Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Το νοσοκομείο Διδυμοτείχου εξυπηρετεί έναν μεγάλο αριθμό πολιτών.

Να ζητηθεί, από το υπουργείο Υγείας, να παραμείνει αυτόνομο το νοσοκομείο του Διδυμοτείχου αποφασίστηκε ομόφωνα, στη διάρκεια σύσκεψης, σχετικά με το θέμα, που πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωϊ, στο Διδυμότειχο. Στη σύσκεψη συμμετείχε, ο γ.γ. της περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, η αντιπεριφερειάρχης Έβρου, ο αναπληρωτής διοικητής του νοσηλευτικού ιδρύματος, οι δήμαρχοι Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας, Σουφλίου και εκπρόσωποι των εργαζομένων του νοσηλευτικού ιδρύματος. Παράλληλα δόθηκαν και διευκρινίσεις, σχετικά με τα νέα δεδομένα που δημιουργούνται από την συνένωση των δύο νοσοκομείων του Έβρου.

«Θέλουμε ανάπτυξη και όχι συρρίκνωση του νοσοκομείου. Μπορούμε να τεκμηριώσουμε το αίτημα μας για αυτονομία και θα κλείσουμε ραντεβού με τον υπουργού, εντός δεκαημέρου» είπε ο γ.γ. της περιφέρειας ΑΜΘ, Άρης Γιαννακίδης, στην Ε.ΡΑ.. Ο αναπληρωτής διοικητής, Δημήτρης Λαζόπουλος, έκανε γνωστό ότι το συγκεκριμένα αίτημα έχει υιοθετηθεί και από την διοίκηση της 4ης Υγειονομικής Περιφέρειας, καθώς η επιχειρηματολογία που το στηρίζει είναι σοβαρή και τεκμηριωμένη, όπως είπε. 

«Το νοσοκομείο Διδυμοτείχου εξυπηρετεί έναν μεγάλο αριθμό πολιτών, είναι αποδοτικό και στην παροχή υπηρεσιών και οικονομικά καθώς παρουσιάζει ετήσιο πλεόνασμα της τάξης των 650 χιλιάδων ευρώ» σημείωσε ο κ. Λαζόπουλος. Τέλος, ο διευθυντής των ιατρικών υπηρεσιών, Κώστας Βαφειάδης, συγκρίνοντας τα στατιστικά στοιχεία των δύο νοσοκομείων του νομού ώστε να περιγράψει την αποδοτικότητα του ιατρικά, τόνισε πως αυτό του Διδυμοτείχου, πραγματοποίησε 1.500 χειρουργεία το 2012, διαθέτοντας 120 κλίνες, ενώ της Αλεξανδρούπολης, πραγματοποίησε 2.000 χειρουργεία, και οι κλίνες που διαθέτει είναι περισσότερες από 600.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Tο μέλλον της χώρας είναι συνυφασμένο με την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή.

Αν παίρνουμε ένα μάθημα ζωής από τη φρικτή κρίση που μας έχει γονατίσει είναι πως ήρθε η ώρα να δούμε κατάματα την αλήθεια, αντιμετωπίζοντας όλες τις μαγικές εικόνες που εφηύραμε ως άλλοθι. Γιατί αρκετά ήταν τα ψέματα που ακούσαμε από το 1981, από τους τα πάντα υποσχόμενους, ενώ στην πραγματικότητα προσθέτονταν νέα δάνεια επί παλαιών ανεξόφλητων, εντέλει ασήκωτα για τους ώμους της χώρας. Απάλευτο στάθηκε το μοντέλο μιας αγωγής ανέμελης χωρίς αντίκρισμα δουλειάς στο πλαίσιο ενός «συμβολαίου αμοιβαίου βολέματος», ανάμεσα στους κομματικούς παράγοντες και στους ψηφοφόρους. Αρκετή ήταν η δημαγωγία που παίχτηκε με τις βαριές αλλά ανέξοδες υποσχέσεις -κορυφαία εκείνη: «Λεφτά υπάρχουν»- για την υφαρπαγή της ψήφου στον πρωταθλητισμό της δημαγωγίας που επιδόθηκαν πολιτικοί ασυνείδητοι. 

Ετσι, πρόθυμα αποδεχθήκαμε να επιβιώνουμε με τις κάθε είδους επιδοτήσεις που μας δόθηκαν από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αντί να εκσυγχρονίσουμε τις δομές της χώρας, να ανασυγκροτήσουμε την παραγωγή, να αναπτύξουμε τις άπειρες δυνατότητες του ευλογημένου τόπου, εμείς τις σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους, βγάζοντας τη γλώσσα μας στους κουτόφραγκους. Αφήσαμε να μαραζώσει ο πρωτογενής τομέας, κάνοντας κάθε καλύβα room to let και φέρνοντας λεμόνια από την Αργεντινή, κρεμμύδια από την Τουρκία, πατάτες από την Κύπρο, ακτινίδια από την Αυστραλία, πορτοκάλια από τη Χάιφα, κρέας από τη Γαλλία και την Αγγλία, λαχανικά και ντομάτες από το Βέλγιο, ώσπου έγιναν τα χωράφια μας πετρότοποι…

 Αν θέλουμε να μην έχουμε κάθε χειμώνα τους αγρότες να πιάνουν τα μετερίζια στις εθνικές οδούς και τους νέους στους σταθμούς και τα αεροδρόμια της ξενιτιάς, τότε ας μιλήσουμε για μια συνολική αναπτυξιακή μεταρρύθμιση. Η συστηματική και καλά σχεδιασμένη επιστροφή στην αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή θα δώσει ζωή στην περιφέρεια που τώρα μαραζώνει. Είναι ανάγκη το κράτος να βοηθήσει να «γεννηθούν» οι νέοι αγρότες -επιχειρηματίες ταυτόχρονα-, αφού το μέλλον της χώρας είναι συνυφασμένο με την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Διαφέρει σε κάτι η νέα στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα χαράτσια και τους φόρους;


Μπορεί για τα «γιατί» των αδιεξόδων μας να μην έχει μεταβάλει άποψη, αλλά τα «δια ταύτα» του δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνα των εταίρων της συγκυβέρνησης.
Μαγικά έπαψαν να υπάρχουν και τίποτα δεν θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτά που ακούγαμε να διαβεβαιώνει ο Τσίπρας μέχρι και πριν από έναν ή δύο μήνες δεν πρόκειται να τα ξανακούσουμε. Ούτε οι μισθοί, ούτε οι συντάξεις θα αποκα-τασταθούν άμα τη αναλήψει της εξουσίας από κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ολα θα γίνουν σταδιακά. Εν καιρώ. Οταν οι συνθήκες και οι εξελίξεις το επιτρέψουν. Βρίσκετε να διαφέρει σε κάτι η προοπτική αυτή από εκείνη που μας προσφέρει η κυβέρνηση;
'Ή μήπως διαφέρει σε κάτι η νέα στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα χαράτσια και τους φόρους; Τίποτα δεν καταργείται αν αύριο το πρωί αναλάβει πρωθυπουργός ο Τσίπρας, αλλά όλα θα εξαρτηθούν από τις αντοχές και την πορεία της οικονομίας. Λέει τίποτα διαφορετικό η τρικομματική;
Πάντως, το μνημόνιο, επιμένουν, θα καταργηθεί. Αν θα γίνει αυτό σε μία, σε δύο ή σε δέκα μέρες δεν το λένε, αλλά θα το καταργήσουν σίγουρα. Μόνο που προσωπικά αδυνατώ να καταλάβω τι ακριβώς θα καταργήσουν. Η όποια αξία του μνημονίου είναι τα μέτρα που έχει επιβάλει. Αλλά αν αυτά καταργηθούν σταδιακά και «εν καιρώ», που σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιά χρονική δέσμευση, σε τι θα ωφεληθούμε από την κατάργησή του; Σε ένα, σε πέντε ή σε δέκα χρόνια θα επανέλθουμε στο 2009;
Ωστόσο, η εξέλιξη είναι θετική. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ωριμάζει. Κι αυτό είναι σημαντικό και για τον ίδιο και για την πολιτική πραγματικότητα. Αν θα τον ωφελήσει ή όχι, μένει να το δούμε. Πάντως από προχθές έπαψε να είναι όσο αποκομμένος και απομονωμένος ήταν ως τώρα.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Η χώρα πέρασε διά πυρός και σιδήρου και ακόμη ζει σε στενό κορσέ.


