Η Νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική και η αλλαγή του συστήματος.

Με μια κρίσιμη -την κρισιμότερη ίσως- καμπή της ελληνικής οικονομίας συμπίπτουν η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική και η αλλαγή του συστήματος χορήγησης των κοινοτικών κονδυλίων. Η χώρα πασχίζει να ξανασταθεί οικονομικά στα πόδια της και η κρίση και η ανεργία συνετέλεσαν ώστε χιλιάδες νέοι να αναζητήσουν διέξοδο στο πρόβλημα της απασχόλησής τους στις αγροτικές δραστηριότητες. Οι νέοι δεν εγκαταλείπουν πια την ύπαιθρο για να αναζητήσουν την τύχη τους στις πόλεις, αλλά ακολουθούν την αντίθετη διαδρομή.

Εκ των πραγμάτων η γεωργία και η κτηνοτροφία επανακτούν όλο και περισσότερο τον ρόλο που είχαν άλλοτε στη διαμόρφωση της ελληνικής οικονομίας. Τείνουν να εξελιχθούν -και έχουν όλες τις δυνατότητες να το κάνουν- σ' έναν από τους δυναμικότερους βραχίονές της. Κι αυτήν την παράμετρο οι κυβερνώντες θα πρέπει εφεξής να τη συνεκτιμούν στις αποφάσεις που θα λαμβάνουν και στις πολιτικές που θα χαράσσουν. Και προφανώς και κυρίως στον τρόπο με τον οποίο θα κατανέμουν τις επιδοτήσεις και θα ελέγχουν αν εφαρμόζεται σωστά το σύστημα.

Πολλά και απαράδεκτα είναι τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν κατά το παρελθόν στις διαδικασίες αυτές. Και εξυπακούεται ότι δεν θα πρέπει να επαναληφθούν. Ούτε κομματικές σκοπιμότητες θα πρέπει να παρεμβαίνουν, ούτε ελεγκτικές αδυναμίες θα πρέπει να επιτρέπουν τη συμμετοχή σε μη δικαιούμενους στην κατανομή των κονδυλίων. Αν αυτό καταστεί δυνατό θα έχουμε επιτύχει μια πραγματικά πολύτιμη μεταρρύθμιση στον χώρο της αγροτικής οικονομίας.

Οι νέοι που αναζητούν το μέλλον τους στις παραδοσιακότερες ελληνικές ενασχολήσεις θα πρέπει να διακατέχονται από τη βεβαιότητα ότι τα «παραθυράκια» των παρανομιών έχουν οριστικά κλείσει και ότι το σύστημα δεν λειτουργεί με κομματικά κριτήρια.

Αβαθής πολιτική

Μολονότι τα προβλήματα της χώρας και της οικονομίας προσέλαβαν εκρηκτικές διαστάσεις, το κομματικό σύστημα εξακολουθεί να τα προσεγγίζει με επιφανειακό, ακόμη και επιπόλαιο τρόπο. Αποφεύγει να πάρει καθαρές και σαφείς θέσεις. Αναλώνεται σε λεκτικούς ακροβατισμούς. Οι προτάσεις που διατυπώνει είναι γενικόλογες και αόριστες. Περισσότερο κινούνται στη σφαίρα της κοινοτοπίας, παρά απαντούν ουσιαστικά στα φλέγοντα ζητήματα. Εχοντας εντρυφήσει για χρόνια στην αβαθή πολιτική, δεν μπαίνει στην ουσία των προβλημάτων. Ετσι οι λύσεις που προκρίνονται είτε είναι μεσοβέζικες είτε παραπέμπονται σε βάθος χρόνου.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές στο υπερτροφικό κράτος και στην αναποτελεσματική διοίκηση νοθεύονται. Η αξιολόγηση -η πλέον αυτονόητη ενέργεια- κατέληξε σε φάρσα. Οι μεταρρυθμίσεις ευνουχίζονται και οι αποκρατικοποιήσεις καρκινοβατούν. Φαίνεται πλέον καθαρά ότι τα καίρια αυτά ζητήματα δεν απασχολούν σοβαρά την υπάρχουσα πολιτική τάξη. Κυρίως αναλώνεται σε λογικές διευθετήσεων. Μέλημά της η εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας και των ποικιλώνυμων μικροσυμφερόντων. Οι δύο εταίροι (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) συναγωνίζονται στον λαϊκισμό, προκειμένου να διασφαλίσουν την εύνοια διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Η συνεκτική ουσία της συγκυβέρνησης δεν είναι η υλοποίηση ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση, αλλά η διαχείριση της εξουσίας και η προσδοκία πολιτικών κερδών. Αξιοσημείωτες είναι οι πρόσφατες παλινωδίες για μια σειρά ζητημάτων στον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας, αλλά και τα αιτήματα για ειδικές φορολογικές ρυθμίσεις.

Κι όλα αυτά τη στιγμή που η ανάπτυξη παραμένει ζητούμενο, ενώ το αποκαλούμενο εθνικό σχέδιο παραγωγικής και διοικητικής ανασυγκρότησης της χώρας έχει παντελώς ξεχαστεί. Η πολιτική ρηχότητα είναι οργανικό στοιχείο και του ΣΥΡΙΖΑ. Επενδύοντας στην κοινωνική δυσαρέσκεια που προκαλεί η κυβερνητική πολιτική, περιορίζεται στη στείρα άρνηση. Αρνείται να μπει στην ουσία των ζητημάτων και επιδίδεται στη διατύπωση γενικόλογων θέσεων, ακόμη και αντικρουόμενων μεταξύ τους. Το αλαλούμ που δημιουργήθηκε από δηλώσεις στελεχών του για τον ΕΝΦΙΑ είναι χαρακτηριστικό. Με επιφανειακές και επιπόλαιες πολιτικές που δεν συνάδουν με την κρισιμότητα των προβλημάτων, το κομματικό σύστημα ακολουθεί χρόνια τώρα μια αβαθή πολιτική. Βιώνοντας το άγχος του πολιτικού κόστους, αποφεύγει να διατυπώσει και να υποστηρίξει καθαρές και ουσιαστικές προτάσεις. Χαϊδεύοντας τα αυτιά της κοινής γνώμης αποσκοπεί στο εφήμερο, αδιαφορώντας για το μακροπρόθεσμο. Στην πραγματικότητα επαναλαμβάνει τον παλιό κακό εαυτό του.

Πρόκειται για τον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ έχει κολλήσει διότι κουβαλάει όλη την εκτελεστική εξουσία πολύ δύσκολων αποφάσεων επί δύο χρόνια. Η αντιπολίτευση επίσης έχει κολλήσει είτε για λόγους εσωκομματικούς είτε για λόγους μη εύκολης απόδειξης της ύπαρξης ή της ρεαλιστικότητας ενός προγράμματος.

Ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση εξακολουθεί να υπάρχει και να μεγαλώνει μία τεράστια «μαύρη τρύπα» με ανυπολόγιστη βαρυτική έλξη προς το εκλογικό σώμα. Πρόκειται για τον χώρο της Κεντροαριστεράς, που παραδοσιακά αποτέλεσε μεταπολιτευτικά τη σιγουριά και το χουχούλιασμα που στους εκάστοτε δύσκολους καιρούς αναζητούσε ο Ελληνας πολίτης. Η «προστατευτική μάνα».

Την ίδια στιγμή, ο δυνάμει χώρος της «Κεντροαριστεράς» είναι τεμαχισμένος σε ανομοιόμορφα α) Φθαρμένα (ΠΑΣΟΚ) β) Αδιάφορα (ΔΗΜΑΡ) και γ) Αδιαμόρφωτα νεογνά (Ποτάμι) κομμάτια με κύριο και κορυφαίο πρόβλημα τη μη ύπαρξη καθαρόαιμου «ηγέτη» που θα εμπνεύσει και θα συνθέσει.

Οι πολίτες σήμερα θέλουν απεγνωσμένα και μετά μανίας να μπουν στο «κατάστημα» της «Κεντροαριστεράς», τους αρέσει να ψωνίζουν από εκεί, αλλά δεν βρίσκουν τον «Ιδιοκτήτη», έστω έναν εμπνευσμένο «διευθυντή». Και είναι γνωστό ότι αυτές οι θέσεις στην πολιτική δεν ανατίθενται με αρχαιρεσίες και συστημικές διαδικασίες, κατακτιούνται με «επανάσταση» και «λεπίδι». 

