Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη.

Τελικά ο Σαμαράς. Κέρδισε, όπως επανειλημμένα τον πρώτο αριθμό του λαχείου χωρίς να έχει αγοράσει λαχείο, μεταλλάχθηκε από αντιμνημονιακός σε υπέρμαχο της πολιτικής που επί δύο χρόνια καταδίκαζε, έγινε πρωθυπουργός έχοντας οδηγήσει το κόμμα του σε πρωτοφανή χαμηλά ποσοστά και κάπου φαίνεται ότι του μπήκε η ιδέα ότι τα θαύματα γι' αυτόν δεν τελειώνουν πουθενά.
Κάποτε, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη. Και τυπικά μπορεί να έδωσε λύση στο πρόβλημα με την απομάκρυνση του Μπαλτάκου, αλλά ουσιαστικά το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Γιατί το πρόβλημα είναι ο ίδιος, που μάλλον δεν έχει μετρήσει σωστά κάποια πράγματα. Μπορεί να είναι πρωθυπουργός, αλλά η ιδιότητα αυτή του έχει εκχωρηθεί λόγω της κρίσης την οποία διέρχεται η χώρα και όχι για να κυβερνά όπως του γουστάρει και με όποιους του γουστάρει.
Δικαίωμά του είναι να επιλέγει τους φίλους του. Κι αν κάποτε ο ελληνικός λαός τον αναδείξει αυτοδύναμα κυβερνήτη του, θα είναι δικαίωμά του να επιλέγει και τους συνεργάτες του. Αλλά όσο είναι πρωθυπουργός μιας δικομματικής κυβέρνησης που έχει ως αποστολή να οδηγήσει τη χώρα στην οικονομική και κοινωνική ασφάλεια, οφείλει να σέβεται τις ευαισθησίες του κυβερνητικού εταίρου του και να μη διακινδυνεύει επιπόλαια την επίτευξη του επιδιωκόμενου στόχου.
Φιλοδοξεί ο Αντ. Σαμαράς να διευρύνει την απήχηση του κόμματός του και προς την ακροδεξιά αλλά και προς την Κεντροαριστερά. Δικαίωμά του να ζει με ψευδαισθήσεις. Εκείνο που δεν είναι δικαίωμά του είναι να πειραματίζεται σε κυβερνητικό επίπεδο, δημιουργώντας χωρίς λόγο μείζονος σημασίας προβλήματα. Οπως το χθεσινό. Εύχομαι τουλάχιστον να το έχει καταλάβει. Και να σοβαρευτεί.