Οταν για μία δεκαετία η χώρα είχε αξιοζήλευτους ρυθμούς ανάπτυξης, αδιαφόρησε για την επερχόμενη κρίση που έμελλε να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της, και εδώ και τρία χρόνια ζούμε και πληρώνουμε ακριβά τις συνέπειες εκείνης της αμεριμνησίας.
Το πολιτικό σύστημα πρωτίστως αλλά όχι μόνον αυτό αδιαφόρησε πλήρως και οι πάντες ζούσαν σε έναν ψεύτικο κόσμο πιστεύοντας προφανώς ότι το πάρτι θα κρατήσει για πάντα. Σχεδόν όλοι τυφλωμένοι από τον λαϊκισμό αρνήθηκαν να αναθεωρήσουν το λάθος, ακόμη και όταν πύκνωσαν τα σύννεφα της επερχόμενης θύελλας, και έτσι ζήσαμε με τον πιο βάρβαρο τρόπο τη βίαιη προσαρμογή που απαίτησαν οι εταίροι και δανειστές. Σταδιακά ήρθε η αναγκαστική προσαρμογή με τα αδυσώπητα δεδομένα που δεν επέτρεπαν πλέον ευημερία με δανεικά και αγύριστα, και έτσι αρκετοί έδειξαν να αντιλαμβάνονται ότι οφείλουμε να προσαρμοσθούμε στις νέες συνθήκες πριν από τον όλεθρο.
Η χώρα πέρασε διά πυρός και σιδήρου και ακόμη ζει σε στενό κορσέ, αλλά τουλάχιστο ένα μεγάλο τμήμα της πολιτικής τάξης αλλά και των πολιτών έχουν συνειδητοποιήσει πως το παλιό μοντέλο της κρατικο­δίαι­της οικονομίας έλαβε τέλος. Ανάπτυ­ξη με διορισμούς και κρατικές επιχειρήσεις που σπαταλούν τα δανεικά δεν μπορεί να γίνει. Ως εκ τούτου, ο ρεαλισμός είναι παρήγορη εξέλιξη και αν πράγ­μα­τι εφαρμοσθούν οι ρυθμίσεις του νέου αναπτυξιακού νόμου που ανακοι­νώθηκε προ ημερών, μπορεί να ελπί­ζει κανείς ότι σε σύντομο χρόνο θα ανοίξει ο δρόμος για επενδύσεις, οι οποίες αποτελούν τη μόνη διέξοδο για να περιορισθεί η μάστιγα της ανεργίας που καταστρέφει γενιές Ελλήνων.
Βεβαίως η ανάπτυξη δεν διατάσσεται και δεν μπορεί να στηριχθεί μόνον σε έναν νόμο. Ωστόσο, το γεγονός ότι αυτές οι νέες ρυθμίσεις διευκολύνουν από τη γραφειοκρατία όσους πάρουν το ρίσκο να βάλουν τα λεφτά τους στη χώρα σε συνδυασμό με την υπόσχεση για ένα σταθερό φορολογικό καθε­στώς για μία πενταετία μπορεί να θεωρηθούν ως ισχυρά κίνητρα. Για να έχουν αξία όλα αυτά απαιτείται η άμε­ση κινητοποίηση των αρμόδιων φορέ­ων για την υλοποίηση των εν λόγω προβλέψεων για να μη χαθεί μία -ίσως η τελευταία- ευκαιρία για τον τόπο.                                                                                                     
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Να περιορισθεί η μάστιγα της ανεργίας που καταστρέφει γενιές Ελλήνων.


Οταν για μία δεκαετία η χώρα είχε αξιοζήλευτους ρυθμούς ανάπτυξης, αδιαφόρησε για την επερχόμενη κρίση που έμελλε να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της, και εδώ και τρία χρόνια ζούμε και πληρώνουμε ακριβά τις συνέπειες εκείνης της αμεριμνησίας.
Το πολιτικό σύστημα πρωτίστως αλλά όχι μόνον αυτό αδιαφόρησε πλήρως και οι πάντες ζούσαν σε έναν ψεύτικο κόσμο πιστεύοντας προφανώς ότι το πάρτι θα κρατήσει για πάντα. Σχεδόν όλοι τυφλωμένοι από τον λαϊκισμό αρνήθηκαν να αναθεωρήσουν το λάθος, ακόμη και όταν πύκνωσαν τα σύννεφα της επερχόμενης θύελλας, και έτσι ζήσαμε με τον πιο βάρβαρο τρόπο τη βίαιη προσαρμογή που απαίτησαν οι εταίροι και δανειστές. Σταδιακά ήρθε η αναγκαστική προσαρμογή με τα αδυσώπητα δεδομένα που δεν επέτρεπαν πλέον ευημερία με δανεικά και αγύριστα, και έτσι αρκετοί έδειξαν να αντιλαμβάνονται ότι οφείλουμε να προσαρμοσθούμε στις νέες συνθήκες πριν από τον όλεθρο.
Η χώρα πέρασε διά πυρός και σιδήρου και ακόμη ζει σε στενό κορσέ, αλλά τουλάχιστο ένα μεγάλο τμήμα της πολιτικής τάξης αλλά και των πολιτών έχουν συνειδητοποιήσει πως το παλιό μοντέλο της κρατικο­δίαι­της οικονομίας έλαβε τέλος. Ανάπτυ­ξη με διορισμούς και κρατικές επιχειρήσεις που σπαταλούν τα δανεικά δεν μπορεί να γίνει. Ως εκ τούτου, ο ρεαλισμός είναι παρήγορη εξέλιξη και αν πράγ­μα­τι εφαρμοσθούν οι ρυθμίσεις του νέου αναπτυξιακού νόμου που ανακοι­νώθηκε προ ημερών, μπορεί να ελπί­ζει κανείς ότι σε σύντομο χρόνο θα ανοίξει ο δρόμος για επενδύσεις, οι οποίες αποτελούν τη μόνη διέξοδο για να περιορισθεί η μάστιγα της ανεργίας που καταστρέφει γενιές Ελλήνων.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Ο λαϊκισμός είναι πανταχού παρών και παντοδύναμος.


Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Οσο ρατσιστικό είναι, άλλο τόσο αληθινά και πειστικά εκφράζει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Από τις μεγάλες πληγές αλλά και αιτίες που μας οδήγησαν στη σκάλα του κακού είναι -κατά γενική ομολογία, των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων- ο λαϊκισμός, η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία. Ο πρώτος έταζε ανέξοδα, δημιουργούσε προσδοκίες, ψεύτικες ελπίδες, ενώ υιοθετούσε άκριτα κάθε αίτημα οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας. Η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία καταρράκωσαν κάθε έννοια αξιοκρατίας και πρόταξαν την τακτοποίηση των παιδιών της οικογένειας και των μελών του κόμματος.
Οσο κι αν οι πολιτικοί -σε μια υποκριτική, όπως φαίνεται, εκδήλωση κρίσης συνείδησης- εξόρκισαν τα τρία κακά, άλλο τόσο δεν σταμάτησαν να ακολουθούν την πεπατημένη. Ο λαϊκισμός είναι πανταχού παρών και παντοδύναμος. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ συναγωνίζεται τις χειρότερες λαϊκίστικες πλευρές και στιγμές του ΠΑΣΟΚ.
Οποιος προβάλλει κάποιο αίτημα έχει ντε φάκτο δίκιο και υιοθετείται, αρκεί να στρέφεται κατά της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει εργολαβικά την προβολή και τη διεκδίκησή του, ελπίζοντας ότι έτσι θα καταφέρει να εισπράξει τα... ψηφαλάκια.
Από την άλλη πλευρά οι κυβερνητικοί εταίροι χρησιμοποιούν ακόμα το Δημόσιο για να τακτοποιήσουν τα παιδιά της οικογένειας ή του κόμματος. Τελευταίο επεισόδιο η τοποθέτηση σε Οργανισμό του γιου πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ και της ανιψιάς πολιτικού που διετέλεσε υπουργός σε κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Σιγά σιγά διολισθαίνουμε σε αμαρτωλές πρακτικές του παρελθόντος.                         
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Εχουν τη βεβαιότητα της αλήθειας, χωρίς την αλήθεια.


Θα ήταν μόνο για γέλια, αν η χώρα δεν διέτρεχε τον κίνδυνο να κυβερνηθεί από αυτούς. Αναφέρομαι στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα· και, ειδικά, στο ύφος της. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέμφεται την κυβέρνηση, επειδή, λέει, «έχασε την ευκαιρία» να τα ψάλει στους μνημονιακούς, να τους τα πει ένα χεράκι για το περιβόητο «λάθος» του πολλαπλασιαστή κ.λπ. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι τουλάχιστον αλαζονικό να μέμφεσαι ως αντιπολίτευση την κυβέρνηση, επειδή «έχασε την ευκαιρία» να παίξει τον ρόλο της αντιπολίτευσης; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Θα μπορούσαν, πράγματι, να μιλούν για χαμένη ευκαιρία αν συνέβαινε το απίθανο η κυβέρνηση να συμμερίζεται τις θέσεις της αντιπολίτευσης. Καλώς ή κακώς, όμως, στα δημοκρατικά καθεστώτα, παρά τις όποιες ιδιομορφίες και παθογένειες τα κατατρύχουν, τέτοιες συμπτώσεις δεν συνηθίζονται. Μόνον σε κάτι «λαϊκές δημοκρατίες», που φαίνεται ότι τις νοσταλγούν πολλοί εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαιναν αυτά. Εκτός, βέβαια, αν η αλαζονική διατύπωση οφείλεται στην ενόχληση του συντρόφου προέδρου, επειδή αγνοήθηκε από τον «Ολαντρέου», παρά την επιθυμία του να τον συναντήσει.
Η ρίζα αυτής της αλαζονείας βρίσκεται στην πεποίθηση -κοινή και ακλόνητη στους μαρξιστές όλων των τύπων- ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Την έχει και το ΚΚΕ· ωστόσο, υπάρχει η ειδοποιός διαφορά. Ενώ το ΚΚΕ την έχει χαραγμένη σε πέτρινες δέλτους, που μένουν αναλλοίωτες εις τους αιώνες των αιώνων (αμήν), ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει κάπου, αλλά δεν ξέρει πού. Οπως ακριβώς όταν ξέρεις, φερ’ ειπείν, ότι κάπου μέσα στο συρτάρι που πετάς κάθε χρόνο τις φορολογικές δηλώσεις βρίσκεται η δήλωση της τάδε χρονιάς και, αν ψάξεις, κάποια στιγμή θα τη βρεις. Ετσι είναι και η αλήθεια του ΣΥΡΙΖΑ: κάπου υπάρχει μέσα στο σύμπαν της μαρξιστικής θεωρίας, αλλά πού ακριβώς δεν ξέρουν. Εχουν τη βεβαιότητα της αλήθειας, χωρίς την αλήθεια. Βοήθειά μας, έτσι που μπλέξαμε...

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

ΟΙ νέοι πολύ απλά δεν έχουν μέλλον.