Με 180 ανακηρύσσεται και... άγιος!

Σήμερα όποιος μπορεί να συγκεντρώσει 180 ψήφους βουλευτών όχι μόνο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται, αλλά ανακηρύσσεται και... άγιος! Σύμφωνα με διαρροές από το Μαξίμου, η επιλογή του Σαμαρά για την Προεδρία είναι ο Κουβέλης! Μετά τα... αναθέματα, αναγνωρίζονται τα προτερήματά του. Οπως «το αγώι κάνει τον αγωγιάτη», έτσι και στην πολιτική -ως γνωστόν- οι «ανάγκες» καθορίζουν εν πολλοίς τις επιλογές.

Η πρώτη παρατήρηση αφορά τον χρόνο της διαρροής. Λίγο πριν από τη συνάντηση των Παρισίων, μια «ένεση» ενίσχυσης μιας δυνατότητας πολιτικής σταθερότητας της χώρας με «προσωπικά χαρακτηριστικά» κάθε άλλο παρά άσχημη επιλογή είναι. Βέβαια, με το άνοιγμα από τώρα, τόσο νωρίς σε σχέση με την προεδρική εκλογή, μιας τέτοιας συζήτησης θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η «πρόταση» εύκολα καίγεται... Παρόλο που εκτιμούμε ότι η πρόθεση του Μαξίμου δεν είναι αυτή. Αν και ο κίνδυνος υπάρχει: να δημιουργηθούν συνθήκες αντίθετες από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα... Η στάση πάντως της ΔΗΜΑΡ και του Κουβέλη προσωπικά είναι σταθερή και σαφής: η εκλογή Προέδρου θα κριθεί τον κατάλληλο χρόνο, σε συνάφεια με το κλίμα και τις πολιτικές που θα ασκούνται, καθώς η εκλογή δεν είναι διαδικαστικό ζήτημα, αλλά βαθύτατα πολιτικό. Υπάρχει όμως, όπως έχουμε επισημάνει από τις αρχές του καλοκαιριού, μια άποψη στους κόλπους της κυβέρνησης περί επίσπευσης (όσο είναι φυσικά δυνατόν) των σχετικών διαδικασιών και επιλογών, καθώς όσο υπάρχει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών και αν τραβήξει μέχρι τον Μάιο του 2015, λειτουργεί παραλυτικά για την κυβέρνηση και δεν διευκολύνει αυτή η ασάφεια τη διαπραγμάτευση κρίσιμων θεμάτων με τους εταίρους-δανειστές. Αρα, η προεδρική εκλογή πρέπει να έρθει πιο μπροστά... Εξ ου και οι σχετικές διαρροές.

Η πολιτική αντίφαση όμως είναι προφανής. Χωρίς σαφές νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, με ΕΝΦΙΑ στο προσκήνιο, μη αποκλιμάκωση των πολιτικών λιτότητας, συνέχιση των απολύσεων, νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και εντέλει χωρίς βιώσιμο σχέδιο εξόδου από την κρίση, πώς μπορεί να επιτευχθεί η πλειοψηφία 180 βουλευτών που απαιτεί η εκλογή Προέδρου; Καλή η πρόταση, αλλά λείπει η ουσία..

Μικρή όαση ορθολογισμού

Αν ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, ο ανορθολογισμός είναι ένα πολύ πιο ευρύχωρο καταφύγιο. Και όχι κατ' ανάγκη για απατεώνες. Καταφεύγουν σε αυτόν και άνθρωποι φοβισμένοι από το μέγεθος της κρίσης που σαρώνει τη ζωή τους, που βιώνουν καταστάσεις «που δεν τις χωρά ο νους τους» και αναζητούν στήριξη πέρα από τον ορθό λόγο. Κάτι σαν τις λιτανείες σε εποχή ξηρασίας. Αυτοί όμως που σέρνουν τον χορό του ανορθολογισμού είναι απατεώνες και φανατικοί, πολλές φορές και τα δύο. Η Ιστορία της ανθρωπότητας και της χώρας είναι γεμάτη από καταστροφές που προξένησαν απατεώνες, ανόητοι και φανατικοί, πάντα με την υποστήριξη ενός τμήματος του λαού.

Ζούμε μια τέτοια εποχή; Και ναι και όχι. Σημάδια ανησυχητικά υπάρχουν: Οι 38 της ΝΔ, οι 8 «ανεξάρτητοι», οι μητροπολίτες, ο Τσίπρας στο Αγιον Ορος, οι... Ασυνάρτητοι Ελληνες και η Χρυσή Αυγή. Φανατικοί και μικροαπατεώνες της πολιτικής σε διαφορετική δοσολογία επικινδυνότητας προσπαθούν να μας πείσουν ότι η χώρα ανήκει στην Ανατολή. Είναι εντυπωσιακό αλλά ιστορικά εξηγήσιμο ότι ο ιός του αντιδυτικισμού έχει προσβάλει και δυνάμεις που βρίσκονται πέραν του αντιμνημονιακού ανορθολογισμού. Και αυτό γιατί οι ρίζες της Δεξιάς του Κυρίου βρίσκονται στον αντικομμουνισμό και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο μαρξισμός γεννήθηκε ως νόθο παιδί του επάρατου διαφωτισμού.

Γι' αυτό και ο μετεωρισμός της Δεξιάς που ενώ κομπορρημονεί ότι ανήκει στη Δύση, κλείνει το μάτι στην καθ' ημάς Ανατολή. Κατά τα αλλά εντυπωσιάζει η επαναφορά στερεοτύπων, που ορισμένα παραπέμπουν στα μαύρα χρόνια του μεσοπολέμου: Το έθνος εν κινδύνω επιβιώνει μέσα από συνεχή ολοκαυτώματα, με τελευταίο το μνημονιακό. Περικυκλωμένοι και παντελώς αθώοι αναζητούμε τον ένοχο στον ξένο και διαφορετικό. Στον κακό δανειστή (ακόμα και όταν μας δανείζει φθηνότερα, οι ανορθολογιστές μας θα θέλανε να δανειστούμε από το ξανθό γένος), στον μετανάστη (γι' αυτό και η δυστοκία στο αντιρατσιστικό), στον αιώνιο Εβραίο (γι' αυτό και η έμμεση αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος), στους ομοφυλόφιλους με την άρνηση νομοθέτησης του δυτικότροπου Συμφώνου Συμβίωσης (άστε το για μετά το μνημόνιο, είπε κομψά ο Τσίπρας). Μέσα σε αυτό το περιβάλλον το σημερινό ΠΑΣΟΚ -κατά πλειοψηφία- αποτελεί όαση ορθολογισμού. Γιατί το αλλοτινό, με εξαίρεση την περίοδο Σημίτη, ευθύνεται για τις παθογένειες που προανέφερα. Γι' αυτό και το βαθύ ΠΑΣΟΚ δραπέτευσε στις δυνάμεις του ανορθολογισμού, δεξιά και αριστερά. Αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ, η Ελιά, η Δημοκρατική Παράταξη (πού θα πάει θα τη βρούμε την άκρη) δεν υπήρχαν, η επέλαση των δυνάμεων του ανορθολογισμού θα ήταν απρόσκοπτη.

Φυσικά, όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα

Αυτονόητη ήταν και παραμένει η υποχρέωση της ελληνικής Πολιτείας να ξεκινήσει την προσπάθεια επούλωσης των πληγών που έχει προκαλέσει η πεντάχρονη κρίση στις ασθενέστερες οικονομικά ομάδες συμπατριωτών μας. Και φυσικά ο μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος είναι η σταδιακή αποκατάσταση ενός αξιόπιστου και αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους.

Η κυβέρνηση επέλεξε ως πρώτο θεμέλιο του συστήματος κοινωνικής ευαισθησίας που φιλοδοξεί να οικοδομήσει την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, ενός θεσμού που επανειλημμένα έχει απασχολήσει ως πρόθεση τον πολιτικό κόσμο, πλην όμως δεν έφτασε ποτέ στο στάδιο της υλοποίησης.

