Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Εκείνοι που πιέζονται περισσότερο, σε σημείο που να κινδυνεύουν με εξαφάνιση, είναι οι μεσοαστοί ...

Στην Ελλάδα η μεσοαστική τάξη έχει τις ιδιαιτερότητές της, όχι μόνο γιατί αυτό συμβαίνει σε κάθε χώρα, αλλά και γιατί τα χαρακτηριστικά της δικής μας διαφέρουν πολύ από των Eυρωπαίων εταίρων μας. Αυτό είναι πλέον γνωστό, και με την κρίση αποδεικνύεται περίτρανα. Με αυτή την έννοια, οι Eλληνες μεσοαστοί με την αντίστοιχη κουλτούρα, που δεν καθορίζεται βέβαια αποκλειστικά από το εισόδημα, αποτελούν μειοψηφία, ακόμη και μέσα στην τάξη τους. Οι υπόλοιποι είναι «νεόπλουτοι» ή δημιουργήματα ενός ανίκανου και διεφθαρμένου κράτους ή «λούμπεν», όπως και αρκετοί που συγκεντρώνουν όλες τις προηγούμενες ιδιότητες.
Αυτό που παρατηρείται έντονα τελευταία με τη βοήθεια της κρίσης, αλλά και του διάχυτου λαϊκισμού, είναι μία τάση ισοπέδωσης προς τα κάτω που πλήττει σε μεγάλο βαθμό ακριβώς τη μερίδα των μεσοαστών, οι οποίοι προσπαθούν να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, έχουν τις γνώσεις για να προσφέρουν στο σύνολο, στηρίζουν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, γιατί ξέρουν ότι το μέλλον θα είναι τρισχειρότερο έξω από την Ευρωζώνη και επιθυμούν την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της κοινωνίας.
Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν διακρίσεις στα οδυνηρά μέτρα που λαμβάνονται και σε εκείνα που προφανώς αναγκαστικά θα ληφθούν άμεσα. Ωστόσο, είναι σαφές ότι εκείνοι που πιέζονται περισσότερο, σε σημείο που να κινδυνεύουν με εξαφάνιση, είναι οι μεσοαστοί οι οποίοι αγωνίστηκαν σε όλη τη ζωή τους σε διάφορους τομείς για να φτάσουν κάπου με σεβασμό στους θεσμούς και χρησιμοποιώντας νόμιμα μέσα. Από αυτούς τους ανθρώπους αφαιρούνται κίνητρα για να επιδείξουν τη δραστηριότητα που τόσο ανάγκη έχει η χώρα, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, και η ευθύνη βαραίνει την πολιτεία.