Μετά από τρία χρόνια που η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της εφαρμογής των μνημονίων έχει μετατραπεί σε κοινωνία του ενός τρίτου και όταν ολοκληρωθεί το έργο της καταστροφής πιθανώς θα είναι του ενός τετάρτου. Οι μισθοί των 300-500 ευρώ θα παγιωθούν, οι ελλείψεις σε Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, Πρόνοια θα μονιμοποιηθούν, οι νέοι πολύ απλά δεν έχουν μέλλον. Παράλληλα η δημόσια περιουσία που δημιουργήθηκε με τον μόχθο του ελληνικού λαού αλλά και οι φυσικοί πόροι του έθνους θα ξεπουληθούν. Ακόμη και τώρα η αριστεροδέξια συναίνεση δεν δίνει άλλη προοπτική για τον πληθυσμό.

Προκαλεί πραγματικά απορία γιατί οι πολίτες παρακολουθούν απαθείς την καταστροφή της χώρας τους ή ακόμη και ευγνωμονούν τους δημίους τους. Η απάντηση πιθανώς είναι στην θεωρία του σοκ. Εκείνο που τους συγκρατεί είναι ο εμπεδωμένος φόβος ότι αν κάνουν μία άλλη επιλογή τότε θα υπάρξουν ακόμη χειρότερα. Κι ας μην υπάρχουν πια χειρότερα.

Στην Ελλάδα εφαρμόστηκε το πιο άγριο πείραμα νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης σε χώρα του δυτικού κόσμου. Η σκληρότητα του πειράματος ως προς τα αποτελέσματα συγκρίνεται μόνο με το προηγούμενο της Χιλής. Εκεί όμως αμέσως με την επιβολή του ο δικτάτορας έκλεισε τους αντικαθεστωτικούς στο στάδιο του Σαντιάγο και τους εξόντωσε ενώ όσοι γλύτωσαν τους περίμεναν διώξεις, εκτελέσεις ή εξορία.

Στην Ελλάδα η δικτατορία της αγοράς επιβλήθηκε έξωθεν, με διαφορετικό τρόπο. Οι φυσικοί ταγοί της κοινωνίας, πολιτικοί, οικονομικοί, συνδικαλιστικοί, ΜΜΕ δεν εξοντώθηκαν έκαναν κάτι χειρότερο πέρασαν στον αντίπαλο στρατόπεδο και αποτέλεσαν την δύναμη κρούσης ενάντια στον πληθυσμό. Kαι όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις το βαπτίζουν εθνική διάσωση.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Και η απελευθέρωση είναι γενική, όταν γενική είναι και η απεργία.


Το ύφος και το ήθος τους δεν αγγίζει τους απεργούς. Γι αυτό και μένουν χωρίς απήχηση - χάνονται στο κενό.
Η γενική απεργία οφείλεται σε τέσσερις λόγους: πρώτον, στην αύξηση της ανεργίας, δεύτερον, στην περικοπή μισθών και συντάξεων, τρίτον στη συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, και τέταρτον, στο ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους.
Και μόνο ένας από αυτούς τους λόγους θα δικαιολογούσε την κήρυξη της, και οι τέσσερις μαζί τη διαρκή της επανάληψη.
Η μεταπολεμικά πρωτοφανής επίθεση σε εισοδήματα και δικαιώματα έχει και άλλες επιπτώσεις. Η κυριότερη είναι ότι μαζί με την απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου καταστράφηκαν και οι θεσμοί, όπως εκείνοι στον τομέα της υγείας και ασφάλειας, που εξασφάλιζαν τη συναίνεση των πλατιών στρωμάτων (μισθωτών και ελεύθερων επαγγελματιών) στον ελληνικό υπαρκτό καπιταλισμό.
Πολύς κόσμος απέσυρε από τότε την εμπιστοσύνη του από τα παραδοσιακά κόμματα, θέτοντας υπό αίρεση και τη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Οι μαγικές εικόνες περί ισότητας και ισονομίας, που παρήγαγε η κυρίαρχη ιδεολογία, καταρρακώθηκαν. Κι αυτό άνοιξε το δρόμο για τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή.
Η επιτυχία της γενικής απεργίας δεν είναι δεδομένη. Σίγουρη φαίνεται μόνο η μεγάλη συμμετοχή σε αυτήν. Το πιθανότερο είναι όμως ότι δεν θα επιτύχει τον κεντρικό στόχο της, ήτοι την κατάργηση του μνημονίου. Η κυβέρνηση είναι ακόμα αρκετά ισχυρή, για να μπορεί να αρνηθεί και κάθε επιμέρους παραχώρηση. 
Όμως και μόνο η διεξαγωγή της γενικής απεργίας αποτελεί επιτυχία. Κι αυτό για λόγους που αφορούν στη θεμελιακή σχέση εργασίας και κεφαλαίου. Η σχέση αυτή είναι, υπό κανονικές συνθήκες, εντελώς άνιση - οι εργαζόμενοι έχουν το κάτω χέρι, οι εργοδότες το πάνω. Σε μια απεργία όμως η ανισότητα σπάει σε χίλια κομμάτια, η ροή της εκμετάλλευσης διακόπτεται, οι αντίπαλοι αντιπαρατίθενται με ίσα όπλα. Για λίγες τουλάχιστον ώρες, το καπιταλιστικό σύστημα εργασίας και ζωής καταλύεται. Οι εργοδότες εισπράττουν αυτή την εμπειρία ως Ύβρη, οι εργαζόμενοι ως απελευθέρωση. Και η απελευθέρωση είναι γενική, όταν γενική είναι και η απεργία.
Μια απεργιακή κινητοποίηση δεν αποτελεί βέβαια απελευθερωτική γυμναστική. Το ζητούμενο της είναι πάντα συγκεκριμένο και μάλλον πεζό: Σήμερα - το φρενάρισμα της «τρελής» κούρσας του μνημονίου.
Το αν οι απεργοί θα ανατρέψουν σήμερα τα ήδη ληφθέντα μέτρα, είναι, όπως ειπώθηκε παραπάνω, πολύ αμφίβολο. Πιο εύκολα, αντίθετα, θα μπορούσαν να βάλουν φρένο στις σχεδιαζόμενες αποφάσεις της κυβέρνησης, όπως για τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας, ή την περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού. Και μόνο αυτό, αν το πετύχαιναν, θα έφτανε για να αναπτερώσει το ηθικό τους - και να ενισχύσει έτσι σημαντικά τη θέση τους στο μελλοντικό αγώνα κατά του μνημονίου.

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Η ελληνική κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη στην ανικανότητα και τη διαφθορά του πολιτικού κόσμου.

Η ελληνική κοινωνία παραμένει εγκλωβισμένη στην ανικανότητα και τη διαφθορά του πολιτικού κόσμου, ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί τις αναγκαίες αλλαγές και πολύ περισσότερο να τις εφαρμόσει. Και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Η μεν κυβέρνηση θεωρεί ότι «πάει καλά» έχοντας ως μοναδικό κριτήριο τα εύσημα των πιστωτών, η δε αντιπολίτευση θεωρεί ότι παίζει σωστά τον ρόλο της υιοθετώντας κάθε διαμαρτυρία των πολιτών και -ακόμη χειρότερα- πυροδοτώντας διαμαρτυρίες και ρίχνοντας λάδι στη φωτιά της αγανάκτησης. Και οι μεν και οι δε κρατάνε τη χώρα πίσω και εμποδίζουν από κοινού την πρόοδο, η οποία αναγκαστικά περνάει μέσα από μεταρρυθμίσεις, που όμως δεν γίνονται.

Η κυβέρνηση καταφέρνει να περιορίσει το έλλειμμα του Δημοσίου εξαντλώντας τη φοροδοτική δυνατότητα μόνον των συνεπών φορολογουμένων. Οσοι δηλώνουν το εισόδημά τους και την περιουσία τους επιβαρύνονται διαρκώς με νέους φόρους, ληστρικούς σε πολλές περιπτώσεις. Παράλληλα υφίστανται μειώσεις των εισοδημάτων τους. Η περιουσία υπερφορολογείται - είτε είναι καταθέσεις, είτε ομόλογα, είτε ακίνητα. Με τον γενικό χαρακτηρισμό «πλούσιος» ο κάθε μικρομεσαίος αναγκάζεται να πληρώσει «κερατιάτικα» είτε έχει λεφτά για να πληρώσει είτε όχι. Αν δεν έχει, χαρακτηρίζεται φοροφυγάς και κινδυνεύει να πάει στη φυλακή. Οι αληθινοί φοροφυγάδες φυσικά συνεχίζουν το πάρτι και δεν πληρώνουν φράγκο. Η κυβέρνηση απαντάει με θράσος σ’ αυτές τις παρατηρήσεις ότι είναι αναγκασμένη να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα και ότι, αφού δεν μπορεί να συλλάβει τη φοροδιαφυγή, θα συνεχίσει να εξαντλεί τους συνεπείς φορολογουμένους.  Η πολιτική αυτή ωστόσο εκτός από -προφανώς- άδικη, είναι και λάθος. 

Διότι αυτή είναι που προκαλεί την ύφεση. Αν αντί γι’ αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση έπιανε τη φοροδιαφυγή, δεν θα είχαμε ούτε ύφεση, ούτε αγανάκτηση. Δεν πρέπει λοιπόν να καμαρώνει, ούτε να ελπίζει σε στήριξη από τους συνετούς και έντιμους πολίτες. Είναι οι μόνοι που πληρώνουν και σε λίγο δεν θα έχουν. Ομως η κυβέρνηση ποντάρει στον φόβο αυτών των πολιτών, στον φόβο του λεγόμενου «μεσαίου χώρου», ο οποίος θεωρεί η κυβέρνηση ότι αναγκαστικά θα συνεχίσει να ψηφίζει Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. φοβούμενος την αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ προς τα αριστερά και τη Χρυσή Αυγή από τα δεξιά. Ο φόβος αυτός είναι μεν ισχυρός για πολλούς ψηφοφόρους, αλλά όχι τόσο ώστε να ξεπεράσουν τη φτώχεια, την ανεργία και την αδικία των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης. 