Οτι σήμανε τώρα η ώρα της καθιέρωσής του λέει πολλά. Και το ότι η πιλοτική εφαρμογή του ξεκινά άμεσα και από το 2015 θα επεκταθεί σε όλη τη χώρα αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να προχωρήσει με τους ταχύτερους δυνατούς ρυθμούς το σχετικό πρόγραμμά της. Τόσο για το συγκεκριμένο μέτρο όσο και γενικότερα.

Διότι εξυπακούεται προφανώς ότι τώρα που τα δημοσιονομικά έχουν νοικοκυρευτεί σε σημαντικό βαθμό και η χώρα εισήλθε πια σε αναπτυξιακή τροχιά, η σταδιακή αποκατάσταση των αδικιών θα πρέπει να ξεκινήσει από τα εκατομμύρια των πολιτών που βρέθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, αδύναμοι και απροστάτευτοι, στο έλεος μιας κρίσης η οποία απείλησε ακόμη και τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας.

Φυσικά, όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Και το ίδιο θα ισχύσει και στην περίπτωση αυτή. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πρέπει, αλλά δεν έχει δικαίωμα να μην επιτύχει στο ξεκίνημα αυτό της οικοδόμησης του νέου κοινωνικού κράτους. Και αυτό οφείλουν να το έχουν κατά νου τόσο ο πρωθυπουργός όσο και όποιοι ασχοληθούν με τον σχεδιασμό και την εφαρμογή του νέου θεσμού.

Δεν θα κριθούν μόνο για τον επιτυχημένο ή μη σχεδιασμό του και την επιτυχημένη ή μη εφαρμογή του. Θα κριθούν συνολικά για τη μεγάλη προσπάθεια που εγκαινιάζεται με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία. Και το ξεκίνημά της πρέπει να είναι το καλύτερο δυνατό. Αψογο από κάθε άποψη, αν γίνεται. Και αυτή θα είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η έξοδος από την κρίση έχει πραγματικά αρχίσει.

Σχεδιάζουν, υποτίθεται

Διαβάζω ότι στον ΣΥΡΙΖΑ εργάζονται εντατικά αυτές τις μέρες γιατί θέλουν να κλείσουν μερικές εκκρεμότητες, όπως λένε, σε σχέση με την ολοκλήρωση του προγράμματός τους. Για την ακρίβεια, πρόκειται για το φορολογικό, για την αναπτυξιακή πολιτική, για την ανεργία και για τα «κόκκινα» δάνεια. Δηλαδή, για ΟΛΑ. Γιατί αν ένα κόμμα δεν έχει πρόγραμμα γι' αυτά τα θέματα, δεν βλέπω για ποια μπορεί να έχει.

Αλλά, αν θυμάμαι καλά, είναι πάνω από χρόνος που οι συριζαίοι άρχισαν να ζητάνε πιεστικά εκλογές θεωρώντας πως έφτασε η ώρα που πρέπει ν' αναλάβουν την εξουσία για να σώσουν τη χώρα. Και λέω να κάνουμε μια νοητική αυθαιρεσία, όπως και χθες. Ας πούμε ότι γίνονταν εκλογές πριν από έναν χρόνο, τις κέρδιζαν και σχημάτιζαν κυβέρνηση. Ποια πολιτική θα εφάρμοζαν για την ανάπτυξη ή για την ανεργία ή για τη φορολογία ή για τα «κόκκινα» δάνεια, όταν ακόμη και σήμερα δεν ξέρουν τι θα κάνουν και όταν ακούγοντας τις «ιδέες» διαφόρων «ειδικών», όπως ο Μηλιός, ή τραβάς τα μαλλιά σου από απόγνωση ή κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια;

Να γιατί μου είναι αδύνατο να πάρω στα σοβαρά τον ΣΥΡΙΖΑ, τον αρχηγό του ή τα στελέχη του. Δεν γίνεται να έχεις αναγάγει σε κορυφαίο θέμα της στρατηγικής σου τη διενέργεια εκλογών και να μην έχεις αποφασίσει πώς σκοπεύεις να διαχειριστείς τα κορυφαία προβλήματα της οικονομίας. Και δεν γίνεται να κοροϊδεύεις ότι θα βρεις τις λύσεις μέσα σε μία εβδομάδα, επειδή ο Τσίπρας θέλει να πάει στην Εκθεση και είναι ευκαιρία να πουλήσει φθηνή προπαγάνδα στη Θεσσαλονίκη.

Αλλωστε, κι αυτά που θ' ανακοινώσουν ότι «αποφάσισαν» ανέξοδες αερολογίες θα είναι, με τις οποίες οι μισοί θα διαφωνούν και θα το δηλώνουν και δημόσια. Οπως μονίμως και για όλες τις περιπτώσεις συμβαίνει.

Υ.Γ. Φυσικά, αξίωση για την αυτονόητη σε περιπτώσεις οικονομικών προγραμμάτων αποτίμηση των μέτρων δεν έχω. Τέτοιες αξιώσεις υπάρχουν μόνο σε περιπτώσεις σοβαρής και σε βάθος δουλειάς, που δεν έχει μοναδικό στόχο τον εύκολο και ανέξοδο εντυπωσιασμό.

Αφορά το πώς και με ποιους.

Για όλους εμάς που το απαιτούσαμε ως τη μόνη διέξοδο έναντι της πλήρους αποτυχίας του ελληνικού κρατικοδίαιτου πελατειακού καπιταλιστικού μορφώματος και του εθνικού ξεπεσμού να μας καθοδηγούν οι «ξένοι» στα βήματα για το μέλλον μας. Μόνο που για μία ακόμα φορά, ο κυβερνητικός σχηματισμός χρησιμοποιεί ένα εθνικό πρόσταγμα ως επικοινωνιακή φούσκα. Το εθνικό σχέδιο τους αφορά το αυτονόητο και αναπόδραστο της υπαρξιακής εξέλιξης από μια εσωστρεφή-καταναλωτική οικονομία σε μια παραγωγική-εξωστρεφή. Και εκεί, θα μας παρουσιάσουν ποσοτικά δεδομένα προσαρμογής, ξεχνώντας τις ποιοτικές παραμέτρους που προσδιορίζουν τον τρόπο επίτευξης των ποσοτικών στόχων.

Ξεχνώντας ότι κάθε χώρα κατακτά τη θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας βασιζόμενη σε ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης με διαφορετικά ποιοτικά και όχι απλώς ποσοτικά χαρακτηριστικά. Στις ΗΠΑ βασίζονται στην οικονομία των ανταγωνιστικών αγορών για να κατανείμουν τους πόρους της οικονομίας. Στη βόρεια Ευρώπη η έμφαση δίνεται στους θεσμούς κοινωνικού διαλόγου που αποφασίζουν για τις κατευθύνσεις χρήσης και εξειδίκευσης των πόρων όσο και την κατανομή του πλούτου. Στην Τουρκία και το Μεξικό το μοντέλο είναι ιεραρχικό, με διάταξη επιχειρηματικών συμφερόντων να καθοδηγεί τις οικονομίες, τις κοινωνίες και την πολιτική.

Συνεπώς, το ζητούμενο του εθνικού σχεδίουμας δεν είναι να κατακτήσει το αυτονόητο της εξωστρέφειας και της βελτίωσης των ποσοτικών δεικτών, αλλά να μας μεταβάλει σε μια ευρωπαϊκού τύπου οικονομία ανοικτών ανταγωνιστικών αγορών με συλλογικούς θεσμούς κοινωνικού διαλόγου, εγκαταλείποντας επιτέλους την ολιγαρχική διάταξη της οικονομίας και της πολιτικής, το μοντέλο ιεραρχικών επιχειρηματικών συμφερόντων στο οποίο βυθιζόμαστε ολοένα. Το εθνικό σχέδιο μαςαφορά στις ποιοτικές παραμέτρους που περιγράφουν δομές, θεσμούς και διαδικασίες μέσω των οποίων επιτυγχάνονται οι ποσοτικοί στόχοι. Αφορά το πώς και με ποιους. Το εθνικό σχέδιοτους αφορά σε «ποσότητες»..., το άλλοθι αναπαραγωγής του κατεστημένου.

Εκείνο που μετράει είναι ότι ακολουθείς πια μονάχα τη μοίρα των δούλων…

Πρόκειται για μία από τις πιο εκκωφαντικές αποτυχίες της ελληνικής κυβέρνησης, που, πέραν της ίδιας της σημασίας της ως γεγονός, δείχνει πλέον απτά και το πόσο πραγματικά «μετράει»  η Ελλάδα, όπως κατάντησε, στη σημερινή «κοινή» Ευρώπη.

