλό θεσμικό πλαίσιο απόλαυσαν υψηλές και πρόωρες συντάξεις, χωρίς να έχουν καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία αυτά που έχουν πληρώσει οι πολλοί, δεν δικαιολογεί τη γενική καταβαράθρωση στον σύγχρονο καιάδα της εγκατάλειψης.

Ολοι, Ή σχεδόν όλοι, δεχόμαστε πως τώρα που η κατάσταση έφτασε στο μη περαιτέρω, είναι ευκαιρία να διορθώσουμε τα λάθη και τις στρεβλώσεις δεκαετιών, που είναι και η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων της χώρας. Στην πραγματική ζωή όμως τα πράγματα δεν μπορούν να λειτουργήσουν με μανιχαϊστικές αντιλήψεις. Η συνταξιούχος που δούλεψε μόνο 20 χρόνια και εισπράττει σύνταξη από τα 45 της δεν έκανε έγκλημα, απλώς εκμεταλλεύτηκε τους υφιστάμενους νόμους. Σήμερα, είναι κι αυτή μια ανήμπορη συνταξιούχος σαν όλους τους άλλους, έχει τις ίδιες ανάγκες μ’ αυτούς και υποφέρει όσο και οι άλλοι. Με άλλα λόγια, το κακό έγινε και δεν διορθώνεται αναδρομικά. Αυτό που μπορεί να γίνει είναι η θεσμική πρόβλεψη να μη συμβαίνει το ίδιο και στο μέλλον. Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες, τα οποία μπορεί να επικαλεστεί κανείς σε συζητήσεις καφενειακού χαρακτήρα. Η ουσία όμως δεν αλλάζει και είναι μία: σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν. Κι αυτό δεν περιποιεί τιμήν σε κανέναν, ούτε στους διαχειριστές της εξουσίας ούτε στην ίδια την κοινωνία.

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Τελικά τι συμβαίνει;

Τελικά τι συμβαίνει; Είναι η κρίση η οικονομική παγκόσμια; Δεν φταίνε μόνον οι… κακοί Ελληνες; Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Πώς μπορεί δηλαδή ολόκληρος Γάλλος Πρόεδρος να βγαίνει και να λέει ότι η σημερινή οικονομική κρίση είναι «εξαιρετικής σοβαρότητας» και δεν θα γλιτώσει απ’ αυτήν καμία χώρα;
Τους Γερμανούς τούς ρώτησε; Τον GAP, που από τις αρχές του 2009 υποστήριζε μετά μανίας ότι η κρίση είναι ελληνική και φταίει γι’ αυτήν η… κακή κυβέρνηση της Ν.Δ. και ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, τον ρώτησε;
«Βρισκόμαστε» είπε ο Γάλλος Πρόεδρος «ενώπιον μιας κρίσης εξαιρετικής σοβαρότητας, μιας μακράς κρίσης, η οποία διαρκεί ήδη περισσότερα από τέσσερα χρόνια και από την οποία καμία από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, ακόμη και τις αναδυόμενες, δεν είναι δυνατό εφεξής να γλιτώσει».
Είπε και άλλα, όπως για παράδειγμα ότι «Η ανάπτυξη επιβραδύνεται παντού και οι τιμές των πρώτων υλών, των δημητριακών, λόγω επίσης κλιματικών αιτιών, όπως και κερδοσκοπικών αλλά και του πετρελαίου αυξάνονται σημαντικά».
Είπε δηλαδή την αλήθεια. Μια αλήθεια που κανείς δεν ήθελε να ακούσει όταν ο GAP, «μεθυσμένος» από τη νίκη των εκλογών του 2009, έταζε και εν συνεχεία… προσγειωμένος από την πραγματικότητα (που κατά πολλούς γνώριζε και πριν) άρχισε να επιρρίπτει ευθύνες στην προηγούμενη κυβέρνηση.
Στις αρχές του 2010 ο πρώην υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαθανασίου αναρωτιόταν αν η Ν.Δ. φταίει για την κρίση στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία ή και στην Ισπανία. Κανείς δεν άκουγε.
Τώρα όμως; Τώρα που ο ίδιος ο Πρόεδρος της Γαλλίας μιλά για μια κρίση που θα χτυπήσει όλες τις χώρες, ποιος ευθύνεται; Ο Κ. Καραμανλής; Η Ν.Δ.; Ή αυτοί που προσπάθησαν να πείσουν ότι η κρίση είναι ελληνική και ευθύνονται οι… κακοί, οι… διεφθαρμένοι Ελληνες;
Και να υπενθυμίσουμε ότι αυτά δεν τα έλεγαν οι ξένοι. Ελληνες τα έλεγαν. Μας εκπροσωπούσαν κιόλας, αφού είχαν ψηφισθεί. Μιλούσαν για διαφθορά και για «Τιτανικό» και για οικονομική κρίση που δύναται να αντιμετωπιστεί με υποσχέσεις.
Τη στιγμή που η κρίση ήταν και είναι παγκόσμια και ως εκ τούτου απαιτεί μια δραστική πολιτική λύση από τους ηγέτες.
Ειδικά αυτούς των χωρών που έχουν τη δυνατότητα. Εκτός αν θέλουν να επιβεβαιώσουν όλους όσοι λένε ότι δυστυχώς η κρίση στην οικονομία προέκυψε διότι βρήκε την ευκαιρία της κρίσης στην πολιτική και ειδικά στις ηγεσίες των μεγάλων ανεπτυγμένων χωρών.