Από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι μόνον αυτός μπορεί να θεωρηθεί αυτή τη στιγμή «σοβαρή αντιπολίτευση», δεν είναι καθόλου σοβαρός. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να παρουσιάσει ένα πιο ήπιο προφίλ πραγματοποιώντας σημαντικές διεθνείς επαφές, και ενώ ασφαλώς πήρε τα μηνύματα που σταθερά δίνει ο δυτικός κόσμος, επέστρεψε ξαφνικά πανικόβλητος στις παλιές αναχρονιστικές τακτικές διαμαρτυρίας υπό την πίεση της «αριστερής» κριτικής που υπέστη μέσα στο κόμμα του. Είναι ασφαλώς αντιληπτό ότι προτεραιότητα του Τσίπρα είναι να κερδίσει όσο πιο πολλούς ψηφοφόρους μπορεί και γι’ αυτό υιοθετεί κάθε ανόητη, παράλογη και οπισθοδρομική άποψη υπάρχει για να τους ικανοποιήσει όλους. Ομως έτσι δεν μπορεί να προσεγγίσει τον μεσαίο χώρο. Και το πολιτικό παιχνίδι θα παιχτεί εκεί, όχι στα άκρα. Στην καλύτερη για εκείνον περίπτωση, αν ποτέ καταφέρει να αναρριχηθεί στην εξουσία, θα αναγκαστεί να διαψεύσει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του διότι θα πρέπει να αρνηθεί τα αιτήματα που σήμερα επιπόλαια υποστηρίζει. ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ..

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Τελικά στην Ελλάδα ο μόνος τομέας που γνωρίζει σημαντική ανάπτυξη είναι η… ανεργία.

Τελικά στην Ελλάδα ο μόνος τομέας που γνωρίζει σημαντική ανάπτυξη είναι η… ανεργία.

Την εκτίμηση ότι οι άνεργοι μέχρι το τέλος του 2013 θα είναι 2.300.000, ξεπερνώντας και το 30% που υπολογίζει το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών, εξέφρασε ο επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ Γιώργος Ρωμανιάς.

Και εδώ έρχεται να αναρωτηθεί κανείς τι θα γίνει με αυτή την κατάσταση. Θα ξεπεράσουν οι άνεργοι… τον πληθυσμό της χώρας; Θα μεταναστεύσουμε όλη μαζί στην αλλοδαπή προς αναζήτηση καλύτερης τύχης; Θα αναζητήσουμε άλλες διεξόδους στο αδιέξοδό μας; Όπως και να έχει, η ανεργία δεν εξαλείφεται καταγγέλλοντάς την. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, πρώτον, πρέπει να αντιδράσει δυναμικά σε αυτή την επιδημία, η οποία καταστρέφει τη χώρα αποτελεσματικότερα από ό,τι την κρατά ημιθανή η… ανάπτυξη. Δεύτερον, να πάψουν οι καταγγελίες – όλοι γνωρίζουμε ότι η ανεργία είναι… κακό πράγμα – και να κατατεθούν προτάσεις ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες άμεσα και όχι κατόπιν συμπαντικών ανακατατάξεων. Επίσης για όσους πολιτεύονται αναζητώντας ψήφους επειδή υπάρχουν άνεργοι να θέσουν τις δημιουργικές τους ικανότητες στην υπηρεσία της καταπολέμησης της ανεργίας και όχι της δημιουργικής της εκμετάλλευσης.

Το μεγάλο αυτό πρόβλημα της χώρας μας, που σκοτώνει το πιο δυναμικό και ελπιδοφόρο κομμάτι της κοινωνίας, είναι η ανεργία των νέων. Είναι ανάγκη να αντιμετωπιστεί η ανεργία ως μέγα εθνικό πρόβλημα με ομοψυχία και συνεργασία κι όχι να παραμένει πεδίο της γελοίας μικροπολιτικής εκμετάλλευσης των εκλεκτών κομμάτων του Κοινοβουλίου μας.
 

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Με... πρωταγωνιστή την Ελλάδα, που σύρεται στο σφαγείο σαν πρόβατο.


Η λιτότητα για τους πολλούς, στη φάση που διανύει το ευρωοικοδόμημα, δεν συνιστά εργαλείο για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και τις άλλες συναφείς πολιτικοοικονομικές μεγαλοστομίες. Είναι η «μεγάλη ιδέα» της σημερινής νεοφιλελεύθερης ηγεσίας της Ευρωζώνης για γενικευμένη αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Με αντιθέσεις, αντιφάσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό της. Τελικά, τόσο απλά είναι τα πράγματα στο επίπεδο αυτό, παραβλέποντας γεωστρατηγικές, διεθνείς και εθνικούς συσχετισμούς.
Αν αυτό ηχεί σε ορισμένους παλιομοδίτικο και... πολύ μαρξιστικό, κοιτώντας την τρέχουσα πραγματικότητα, μπορεί να διατυπωθεί και μοντερνιστικά: ο μισθός (και τα εργασιακά - ασφαλιστικά - κοινωνικά δικαιώματα) αποσυνδέεται από τη διαβίωση. Αυτονομείται από την ίδια τη ζωή και την καθημερινότητα του πολίτη. Συνδέεται με εξωανθρώπινες παραμέτρους. Γίνεται μέγεθος της αγοράς, παύει να είναι ανθρώπινο μέτρο. Οχι θεωρητικά, αλλά θεσμοθετημένα κιόλας. Οπως για παράδειγμα με τις «ρήτρες» του τρίτου μνημονίου. Ολα -μα όλα- δείχνουν ότι ένα από τα πιθανότερα σχέδια εφαρμογής της «μεγάλης ιδέας» του ευρωνεοφιλελευθερισμού (για την ακρίβεια ενός αθροίσματος πολλών μικρότερων «μεγάλων ιδεών») είναι η κινεζοποίηση του ευρωπαϊκού Νότου. Με... πρωταγωνιστή την Ελλάδα, που σύρεται στο σφαγείο σαν πρόβατο. Στο πλαίσιο αυτό ουδέν λάθος διέπραξε και ο αξιότιμος Γ. Μέργος για τους μισθούς. Με την ιδιότητα και τη θέση του στο όλο σύστημα εξέφρασε, με δικά του λόγια, αυτή τη στρατηγική. Οπως ακριβώς προκύπτει και από το τρίτο μνημόνιο...

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για πολλά...


Ολο και πιο συχνά συναντά κανείς στον δρόμο και -κυρίως- στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αποκλίνουσες συμπεριφορές. Αγένεια, επιθετικότητα και εντάσεις υπήρχαν ανέκαθεν. Εχει αυξηθεί όμως ο αριθμός εκείνων που παραμιλάνε, που ζουν αποκομμένοι σε έναν δικό τους κόσμο, που δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον.
Η ψυχική υγεία του πληθυσμού στην Αθήνα, που βιώνει σε πύκνωση τα προβλήματα της κρίσης, συγκεντρώνοντας το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας (29% στην περιφέρεια Αττικής), εμφανίζει σημάδια διαταραχής. Δεν είναι μόνο οι στατιστικές για την ανερχόμενη κατάθλιψη ή τον αριθμό των αυτοκτονιών που προκαλούν (ή θα έπρεπε να προκαλούν τουλάχιστον) ανησυχία. Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η πίεση από τις ανατροπές μιας διαρκώς υπό αίρεση καθημερινότητας, από την αυξανόμενη αστάθεια και αβεβαιότητα, το ανακυκλούμενο και τροφοδοτούμενο αδιέξοδο, κλονίζει τις όποιες ισορροπίες. Η πραγματικότητα που μας περιβάλλει επιδεινώνεται για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Πώς μπορεί να διαχειριστεί κανείς την έλλειψη ή την απώλεια βασικών αγαθών, τη βίαιη αποκοπή από την ευδαιμονία ή και τη φαντασίωση ευδαιμονίας;
Ο θυμός, η κατάπτωση, η σύγχυση, τα παραληρήματα είναι «διαφυγή» από έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα και νιώθουμε να μη μας περιλαμβάνει. Να μένουμε απέξω. Να περισσεύουμε.
Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τη δυνατότητα, την ψυχραιμία, τη γνώση ή τη σοφία να διαχειρίζονται κρίσεις όπως αυτή που ζούμε.
Θα μπορέσει η κοινωνία των πολιτών, οι ποικίλες δράσεις αλληλεγγύης και εθελοντισμού να ανακουφίσουν (και) τον ψυχικό πόνο; Αλλιώς, έως ότου διαβούμε το τούνελ και αρχίσει να διαφαίνεται η έξοδος, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για πολλά σκοτάδια· μυαλού και ψυχής, που είναι και τα πιο απρόβλεπτα.

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Ο κόσμος ζητάει απεγνωσμένα μια ελπίδα.