Ενώ η χώρα εξακολουθεί να σπαράσσεται από την κρίση που, παρά τα όσα λέει η κυβέρνηση, διαρκώς βαθαίνει και απλώνεται, ήρθε προ ημερών η υπόθεση του ρωσικού εμπάργκο στα ευρωπαϊκά προϊόντα, η οποία, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, έπληξε και έλληνες αγρότες, ιδίως στις εξαγωγές ροδάκινων.

Κι αυτό, ενώ η Ελλάδα δεν είχε κανέναν λόγο να εμπλακεί σε μία τέτοια περιπέτεια, με τη μικρομέγαλη στάση της πολυδιαφημισμένης αλλά εθνικά ανόητης ελληνικής προεδρίας που μπέρδεψε τα αυγά με τα πασχάλια και ήθελε να κοκορευτεί ότι παίζει δήθεν κάποιο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, προκαλώντας τελικά άμεση βλάβη στα εθνικά συμφέροντα της χώρας.

Ολες τις προηγούμενες ημέρες, η κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπιζόταν με έκτακτη κοινοτική βοήθεια, η οποία και ανακοινώθηκε τελικά χθες.

Όμως αυτή δεν αφορούσε τους έλληνες αγρότες: η ευρωπαϊκή επιτροπή – και φυσικά εκείνοι που κάνουν το πραγματικό κουμάντο στην Ε.Ε., δηλαδή το Βερολίνο χωρίς το οποίο ουδεμία απόφαση λαμβάνεται – έκριναν ότι δεν υπήρχαν αρκετά κονδύλια για να στηριχθούν και οι έλληνες παραγωγοί που είδαν τα προϊόντα τους να χάνονται κάπου στο δρόμο προς τη Ρωσία.

Βερολίνο και Βρυξέλλες αποφάσισαν ότι δεν υπάρχει λόγος να στηριχθεί η χειμαζόμενη Ελλάδα ούτε καν για τα μάτια του κόσμου. Δεν έχει αξία, δεν μετράει, είναι δεδομένο ότι κανείς στην Αθήνα δεν πρόκειται να σηκώσει το ανάστημά του να απαντήσει σε αυτή την αθλιότητα, που δείχνει ποια είναι η μοίρα εκείνων που επιλέγουν να τα εκχωρήσουν όλα και να απολέσουν την κυριαρχία τους, να σκύψουν το κεφάλι σε ότι κι αν τους ζητήσουν και να ξεχάσουν τι σημαίνει να είσαι κυβερνήτης ενός τόπου. Είναι μεγάλο το ποσό; Ασφαλώς και όχι. Όταν όμως δεν σου δίνει κανείς καμία σημασία, τότε, όποιο κι αν είναι το ποσό, δεν είναι αυτό που μετράει.

Εκείνο που μετράει είναι ότι ακολουθείς πια μονάχα τη μοίρα των δούλων…

Δεν αξιωθήκαμε να έχουμε: κυβέρνηση σοβαρών ανθρώπων που να ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν.

Δυστυχώς τα τέσσερα χρόνια της κρίσης δεν έχουν διδάξει όσα θα έπρεπε στα κόμματα και στις ηγεσίες τους, που εξακολουθούν και πολιτεύονται με τις πρακτικές και τις λογικές του παρελθόντος. Οι κυβερνώντες προωθούν, υποτίθεται, τη μεταρρυθμιστική ανατροπή που χρειάζεται ο τόπος, αλλά σε κάθε κρίσιμη ευκαιρία (π.χ. ΕΝΦΙΑ) αποδεικνύεται ότι είναι ανίκανοι να το κάνουν και οι αντιπολιτευόμενοι βασίζουν όλες τις ελπίδες τους για εξουσία στα λάθη και την ανικανότητα των κυβερνώντων και μόνο, μια και οι ίδιοι δεν έχουν αντιπροτείνει μέχρι στιγμής σοβαρές και αξιόπιστες λύσεις για το μέλλον του τόπου.

Δεν πρωτοτυπώ, φυσικά, με τις επισημάνσεις αυτές. Αλλωστε, επίμονα, σχεδόν κουραστικά, τις επαναλαμβάνει κάθε τόσο η ίδια η κοινή γνώμη. Οταν ο δικομματισμός που άλλοτε αναμετριόταν σε ποσοστά άνω του 40%, τώρα αγκομαχά σε ποσοστά άνω του 20%, ένα και μόνο συμπέρασμα συνάγεται: πως το εκλογικό σώμα δεν εμπιστεύεται κανέναν από τους δύο, γιατί κανένας από τους δύο δεν έχει δώσει στοιχειώδεις αποδείξεις πως είναι ικανός να οδηγήσει τη χώρα σ' ένα πραγματικά καλύτερο αύριο.

Γι' αυτό και το ζητούμενο δεν είναι ποιου οι σχεδιασμοί θα δικαιωθούν στους μήνες που έρχονται. Αλλωστε, σ' αυτό θα συμβάλουν και ιδιοτελή κομματικά και προσωπικά οφέλη, μια και οι κομματικοί σχηματισμοί και οι ανεξάρτητοι βουλευτές είναι που θα καθορίσουν αν και πότε θα οδηγηθούμε σε εκλογές.

Το ζητούμενο είναι και θα συνεχίσει να είναι αυτό που πάντα χρειαζόμασταν και σπανιότατα αξιωθήκαμε να έχουμε: κυβέρνηση σοβαρών ανθρώπων που να ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν.

Όλα αυτά – για λόγους που ποικίλλουν, από τη διάχυτη πολιτική ανικανότητα .

Ομοίως, όλα τα κατά καιρούς βάρβαρα μέτρα που ακούστηκαν, συζητήθηκαν ή εφαρμόστηκαν, αποτελούσαν μέρος της πολιτικής ατζέντας των μνημονιακών κυβερνήσεων. Το σημερινό χάλι, το οποίο βιώνουμε, αποτέλεσε εξ αρχής επιλογή των δανειστών και των ελεγχόμενων από αυτούς κυβερνήσεων, με τελικό στόχο τη «βουλγαροποίηση».

Τα στοιχειά που έλειψαν από αυτήν τη συντεταγμένη πολιτική ήταν μια έλλογη μεταρρύθμιση του κράτους, των θεσμών και της οικονομίας, η διαμόρφωση ενός σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης και η διαπραγμάτευση με τους δανειστές για την υλοποίησή του. Αντιθέτως, ως πολιτική τακτική, η οποία τηρείται απαρεγκλίτως μέχρι σήμερα, επελέγησαν το σκύψιμο της κεφαλής, η πλήρης αποδοχή όλων των απαιτήσεων, η αρπαγή και λεηλασία κάθε είδους περιουσίας και εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών, η κατάργηση κάθε είδους δικαιώματος.

Όλα αυτά – για λόγους που ποικίλλουν, από τη διάχυτη πολιτική ανικανότητα έως την ανενδοίαστη συναλλαγή με τους εγχώριους νταβατζήδες της διαπλοκής – συνοδεύτηκαν από ΦΘΗΝΆ ψέματα τόσο προς τον ελληνικό λαό όσο και προς την ίδια την τρόικα, από οριζόντια καταστροφή αντί της όποιας στοχευμένης μεταρρύθμισης, από την προκλητική εξυπηρέτηση των κάθε είδους «ημετέρων» επιχειρηματιών και λοιπών προυχόντων, από το γενικευμένο ξεπούλημα και τη χωρίς αρχές διάλυση οποιουδήποτε κοινωνικού αγαθού – από την υγεία και την παιδεία έως τα δάση και τις παραλίες.

Μπορεί, λοιπόν, σήμερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις παρέες να γίνεται «της μαϊμούς ο γάμος» με την είδηση περί εισβολής των εφοριακών στα σπίτια, αλλά όσοι στοιχειωδώς σοβαροί έχουν απομείνει στο μνημονιακό στρατόπεδο αντιλαμβάνονται πως πίσω από τη γελοιότητα ελλοχεύει ο κίνδυνος του πλήρους πολιτικού διασυρμού.

