Το πρόβλημα του Εβρου
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Κάθε χρόνο τον χειμώνα οι κάτοικοι στον Εβρο διανύουν ώρες αγωνίας, με τα νερά του ποταμού να απειλούν να σπάσουν ή να υπερπηδήσουν τα αναχώματα και να ξεχυθούν στις πεδιάδες, σαρώνοντας ζωές και περιουσίες. Οι άμυνες των Αρχών αποδεικνύονται ανίσχυρες απέναντι στους ορμητικούς υδάτινους όγκους που κατεβαίνουν από τη Βουλγαρία και άλλους που προστίθενται στην κοίτη μέσω παραποτάμων από την Τουρκία ή και το εσωτερικό της Ελλάδας (Αγρας, Ασπροπόταμος). Συνήθως ο εφιάλτης εμφανίζεται από τον Ιανουάριο και μετά, φέτος όμως ήρθε νωρίς, που σημαίνει ότι τα χειρότερα ίσως να είναι μπροστά τους.
Η αλήθεια είναι ότι οι Αρχές και οι τοπικές κοινωνίες έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν, όμως το πρόβλημα τους ξεπερνάει. Η εξεύρεση μόνιμης λύσης προϋποθέτει τη συνεργασία και των τριών κρατών που «δένονται» με τον Εβρο και πλήττονται από το φαινόμενο. Απαιτείται σχεδιασμός σε υψηλό επίπεδο και αντιπλημμυρική θωράκιση σε ενιαία βάση. Τα έως τώρα μονομερή και αποσπασματικά αμυντικά μέτρα έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικά. Και αν οι Ελληνες με τους Βούλγαρους τα βρίσκουν σχετικά εύκολα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους Τούρκους γείτονες. Ο ποταμός Εβρος αποτελεί ελληνοτουρκικό σύνορο και ως εκ τούτου είναι άκρως ευαίσθητο σημείο. Οι ειδικοί λένε ότι η λύση στο πρόβλημα βρίσκεται στη διευθέτηση και στον καθαρισμό της κοίτης από νησίδες που έχουν σχηματιστεί με τα χρόνια με τη συγκέντρωση φερτών υλικών, τα υδρόβια δέντρα κ.ά., ώστε τα νερά να ρέουν απρόσκοπτα και να καταλήγουν στο Θρακικό Πέλαγος. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εύκολο. Ελλάδα και Τουρκία έχουν οργανώσει τη στρατιωτική τους θωράκιση και έχουν καταρτίσει τα όποια σχέδια, αμυντικά ή επιθετικά, με άξονα το ποτάμι. Σε κάποια σημεία του στην κοίτη έχει χαραχθεί η συνοριογραμμή, αλλού υπάρχουν ναρκοπέδια και κανείς πλην των στρατών των δύο πλευρών δεν γνωρίζει τι άλλα οχυρωματικά έργα «κρύβουν» οι όχθες και τα νερά του.
Ισως αυτά τα εμπόδια να μην ήταν αξεπέραστα εάν οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών αναπτύσσονταν σε εύκρατο κλίμα. Ομως ο Εβρος με τις πλημμύρες του ήταν και παραμένει δέσμιος των κατά καιρούς ελληνοτουρκικών εντάσεων. Ετσι, η μόνη σοβαρή συλλογική προσπάθεια αντιπλημμυρικής θωράκισής του απέναντι στις πλημμύρες, που επιχειρήθηκε την άνοιξη του 1995 με τη συμφωνία της Χάρζας, έμεινε στη μέση καθώς μεσολάβησαν τα βίαια γεγονότα της Κωνσταντινούπολης με την εκδίωξη των εκεί Ελλήνων.
Το πρόβλημα επομένως των πλημμυρών θα το έχουμε στον Εβρο εμείς οι Ελληνες και οι Τούρκοι στην πεδιάδα της Αδριανούπολης κάθε φορά που θα πέφτουν καταρρακτώδεις βροχές ή θα λιώνουν τα χιόνια στα ορεινά της Βουλγαρίας. Η λύση του περνάει μέσα από το λιώσιμο των χιονιών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και αυτό το γνωρίζουν στον Εβρο, Αρχές και απλοί άνθρωποι. Το κακό είναι ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τις θερμάνουν.
Η αλήθεια είναι ότι οι Αρχές και οι τοπικές κοινωνίες έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν, όμως το πρόβλημα τους ξεπερνάει. Η εξεύρεση μόνιμης λύσης προϋποθέτει τη συνεργασία και των τριών κρατών που «δένονται» με τον Εβρο και πλήττονται από το φαινόμενο. Απαιτείται σχεδιασμός σε υψηλό επίπεδο και αντιπλημμυρική θωράκιση σε ενιαία βάση. Τα έως τώρα μονομερή και αποσπασματικά αμυντικά μέτρα έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικά. Και αν οι Ελληνες με τους Βούλγαρους τα βρίσκουν σχετικά εύκολα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους Τούρκους γείτονες. Ο ποταμός Εβρος αποτελεί ελληνοτουρκικό σύνορο και ως εκ τούτου είναι άκρως ευαίσθητο σημείο. Οι ειδικοί λένε ότι η λύση στο πρόβλημα βρίσκεται στη διευθέτηση και στον καθαρισμό της κοίτης από νησίδες που έχουν σχηματιστεί με τα χρόνια με τη συγκέντρωση φερτών υλικών, τα υδρόβια δέντρα κ.ά., ώστε τα νερά να ρέουν απρόσκοπτα και να καταλήγουν στο Θρακικό Πέλαγος. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι εύκολο. Ελλάδα και Τουρκία έχουν οργανώσει τη στρατιωτική τους θωράκιση και έχουν καταρτίσει τα όποια σχέδια, αμυντικά ή επιθετικά, με άξονα το ποτάμι. Σε κάποια σημεία του στην κοίτη έχει χαραχθεί η συνοριογραμμή, αλλού υπάρχουν ναρκοπέδια και κανείς πλην των στρατών των δύο πλευρών δεν γνωρίζει τι άλλα οχυρωματικά έργα «κρύβουν» οι όχθες και τα νερά του.
Ισως αυτά τα εμπόδια να μην ήταν αξεπέραστα εάν οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών αναπτύσσονταν σε εύκρατο κλίμα. Ομως ο Εβρος με τις πλημμύρες του ήταν και παραμένει δέσμιος των κατά καιρούς ελληνοτουρκικών εντάσεων. Ετσι, η μόνη σοβαρή συλλογική προσπάθεια αντιπλημμυρικής θωράκισής του απέναντι στις πλημμύρες, που επιχειρήθηκε την άνοιξη του 1995 με τη συμφωνία της Χάρζας, έμεινε στη μέση καθώς μεσολάβησαν τα βίαια γεγονότα της Κωνσταντινούπολης με την εκδίωξη των εκεί Ελλήνων.
Το πρόβλημα επομένως των πλημμυρών θα το έχουμε στον Εβρο εμείς οι Ελληνες και οι Τούρκοι στην πεδιάδα της Αδριανούπολης κάθε φορά που θα πέφτουν καταρρακτώδεις βροχές ή θα λιώνουν τα χιόνια στα ορεινά της Βουλγαρίας. Η λύση του περνάει μέσα από το λιώσιμο των χιονιών στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και αυτό το γνωρίζουν στον Εβρο, Αρχές και απλοί άνθρωποι. Το κακό είναι ότι οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τις θερμάνουν.