Ο κόσμος, κατάκοπος από την ύφεση και φοβισμένος έναντι του μέλλοντος, δεν επιθυμεί επιπλέον ένταση και βία. Οι ξυλοδαρμοί πολιτικών ή συνδικαλιστών δεν διασκεδάζουν τον φόβο ούτε ανακουφίζουν την ένδεια· τα ενισχύουν. Και ίσως να εγκαθιστούν και ένα είδος μιθριδατισμού: να συνηθίζουμε σε μια ρουτίνα βιαιοπραγιών, σε μια νέα κινδυνώδη κανονικότητα.
Η αντιπολίτευση θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο κατευναστικό των παθών και να κερδίσει εντυπώσεις και ουσία, χωρίς να ακυρώνει το δικαίωμα (και την υποχρέωση) να ασκεί κριτική και να διαμαρτύρεται. Μπορεί λ.χ. να υιοθετήσει πιο πρωτότυπες και δραστικές μορφές διαμαρτυρίας, αλλά κυρίως οφείλει, κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση, να αρθρώσει έναν λόγο υπερβατικό και συνθετικό, όχι μόνο καταγγελτικό και αφοριστικό.
Ολοι γνωρίζουν πια ότι το μνημόνιο απέτυχε και ότι κάποτε θα αλλάξει, μετά τις μακρινές γερμανικές εκλογές. Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε τώρα, για να ανακόψουμε την κοινωνική κατάρρευση και να βάλουμε τα θεμέλια της δύσκολης και μακράς ανάκαμψης. Εκτός από τις καταγγελίες επί του μικροπεδίου, απαιτούνται οι παρεμβάσεις στα μεγάλα πεδία, με μείγμα εμψύχωσης και πρακτικότητας. Ο κόσμος ζητάει απεγνωσμένα μιαν ελπίδα, ένα φωτάκι, ένα μονοπάτι - ας είναι στενό και κακοτράχαλο. Ο κόσμος ζητάει αλήθεια - ας είναι σκληρή. Αυτά ας δοθούν.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Κάποτε ανοίξαμε διάπλατα τις πόρτες της χώρας και βάλαμε τους μετανάστες να μας κάνουν τις δουλειές.


Το να έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα από γονείς που διαμένουν νόμιμα για 5 χρόνια στη χώρα ή το να έχεις τελειώσει το ελληνικό σχολείο προφανώς δεν είναι... γνήσιος δεσμός. Γιατί αν ήταν, δεν θα έβγαζε αντισυνταγματικό τον Νόμο Ραγκούση το ΣτΕ. Το κράτος-έθνος και ο δεσμός του αίματος σε όλο τους το μεγαλείο!

Τώρα εξελισσόμαστε σε... ανάδελφο λαό χρυσαυγιτών! Κάποτε ανοίξαμε διάπλατα τις πόρτες της χώρας και βάλαμε τους μετανάστες να μας κάνουν τις δουλειές -μαύρες και ανασφάλιστες- έναντι πινακίου φακής. Τώρα... καταλάβαμε ότι μας παίρνουν τις δουλειές και τους κυνηγάμε, τους χτυπάμε και τους μαχαιρώνουμε! Κάποτε διώξαμε τον Οδυσσέα Τσενάι, που θεώρησε τιμή του να σηκώσει την ελληνική σημαία και που διαπρέπει στις ΗΠΑ. Τώρα φεύγουν όλοι οι... σημαιοφόροι μας να βρουν την τύχη τους αλλού!
Απτόητοι από την κρίση, συνεχίζουμε οι... ιθαγενείς να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι μας έχει συμβεί. Αφού ψηφίζαμε -και... ξαναψηφίζαμε- αυτούς που θα μας έκαναν τα ρουσφέτια, μουντζώνουμε τώρα το πολιτικό σύστημα! Αφού πληρώναμε και πληρωνόμασταν επί δεκαετίες μαύρα -τα βγάλανε κι έξω, αφορολόγητα, όσοι μπόρεσαν-, προσπαθούμε τώρα να φορτώσουμε την κρίση στους... Γερμανούς! Αφού καταψηφίσαμε... κλαίγοντας το σχέδιο Ανάν, ξεπουλώντας τη μισή Κύπρο, είμαστε έτοιμοι τώρα να δώσουμε και την ψυχή μας για τα... Ιμια!
Η τρικομματική κυβέρνηση «εθνικής συνευθύνης» δεν έχει αναλάβει δεσμεύσεις μόνο έναντι των δανειστών μας. Εχει αναλάβει δεσμεύσεις -και μάλιστα πολύ σοβαρές- και έναντι των Ελλήνων πολιτών. Να προχωρήσει όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό των θεσμών και της λειτουργίας του κράτους και της κοινωνίας, ώστε να μπορέσουν ν' αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις προκλήσεις της νέας εποχής. Από αυτή την άποψη και το θέμα του νέου νόμου για την απόκτηση της ιθαγένειας είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, τόσο από ουσιαστική όσο και από συμβολική άποψη. Γιατί θα κρίνει αν είμαστε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, που σέβεται στην πράξη τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Η ζωή στην ύπαιθρο ήταν ανέκαθεν σκληρή και ενίοτε αβίωτη.


Αν δεν έχεις δουλέψει στα χωράφια προφανώς δεν είναι εύκολο να νιώσεις τις αγωνίες και τον πόνο των ανθρώπων του μόχθου. Η ζωή στην ύπαιθρο ήταν ανέκαθεν σκληρή και ενίοτε αβίωτη, αλλά με την πάροδο του χρόνου τα πράγματα άλλαξαν και παρότι οι δυσκολίες παραμένουν τίποτε δεν είναι όπως παλιά.
Ο αγροτικός πληθυσμός άλλωστε συρρικνώθηκε δραματικά τις δύο τελευταίες δεκαετίες και οι κατ' επάγγελμα αγρότες είναι ασφαλώς πολλοί λιγότεροι από εκείνους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εισπράττουν γενναίες επιδοτήσεις αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι παράγουν κιόλας. Ολα αυτά και πολλά άλλα αμαρτήματα λόγω των στρεβλώσεων που κυριαρχούν στη χώρα για δεκαετίες έχουν δημιουργήσει μια σύγχυση γύρω από τον πραγματικό αγροτικό κόσμο. Αν το κράτος είχε καταφέρει με τη συνδρομή των αγροτικών ενώσεων και συλλόγων ενδεχομένως να είχε ξεκάθαρα μητρώα και πλήρη εικόνα για τον ποιος παράγει τι, τότε όλα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Αν για παράδειγμα οι ενισχύσεις και οι επιδοτήσεις πήγαιναν στους πραγματικούς παραγωγούς αντί της καταδολίευσης και κατασπατάλησης από επιτήδειους τότε θα επαρκούσαν τα διαθέσιμα κεφάλαια. Τα κυκλώματα που συχνά με κάλυψη κομματικών κομισάριων διαχειρίζονται με ρουσφετολογικό τρόπο τους διαθέσιμους πόρους αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα του αγροτικού τομέα. Ακόμη χειρότερα όταν σε αυτήν την αλυσίδα του ψεύδους θεωρείται καθεστώς η ακραία εκμετάλλευση των παραγωγών από τους μεσάζοντες. Δυστυχώς όμως οι θρυλικοί, κατά τα λοιπά, αγροτοσυνδικαλιστές σφυρίζουν αδιάφορα και διεκδικούν μόνον όλα τα κιλά - όλα τα λεφτά. Η εν εξελίξει σύγκρουση πέραν των όποιων υπαρκτών προβλημάτων με το κόστος παραγωγής στην πραγματικότητα υποκρύπτει την άρνηση ορισμένων αγροτών να πληρώσουν φόρο οι ίδιοι αλλά κυρίως οι μεσάζοντες έμποροι που κερδίζουν πολλαπλάσια από τη «μαύρη» διακίνηση των αγροτικών προϊόντων. Τέτοιες ώρες που η κοινωνία δοκιμάζεται, επιβάλλεται να ξεκαθαρισθεί οριστικώς ποιοι είναι οι κατ΄ επάγγελμα αγρότες και ποιοι χρησιμοποιούν το επάγγελμα αγρότης για ευνόητους λόγους.

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Αφού δεν μετακινούνται οι πολίτες, οι υπηρεσίες γιατί μετακινούνται;

Συνεχίζει να δέχεται χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη» ο Έβρος και κυρίως το κεντρικό τμήμα του νομού. Μεταφέρεται άλλου η μία υπηρεσία μετά από την άλλη λες και δε μένουν πλέον κάτοικοι. Οι υπηρεσίες υποτίθεται ότι είναι για να εξυπηρετούνται οι πολίτες. Αφού δεν μετακινούνται οι πολίτες, οι υπηρεσίες γιατί μετακινούνται;

Το τελευταίο «κρούσμα» κατάργησης και συγχώνευσης υπηρεσίας είναι τουποκατάστημα του Οργανισμού Ασφάλισης Ελευθέρων Επαγγελματιών στο Διδυμότειχο. Στο εν λόγω υποκατάστημα μπαίνει 'λουκέτο' και οι επαγγελματίες πλέον θα εξυπηρετούνται στο υποκατάστημα του ΟΑΕΕ στην Ορεστιάδα.

Οι συγχωνεύσεις – καταργήσεις (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) στον Έβρο έχουν ως εξής:

-η ΔΟΥ Διδυμοτείχου μεταφέρθηκε στη ΔΟΥ Ορεστιάδας
-η ΔΟΥ Σουφλίου μεταφέρθηκε στη ΔΟΥ Αλεξανδρούπολης
- το ΙΚΑ Σουφλίου μεταφέρεται στο ΙΚΑ Διδυμότειχου (και το ΙΚΑ Ορεστιάδας λέγεται ότι θα μεταφερθεί εκεί)
-το υποκατάστημα του ΟΑΕΕ Διδυμοτείχου μεταφέρεται στο υποκατάστημα ΟΑΕΕ Ορεστιάδας
-το νοσοκομείο Διδυμοτείχου συγχωνεύεται (ευτυχώς μόνο διοικητικά) με το νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης.

Δηλαδή σκεπτόμενος κάποιος με την κοινή λογική π.χ. ένας κάτοικος Σουφλίου, εάν θέλει να διευθετήσει έστω κάποιες γραφειοκρατικές με τις υπηρεσίες θα πρέπει να διασχίσει όλο τον Έβρο. Να πάει στην Ορεστιάδα για τον ΟΑΕΕ, στο Διδυμότειχο για το ΙΚΑ και στην Αλεξανδρούπολη για την Εφορία. Νοσοκομείο μπορεί να επιλέξει όποιο θέλει!