Πριν αναλάβει την εξουσία, ο Αντώνης Σαμαράς είχε περιγράψει το κοινωνικό κλίμα που είχε δημιουργήσει το πρώτο μνημόνιο με τον όρο «εθνική κατάθλιψη». Φαίνεται πως αποφάσισε να την καταπολεμήσει δημιουργώντας την «εθνική κωμωδία», την οποία συνιστά η κυβέρνησή του. Όμως, μια κωμωδία με λυπημένο τέλος...

Tags

Ποιος θα προστατέψει τον πολίτη από το κράτος των κομμάτων και των αποτυχημένων πολιτικών;

Πόσο ανήμποροι είμαστε όλοι απέναντι στο κράτος-αφέντη; Το κράτος που ό,τι κι αν αποφασίσει εις βάρος μας το εφαρμόζει; Το κράτος που, όποτε έχουμε δίκιο εμείς απέναντί του, έχει τους μηχανισμούς και τον τρόπο να μας αδικήσει;

Το κράτος για να αυξήσει τα άμεσα έσοδά του ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ να προεισπράξει φόρους ακόμη και από τους χαμηλοσυνταξιούχους. Αυτούς για τους οποίους τα 35 ευρώ είναι ζωτικής σημασίας, αυτούς που του χρόνου μπορεί να μη ζουν για να εισπράξουν τα επιστρεφόμενα που θα δικαιούνται.

Το κράτος ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ να μπαίνει μέσα στους τραπεζικούς λογαριασμούς και να κατάσχει τα όποια ποσά βρει από όποιον του χρωστά. Καμία έγνοια για το αν αυτός ο άνθρωπος έχει ανάγκες, αν έχει άρρωστο παιδί που περιθάλπει, αν δεν έχει να ταΐσει την οικογένειά του.

Το κράτος ουσιαστικά κάνει διάρρηξη, μπαίνει στο πορτοφόλι μας και τα αφαιρεί όλα.

Το κράτος ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ επί χρόνια τους προμηθευτές του, με αποτέλεσμα αυτοί, για να επιβιώσουν, να δανείζονται και να χρεώνονται με τόκους. Τι κι αν το Μνημόνιο το προβλέπει; Ακόμη και η τρόικα επέβαλε την αποπληρωμή των χρεών του κράτους προς τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, πράγμα αυτονόητο για την ανόρθωση της οικονομίας. Το κράτος και αυτό το καθυστερεί.

Το κράτος που φυσικά, ΑΝ και ΟΤΑΝ πληρώσει, δεν πληρώνει τόκους.

Το κράτος ΑΠΑΙΤΕΙ από όλους να πληρώνουν εμπρόθεσμα τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές τους, αλλιώς προχωρά σε κατασχέσεις και φυλακίσεις. Ακόμη και σε αυτούς που χρωστά και έχουν στραφεί δικαστικά εναντίον του.

Το κράτος, γιατί και η Δικαιοσύνη είναι κράτος, καθυστερεί επί χρόνια να εκδικάσει υποθέσεις οφειλών του προς πολίτες και επιχειρήσεις, οδηγώντας τους στην εξαθλίωση και τον αφανισμό.

Και ποιο κράτος; Ενα κράτος διεφθαρμένο, κομματικό, διαλυμένο και εχθρικό προς τον πολίτη και την επιχειρηματικότητα.

Το ερώτημα λοιπόν στην Ελλάδα είναι και παραμένει ένα: Ποιος θα προστατέψει τον πολίτη από το κράτος των κομμάτων και των αποτυχημένων πολιτικών;

Σοβαρευτείτε πια!

Σας έχω ξαναπεί για την τάση μου να διακρίνω περιθώρια αισιοδοξίας εκεί που άλλοι (οι περισσότεροι) βλέπουν κυρίως δυσκολίες ή και αδιέξοδα. Κατά κανόνα έτσι συμβαίνει. Αλλά όχι πάντα. Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που διαπιστώνεις ότι οι παθογένειες είναι τόσο βαθιές που ούτε καν ελαφρυντικά δεν επιτρέπουν να αναγνωρίσεις.

Παράδειγμα η ιστορία του ΕΝΦΙΑ. Τι ελαφρυντικά να βρεις ή πώς να δικαιολογήσεις έναν μηχανισμό που αποδεικνύεται ανίκανος να διαμορφώσει έναν στοιχειωδώς δίκαιο και λειτουργικό νόμο για τη φορολογία των ακινήτων; Και πώς να χαρακτηρίσεις δημόσιους λειτουργούς που αποδεικνύονται ανίκανοι να αντιληφθούν πως είναι αδιανόητο να αποτιμούν με τιμές Κηφισιάς και Ψυχικού οικόπεδα σε απίθανες περιοχές της χώρας;

Κι από την άλλη παρακολουθείς την αξιωματική αντιπολίτευση, ένα κόμμα που φιλοδοξεί να είναι σε μερικούς μήνες κυβέρνηση και να διαχειρίζεται τις τύχες του τόπου, να αντιμετωπίζει με πρωτοφανή επιπολαιότητα και με παιδαριώδη επιχειρηματολογία θέματα που αφορούν τις διεθνείς σχέσεις και τις συμμαχίες της χώρας. Διότι μπορεί ο Γλέζος και ο κάθε Γλέζος να έχει τα προσωπικά και ιδεολογικοπολιτικά του απωθημένα, αλλά ας μην του διαφεύγει τουλάχιστον ότι ζούμε στο 2014 και όχι στη δεκαετία του '50 ή του '60.

Εχουμε περάσει μια φρικτή τετραετία και δικαιολογημένη είναι η απαίτηση όλων μας να προκύψει και κάτι καλό μέσα απ' αυτήν τη λαίλαπα που κανένας μας δεν φανταζόταν ότι θα είχε τέτοιες διαστάσεις και επιπτώσεις. Αλλά η προσδοκία διαψεύδεται. Η απαίτηση για περισσότερη υπευθυνότητα και σοβαρότητα δεν βρίσκει αντίκρισμα.

Μια κυβέρνηση που αδυνατεί να δρομολογήσει σωστά μια νομοθετική διαδικασία, γιατί δεν την νοιάζει αν ο νόμος που θα προκύψει θα είναι σωστός, αλλά αν θα της αποφέρει τα έσοδα τα οποία χρειάζεται. Και μια αξιωματική αντιπολίτευση που δεν εννοεί να καταλάβει πως δεν αποδεικνύει υπευθυνότητα η μόνιμη διαφωνία με τις οποίες κυβερνητικές προτάσεις και πρωτοβουλίες και δεν αποτελεί στοιχείο σοβαρότητας η αδυναμία της να κατανοήσει πως ορισμένα γεγονότα έχουν κριθεί από την Ιστορία και πως το παραμύθι του «ξανθού αδελφού» μπορεί να συγκινούσε σε άλλες εποχές αλλά πια δεν πουλάει. Κι αυτό γιατί οσάκις τον χρειαστήκαμε μας έγραψε κανονικά και γιατί πλέον είναι κι αυτός ένας «άθλιος καπιταλιστής» -και ως νεόκοπος, χειρότερος των άλλων.

Δοκιμάζουν τα νεύρα μας, τις αντοχές μας, την υποτακτικότητά μας. Δεν γίνεται αλλιώς.

Ας τις πάρει το ποτάμι τις μειώσεις, τις περικοπές και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Λογικό είναι σε μία ελεύθερη και ανεξέλεγκτη οικονομία και μια σκληρή κοινωνία να συμβαίνουν σκαμπανεβάσματα και απώλειες – με θύματα φυσικά τους αδύναμους. Ας πάρει το ποτάμι τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ανακατανομή πλούτου και ισχύος γίνεται, το καταλάβαμε, δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση.

Αλλά να δοκιμάζουν τα νεύρα των ανθρώπων με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, αυτό δεν μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα. Για την ακρίβεια δεν το χωράει ο νους.

Πρέπει να δοκιμάζουν τα νεύρα μας, τις αντοχές μας, την υποτακτικότητά μας. Δεν γίνεται αλλιώς. Σου λέει, κάτσε να δούμε πώς αντιδρά και συμπεριφέρεται ένας λαός, περίπου ευρωπαϊκός, με ολίγη ή και περισσότερη ανατολή μέσα του.

