Βαράνε νταούλια...

Μπλόφα την μπλόφα, αφήγημα το αφήγημα, απειλή την απειλή, παρακάλι το παρακάλι φτάσαμε στα μέσα Μαΐου. Ημερες και εβδομάδες φαγωμένες σαν πασατέμπος, με παλικαρισμούς και εξυπνάδες εκατέρωθεν και την Ελλάδα να βουλιάζει κάθε ημέρα όλο και πιο βαθιά στη ρουφήχτρα της καταστροφής.

Και χθες καταλήξαμε ότι απλώς ισχύει η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου που έλεγε ότι απόφαση του Eurogroup για την οποιαδήποτε χρηματοδότηση της Ελλάδας θα έρθει μόνο μετά την αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος, του Μνημονίου δηλαδή. Την οποία αξιολόγηση υποσχέθηκε η κυβέρνηση ότι θα την επισπεύσει μπας και συγκινηθεί ο κ. Ντράγκι. Και όχι μόνο αυτά. Πήγε άκλαφτη η «πολιτική διαπραγμάτευση» και συμφωνήσαμε με τον κ. Μοσκοβισί ότι πρέπει να βρεθούν ισοδύναμα στο Ασφαλιστικό και στα εργασιακά για να τρέξει το Μνημόνιο. Αλλά για λεφτά κουβέντα. Υπεράνω εμείς. Λεφτά υπάρχουν, αλλά πρέπει να ολοκληρωθεί το προηγούμενο Μνημόνιο για να φτάσουν στα ταμεία. Πιστέψαμε ότι θα έτρεμαν οι πέτρες στην Ουάσιγκτον με την απειλή κυβερνητικού αξιωματούχου ότι εάν δεν πάρουμε λεφτά δεν θα πληρωθεί το ΔΝΤ. Ηταν οι ίδιοι αξιωματούχοι που έτρεχαν να μαζέψουν ό,τι είχε μείνει στα δημόσια ταμεία για να κάνουν την κατάθεση στην κ. Λαγκάρντ λίγες ώρες αργότερα. Κανείς δεν μασάει πια με τέτοιες παλικαριές. Αρκούν για καμιά Κεντρική Επιτροπή, κάποιο πρωτοσέλιδο κομματικής φυλλάδας.

Η πραγματική διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης θα μπορούσε να είναι μόνο μία: ότι χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο και στρατηγική μετατρέπεται σε καμικάζι αυτοκτονίας. Αλλά η «αδυναμία» στην εξουσία ακυρώνει το πλεονέκτημα και καθιστά την κυβέρνηση όλο και πιο προβλέψιμη όλο και πιο ευάλωτη. Ολοι βλέπουν πια ότι όσο στριμώχνεται τόσο πιο ελαστικές γίνονται οι κόκκινες γραμμές της. Μια πορεία που δεν έχει τέλος. Τώρα η κυβέρνηση μέσα σε δέκα ημέρες πρέπει να δείξει καλή συμπεριφορά στον κ. Ντράγκι, να καλοπιάσει το Eurogroup, να βάλει στο καλάθι Ασφαλιστικό και εργασιακά -τα άλλα έχουν ήδη θυσιαστεί- για να δεήσουν οι δανειστές να κλείσουν το προηγούμενο και να εγκρίνουν μετά το επόμενο Μνημόνιο. Η αλήθεια είναι ότι έχουν αρχίσει οι χοροί. Τα νταούλια βαράνε δυνατά. Αλλά αντί για πρώτη θέση θεωρείο, βρεθήκαμε τελικά να είμαστε εμείς που χορεύουμε στο ταψί.