Πάντως όλα αυτά σε μία ημέρα αποκλείεται να τα προλάβει!

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Μετά από 60 χρόνια ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ «ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ.

Αντιδρούν στη συγχώνευση των δύο νοσοκομείων του Έβρου, το οποίο συνεπάγεται υποβάθμιση του νοσοκομείου Διδυμοτείχου. Γι’ αυτό το λόγο οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου Διδυμοτείχου προχωρούν σε κινητοποιήσειςαρχής γενομένης την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου, οπότε και θα πραγματοποιήσουντρίωρη στάση εργασίας από τις 12:00 μ.μ. έως τις 3:00μ.μ.

Οι εργαζόμενοι διαμηνύουν «Μετά από 60 χρόνια ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ «ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ». Με τη συγχώνευση, υποστηρίζουν, «οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με κριτήρια ξένα προς τον ασθενή του νοσοκομείου, προς τις συνθήκες περίθαλψης, τις δημογραφικές και πληθυσμιακές ιδιαιτερότητες. Διότι είναι μακριά, διότι ο χειμώνας στο Β. Έβρο είναι δύσκολος και βαρύς, διότι υπάρχουν χωριά απομακρυσμένα από τις πόλεις, διότι 200χλμ δεν καλύπτονται υγειονομικά με ένα Νόμο που δεν διακρίνει, εξισώνει και ισοπεδώνει τα άνισα. Απλά πράγματα. 

Τα λεφτά, οι γιατροί, το νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό δεν επαρκούν και για τα δύο νοσοκομεία. Το ένα πρέπει να καταργηθεί, να πεθάνει. Και μαζί με αυτό, όσοι από τους κατοίκους της ακριτικής και ξεχασμένης αυτής περιοχής, της περιοχής μας, χρειαστούν άμεση ιατρική βοήθεια, με ένα οδικό δίκτυο που είναι ακόμη υπό κατασκευή…και έχει ήδη κοστίσει τη ζωή πολλών συμπολιτών μας». 

Το νοσοκομείο Διδυμοτείχου αγωνίζεται για την σωτηρία του γι’ αυτό και οι εργαζόμενοικαλούν τους βουλευτές του νομού μας να τους πουν τι έκαναν, τι κάνουν και τι προτίθενται να κάνουν για να αποτρέψουν την κατάργηση του νοσοκομείου.Μάλιστα θέτουν και το εξής ερώτημα: «Γνώριζαν οι βουλευτές, αλλά και οι άλλοι αρμόδιοι φορείς για την εισήγηση των αρμοδίων της 4ης Υγειονομικής Περιφέρειας να μην καταργηθεί η διοικητική αυτοτέλεια του Νοσοκομείου Διδυμοτείχου, ως όφειλαν; Τη στήριξαν; Ποιες ήταν οι ενέργειές τους, οι παρεμβάσεις τους, ο αγώνας τους για τον τόπο; Πότε περιμένουν να στηρίξουν τον νομό μας, αν όχι τώρα;».

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Η σωτηρίας της Ελλάδας εξακολουθεί να κρέμεται από μια πολύ λεπτή κλωστή.

Εχουμε μια κακή και μια καλή συγκυρία. Η πολύ κακή είναι ότι η υπόθεση σωτηρίας της Ελλάδας εξακολουθεί να κρέμεται από μια πολύ λεπτή κλωστή. Τα έσοδα δεν είναι αυτά που περιμέναμε, οι επενδύσεις δεν έρχονται, η ύφεση βαθαίνει, η έξοδος στις αγορές μοιάζει πιο απίθανη και από την έξοδο των ΗΠΑ από το δολάριο. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ αντιλαμβάνονται τη μεγάλη αγωνία του Μαξίμου να τηρήσει τα υπεσχημένα, για να μη μας βρει κάνα κακό μετά τις γερμανικές εκλογές. Πολύ σωστά και με ιδιαίτερο αίσθημα ευθύνης θέλουν να μη δώσουν κανένα άλλοθι σε όσους μας περιμένουν για έναν «δεύτερο γύρο». ΟΜΩΣ… Ομως το οποιοδήποτε λάθος των άλλων δεν πρέπει να οδηγήσει σε ακόμη πιο ΑΓΡΙΑ φορολογία, γιατί τότε, ακόμη κι αν πετύχει η εγχείρηση ο ασθενής θα πεθάνει για τα καλά. Είναι, λοιπόν, η ώρα που η κυβέρνηση της χώρας, με την αυξημένη πια αξιοπιστία και το ανεβασμένο κύρος της, συνεπικουρούμενη και από τις ομολογίες του ΔΝΤ για λάθος πολλαπλασιαστές, πρέπει να ζητήσει ΤΑΪΜ ΑΟΥΤ. Να πάρει ο κόσμος μια ανάσα ώστε να μπορέσουν να συνεχιστουν μετά ξανά η προσπάθεια και η «προσαρμογή». ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ γιατί ο λαός δεν μπορεί άλλο. Καμία εισφορά, κανένας φόρος, ουδεμία περικοπή. Ο,τι έδωσε έδωσε. Εκτός κι αν στόχος κάποιων ξένων είναι να εξοντωθεί τελείως και να παραδοθεί η Ελλάδα στην αθλιότητα. Ε, τότε τα απλωμένα χέρια για τζάμπα λάχανα θα γίνουν μαχαίρια. Πρωτίστως, όμως, πρέπει να υπάρξει ΑΜΕΣΗ παρέμβαση στο ανώτατο δυνατό επίπεδο για να ανασταλεί η εφαρμογή των ΝΟΜΩΝ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΥ, όπου ήδη ξεκίνησαν οι κατασχέσεις μισθών, συντάξεων, μέσω λογαριασμών τραπέζης, αλλά και σπιτιών ακόμη και για μικροποσά, μια ΑΗΘΗΣ ΚΑΙ ΑΘΛΙΑ πολιτική συνταγή, που ειδικά σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να αποδειχθεί πυροκροτητής των συσσωρευμένων από παντού εκρηκτικών. Δεν μας ενδιαφέρει πόσοι και πώς τα υπέγραψαν, αν τα υποσχέθηκαν ή όχι στους Ευρωπαίους, αν τους το ζητάει επίμονα η Τρόικα. Υπάρχει κι ένα ΟΡΙΟ, το οποίο, ακόμη κι αν δεν έχεις ηθικό φραγμό να το διαβείς, είναι άσκοπο γιατί είναι δρόμος χωρίς επιστροφή. Απαξ και πάρεις από τον Ελληνα το σπίτι και τη σύνταξη θα σου πάρει το κεφάλι - πάει τελείωσε. Της πλάκας είναι τα «μωρά με τα καλάσνικοφ» άπαξ και βγουν στους δρόμους οι νοικοκυραίοι με τα δίκαννα και οι γιαγιάδες με τους κασμάδες. Είμαστε πολύ κοντά και μόνο μια αποφασιστική αναδιάταξη της κυβερνητικής πολιτικής μπορεί να το αποτρέψει. Αλλιώς έχει να γίνει της κακομοίρας!

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Είναι αυτές ενδείξεις ότι βγαίνουμε από την κρίση;


Μπορεί οι εικόνες που έχουμε όλοι μας τον τελευταίο καιρό να είναι αυτές των απεργιών στα λιμάνια, στα μέσα μαζικής μεταφοράς και των αγροτικών κινητοποιήσεων στις εθνικές οδούς.
Οι εικόνες κατοχής στο κέντρο της Αθήνας, με εκατοντάδες συμπολίτες μας να στέκονται στην ουρά για να πάρουν δωρεάν δυο πατάτες, ένα λάχανο και δυο αγγούρια.
Εικόνες γκρίνιας, απελπισίας και απόγνωσης από τους φόρους που συνέχεια αυξάνονται, από τα εισοδήματά μας που συνεχώς μειώνονται και από τα ρεκόρ της ανεργίας που πλησιάζει το 1,5 εκατομμύριο!
Ωστόσο, κάτι φαίνεται να κινείται. Η οικονομία μετά τη δόση-μαμούθ δίνει την εντύπωση ότι σταθεροποιείται. Οι μισθοί έκαναν πιο ελκυστικές τις επενδύσεις για τους ξένους, ενώ κάποιοι άρχισαν να αγοράζουν και ελληνική γη (Κασσιόπη) για να την αξιοποιήσουν τουριστικά.
Την ίδια στιγμή, χιλιάδες πολίτες εγκαταλείπουν τις πόλεις για τα χωριά τους με στόχο να επικεντρωθούν στη γεωργική παραγωγή και να αλλάξουν τρόπο ζωής. Το ελληνικό λάδι, το ελληνικό τυρί, το ελληνικό κρασί αρχίζουν βήμα βήμα να κερδίζουν έδαφος στις ξένες αγορές - η Αμερική ανακάλυψε το ελληνικό γιαούρτι!
Είναι αυτές ενδείξεις ότι βγαίνουμε από την κρίση; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Κι αν δεν υπάρξουν κάποιες εντυπωσιακές κινήσεις που να κάνουν σαφές ότι η ρόδα της οικονομίας έχει αρχίσει να κινείται, δεν θα είμαστε βέβαιοι ότι η ανάπτυξη έρχεται. Ομως όλα δείχνουν ότι οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν και η χώρα γλίτωσε τη χρεοκοπία.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Η εμπειρία του χθες και ο φόβος του αύριο προκαλούν την απελπισία σήμερα.