Πάρτε για παράδειγμα τα όσα λέγονται ότι φύγει η τρόικα, ότι η κρίση τελειώνει. Τα λένε ακριβώς την ώρα που η υπερφορολόγηση χτυπάει κόκκινο, τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, η ανεργία δεν μειώνεται με τίποτα, το χρέος παραμένει σε δυσθεώρητα επίπεδα και η ανάπτυξη είναι σαν εκείνη την αγάπη, που αργεί πάντα μια μέρα – στην περίπτωσή μας μια μέρα και μια αιωνιότητα. Είναι ή δεν είναι πείραμα για το πόση «παραμύθα» μπορεί να δεχθεί αυτός ο λαός;

Πάρτε το άλλο παράδειγμα, αυτό με τον ΕΝΦΙΑ. Όταν έχεις ένα κοτέτσι, ένα μαντρί, ένα ξερικό χωράφι στου διαόλου τη μάνα και σου λένε ότι έχει αντικειμενική αξία, ας πούμε 300 χιλιάδες το στρέμμα (!!!) και άρα πληρώνεις αντίστοιχα, τι είναι; Είναι κανονική ενέργεια κανονικού κράτους; Ή χιούμορ είναι ή σε λέει ηλίθιο κατάμουτρα το κράτος. Και περιμένει να δει, αν θα αντιδράσεις ή θα γυρίσεις να ζητήσεις απλά λίγο βαζελίνη…

Έρχεται τώρα και το άλλο: Χωρίς δικαστικό λειτουργό λέει θα μπαίνουν στα σπίτια οι εφοριακοί και θα ψάχνουν τα συρτάρια με τα βρακιά, τις πιατοθήκες, και τα ντουλάπια με τις χλωρίνες και τις τάβλες κάτω από τα στρώματα. Κι αλίμονό σου εάν σου βρίσκονται πράγματα αξίας, ακόμα και συλλεκτικά «μικρός κάου μπόι». Αυτό δεν ισχύει ούτε στον «πόλεμο» που λέει ότι έχει κηρύξει η Ουάσιγκτον στην τρομοκρατία και στο όνομά του έχει καταπατήσει κάνε συνταγματική έννοια δικαίου στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Κι όμως εδώ, στο όνομα φορολογικών ελέγχων, προωθούν χειρότερη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πείτε μου λοιπόν, αν αυτό δεν είναι πείραμα για να δουν με τι μαλάκα λαό έχουν να κάνουν και να μετρήσουν πόσα μπορεί να ανεχτεί τι είναι; Γιατί ενέργειες στοιχειωδώς κανονικού κράτους δεν είναι…

Πρόκειται για αριστοτέχνες!

Είναι, πράγματι, αξιοθαύμαστο το σημερινό κυβερνητικό σχήμα και ειδικά οι δυο επικεφαλής του για τις παρατάσεις, που κάθε φορά αποσπούν μόνοι τους ή με πρόθυμους συμμάχους και εξωτερική βοήθεια. Ιδιαίτερα για τις μεθόδους και τα δρομολόγια που εφευρίσκουν. Πρόκειται για αριστοτέχνες!

Εχουν άδικο όσοι δεν αναγνωρίζουν την ικανότητα επιβίωσης της κυβέρνησης εν μέσω των ερειπίων που η ίδια προκαλεί. Αρμόζει να μιλούν όλοι για πολιτικό θαύμα (χωρίς εισαγωγικά) και σύγχρονους θαυματοποιούς. Αυτές οι «επιτυχίες», όμως, είναι δίκοπο μαχαίρι. Τραγωδία για τα κυβερνητικά κόμματα και τις ηγετικές ομάδες τους. Οσο κατορθώνουν και παραμένουν στην εξουσία διά των αναβολών, τόσο περισσότερο φθείρονται και απαξιώνονται εξαιτίας των πολιτικών που είναι καταδικασμένες να εφαρμόζουν.

Βαθαίνουν, ταυτοχρόνως, τη χρεοκοπία του πολιτικού και κομματικού συστήματος στο σύνολό του. Καταναλώνουν και προεξοφλούν κάθε δυνατότητα για μια «αναγέννησή του», με την αλλαγή ονοματεπώνυμων, κομματικών συμβόλων και άλλων συναφών, όπως σχεδιάζουν τα σημερινά κομματικά επιτελεία.

Αν η τραγωδία περιοριζόταν σ' αυτά μόνο, μάλλον, η κατάσταση δεν θα ήταν δραματική. Μαζί τους, όμως, τραβούν προς τον βυθό κάθε άλλη εναλλακτική λύση. Για να μη μιλήσουμε για τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία, που τείνουν να γίνουν αγαθά εν ανεπαρκεία. Αν ήδη δεν έχει συμβεί αυτό και είναι, πια, ζήτημα αν οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται υπέρ αυτού.

Οχι άλλα χαράτσια

Τώρα με τον φόρο ακίνητης περιουσίας, τον λεγόμενο ΕΝΦΙΑ. Ερχεται να τα σαρώσει όλα ο «καπιταλιστικός κομουνισμός», να πάρει και τα σπίτια και τις κληρονομιές και τις μικρές ιδιοκτησίες και τα «αδέσποτα» οικοπεδάκια. Καλούνται να πληρώσουν ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν, ούτε γνωρίζουν πού βρίσκονται.

Η παράταση πληρωμής της πρώτης δόσης δεν διορθώνει την κατάσταση, η γενική κατακραυγή δεν θα κοπάσει, ούτε και όταν βρουν άλλα τεχνάσματα για την αποτίμηση των αξιών της γης, με βάση τα περσινά επίπεδα. Να δεχτούμε πως βασιλεύουν η ισότητα και η δικαιοσύνη και οι συγκυβερνώντες σέβονται τη δημοκρατία και τον δεινοπαθούντα λαό. Εντάξει να τα μοιραστούμε όλα, ο «πλούτος» υπάρχει, δικός μας είναι. Τα έχουμε όλοι και μαζί τα τρώμε. Τα ψεύδη και οι απάτες αποκαλύπτονται όταν η κρίση δεν βρίσκει φραγμούς.

Είναι δύσκολο να πειστούν, ακόμα κι αυτοί που τους ψήφισαν, πως μπορούν ή θέλουν να μας σώσουν. Το άδικο και η εγκληματική εκμετάλλευση του ίδιου του συστήματος που υπηρετούν βασιλεύουν. Οι ανακατατάξεις συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας εφαρμόζει την απόφαση του Ομπάμα να κηρύξει εμπάργκο εισαγωγών και εξαγωγών στη Ρωσία. Στην Ουκρανία μαίνεται ο πόλεμος, στην Παλαιστίνη η όποια εκεχειρία θα είναι εύθραυστη αν δεν σπάσει ο αποκλεισμός της Γάζας και δεν αποκτήσουν την πατρίδα τους οι Παλαιστίνιοι. Πάνω στην παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, η γενίκευση αποκτάει σαρωτικό χαρακτήρα και τα συμφέροντα των αντιμαχόμενων δυνάμεων μπορεί να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε νέους πολέμους. Δεν νοιάζονται οι ισχυροί της Γης για τις κύριες και παράπλευρες απώλειες. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να λυθεί και το παγκόσμιο πρόβλημα της ανεργίας. Η μικρή μας χώρα, που έχει το 2% του ακαθάριστου προϊόντος της Ευρώπης και δοκιμάζεται πέντε χρόνια, θα πρέπει τώρα να επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία και να μην εξάγει γεωργικά προϊόντα. Τα «αντίμετρα» του Πούτιν θα κλονίσουν το παγκόσμιο εμπόριο όπου κυριαρχούσαν οι ΗΠΑ. Οξύνεται ο ανοιχτός εμπορικός και οικονομικός πόλεμος κι όταν συγκρούονται τα βουβάλια την πληρώνουν οι βάτραχοι.

Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχονται οι συγκυβερνώντες να εξαπολύσουν πολεμικά νομοθετήματα και ανακοινωθέντα.

Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας τραγέλαφος. Βιώνουμε έναν ισοπεδωτικό νεοφασισμό, που τον δημιουργεί ο νεοφιλελευθερισμός με τις παραφυάδες του δήθεν εκσυγχρονισμού και των αναδιαρθρώσεων στο όνομα της ανάπτυξης. Οι έχοντες και οι κατέχοντες δεν τρομάζουν, καθότι θέτουν τους εαυτούς τους απέξω από τη δαγκάνα της Εφορίας. Τα γεροντάκια και τα φτωχαδάκια της περιφέρειας, που ξέμειναν για παράδειγμα στα ορεινά, θα πρέπει να πληρώσουν χωρίς να έχουν...

Πού είναι όλοι αυτοί που γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται, που αγανακτούν και απειλούν πως δεν θα ανεχτούν άλλα μέτρα και άλλη ταπείνωση. Το καλοκαίρι περνάει πολύ γρήγορα, έχουν περάσει και πολλά καυτά φθινόπωρα και οι συγκυβερνώντες τρίβουν τα χέρια τους και λοιδορούν τους συνήθεις ύποπτους που φωνάζουν. Αν έβλεπαν δύο εκατομμύρια στην πλατεία του Συντάγματος, τότε ο «ναός» της Δημοκρατίας θα είχε καταρρεύσει. Ποντάρουν στην απογοήτευση και την κούραση. Θα έρθει, όμως, η στιγμή που ο καθένας θα συνειδητοποιήσει πως είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια, παρά να ζει μάταια. Είναι θέμα αξιοπρέπειας.

Αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει από τους κυβερνώντες.

Η κατάσταση τείνει να ομαλοποιηθεί. Κι έστω και καθυστερημένα, υπερβολές εντοπίστηκαν, αδικίες επισημάνθηκαν, διορθώσεις έγιναν και η φορολογία ακινήτων τέθηκε σε λογικότερες βάσεις από εκείνες που όριζε η αρχική απόφαση. Αλλά τι είναι λογικό και τι όχι είναι σχετικό, ιδιαίτερα όταν η χώρα βιώνει μια τετραετή εξουθενωτική κρίση και οι οικονομικές αντοχές των κατώτερων αλλά και των μεσαίων εισοδηματικά τάξεων έχουν εξαντληθεί. Αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει από τους κυβερνώντες.

Λογικά θα πρέπει να άντλησε χρήσιμα συμπεράσματα η κυβέρνηση από την αναταραχή που προκάλεσαν οι ρυθμίσεις στον ΕΝΦΙΑ. Και το βασικότερο απ' όλα είναι ότι οφείλει να μελετά διεξοδικότερα και να σταθμίζει ακριβέστερα τα δεδομένα πριν καταλήξει σε αποφάσεις που συνεπάγονται οικονομική επιβάρυνση.

Αλλωστε, η ίδια είναι που σχεδόν καθημερινά μας θυμίζει μέσω των αρμόδιων υπηρεσιών αλλά και υπουργών ότι μήνα με τον μήνα διευρύνονται οι ανεξόφλητες «υποχρεώσεις» των πολιτών. Και η αιτία είναι γνωστή σε όλους. Οι φορολογικές και άλλες επιβαρύνσεις μέσω των οποίων επιχειρήθηκε η κάλυψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων στα χρόνια της κρίσης έχουν εξαντλήσει τις δυνατότητες της πλειονότητας των πολιτών, οι οποίοι πλέον έχουν περιέλθει στην κατάσταση του «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».

Θα θιγεί πολλές φορές έως τον Δεκέμβριο το φαινόμενο της αντικειμενικής αδυναμίας των πολιτών ν' ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που τους επιβλήθηκαν. Και το ζητούμενο είναι αν οι κυβερνώντες θα λάβουν και στις περιπτώσεις αυτές το μήνυμα όπως το έλαβαν στην περίπτωση της εξωφρενικής υπερφορολόγησης των ακινήτων και αν θ' αποφασίσουν κάποια στιγμή να δράσουν ανάλογα, καταργώντας τα όποια μέτρα και τις όσες αποφάσεις παραβιάζουν προκλητικά τη συνταγματική πρόβλεψη για ισότητα στην κατανομή των φορολογικών και άλλων βαρών.

Γιατί όσο δεν το κάνουν, υπονομεύουν, εκτός των άλλων, και τις όποιες προοπτικές υπάρχουν για να περάσει επιτέλους η χώρα στη φάση μιας δυναμικής ανάπτυξης. Κράτη με οικονομικά εξουθενωμένη την πλειονότητα των πολιτών τους δεν μπορούν να ελπίζουν ότι θα πραγματοποιήσουν το αναπτυξιακό άλμα που χρειάζεται έτσι ώστε να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις δημιουργίας μιας υγιούς και στέρεης οικονομίας.

Όλα μπορούν να αλλάξουν.

Οι θαυμαστές του γερμανικού μοντέλου της πειθαρχίας κάθε είδους, είναι ό,τι πιο εμετικό γέννησε αυτή η κρίση. Η γενιά των μερκελιστών, που μάλιστα δεν περιορίζονται απλά στην αποδοχή της γερμανίδας καγκελαρίου ως ικανή ηγέτη, αλλά αποδέχονται κάθε τι που εκπροσωπεί, είναι η πιο ντροπιαστική κληρονομιά που θα μας αφήσει αυτή η περιπέτεια.

Όλα μπορούν να αλλάξουν. Και η λιτότητα  και τα ξεπουλήματα και η διάλυση του κοινωνικού κράτους. Όλα, ανάλογα με τις επιλογές που θα κάνουν οι πολίτες και τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που θα οδηγήσουν τη χώρα τα επόμενα χρόνια.

Αυτή η παράδοση πνεύματος και ψυχής στους Γερμανούς, αυτό το σύγχρονο κύμα γερμανοτσολιάδων, θα μείνει ανεξίτηλο στίγμα στον εθνικό κορμό. Δεν είναι ότι πρόκειται για «μαυραγορίτες», που απλά κάνουν τη «δουλειά» τους. Ως κι αυτό μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί. Αλλά η δοξαστική υποδοχή όσων αντιπροσωπεύει η πιο ακραία και φασιστική επικυριαρχική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης του Βερολίνου, όχι δεν μπορεί να χωνευτεί, ούτε να ξεχαστεί ποτέ.

Είναι άλλο να λες, «είμαστε σε δύσκολη θέση παιδιά, ας τους ανεχτούμε, οι άνθρωποι έχουν το πάνω χέρι αυτή την ώρα, αλλά ας προσπαθήσουμε να τους ξεφορτωθούμε γρήγορα» και απολύτως διαφορετικό να εξυμνείς το γερμανικό μοντέλο και ότι πρέπει να γίνουμε περίπου σαν αυτούς. Ότι τάχαμου αυτοί είναι εργατικοί και έντιμοι, πέρα από οργανωτικοί και πειθαρχημένοι.

Ακούω τέτοια για τους Γερμανούς και από τους εδώ θαυμαστές τους και γελάω για να μην εκραγώ: Πρόκειται για κυνικούς και αδίστακτους εκμεταλλευτές της ανοχής και της στήριξης που έλαβαν μεταπολεμικά από όλους τους λαούς, για σωβινιστές που έχουν κατακρεουργήσει κάθε έννοια κοινής ευρωπαϊκής πορείας και αλληλεγγύης, το ίδιο διεφθαρμένους με εκείνους που κατηγορούν και, όποιος έχει τύχει να τους ζήσει και λίγο, για τεμπέληδες και αγενείς. Γιατί να τους ζηλέψει οποιοσδήποτε; Επειδή κάνουν πολέμους, που ενίοτε, όπως τώρα – προσωρινά βέβαια ακόμα - είναι νικηφόροι;

Κι όμως κάποιοι παραδίδουν με χαρά βορά οποιαδήποτε εθνική ταυτότητα, περηφάνια, ιστορία και ικανότητα σε αυτό το συνονθύλευμα των βόρειων βαρβάρων!!! Οι οποίοι διατηρούν την οικονομική κρίση μόνο και μόνο επειδή έχουν κερδίσει από αυτή τουλάχιστον 100 δις ευρώ – χαμηλά επιτόκια κλπ – και όχι φυσικά επειδή θέλουν να σώσουν κάποιον.

Ισως να ακούγεται τρελό, αλλά η πράξη αυτό αποδεικνύει.

Οι λόγοι για τους οποίους κάνουμε αυτές τις μεταρρυθμίσεις είναι επειδή οφείλουμε ως κράτος και κοινωνία να λειτουργούμε ορθολογικότερα και αποτελεσματικότερα. Ισως να ακούγεται τρελό, αλλά η πράξη αυτό αποδεικνύει.