Αυτή η κυβέρνηση και οι προηγούμενες έχουν πετύχει να κρατήσουν τη χώρα εντός Ευρωζώνης. Δεν έχουν πετύχει να πείσουν τον λαό ότι οι δυσκολίες του θα έχουν τέλος στο ορατό μέλλον. Αντιθέτως, οι πολίτες βλέπουν ότι αυτοί που πάντα πλήρωναν τους φόρους τους καλούνται να πληρώσουν ακόμη περισσότερους, ενώ ο «αγώνας κατά της φοροδιαφυγής» δεν έχει δείξει σημαντικό αποτέλεσμα· τα έσοδα πέφτουν, τα έξοδα αυξάνονται· η ανεργία ανεβαίνει σε πρωτοφανή ύψη, μαζί και ο αριθμός των ανασφάλιστων. Ολοι περιορίζουν τα έξοδά τους: τόσο αυτοί που δεν έχουν άλλα να ξοδέψουν, όσο και αυτοί που φυλούν τα χρήματά τους επειδή δεν ξέρουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον.
Η εμπειρία του χθες και ο φόβος του αύριο προκαλούν την απελπισία σήμερα. Οταν πολίτες περιμένουν ώρες σε ουρά για δωρεάν φρούτα και λαχανικά, καταλαβαίνουμε και την ανάγκη τους και τον φόβο που προκαλεί πλέον η εμπειρία της στέρησης και την ανασφάλεια για το αύριο. Ευτυχώς, ιδιωτικοί οργανισμοί, η Εκκλησία, δήμοι και ιδιώτες έχουν κινητοποιηθεί για να προσφέρουν βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη. Αλλά εάν δεν αναλάβει το κράτος αυτόν τον ρόλο, με την εγγύηση του μεγέθους και της συνέχειας που μόνο αυτό μπορεί να έχει, η ανασφάλεια δεν θα έχει τέλος. Επειδή λίγοι γνωρίζουν τι δικαιούνται, για κάθε ενεχυροδανειστήριο που ανοίγει θα έπρεπε να ανοίγουν τρία κρατικά γραφεία τα οποία θα προσφέρουν συμβουλές για δικαιώματα, για επιδόματα, για διακανονισμούς, κοινοτικά προγράμματα και ό,τι άλλο μπορεί να βοηθήσει να ξεπεραστεί η κρίση. Την ίδια ώρα, νοσοκομεία, εφορίες, μέσα μεταφοράς και κάθε άλλη δημόσια υπηρεσία πρέπει, επιτέλους, να λειτουργούν με τρόπο ώστε να μην ταλαιπωρούνται περαιτέρω οι πολίτες.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Δεν υπάρχει Ελληνας που να υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική.


Υπάρχει αμφιβολία ότι η ελληνική κοινωνία είχε πάρει τη ζωή της λάθος; Για όσους το αμφισβητούν, οι εξελίξεις των τελευταίων ετών και η σημερινή κατάντια της χώρας και των ανθρώπων της δίνουν την απάντηση. Απάντηση που προκύπτει από την κατάσταση στην οικονομία, την πολιτική, τη δημόσια διοίκηση, τον συνδικαλισμό, την επιχειρηματικότητα, τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, την εκπαίδευση, την ενημέρωση και κάθε άλλο τομέα ή εκδήλωση της καθημερινότητας, η οποία στην Ελλάδα μας διαμορφώνεται επίσης από τον χουλιγκανισμό, την τρομοκρατία και τον άκρατο λαϊκισμό στον δημόσιο και τον ιδιωτικό λόγο και που πολύ συχνά φτάνει στον παραλογισμό.
Ετσι έχουν τα πράγματα και όλοι το αναγνωρίζουν. Δεν υπάρχει Ελληνας που να υποστηρίζει ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Υπάρχουν όμως πολλοί και διάφοροι που παραμένουν πεισματικά προσκολλημένοι στο «α λα γκρέκα» μοντέλο του πολτού, το οποίο θέλουν να διατηρηθεί και άλλοι τόσοι, ίσως και περισσότεροι, που παρελθοντολογούν σε μόνιμη βάση και ταυτόχρονα επιμένουν σε ερμηνείες με άξονα «το κάποιοι άλλοι έφταιγαν και κάποιοι άλλοι φταίνε». Που αρνούνται, δηλαδή, να αντιμετωπίσουν το παρόν σε όλες τις φοβερές και ανελέητες διαστάσεις του και ακόμη περισσότερο το μέλλον.
Δυστυχώς, δυστυχέστατα, στην άρνηση αντιμετώπισης του παρόντος, που περιλαμβάνει και τις προσπάθειες να χτιστεί ένα μέλλον σε βάσεις στοιχειώδους εξορθολογισμού, συμβάλλουν με όλες τους τις δυνάμεις πρωταγωνιστές του δημόσιου διαλόγου, κόμματα, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, υποστηρίζοντας ουτοπικές θέσεις, δικαιολογώντας παραβατικές συμπεριφορές, καταφεύγοντας σε θεωρίες συνωμοσιολογίας, υποσχόμενοι παραδεισένιες λύσεις, ενώ ευθύνονται οι ίδιοι, και σε πολύ μεγάλο βαθμό, για τα προβλήματα που ταλαιπωρούν όλους τους χώρους της ελληνικής κοινωνίας.

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Υπάρχει τρόπος να συμβάλει θετικά στις εξελίξεις ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι Ελληνες που υποφέρουν εξαιτίας των επώδυνων συνεπειών της οικονομικής κρίσης βλέπουν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα τον νεαρό σωτήρα τους. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, χάρη στις αμείλικτες επιθέσεις του στη λιτότητα, θεωρείται ο πιθανότερος ηγέτης της επόμενης κυβέρνησης.
Στις πρόσφατες επισκέψεις του στα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης και της Αμερικής, ο Τσίπρας επιδιώκει να κερδίσει σε αξιοπιστία και να δημοσιοποιήσει τη θέση τού κόμματός του για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Υποστηρίζει ότι η Ευρώπη μπλοφάρει στο θέμα της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη στην περίπτωση που δεν εφαρμόσει τις επώδυνες περικοπές.
Ακόμα όμως κι αν ο Τσίπρας κερδίσει τις επόμενες εκλογές, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πετύχει μια διεθνή διάσκεψη με στόχο τη ριζική μείωση του ελληνικού χρέους. Ο λόγος είναι ότι οι κύριοι πιστωτές της Ελλάδας, και ιδίως η Γερμανία, υποψιάζονται ότι μπλοφάρει και ο ίδιος. Γνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία κρέμεται από μια κλωστή και ότι ενδεχόμενη αποτυχία να καταστεί το χρέος βιώσιμο θα οδηγούσε την οικονομία της χώρας σε ελεύθερη πτώση.
Ετσι το αδιέξοδο για την Ελλάδα που χρησιμεύει ως εμπόδιο για την ανάκαμψη της Ευρώπης και έχει οδηγήσει στην ανεργία το ένα τέταρτο των Ελλήνων είναι πολύ πιθανό να παραταθεί - εκτός κι αν ο Τσίπρας διευρύνει το μήνυμά του. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί ενδεχομένως να πείσει τη Γερμανία και τους άλλους δανειστές να κάνουν κάποιες παραχωρήσεις μόνο αν ο ίδιος καταφέρει να κάνει ό,τι δεν έχει καταφέρει κανένας έλληνας πρωθυπουργός ώς τώρα: να πείσει δηλαδή τους Ελληνες να αποδεχτούν όχι μόνο τα μέτρα και τη μείωση του χρέους, αλλά και την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων.   

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο χρεοκοπημένη, είναι και διαλυμένη. Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας δεν περιγράφει μόνο την παθολογία της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχουν χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, αντιπαραγωγικά επιδόματα, «φουσκωμένα» κρατικά συμβόλαια και βυζαντινού τύπου ρυθμίσεις σχεδιασμένες για να εμποδίζουν την παραγωγικότητα. Στο παρελθόν την οικονομία έσωζαν ο τουρισμός, το ελαιόλαδο, η παραγωγή μικρής κλίμακας και, φυσικά, τα δάνεια που εξανεμίστηκαν. Σήμερα, η ανακούφιση για τους Ελληνες θα έρθει κυρίως από τις ξένες επενδύσεις, δεν θα έρθει από τα δανεικά ούτε από τη μείωση του χρέους. Ελάχιστοι όμως θα επενδύσουν στην Ελλάδα χωρίς ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Η ειρωνεία είναι ότι, καθώς κάποια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας οργανώνουν θορυβώδεις διαμαρτυρίες, ο κόσμος ξέρει την αλήθεια: δεν πρόκειται για αθώα θύματα, αλλά για συμμέτοχους με τη θέλησή τους, σε μικρή κλίμακα, σε ένα σύστημα διαφθοράς. 

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα δεν είναι ακόμα ικανό να παίξει τον ρόλο του μπροστάρη.

Αν θέλουμε πραγματικές μεταρρυθμίσεις, αν επιθυμούμε να αλλάξουμε πραγματικά τη χώρα, αν στοχεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο, ας κάνουμε τη μεγάλη ανατροπή. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους! Με ωμή ειλικρίνεια εμείς οι πολίτες να διαγνώσουμε τις παθογένειες και να επιλέξουμε τις θεραπείες, οι οποίες δεν μπορεί να είναι άλλες από τις ριζικές μεταρρυθμίσεις. Εμείς, μακριά από ιδεολογικούς και πολιτικούς παραμορφωτικούς φακούς, να εντοπίσουμε τα προβλήματα και τις λύσεις και να τις επιβάλουμε στους πολιτικούς.
Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα δεν είναι ακόμα ικανό να παίξει τον ρόλο του μπροστάρη, του πρωτεργάτη, του εμπνευστή οράματος. Είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό παγιδευμένο στις λογικές (αλλά και στους παραλογισμούς) του παρελθόντος, με κυρίαρχο τον λαϊκισμό. Δυστυχώς η μεγαλύτερη αιτία της παρούσας συμφοράς είναι εδώ, παρούσα, ακμαία σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, που αρχίζει από την άκριτη υιοθέτηση όλων των αιτημάτων, συνεχίζεται με την προβολή και καταλήγει στη με κάθε μέσο διεκδίκηση από τα κόμματα, με την προσμονή στο τέλος να μετουσιωθούν σε ψηφαλάκια στην κάλπη, πολιτική επιρροή και ισχύ, δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτα. Οι αλλαγές που θα γίνουν θα είναι σαθρές, σε ένα σαθρό έδαφος και αργά ή γρήγορα θα προκαλέσουν μεγαλύτερα προβλήματα.
Εμείς οι πολίτες καλούμαστε να αποστρέψουμε το πρόσωπο από τον επικίνδυνο λαϊκισμό, σε όποιο τμήμα του πολιτικού φάσματος τον συναντούμε και όποιο πρόσωπο κι αν τον εκφράζει. Θα ήταν πολύ πιο γόνιμο, αποτελεσματικό και ελπιδοφόρο αν όχι μόνο αποστρέφαμε το πρόσωπο, αλλά τιμωρούσαμε κιόλας πολιτικά τους λαϊκιστές.