Εκείνο που προκύπτει από την ανάγκη όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι ότι οι εταίροι μας τα έχουν καταφέρει καλύτερα στην οργάνωση και τη λειτουργία της κρατικής μηχανής και των κοινωνιών τους. Αρα το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε για την περίπτωση π.χ. της φορολογίας των ακινήτων θα ήταν να προσφύγουμε στις σχετικές ευρωπαϊκές νομοθεσίες και να επιλέξουμε την κοινωνικά δικαιότερη και οικονομικά αποδοτικότερη.

Δεν το κάναμε. Δείχνοντας αδικαιολόγητη εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, οι «ειδικοί» του υπουργείου Οικονομικών σκάρωσαν ένα νομοθέτημα ξεκινώντας ανάποδα. Οχι τι και ποιους πρέπει να φορολογήσουν, αλλά πόσα λεφτά θέλουν να μαζέψουν. Κι αφού έγραψαν, έσβησαν και ξανάγραψαν, ανέλαβαν οι πολιτικοί να προσθέσουν τις δικές τους πινελιές στο κατασκεύασμα.

Με ποια κίνητρα και με ποιον τρόπο παρενέβησαν είναι διαχρονικά γνωστό. Υπάρχουν ειδικές ομάδες πολιτών -για παράδειγμα αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι, ένστολοι, δικαστικοί- που δικαιούνται μια διαφορετικά μεταχείριση από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τα άλλα συναφή υποζύγια των κάθε λογής κυβερνήσεων. Εγιναν οι σχετικές παρεμβάσεις, οριστικοποιήθηκε το κείμενο, έγινε νόμος και πάνω που ξεκινούσε η εφαρμογή του διαπίστωσαν στο υπουργείο ότι θα εισπράξουν περισσότερα απ' όσα έπρεπε και άρα μπορούν να περιορίσουν τις κοινωνικές αδικίες που εν γνώσει τους είχαν αποφασίσει.

Αρα -για να γυρίσουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε- καιρός είναι να καταλάβουν στο υπουργείο Οικονομικών, και όχι μόνο, ότι δεν θα πρέπει να μας θυμίζουν κάθε τόσο πως οφείλουμε να μεταρρυθμίσουμε το ένα ή το άλλο. Δουλειά τους είναι να φτιάχνουν σωστούς και σύμφωνους με την ευρωπαϊκή λογική νόμους. Και δεν είναι δύσκολο όταν έχουν τη δυνατότητα να προσφεύγουν στα ισχύοντα ανά την Ευρώπη και να τα αντιγράφουν αν χρειάζεται.

Οι πολιτικές κοκορομαχίες για εσωτερική κατανάλωση.

Καλές οι πολιτικές κοκορομαχίες για εσωτερική κατανάλωση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης με αφορμή τη νέα περιπέτεια της Αργεντινής, μόνο που δεν οδηγούν πουθενά. Δυστυχώς για το ελληνικό πολιτικό σύστημα η νέα, έστω και περιορισμένη, χρεοκοπία της Αργεντινής δεν προσφέρεται για άγρα κομματικής πελατείας αλλά για βαθύτατο προβληματισμό. Οσο και αν ακούγονται ευχάριστα στα αφτιά αυτών που υποφέρουν οι κορόνες για τα αρπακτικά του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η πραγματικότητα δείχνει ότι είναι σε θέση να οδηγήσουν μια μεγάλη χώρα για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια σε καθεστώς χρεοκοπίας.

Μπορεί  τα κυβερνητικά στελέχη να επιχαίρουν  θυμίζοντας τις επιπόλαιες συγκρίσεις που έκανε  στο παρελθόν ο κ. Τσίπρας, εγκωμιάζοντας το οικονομικό και το κοινωνικό μοντέλο της Αργεντινής και της Βραζιλίας, αλλά καλό είναι να έχουν στο μυαλό τους ότι έχουμε και εμείς να διαχειριστούμε  ένα πρόβλημα χρέους. Εχουμε μπροστά μας μια διαπραγμάτευση που δεν θα είναι και τόσο απλή αν υπολογίσει κανείς ότι τα χρέη της Αργεντινής ήταν ψήγματα σε σχέση με το δικό μας. Οπως καλό θα είναι να συνειδητοποιήσει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι με λαϊκίστικες υποσχέσεις, απειλές και επιδείξεις δύναμης ούτε οι διεθνείς κερδοσκόποι πτοούνται ούτε πολύ περισσότερο οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, στις χώρες των οποίων βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους. Γιατί είναι αυτονόητο ότι κανένας πολίτης αυτών των χωρών δεν πρόκειται να δεχθεί να πληρώσει τις δικές μας αμαρτίες...

Η Ελλάδα τους επόμενους μήνες φαίνεται ότι θα έχει την ευκαιρία να διαπραγματευθεί τουλάχιστον καλύτερους όρους αποπληρωμής του χρέους. Είναι μια μοναδική ευκαιρία το ελληνικό πολιτικό σύστημα να αποκτήσει επιτέλους μια αίσθηση εθνικής αυτογνωσίας και να διεκδικήσει με κοινή στρατηγική την καλύτερη δυνατή συμφωνία για τη χώρα και τους πολίτες της. Με συγκροτημένο σχέδιο, με μια διακομματική διαπραγματευτική ομάδα που θα διεκδικεί με ουσιαστικά επιχειρήματα - που διαθέτουμε - και όχι με άσφαιρους τσαμπουκάδες το συμφέρον της χώρας.

Το φαινόμενο δεν είναι ούτε χθεσινό ούτε προχθεσινό.

Το φαινόμενο δεν είναι ούτε χθεσινό ούτε προχθεσινό. Και κατά πάσα βεβαιότητα θα είναι και αυριανό αλλά και μεθαυριανό. Δεκαετίες τώρα επισημαίνεται η ύπαρξή του από τα μέσα ενημέρωσης και επαναβεβαιώνεται η πολιτική βούληση για την καίρια και αποφασιστική αντιμετώπισή του, πλην, όμως, τίποτα δεν άλλαξε και ουδεμία εγγύηση υπάρχει ότι μπορεί ν' αλλάξει στο μέλλον. Ο παραγωγός πουλάει σε εξευτελιστικές τιμές τα φρούτα και τα κηπευτικά του και ο καταναλωτής τα αγοράζει σε εξωφρενικά υψηλές τιμές, που αφήνουν στον μεσάζοντα κέρδος μέχρι και 900%.

Είναι ίσως η πιο κραυγαλέα δικαίωση της άποψης πως αυτός ο τόπος πρέπει πολλές από τις ισχύουσες πρακτικές να ξεχάσει και πολλές μεταρρυθμίσεις και ανατροπές να υιοθετήσει προκειμένου να λειτουργήσει κάποια στιγμή ως σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, όπως υποτίθεται ότι φιλοδοξεί και θέλει να είναι. Διότι, ας μη γελιόμαστε, η απόσταση ανάμεσα σ' αυτά που θέλουμε και σ' αυτά που κάνουμε είναι τεράστια.

Τέσσερα χρόνια τώρα η Ελλάδα πασχίζει όχι μόνο ν' απεμπλακεί από τα δημοσιονομικά της αδιέξοδα, αλλά ν' αλλάξει και νοοτροπίες και συμπεριφορές διαχρονικά απαξιωμένες. Ο πρώτος στόχος επιτυγχάνεται χάρη στις θυσίες στις οποίες, θέλοντας και μη, υποβάλλονται τα κατώτερα και μεσαία εισοδηματικά στρώματα. Ο δεύτερος παραμένει βασικά ανέφικτος διότι οι θιγόμενοι από τις μεταρρυθμίσεις είναι σε θέση να τις υπονομεύουν, να τις παρεμποδίζουν ή και να τις ακυρώνουν.

Δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό το φαινόμενο της κερδοσκοπίας σ' όλους τους τομείς που έχουν σχέση με τη διατροφή. Συνταγές και τρόποι περιορισμού της υπάρχουν κι εφαρμόζονται. Δεν έχουμε παρά να τους αντιγράψουμε. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αλλά αντί να προσφεύγουν σε δοκιμασμένες λύσεις, οι αρμόδιοι να μας προστατεύσουν επιλέγουν γελοίες και διαπιστωμένα αναποτελεσματικές μεγαλοστομίες.