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Ομως τα λάθη δεν διορθώνονται με νέα λάθη.

Οι ιθύνοντες του Ταμείου από την πρώτη περίοδο που ανέλαβαν δράση στην Ελλάδα δεν έκρυψαν ότι βασικός στόχος του προγράμματος ήταν ο αποπληθωρισμός. Δηλαδή η διαρκής μείωση εισοδημάτων (την οποία πέτυχαν) να προκαλέσει συμπίεση τιμών, όπου έπεσαν έξω, αφού η διαρκής αύξηση της φορολογίας και οι στρεβλώσεις στην αγορά κράτησαν στα ύψη την ακρίβεια. Τώρα είναι αργά για τα (υποκριτικά) δάκρυα του ΔΝΤ, αλλά και για νέα λάθη. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνει την κριτική του στην κυβέρνηση πάνω στην παραδοχή του ΔΝΤ για το λάθος στον πολλαπλασιαστή, ζητώντας μάλιστα την προκήρυξη εκλογών. Ομως τα λάθη δεν διορθώνονται με νέα λάθη. Ο κ. Τσίπρας στο πρόγραμμά του προτείνει την επαναπρόσληψη χιλιάδων υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα. Στελέχη του τάσσονται υπέρ της επανακρατικοποίησης του λιμένα που κατέχει η κινεζική Cosco και καταγγέλλουν κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης. Επιτίθενται στην εγχώρια ολιγαρχία αλλά δεν εξηγούν ότι με την περαιτέρω γιγάντωση του κράτους, οι μόνοι που θα πανηγυρίζουν θα είναι οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, που πάντα ξέρουν να τρυπώνουν σε προμήθειες και έργα. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται επαναφορά των μισθών και συντάξεων σε ύψη προ κρίσης, χωρίς όμως να πείθει ότι έχει ένα αξιόπιστο παραγωγικό μοντέλο που θα δημιουργήσει νέα εισοδήματα. Η μοναδική σωστή πρόταση για καταγραφή όλης της κινητής και ακίνητης περιουσίας ώστε να δημιουργηθεί ηλεκτρονικό περιουσιολόγιο, γίνεται πράξη από την κυβέρνηση, που ήδη έχει αποφασίσει να ενεργοποιήσει σχετική ρύθμιση με την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων.

Επομένως, μπορεί το ΔΝΤ να υποεκτίμησε τον πολλαπλασιαστή ύφεσης οδηγώντας την οικονομία στα τάρταρα, όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ υπερεκτιμά τις δυνατότητές του να προσφέρει αξιόπιστες λύσεις για έξοδο από την κρίση. Η οικονομική πολιτική πρέπει να αλλάξει, για να τρέξουν οι μεταρρυθμίσεις και όχι να μπλοκαριστούν.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

ΟΙ οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης δημιουργούν πολλά άλλα προβλήματα .


Απασχολημένος όπως είναι ο καθένας μας με την κρίση και τις επιπτώσεις της στη ζωή του, δεν πρέπει να υποτιμήσει κινδύνους που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν περαιτέρω την κοινωνία και τον πολιτισμό. Πέρα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε κάτοικος της χώρας, βλέπουμε ότι οι οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης δημιουργούν πολλά άλλα προβλήματα – όπως στο περιβάλλον, στις κοινωνικές υπηρεσίες και στην κοινωνική συνοχή, την υποστήριξη των τεχνών κ.ά. Οσο η κοινωνία αναγκάζεται να δεχθεί τη ραγδαία πτώση του επιπέδου ζωής, ισοπεδώνονται κατακτήσεις δεκαετιών. Αλλά υπάρχουν και άλλα ζητήματα, τα οποία, αν δεν αντιμετωπιστούν με αποφασιστικότητα, θα αφήσουν ακόμη βαθύτερες πληγές, ώστε στο τέλος της κρίσης η χώρα μας θα είναι αγνώριστη.
Ενα από τα σοβαρότατα προβλήματα που προέκυψε τελευταία είναι η άνοδος του ρατσισμού και της ρατσιστικής βίας. Ο μεγάλος αριθμός των περιστατικών είναι κάτι καινούργιο, αλλά η κρατική και θεσμική αδυναμία που τα επέτρεψε είναι σύμπτωμα μιας ασθενούς χώρας – η οποία προτιμούσε να αφήνει τα προβλήματα των αδύναμων θεσμών της να χρονίζουν. Σήμερα, την ώρα που ο αγώνας μας να αντέξουμε τις επιπτώσεις της κρίσης απαιτεί τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράσταση από τον υπόλοιπο κόσμο, η ρατσιστική βία μάς εκθέτει διεθνώς και υπονομεύει και τον ίδιο τον πολιτισμό μας. Δεν νοείται, οι Ελληνες –οι κοσμοπολίτες, οι μεγάλοι ταξιδευτές μέσα στους αιώνες– να φαίνεται ότι ανέχονται τον ρατσισμό στην πατρίδα τους.

Είναι μεγάλος ο κίνδυνος, μέσα στα πολλά συναισθήματα που προκαλεί η κρίση, να χαθεί η σημασία της προστασίας των πιο αδύναμων μελών της κοινωνίας – είτε είναι μετανάστες, είτε άνθρωποι του περιθωρίου, είτε φυλακισμένοι. Ο ρατσισμός εξαπλώνεται όταν η οργή και η ανασφάλεια μας κάνουν να πιστεύουμε ότι μόνο τα δικά μας προβλήματα είναι σοβαρά, ότι δεν μας αφορά η βία που στρέφεται εναντίον άλλων. Εάν δεν μπορέσουμε να καταλάβουμε ως κράτος, ως έθνος, ως κάτοικοι αυτής της χώρας, ότι έχουμε την υποχρέωση να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον, είτε είμαστε Ελληνες είτε «ξένοι», τότε ο πολιτισμός θα έχει υποστεί πλήγμα.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Αυτή τη φορά θα πληρώσουν τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη τους.

Μια χώρα με γεωγραφικό ανάγλυφο σαν αυτό της Ελλάδας όχι μόνο θα έπρεπε να είναι αυτάρκης αλλά θα μπορούσε να ταΐζει και τη μισή Ευρώπη. Κι όμως, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και δώθε, όσα λάθη μπορούσαν να γίνουν, έγιναν. Η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία, η βαριά βιομηχανία της χώρας δηλαδή, οδηγήθηκαν στον γκρεμό. Βέβαια οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι την ανοησία των ελληνικών κυβερνήσεων υποστήριξαν με κάθε μέσο οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, με την καταστροφική για την περιφέρεια πολιτική τους. 
Ολα αυτά τα χρόνια βέβαια, που ο κάθε απίθανος… Τζουμάκας παρίστανε τον υπουργό Γεωργίας, τόνοι μελάνι χύθηκαν στην προσπάθεια να μετατεθούν οι ευθύνες της έλλειψης στρατηγικής και αγροτικής πολιτικής στους ίδιους τους αγρότες. Το θύμα να γίνει και θύτης δηλαδή. Η επιχείρηση σπίλωσης από τα πράσινα παπαγαλάκια κράτησε πολλά χρόνια.  Τι δεν έχουμε ακούσει για τους τεμπέληδες του κάμπου που κάθονται αραχτοί στα καφενεία και τρώνε τις επιδοτήσεις, τι δεν έχει γραφτεί για πολυτελείς BMW, μπουζούκια, κομπίνες και ρεμούλες.
Αν σε όλες τις άλλες δουλειές τα λεφτά βγαίνουν με ιδρώτα, στην ενασχόληση με τη γη, τα ζώα και τη θάλασσα βγαίνουν με αίμα.
Σήμερα οι αγρότες είναι και πάλι στους δρόμους.  Ότι τα αιτήματά τους στην πλειονότητά τους είναι δίκαια. Αυτή τη φορά θα πληρώσουν τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη τους. Δυστυχώς, οι μικροκομματικές σκοπιμότητες μπαίνουν πάλι πάνω από ένα ζωτικής σημασίας για τη χώρα ζήτημα. Οσον αφορά στην κυβέρνηση Σαμαρά, φαίνεται προς το παρόν τουλάχιστον, ευτυχώς, να μην εισακούει τις εισηγήσεις για επίδειξη πυγμής όπως με τους εργαζομένους στο μετρό και να προσπαθεί να βρει λύσεις μέσω παροχών και ικανοποίησης κάποιων αιτημάτων.
Γιατί θα ήταν τρελό να βγαίνει από τη μια ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και να καλεί τους Ελληνες πολίτες να επιστρέψουν στη γη για να σωθούμε και από την άλλη η Πολιτεία να κάνει ό,τι μπορεί για να τους διώξει. Κίνητρα και μέτρα για τους αγρότες τώρα. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να είμαστε μια ακρωτηριασμένη χώρα, μια χώρα που δεν παράγει τίποτα. Αν θέλουμε να μην πεινάσουμε…